Orðstöðulykill

A......................1
álfar og alheiðnir. Svo er t. a. m. um steina tvo á grandanum	Steinarnir á Álftanesi
ADAM...................1
ókyr hjá honum og stygg að Adam gat engu tauti við hana komið	Álfur og Alvör
AÐ.....................1196
svo ókyr hjá honum og stygg að Adam gat engu tauti við hana	Álfur og Alvör
öðru fólki vestur á Snartartunguheiði til að afla sér fjallagrasa (er mjög hefur	Álfarnir í Snartartungu
hann svo mikinn og dýrlegan umbúnað, að aldrei hafði hann slíkan fyrr augum	Hildur álfadrottning
sjó. En víst er um það, að allir menn sáu þar stórt skarð	Sagnir Eiríks frá Brúnum
athæfi manna. Nú er það bert, að allir hinir fyrri sauðamenn bónda, síðan	Hildur álfadrottning
Botnsheiði, þá urðu þrengslin svo mikil, að allt skalf við, þegar hvalurinn ruddist	Rauðhöfði
til en barnsvagga er komin inn að altarinu, og var gullsaumaður hökull breiddur	Álfakóngurinn í Seley
að dúkur þessi sé enn hafður að altarisklæði við kirkju þá sem Burstarfell	Sýslumannskonan í Burstarfelli
því konan átti um ýms bæjarstörf að annast auk sveinsins, varð hún að	18 barna faðir í álfheimum
seinkaði það ekki alllítið förinni, svo að auðsætt var, að síðlent mundi verða;	Huldukonuhefndin
henni. Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt, að á einum stað í höllinni sat	Hildur álfadrottning
sér um, en hún sé sú, að á morgun yrði haldinn dans og	Álfakóngurinn í Seley
til hans og segir við hann, að á morgun fari hún með föður	Álfakóngurinn í Seley
söng, og skilur hann af þessu, að á messu muni standa hjá álfum	Tungustapi
ríður þetta og heim. Hún sér að á undan ríður kona heldur stórmannleg	Fjalgerður
hafði borið við í mörg ár að á bæ þeim sem foreldrar kerlingar	Kúasmalinn
einu sinni á Staðarhóli í Saurbæ að á jólaföstunni vantaði tvær ær frá	Ærnar frá Staðarhóli
greint. Einnig sagði hún frá því, að áður en hún sendi Sæmund til	Huldukonuhefndin
eru heldur færri sögur af því að álfakonur hafi sést þar og þar	Hættir huldufólks
þögnina út verður hann hinn margfróðasti. Að álfasjónir eru orðnar svo fágætar nú	Hættir huldufólks
heimfararleyfi sumarið eftir. Þá sagði hann, að álfastúlkan hefði sagst ganga með barni	Rauðhöfði
vanur. Dreymdi hann þá um nóttina, að álfkonan, sú sem gaf honum ljáinn,	Kaupamaðurinn
honum en þeir úti í eyjunni. Að áliðnu sumri var það einn sunnudag,	Álfakóngurinn í Seley
prestur tekur til máls og segir, að barn þetta vilji fá skírn og	Álfakóngurinn í Seley
illhrinur. Líður svo nokkuð hér frá, að barnið mælir ekki orð frá munni,	18 barna faðir í álfheimum
grannt eftir, hvað langt sé síðan, að barnið hafi tekið þessa fásinnu, og	18 barna faðir í álfheimum
fyrir litlu burtu gengin, sér hún, að barnið fer að vappa í kringum	18 barna faðir í álfheimum
þá fljótt um fyrir konunni, svo að barnið fæddist þegar. En þegar barnið	Álfkona í barnsnauð
og fékk því að leika sér að. Barnið þagnaði þá og lék sér	Hildur álfadrottning
við sig. Þegar hún er búin að beisla hann, teymir hún hann út	Hildur álfadrottning
barnsins með glas og sagði henni að bera úr því í augu barnsins,	Álfkona í barnsnauð
að lenda og að menn voru að bera upp í fjöruna, árar fyrst	Sagnir Eiríks frá Brúnum
með öllu. En um haustið fer að bera á undarlegum veikindum í drengnum,	Faðir minn átti fagurt land
niður eftir; skipaði hún honum nú að bera Helgu heim, en sjálf tók	Huldukonuhefndin
að sækja hana; fóru menn svo að bera úr skálanum ofan til skips.	Álfakóngurinn í Seley
með smyrslum í sem hún á að bera í augu barnsins um leið	Sýslumannskonan í Burstarfelli
muni heilnæm. Dettur henni í hug að bera þau í augu sér en	Sýslumannskonan í Burstarfelli
messu á páskadag sjálfan og skipaði að bera sig þá í kirkju; kvaðst	Tungustapi
í einu svo stór og þrútinn, að bergið sprakk undir fótum honum, og	Rauðhöfði
sinn, að hann hafi einurð á að biðja sér stúlku, en sjálfur skuli	Huldukonuhefndin
skálans; en einnar bónar ætli hún að biðja hann, ef honum þyki nokkuð	Álfakóngurinn í Seley
hluti. Urðu því margir efnismenn til að biðja hennar, því hún þótti hinn	Selmatseljan
um vorið. Veturinn eftir kom maður að biðja fósturdóttur prestsins og tók hún	Selmatseljan
burtu, og áttu margir um sárt að binda af hans völdum, þó ekki	Rauðhöfði
upp við steininn, en hinn var að binda á sig skóinn hálflotinn og	Álfar á Ásmundarnesi
hann eigi heima. Huldumaðurinn segir honum að binda lambið við stóran viðarrunna sem	Guðmundur á Aðalbóli
hans og sögðu, að hann yrði að bíða og skyldu þeir sækja hann	Álfakóngurinn í Seley
að sækja lambá, en sagði stúlkunni að bíða sín í Kallstaðahvammi. Stúlkan beið	Karlsstaðahvammur
með stóra flotskildi og bauð honum að bíta í. Þá leit Fúsi við	Krossgötur
Runólfur þá skera ketbita og ætla að bjóða Ólafi, en undir eins skyldi	Sagnir frá Pétursey
af ferðum þeirra, nema það fer að blása lítið eitt á móti; seinkaði	Huldukonuhefndin
í hrygginn á henni svo fast, að blóð sprakk út. En í þessum	Ló, ló, mín Lappa
síðan upp nesti sitt og fer að borða. En á meðan hann er	Kaupamaðurinn
að sofa, þegar hann var búinn að borða, og hafði hnakkinn sinn undir	Kaupamaðurinn
þessa nema hún. Hún gengur því að borðinu og segir mjög vingjarnlega: Og	Sýslumannskonan í Burstarfelli
verk því mér er til efs að bók sú yrði orðfærri en ritningin	Hættir huldufólks
brysti. Kom þetta hvorki af því, að bóndi væri harður við smala sinn,	Hildur álfadrottning
jólum; fer þá sem vant er, að bóndi fer með heimamönnum sínum til	Hildur álfadrottning
vor eftir. Var það hvort tveggja, að bóndi gerði vel við hann, er	Hildur álfadrottning
það verður að ráði með þeim að bóndi hét mönnum þessum veturvist að	Selmatseljan
mikið um þetta og þar með, að bóndi hafði einnig á sömu stundu	Tungustapi
Dvergsteinn. Það var ogsvo einhvurju sinni að bóndinn hafði fengið slægjur á öðrum	Álfar á Ásmundarnesi
hún bíta vel. Aldrei þurfti hann að brýna, og svona sló hann í	Kaupamaðurinn
þar kýr þær er hún leitar að, bundnar á klafa. Kerling rekur þær	Kúasmalinn
þar skápar fallegir. SÝSLUMANNSKONAN Á BURSTARFELLI Að Burstarfelli í Vopnafirði var einu sinni	Sýslumannskonan í Burstarfelli
Fylgir hann konunni síðan aftur heim að Burstarfelli og skilur þar við hana.	Sýslumannskonan í Burstarfelli
minn. Að svo mæltu fór Þórður að búa sig á stað; var þá	Þórður á Þrastarstöðum
nennti hún ekki að hafa fyrir að búa þau öll svo vel sem	Tilorðning huldufólks
smala sinn, né heldur af því, að bústýran léti þá vanta það, er	Hildur álfadrottning
á Reyni í Mýrdal. Átti hann að byggja þar kirkju en varð naumt	Kirkjusmiðurinn á Reyni
maður til hans og bauð honum að byggja kirkjuna fyrir hann. Skyldi bóndi	Kirkjusmiðurinn á Reyni
Halldórsstaði, sem kallaði svo heyrðist heim að bæ; en svo hafði verið ráð	Álfkona reidd yfir á
huldufólki, og höfðu menn fyrir satt, að bæði væri þar illt og gott	Sagnir frá Pétursey
stapann opnast á þá hlið, sem að bænum snýr, og ljóma þar ótal	Tungustapi
kona kemur frá vatninu og stefnir að bænum. Hún gengur til bónda og	Úlfhildur álfkona
með mikilli fart og stefnir heim að bænum. Stúlka stendur úti og horfir	Fjalgerður
þar skammt frá bænum, þó svo að bærinn sást ekki, til að gæta	Álfar á Ásmundarnesi
KARLS Það var á einum bæ, að börn voru úti hjá hól nokkrum	Legg í lófa karls, karls
miklum hávaða í kringum bæinn sinn að börnin sín hefðu ekki næði. Og	Álfarnir í Snartartungu
og sér mikinn mannaflokk, sem er að dansa og leika á alls konar	Álfakóngurinn í Seley
lítið eitt. Þau lögðu samt af að dansa mikið á þessum hólum eða	Álfarnir í Snartartungu
og lítur hann út og sér, að dansinn er miklu skemmtilegri en hið	Álfakóngurinn í Seley
heimamönnum hans, að þeir væri valdir að dauða sauðamanna, sem allir höfðu dáið	Hildur álfadrottning
hann þá í smiðju og ætlaði að dengja spíkina, því hann hugsaði, að	Kaupamaðurinn
heim á bæinn. Það var farið að dimma, og ekkert sást enn til	Huldukonuhefndin
ætlar alla sofnaða, að máttinn fer að draga úr sér, sem von var,	Hildur álfadrottning
gráhálsótt og svarthuppótt. Svo hættu kýrnar að drekka, og drengurinn rak þær til	Sagnir Eiríks frá Brúnum
burtu með sveininn gaf hann henni að drekka af glasi og það var	Selmatseljan
konan svo stúlkuna að gefa sér að drekka; stúlkan fer inn og kemur	Fjalgerður
hvað hún heiti, meðan hún er að drekka þangað til hún er búin.	Fjalgerður
og eins var þetta umtalaða kvöld að drengur þessi rak sem hann var	Álfar á Ásmundarnesi
sér, og hélt hann sig væri að dreyma. Nú leiðir frakkamaðurinn Þórð í	Þórður á Þrastarstöðum
mín, og virð til bænir mínar, að drottning mín þurfi ekki lengur að	Hildur álfadrottning
Sæmundur einmitt tíðast leið sína niður að dröngunum, og sáu menn það til	Huldukonuhefndin
að Sæmundur kæmist ekki einsamall niður að dröngunum eftir það. Nú kemur sá	Huldukonuhefndin
í eigin hugleiðingum eða hann væri að dunda eitthvað í höndunum, t. d.	Huldukonuhefndin
samri tegund og er svo sagt að dúkur þessi sé enn hafður að	Sýslumannskonan í Burstarfelli
sem innan hallar voru, beiddu hana að dvelja lengur og voru mjög hryggir,	Hildur álfadrottning
reyndar væri hóll; síðan ganga þau að dyrum bæjarins; hann leiðir hana inn	Álfkona í barnsnauð
og sér dansað. Hann gengur nú að dyrum og klappar upp á. Strax	Þórður á Þrastarstöðum
vanur, batt aftur hús og þrýsti að dyrunum snjó eins og venja er	Ærnar frá Staðarhóli
niður völlinn, þangað til hún kom að dýi nokkuru; þar slær hún út	Hildur álfadrottning
til hans og segir við hann, að ef honum finnist, að hún hafi	Álfakóngurinn í Seley
sér um kvöldið til að gá að ef sjá kynnu hvað drengnum liði,	Álfar á Ásmundarnesi
lygi og minni mönnum. Maður á að efast um almætti skaparans og vísdóm,	Hættir huldufólks
bindur hvert við enda annars, svo að efri endinn tók allt upp í	18 barna faðir í álfheimum
mæla. Það hafa flestir fyrir satt, að eftir það að Ólafur var sagður	Sagnir frá Pétursey
hinnar mestu gleði. Það sér sýslumannskonan að eftir það hún nefndi Jesúnafn, skreiðist	Sýslumannskonan í Burstarfelli
segir við konuna: Ójafnt höfumst við að; eg dilla barni þínu, en þú	18 barna faðir í álfheimum
þeir nálguðust meir sáu þeir glöggt að ei var þannin, heldur fjórir eða	Álfarnir í Kaldbaksvík
að huldustúlka væri að sækja eftir að eiga sig. Og hann sagði þar	Sagnir Eiríks frá Brúnum
dröngunum og að hann hafi lofað að eiga hana; hann vilji ekki fyrir	Huldukonuhefndin
hans væri það allnauðugt, gekk hann að eiga mig. Varð tengdamóðir mín þá	Hildur álfadrottning
sagði hún skyldi ekki undan komast að eiga hann því hann hafði almenningslof	Selmatseljan
skjáinn yfir rúmi hennar og fer að einblína á hana, þó heldur raunalega.	Huldukonuhefndin
gæta bæjarins, sem ávallt var venja, að einhver gerði aðfanganætur jóla og nýárs,	Hildur álfadrottning
varla, hvar hann var, og kallaði, að einhver veitti sér ónæði, hann hefði	Möðrudalspresturinn
hófasparkið á eftir sér; heyrir hann, að einn í flokki þeirra, er fremstir	Tungustapi
orð, en lýkur svo ræðu sinni, að eins og hann þekki, þá verði	Huldukonuhefndin
þar ljós í gluggum. Hann gengur að einum, sér þar fólk inni og	Þórður á Þrastarstöðum
gjörðist fyrir réttri öld (um 1760) að einvirki bjó á Vöglum í Hrafnagilssókn	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
fellur brunnlækur lítill. Svo er sagt að eitt kvöld um vetur væri Sigþrúður	Huldufólk í Vökuhól
fjárhúsunum og lá sá orðrómur á að eitthvað mundi búa í hólnum. Einu	Huldumaður með poka
sinn. Líður svo fram að nýári, að ekkert bar til tíðinda. Á nýársnótt	Álfakóngurinn í Seley
þá, sem svo stóð á fyrir, að ekki gátu orðið fyrr tilbúnir að	Hildur álfadrottning
henni yrði. En það fann hann, að ekki mátti hann langt komast með	Hildur álfadrottning
öllu saman þykist hann nú skilja, að ekki sé einleikið með Hildi og	Hildur álfadrottning
að dengja spíkina, því hann hugsaði, að ekki væri mikið í húfi, þó	Kaupamaðurinn
hann hafði farið lengst og hugsað, að ekki mundi liggja svo mikið á.	Rauðhöfði
Segir hann þá við sjálfan sig, að ekki skuli hann nú horfa út,	Álfakóngurinn í Seley
að giftast og taldi það til að ekki yrði hann ætíð til að	Selmatseljan
kátasta. Leið svo fram um hríð að ekki bar til tíðinda. Selmenn höfðu	Selmatseljan
sig. Fór svo fram um hríð að ekki bar til tíðinda og konan	Selmatseljan
sýnst maðkaður. Hefði það þá séð að ekki hefði orðið um sig tætt	Selmatseljan
Mývatn. Það vatn er svo stórt að ekki er minni vegur utan um	Úlfhildur álfkona
því svo kvað stundum til bera að ekki fái huldufólk fætt nema mennskir	Hættir huldufólks
spíkina, en tekur honum vara fyrir að eldbera hana, því það sagði hún,	Kaupamaðurinn
kirkju þá sem Burstarfell á kirkjusókn að. En frá sýslumannskonunni er það að	Sýslumannskonan í Burstarfelli
láti svona. Segir hann henni þá að engar kindur sé í selinu, en	Látraselið
þau fundust. Það var einnig sagt, að enginn fyndi þau annar en Runólfur	Sagnir frá Pétursey
frá glugganum, en það sá hann, að enginn leit upp í gluggann til	Álfakóngurinn í Seley
kramvöru hjá kaupmönnum. Það sér sýslumannskonan að enginn verður var við konu þessa	Sýslumannskonan í Burstarfelli
Helgafelli. Varð hann svo lærður maður, að enginn bræðra komst til jafns við	Tungustapi
og svo söng hann fagurlega messu, að enginn þóttist jafnfagurt heyrt hafa. Faðir	Tungustapi
það samt, þó með því skilyrði, að enginn opnaði kirkjuna, meðan á messu	Tungustapi
varð öll leit sín og ómak að engu sneri hún heim aftur full	Álfkona reidd yfir á
barnið. Stúlkan gekk upp og þar að, er konan lá, en gamla konan	Álfkona í barnsnauð
hólar eða steinar sem nokkuð kveður að eru byggðir af fólki því sem	Steinarnir á Álftanesi
hafa gefið svöngum mat sem varð að etast upp; en væri nokkru leift	Hættir huldufólks
frá landi. En þegar skipverjar komu að eyjunni, gengur hann á móti þeim.	Álfakóngurinn í Seley
sá ég þá mikið eftir því, að ég leit af kúnum, því mig	Sagnir Eiríks frá Brúnum
ungdæmi mínu man ég vel eftir, að ég og allt kirkjufólk og presturinn,	Sagnir Eiríks frá Brúnum
fyrir dag man ég eftir því, að ég var orðinn kirkjubúinn og stend	Sagnir Eiríks frá Brúnum
Ekki þarfnast ég þjónustu þinnar, svo að ég vilji við þér taka. Komumaður	Hildur álfadrottning
standa, og enginn er þess kostur, að ég taki þau aftur. Konungur hljóðnaði	Hildur álfadrottning
þá vill þó svo vel til, að ég hef hér eigi óljósan vott	Hildur álfadrottning
hef hér eigi óljósan vott þess, að ég hafi með álfum verið í	Hildur álfadrottning
En á mig lagði hún það, að ég skyldi verða ambátt í mannheimum,	Hildur álfadrottning
og fylgdu þar með þau ósköp, að ég skyldi verða mannsbani hverja jólanótt	Hildur álfadrottning
mannsbani hverja jólanótt á þann hátt, að ég skyldi leggja beisli mitt við	Hildur álfadrottning
þú sláir svo mikið alla vikuna, að ég geti ekki rakað ljána upp	Kaupamaðurinn
í hólmanum; voru þau svo fögur, að ég hef aldrei bjartari bústað litið.	Kötludraumur
er kvöld var komið, sagði Alvör, að ég skyldi hvíla hjá Kára, en	Kötludraumur
elskaði ég Már heitara en svo, að ég mætti yndis njóta með öðrum	Kötludraumur
loðir ennþá við meðal gamals fólks að ég leyfi mér að vísa um	Hættir huldufólks
hinum hræðilegustu kvölum, enda grunaði suma, að faðir hans mundi hafa séð hann	Sagnir frá Pétursey
muni hún hafa getað til séð, að faðir sinn hafi ekki séð það	Álfakóngurinn í Seley
hann. Okkur krökkunum var alvarlega bannað að fara inn undir steininn eða hafa	Sagnir Eiríks frá Brúnum
fólkinu, að það væri margt fólk að fara vestur túnið. Nokkuð af fólkinu	Sagnir Eiríks frá Brúnum
né lið og langar þó til að fara á fætur; en ekki er	Huldukonuhefndin
þótti ekki minna hátíðabrigði að því að fara þá til kirkju en á	Hildur álfadrottning
til kirkju, var það ekkert heimatak að fara til tíða og vera kominn	Hildur álfadrottning
bað hana enn með blíðum orðum að fara hvergi. Drottning kvaðst ekki annað	Hildur álfadrottning
þá klerki með sér í byggð að fara, hvað hann ei þekkjast vill;	Möðrudalspresturinn
er langur vegur; er þetta kallað að fara í sand og fólkið, sem	Sagnir frá Pétursey
var það mjög tíðkað á Suðurnesjum að fara út í Geirfuglasker til að	Rauðhöfði
sjóinn fljótt, svo að þeir urðu að fara burtu fyrr en þeir hefðu	Rauðhöfði
var leitað lags við. Urðu skipverjar að fara burtu við svo búið, og	Rauðhöfði
hvar komið var, og átti nú að fara í skerin og vitja mannsins,	Rauðhöfði
að landi. Bauðst þá einn til að fara, á meðan hinir bæru ofan	Álfakóngurinn í Seley
hana með það þegar hún átti að fara í selið sumarið eftir en	Selmatseljan
bað þá er í selinu voru að fara aldrei svo frá henni að	Selmatseljan
bað hana ekki gjöra þá óhæfu að fara svo hún kveddi þá ekki.	Selmatseljan
segir bóndi að nú verði hún að fara, en þá fer hún að	Úlfhildur álfkona
við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til kirkju á jóladaginn því	Úlfhildur álfkona
við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til kirkju í dag. Þá	Úlfhildur álfkona
segir að hún þurfi víst ekki að fara til kirkju í dag því	Úlfhildur álfkona
var um vorið. Hann ætlar þá að fara heim að reka þær, en	Huldufólk í Hjörtsey
það ofan. En er hann var að fara ofan stigann drógust höndurnar úr	Hver á hérna höndur?
Svo stóð á að smalinn þurfti að fara upp í fjallið að sækja	Karlsstaðahvammur
skammt frá Kallstaðahvammi; vóru þær þá að fara út að Rafnseyri. Vegurinn liggur	Karlsstaðahvammur
verið þar litla stund, heyrði hún, að farið var um dyrnar og inn	Ló, ló, mín Lappa
vangann, en þá var hann búinn að fá megn sitt og afl, en	Flutningur álfa og helgihald
Sæmundur hefði lofast, en Ketilríður ætlaði að fá hann til að svíkja, og	Huldukonuhefndin
einu, að hann átti illt með að fá smalamenn; en hann var sauðabóndi	Hildur álfadrottning
hann, því allir voru þá búnir að fá sér nóg kaupafólk, og líka	Kaupamaðurinn
allra síst nema krossuð. En til að fá komið huldufólki til að skipta	Hættir huldufólks
þessa fólks hefur ekki verið hægt að fá rök því mjög fáir af	Hættir huldufólks
sjóinn og varð í sama augnabragði að feikilega stórum hvalfiski með rauðan haus,	Rauðhöfði
var það ekki fjarri Ketilríði sjálfri að festa trúnað á það. Nú lagði	Huldukonuhefndin
seinustu fjöl yfir altarinu og ætlaði að festa hana. Bóndi mælti: Senn ertu	Kirkjusmiðurinn á Reyni
þeim ófögnuði í staðinn fyrir jólagleði að finna hann dauðan í rúmi sínu,	Hildur álfadrottning
að greind og sannorð kona ætlaði að finna heimamenn sem vóru staddir við	Huldumaður með poka
að koma og leiða sig niður að firðinum, sem er þaðan ekki alllangt	Rauðhöfði
fjöruna. Og er hann kom niður að fiskakösinni, þá kippir hesturinn af honum	Sagnir Eiríks frá Brúnum
var á bæ einum fyrir vestan, að fjósamaðurinn fór um veturinn eftir vöku,	Ló, ló, mín Lappa
en ekki tungl. Sá ég þá, að fjöldi af fólki gekk vestur túnið	Sagnir Eiríks frá Brúnum
sæti. Þá heyrði hann í myrkrinu, að fjölgar fólk í baðstofunni; mælti þá	Möðrudalspresturinn
skipta um aftur er eina ráðið að flengja barnið vægðarlaust. Þar hjá er	Hættir huldufólks
ÁlfaÁrna og fleirum. Hið versta er að flest mök við álfa hafa illan	Hættir huldufólks
STEINARNIR Á ÁLFTANESI Það vita allir að flestir hólar eða steinar sem nokkuð	Steinarnir á Álftanesi
fyrir gert að grasastúlkan kæmi máske að fljótinu og kallaði og þá skyldi	Álfkona reidd yfir á
til sjávar, þegar róið er, til að flytja aflann heim til bæja að	Sagnir frá Pétursey
um sig. Samt bað hann þá að flytja sig á land, og gjörðu	Rauðhöfði
frá sagt. Ekki kvað hann tjá að flytja sig til bæjar, því hann	Tungustapi
mál þetta, og var það afráðið, að flytja skyldi kirkjuna niður af hólbarðinu,	Tungustapi
og hafi því tekið það ráð að flýja vestur yfir til frændfólks síns	Álfkona reidd yfir á
fært yrði. Sáu þeir fyrir bestu að forða lífi sínu og héldu til	Álfakóngurinn í Seley
eftir hádegi er Helga albúin, svo að formaður leggur af stað með hana	Huldukonuhefndin
hans. Þó varð það um síðir, að formaðurinn fór á land og spyr,	Álfakóngurinn í Seley
var þinghúsið í Holti. Hann hafði að fornu fari verið hafður fyrir fjárhellir	Huldufólk í Steinahelli
hennar kom huldukona og bað hana að fóðra fyrir sig kú í vetur.	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
var á bæ einum um sumar, að fólk allt var á engjum nema	18 barna faðir í álfheimum
eða fernar dyr opnar; sér hann, að fólk þetta gengur þar að; kvenfólkið	Flutningur álfa og helgihald
hvíld og náðir. Heyrði hann þá, að fólk kallaði í hverju rúmi. Ekki	Möðrudalspresturinn
mikið. Sá var siður á Burstarfelli að fólk lagðist til svefns á vetrum	Sýslumannskonan í Burstarfelli
sem Kleif heitir austur í Fljótsdal að fólk fór til kirkju á jólanótt,	Fjalgerður
vera komið til kirkjunnar, sér stúlkan að framan úr dalsbotninum kemur mikill fjöldi	Fjalgerður
þá harmfull mjög, en enginn þorði að fregna hana, hvað því olli. Eftir	Kötludraumur
eftir vana; tekur það þá til að fremja dansleika og kvæðendisskap, og er	Möðrudalspresturinn
og muni deyja nema hún njóti að fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá	Sýslumannskonan í Burstarfelli
þykist hann sjá búðir svo háar, að furðu gegndi; gengur hann þangað; er	Þórður á Þrastarstöðum
hugaðan, að hann bæri traust til að fylgja mér í álfheima og gæti	Hildur álfadrottning
Þverá skammt héðan og bað mig að fylgja sér á götu. Ég gjörði	Kötludraumur
nema þeir sé áreittir af mönnum að fyrra bragði; hinir þar á móti	Steinarnir á Álftanesi
þá var flóð. Sagt er og að fyrrum hafi bóndi einn verið í	Huldufólk í Hjörtsey
enginn sást maðurinn, nema menn sáu, að fögur kvenmannshönd var á vöggustokknum; allir	Álfakóngurinn í Seley
inn í holuna hendina og sagt að gamni sínu, eins og barna er	Legg í lófa karls, karls
morguninn, og skipaði hún hjúum sínum að ganga til svefns. Sjálf fór hún	Huldukonuhefndin
til skips. Kváðu þá skipverjar gaman að ganga á utanverða eyjuna og vita,	Álfakóngurinn í Seley
menn þá er voru í selinu að ganga eigi nokkru sinni frá henni	Selmatseljan
þú stóðst upp í því skyni að ganga til bróður þíns og mattir	Tungustapi
tekið fram. Hann varar menn við að ganga í steininn mikla sem stendur	Steinarnir á Álftanesi
lífinu í vetur, en það sé að gangast við barninu, sem hún gangi	Álfakóngurinn í Seley
að sér skuli aldrei verða það að gangast ekki við því, því að	Álfakóngurinn í Seley
flakki með sér um kvöldið til að gá að ef sjá kynnu hvað	Álfar á Ásmundarnesi
varð ákaflega hrædd og þorir ekki að gá í kringum sig, en eftir	Kúasmalinn
og hann var vanur, í fjós að gefa kúm ábæti, áður en stúlkan	Ló, ló, mín Lappa
ekki einráður í slíkum smámunum sem að gefa tveimur mönnum mat einn vetrartíma.	Selmatseljan
kveðju hennar. Biður konan svo stúlkuna að gefa sér að drekka; stúlkan fer	Fjalgerður
taka eitthvað til sem hún ætli að gefa stúlkunni fyrir drukkinn, en stúlkan	Fjalgerður
segir: Vel hefir þú nú gert að gefa mér nýmjólkina í allan vetur	Endurgoldin mjólk
frá húsdyrunum er hann seinast þrýsti að, gengið fáein spor og farið að	Ærnar frá Staðarhóli
uppeldisdóttur sína og hvatti hana mikillega að giftast og taldi það til að	Selmatseljan
hún niður sem vax og varð að gjalli einu. Fór þá bóndi og	Kaupamaðurinn
og kvaðst ekki hafa ásett sér að gjöra það oftar, og muntu heyrt	Hildur álfadrottning
vetur fær húsfreyja henni skæði til að gjöra úr skó til jólanna handa	Úlfhildur álfkona
með skynsamlegum ástæðum. Maður á þá að gjöra svo marga heiðvirða menn og	Hættir huldufólks
að ógleðjast mjög, en gat eigi að gjört. Um haustið, þegar kirkjan var	Kirkjusmiðurinn á Reyni
skipsköðum og manntjóni, en enginn gat að gjört eða stökkt óvætti þessum burtu,	Rauðhöfði
fóru þær burtu og fengu ekki að gjört, bæði sökum krossmarksins sem gjört	tökum á, tökum á
þinn. Ég vona hún verði þér að góðu gagni, og mun hún eins	Kaupamaðurinn
og þótti henni sér það allt að góðu verða. Liðu svo fram nokkrir	Sýslumannskonan í Burstarfelli
svo hafði verið ráð fyrir gert að grasastúlkan kæmi máske að fljótinu og	Álfkona reidd yfir á
hún fari burt. Þá fer Úlfhildur að gráta. Lofar þá bóndi henni að	Úlfhildur álfkona
að fara, en þá fer hún að gráta; kennir þá bóndi í brjósti	Úlfhildur álfkona
og fyrr að þá fer Úlfhildur að gráta. Verður það þá úr að	Úlfhildur álfkona
hólnum. Einu sinni bar svo undir að greind og sannorð kona ætlaði að	Huldumaður með poka
þær til baka dálítinn spotta þar að grjótgarði, og var þar lítið hlið	Sagnir Eiríks frá Brúnum
TILORÐNING HULDUFÓLKS Það var eitt sinn að guð kallaði til Evu aldamóður og	Tilorðning huldufólks
þá og lék sér um hríð að gullinu; en missti það loksins á	Hildur álfadrottning
lagt svo ríkt á við formanninn að gæta vel veðurs og fara árla	Huldukonuhefndin
þessum. Ekki þurftu þeir að vísu að gæta bæjarins, sem ávallt var venja,	Hildur álfadrottning
og virðist honum, þegar hann fer að gæta sín, það vera líkast ljósi	Álfakóngurinn í Seley
hann yrði henni samtíða næstu jólanótt að gæta betur að hvað henni liði.	Úlfhildur álfkona
svo að bærinn sást ekki, til að gæta eftir kindum. Sá hún þá	Álfar á Ásmundarnesi
stund þar til hann fór aftur að gæta eftir þessu og var það	Álfar á Ásmundarnesi
ein stúlka var heima sem átti að gæta bæjarins. Þegar fólkið var farið	Fjalgerður
vera. Gátu þau þá þess til að gömul kerling sem var hér í	Hver á hérna höndur?
hún taldi harmatölur þessar, fór sauðamaður að hafa sig til vegs út úr	Hildur álfadrottning
stúlka, sem yngst var af þeim, að hafa rétt inn í holuna hendina	Legg í lófa karls, karls
karl skal ekki sjá. Þá átti að hafa verið lagður stór svuntuhnappur gylltur	Legg í lófa karls, karls
manninn í friði og leyfa honum að hafa hvíld og náðir. Heyrði hann	Möðrudalspresturinn
sér trúrri en um jólin með að hafa enga forvitni. Lofar hann því	Álfakóngurinn í Seley
það útlátalaust, þegar hann þurfi ekki að hafa meira fyrir því. Kveður hann	Álfakóngurinn í Seley
þurrka hey, og þókti þetta sjálfsagt að hafa verið álfafólk. Sama stúlkan fór	Álfar á Ásmundarnesi
þurfi þessar búkonur ekki í snjóbyljum að hafa meir fyrir að ná kúneytum	Hættir huldufólks
rófulausan. Þetta huldufólk átti líka oft að hafa gefið svöngum mat sem varð	Hættir huldufólks
aldurlegri, og hjá henni átti vinnumaðurinn að hafa háttað, en drengurinn vildi ekki	Hættir huldufólks
sænga hjá hinni. Þá áttu þær að hafa reiðst, en af vináttu vinnumanns	Hættir huldufólks
eða barnaólán, en hann átti heldur að hafa kjörið búólán. En að upprunafræði	Hættir huldufólks
jafnhliða skipum landsmanna og átti huldufólk að hafa verslað þar við klettinn. En	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
inn með sér, en biður hana að hafa ekki hátt. Nú ganga þau	Látraselið
börnin voru mörg nennti hún ekki að hafa fyrir að búa þau öll	Tilorðning huldufólks
ekkert ljós, hverninn sem reynt var að halda því lifandi. Aldrei þurfti að	Sagnir Eiríks frá Brúnum
komið. Upp á síðkastið fór hann að halda til á firðinum milli Akraness	Rauðhöfði
færu átakalaust, jafnvel þó hún atlaði að halda. Faðir minn lýsti innan um	Hver á hérna höndur?
koma með sér, og segir hann, að hana skuli ekkert saka; en viljirðu	Álfkona í barnsnauð
sýslumaður láta vekja hana. Segir hann að hana muni dreyma og skuli hún	Sýslumannskonan í Burstarfelli
nafn hennar. Eitt haust var það að hana dreymdi að til hennar kom	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
sá hún þar hinn fyrrnefnda álfamann, að hann bar varning út frá huldukaupmanni,	Álfkona í barnsnauð
því hann var vinnumaður, var alskrafað, að hann hafi horfið, og sást ekki	Sagnir Eiríks frá Brúnum
kippir hesturinn af honum taumunum, svo að hann snýr við og nær hestinum	Sagnir Eiríks frá Brúnum
þá að honum svefn svo dár, að hann gat ei gengið; honum fylgdi	Flutningur álfa og helgihald
gengið; honum fylgdi og magnleysi, svo að hann lagði sig niður og sofnar;	Flutningur álfa og helgihald
og sáu menn það til hans, að hann var oft að klifra þar	Huldukonuhefndin
ágerðist það svo, að heita mátti, að hann hefði alltaf annan fótinn niðri	Huldukonuhefndin
þar skjót svör um og segir, að hann sé nú ekki þesslegur, hann	Huldukonuhefndin
nú ekki þesslegur, hann sonur sinn, að hann hafi einurð á að biðja	Huldukonuhefndin
er þarna föstnuð Sæmundi og ákveðið, að hann skuli sækja hana á tilteknum	Huldukonuhefndin
eld og gengst nú við því, að hann sé í þingum við huldumey	Huldukonuhefndin
huldumey þarna niðri í dröngunum og að hann hafi lofað að eiga hana;	Huldukonuhefndin
nú súrt í brotið, en sér, að hann muni verða að láta síga	Huldukonuhefndin
mannar út bát og segir formanni, að hann skuli reyna að sæta góðu	Huldukonuhefndin
stað seinna en um dagmálabil, svo að hann nái vel heim í björtu.	Huldukonuhefndin
alveg jafngott og um morguninn og að hann á hinn bóginn áleit þetta	Huldukonuhefndin
þó þótti ekki alveg útséð um, að hann kæmi, vegna þess að hann	Huldukonuhefndin
um, að hann kæmi, vegna þess að hann var á móti þeim og	Huldukonuhefndin
hafði það þau áhrif á formanninn, að hann ærðist og stökk frá stjórn.	Huldukonuhefndin
blóma miklum, nema að því einu, að hann átti illt með að fá	Hildur álfadrottning
með því hinn sótti fast á, að hann réð hann til sín fyrir	Hildur álfadrottning
eru allir vel til hans, því að hann var háttprýðismaður, ódeigur og ötull	Hildur álfadrottning
ófróðlegt að missa svo af Hildi, að hann vissi ekki, hvað af henni	Hildur álfadrottning
Hann tekur því það til bragðs, að hann nýr höfuð sitt við stein	Hildur álfadrottning
Hildur hafði undan farið. Finnst honum, að hann hafi ekki farið lengi eftir	Hildur álfadrottning
að hún hést við son sinn, að hann skyldi skamma unaðsbót af mér	Hildur álfadrottning
áður svo vaskan mann og hugaðan, að hann bæri traust til að fylgja	Hildur álfadrottning
álfheima og gæti eftir á sannað, að hann hefði þangað komið og séð	Hildur álfadrottning
það er frá sauðamanni að segja, að hann kvongaðist og reisti bú næsta	Hildur álfadrottning
bera með sér orfin. Sagði hún, að hann kynni meira en hún hefði	Kaupamaðurinn
tíðast. Eitt sumar bar svo við, að hann var róinn til fiskjar. Þá	Kaupamaðurinn
og. Þó er þess ei getið, að hann léti það lengi á sig	Kaupamaðurinn
þessi orð varð smiðnum svo bilt að hann felldi fjölina niður og hvarf.	Kirkjusmiðurinn á Reyni
gamanið. Þá varð prestsbróðir svo hræddur, að hann vissi varla, hvar hann var,	Möðrudalspresturinn
að vera. Hinn þakkaði guði gæfuna, að hann slapp og komst lífs af;	Möðrudalspresturinn
það upp síðar, að menn ætluðu, að hann mundi hafa dreymt óþægilega um	Sagnir frá Pétursey
á því, sem líka var eðlilegt, að hann væri ekki daglega að tala	Sagnir frá Pétursey
um. Einhverju sinni er svo sagt, að hann hafi sagt við Runólf, að	Sagnir frá Pétursey
að hann hafi sagt við Runólf, að hann treysti sér til að ná	Sagnir frá Pétursey
þó verið merkari maður en svo, að hann talaði það lítið drukkinn, sem	Sagnir frá Pétursey
vitað, og því trúa þeir víst, að hann hafi haft rétt að mæla.	Sagnir frá Pétursey
framar eða leiða sér í hug, að hann mundi nokkurn tíma sjást lifandi	Rauðhöfði
hafi komið eða hvort nokkur vilji, að hann skíri barnið. En enginn lést	Rauðhöfði
þetta, og enginn þóttist hirða um, að hann skírði barnið. En af því	Rauðhöfði
svo við orð hinnar ókunnugu konu, að hann tók undir eins á rás	Rauðhöfði
upp á Melabergi eftir móður mannsins, að hann hefði sagst hafa dvalið um	Rauðhöfði
tíma einslega um sumarið; sumir segja, að hann hafi gjört það, um leið	Rauðhöfði
frá kirkjunni seinast, en sumir segja, að hann hafi sagt það einhverjum trúnaðarmanni	Rauðhöfði
þeir þá til hans og sögðu, að hann yrði að bíða og skyldu	Álfakóngurinn í Seley
sækið hann, því ég vil ekki, að hann deyi fyrir dyrum mínum. Að	Álfakóngurinn í Seley
stúlka, leiðir hann inn og segir, að hann skuli kasta af sér sjóklæðunum.	Álfakóngurinn í Seley
til skemmtunar inni. Hann lofar henni, að hann skuli um ekkert forvitnast. Jóladagsmorguninn	Álfakóngurinn í Seley
hann því til halds og trausts, að hann skuli nú ekki horfa út.	Álfakóngurinn í Seley
líður svo langt fram á dag, að hann situr kyrr. Fer þá forvitnin	Álfakóngurinn í Seley
stygg og átaldi hann fyrir það, að hann hefði svikið sig. Þó spillti	Álfakóngurinn í Seley
þá stygg við hann og segir, að hann hafi svikið sig í dag	Álfakóngurinn í Seley
feitur og digur, og héldu þeir, að hann væri afturgenginn, því þeir gjörðu	Álfakóngurinn í Seley
afturgenginn, því þeir gjörðu ráð fyrir, að hann hefði eflaust dáið um veturinn,	Álfakóngurinn í Seley
að vinnumanni sínum og segist halda, að hann hafi skilið þetta eftir í	Álfakóngurinn í Seley
hafa með það. En prestur sagði, að hann hefði ekki lifað í eyjunni,	Álfakóngurinn í Seley
og iðraði sig þess alla daga, að hann hefði ekki gengist við barninu.	Álfakóngurinn í Seley
sumar og áður. Þegar klerkur sá að hann kom engu áleiðis við hana	Selmatseljan
svo góður og eftirlátur við stúlkuna að hann synjaði henni einskis hlutar og	Selmatseljan
að slíkur höfðingi ætti það konuríki að hann væri ekki einráður í slíkum	Selmatseljan
líkindum þá seinustu. En fyrir því að hann hefði einn við mönnunum tekið	Selmatseljan
kona leitt sig brott og sagt að hann skyldi þó bera þess menjar	Selmatseljan
hann skyldi þó bera þess menjar að hann hefði dvalið hjá álfafólki, slegið	Selmatseljan
í skapi. Það var einn vetur, að hann fór að heiman og ætlaði	Þórður á Þrastarstöðum
konunni og brauð handa börnunum, sagði, að hann skyldi njóta þess, að hann	Þórður á Þrastarstöðum
sagði, að hann skyldi njóta þess, að hann hefði hjálpað syni sínum úr	Þórður á Þrastarstöðum
niður við Tungustapa. Var það mál, að hann hefði mök við álfafólk, sem	Tungustapi
Sveinn að máli við bróður sinn, að hann eigi skyldi gjöra svo mikla	Tungustapi
hann við því oftar og sagði, að hann skyldi ábyrgjast, hvað af slíku	Tungustapi
færum hinn arma af vegi, svo að hann eigi sjái sól á degi,	Tungustapi
Það er frá Sveini að segja, að hann kom heim eftir vökulok. Var	Tungustapi
þá svo dregið af föður hans, að hann mátti trauðlega mæla. Beiddi hann	Tungustapi
kynlegt; þó gátu sumir þess til, að hann enn sem fyrri ekki vildi	Tungustapi
með og lætur á sér heyra að hann helzt vilji að hún fari	Úlfhildur álfkona
að gráta. Verður það þá úr að hann lofar henni að vera sumarið	Úlfhildur álfkona
árinnar er þar rennur eftir dalnum að hann sá fjárhóp rekinn eftir fjárgötunum	Álfar á Ásmundarnesi
kveðst litlu geta launað nema það að hann skuli ekki þurfa að smala	Guðmundur á Aðalbóli
í Eydölum hafi verið drengur, kvaðst að hann hafi viljað fara með vinnumanni	Hættir huldufólks
Lambhústúni í Hjörtsey segir svo frá að hann hafi eitt sinn í glaðasólskini	Huldufólk í Hjörtsey
fléttað hárið. Var hún svo fríð að hann sagði það hefði verið fallegasti	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
er Eggert Jónsson bjó í Skálholtsvík að hann sendi vinnukonu sína er Kristín	Álfarnir í Snartartungu
Hefur bóndinn sjálfur sagt so frá að hann að þessu afloknu hafi snúið	Ærnar frá Staðarhóli
henni. Bar þá svo vel við að hann gekk frá kirkju þegar hann	Steinarnir á Álftanesi
verður síðbúin, og líður svo fram að hádegi, að hún er ekki tilbúin.	Huldukonuhefndin
sjálfur skuli hann þó sækja Helgu að hálfsmánaðarfresti, ef hún lofist honum og	Huldukonuhefndin
hann eigi nú að sækja Helgu að hálfum mánuði liðnum. Svo slíta þau	Huldukonuhefndin
við sofnuðum. Eftir það fór hann að hátta og slökkti ljósið, en sofnaði	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
vægðarlaust. Þar hjá er því títt að heilla unglinga. Elta þeir það og	Hættir huldufólks
kveðjurnar. Leggja þeir nú af stað að heiman, verða vel reiðfara og lenda	Huldukonuhefndin
að ekki gátu orðið fyrr tilbúnir að heiman en stjarnan var komin jöfnu	Hildur álfadrottning
var einn vetur, að hann fór að heiman og ætlaði í kaupstað, en	Þórður á Þrastarstöðum
stundum daglangt, og ágerðist það svo, að heita mátti, að hann hefði alltaf	Huldukonuhefndin
eftir förum þessara manna vegna þess að heldur var felmtur í þeim. KARLSSTAÐAHVAMMUR	Álfarnir í Kaldbaksvík
þar til þau koma að húsbæ, að henni sýndist, þó það reyndar væri	Álfkona í barnsnauð
fyrir síðast. En hann gekk þá að henni, brá fingri í munn sér	Álfkona í barnsnauð
vaka þar yfir kú, varð eitthvað að henni, og fólk hélst þar ekki	Sagnir Eiríks frá Brúnum
raunalega. Ketilríði verður svo við þetta, að henni finnst sem hún sé hneppt	Huldukonuhefndin
verði svo lítil og skammvinn unaðsbót að henni sem verið hefur um hríð.	Hildur álfadrottning
smíðin undarlega fljótt og sá bóndi að henni mundi lokið nálægt sláttulokum. Tók	Kirkjusmiðurinn á Reyni
engar kunna. Hin gekk því fastar að henni svo hin hét þá að	Selmatseljan
öndinni. Segir hún þá draum sinn að henni þyki maður hafa komið að	Sýslumannskonan í Burstarfelli
stúlku sé sönn að því leyti að henni hafi vissulega sýnst þetta eins	Huldufólk í Hjörtsey
honum hún ótrúleg og gjörði hlátur að henni. Bar þá svo vel við	Steinarnir á Álftanesi
sat hún inni þegar aðrir voru að heyvinnu og tengdamóðir hennar hjá henni	Selmatseljan
byrjun túnasláttar þegar fólk var allt að heyvinnu úti á túninu að kona	Úlfhildur álfkona
við það sem hjá honum var að heyvinnunni: Þar kemur Gísli með kindurnar	Álfar á Ásmundarnesi
sig beislið og beið svo þess, að Hildur kæmi. Að lítilli stundu liðinni	Hildur álfadrottning
lét hann sem hann svæfi, svo að Hildur yrði einskis vör annars. En	Hildur álfadrottning
í þessum skrúða. Sá Arnór þá, að hinir skrýddu menn hófu Svein á	Tungustapi
er húsfreyja hafði sagt tengdamóður sinni að hinn meiri komumaður hefði verið huldumaður	Selmatseljan
mjög reiðulega: En þú skalt verða að hinu versta illhveli í sjó. Greip	Rauðhöfði
tekur það ráð, að hún fer að hitta grannkonu sína, er þótti vera	18 barna faðir í álfheimum
reið sauðamanni þessum í nótt, til að hitta konunginn, og skyldi þessu svo	Hildur álfadrottning
mikils og er það heill mikil að hjálpa álfum og koma sér vel	Steinarnir á Álftanesi
í hendi; gekk hún beint inn að hjónarúminu. Þar var himinn uppi yfir	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
mjólkaði mikið. Ei er þess getið, að hjónin hafi sakað; en fjósamaðurinn varð	Ló, ló, mín Lappa
vatnið og fylgdi henni svo heim að hlaðgarði og tæki aftur glófa sína	Kötludraumur
Þennan morgun var Ólafur sendur til að hleypa út lömbum úr lambhúsi, sem	Sagnir frá Pétursey
fastast og finnur, að hún er að hnoða einhverju upp í sig. Skilur	Hildur álfadrottning
sást ekki meir. Ekki var leitað að honum, því fólk vissi, hvert hann	Sagnir Eiríks frá Brúnum
halda þaðan sem hraðast. Seig þá að honum svefn svo dár, að hann	Flutningur álfa og helgihald
í stað, en vaknar síðan við, að honum fannst kalt vatn drjúpa á	Flutningur álfa og helgihald
fætur af öllum á bænum, því að honum var annt að vitja um	Hildur álfadrottning
Svo var rakkinn ljótur og undarlegur, að honum stóð stuggur af; ekki að	Kaupamaðurinn
hafrótið orðið svo fjarskalegt við skerið, að honum varð ekki náð út í	Rauðhöfði
hún til hans og lætur vel að honum og biður hann nú að	Álfakóngurinn í Seley
og grátandi. Spurðu þau hann hvað að honum gengi. Sagði hann þá söguna	Álfar á Ásmundarnesi
af bæjarmanni, er sagði: Hvað ertu að horfa á? Og þá leit ég	Sagnir Eiríks frá Brúnum
faðir sinn kalla sig út til að horfa á leikinn. Skyldi hann þá	Álfakóngurinn í Seley
hann. Þorir hann nú ekki lengur að horfa út og fer frá glugganum.	Álfakóngurinn í Seley
efnt það, sem hann lofaði sér, að horfa ekki út, en svo muni	Álfakóngurinn í Seley
morgun fari hún með föður sínum að horfa á dansinn og skuli hann	Álfakóngurinn í Seley
söðlum; fóru konur þessar og lestin að hól einum, er var þar úti	Flutningur álfa og helgihald
nálgast hana. Þá hagaði svo til að hóll einn var á leiðinni. Þær	Huldufólk í Hjörtsey
í bátinn og reri með mig að hólma einum; fann ég þá, að	Kötludraumur
þeirra, og reru þeir svo inn að Hólmum. Flesta furðaði á því að	Álfakóngurinn í Seley
vortíma var konan að nafni Ingibjörg að hreinsa á túni; það var á	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
og neytir því allrar orku til að hressa af sér. Líður nú eftir	Hildur álfadrottning
á nótt fram, fór Hildur drottning að hreyfa sér til ferðar; en allir	Hildur álfadrottning
valla er nema til verra eins að hrinda hegóma þessum með skynsamlegum ástæðum.	Hættir huldufólks
fyrir dag á hátíðum og byrjað að hringja og embætta í dögun og	Sagnir Eiríks frá Brúnum
hann sé að skrökva þessu til að hræða sig. Hann segir nei og	Látraselið
bónda; en þó bar ekki á, að hugir þeirra færu saman um of,	Hildur álfadrottning
stórviðrum. Var þá hætt með öllu að hugsa til manns þessa framar eða	Rauðhöfði
í eins konar örvílnan og verið að hugsa um að steypa sér í	Rauðhöfði
með lendingunni. Var það mál manna, að huldufólk byggi í dröngum þessum, og	Huldukonuhefndin
HULDUKAUPSTAÐUR HJÁ HALLLANDSKLETTI Það er almæli að huldufólk hafi búið í hólum og	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
er stór steinn sem sagt er að huldufólk sé í. Eitt vor þegar	Karlsstaðahvammur
morguninn eftir. Var því kennt um að huldufólk mundi heilla þær til að	Kúasmalinn
fjósið. Þykist nú konan viss um að huldukonan hefði gefið sér kvígu þessa	Endurgoldin mjólk
hann út úr tjaldinu og sér að huldumaður er að vigta við hné	Guðmundur á Aðalbóli
hjá huldufólki í Drangnum og sagði, að huldustúlka væri að sækja eftir að	Sagnir Eiríks frá Brúnum
fannst hann hvergi; en sumir sögðu, að hundar, er honum fylgdu, hefðu verið	Sagnir frá Pétursey
og því var haft fyrir satt, að hundarnir hefðu séð hann þangað fluttan,	Sagnir frá Pétursey
þau koma að selinu sjá þau að hurð er í hálfa gátt. Gengur	Látraselið
af þessu og tekur það ráð, að hún fer að hitta grannkonu sína,	18 barna faðir í álfheimum
í sín augu. Hún gjörði svo, að hún bar úr glasinu í augu	Álfkona í barnsnauð
sama gjörði konan; sögðu þau henni, að hún mundi vera gæfukvenmaður. Hann gefur	Álfkona í barnsnauð
loft væri. Það var einu sinni, að hún fór í kaupstað með prestinum,	Álfkona í barnsnauð
var. Þá varð henni það á, að hún heilsaði honum og sagði: Sæll	Álfkona í barnsnauð
en við það brá henni svo, að hún sá eigi þaðan í frá	Álfkona í barnsnauð
á eftir honum, ef verða mætti, að hún yrði einhvers vísari. Hún læddist	Huldukonuhefndin
og líður svo fram að hádegi, að hún er ekki tilbúin. Formanni koma	Huldukonuhefndin
á hana sé óviðkunnanlegur höfgi, svo að hún var rétt á milli svefns	Huldukonuhefndin
gömlu féllst svo mikið um þetta, að hún lagðist í rekkju og reis	Huldukonuhefndin
þá sofa sem fastast og finnur, að hún er að hnoða einhverju upp	Hildur álfadrottning
ekki sé einleikið með Hildi og að hún muni hafa fleiri brögð undir	Hildur álfadrottning
jarðar. Það þykist hann og vita, að hún muni þegar sjá sig, ef	Hildur álfadrottning
Varð tengdamóðir mín þá svo æf, að hún hést við son sinn, að	Hildur álfadrottning
Í sögunni af Snotru segir svo, að hún gekk fram á sjávarklappir og	Hildur álfadrottning
Í sögunni af Unu álfkonu segir, að hún tók úr kistu feld rauðan	Hildur álfadrottning
þar, sem Katla lá, sagði hann, að hún væri ekki dauð, því önd	Kötludraumur
fara. Varð ég þess þá vísari, að hún hét Alvör; bað hún mig	Kötludraumur
að hólma einum; fann ég þá, að hún réði ein öllu, en ég	Kötludraumur
mín vegna. Segja þá sumar sagnir, að hún flytti Kötlu á bátnum sama	Kötludraumur
og spyr, hvað á gangi, því að hún heyrði svæsin orð tiL mannsins	Ló, ló, mín Lappa
hana nafni sínu, sem hún heyrði, að hún var nefnd í vísunni af	Ló, ló, mín Lappa
og boðið sér veturvist og sagt, að hún væri ein af álfafólki því,	Rauðhöfði
við hann, að ef honum finnist, að hún hafi gjört honum nokkuð gott,	Álfakóngurinn í Seley
ef faðir sinn verði þess var, að hún hafi þar karlmann hjá sér,	Álfakóngurinn í Seley
í næsta herbergi, því hann hélt, að hún mundi ei verða vör við,	Álfakóngurinn í Seley
ef honum þyki nokkuð til koma, að hún hafi haldið í honum lífinu	Álfakóngurinn í Seley
hún mundi víst vera barnshafandi og að hún mundi ekki í selið fara	Selmatseljan
fara það sumar. Hún neitaði þverlega að hún væri eigi einsömul og kvað	Selmatseljan
að fara aldrei svo frá henni að hún væri ein eftir og hétu	Selmatseljan
svo var og að þessu sinni að hún kvaddi þá ekki. Svo fóru	Selmatseljan
frá sýslumannskonunni er það að segja að hún fann þá breytingu á hægra	Sýslumannskonan í Burstarfelli
móður þeirra Sturlusona, því söguritarinn segir, að hún hafi verið við, og hefur	Tungustapi
sér heyra að hann helzt vilji að hún fari burt. Þá fer Úlfhildur	Úlfhildur álfkona
mætt álasi af presti fyrir það að hún færi aldrei til kirkju. Úlfhildur	Úlfhildur álfkona
dag. Þá gegnir vinnumaður og segir að hún þurfi víst ekki að fara	Úlfhildur álfkona
hún hafi lagt það á sig að hún skyldi alltaf mega vera hjá	Úlfhildur álfkona
var lagt. Það eina leyfði kerlingin að hún skyldi mega finna mann sinn	Úlfhildur álfkona
aftur hafa lagt það á kerlingu að hún skyldi deyja ef hún kæmist	Úlfhildur álfkona
heyrði hana ömmu sína segja frá að hún fóstra hennar hefði séð örmulinn	Hættir huldufólks
hún ákúrur hjá móður sinni fyrir að hún hefði ekki gætt betur að	Kúasmalinn
og verða um síðir svo miklir að hún stendur agndofa af hræðslu og	Kúasmalinn
heim færi, og frétti hún þá að hún væri kyr við grösin upp	Álfkona reidd yfir á
komast vestur yfir, og segir ennfremur að hún hafi átt heima í einu	Álfkona reidd yfir á
með honum, þar til þau koma að húsbæ, að henni sýndist, þó það	Álfkona í barnsnauð
samtíða næstu jólanótt að gæta betur að hvað henni liði. Líða nú jólin	Úlfhildur álfkona
um hana. Var hún þá spurð að hvað hefði dvalið hana. En hún	Kúasmalinn
í stapanum, og nokkuð var það, að hverja nýársnótt hvarf hann, svo enginn	Tungustapi
ætlaði að taka eitthvað og segir: Að hverjum andskotanum ertu að leita? Gekk	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
heim og sögðu frá sögu þessari. AÐ HVERJUM ANDSKOTANUM ERTU AÐ LEITA? Þegar	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
og skó. Prestur fer þá líka að hvílast. Eftir þetta koma tvær ungar	Möðrudalspresturinn
að ná Ólafi, en þó svo, að hvorugur þeirra yrði jafngóður, og hafði	Sagnir frá Pétursey
Eftir þetta líða tímar fram, svo að hvorum hugnar vel við annan, bónda	Hildur álfadrottning
heiman að. Og heimilismenn sögðu allir að hvörki hún né aðrir hefði rekið	Huldufólk í Hjörtsey
hvað þetta væri. Nú kemur það að hömrum nokkrum; þar tekur það ofan.	Flutningur álfa og helgihald
með honum út og býður honum að höndla við sig. Þórður þiggur það.	Þórður á Þrastarstöðum
hans og bæjarins, svo hann varð að hörfa undan. Þegar hann var kominn	Tungustapi
fremur venju, en segir við hann, að illa hafi hann efnt það, sem	Álfakóngurinn í Seley
óþarfa varúð úr Ketilríði, af því að illt var að lenda við drangana	Huldukonuhefndin
konan sjálf í fjósi, eftir það að inn var farið, og hafði ei	Ló, ló, mín Lappa
kersknisorðum. En það var almennt trúað, að í Pétursey væri mikið til af	Sagnir frá Pétursey
horfinn. Hafa sumir sagt svo frá, að í festinni hafi skrölt, líkt og	Sagnir frá Pétursey
í seli. En svo var sagt að í hömrum nokkrum sem voru í	Kúasmalinn
og svo beina leið yfir völluna að jarðfallinu og þar upp sem leið	Hildur álfadrottning
Nú bar ekki til tíðinda fram að jólum; fer þá sem vant er,	Hildur álfadrottning
að vera næsta ár. Þegar líður að jólum fram þann næsta vetur fær	Úlfhildur álfkona
að tveir menn gengu þaðan yfir að Kaldbak á þrettándadagskvöld jóla og liggur	Álfarnir í Kaldbaksvík
sinni áfram, sem þeir ætluðu, heim að Kaldbak og spurðu hvurt ei hefðu	Álfarnir í Kaldbaksvík
enginn hefur fyrr til þess orðið að kanna hina neðri leið og forvitnast	Hildur álfadrottning
að, gengið fáein spor og farið að kasta af sér vatni. Verður honum	Ærnar frá Staðarhóli
vita neitt um það annað en að Katla hefði sofið fjögur dægur, en	Kötludraumur
sitja kvenmann inni og var hann að kemba barni með glóbjart hár. Sýndist	Karlsstaðahvammur
þetta sumar að nokkrum dögum eftir að kerling var komin heim úr selinu	Kúasmalinn
allt eldhúsið og ímyndar sýslumannskonan sér að kerlingu hafi lítið þótt hreinkast híbýlin	Sýslumannskonan í Burstarfelli
Eyrbyggju, seinasta kapítula, er sagt frá, að kirkja hafi verið flutt í Sælingsdalstungu,	Tungustapi
þess séu; þykjast menn hafa komið að kirkjudyrum og heyrt grallarasönginn gamla og	Hættir huldufólks
fætur með mesta flýti og út að kirkjudyrunum; gengur hann þar um gólf,	Möðrudalspresturinn
gleðisvipur á öllum. Vinnumaður gekk nú að kirkjudyrunum og sá hann enginn, og	Úlfhildur álfkona
allajafna langt á nótt fram, svo að kirkjufólkið var oft komið aftur frá	Hildur álfadrottning
er liðið á nótt, heyrir hann, að kirkjufólkið kemur; tekur það sér bita	Hildur álfadrottning
þangað til hann kom með hana að kirkjugarðinum, þaðan sem hann leiddi hana,	Álfkona í barnsnauð
hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði komið upp fyrir veturinn.	Kirkjusmiðurinn á Reyni
því, að konurnar kunna þér ekki að klappa. Þá fór konan að klappa	Ló, ló, mín Lappa
ekki að klappa. Þá fór konan að klappa kúnni og nefna hana nafni	Ló, ló, mín Lappa
orð skildi hann; þegar hann kom að klettunum, voru þá líka aftur luktir	Flutningur álfa og helgihald
til hans, að hann var oft að klifra þar í klettunum. En ofan	Huldukonuhefndin
enginn að sjá. Fer hann þá að klifrast, svo hann sæi dansinn. Lítur	Álfakóngurinn í Seley
var heima fyrir, og sagði honum að klæða sig hið allra bráðasta og	Huldukonuhefndin
feti framar. En er hann fer að knýja hann stendur hann upp á	Huldufólk í Steinahelli
í hönd hennar og biður hana að koma með sér, og segir hann,	Álfkona í barnsnauð
var langt á milli; líka fór að koma í hann efi, hvað þetta	Flutningur álfa og helgihald
muni vera gandreiðarbeisli, og lofar henni að koma því við sig. Þegar hún	Hildur álfadrottning
hrífur sínar. Bað hún þá kaupamanninn að koma heim líka og bera með	Kaupamaðurinn
þyrpast að manni og biðja hann að koma með sér en maður má	Krossgötur
og systur manns og biðja mann að koma og allra bragða er leitað.	Krossgötur
hann nú héldi í, og ætlað að koma henni á bás, en ei	Ló, ló, mín Lappa
lagi drykkfelldur. Hann hafði stundum átt að koma að Pétursey, sem líka er	Sagnir frá Pétursey
góðan veðurdag, biður hann dóttur sína að koma og leiða sig niður að	Rauðhöfði
sannindamerkis. En þegar prestur var búinn að koma hvalnum fyrir í vatninu, staulaðist	Rauðhöfði
að tala til hans auk heldur að koma á land til hans. Þó	Álfakóngurinn í Seley
heim á leið, en töluðu um að koma við um leið í selinu	Látraselið
Hann segir nei og segir henni að koma inn með sér, en biður	Látraselið
ekki komið því þar átti hún að koma þegar heim færi, og frétti	Álfkona reidd yfir á
geturðu ekki kennt mér ráð til að komast eftir því? Það mun ég	18 barna faðir í álfheimum
frá kindunum; en það herti sig að komast undan út með klettum nokkrum.	Flutningur álfa og helgihald
í vatnið, sprakk hann af áreynslunni að komast upp þangað, og hefur síðan	Rauðhöfði
orsaka vegna fram á vatnið til að komast fyrir rifuna, en er þeir	Álfarnir í Kaldbaksvík
en sér hafi legið mikið á að komast vestur yfir, og segir ennfremur	Álfkona reidd yfir á
það lítil stund, áður hann heyrir, að komið er að rúmi sínu, og	Hildur álfadrottning
bjuggu á, að nokkrum dögum eftir að komið var úr selinu hurfu kýrnar	Kúasmalinn
brann í hinum; þar sá hún, að kona lá á gólfi og hafði	Álfkona í barnsnauð
Þegar hann var sofnaður, dreymdi hann, að kona kom inn í tjaldið. Hún	Kaupamaðurinn
allt fagurlega umbúið. Þar sér hún, að kona liggur á gólfi og er	Sýslumannskonan í Burstarfelli
hún kemur í krambúð sér hún að kona sú er hún sat yfir	Sýslumannskonan í Burstarfelli
allt að heyvinnu úti á túninu að kona kemur frá vatninu og stefnir	Úlfhildur álfkona
en í sama bili sér hann að kona hans kemur og rekur þær	Huldufólk í Hjörtsey
þeim tíma sem von var til að kona þessi kæmi til baka sást	Álfkona reidd yfir á
vakti fólkið. Það var einhverju sinni að konan vaknar ekki sem hún var	Sýslumannskonan í Burstarfelli
þér. Við þessi orð brá svo að konan verður bráðum léttari og aflar	Sýslumannskonan í Burstarfelli
var eitt kvöld snemma um veturinn að konan fór fram að skammta. Sér	Endurgoldin mjólk
að bóndi hét mönnum þessum veturvist að konu sinni fornspurðri. Um kvöldið fara	Selmatseljan
sem þar eru bar svo við að konuna dreymdi eina nótt: Henni þókti	Álfarnir í Snartartungu
ber þú tappa, það veldur því, að konurnar kunna þér ekki að klappa.	Ló, ló, mín Lappa
mikið auðnulag saman. KROSSGÖTUR Sumir segja að krossgötur séu þar, t. d. á	Krossgötur
að hún hefði ekki gætt betur að kúnum. Kerlingu þykir þetta illt og	Kúasmalinn
dansað, þá býður prestur því ljós að kveikja og hætta þessum dansleikum. Svo	Möðrudalspresturinn
hann situr kyrr. Fer þá forvitnin að kvelja hann að vita ekki um	Álfakóngurinn í Seley
hann, að fólk þetta gengur þar að; kvenfólkið gengur inn og börnin, en	Flutningur álfa og helgihald
móti þeim og hvessti heldur, er að kvöldi leið. En þegar þeir voru	Huldukonuhefndin
að flytja aflann heim til bæja að kvöldi, sem víða er langur vegur;	Sagnir frá Pétursey
leika sér við hann; tóku til að kyssa og klappa honum, en honum	Möðrudalspresturinn
heima við bæinn, sér hann þá að kýr fara heim í tún það	Huldufólk í Hjörtsey
á hverju máli. Nú sér konan að kýrin býst til burðar og skiptir	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
næsta mál í fjósið sér hún að kýrin er borin og alheil orðin,	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
ljósið skein í fjósinu, sá fjósamaður, að kýrnar voru í básunum, eins og	Ló, ló, mín Lappa
móðu nokkurn tíma, uns þau komu að landi mjög fögru. Í sögunni af	Hildur álfadrottning
vita, ef nokkuð hefði borið þar að landi. Bauðst þá einn til að	Álfakóngurinn í Seley
það nafn. Nú er tekið til að lauga barnið og skal sýslumannskonan vera	Sýslumannskonan í Burstarfelli
þetta liðsinni og gefur konan henni að launum linda, svuntu og klút, allt	Huldufólk í Vökuhól
því í augu barnsins, en varast að láta það koma í sín augu.	Álfkona í barnsnauð
sama sið og fer nú runnurinn að láta á sjá uns hann eyðileggur	Faðir minn átti fagurt land
en sér, að hann muni verða að láta síga undan ofríki móður sinnar,	Huldukonuhefndin
og skyldi hann muna sig um að láta skíra það, ef hún kæmi	Rauðhöfði
mjög dimmt loft. Voru hjónin óttablendin að láta drenginn vera so seint á	Álfar á Ásmundarnesi
undir klettana; verður hann þá enn að leggja sig hjá klettunum og sofnar	Flutningur álfa og helgihald
á báðum áttum, hvort hann eigi að leggja af stað, en það ríður	Huldukonuhefndin
vanta það, er hún átti til að leggja. Hitt var heldur, sem á	Hildur álfadrottning
krýpur fyrir gráðunni, og er klerkur að leggja hendur í höfuð honum með	Tungustapi
móts við þau, biður prestur hana að leiða sig inn með fjörunni, og	Rauðhöfði
í hann, bað klerkurinn dóttur sína að leiða sig upp með ánni að	Rauðhöfði
fram eftir deginum; fer honum þá að leiðast einveran, og gengur hann burt	Álfakóngurinn í Seley
af hendi sér og fékk því að leika sér að. Barnið þagnaði þá	Hildur álfadrottning
börn voru úti hjá hól nokkrum að leika sér; var það eitt stúlkubarn	Legg í lófa karls, karls
ætluðuð fram í Drangey. Þeir fóru að leika sér að steinkasti og hæfa	Þórður á Þrastarstöðum
Stúlkan beið nú þarna og var að leika sér; verður henni þá litið	Karlsstaðahvammur
einu sinni er börnin þar voru að leika sér í kringum fjárhúsin á	Álfarnir í Snartartungu
Arnór var gleðimaður og gaf sig að leikjum með sveinum þar úr dalnum,	Tungustapi
sína og vera ráðalaus. Konan fór að leita hjá manni sínum og fann	Kaupamaðurinn
alls einu sinni frá henni farið að leita því alla málnytuna hefði vantað.	Selmatseljan
að síður fóru allir frá henni að leita fjárins og þá tók hún	Selmatseljan
um burtuveru sína, en kvað nauðsyn að leita Arnórs. Var hans leitað alla	Tungustapi
illt og fer á stað aftur að leita og leitar nú alstaðar sem	Kúasmalinn
ekki. Loks dettur henni í hug að leita þeirra til selsins ef ske	Kúasmalinn
og segir: Að hverjum andskotanum ertu að leita? Gekk þá konan fremur snúðugt	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
þá strax fengnir tveir menn kunnugir að leita þar eð líkast þókti þær	Ærnar frá Staðarhóli
þá enn sent lengra burt bæði að leita og spyrja eftir ánum, jafnvel	Ærnar frá Staðarhóli
sögu þessari. AÐ HVERJUM ANDSKOTANUM ERTU AÐ LEITA? Þegar ég var á 17.	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
kampinn, sá hann, að skip var að lenda og að menn voru að	Sagnir Eiríks frá Brúnum
Ketilríði, af því að illt var að lenda við drangana í dimmu. Laust	Huldukonuhefndin
formaðurinn vildi ekki láta þess ófreistað að lenda. Þegar þau komu inn undir	Huldukonuhefndin
og mínum að skaðlausu. Þá átti að liggja á krossgötunum og horfa í	Hættir huldufólks
kýrin ólmaðist; gekk þetta tvo daga, að litlu varð náð úr henni. En	Ló, ló, mín Lappa
og sýnist þá konunni hann verða að litlu en skrautlegu húsi. Leiðir hann	Sýslumannskonan í Burstarfelli
nú ekkert til frásagnar þangað til að líður fram að næstu jólum. Húsfreyja	Úlfhildur álfkona
þetta hina fyrstu bæn sína og að líkindum þá seinustu. En fyrir því	Selmatseljan
ríður líf mitt og þitt með að líkindum. Hún snýr nú heim og	Selmatseljan
vera og það muni sér óhætt að líta snöggvast út, því það þurfi	Álfakóngurinn í Seley
er ei langt kominn, fer hann að líta aftur til hallarinnar, og sér	Álfakóngurinn í Seley
blómum og voru grundirnar ljósbleikar á að líta þegar sólin skein á fíflana	Úlfhildur álfkona
huldufólk. Mennirnir vóru ekki so aðgætnir að líta eftir förum þessara manna vegna	Álfarnir í Kaldbaksvík
beið svo þess, að Hildur kæmi. Að lítilli stundu liðinni kemur Hildur drottning	Hildur álfadrottning
segir hann vera spegilfagran og sléttan. Að lítilli stundu liðinni spyr karl aftur,	Rauðhöfði
kveður hann og gengur burt; en að lítilli stundu liðinni heyrði hann söng	Álfakóngurinn í Seley
til konu hans og bað hana að ljá sér ljá til að slá	Kaupamaðurinn
ganga í smiðjuna, ef þú heldur, að ljáin ætli að þrjóta, og taka	Kaupamaðurinn
fram að miðjum degi, sá hann, að ljáin ætlaði að þrjóta. Gekk hann	Kaupamaðurinn
er hún hallaði sér til svo að ljósið skein á hendurnar; sáum við	Hver á hérna höndur?
gengur til bónda og biður hann að lofa sér að vera í nótt.	Úlfhildur álfkona
einkis orðið vör reið hún heim að Lundarbrekku að spyrjast fyrir hvert grasastúlkan	Álfkona reidd yfir á
og ráðsvinna, forfeður sína og ættingja að lygi og minni mönnum. Maður á	Hættir huldufólks
því nær höggdofa. En er klerkur að lyktum sneri sér fram fyrir altari	Tungustapi
og ýmislegt á. Fer hún nú að lýsa og leita á himninum. Var	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
hátíðirnar, matseld og annað, sem þar að lýtur, og vakti hún yfir því	Hildur álfadrottning
rekur þrjár kýr og skítugan vetrung að læk rétt fyrir ofan túnið. Kýrnar	Sagnir Eiríks frá Brúnum
túnið. Kýrnar og vetrungurinn röðuðu sér að læknum og drukku, og drengurinn stendur	Sagnir Eiríks frá Brúnum
þar þá maður ókunnur til hennar að læknum og biður hana ganga með	Huldufólk í Vökuhól
eldbera hana, því það sagði hún, að maður sinn gjörði aldrei. Hann lofaði	Kaupamaðurinn
á sandinn, sagði það þau tíðindi, að maður væri horfinn í Pétursey, sem	Sagnir frá Pétursey
einum í góðu yfirlæti. (Sumir segja, að maðurinn hafi heitið Helgi, og því	Rauðhöfði
hann gjalda þess grimmilega. Sumir segja, að maðurinn hafi sagt móður sinni frá	Rauðhöfði
þeirra, er á sér lægju, og að manndráp þau, er af sér hefðu	Hildur álfadrottning
álfar úr öllum áttum og þyrpast að manni og biðja hann að koma	Krossgötur
má engu gegna. Þá bera þeir að manni alls konar gersemar, gull og	Krossgötur
Sá hún þá með því auganu, að margt fólk var í hinum enda	Álfkona í barnsnauð
Ólafs sat Runólfur bóndi, faðir hans, að mat ásamt heimilisfólki sínu úti á	Sagnir frá Pétursey
fénaður og söfnuður. Sá prestur það að matseljan var mjóslegnari um mittið en	Selmatseljan
engum togum, að þegar Ketilríður kemur að máli við Björn bónda, hefur hún	Huldukonuhefndin
við sig. Einu sinni kom prestur að máli við uppeldisdóttur sína og hvatti	Selmatseljan
Um vorið kom fóstri hennar aftur að máli við hana og bað hana	Selmatseljan
og kvaðst hann mundi hitta hana að máli áður en hann héti þeim	Selmatseljan
af honum varð. Oft kom Sveinn að máli við bróður sinn, að hann	Tungustapi
hann, þegar hann ætlar alla sofnaða, að máttinn fer að draga úr sér,	Hildur álfadrottning
viðburð þenna, svo öllum var augljóst, að með stormbyl þann, er frá stapanum	Tungustapi
ganga í. Svo er háttað landslagi að meðfram veginum eru björg sem liggja	Faðir minn átti fagurt land
og fyrirvinna ekkju nokkurrar, sem bjó að Melabergi í Hvalsnessókn, og var hinn	Rauðhöfði
kirkjan gjalda. Síðan víkur hún sér að Melabergsmanninum og segir við hann mjög	Rauðhöfði
að skip var að lenda og að menn voru að bera upp í	Sagnir Eiríks frá Brúnum
við manntjóni. Frá þessari höfn sást, að menn fóru með hesta í taumi	Sagnir Eiríks frá Brúnum
menn, þótt honum þætti það ólíklegt, að menn um þann tíma væru þar	Flutningur álfa og helgihald
fjögurra kirkna. Elsta trúin er sú að menn skuli liggja úti jólanótt því	Krossgötur
hryggðarsvip, og kom það upp síðar, að menn ætluðu, að hann mundi hafa	Sagnir frá Pétursey
af járnhlekkjum. Það var almennt sagt, að menn hefðu heyrt hljóð mikil eitt	Sagnir frá Pétursey
Það var eitt sumar sem oftar, að menn lágu til vers í Seley	Álfakóngurinn í Seley
það hvurugt og ei spurðist til að menn hefðu verið á ferð þar	Álfarnir í Kaldbaksvík
þaðan í frá nema því aðeins að mennskur maður kæmist með henni til	Úlfhildur álfkona
var það lenska hér á landi, að messað var á jólanóttina, og þótti	Hildur álfadrottning
fyrir mínar sakir, og vænti ég, að mér verði þó ekki gefin sök	Hildur álfadrottning
mig þá huggast láta og hét, að mér skyldi verða bráðum fylgt heim	Kötludraumur
átt að ná ráðahag við mig að mér nauðugri að þú takir aldrei	Selmatseljan
að þú tókst við mönnum þessum að mér fornspurðri, og nú aftur þar	Selmatseljan
sefur hún sem áður. Þegar leið að miðdegi, vilja þær vekja Kötlu, en	Kötludraumur
hann þó engan. Þegar leið fram að miðjum degi, sá hann, að ljáin	Kaupamaðurinn
fór að raka. Það sá kaupamaður, að mikið rakaði konan, en ei rökuðu	Kaupamaðurinn
þegar menn fluttu skreiðina í land, að mikið varð eftir af skreið Hólmaprestsins	Álfakóngurinn í Seley
sem þú vilt þröngva mér til að minnast við þá. En ekki fyrir	Selmatseljan
jarðfallið. Sauðamanni þótti illt og ófróðlegt að missa svo af Hildi, að hann	Hildur álfadrottning
þessum svifum kom stúlkan, sem átti að mjólka, í fjósið með ljós og	Ló, ló, mín Lappa
júgri og stóru; sagði hann stúlkunni að mjólka hana; en hún gat litlu	Ló, ló, mín Lappa
mjólka átti, fór húsfreyja í fjós að mjólka; en þá hún fór að	Ló, ló, mín Lappa
að mjólka; en þá hún fór að mjólka þessa aðkomnu kú, lét hún	Ló, ló, mín Lappa
Heyrði konan oft að verið var að mjólka kúna, en engan sá hún.	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
voru kýrnar horfnar þegar fara átti að mjólka um kveldið. Þegar kerling kom	Kúasmalinn
eftir var dags, og fer heim að morgni. Þegar heim er komið, tekur	Huldukonuhefndin
greiða og dvelja þar til morguns. Að morgni er gott veður og stillt,	Huldukonuhefndin
en hagaði því þó helst svo, að móðir sín vissi ekki af, er	Huldukonuhefndin
og góðu veðri. Þá sér hún að móti henni koma þrír kvenmenn; verður	Huldufólk í Hjörtsey
heim í björtu. Hún biður hann að muna sig vel um þetta, og	Huldukonuhefndin
leið liggur. Þá sér hann og, að múgur manns kemur frá höllinni og	Hildur álfadrottning
víst, að hann hafi haft rétt að mæla. Það hafa flestir fyrir satt,	Sagnir frá Pétursey
kvað henni ekki mundi verða mein að mælgi sinni. Katla sagði honum þá	Kötludraumur
með þetta afgjald til bróður síns að Möðrudal; var þá prestur ei nema	Möðrudalspresturinn
hans og lán var svo mikið, að mönnum þótti líkindum meiri og sem	Hildur álfadrottning
kaupstað, en drífa var svo mikil, að mönnum þótti óratandi. Hann bar vörupoka	Þórður á Þrastarstöðum
Ketilríður þessi átti son einn, Sæmund að nafni; hann var einbirni og kominn	Huldukonuhefndin
átti hann eina dóttur barna, Helgu að nafni. Þau Helga og Sæmundur voru	Huldukonuhefndin
lofar henni það. Hann spyr hana að nafni, en hún kvaðst heita Úlfhildur.	Úlfhildur álfkona
frá Akureyri. Á vortíma var konan að nafni Ingibjörg að hreinsa á túni;	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
þar vakti og sonur hjónanna, Þorsteinn að nafni, og var að skrifa. Var	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
var á vist griðkona ein Sigþrúður að nafni. Í túninu á Hafragili er	Huldufólk í Vökuhól
en þegar frá leið, fór Helga að ná vitinu aftur, og sagði hún	Huldukonuhefndin
Runólf, að hann treysti sér til að ná Ólafi, en þó svo, að	Sagnir frá Pétursey
þegar hann kom, var orðið ófært að ná honum á skip fyrir brimi;	Álfakóngurinn í Seley
til við þig fyrst þú átt að ná ráðahag við mig að mér	Selmatseljan
í snjóbyljum að hafa meir fyrir að ná kúneytum þegar kýr þeirra riðu	Hættir huldufólks
jörðu og á. Er svo sagt að nálægt Burstarfelli séu klappir miklar og	Sýslumannskonan í Burstarfelli
kvaðst hann unna mér þeirra best að njóta. Skaltu sýna það allt segir	Kötludraumur
sem foreldrar kerlingar þessarar bjuggu á, að nokkrum dögum eftir að komið var	Kúasmalinn
þær. Svo bar við þetta sumar að nokkrum dögum eftir að kerling var	Kúasmalinn
þar á bjarginu ef ske kynni að nokkuð af kindunum hefði slangrað þar	Látraselið
Stakkur. Það er sumra manna sögn, að nú hafi það komið upp á	Rauðhöfði
sínum sagði hún við tengdadóttur sína að nú skyldi hún segja sér sögu.	Selmatseljan
sem hún hafði borið smyrslin í, að nú sá hún með því allt	Sýslumannskonan í Burstarfelli
þennan dag. Næsta morgun segir bóndi að nú verði hún að fara, en	Úlfhildur álfkona
ekki sína. Húsfreyja mælti við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til	Úlfhildur álfkona
fætur. Þá mælti húsfreyja við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til	Úlfhildur álfkona
að huldufólk mundi heilla þær til að nytka þær. Svo bar við þetta	Kúasmalinn
í þetta sinn. Líður svo fram að nýári, að ekkert bar til tíðinda.	Álfakóngurinn í Seley
Guðmundur hét maður er fyrstur byggði að nýju Aðalból í Hrafnkelsdal. Fyrsta morguninn	Guðmundur á Aðalbóli
frásagnar þangað til að líður fram að næstu jólum. Húsfreyja fær Úlfhildi skæði	Úlfhildur álfkona
á stapanum, en Arnór gjörði gabb að og kvaðst eigi mundi vorkenna álfunum,	Tungustapi
farið út síðan hann fór heiman að. Og heimilismenn sögðu allir að hvörki	Huldufólk í Hjörtsey
til og vita, hvað því verður að orði. Þyki þér þá orðtök sveinsins	18 barna faðir í álfheimum
af þessari kú, og var svo að orði kveðið, að þær væru af	Ló, ló, mín Lappa
sér og unnustanum. Það er ekki að orðlengja það: Helga er þarna föstnuð	Huldukonuhefndin
og sagði það sem síðan er að orðtaki haft: Sjaldan hef ég flotinu	Krossgötur
lokið nálægt sláttulokum. Tók bóndi þá að ógleðjast mjög, en gat eigi að	Kirkjusmiðurinn á Reyni
strýkt sveininn um hríð, sér hún, að ókunnug kona kemur inn í eldhúsið	18 barna faðir í álfheimum
til einn morgun síðari part vetrar, að Ólafur var venju fremur fálátur, dauflegur	Sagnir frá Pétursey
eitt skipti. Samt varð það trú, að Ólafur lifði, en væri í höndum	Sagnir frá Pétursey
flestir fyrir satt, að eftir það að Ólafur var sagður dáinn, hafi Runólfur	Sagnir frá Pétursey
Hann hafði stundum átt að koma að Pétursey, sem líka er trúlegt, að	Sagnir frá Pétursey
og árlega tíðkast. Þá kom hann að Pétursey á heimleiðinni nokkuð kenndur. Þá	Sagnir frá Pétursey
brík eða hellir á vegi hans, að pikka þar inn í með staf	Sagnir frá Pétursey
hreppstjóri á Grund Þorvarðsson prests, nú að Prestsbakka á Síðu, þá verandi í	Huldufólk í Steinahelli
stað, og þessir síðarnefndu fullyrtu það, að prestur hefði vitað margt, sem aðrir	Sagnir frá Pétursey
hendinni á henni, sem hún var að prjóna af, svo hún laut eftir	Selmatseljan
vökuna. Valgerður Guðbrandsdóttir bræðrunga mín var að prjóna peysu sem hún átti, móti	Hver á hérna höndur?
vóru þær þá að fara út að Rafnseyri. Vegurinn liggur þar fram með	Karlsstaðahvammur
og frá í teiginn og fór að raka. Það sá kaupamaður, að mikið	Kaupamaðurinn
var hann að slá, en hún að raka, og glampaði á orfið og	Álfar á Ásmundarnesi
og gekk bónda af því alltreglega að ráða menn til starfa þessa og	Hildur álfadrottning
lagt það lengur á samvisku sína að ráða til sín smala út í	Hildur álfadrottning
opinn dauðann og hljóti nú auðna að ráða, hversu fari um fjárhöld sín	Hildur álfadrottning
og varð hún því öllu ein að ráða. Gengum vér þar inn átta	Kötludraumur
mat einn vetrartíma. Svo það verður að ráði með þeim að bóndi hét	Selmatseljan
héraðinu, og sóttu menn hann jafnan að ráðum og liðsemd; en ástsæld hans	Hildur álfadrottning
fyrir veturinn. Einn dag var hann að reika út um tún í þungu	Kirkjusmiðurinn á Reyni
sinni sá ég, hvar kvenmaður var að reka fjórar ær yfir um Húshamra,	Sagnir Eiríks frá Brúnum
sem hafði þann starfa á hendi að reka kýr þaðan og upp í	Faðir minn átti fagurt land
unglingur á níunda árinu var vanur að reka og eins var þetta umtalaða	Álfar á Ásmundarnesi
Hann ætlar þá að fara heim að reka þær, en í sama bili	Huldufólk í Hjörtsey
segir við konu sína: Þú varst að reka kýrnar, en hún neitaði og	Huldufólk í Hjörtsey
fötum. Þá þurfti hún út til að reka fé úr túni og fer	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
til á Ásmundarnesi seint um sumarið að rekið var fé af stöðli sem	Álfar á Ásmundarnesi
Var það skemmtun þeirra á vetrum að renna sér eftir harðfenni niður af	Tungustapi
gjöra, segir hann, þá muntu fá að reyna umbreytingu á gæfu þinni. Stúlkan	Álfkona í barnsnauð
tveir piltar sig saman og ætluðu að reyna steinana; það vóru þeir Magnús	Steinarnir á Álftanesi
Ólafur hvarf, fór Oddur prestur austur að Reyni til að veita presti þar	Sagnir frá Pétursey
þeir hafa flutt sig til Finnmerkur. Að rita allar þær álfasögur sem til	Hættir huldufólks
og var kvenmaður sem fljótið þorði að ríða send að sækja hana ríðandi	Álfkona reidd yfir á
mjög felmt við. Síðan tóku þær að rífa ofan af honum fötin, svo	Möðrudalspresturinn
bæ sem kynnt var að því að rjáska sér því sem hún kunni,	Hver á hérna höndur?
og nætur. Var það ætlun manna að runnurinn sem strákur reif upp hafi	Faðir minn átti fagurt land
áður hann heyrir, að komið er að rúmi sínu, og þykist hann skynja,	Hildur álfadrottning
heimilisfólkið og klæðist; en bóndi gengur að rúmi sauðamanns og hefur höndur á	Hildur álfadrottning
fyrr er sögð, er Hildur kom að rúmi hans og leggur við hann	Hildur álfadrottning
koma tvær ungar og leikfullar stelpur að rúmi hans (hvað honum þó fyrst	Möðrudalspresturinn
En þegar grynna fór, sá stúlkan, að röstin stóð af ákaflega stórum hval,	Rauðhöfði
þau líktust kóngshöll. Heyrir hann þá, að sagt er inni: Já, stúlkur, ekki	Álfakóngurinn í Seley
segir: Þó ég ætli mér óskylt að sanna draumsögu með jarteiknum, þá vill	Hildur álfadrottning
nú fram á kvöldið, til þess að sauðamaður kemur heim eftir venju; borðar	Hildur álfadrottning
og dagmála, eins og gjarnast var, að sauðamenn kæmu ekki fyrr heim hjá	Hildur álfadrottning
Þegar svo hafði gengið langa hríð, að sauðamenn bónda höfðu allir orðið bráðkvaddir	Hildur álfadrottning
því væri hún nú komin til að segja henni, að það skyldi aldrei	Huldukonuhefndin
mannheimum. En það er frá sauðamanni að segja, að hann kvongaðist og reisti	Hildur álfadrottning
að henni svo hin hét þá að segja henni þá einu sögu sem	Selmatseljan
að. En frá sýslumannskonunni er það að segja að hún fann þá breytingu	Sýslumannskonan í Burstarfelli
hægra augað á sýslumannskonunni án þess að segja nokkuð. En svo brá við	Sýslumannskonan í Burstarfelli
en lífi. Það er frá Sveini að segja, að hann kom heim eftir	Tungustapi
er það. Nú kemur hún heim að selinu og fer þar inn í	Kúasmalinn
slangrað þar inn. Þegar þau koma að selinu sjá þau að hurð er	Látraselið
svo leikar þegar fram liðu stundir að selmatseljan var eigi einsömul og gekk	Selmatseljan
tekur, þangað til hún kemur þar að, sem honum virðist vera gryfja nokkur	Hildur álfadrottning
Þegar fjörðinn þraut og þar kom að, sem Botnsá kemur í hann, bað	Rauðhöfði
skipta um barn. Þær koma þar að sem barnið er sem þær ætluðu	tökum á, tökum á
Það er almennt siður í Mýrdal að senda unglinga og kvenfólk með áburðarhesta	Sagnir frá Pétursey
stóran viðarrunna sem hann til tekur að sé þar í nesinu. Bóndi gjörir	Guðmundur á Aðalbóli
á það; eitt þeirra er tilgreint að sé hér um sveitir, hamar mikill	Hættir huldufólks
fengnir, svo hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði komið upp	Kirkjusmiðurinn á Reyni
hann þá að örvinglast og hugsar, að sér sé nær að taka af	Álfakóngurinn í Seley
Hann lofar henni því og segir, að sér skuli aldrei verða það að	Álfakóngurinn í Seley
að gangast ekki við því, því að sér sé það útlátalaust, þegar hann	Álfakóngurinn í Seley
var ráðdeildarkvenmaður, fríð sýnum og vel að sér um marga hluti. Urðu því	Selmatseljan
að henni þyki maður hafa komið að sér og beðið sig upp standa	Sýslumannskonan í Burstarfelli
illum látum. En álfar láta ei að sér hæða, Steindór drukknaði á Skerjafirði	Steinarnir á Álftanesi
og orðið svo vondur við sig að sér hafi valla verið vært og	Álfkona reidd yfir á
en lét sem sér þætti skemmtilegt að sitja uppi í skálinni; sæti hann	Huldukonuhefndin
fjóspalli, því að þá var alsiða að sitja á palli í fjósum, en	Sagnir frá Pétursey
nú um stundir leiðir af því að síðan uppfræðingin vóx kvað þeir hafa	Hættir huldufólks
alllítið förinni, svo að auðsætt var, að síðlent mundi verða; þó heldur formaður	Huldukonuhefndin
að honum stóð stuggur af; ekki að síður gaf hann honum þó svo	Kaupamaðurinn
þeir honum góðu um það. Eigi að síður fóru allir frá henni að	Selmatseljan
þau komu í baðstofu. Dimmt var að sjá fyrir hennar augum í öðrum	Álfkona í barnsnauð
En er ég leit við aftur að sjá, hvað varð af kúnum, sá	Sagnir Eiríks frá Brúnum
leit af kúnum, því mig langaði að sjá, hvað af þeim yrði. Þar	Sagnir Eiríks frá Brúnum
brögð undir stakki en á var að sjá í mannheimum eða ofan jarðar.	Hildur álfadrottning
snöggvast út, því það þurfi enginn að sjá. Fer hann þá að klifrast,	Álfakóngurinn í Seley
að Hólmum. Flesta furðaði á því að sjá hann lifandi aftur kominn, og	Álfakóngurinn í Seley
að ekki yrði hann ætíð til að sjá henni farborða þar sem hann	Selmatseljan
síðan hefur presti þar verið unnt að sjá frá altari gegnum kirkjudyr vestur	Tungustapi
konungshöll, svo var hún skrautleg til að sjá. Þangað gekk Úlfhildur og inn	Úlfhildur álfkona
fæturnar og rauðamýrugir. Drengurinn varð hræddur að sjá menn þessa og það sona	Álfar á Ásmundarnesi
á undan ríður kona heldur stórmannleg að sjá. Þegar fólk þetta er komið	Fjalgerður
og tíma. En er guð kom að sjá yfir börn hennar þá spyr	Tilorðning huldufólks
hans, en það þykir mönnum kynlegt, að sjálfur biðillinn skuli ekki vera með	Huldukonuhefndin
hið allra bráðasta og koma niður að sjó. Sjálf fór hún út í	Huldukonuhefndin
komið aftakaveður. Þegar hún kom niður að sjónum, fann hún bát sinn brotinn	Huldukonuhefndin
nú með hjálp dóttur sinnar ofan að sjónum og setur stafinn fram undan	Rauðhöfði
sem fara vilja, mér og mínum að skaðlausu. Þá átti að liggja á	Hættir huldufólks
um veturinn að konan fór fram að skammta. Sér hún að þá er	Endurgoldin mjólk
mun konan, húsmóðir þín, verða lengi að skara henni saman, og þá rekur	Kaupamaðurinn
brá við skjótt, en gat þess, að skeð gæti hann kæmi eigi lífs	Tungustapi
og tengdamóðir hennar hjá henni til að skemmta henni og annast um matseld	Selmatseljan
en sofna, hvað sem í kynni að skerast, en var samt alls óhræddur,	Hildur álfadrottning
svefns. Ég vaknaði við það aftur, að skikkja lá hjá mér, búin skíru	Kötludraumur
En þú, Sveinn, hlýtur við oss að skilja, og er bróðir þinn sök	Tungustapi
mun þykja. Nú mun ég verða að skiljast við þig og aldrei líta	Kötludraumur
sætinu. Sagði hún þá við Kötlu að skilnaði: Farðu heil, Katla, þó ekki	Kötludraumur
og býst sýslumannskonan til heimferðar. En að skilnaði gefur sængurkonan henni dúk mjög	Sýslumannskonan í Burstarfelli
kom fram á kampinn, sá hann, að skip var að lenda og að	Sagnir Eiríks frá Brúnum
allt land og það svo margt að skip hafi komið af hafi með	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
til róðra, skyldi alltaf verða eitthvað að, skipin fyllti af sjó, brotnuðu stundum	Sagnir Eiríks frá Brúnum
aldri. Þegar nú maðurinn kom niður að skipinu, þá var hafrótið orðið svo	Rauðhöfði
sinni heim á bæ einn til að skipta um barn. Þær koma þar	tökum á, tökum á
til að fá komið huldufólki til að skipta um aftur er eina ráðið	Hættir huldufólks
heyi. Það bað huldukonan hana fyrir að skipta sér ekkert af kálfburði né	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
við barninu gangast og bannaði presti að skíra það undir sínu nafni. Var	Álfakóngurinn í Seley
að vera skyggn kemur af því að skírnarvatnið rennur ekki í augu barnsins	Hættir huldufólks
verskálanum. Gekk þá í ótíð, svo að skreiðinni varð ekki náð fyrr en	Álfakóngurinn í Seley
þó ég muni fátt af því að skrifa það greinilega. En það, sem	Sagnir Eiríks frá Brúnum
hjónanna, Þorsteinn að nafni, og var að skrifa. Var hann vakandi þegar við	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
í selinu. Hún segir hann sé að skrökva þessu til að hræða sig.	Látraselið
ekki tala orð og hverfa þegar að skyldi gætt eða hlé fékkst á	Hættir huldufólks
syngja svo fram eftir; valda því að sköku eða strokkahljóð heyrðist í hólum	Hættir huldufólks
fór hann til hennar og bauðst að slá hjá henni. Hún tók því	Kaupamaðurinn
honum góður kostur og fór nú að slá. Tók hann þá spíkina álfkonunaut,	Kaupamaðurinn
reis á fætur. Fór hann þá að slá. Um miðjan morgun kemur konan	Kaupamaðurinn
með óslægjunni. Fóru þau þá öll að slá, og stækkaði þá bletturinn óðum.	Kaupamaðurinn
hann jafnan eins fljótur og aðrir að slá tún sitt, en ei hafði	Kaupamaðurinn
hana að ljá sér ljá til að slá með, því hann sagðist hafa	Kaupamaðurinn
hann spíkina í orfið og fór að slá, en náði engu hári af	Kaupamaðurinn
þá karlmann og kvenmann; var hann að slá, en hún að raka, og	Álfar á Ásmundarnesi
bað hann ekki mæla svo óvirðulega að slíkur höfðingi ætti það konuríki að	Selmatseljan
og fagur. Var það siður drengs að slíta hríslu úr runnanum hvert sinn	Faðir minn átti fagurt land
burkna, en vandhæfi mikið er á að slíta hann ekki því þeim verður	Huldufólk í Steinahelli
hann gekk. Hann gekk ætíð einn að slætti og hafði aldrei annan ljá	Kaupamaðurinn
með timburaðdrætti til hennar. Var komið að slætti, en engir smiðir fengnir, svo	Kirkjusmiðurinn á Reyni
það að hann skuli ekki þurfa að smala ánum í sumar. Enda lét	Guðmundur á Aðalbóli
En fyrir nokkrum árum var hún að smala í glaðasólskini og góðu veðri.	Huldufólk í Hjörtsey
á Kallstöðum sem var kvenmaður fór að smala lofaði hún unglingsstúlku með sér.	Karlsstaðahvammur
sagði að þegar hún hefði verið að smala í selinu hefði hún oft	Kúasmalinn
höndur á honum. Finnur hann þá, að smalamaður er lífs; verður bóndi af	Hildur álfadrottning
eina. Eitt kvöld bar svo við að smalamanni var vant alls fjárins og	Selmatseljan
á Látrum í Rauðasandshrepp í Barðastrandarsýslu að smalana þar, sem voru unglingspiltur og	Látraselið
unglingsstúlku með sér. Svo stóð á að smalinn þurfti að fara upp í	Karlsstaðahvammur
laugar. Þetta gjörir sýslumannskonan og ætlar að smyrsl þessi muni heilnæm. Dettur henni	Sýslumannskonan í Burstarfelli
það sér bita og fer síðan að sofa. Ekki verður hann enn neins	Hildur álfadrottning
síðan til rúms síns og leggst að sofa. Þó sauðamaður væri allan þennan	Hildur álfadrottning
sér ekki af þessu, en fór að sofa, þegar hann var búinn að	Kaupamaðurinn
með amboð. Á föstudagskvöldið fór hann að sofa, eins og hann var vanur.	Kaupamaðurinn
að Pétursey, sem líka er trúlegt, að sóknarpresturinn ætti oft leið þar um.	Sagnir frá Pétursey
vör reið hún heim að Lundarbrekku að spyrjast fyrir hvert grasastúlkan hefði þar	Álfkona reidd yfir á
hann þekki, þá verði við það að standa, er hún hafi gert fyrir	Huldukonuhefndin
þegar dagur rennur þá á maður að standa upp og segja: Guði sé	Krossgötur
stað, allt til þess hann kemur að stapanum. Veður var dimmt mjög. Veit	Tungustapi
með hana nokkuð frá bænum og að steini einum stórum sem stóð í	Sýslumannskonan í Burstarfelli
húsið og verður það þá aftur að steini. Fylgir hann konunni síðan aftur	Sýslumannskonan í Burstarfelli
þá litið til hægri handar upp að steininum og sér þar standa tvo	Álfar á Ásmundarnesi
sig skóinn hálflotinn og studdi bakhlutanum að steininum, og sýndist þeir votir í	Álfar á Ásmundarnesi
sér; verður henni þá litið upp að steininum og sýnist henni hann standa	Karlsstaðahvammur
Drangey. Þeir fóru að leika sér að steinkasti og hæfa þar í klett,	Þórður á Þrastarstöðum
örvílnan og verið að hugsa um að steypa sér í sjóinn og drekkja	Rauðhöfði
vera nema sú, er hann var að stíma við og sem hann hafði	Ló, ló, mín Lappa
einum bæ var landslagi svo háttað að stór grashóll með klettum á einn	Huldumaður með poka
af Skóganúp, þar sem maðurinn sagði, að stóra kirkjan huldufólksins væri. Þessi Ísleifur	Sagnir Eiríks frá Brúnum
bláklædda stúlkan er var næstum komin að stórum steini er þar stendur á	Álfar á Ásmundarnesi
sést þar og þar eða álfamenn, að strokkhljóð, lyklahringl og fleira hafi heyrst,	Hættir huldufólks
þá vinnumanni vera sorgarsvipur á öllum. Að stundarkorni liðnu kemur Úlfhildur í sínum	Úlfhildur álfkona
er búin. Réttir hún könnuna aftur að stúlkunni og segir alvarleg og lítur	Fjalgerður
í sjóinn og drekkja sér til að stytta hörmungar sínar. En þá sagði	Rauðhöfði
henni hún taka styttuband og fara að stytta sig. Þá varð stúlkan hrædd	Karlsstaðahvammur
eins og vant er að vera, að sumir segja, að það, sem prestur	Sagnir frá Pétursey
hlytist. Það bar til eitt nýárskvöld, að Sveinn hvarf að vanda. Lengdist mönnum	Tungustapi
fram, er álfabiskupinn hafði um mælt, að Sveinn skyldi dauður hníga, er hann	Tungustapi
segir hún: Heldurðu ekki, góðin mín, að sveinninn sé umskiptingur? Því það er	18 barna faðir í álfheimum
Ketilríður ætlaði að fá hann til að svíkja, og því væri hún nú	Huldukonuhefndin
hann vægðarlaust, unz eitthvað skipast um. Að svo mæltu skildu þær talið, og	18 barna faðir í álfheimum
þínu, en þú berð bónda minn. Að svo mæltu setur hún af sér	18 barna faðir í álfheimum
þú getir sannað með skýrum jarteiknum, að svo hafi verið sem þú segir.	Hildur álfadrottning
mig fýsir nú til heimkynna minna. Að svo mæltu hvarf Hildur drottning, og	Hildur álfadrottning
hér í skálann? Sá hann á að svo var. Vorum við Kári sett	Kötludraumur
allir gæfu með gjaforðinu. Skildu þau að svo mæltu um hríð. Þegar leið	Selmatseljan
mundu þeir hafa drepið son minn. Að svo mæltu fór Þórður að búa	Þórður á Þrastarstöðum
mæla. Beiddi hann Svein son sinn að syngja messu á páskadag sjálfan og	Tungustapi
þeim báðum. Presturinn faðir þeirra heyrði, að synir sínir væru drukknaðir, og svo,	Rauðhöfði
henni á ákveðnum degi og tíma að sýna sér öll börn sín á	Tilorðning huldufólks
nokkrir tímar. Það var einhverju sinni að sýslumannskonan kemur í kaupstað. Og er	Sýslumannskonan í Burstarfelli
segja nokkuð. En svo brá við að sýslumannskonan sá ekki huldukonuna upp frá	Sýslumannskonan í Burstarfelli
Drangnum og sagði, að huldustúlka væri að sækja eftir að eiga sig. Og	Sagnir Eiríks frá Brúnum
góðs eins og hann eigi nú að sækja Helgu að hálfum mánuði liðnum.	Huldukonuhefndin
kemur sá dagur, að Sæmundur á að sækja Helgu. Ketilríður mannar út bát	Huldukonuhefndin
áður en hún sendi Sæmund til að sækja Helgu, hafi sig dreymt konu	Huldukonuhefndin
að fara út í Geirfuglasker til að sækja þangað bæði fugl og egg.	Rauðhöfði
kom gott sjóveður. Var þá farið að sækja hana; fóru menn svo að	Álfakóngurinn í Seley
og þá komi menn úr landi að sækja hann og skuli hann fara	Álfakóngurinn í Seley
þurfti að fara upp í fjallið að sækja lambá, en sagði stúlkunni að	Karlsstaðahvammur
sem fljótið þorði að ríða send að sækja hana ríðandi með hest í	Álfkona reidd yfir á
vöku og koma í veg fyrir, að Sæmundi yrði bjargað. Þannig sagðist Ketilríði	Huldukonuhefndin
yfir þeim og sérstaklega beint þeim að Sæmundi og sér, en í því	Huldukonuhefndin
Nánar gætur voru hafðar á því, að Sæmundur kæmist ekki einsamall niður að	Huldukonuhefndin
eftir það. Nú kemur sá dagur, að Sæmundur á að sækja Helgu. Ketilríður	Huldukonuhefndin
fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá að sængurkonunni og segir: Jesús góður hjálpi	Sýslumannskonan í Burstarfelli
segir formanni, að hann skuli reyna að sæta góðu veðri heim aftur og	Huldukonuhefndin
þær ferðir jafnan hættulegar, og varð að sæta til þeirra góðu veðri, því	Rauðhöfði
menn telja það með öllu óyggjandi að sögusögn þessarar stúlku sé sönn að	Huldufólk í Hjörtsey
þeir gengu þétt saman. Það var að sönnu tunglskin við og við eða	Álfarnir í Kaldbaksvík
fundist. Enda var þetta orð og að sönnu, grasafólkið missti úr tjaldstaðnum nýtt	Álfarnir í Snartartungu
um kvöld; en þá hún var að taka þvottana, kom til hennar maður,	Álfkona í barnsnauð
lofti. Varð þá manninum fyrst fyrir að taka hesta sína og búast á	Kaupamaðurinn
margt kunna. Hún var ekki vön að taka kaupafólk og byrjaði aldrei sláttinn	Kaupamaðurinn
og hugsar, að sér sé nær að taka af sér lífið en svelta	Álfakóngurinn í Seley
sem barnið er sem þær ætluðu að taka. Það lá í vöggu. Enginn	tökum á, tökum á
barm sinn eins og hún sé að taka eitthvað til sem hún ætli	Fjalgerður
því inn aftur sem hún var að taka til handa henni og sýndist	Fjalgerður
þær ekki. Gjarnt er það á að taka ungbörn óskírð, en láta í	Hættir huldufólks
móti bæjardyrunum. Þegar móðir mín atlaði að taka hnykilinn koma höndur í hönd	Hver á hérna höndur?
á sama steininn og ætla nú að taka eftir hvert þetta verði þarna	Karlsstaðahvammur
þá drengur hræddur um hún ætlaði að taka eitthvað og segir: Að hverjum	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
huldumanninn kunningja sinn og er hann að taka út ýmsan varning í búð	Huldufólk í Vökuhól
og huldumenn og datt í hug að tala við mennina og gekk niður	Sagnir Eiríks frá Brúnum
fætur; en ekki er um það að tala; augnaráð stúlkunnar hvílir á henni	Huldukonuhefndin
eðlilegt, að hann væri ekki daglega að tala um slíkt. Um þessar mundir	Sagnir frá Pétursey
enn og beið, og var hætt að tala um nýlundu þessa. En seint	Rauðhöfði
dáið um veturinn, og þorði enginn að tala til hans auk heldur að	Álfakóngurinn í Seley
og var tilsýndar sem hann væri að tala við heimamenn. Henni stóð einhvern	Huldumaður með poka
dunda eitthvað í höndunum, t. d. að tálga spýtu, eða hann sæti aðgerðarlaus	Huldukonuhefndin
til kirkju. Var smiðurinn þá búinn að telgja hina seinustu fjöl yfir altarinu	Kirkjusmiðurinn á Reyni
hörmungar sínar. En þá sagði hann, að til sín hefði komið stúlka, fríð	Rauðhöfði
haust var það að hana dreymdi að til hennar kom huldukona og bað	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
sumarmála. Á sumardagsnóttina fyrstu dreymir konuna að til hennar kemur ókunnug kona og	Endurgoldin mjólk
þegar hún var sofnuð dreymir hana að til hennar kemur kvenmaður og þakkar	Álfkona reidd yfir á
ýmsum myndum sem bágt er upp að tína enda gjöra sögurnar sjálfar það	Álfur og Alvör
frá Laugum, er kom til óttusöngs að Tungu, gekk fram á hann þar	Tungustapi
kæmi eigi lífs aftur. Kom hann að Tungu laugardag fyrir páska. Var þá	Tungustapi
sjö árum á Kleifum í Kaldbaksvík að tveir menn gengu þaðan yfir að	Álfarnir í Kaldbaksvík
fjöldi til af því. Þetta voru að tölu 2030 manns, karlar og konur	Sagnir Eiríks frá Brúnum
engir smiðir fengnir, svo hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði	Kirkjusmiðurinn á Reyni
umskiptingur? Því það er ætlun mín, að um hann hafi skipt, meðan þú	18 barna faðir í álfheimum
fremur öðrum gemlingum sem bóndinn átti, að um vorið var reyfið þurrt og	Ær fá við álfahrútum
rúmi sínu, eins og orðið hafði að undanförnu. Um leið og bóndi klæðist,	Hildur álfadrottning
sem var hjartagóð og gjarnt til að undrast um unglinga eða fólk ef	Álfar á Ásmundarnesi
Eftir nokkra stund þykist hún sjá, að ung stúlka fölleit kemur á skjáinn	Huldukonuhefndin
nokkrum árum síðar á sama bæ að unglingsstúlka fór þar skammt frá bænum,	Álfar á Ásmundarnesi
eru, enda var þar þannin ástatt að unglingur á níunda árinu var vanur	Álfar á Ásmundarnesi
burt. Þegar maðurinn vaknaði, sá hann, að upp var létt þokunni og albjart.	Kaupamaðurinn
heldur að hafa kjörið búólán. En að upprunafræði þessa fólks hefur ekki verið	Hættir huldufólks
hvernig sjórinn líti út. Stúlkan segir, að utan fjörðinn sjái hún koma kolsvarta	Rauðhöfði
sér hún hvar koma fjórir menn að utan og neðan, alfaraveg, með allmarga	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
líður undir haustið er það ráðgjört að Úlfhildur skuli vera árið út og	Úlfhildur álfkona
annar vinnumaðurinn hafa orðið þess var að Úlfhildur hefði eitthvað á burt farið	Úlfhildur álfkona
lá til öræfa, sem fólkið kom að úr. Ríður svo fólk þetta með	Fjalgerður
fór nú þessi sendistúlka leiðar sinnar að vaðinu á fljótinu og sá alltaf	Álfkona reidd yfir á
að halda því lifandi. Aldrei þurfti að vaka þar yfir kú um burð.	Sagnir Eiríks frá Brúnum
hug, að varlegra mundi sér vera að vaka en sofna, hvað sem í	Hildur álfadrottning
annars hamingjuauka sem þessi viðkynning átti að valda þurfi þessar búkonur ekki í	Hættir huldufólks
eða maturinn ekki þáður átti það að valda ófarsæld. Eins og þá síra	Hættir huldufólks
staðfestur af mörgum sjónar og heyrnarvitnum að valla er nema til verra eins	Hættir huldufólks
til eitt nýárskvöld, að Sveinn hvarf að vanda. Lengdist mönnum venju fremur eftir	Tungustapi
Húsfreyja fær Úlfhildi skæði í jólaskó að vanda og gjörir hún skóna handa	Úlfhildur álfkona
gengin, sér hún, að barnið fer að vappa í kringum pottinn og virða	18 barna faðir í álfheimum
af. Kemur honum nú í hug, að varlegra mundi sér vera að vaka	Hildur álfadrottning
huldukonan hafi sent dóttur sína til að varna sér vöku og koma í	Huldukonuhefndin
eitt kvöld um vetur væri Sigþrúður að vatna kúm; kemur þar þá maður	Huldufólk í Vökuhól
Við gengum svo út og komum að vatni einu; þar flaut bátur fagur.	Kötludraumur
vinnumaður fer á eftir. Hún gengur að vatninu og þegar hún kemur þar	Úlfhildur álfkona
frá sagt fyrr en þau koma að vatninu og leit vegurinn eins út	Úlfhildur álfkona
vatninu og leit vegurinn eins út að vatninu eins og fyrr er frá	Úlfhildur álfkona
og á morgun skaltu ganga ofan að vatninu; muntu þá finna sjóði tvo;	Úlfhildur álfkona
Hún flýtti sér og hélt ofan að vatninu og hvarf svo enginn hefur	Úlfhildur álfkona
hennar. Daginn eftir gekk vinnumaður ofan að vatninu og fann þar tvo sjóði	Úlfhildur álfkona
af stað, en það ríður baggamuninn, að veðrið var alveg jafngott og um	Huldukonuhefndin
áliðnu sumri var það einn sunnudag, að veður var gott og margt fólk	Álfakóngurinn í Seley
Oddur prestur austur að Reyni til að veita presti þar altarissakrament, eins og	Sagnir frá Pétursey
dag, en ekki var kaffið þá að vekja sig á. Einn nýársmorgun fyrir	Sagnir Eiríks frá Brúnum
átjándu viku sumars flutti fólkið sig að venju heim úr selinu. En svo	Kúasmalinn
drangnum væri margt fólk og gott að vera hjá því; það væri skikkanlegt	Sagnir Eiríks frá Brúnum
sinna, Helga fái víst leyfi til að vera mánaðartíma eða svo hjá sér	Huldukonuhefndin
fara nærri um, hvað um væri að vera. Hún fleygði sér í fötin	Huldukonuhefndin
að drottning mín þurfi ekki lengur að vera fjarvistum og mér verði svo	Hildur álfadrottning
vel og kvaðst mundi lofa honum að vera eina viku. En ei geld	Kaupamaðurinn
fimm daga. Þótti honum hér gott að vera, og var konan góð við	Kaupamaðurinn
að þetta væru kýrnar, er ættu að vera í fjósinu, og mundu þær	Ló, ló, mín Lappa
í básunum, eins og þær áttu að vera, en engin fleiri í fjósinu	Ló, ló, mín Lappa
engin fleiri í fjósinu en áttu að vera nema sú, er hann var	Ló, ló, mín Lappa
þyki nokkuð kynlegt og óeiginlegt hér að vera, og býður hann þá klerki	Möðrudalspresturinn
þyki þar nógu skemmtilegt og gott að vera. Hinn þakkaði guði gæfuna, að	Möðrudalspresturinn
er það eins og vant er að vera, að sumir segja, að það,	Sagnir frá Pétursey
að honum og biður hann nú að vera ekki forvitinn á morgun, þó	Álfakóngurinn í Seley
kom til kirkju, og ætlaði vinnumaðurinn að vera í kirkju um daginn. En	Álfakóngurinn í Seley
Íslandi, að þeir sem ætla sér að vera til altaris ganga fyrir hvern	Selmatseljan
og biður hann að lofa sér að vera í nótt. Bóndi lofar henni	Úlfhildur álfkona
að gráta. Lofar þá bóndi henni að vera þennan dag. Næsta morgun segir	Úlfhildur álfkona
brjósti um hana og leyfir henni að vera viku. Þegar vikan er liðin	Úlfhildur álfkona
þá úr að hann lofar henni að vera sumarið út og verður hún	Úlfhildur álfkona
litlu seinna er hún föluð til að vera næsta ár. Þegar líður að	Úlfhildur álfkona
fyrir tímakorni á stað, við það að vera komið til kirkjunnar, sér stúlkan	Fjalgerður
athugasemdum: Valdstjórn þess og kirkjusiðir eiga að vera áþekkir því er hér tíðkaðist	Hættir huldufólks
hömrum og klettum, og þetta á að vera sá óyggjandi sannleiki staðfestur af	Hættir huldufólks
vilja einhvörra sérlegra orsaka vegna, en að vera skyggn kemur af því að	Hættir huldufólks
í augum uppi að þetta átti að vera kaupstaðarlest frá Halllandskletti. ÁLFARNIR Í	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
sinnar, og eitthvað kynni þó heldur að verða undanfærið síðar, hyggur hann, ef	Huldukonuhefndin
orðið bráðkvaddir á jólanóttina, fór þetta að verða héraðsfleygt, og gekk bónda af	Hildur álfadrottning
hvert staupið að öðru; tekur hann að verða drukkinn. Síðan fékk hann gott	Þórður á Þrastarstöðum
til smátt og smátt fer leiðin að verða bjartari. Loksins koma þau á	Úlfhildur álfkona
rifunni, hvöttu þess vegna sporið til að verða fyrri yfir það sem veikast	Álfarnir í Kaldbaksvík
með einhverjum ummælum. Það hyggur Arnór, að verið sé að vígja hann einhverri	Tungustapi
veturinn á fóðri. Heyrði konan oft að verið var að mjólka kúna, en	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
af honum fötin, svo nú tekur að versna gamanið. Þá varð prestsbróðir svo	Möðrudalspresturinn
að leiða sig upp með ánni að vestanverðu. Hún gjörði það, og staulaðist	Rauðhöfði
er við átti og hún vissi, að við þurfti; greiddist þá fljótt um	Álfkona í barnsnauð
mig. Segir þá Kári við mig, að við munum eiga son í vonum.	Kötludraumur
Þórðarson. Þá var það eina nýársnótt að við stúlkurnar tvær vöktum æði lengi	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
tjaldinu og sér að huldumaður er að vigta við hné sér hvern bagga	Guðmundur á Aðalbóli
sinn drengur á fjórða árinu. En að viku liðinni fannst hann undir háum	Selmatseljan
Birti ei verulega upp fyrr en að viku liðinni. Var þá enn sent	Ærnar frá Staðarhóli
sinna, þótt hún hefði nauðug orðið að vinna þau. Meðan hún taldi harmatölur	Hildur álfadrottning
lagt, og hef ég orðið nauðug að vinna öll þau ódæmi, er hún	Hildur álfadrottning
ei um það framar, en var að vinnu sinni. Leið þá lítil stund	Álfar á Ásmundarnesi
voru þeir svo fagrir og blómlegir að vinnumaður hafði aldrei séð svo fallegan	Úlfhildur álfkona
silfurpeningar í hinum stærri. Er sagt að vinnumaður yrði frá þessum tíma gæfumaður	Úlfhildur álfkona
það riðinn, og ýtir því helst að vinnumanni sínum og segist halda, að	Álfakóngurinn í Seley
hann var orðinn með öllu afhuga að vista nokkurn til sín í því	Hildur álfadrottning
Forvitnaði þá nú heldur en ekki að vita, hvernig á þessu öllu stæði.	Rauðhöfði
Fer þá forvitnin að kvelja hann að vita ekki um þá miklu gleði,	Álfakóngurinn í Seley
og fór hún út í fjós að vita hvað kúnni liði með burðinn.	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
bænum, því að honum var annt að vitja um sauðamann sinn, en bjóst	Hildur álfadrottning
Það hyggur Arnór, að verið sé að vígja hann einhverri vígslu, því margir	Tungustapi
að annast auk sveinsins, varð hún að víkja sér frá honum litla hríð	18 barna faðir í álfheimum
gamals fólks að ég leyfi mér að vísa um téð efni til kirkjusögu	Hættir huldufólks
hjá bónda þessum. Ekki þurftu þeir að vísu að gæta bæjarins, sem ávallt	Hildur álfadrottning
minni og álögum, og skal ég að vísu launa honum það, þó síðar	Hildur álfadrottning
kvaðst það óþarfa gaman. Þeir hættu að vísu, en höfðu þig í skimpi	Þórður á Þrastarstöðum
starsýnt mjög, og enginn leiddi sig að vöggunni eða barninu, og enginn lést	Rauðhöfði
Yngri álfkonan og ógætnari gengur þegar að vöggunni og segir: Tökum á, tökum	tökum á, tökum á
að hann deyi fyrir dyrum mínum. Að vörmu spori kemur til hans stúlka,	Álfakóngurinn í Seley
ekki ferðinni, fyrr en hún kom að ysta bænum í firðinum. Þar bjó	Huldukonuhefndin
maður. Líka var það í almæli, að ýmsir menn hafi séð mörg skip	Sagnir Eiríks frá Brúnum
þau á sömu leikvöllum sínum voru að ýmsri skemmtan sáu þau mann koma	Álfarnir í Snartartungu
Í BARNSNAUÐ Fyrir austan, sagt er, að það hafi verið í Odda, sótti	Álfkona í barnsnauð
inn í bæ og sagði fólkinu, að það væri margt fólk að fara	Sagnir Eiríks frá Brúnum
því það var þá í almæli, að það væri fjöldi til af því.	Sagnir Eiríks frá Brúnum
bústaður huldufólks enda segja fornar sögur að það eigi þar heima. Á einum	Faðir minn átti fagurt land
kom ekki til hugar annað en að það væri hans kyns menn, þótt	Flutningur álfa og helgihald
flutning á ferð, og svo það, að það sat á kerrum. Hann vildi	Flutningur álfa og helgihald
háttaði til þar, er Ketilríður bjó, að það var nærri sjó, og gengu	Huldukonuhefndin
því ekki lofast Helgu. Ketilríður segir, að það loforð sé nú veitt, sig	Huldukonuhefndin
nú komin til að segja henni, að það skyldi aldrei lánast eða ella	Huldukonuhefndin
hann mig fá það syni okkar, að það fylgdi nafni. Hann bað mig	Kötludraumur
í fjósið, og hefði hann haldið, að það væru sínar kýr, er á	Ló, ló, mín Lappa
hið yngsta sagði og ímyndaði sér, að það mundi hljóta eigi minna hnoss	Legg í lófa karls, karls
fólk í baðstofunni; mælti þá prestur, að það skyldi skemmta eftir vana; tekur	Möðrudalspresturinn
bóndi heyrði það, sagði hann strax, að það mundi vera Ólafur sonur sinn	Sagnir frá Pétursey
væri ógurlega kvalin. Hafa sumir sagt, að það hafi oft verið, en maður,	Sagnir frá Pétursey
þegar Ólafur hvarf, hefur sagt mér, að það hafi ekki fyrir víst heyrst	Sagnir frá Pétursey
því hann hafi óttast fyrir því, að það yrði sér enn meiri hjartasorg.	Sagnir frá Pétursey
er að vera, að sumir segja, að það, sem prestur sagði um Ólaf,	Sagnir frá Pétursey
til hvorrar handar honum. Virðist honum, að það muni vera drottning kóngs og	Álfakóngurinn í Seley
til hans og segir við hann, að það sé sumardagurinn fyrsti á morgun	Álfakóngurinn í Seley
alla sögu. Skildu menn af því, að það hefði komið fram, er álfabiskupinn	Tungustapi
Þó kvað ei vera trútt um að það fari í sölubúðir kaupmanna vorra	Hættir huldufólks
þetta hvort tveggja því þær vissu að það gat ekki verið af mennskum	Karlsstaðahvammur
hefði dvalið hana. En hún segir að það komi engum við og sagði	Kúasmalinn
kvaðst hann allan sinn uppgang eiga að þakka Hildi álfadrottningu. Þessa sögu segja	Hildur álfadrottning
mundum hafa illt af því, því að þar væri huldufólk. Í öðru sinni	Sagnir Eiríks frá Brúnum
rúmi sínu, og þykist hann skynja, að þar er Hildur bústýra á ferð.	Hildur álfadrottning
mjög hrakinn og sultarlegur. Sunnlendingurinn undraðist, að þar skyldi koma til hans hundur,	Kaupamaðurinn
af slættinum. Hann heyrði þá sagt, að þar sé kona ein í sveitinni,	Kaupamaðurinn
virtust vera klettar einir. Sagði hann að þar byggi álfafólk og hefði það	Selmatseljan
móður hans og taldi það líkast, að þau mundu ekki oftar sjást sökum	Hildur álfadrottning
undir hús, sem voru svo skrautleg, að þau líktust kóngshöll. Heyrir hann þá,	Álfakóngurinn í Seley
einum og bjó svo um dyrnar að þau kæmist ekki á braut þaðan,	Tilorðning huldufólks
hún sjá huldufólk; það var og, að þá hún sá það taka saman	Álfkona í barnsnauð
heimilisfólki sínu úti á fjóspalli, því að þá var alsiða að sitja á	Sagnir frá Pétursey
brakandi þerrir. Tók sýslumannskonan eftir því að þá kom ætíð þerrir þegar það	Sýslumannskonan í Burstarfelli
en það fer eins og fyrr að þá fer Úlfhildur að gráta. Verður	Úlfhildur álfkona
fór fram að skammta. Sér hún að þá er á steininum fjögra marka	Endurgoldin mjólk
prestsins. Nú skiptir það engum togum, að þegar Ketilríður kemur að máli við	Huldukonuhefndin
og var það stundum háttur hans, að þegar hann gekk fram hjá þar,	Sagnir frá Pétursey
á Ísafirði. Hún sagði frá því að þegar hún var í föðurgarði höfðu	Kúasmalinn
varir við það. Kerling þessi sagði að þegar hún hefði verið að smala	Kúasmalinn
öflgir tefla afl við skeflurefla, sem að þeim voga boga toga soga! En	Huldukonuhefndin
þá taldi Ketilríður það alveg frá, að þeir hefðu farið af stað um	Huldukonuhefndin
var heldur, sem á milli bar, að þeir urðu þar ekki gamlir og	Hildur álfadrottning
á honum né öðrum heimamönnum hans, að þeir væri valdir að dauða sauðamanna,	Hildur álfadrottning
þar, sem ég sat, og sagði, að þeir skyldu verja sætið. Við gengum	Kötludraumur
eggjum. Ókyrrði þá sjóinn fljótt, svo að þeir urðu að fara burtu fyrr	Rauðhöfði
allt í einu ýfist sjórinn svo, að þeir fá naumast komið skreiðinni á	Álfakóngurinn í Seley
þeir sögðu honum svo sem var að þeir hefðu alls einu sinni frá	Selmatseljan
enn er sums staðar á Íslandi, að þeir sem ætla sér að vera	Selmatseljan
Sögðu það allir, er við voru, að þeir aldrei hefðu heyrt eins sætlega	Tungustapi
þannin, heldur fjórir eða fimm karlmenn, að þeir héldu, en gátu ei glögglega	Álfarnir í Kaldbaksvík
mér. Mér datt strax í hug, að þessar kýr væri huldufólkseign. Þær voru	Sagnir Eiríks frá Brúnum
um vorið á sauðburði dreymir Guðmund að þessi sami maður koma til sín	Guðmundur á Aðalbóli
sjá sig og svo var og að þessu sinni að hún kvaddi þá	Selmatseljan
sjálfur sagt so frá að hann að þessu afloknu hafi snúið sér frá	Ærnar frá Staðarhóli
Margar sagnagreinir þessu líkar gengu fram að þessum tímum sem innrættust unglingum, so	Hættir huldufólks
upp í sig. Skilur hann þá, að þetta muni vera gandreiðarbeisli, og lofar	Hildur álfadrottning
hún þá hrædd, því hún vissi, að þetta mundi manni sínum líka stórilla,	Kaupamaðurinn
fjórar kýr á flórnum; hann hélt, að þetta væru kýrnar, er ættu að	Ló, ló, mín Lappa
öldungis yfir þá og þóttust sjá, að þetta væri ekki einleikið. Forvitnaði þá	Rauðhöfði
þá glaða stjörnu; þá hugsar hann, að þetta muni ei vera himinstjarna í	Álfakóngurinn í Seley
og björg stór. Sá nú sýslumannskonan að þetta var raunar öðruvísi en sýndist	Sýslumannskonan í Burstarfelli
var raunar öðruvísi en sýndist og að þetta var allt bæir, hús og	Sýslumannskonan í Burstarfelli
nema sýslumannskonan. Tók hún eftir því að þetta fólk var miklu verkhyggnara og	Sýslumannskonan í Burstarfelli
og klæddur konungsskrúða; ímyndar vinnumaður sér að þetta sé kóngur og drottning. Þau	Úlfhildur álfkona
sannsöglasta. Lagði hún eið út á að þetta hefði hún séð með eigin	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
liggur svo sem í augum uppi að þetta átti að vera kaupstaðarlest frá	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
leið nú svo fram um hríð, að þó leitað væri, fannst Ólafur ekki,	Sagnir frá Pétursey
en drykkjumælgi, en hinir aðrir segja, að þó prestur talaði ekki um slíkt,	Sagnir frá Pétursey
vildi svo til á nýársdagskvöldi einu, að þrennt eða fernt af fólki mínu	Flutningur álfa og helgihald
ekkert til frásagnar þar til líður að þriðju jólunum. Húsfreyja fær Úlfhildi skæði	Úlfhildur álfkona
bar so til litlu fyrir jólin að þrjár ær vöntuðu eitt kvöld hjá	Ær fá við álfahrútum
ef þú heldur, að ljáin ætli að þrjóta, og taka svo mörg orf	Kaupamaðurinn
degi, sá hann, að ljáin ætlaði að þrjóta. Gekk hann þá í smiðjuna,	Kaupamaðurinn
en fólkið á heimilinu var heima að þurrka hey, og þókti þetta sjálfsagt	Álfar á Ásmundarnesi
ég, Már, þess af drengskap þínum, að þú finnir mér vorkunn, er ég	Kötludraumur
stúlkan, og er eg hrædd um, að þú hafir illt af þessu. Fer	Ló, ló, mín Lappa
og ekki ætlaði ég, segir hún, að þú mundir reynast mér eins illa	Álfakóngurinn í Seley
ráðahag við mig að mér nauðugri að þú takir aldrei vetursetumann svo að	Selmatseljan
að þú takir aldrei vetursetumann svo að þú látir mig ekki vita áður	Selmatseljan
þá ekki. Í flestu sýnir þú að þú metur mig lítils, fyrst í	Selmatseljan
metur mig lítils, fyrst í því að þú tókst við mönnum þessum að	Selmatseljan
sök í því. En fyrir það, að þú stóðst upp í því skyni	Tungustapi
við vinnumanninn: Það mæli ég um að þú verðir hinn mesti gæfumaður héðan	Úlfhildur álfkona
fagurt og frítt; lét hún vel að því og segir við konuna: Ójafnt	18 barna faðir í álfheimum
er kölluð, og hvarf þetta allt, að því sýndist inn í hólinn: Þetta	Flutningur álfa og helgihald
bónda stóð með blóma miklum, nema að því einu, að hann átti illt	Hildur álfadrottning
jólanóttina, og þótti ekki minna hátíðabrigði að því að fara þá til kirkju	Hildur álfadrottning
hann þá mat sinn og gengur að því búnu til náða og leggst	Hildur álfadrottning
stein einn og tekur ofan taumana; að því búnu hverfur hún honum sjónum	Hildur álfadrottning
setti í kné sér og lét að því alúðlega; en það brekaði og	Hildur álfadrottning
borða. En á meðan hann er að því, kemur inn rakki mórauður í	Kaupamaðurinn
var, og féll það svo niður að því sinni. Það leið nú svo	Sagnir frá Pétursey
aftur kominn, og var hann spurður að því á marga vegu, hvernig hann	Álfakóngurinn í Seley
upp á heiminn sem menn kalla; að því varð honum ÁlfaÁrna og fleirum.	Hættir huldufólks
að sögusögn þessarar stúlku sé sönn að því leyti að henni hafi vissulega	Huldufólk í Hjörtsey
hér á bæ sem kynnt var að því að rjáska sér því sem	Hver á hérna höndur?
sínu, enda fundu og foreldrar hans að því við hann. ENDURGOLDIN MJÓLK Á	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
læk, er var skammt frá bænum, að þvo mjólkurtrogin. Skildi hún barnið eftir	18 barna faðir í álfheimum
sáu menn og þegar frá leið, að þykkt hennar hafði minnkað en ekki	Selmatseljan
með hverju móti og þótti mönnum að þykktin hefði verið annars kyns þykkt	Selmatseljan
og var svo að orði kveðið, að þær væru af Löppukyni. LEGG Í	Ló, ló, mín Lappa
bar ei neitt á þessum ám að þær sæjust blæsma. Vóru menn þá	Ær fá við álfahrútum
komið í eigur manna með því að þær hafa við eitthvört tækifæri verið	Hættir huldufólks
þær hvörgi nokkurs staðar. Hún sagði að þær hefði allar verið svartklæddar með	Huldufólk í Hjörtsey
þeirra til selsins ef ske kynni að þær hefðu farið þangað. Nú var	Kúasmalinn
þessum og vóru allir sammála um að þær mundu af einhvurjum ósýnilegum mönnum	Ærnar frá Staðarhóli
þar svo lengi matarlaus. Eyjarmaðurinn sagði, að þönglarnir í Seley mundu ekki vera	Álfakóngurinn í Seley
hundar, er honum fylgdu, hefðu verið að ærast og gelta við bóldyr þær,	Sagnir frá Pétursey
til, sem gefið gæti tilefni til að ætla Ólaf á lífi. Nú er	Sagnir frá Pétursey
ekki, en þó er svo sagt, að öðru hverju fyndist eitt og annað	Sagnir frá Pétursey
hann var blindur, en þó ern að öðru leyti. Hann átti tvo syni	Rauðhöfði
sitt. Fær hann nú hvert staupið að öðru; tekur hann að verða drukkinn.	Þórður á Þrastarstöðum
áður en smíðinni væri lokið en að öðrum kosti skyldi bóndi láta af	Kirkjusmiðurinn á Reyni
Hildi; hún segir: Þú ert ósannindamaður að öllu því, sem nú hefur þú	Hildur álfadrottning
segja sér, hvað hann hefðist þarna að öllum stundum. Sæmundur sagði fátt af,	Huldukonuhefndin
kvöld var komið. Fer hann þá að örvinglast og hugsar, að sér sé	Álfakóngurinn í Seley