A...............................1 | |
er hann smeygði inn í, t. a. m.: Sannarlega, hvað segir þú já, | M&K I,21 :272 |
ACTUM...........................1 | |
Jónssyni og heiðurlegum bónda Erlendi Bjarnasyni. actum ut supra. Sigurður Jónsson (L. S.) | M&K II,1 :329 |
ADAM............................1 | |
dugi: Far þú að eins og Adam forðum, kenndu konunni um, ég verð | M&K I,16 :221 |
AÐ..............................7133 | |
árartogum í andviðrisblábarningi. Gátu sumir þess, að 3 eða 4 menn riðu saman | P&S :186 |
að hóa því saman, og gáðu að, að ekki verði eftir í lautunum; | P&S :10 |
við markabækurnar. Gengu menn nú fast að að draga, eftir að bændaglímunni var | P&S :20 |
því þá hefur hann heldur eitthvað að að hverfa með þessu litla, sem | M&K I,5 :88 |
gengur til hvílu og kvartar um, að að sér slægi nokkrum kuldahrolli eftir | M&K I,8 :123 |
til framur, en fann þó ekki að að sinni, og ekki hafði hún | M&K I,14 :192 |
Nema með svofelldu móti, segir þú? Að að að, sagði Sigurður og stamaði, | M&K I,16 :217 |
með svofelldu móti, segir þú? Að að að, sagði Sigurður og stamaði, að | M&K I,16 :217 |
segir: Eftir á að hyggja og að að gá, ég var nærri því | M&K II,1 :326 |
er hann fór betur að gæta að, að Þórdís fóstra Sigrúnar hefði farið | M&K II,4 :352 |
helzt afþreying og yndi af því að aðhyllast húsbændur sína og Sigrúnu, enda | M&K I,14 :192 |
að vera ekki svo afkáralega klæddur, að aðrir hlæi að manni og bendi | P&S :143 |
ógjarna entist honum þó dagur til að afkasta þessu ætlunarverki sínu, og kvartaði | M&K I,7 :104 |
og nýkomin úr sveitinni, þú verður að afklæðast hinum gamla manninum og vera | P&S :90 |
þolir ekkert. Mundi það ekki betra að afla sér trédiska úr Trékyllisvík eða | P&S :199 |
var maður stór vexti og rammur að afli; hann þrífur til Orms með | P&S :18 |
fyrir gjört, að brúðkaupið skyldi standa að afliðnum réttum að þeim bæ, er | P&S :70 |
um meinvættið hérna; ég verð nú að afsegja að mala lengur í henni, | M&K I,9 :132 |
og skrolli hún upp á herðarblöðum að aftanverðu, en barmarnir héngu mjög niður | P&S :52 |
á það lykkju upp undir húfuna að aftanverðu, og fell þá tvöföld lykkjan | M&K I,5 :74 |
sér, og fannst honum þá ávallt, að aftari hluti sauðarins væri sýnu þyngri | M&K I,9 :126 |
bar upp á þriðjudag og sprengikvöld að aftni, en öskudagur að morgni, en | M&K I,9 :138 |
málhress það eftir var dagsins, en að aftni tók honum aftur að þyngja, | M&K I,25 :319 |
heimtar saman bollana; fer enn svo, að Agli verður nokkuð starsýnt á hana. | M&K I,12 :165 |
sér skylt að sjá svo fyrir, að Agli væri boðnir þeir kostir, er | M&K I,12 :170 |
og griðkonur þóttust taka eftir því, að Agli þótti kærast jafnan að vera | M&K I,14 :191 |
þagnaði, tekur hann kútinn og réttir að Agli og segir: Súptu á, blessaður | M&K I,18 :243 |
hann sundur miðanum og rétti hann að Agli, og var á hann rituð | M&K I,18 :246 |
út frá túni, snýr hann þá að Agli og segir: Ég held þér | M&K I,19 :252 |
og hollenzku ostana kvað ekki eiga að aka úr spesíu hjá þeim, en | M&K I,1 :21 |
hafði gjört þær Gróu og Ingveldi að aldavinkonum, og gat hvorug annarrar án | P&S :38 |
og greinilega úr landamerkjum hvorratveggja jarðanna, að aldrei gátu risið deilur út úr | P&S :4 |
fegri. En hvað kemur til þess, að aldrei getur mér orðið eins vel | P&S :31 |
trúnaðarmálum; og svo var hún orðvör, að aldrei greindi hún sögumann; var það | P&S :37 |
yðar, maddama góð, af minni hendi, að aldrei gef ég samþykki mitt til | P&S :43 |
skaltu vita fyrir víst, Sigríður mín, að aldrei getur mér orðið illa við | P&S :121 |
var hann hraustastur; var það almæli, að aldrei hefði honum orðið aflfátt. Bjarni | M&K I,13 :175 |
um minn vilja í þessu máli, að aldrei hefði sá ráðahagur orðið mér | M&K I,14 :202 |
er þér sannast af að segja, að aldrei mundi Egill með mínum vilja | M&K I,16 :217 |
er yður skjótt af að segja, að aldrei á ég Guðrúnu og vinn | M&K I,23 :298 |
danskur maður og nær því fertugur að aldri. Hann hafði komið út hingað | P&S :84 |
öðru; en þá vorum við börn að aldri. Forlögin skildu okkur um stund, | P&S :154 |
þó að hún enn væri barn að aldri, að hún varð ei til | M&K I,4 :58 |
við, og var hann þá hálffertugur að aldri. Hann var ybbinn í skapi | M&K I,7 :102 |
gömul mjög, var hún þá hálfáttræð að aldri; hlustar húsfreyja, hvort hún heyri | M&K I,25 :312 |
segja, að síðan ég var barn að aldri og man til mín, hefur | M&K II,5 :360 |
þær fóstrur félausar og Þórdís hnigin að aldri, þá gjörist það með þeim, | M&K SÖGULOK :366 |
fyrr en seint um vorið, eftir að alla snjóa var leyst upp, og | M&K I,3 :46 |
nú ekki að ætlast til þess, að allir geti haft hagsýnina og sparnaðinn | P&S :58 |
var hann móttakalaus og svo lamaður, að allir, sem á litu, sögðu hann | P&S :186 |
engan. Líður nú svo um hríð, að allir þegja í baðstofu, og situr | M&K I,1 :13 |
fyrir húsdyrnar, eru orðin þau umskipti, að allir í baðstofunni eru glaðvaknaðir allt | M&K I,2 :27 |
bónda síns og segir svo hátt, að allir heyrðu í húsinu: Hefur þú | M&K I,16 :214 |
meðhjálpara mundi vera þar viðriðinn, þó að allólíklega hefði látið verið af því | M&K II,3 :338 |
er innan brjósts, og vona ég, að allt verði betra millum okkar eftirleiðis; | P&S :59 |
þess, að þér væruð komnir, svo að allt saman fer nú eftir óskum. | P&S :160 |
og hvalablæstri og svo miklu afli, að allt tóbakið þyrlaðist saman og hvarf | M&K I,9 :128 |
hann, að mér þykir miklu varða, að allt verði greiðlegt um afgreiðslu fata | M&K I,10 :141 |
þig til þess að sjá um, að allt, sem til ferðarinnar þarf, sé | M&K I,10 :144 |
hún sem sér væri annast um, að allt væri sem þrifalegast af hendi | M&K I,11 :146 |
vöngum og segir: Nú vona ég, að allt sé tilbúið í kirkjunni, ef | M&K I,12 :159 |
Ögmundur alblindi skyldi vera annar, svo að allt væri sem traustast og tveir | M&K I,21 :278 |
Amtmannssonarlofti er honum bárust þau tíðindi, að allur skóli berjist, svo til mikilla | P&S :81 |
en eins og það er satt, að almannarómurinn styðst oftast nær við einhverja | P&S :128 |
fyrst út í kirkjuna og líta að altarispípunum, ef messað kynni að verða, | M&K I,12 :159 |
eftir hann að lögum. En þó að alþýða manna talaði svo sem nú | M&K I,21 :269 |
lét Sigurður bóndi vinnumenn sína dytta að amboðum og öðrum áhöldum, þeim er | M&K I,16 :213 |
eins og klakastokkur. Hann grúfir ofan að andliti Þorsteins og vill vita, hvort | M&K I,2 :39 |
nema hvað Grímur varð einu sinni að andæpa upp úr bænagjörðinni, er hestur | M&K I,20 :259 |
dæma hér á þingi, fyrir því að annað er efni bæklings þessa. Upp | P&S :3 |
bera kostina utan á sér og að annað er eigi inni fyrir en | P&S :152 |
kom enginn til dyra. Grunar Indriða, að annaðhvort muni fátt manna heima eður | P&S :177 |
ástæðum Orms og sór þann eið, að annaðhvort mundi hún segja skilið við | P&S :201 |
þenna ósóma; mér er svo varið, að annaðhvort gjöri ég hlutinn eða gjöri | M&K I,4 :62 |
mun ég búa svo um hnútana, að annaðhvort skal Sigrún ekki verða hér | M&K I,10 :142 |
honum tvennt til og þó jafnlíklegt, að annaðhvort hafi hesturinn elt kirkjufólkið, og | M&K I,18 :242 |
hefði hún komið fyrir sínar sjónir, að annaðhvort hefði hún verið veik eða | M&K II,3 :340 |
gengju svo eða sætu tveir saman, að annar hvor ekki vekti þannig máls: | P&S :88 |
hjá vörðunni. Indriði þekkti þá glöggt, að annar kvenmaðurinn var Sigríður. Þekkir þú | P&S :115 |
var til fengin þar úr sveitinni að annast um matartilbúninginn og frammistöðumenn ákveðnir; | P&S :72 |
einlægni, sem börnum einum er veitt, að auðséð var, að sálir þeirra voru | P&S :17 |
að hinir yngri menn hentu gaman að auðtrúmennsku hans. Bjarni var daglega svo | M&K I,13 :175 |
hann, og hverjum á ég þá að auglýsa það, sem ég get ekki | P&S :64 |
og brá um leið svuntuhorninu upp að augunum á sér. Sigríður, er alltaf | P&S :67 |
þar meiri óværu en á þyrfti að auka, og verður hann nú ákaflega | M&K I,7 :112 |
kunni vel við mig, og þar að auki eru allir vandalausir mér góðir | P&S :31 |
hundraða jörð eftir sig, og þar að auki hafði hann það jafnan á | P&S :47 |
flugríkan og fallegan mann og þar að auki kaupmann. Það er ekki víst, | P&S :98 |
við erum fimm og tveir krakkar að auki; en hesta ykkar veit ég, | P&S :105 |
verið skotið að mér, og þar að auki hefur mig dreymt fyrir því, | P&S :139 |
pent á Suðurlandi og er þar að auki stúdent? Hún hnippar þá í | P&S :197 |
kaf í fyrstu snjóum, og þar að auki var vörðubrotunum, sem enn sáust, | M&K I,2 :32 |
það enn, mesta skýrleikstelpa og þar að auki þæg og góðlynd, ég trúi | M&K I,4 :63 |
greiða honum árskaup hans og þar að auki styrkja hann nokkuð með fararefni. | M&K II,5 :360 |
verið að kenna þér. Vertu ekki að aumka mig fyrir það, góða mín, | P&S :139 |
var stigin í söðulinn, tók Grána að ausa og gekk nú eins langt | P&S :36 |
og höfðu ekkert í bátnum til að ausa með nema einn legil, sem | M&K I,1 :19 |
verið, að hér sé komið bréf að austan og sendimaður frá henni móður | P&S :81 |
og eru þar komin tvö bréf að austan úr Sigríðartungu, og sest Ormur | P&S :82 |
Sigríður Bjarnadóttir og kom í vor að austan til hennar maddömu Á. Ég | P&S :93 |
sé maður með bréf til hennar að austan? Hún er ekki heima sem | P&S :117 |
það; en er nokkuð að frétta að austan? Indriði ætlaði að fara að | P&S :118 |
hann heitir; það var einhver dónsi að austan, sem kom með bréfið að | P&S :119 |
aðkomumaður nokkur, sem Indriði heiti og að austan. Indriði sagði til sín, en | P&S :124 |
úr bænum og suður með tjörninni að austanverðu, því hann hugsaði, að þar | P&S :125 |
þú getur reitt þig á það, að á honum er hádegi, hvaðan sem | P&S :113 |
leit utan á bréfið og sá, að á því var kvenmannshönd. Hann stakk | P&S :125 |
nýrra til tíðinda annað en það, að á Guðrúnu sóttu venju fremur geispar | P&S :159 |
þú verið sannfærður um, sagði Sigríður, að á þessu kvöldi hef ég séð, | P&S :170 |
sem kölluð er Dagmálavarða, af því að á henni eru dagmál frá bænum | M&K I,2 :29 |
og svo hefur Sigurður frá sagt, að á meðan Þorsteinn kvað vísuna, hafi | M&K I,2 :40 |
Það er þá fyrst að segja, að á þessu tímabili varð prófastaskipti þar | M&K I,5 :71 |
að hann hyggur fyrst gott til, að á þenna hátt muni hann geta | M&K I,8 :116 |
sjónum tekið; en það vissi ég, að á Suðurnesjum veiddist einu sinni, nokkrum | M&K I,13 :178 |
lítur utan á, sér hún þá, að á bréfinu er kveðja og að | M&K I,15 :205 |
Sigrúnu; datt honum það í hug, að áður hann færi af landi burt, | M&K II,5 :362 |
að ári liðnu. Gjörði Sigrún það að áeggjan fóstru sinnar og til þess | M&K SÖGULOK :367 |
öll tvímæli. Ég ætla þá ekki að álasa yður fyrir það, að þér | P&S :125 |
af því kyni, og ætlaði hún að ánafna Sigrúnu kvíguna og vita, hvað | M&K I,14 :189 |
Sigríður var í, var allskammt ofan að ánni; áin var þar ekki breið | P&S :13 |
á hana, en hleypur síðan fram að ánni og kallar á Sigríði og | P&S :14 |
það. Sigríður gekk að venju ofan að ánni og fram á klettasnösina og | P&S :15 |
grundir, er í við hallar ofan að ánni. Áin rennur þar um sléttan | P&S :205 |
éta yfir sig; þú segir annað að ári um þetta leyti og ef | M&K I,6 :97 |
Helgi fær Sigrúnar, og giftust þau að ári liðnu. Gjörði Sigrún það að | M&K SÖGULOK :366 |
sannorður maður hefur sagt mér það, að árið 1694 eða 5 var svo | M&K I,13 :177 |
kemur út á hlað, sér hún, að Árni vinnumaður stendur þar á hlaðinu, | M&K I,24 :307 |
veist, að um ekkert hef ég að ásaka þig; og það skaltu vita | P&S :121 |
skera úr þrætunni, því menn vissu, að Ásbirni bar saman við markabækurnar. Gengu | P&S :20 |
raunar hefðu þau hjónin verið búin að ásetja sér að láta hana fara | P&S :141 |
í kór, fyrr en hann opinberlega að ásjáandi söfnuðinum hefði beðið Grím fyrirgefningar | M&K I,21 :275 |
ekki þurfti að þreifa fyrir sér, að ást og ánægja höfðu fyrir löngu | P&S :196 |
fyrir henni. Leitast Sigurður nú við að átta sig og taka stefnu ofan | M&K I,2 :35 |
í hugarlund, að fóstra hennar ætlaði að ávíta hana fyrir eitthvað, sem henni | M&K I,4 :67 |
Sigrún mín? Ég var ekki farin að ávíta þig fyrir neitt, segir Þórdís. | M&K I,15 :210 |
vel og greiðlega, unz hann kemur að B..., en heldur er hann daufur | M&K I,23 :299 |
annars, hvort hann muni ekki koma að B... og hitta Þórarin mág sinn, | M&K II,3 :342 |
fyrr en hann eitt kvöld kemur að B..., og hyggur hann að hafa | M&K II,4 :346 |
en Gísli var brott farinn, komu að B.... tveir útróðramenn norðan úr Staðarsveit; | M&K II,5 :358 |
dulizt fyrir húsbónda hans og heimilisfólki að B...., og vissi enginn, hvað valda | M&K II,5 :358 |
að hann gengur í bæinn allt að baðstofudyrum og guðar þar. Í miðjum | P&S :177 |
komið talinu, voru þau Sigrún komin að baðstofuhorninu, og tók Sigrún þá sprett | M&K I,14 :200 |
hvort þér vitið yður fría fyrir að bafa gefið nokkurri mannspersónu, sem nú | P&S :76 |
hinn bóginn gæti slíkt orðið mér að baga, ef þess háttar kæmist í | P&S :126 |
í kjöltu sér, en annað reið að baki hennar, og var það þung | P&S :186 |
og var nú með alla ungana að baki sér. Kveður hún Sigríði blíðlega, | P&S :189 |
á bak, og reiðir hann Egil að baki sér, og gekk ferðin nokkuð | M&K I,18 :242 |
sinni, sem hún hefur reynt til að baldýra, eða er ekki svo? Svo | M&K I,6 :96 |
það verk, að hann skyldi staga að bandreipum nokkrum og binda á hagldir, | M&K I,16 :213 |
mikinn á hendur; og réðst Indriði að Barði; það var mjög jafnsnemma sem | P&S :102 |
títt, kveðst hann glöggt hafa heyrt, að barið hafi verið eitt eða tvö | M&K I,1 :15 |
Kolla hennar Sigríðar litlu, heldur þú, að barnið skrökvi? Og þarna hefur verið | P&S :22 |
verða, þó ég sé í pilsi, að barnið hans Bjarna míns fari í | P&S :68 |
en áreita þá, sem eru eitthvað að basla og sveitast blóðinu eins og | M&K I,7 :112 |
getið, að Bárður karl var eitthvað að bauka sér út í skemmulofti og | P&S :48 |
að klípa mikið af skökunni, svo að Bárður yrði þess ekki var. Lyklaráðin | P&S :45 |
rósfingraða morgungyðja svo úr rúmi Títonar, að Bárður bóndi kannaði það ekki innvirðulega; | P&S :45 |
súrmjólkurmauki. Ekki var það fyrir því, að Bárður hefði minni mætur á sá | P&S :46 |
þetta orðatiltæki; en nákunnugir þóttust vita, að Bárður miðaði til kistilkorns nokkurs, sem | P&S :47 |
eins og áður er um getið, að Bárður karl var eitthvað að bauka | P&S :48 |
heldur seinlega, og finnur Indriði það, að Bárður er ekki í sem bestu | P&S :180 |
taki nokkrum tárum. Það sá Indriði, að Bárður karl glúpnaði mjög, þá er | P&S :183 |
miðju; í öðrum endanum var Þorleifur að bátssmíðinni, en hinn endinn var hafður | P&S :151 |
formóðar, at jeg har lejlighed, lélegheit að befatta mig með dem í dag, | P&S :108 |
sín frá Hlíð verður þú eitthvað að beina henni, gæzka, og láta henni | M&K I,24 :301 |
hægri hendi, og tókst honum vel að beita þeim. Nú stóðu menn upp | P&S :199 |
er skapi farinn, það tjáir ekki að beita hörku við hann, hann er | M&K I,5 :84 |
nema það að það er verið að bendla þig við þremilinn hann Gvend | P&S :66 |
ekki vera í friði og fer að bendla ykkur kaupmann Möller saman. Það | P&S :96 |
við? Ekki ætla ég, Bjarni minn, að bendla þig við nein vandræði, en | M&K I,17 :237 |
sextán vetra og kann þó ekki að bera ljá í gras; margur myndi | P&S :9 |
ég ekki, móðir góð! Ætlar þú að bera á móti því, sem ég | P&S :26 |
ekki þurfi mikið áræði til þess að bera það mál upp fyrir einhverjum, | P&S :34 |
að vera, og áskildi Ormur sér að bera hönd að höfði honum. Er | P&S :81 |
þér, og seinast bað hann mig að bera þér kveðju sína og það | P&S :97 |
og vitum, hvort ekki er búið að bera á borð fyrir okkur morgunverðinn. | P&S :115 |
ekki annað fyrir, jómfrú góð, en að bera sig að læsa því aftur, | P&S :120 |
ég ekki, hvernig það ætti til að bera! Margt hefur eins ólíklegt orðið. | P&S :123 |
þegar trúlofuð, þó lítið ætti á að bera. Möller hafði aldrei enn þá | P&S :129 |
með þá óskina, sem ég ætlaði að bera fram fyrir yður, mín e. | P&S :133 |
til mikils. Bónin, sem ég ætlaði að bera fram fyrir yður, er sú, | P&S :133 |
hefur einhvern þann harm í brjósti að bera, sem ekki liggur svo létt | P&S :153 |
orðaskil heyrt, þó ég hafi verið að bera mig að hlusta, og er | P&S :165 |
ríkur, að það sé til bakki að bera bolla á fyrir mann auk | P&S :180 |
en til hverrar sögu verður nokkuð að bera; hef ég og aldrei látið | M&K I,2 :34 |
og líkamaþungur, og veitir Sigurði allörðugt að bera hann; en er Sigurður kemur | M&K I,2 :36 |
saumað eða ekki; skoðaðu! ég ætla að bera undir þig, mér þykir gaman, | M&K I,6 :95 |
leið til Sigrúnar, því ætla ég að bera það upp; settu þig, karl | M&K I,6 :97 |
við Sigrún mín, við og við að bera okkur að draga til stafs, | M&K I,6 :98 |
þó var honum ætlaður sá starfi að bera út ösku og sækja vatn, | M&K I,7 :104 |
sauðamanni, er hann hafði skipað honum að bera moðið til hesta, en láta | M&K I,8 :117 |
hún nú hér, og væri bezt að bera það mál undir hana. Átti | M&K I,12 :173 |
mundi þykja nokkuð brátt að undið að bera það mál þegar fyrir hana, | M&K I,12 :173 |
hann minni matur en vant er að bera fyrir tvo eða þrjá; en | M&K I,13 :175 |
að sér mundi í nokkru skjátlast að bera fram þau ummæli, sem faðir | M&K I,14 :195 |
ég nái í lestamanninn, sem á að bera hann áleiðis, og verð ég | M&K I,15 :209 |
kistlunum, og hitt sýnist mér hætta að bera þau í barminum, þar sem | M&K I,15 :212 |
bæ þá nótt, ef Egil kynni að bera að húsum. Nú víkur aftur | M&K I,17 :231 |
Nú mun vera mál til komið að bera fram erindið, Bjarni minn, mátt | M&K I,17 :237 |
til hvers var það? Hefðirðu kunnað að bera þig rétt til, bróðir ég | M&K I,18 :244 |
Bjarna, nema svo ólíklega kunni til að bera, að þeir gjöri honum vísbending | M&K I,20 :261 |
hann vera þar kominn til þess að bera upp við þau fósturforeldra hennar | M&K I,22 :283 |
þér verða til þess, heillin góð, að bera á móti því; en hafi | M&K I,24 :305 |
því, er hún hafi beðið hann að bera suður, því ferðinni sé heitið | M&K II,3 :340 |
var raunar ekki laginn á það að bera út óhróður af mönnum, eða | M&K II,4 :355 |
síðan á staupið og býður Indriða að bergja á. Indriði tekur við staupinu | P&S :184 |
aðrir tóku Jón og öftruðu honum að berja Ásbjörn meira. Ásbirni þótti það | P&S :23 |
hans eins og þig sárlangaði til að berja hann? Hvers vegna ætti mér | P&S :116 |
Nú, bíddu nú við, vertu ekki að berja stakkels bestíuna, þú getur þó | M&K I,17 :227 |
fengir fyrir ferðina. Egill ætlaði þá að berja Hjálmar, en Tuddi tók til | M&K I,20 :266 |
í Hlíð, og skipar prestur fylgdarmönnunum að berja dyra. Kom vinnukona ein til | M&K II,1 :325 |
burt úr dalnum; hjarta hennar fór að berjast um í brjóstinu af hræðslu, | P&S :12 |
þegar hún yrði einstæðingur og ætti að berjast við ýmsar þrautir í ekkjustandi. | M&K I,25 :315 |
mættu ekki njótast. Þegar Þórarinn var að berjast við þessar hugsanir, kemur sýslumaður | M&K II,4 :353 |
í Reykjavík, en fór síðan suður að Bessastöðum ag ætlar að bíða þar, | P&S :99 |
út til hennar; sagði Bjarni hreppstjóri, að best væri að velgja dálítinn mjólksopa | P&S :6 |
Reykjavík það einkaleyfi fram yfir íslenskuna, að best þótti fara á því að | P&S :86 |
tóku boðsmenn að knurra og kváðu, að best mundi að ganga til kirkju, | P&S :188 |
vel á og hreyfði því þegar, að best mundi fara að segja fyrir | P&S :193 |
Það er ætlun mín, segir hann, að best muni vera fyrir okkur að | P&S :203 |
þær mundir vonir góðra fengja, svo að betra væri að vera á faralds | M&K I,9 :138 |
segir hún við Ingibjörgu: Ég ætla að biðja yður, Ingibjörg mín, að láta | P&S :37 |
út sem hann ætli að fara að biðja sér stúlku. Skrattinn fjarri mér! | P&S :54 |
sjó dregnir, ef hann Gvendur fer að biðja sér stúlku. Þeir fóstrar komu | P&S :54 |
komið því við. Ég verð þá að biðja yður að koma innar í | P&S :56 |
úr sveitinni, og er það efnið að biðja þig að koma mér fyrir | P&S :82 |
henni léreft, er hún var búin að biðja um. En er því var | P&S :94 |
er hún ekki gat komið sér að biðja kaupmann að kalla á hana; | P&S :94 |
en eigandi, og ekki hlýddi nokkrum að biðja um hann til láns, hvað | P&S :100 |
sagði Sigurður, að við kumpánar ætlum að biðja hér húsaskjóls fyrir oss í | P&S :105 |
hingað suður. En bréfsefnið er það að biðja þig að finna mig, ef | P&S :121 |
yður, er sú, að ég ætla að biðja yður að fara til mín | P&S :133 |
Hvernig getur yður dottið í hug að biðja mig þess? Þér vitið, að | P&S :134 |
Nei, góða mín, það ætla ég að biðja þig fyrir alla muni að | P&S :139 |
býr undir því, að hann er að biðja þig að fara til sín | P&S :140 |
á morgnana. Nei, þess ætla ég að biðja yður, herra Möller, að hafa | P&S :162 |
En þér, jómfrú Sigríður, ég ætla að biðja yður að láta sem þér | P&S :164 |
mínar, og ég skammast mín ekki að biðja þig fyrirgefningar á því, að | P&S :174 |
var einasta það, að ég ætlaði að biðja ykkur hjónin að sýna mér | P&S :180 |
segir um leið brosandi: Ég ætla að biðja þig, Indriði minn, að segja | P&S :191 |
hvar áttu heima? Ha? Ég ætla að biðja að lofa mér að vera | M&K I,1 :16 |
áður þau skildu: Þess ætla ég að biðja þig, Sigurður minn, að fara | M&K I,2 :28 |
sagði Þorsteinn. Vertu sæl; ég ætla að biðja yður, eins og vant er, | M&K I,2 :29 |
hingað með þér og ætli ég að biðja hann að fara fyrir mig | M&K I,3 :51 |
Sigrún mín höfum verið að ráðgjöra að biðja þig bónar, en ég býst | M&K I,6 :97 |
var annað úr að ráða en að biðja Finn að þegja, og lofaði | M&K I,7 :101 |
okkar hérna, hún tóbakshít, ég verð að biðja yður, húsbóndi minn, eftir gömlum | M&K I,9 :129 |
að hann ætlaði út. Ég verð að biðja yður, prestur góður, að staldra | M&K I,9 :132 |
og þeirra orsaka vegna verð ég að biðja um lykilinn. Hann er að | M&K I,12 :159 |
upp erindi sín, að hann ætli að biðja þar næturgistingar, og tekur prestur | M&K I,12 :163 |
var úti, réði hann það af að biðja sér næturgistingar; var honum vísað | M&K I,13 :176 |
að æfa sig í þeirri íþrótt að biðja sér stúlku og bera það | M&K I,14 :198 |
hann áleiðis, og verð ég því að biðja þig að fyrirgefa, hvað hann | M&K I,15 :209 |
að sinni, og nú ætla ég að biðja þig, Sigurður minn, bónar, ætlarðu | M&K I,16 :221 |
er sjálfsagt; þú ert ekki vön að biðja mig annars en þess, sem | M&K I,16 :221 |
á karli sínum; ég ætla þá að biðja þig að leyfa mér að | M&K I,16 :221 |
hún er sú, að ég ætla að biðja þig að taka af mér | M&K I,17 :237 |
nú spauglaust, þá er það erindið að biðja þig að lofa stúlku að | M&K I,17 :237 |
þetta bréf, sem við ætlum, hjónin, að biðja yður, prestur minn, að skila | M&K I,24 :302 |
þá ekki fengið sér geð til að biðja prest um að lúka upp | M&K I,24 :307 |
að senda til hans eður þá að biðja einhvern, sem fer héðan úr | M&K II,2 :336 |
er nú bréfið, sem ég ætla að biðja þig fyrir, Gísli minn, og | M&K II,3 :341 |
fyrir, Gísli minn, og ég ætla að biðja þig að láta fara vel | M&K II,3 :341 |
Þórarin mág sinn, ætli hann einnig að biðja hann fyrir bréf til hans. | M&K II,3 :342 |
Þórarni mínum til, og var búin að biðja mig að klóra það fyrir | M&K II,3 :343 |
á leiðinni; kveðst hann og ætla að biðja þar gistingar um nóttina. Heimamaður | M&K II,4 :346 |
hef, eins stórt lakk; ég ætla að biðja yður, Þórarinn minn, að fá | M&K II,4 :348 |
en mesta sæmdarkona; urðu margir til að biðja hennar, en hún neitaði þeim | M&K SÖGULOK :367 |
um síðir tilleiðast, er þær sæju, að biðlar þreyttust eigi, en legðu því | M&K I,19 :252 |
garðtorf gamalt, er hann hafði til að binda vegginn með; þar stóð og | M&K I,14 :196 |
nú þættist alldjarfur, eiga um sárt að binda, áður en hann væri þangað | M&K I,21 :274 |
þetta hefur áður verið vilji yðar að binda mig þar við borð, þó | M&K I,23 :298 |
hana, og sé það ásetningur sinn að bindast ekki einkamálum við neina stúlku | M&K I,22 :283 |
og fram á klettasnösina og ætlaði að bíða Indriða þar, en sama dag | P&S :15 |
sá þegar, að ekki mundi langt að bíða skilnaðar þeirra systra. Loksins hné | P&S :32 |
nótt, sem þess verði ekki langt að bíða; og sá eini biður þín, | P&S :60 |
síðan suður að Bessastöðum ag ætlar að bíða þar, þangað til skóli væri | P&S :99 |
um það, að ekki mundi þurfa að bíða eftir þeim, sem enn væru | P&S :185 |
sá Sigurður, að skammt var þess að bíða að dagaði. Veður var hið | M&K I,2 :24 |
heimilinu, ellegar þess er ekki langt að bíða, að hann gjöri eitthvað manndrápsveður, | M&K I,3 :45 |
hún og hyggur skammt muni þess að bíða, að dagur renni; lætur hún | M&K I,3 :51 |
fá nægan umhugsunartímann, fyrst þetta á að bíða fram á mitt sumar, sagði | M&K I,5 :84 |
farin út, og muni þess skammt að bíða, að Þórarinn komi á eftir, | M&K I,8 :115 |
og nú er fimmtudagsmorgunn. Þú verður að bíða þangað til á morgun, ég | M&K I,9 :130 |
þess vona ég verði ekki langt að bíða, því þér að segja, elskan | M&K I,15 :207 |
á þetta, ha? Ætlarðu þá ekki að bíða, á meðan ég fer á | M&K I,17 :229 |
ef til vill þess ekki langt að bíða, að ég segði af mér, | M&K I,23 :297 |
um börðin og lágarnar og fóru að bíta blómgresið. Hérna áttu nú, Sigga | P&S :10 |
er einn að sækja menn til að bjarga honum úr tóftinni, en sá | M&K I,8 :122 |
og smjörkúpur allgjörvulegar og víkur sér að Bjarna og segir: Húsmóðirin bað mig, | M&K I,13 :179 |
koma til Leitis hið þriðja skipti, að Bjarna mundi minni til reka. Ekki | M&K I,19 :255 |
Grímur, að Egill skyldi ganga framan að Bjarna, en sjálfur mundi hann veita | M&K I,20 :260 |
sinni, að þeir muni gjöra atreið að Bjarna og biðja hann bóta, og | M&K I,20 :260 |
feðgar þá báðir af bræði mikilli að Bjarna og ætla að hafa hann | M&K I,20 :263 |
gildi hér á landi í sakamálum, að Bjarna yrði þröngvað í hærupoka og | M&K I,21 :268 |
sú linkind mætti verða á gjörð, að Bjarna væri gjörð frekari útlát, en | M&K I,21 :276 |
svörum; var þetta eitt af ræðunni, að Bjarni tekur svo til máls: Meðal | M&K I,13 :176 |
út á, urðu menn þess varir, að Bjarni leit allhýru auga til skálarinnar | M&K I,13 :181 |
sinn, hafði hann nú og frétt, að Bjarni mundi ekki heima vera. Kemur | M&K I,19 :253 |
hann sér, að ekki verður af, að Bjarni bjóði sér inn, og honum | M&K I,19 :254 |
hafði veitt Agli; en fari svo, að Bjarni svari ekki góðu um, skuli | M&K I,19 :256 |
þyrfti að halda, en sagði samt, að Bjarni væri afarmenni mikið, en þó | M&K I,20 :260 |
hum, hum. Taldi hann og rétt, að Bjarni bætti þeim að nokkru fyrir | M&K I,20 :260 |
óvænlega horfa. Töldu nokkrir það víst, að Bjarni yrði hýddur við staur og | M&K I,21 :268 |
á landi voru; gátu nokkrir þess, að Bjarni mundi sitja um sinn að | M&K I,21 :269 |
sér; kom þeim það öllum ásamt, að Bjarni hefði ratað í þann mesta | M&K I,21 :273 |
eða hve miklar. Vildi Ögmundur alblindi, að Bjarni yrði sektaður mikilli fjársekt, og | M&K I,21 :273 |
Grím fyrirgefningar; kvaðst hann það hyggja, að Bjarni yrði tregur mjög að uppfylla | M&K I,21 :275 |
fóru til prestsins, því ekki er að bjóða þeim körlum annað en smjör, | P&S :52 |
er svoddan sægur, sem búið er að bjóða; ég veit nú ekki, hvað | P&S :72 |
haldin; og ég vænti ég verði að bjóða honnm, fyrst hann á annað | P&S :74 |
Sigríði, að hann hefði ásett sér að bjóða henni að fara með sér, | P&S :141 |
B., og þótti honum því betra að bjóða gestum sínum til skytnings, þegar | P&S :158 |
fyrir mann auk heldur tvíbökur til að bjóða með. Síðan spyr Indriði húsfreyju, | P&S :180 |
lítillátur; ég hef ekki marga stólana að bjóða eins og þessi nýkomna frú, | P&S :181 |
þó fór ég hingað til þess að bjóða þér, Bárður minn, að koma | P&S :184 |
þetta gjörði ég nú fyrir þig að bjóða þér að setjast hérna, ég | M&K I,6 :91 |
því? mælti Tuddi. Nei, ég ætlaði að bjóða þér að snúa sundur tvær | M&K I,7 :112 |
segir: Húsmóðirin bað mig, Bjarni minn, að bjóða þér dálítið að borða; á | M&K I,13 :179 |
til systur sinnar og biður hana að bjóða Þórdísi einhvern bita, og er | M&K I,17 :236 |
sæll? Ég hef lítil húsakynni til að bjóða inn slíkum höfðingjum sem þú | M&K I,19 :254 |
Þórarinn, ef þér hefðuð þá fram að bjóða, sem ég gæti fellt mig | M&K I,23 :297 |
systur sinnar; kom svo að síðustu, að Björg lagði svo mikla ást á | P&S :29 |
systur sinnar. Það var eina nótt, að Björg var mjög þunglega haldin og | P&S :31 |
geisla sinnar sólar í andlátinu. Eftir að Björg hafði þetta mælt, hallaðist hún | P&S :32 |
annar draumur hennar, að henni þótti, að Björg systir sín koma til sín, | P&S :148 |
hvorri; en eftir það fóru þær að blaða í klútunum, og var kaupmaður | P&S :93 |
var setztur við stofuborðið, tekur hann að blaða í ræðubögglum sínum, leysir bandið | M&K I,12 :156 |
segi ég yður fullt og fast, að blaðsneypuna vil ég fá til að | M&K I,24 :305 |
greyið mitt, og ætla ég ekki að blamera þig samt, en ekki þættir | M&K I,17 :229 |
seinast. Hvað áttu við, Hjálmar minn? Að blessaður húsbóndinn gjöri ögn við sálarskarnið, | M&K I,7 :108 |
mig, þegar bannsett skessan var búin að blinda mig á báðum augum? En | M&K I,20 :266 |
og því var ekki að furða, að blíða og fegurð náttúrunnar yrði að | P&S :206 |
fór hér eins og vant er, að blóðnæturnar eru hverjum bráðastar. Veturinn leið | M&K I,4 :57 |
nú svo málbeinið, að hann tekur að blóta og ragna Finni sem ákafast; | M&K I,22 :293 |
því líkast til hafa fundið það að bolnum Guðmundar, að tölurnar voru ekki | P&S :53 |
hollast að koma heim með mér að borða miðdagsmatinn; því þess háttar menn | P&S :128 |
en þið farið, og berið ykkur að borða vel, langur er dagurinn, og | M&K I,2 :26 |
til Þuríðar og segir: Ertu búin að borða úr askinum þínum, hróið mitt? | M&K I,3 :44 |
meðan við getum gefið þér eitthvað að borða, kysstu hann fyrir það. Sigrún | M&K I,4 :69 |
Bjarni minn, að bjóða þér dálítið að borða; á ekki að setja það | M&K I,13 :179 |
gjört af húsmóðurinni að gefa mér að borða núna, því nú finn ég, | M&K I,13 :179 |
og áttu þeir Bjarni og Grímur að borða úr tréfatinu, en Egill og | M&K I,13 :184 |
upp; settu þig, karl minn, snöggvast að borðinu og skrifaðu fyrir okkur fallegt | M&K I,6 :97 |
nú upp, og gengur hann nú að borðinu, tekur þar penna og pappír | M&K I,6 :98 |
fullt og býður Grími; gengur hann að borðinu, hneigir sig, veltir vöngum og | M&K I,12 :160 |
og sér Sigrún það og gengur að borðinu og heimtar saman bollana; fer | M&K I,12 :165 |
veltir í munni sér, gengur síðan að borðinu og sveiflar í skyndi peningunum | M&K II,1 :332 |
flestu ólíkir. Það er áður greint, að borðsálmurinn og grauturinn gjörðu þögn á | P&S :197 |
þeir, sem bréf sendu, væru búnir að borga undir þau, gætu þeir ekki | P&S :69 |
ráða því, og hún skal fá að borga það, sem til þess gengur; | P&S :72 |
að öðrum kosti skal hann verða að borga mér hvern pening en hvar | M&K I,5 :86 |
sem einhver þau tíðindi hafi hér að borið, er margur mundi óska, að | M&K I,3 :54 |
menn, að gæti af ýmsum orsökum að borið, töldu það og engan skaða | M&K I,22 :294 |
sem nokkur kyrrð var á, til að bóka latínuna, ella mundi kompa hans | P&S :78 |
klædd; hafði hún vaknað við það, að bóndi hennar fór á fætur. Sigurður | M&K I,2 :25 |
forlögin höfðu hagað því svo til, að bóndinn á Indriðahóli hafði hreppstjórn á | P&S :4 |
lengst fram á palli. Nú þótt að Branda væri allra katta vitrust um | M&K I,3 :42 |
Egil þenna vera, og verða honum að bráð? En þú veizt, Sigurður minn, | M&K I,16 :216 |
að eiga Guðmund eða hún ætti að bregða því heiti, sem hún hafði | P&S :59 |
og kveikja, því nú væri mál að bregða rökkursvefni, segir hún. Vinnukonan vaknar | M&K I,1 :11 |
komi nú þegar; og biður mig að bregða skjótt við og fá honum | M&K I,10 :142 |
leyfi yðar, prestur góður, ætla ég að bregða mér fyrst út í kirkjuna | M&K I,12 :159 |
þú lítir eftir, hvernig ég fer að breiða á altarið; hvar lét ég | M&K I,12 :163 |
umbúðirnar á einum bögglinum væri farnar að bresta, og tók upp hjá sér | P&S :48 |
út. Hann efaðist ekki um það, að bréfið væri frá Sigríði, og vildi | P&S :125 |
ráð, gæti þá vel svo farið, að bréfið flæktist og kæmi í hendur | M&K I,15 :209 |
með þessu betur girt fyrir það, að bréfin misfærust, en ef þau væru | M&K I,22 :292 |
að hún hirti ekki um, þó að brjóst hennar tækju sig svo út | M&K I,5 :74 |
framgöngu, og mun þér ekki örðugt að brjóta hann á bak aftur. Indriði | P&S :19 |
og skrifaði bréf og var búin að brjóta það og skrifa utan á, | P&S :63 |
fingurinn á Möller. Það er ljótt að brjóta upp bréf, eða haldið þér, | P&S :120 |
í sér, og því varð tíðum að brjóta hnotina til kjarnans; nú þykir | P&S :152 |
upp í honum; tekur þá Tuddi að brjótast um fast, er hann kennir | M&K I,22 :293 |
gat þó ekki gjört að sér að brosa; en Gróa lét dæluna ganga: | P&S :67 |
hann samt ekki gjört að sér að brosa að Hjálmari. Hann gekk þá | M&K I,9 :130 |
iðjaði hver, og allir unnu nokkuð að brottbúningi Þórarins; ein griðkona drap smjöri | M&K I,11 :146 |
lengur eða skemur, þá lauk svo, að brottför Þórarins var ráðin. XI. KAPÍTULI | M&K I,10 :145 |
um mál Egils, sagði það ljóst, að brottför Sigrúnar hefði gjör verið til | M&K I,19 :251 |
og með því að hún uggir, að bróðir sinn mundi verða, ef til | M&K I,20 :265 |
ef guð sparar þig svo lengi, að bróðir þinn Þórður komi hingað, getur | M&K I,25 :318 |
Er nú svo ráð fyrir gjört, að brúðkaupið skyldi standa að afliðnum réttum | P&S :70 |
Sigríði, og var svo til ætlað, að brúðkaupið stæði að Hóli, og vildu | P&S :175 |
segir: Hinn kristlegi söfnuður hefur heyrt, að brúðurin, jómfrú Sigríður Bjarnadóttir, hefur neitað | P&S :76 |
Holti hafa þar líklegast vök til að brynna í hestunum. Þarna, nei, það | M&K I,3 :54 |
að það voru átján tröppur ofan að burstinni á dómkirkjunni á Hólum, skaflinn, | M&K I,13 :177 |
nokkra ráðningu; þótti þeim ekki sæma, að busi sá sýndi sig beran að | P&S :81 |
hún lærir ekki svo mikið sem að búa til utan á sig spjör | P&S :29 |
gripsvit, og meira þurfti ekki til að búa og nurla, sem fyrir hann | P&S :47 |
kvenmannsræfil. Já, ekki treysti ég mér að búa með henni Guddu hérna. Það | P&S :50 |
í askana látið, þegar farið væri að búa. Að svo búnu skildu þær | P&S :61 |
Þessu játti Sigríður, og fór Guðrún að búa sig, en kom síðan aftur | P&S :90 |
syðra; eða ætlið þér að fara að búa? Ekki veit ég, hvort ég | P&S :134 |
Sigríður mín, að vera ekki farin að búa þig neitt undir með fötin, | P&S :142 |
sú eina konumyndin, sem ég hef að búa við og hérna er til | P&S :163 |
Því vænt er að kunna vel að búa, vel að fara með herrans | P&S :204 |
hvar ætlar þú okkur að fara að búa? Margur mundi mæla það, að | P&S :204 |
Þóri, að Þórir skyldi eiga heimilt að búa á Hamri, meðan hann lifði | M&K I,1 :8 |
fáir kunna sig of vel heiman að búa og þó veðrið sé gott | M&K I,2 :25 |
honum ekki, það veitir ekki af að búa vel að hálsinum á sér | M&K I,2 :25 |
í brott, þó hálfólundarlegur, en fór að búa sig til farar, og er | M&K I,3 :53 |
vissi ekki, til hvers við værum að búa, barnlaus og ómagalaus, það væri | M&K I,4 :66 |
ljós og eru í óða önnum að búa út tvo karlmenn að leita | M&K I,8 :122 |
mikill ys og þys á bænum að búa Þórarin á stað, að enginn | M&K I,11 :148 |
hinu léttasta skeiði, er hann fór að búa á Leiti, hann var laginn | M&K I,17 :232 |
kotungslegur verði viðurgjörningurinn, því svo verður að búa sem á bæ er títt, | M&K I,17 :239 |
vildi. Þau Egill og Guðrún fóru að búa í Hlíð, er þá var | M&K SÖGULOK :367 |
margt manna, og voru menn farnir að búast til kirkjugöngu. Ingveldi var vísað | P&S :36 |
glugganum út til strætisins, er ekki að búast við öðru en að þeir | P&S :164 |
tvo hesta og biður konu sína að búast til ferðar. Skulum við nú | P&S :204 |
varnað málsins. En það var ekki að búast við, að það færi öðruvísi | M&K I,1 :20 |
eins og ekki var heldur við að búast, þegar aðrir fengu tíma til | M&K I,5 :85 |
að Bjarni mundi sitja um sinn að búi sínu og sjá, hverju fram | M&K I,21 :269 |
á milli auk alls annars. Eftir að búið var að kveikja og borða, | P&S :25 |
það var gæfumunurinn. Ég hef frétt, að búið sé að lýsa með ykkur. | P&S :184 |
segir, að hann væri þess maklegur, að búið væri til mál á hendur | M&K I,20 :267 |
og hún vænti einhvers. Tuddi finnur, að búrdyrnar voru ólokaðar, og fellur hurðin | M&K I,9 :134 |
hvörfluðu þeir oft á vorum heim að Búrfelli, og vildi Guðrún jafnan víkja | P&S :44 |
næsta dag voru hestar heim reknir að Búrfelli. Ekki voru reiðskjótar þeirra fóstra | P&S :52 |
hristi höfuðið. Það er komin hingað að Búrfelli sú kaupstaðarrotta, sem aldrei seðst | P&S :183 |
sé lof, að þú fórst aldrei að Búrfelli, elskan mín. Það réðist eins | P&S :190 |
á milli, og var það eitt, að Búrfells Guðmundur var kvongaður og hafði | P&S :171 |
gjört að því. Mér sýndist líka, að Búrfellsmaurunum væri ekki betur varið til | P&S :179 |
sem opið var fyrir: það annað, að búrhurðin var aftur, en baðstofudyrum hafði | M&K I,9 :136 |
hönd, þegar inn var komið, dyr að búri, og kom þar út kona | P&S :177 |
dyr á hvora hönd, gengu aðrar að búri, en aðrar að eldhúsi, er | M&K I,5 :80 |
eftir viðræður þeirra Tudda og prests, að búrstuldarmálinu var eytt, og er Hjálmar | M&K I,9 :139 |
sveinninn og móðir hans; var hún að búverkum inn í bæ, en skildi | M&K I,7 :103 |
hafi hún því svo til hagað, að búverkum og mjöltum yrði lokið í | M&K I,17 :224 |
í sama bili sem menn ætluðu að byrja sálminn, kemur einn af piltum | P&S :81 |
ætti, og því væri eina ráðið að byrja nógu snemma á því. Þetta | P&S :87 |
mín! Það er betra en ekkert að byrja með. Í því þær gengu | P&S :92 |
ekki komið, fyrr en farið var að byrja stólsvers. Eftir messu gekk hann | M&K I,12 :163 |
mér, babbi, á hverju ég á að byrja, sagði Egill. Það sannast á | M&K I,14 :194 |
mér, faðir minn, hvernig ég á að byrja, eða vilt þú ekki nefna | M&K I,14 :194 |
lætur söðla hest sinn og ríður að bæ einum þar í sóknum að | M&K I,6 :89 |
upphaf hinnar snörpustu orustu; þustu þar að bæði Efri og Neðribekkingar, og veittu | P&S :80 |
flot, sagði Möller, nema svo aðeins, að bæði maddama Á. og aðrir, sem | P&S :134 |
ekki, en Indriða þótti best ráð að bæla sig betur í fötunum, því | P&S :107 |
kindurnar hingað og þangað voru vanar að bæla sig, stóðu upp fagrir og | P&S :205 |
en Finnur gengur til baðstofulofts og að bæli því, sem Tuddi lá í; | M&K I,22 :293 |
nú fast að að draga, eftir að bændaglímunni var lokið. Þessa kind veit | P&S :20 |
snarbrattur ofan þeim megin, sem snýr að bænum í Hlíð, og allur skemmri | M&K I,2 :32 |
meðan ég skaust úr húsinu heim að bænum, frusu fötin svona á mér, | M&K I,3 :49 |
stóðu undir hlið þess hússins, er að bænum vissi, og mátti ekki sjá | M&K I,14 :196 |
kökubleðilinn þann arna handa þér til að bæta það upp, borðaðu hann, Þuríður | M&K I,3 :44 |
gjöra fyrir þín orð, segir Bjarni, að bæta honum til. Ég sé þú | M&K I,20 :263 |
um brot Bjarna og aðrar yfirsjónir, að bætur séu til brots hvers; kemur | M&K I,21 :270 |
að skammt var þess að bíða að dagaði. Veður var hið fegursta sem | M&K I,2 :24 |
um nóttina og bíða svo þess, að dagaði, og vita þá, hvort hríðinni | M&K I,2 :39 |
nú að dimma, og líður fram að dagsetri, og sofnar hún ekki; leiðist | M&K I,1 :8 |
þar um nóttina, sagði sem var, að dagur væri skammur og nú þegar | M&K I,2 :30 |
hyggur skammt muni þess að bíða, að dagur renni; lætur hún nú biðleika | M&K I,3 :51 |
líkindi eru um mig, sem kann að dansa, en minni um þig aumingjann, | P&S :139 |
þess og allra síst til þess að dansa, því það yrði til hneykslis; | P&S :139 |
sagði Ormur: Þér kunnið, maddama góð, að dansa, það veit ég fyrir víst, | P&S :200 |
að maðurinn minn kann enga agnarögn að dansa? Það hefur verið hugsað oftar | P&S :200 |
svaraði Ormur; þér kunnið sjálf ágætlega að dansa, og þá getið þér smátt | P&S :200 |
segir, að ég geti kennt þér að dansa. Guðmundur hafði setið grafkyrr, á | P&S :201 |
við Guðmund ellegar hann skyldi læra að dansa. Guðmundur hlýddi á eiðspjall konu | P&S :201 |
fóstri minn segi, þegar ég fer að dansa á Búrfelli, en engin er | P&S :202 |
að ég geti kennt manninum mínum að dansa? Já, sannarlega segi ég yður | P&S :202 |
það, að það þótti lítið jafnræði, að danskur kaupmaður gengi að eiga íslenska | P&S :86 |
fara frá Hlíð, og fór nú að daprast yfir henni, en tárin tóku | M&K I,4 :68 |
þeir höfðu tekið; tekur Þorsteinn nú að dasast, og getur hann ekki lengur | M&K I,2 :35 |
fjórum sinnum; tekur séra Sigvaldi mjög að dasast og segir Finnur, að nú | M&K I,8 :122 |
gluggarnir á því og skrifstofunni út að dálitlum kálgarði, er lá baka til | P&S :161 |
undan, sveigðu fyrir húsgafl einn, svo að dálítið bar af millum þeirra og | P&S :147 |
hún ofurlítið losaði svefninn, af því að dálítill roði færðist í kinnarnar á | M&K I,2 :27 |
sjálfskeiðing, en ekki skyldi hann þurfa að deila vistum við aðra menn, því | P&S :193 |
ef um fé eða jörð var að deila. Hann var maður blíðmáll og | M&K I,5 :76 |
þér; hvernig gat bölvuð geilin farið að detta svona ofan á blessaðan prestinn? | M&K I,8 :121 |
niður, en sofnaði ekki. Tekur nú að dimma, og líður fram að dagsetri, | M&K I,1 :8 |
að rökkva, en veðrið tekur heldur að dimma og verða ískyggilegra, og jafnframt | M&K I,2 :32 |
nýlega hafa komist að raun um, að dómar manna um suma menn eru | P&S :152 |
horfði á, á meðan verið var að draga, en var þess á millum | P&S :17 |
eldri menn, sem ekki fengust við að draga úr réttinni, sátu hjá og | P&S :18 |
glímdu, höfðu þeir bændurnir haldið áfram að draga úr réttinni, og var nú | P&S :20 |
markabækurnar. Gengu menn nú fast að að draga, eftir að bændaglímunni var lokið. | P&S :20 |
hún rétti spilin að Indriða til að draga, en það er verst, að | P&S :26 |
mín! Ingveldi þótti sem ekki ætti að draga af sér það, sem hún | P&S :41 |
Ég hef átt við ramman reip að draga, lagsmaður, þar sem mér alltaf | P&S :83 |
fyrir þig, sem ert maður kvongaður, að draga á tálar einfalda og saklausa | P&S :168 |
á þetta goð og þorir ekki að draga andann öðruvísi en hún vill; | P&S :183 |
að hyggja eða fyrir marga saman að draga, fyrst guði mínum góðum þóknaðist | M&K I,4 :63 |
hitt annað, að hún kunni ekki að draga til stafs. Þetta treysti Þórdís | M&K I,5 :75 |
við og við að bera okkur að draga til stafs, en eigum enga | M&K I,6 :98 |
bregða undir prest og reyna svo að draga hann úr tóftinni sem grip | M&K I,8 :122 |
tönn, og svo tekur af honum að draga, að hann fyrir engan mun | M&K I,9 :136 |
hefðu minnsta ábyrgð. Ráðskona skipaði nú að draga Hjálmar úr kerinu, og varð | M&K I,9 :137 |
hreinskilni, því bæði er það ábyrgðarhluti að draga nokkurn mann á tálar með | M&K I,14 :202 |
hafi sýnzt það, að hann væri að draga sig eftir henni, en ég | M&K I,16 :216 |
margfaldlega, sagði Sigurður, það er ekki að draga hann á því og það | M&K I,22 :287 |
áður held ég, að ég verði að dragnast heim í kvöld, þegar erindinu | P&S :56 |
eina erindi, að þér sé hollast að dragnast brott, en éta skaltu fá | M&K I,19 :253 |
mér að lifa, ber ég mig að dragnast suður að sumri og þinglýsa | M&K I,24 :305 |
og segir: Hvern skrattann ert þú að draugast hér, Tuddi? Hvern skollann varðar | M&K I,22 :289 |
grænu hjallarnir breiðast út, tóku þær að dreifa sér um börðin og lágarnar | P&S :10 |
það leyti, sem Guðmundur var búinn að drekka kaffið, víkur Ingveldur talinu til | P&S :56 |
klórinu, og af því verð ég að drekka; vandanum er hrundið á mig. | P&S :84 |
eina flösku af víni, ég verð að drekka velkomandaminni gestanna og tilvonandi skiptavina; | P&S :93 |
ekki á mjólkinni, sem við fengum að drekka? Nei, ég skil heldur ekki | P&S :103 |
á einhvern bæ og fá sér að drekka. Láttu það bíða fyrst, sagði | P&S :103 |
þá af baki og leggjast niður að drekka; sýpur Sigurður stórum og stendur | P&S :103 |
hann, hvort hann vilji ekki fá að drekka, og segir gestur þess ekki | M&K I,1 :17 |
í búr að sækja honum mjólk að drekka. Ekki var nema einn gluggi | M&K I,9 :136 |
með bollana, þegar þeir eru búnir að drekka. Sigrún varð því eftir og | M&K I,12 :165 |
hann næði að fá kalt vatn að drekka og væta höfuð sitt í | M&K I,18 :241 |
um sel æ, æ! ætlar hún að drepa mig þarna ! ég stóð upp, | M&K I,1 :10 |
vér ekki geta leitt hjá oss að drepa nokkuð á húsaskipun á staðnum, | M&K I,5 :78 |
Meinvættinu henni kvarnarkind, sem er búin að drepa mig, og svo fara dúfurnar | M&K I,7 :110 |
Á, á, þér er þá alvara að drepa mig? Ég skal heldur segja | M&K I,22 :290 |
fyrir því, eða hvað var þig að dreyma í morgun? Ég heyrði það | M&K I,3 :45 |
þess, og mig er löngu farið að dreyma fyrir því á hverri nóttu, | M&K I,15 :207 |
kafþykkur allt í kring og farinn að drífa. Það var auðséð, að húsfreyju | M&K I,3 :48 |
sé rétt, og sjáist það þar, að drottinn hafi boðið Sál og Davíð | M&K I,20 :260 |
mín, en huggaðu þig við það, að drottins vilji mun koma fram. Sigrún | M&K I,11 :148 |
blásnauður, og þó þótti honum gaman að drottningunni frá Arabíu, þegar hún heimsótti | M&K I,13 :185 |
síðastir, en þeir, sem voru lengst að, drógu fyrst. Sá maður var þar | P&S :20 |
skuluð ráða, hvað lengi við sitjum að drykkjunni, sagði Möller og rétti hann | P&S :164 |
Ég hélt hinsegin, að þú værir að drýgja hana ögn, fóstri minn! Ónei, | P&S :72 |
systur þinni, þá mun það ómannlegt að duga þér ekki. Hún er gift | P&S :80 |
Hjálmari enda af tóbaki það verður að duga þér, þangað til kerlingin er | M&K I,9 :131 |
báðir þá hátt og biðja Hjálmar að duga sér og draga mannskratta þann | M&K I,20 :263 |
ráð við því, sem ég vona að dugi: Far þú að eins og | M&K I,16 :221 |
hatt sinn úr brenglum, en Finnur að dusta moldina af fötum hans; ganga | M&K I,8 :122 |
súpa úr silfrinu já, ég sé, að dúfan kemur stundum á daginn undir | M&K I,7 :110 |
í hjarta, þá þyrfti ég ekki að dylja hugrenningar mínar fyrir mönnunum. Indriði | P&S :18 |
uppeldissonur yðar, og sæmir mér ekki að dylja yður þess, sem þér spyrjið | M&K II,5 :360 |
menn voru löngu háttaðir; finnur hann, að dyr eru ólokaðar, og fer hann | M&K I,18 :250 |
niður. Dyraumbúningurinn fyrir saðahúsinu var þannig, að dyratré stórt lá á kömpum, í | M&K I,8 :116 |
á áliðnum degi og berja þar að dyrum, og fór það eins og | P&S :54 |
nema Guðrún ein. Indriði ber þar að dyrum, og kom Guðrún þegar til | P&S :117 |
heima, og gengur þangað og ber að dyrum, en enginn kom út, og | P&S :164 |
muni þar inni; ekki ber Tuddi að dyrum, en tekur að rjála við | M&K I,9 :129 |
á, að kaupmaður Á. var kominn að dyrunum á húsinu sínu og staldraði | P&S :148 |
um, hvað þeir tali, og læðist að dyrunum og leynist við krók einn | M&K I,7 :111 |
á kassann og lætur hurðina falla að dyrustafnum og leggur andlitið við rifuna, | M&K I,9 :134 |
bær við Hlíð og þrjátíu hundruð að dýrleika. Helmingur jarðarinnar var konuarfur, en | M&K I,1 :7 |
liggjandi í S.... hreppi, 30 hundruð að dýrleika, með 5 ásauðar kúgildum og | M&K II,1 :328 |
mæla; en ekki á mál það að dæma hér á þingi, fyrir því | P&S :3 |
og sögðu sveitarmenn, að eftir kirkjubókinni að dæma væri eins líklegt, að hún | P&S :5 |
best að kalla á fleiri til að dæma um það mál; sækið þið | P&S :21 |
sjá; er það þá ekki rétt að dæma þá eftir því, sem sést? | P&S :153 |
einn mann, sem eftir hinu ytra að dæma er glaður og ánægður, og | P&S :153 |
ætti ljótari borðann já, ég verð að dæma það, og það eru ef | M&K I,6 :96 |
þá yngra fólkið einnig að hoppa að dæmi þeirra, og varð þar af | P&S :200 |
væri, að margur vildi gjöra það að dæmi Indriða og forfeðra vorra að | P&S :207 |
og, að Egill mætti vel fara að dæmum Móses og slá oftar en | M&K I,19 :252 |
hef heldur aldrei getað komið mér að eða fengið tækifæri til þess að | P&S :132 |
það eru munaðarlausir, er engan eiga að; eða hvað ætli við mundum gjöra | M&K I,4 :64 |
verðið að hafa svo viðkvæmt hjarta, að ef þér sjáið, að hugsun mín | P&S :64 |
mörinn, en skotið því að presti, að ef lengi stæði á lýsingunum, gæti | P&S :71 |
en ekki ofankafald; virðist henni svo, að ef veðrið ekki versni aftur úr | M&K I,3 :51 |
hvernig ég, ha, ætti að fara að, ef ég beiddi mér stúlku, eða | M&K I,14 :194 |
feðga, og telja þeir það víst, að ef málið komi í dóm, muni | M&K I,20 :267 |
að vera; veit hann þá og, að ef prestur ríður með honum, muni | M&K I,22 :288 |
þær Hólameyjar sumar, ekki er það að efa. Prestskona leit framan í Þórarin | M&K I,6 :92 |
og hafði Sigríður enga orsök til að efast um, að þær væru sannar; | P&S :69 |
honum nú ekki framar í hug að efast um, að það sé húsbóndi | M&K I,8 :121 |
honum var frá hermt, var hann að efast um, hvað hann ætti að | M&K II,4 :353 |
sem séra Sigvalda annaðhvort hafi gleymzt að efna heit sitt eða honum hafi | M&K I,8 :124 |
á viðtali þeirra. Tuddi vissi nú, að efndir ýmsra loforða eru, eins og | M&K I,7 :114 |
Stað einn sona hans. Hann var að efnum talinn með hinum betri bændum | M&K I,13 :174 |
hundrað ára eyða, og sögðu sveitarmenn, að eftir kirkjubókinni að dæma væri eins | P&S :5 |
en ég er sannfærð um það, að eftir á muntu þakka guði fyrir, | P&S :70 |
og borðin reist á þann hátt, að eftir skemmunni endilangri voru settar kistur | P&S :71 |
er svo mikilvægur dagur á mannsævinni, að eftir líkindum þykir fara, þó nokkur | P&S :74 |
en brátt varð hann þess var, að eftir því sem skaflinn að ofan | M&K I,2 :38 |
sig um það, hvort hún ætti að eggja dóttur sína á að eiga | P&S :59 |
neina tvísýnu; Þorsteinn minn, mundu eftir að eggja ekki manninn minn út í | M&K I,2 :28 |
í slæmt útlit, það þarf ekki að eggja hann, hann er nógu framhaldssamur | M&K I,2 :28 |
kot og mál manna væri það, að Egill ætti skildinga og hefði heitið | P&S :172 |
enda segði sér svo hugur um, að Egill mundi þar af heill hljóta; | M&K I,12 :170 |
borið fram, og væri hitt ráðlegra, að Egill réðist til Hlíðar og kynntust | M&K I,12 :173 |
skemmtilegar. Fór svo fram um hríð, að Egill hélt fram uppteknum hætti um | M&K I,14 :192 |
var einn dag um þessar mundir, að Egill átti að starfa nokkuð að | M&K I,14 :195 |
því enu rifna húsinu, sér hún, að Egill er þar einn manna; þykir | M&K I,14 :196 |
hvað Egill aðhafist. Sér hún þá, að Egill stendur þar hjá moldarhrúgunni; hefur | M&K I,14 :197 |
Egill las yfir rekunni; segja þær, að Egill ætli nógu snemma að æfa | M&K I,14 :198 |
vildi Þórdís fyrir hvern mun ekki, að Egill væri hafður að skopi þar | M&K I,14 :198 |
þeirra Gríms og Sigurðar bónda míns, að Egill skyldi þín fá, þá kemur | M&K I,14 :202 |
sagði hann, af því hann héldi, að Egill mundi verða góður búmaður og | M&K I,16 :219 |
en ekki á ég þess von, að Egill troði mig oft um tær, | M&K I,17 :239 |
þeim það ásamt, Hallvarði og Agli, að Egill skuli sleppa kirkjuferðinni, en fara | M&K I,18 :242 |
ráð leggja. Prestur réði þeim feðgum, að Egill skyldi ekki hætta við svo | M&K I,19 :251 |
líkaði allvel þessi ráðagjörð, sagði og, að Egill mætti vel fara að dæmum | M&K I,19 :252 |
hjá honum; er honum brátt sagt, að Egill sé þar kominn og setztur | M&K I,19 :252 |
og ræður Bjarni það þar af, að Egill grípur hendinni aftur fyrir sig, | M&K I,19 :255 |
atgöngunni, ef orusta tækist; kvað Grímur, að Egill skyldi ganga framan að Bjarna, | M&K I,20 :260 |
Egill var; en satt væri það, að Egill hefði farið að Hlíð með | M&K I,22 :288 |
og fylgdi þar með sá kvittur, að Egill sonur Gríms meðhjálpara mundi vera | M&K II,3 :338 |
mér, og í ráðagjörð er það, að Egill Grímsson, sem hér var í | M&K II,4 :351 |
því, sem mér hefur verið skrifað, að Egill Grímsson fari aftur að Hlíð, | M&K II,4 :355 |
heyrði, að Jón á Gili ætti að eiga hana, gat hún ekki gjört | P&S :23 |
átti, og það er svo gaman að eiga sjálf kind. Vertu samt ekki | P&S :24 |
á öðrum bæjum; aftur þurfti Gróa að eiga einhvern að, sem hugaði fyrir | P&S :38 |
ég er ekki orðinn fær um að eiga lengur í þessu búskaparbasli, Guðmundur | P&S :50 |
ætti að eggja dóttur sína á að eiga Guðmund eða hún ætti að | P&S :59 |
fyrir henni, hve girnilegt það væri að eiga Guðmund; og einn dag, er | P&S :69 |
mikið gæfuleysi legðist fyrir jafnvæna konu að eiga svo óliðlegan mann sem Guðmundur | P&S :74 |
þar sem lendir menn gengu sjaldan að eiga dætur ótiginna manna. Á Íslandi | P&S :85 |
lítið jafnræði, að danskur kaupmaður gengi að eiga íslenska bóndadóttur. Einkum gátu hinar | P&S :86 |
hæfir okkur best, held ég, bóndadætrunum, að eiga bónda; ég fyrir mitt leyti | P&S :98 |
er það fréttist, að Sigríður ætlaði að eiga Guðmund Hölluson, virtust honum öll | P&S :101 |
að einhver kaupmaður Möller ætlaði sér að eiga einhverja stúlku, sem Sigríður héti | P&S :111 |
mér bréfgreyið! Nei, þér fáið ekki að eiga neitt við það. Nú, ekki | P&S :120 |
er það? Að þér ætlið yður að eiga hana. Það eru ekki mín | P&S :122 |
líst á stúlku og ætlar sér að eiga hana; eða ertu svo einföld, | P&S :140 |
sem ég segi, að hún ætlar að eiga hann. Þá eru þar fleiri | P&S :156 |
að sá maður, sem hún ætlar að eiga, sé Möller fremur en einhver | P&S :156 |
í því skyni, að hann ætlaði að eiga hana. Allar ástæður yðar, sagði | P&S :157 |
og nýtt er það, Indriði minn, að eiga enga sköfu undan sumri og | P&S :182 |
Þú varst aldrei áfram um það að eiga hann, með fleiri ógreindum orsökum | M&K I,5 :85 |
til greiðviknis, hyskið hérna. Þú verður að eiga það við ráðskonuna, Hjálmar minn, | M&K I,7 :107 |
er nú gott, prestur minn góður, að eiga við hana ráðskonuna hérna, ég | M&K I,7 :107 |
eins og lofað var; ég verð að eiga vingott við þau Hlíðarhjón að | M&K I,10 :143 |
túlka, skyldi Sigurður aðeins heita því að eiga góðan hlut að þeim málum | M&K I,12 :173 |
hefðir ætlað að þröngva henni til að eiga hann, hvort sem hún hefði | M&K I,16 :217 |
því hann sæktist svo mikið eftir að eiga fleiri jarðir en hann þegar | M&K I,21 :277 |
að segja, að ég hef heitið að eiga hana ella enga stúlku aðra, | M&K I,22 :284 |
samþykki okkar til þess að ganga að eiga Sigrúnu, þegar þér sjáið yður | M&K I,22 :287 |
sem ég gæti fellt mig við að eiga. Ekki skal ég ráða þér | M&K I,23 :297 |
lítils annars en byrðar og andstreymis að eiga þessar jarðir í misjafnri ábúð, | M&K I,24 :304 |
fyrir tilboð sitt, og væri gott að eiga þess von síðar, ef hún | M&K II,1 :326 |
eru ekki týnd, þá áttuð þér að eiga einhvers staðar hjá mér tvö | M&K II,4 :347 |
honum kveðjan; og nú eigið þér að eiga eitt eftir hjá mér, hvar | M&K II,4 :348 |
eftir því, og þá ættuð þér að eiga hér enn þá bréf. Síðan | M&K II,4 :348 |
um, mín eina huggun er sú að eiga þess von innan skamms einnig | M&K II,4 :350 |
skapraunar og nærri vildi hann ganga að eiga Guðrúnu ráðskonu, ef hann héldi, | M&K II,4 :354 |
það ætti fyrir henni að liggja að eiga Egil Grímsson, en fóstra hennar | M&K II,4 :354 |
hefur það í dylgjum um kvöldið, að eigi muni smábörnum hent að vera | M&K I,8 :118 |
komast brott úr kerinu, sér hann, að eigi má hann svo búið láta | M&K I,9 :135 |
þá Guðrún ráðskona í hug og að eigi mundi tjá að láta hana | M&K SÖGULOK :367 |
hann: Þá skaltu vita, Egill sæll, að eigir þú ekkert annað erindi hingað, | M&K I,19 :255 |
maður samhaldssamur og átti í vændum að eignast nokkuð, þar sem hann var | P&S :47 |
sumir segja, að hún standi til að eignast nokkuð. Sýslumaður stanzaði dálítið við, | M&K II,5 :359 |
og hugsar, að svo megi vera, að einhver sé þar kominn, sem vilji | P&S :48 |
mestum tíðindum sæta þar í Víkinni, að einhver kaupmaður Möller ætlaði sér að | P&S :111 |
í einhverja skemmtilega hugsun, eða hitt, að einhver fallegur piltur er hér í | P&S :136 |
hvamm hefur guð ætlað til þess, að einhver skyldi búa í honum og | P&S :206 |
skipti, enda hafi það verið hentast, að einhver vekti. Innir húsfreyja hana þá | M&K I,1 :9 |
tvö högg á bæjarhurðina, og segir, að einhver muni vera kominn. Ástríður vinnukona | M&K I,1 :15 |
um kvöldið, og spádómur kerlingar um, að einhver þar á bænum mundi vera | M&K I,3 :50 |
og þá gæti það vel verið, að einhver, sem þarf að halda á | M&K I,4 :60 |
er kominn gagnvart búrdyrum, heyrir hann, að einhver kemur ofan loftsstigann, og lítur | M&K I,9 :133 |
þar sem Egill var; hugsar hún, að einhver utanbæjarmaður sé kominn, því ekki | M&K I,14 :196 |
það svo, þegar menn hafa viljað, að einhver fengi brauðið eftir sig, að | M&K I,23 :297 |
áformað er fyrir þér, fóstra mín, að einhver annar en séra Sigvaldi yrði | M&K II,2 :335 |
sért orðin prýðilega að þér, þó að einhverja megi finna, sem kann fleiri | M&K I,6 :94 |
sér þann krók að ganga heim að einhverjum næsta bænum undir hálsinum; þetta | M&K I,3 :46 |
að hún á stundum gjörði gys að, einkum ef Sigríður var við. Sigríður | P&S :44 |
og vill þá svo heppilega til, að einn þeirra, sem Þórarinn hét, kemur | P&S :80 |
áður heyrt, svo og frá því, að einn af forfeðrum sínum, Gunnar, hefði | M&K I,21 :277 |
mér afgengnum upp á þann máta, að einn fjórðapart eður þrjátíu ríkisdali lúki | M&K II,1 :329 |
og hafa það til síns máls, að eins sé landið nú fagurt og | P&S :3 |
ég vona að dugi: Far þú að eins og Adam forðum, kenndu konunni | M&K I,16 :221 |
bætist það fyrirhafnarlaust, sem fáa eiga að eins og þú, mágur, því ekki | M&K I,23 :296 |
sér ýmsar hugmyndir, sem allar lutu að einu, að það gæti ekki verið | P&S :124 |
brosti við; en kaupmaður svaraði allt að einu alvörugefinn eins sem áður: Nei, | P&S :132 |
ekki ber ég á móti því, að einu sinni var það, að mig | P&S :169 |
má í geilinni, en allt fór að einu; sér hann þá ekki annað | M&K I,8 :119 |
VII. KAPÍTULI Engi er svo ónýtur, að einugi dugi. Málsháttur. Ekki var samdráttur | M&K I,7 :100 |
aðgjörðaleysi mundi ekki hlíta, réðist hann að einum kjötbita, og var það hnúta | M&K I,13 :185 |
í stofu og skemmu, sáu frammistöðumennirnir, að eitt sæti var þar í skemmunni | P&S :193 |
beið hennar þó, ef verða mætti, að eitthvað réttist úr fyrir henni. Nú | P&S :100 |
fyrir Indriða, þegar hann þóttist finna, að eitthvað lægi illa á honum. Segir | P&S :102 |
trúnað á leggja, þó hún segði, að eitthvað bæri fyrir hana en ekki | M&K I,1 :9 |
og segir mér svo hugur um, að eitthvað muni tálma för þeirra, er | M&K I,3 :51 |
sitja á kistlinum; sér hann þá, að eitthvað verður til bragðs að taka, | M&K I,14 :193 |
hafi verið, að Sigrún hafi átt að eitthvert verndargoð, er á líkan hátt | M&K I,6 :90 |
fjármunum, föstum og lausum, og sagði, að ekkert nema dauðinn skyldi skilja þær. | P&S :29 |
bréfsendinguna; en svo liðu margir dagar, að ekkert svar fékk hún frá Ingibjörgu. | P&S :69 |
en svo var hríðin enn svört, að ekkert vita þeir, hvar þeir eru. | M&K I,2 :35 |
sér eftir beitunni; og sé svo, að ekkert búi annað undir vinamálum hans, | M&K I,4 :65 |
mundu vera með þeim en svo, að ekkert byggi undir. Að sönnu höfðu | M&K I,7 :100 |
hóa því saman, og gáðu að, að ekki verði eftir í lautunum; varaðu | P&S :10 |
Nú var orðið svo áliðið daginn, að ekki þótti taka því að reka | P&S :17 |
Orm, en svo var hann liðugur, að ekki mátti Ormur hann af fótum | P&S :19 |
í tárum, því hún sá þegar, að ekki mundi langt að bíða skilnaðar | P&S :32 |
er í þá raun hafa komið, að ekki sé hið fyrsta ástarorð ætíð | P&S :34 |
Ingibjörg; munu það og margir mæla, að ekki sé óákomið með þeim Indriða | P&S :43 |
svo veturinn og vor hið næsta, að ekki batnar Indriða ógleðin, og ekki | P&S :44 |
þess að sjá við þeim leka, að ekki drægist of mikið út úr | P&S :44 |
svo líkur honum að öllu skaplyndi, að ekki mundi sonur líkari föður; og | P&S :46 |
enginn telja mér trú um það, að ekki hafi verið farið í sáinn; | P&S :49 |
að kenna; og það skaltu vita, að ekki elska ég þig minna en | P&S :59 |
hefur búið oss svo úr garði, að ekki þarf orðanna við, til þess | P&S :63 |
búin að heita því fyrir mér, að ekki skyldi ég koma í veisluna | P&S :66 |
eins. Það hafa lögfróðir sagt oss, að ekki sé sú aðferð rétt; aftur | P&S :71 |
Boðsmenn sáu það á öllum lotum, að ekki mundi verða neitt úr veislunni | P&S :76 |
á hendur þeim mæðgum og töldu, að ekki hefði allt verið brigðalaust af | P&S :77 |
komu til Reykjavíkur, og sögðu menn, að ekki mundu kvistir verri en aðaltré. | P&S :85 |
þar svo orð einu atkvæði lengra, að ekki væri annaðhvort með dönskum hala | P&S :86 |
Víkinni, mátti svo að orði komast, að ekki gengju svo eða sætu tveir | P&S :88 |
Það getur þú reitt þig á, að ekki skal ég tala um það | P&S :97 |
leita sér annars kvonfangs; sögðu þeir, að ekki mundi hann lengi þurfa að | P&S :101 |
upp yfir sig og svo jafnsnemma, að ekki mátti annað heyra en að | P&S :109 |
að svo væri ástatt í kotinu, að ekki yrði neitt greitt fyrir þeim, | P&S :112 |
spölkorn fyrir og þó svo langt, að ekki máttu þeir heyra orðaskil á | P&S :116 |
við mig, þegar við vorum yngri, að ekki mundi fram koma, að þú | P&S :122 |
það getur þú verið óhræddur um, að ekki ætla ég að steypa konungum | P&S :127 |
talið, þá er hitt þó víst, að ekki hafði Sigríður enn hneigt ástarhug | P&S :129 |
hann þykist vera kominn svo langt, að ekki megi sjá til ferða hans | P&S :130 |
vænt, og ég segi fyrir mig, að ekki hef ég fest svo hugann | P&S :131 |
áhyggja í skapi; hugsaði hún þá, að ekki tjáði að taka orðum hans | P&S :132 |
litum, en er hún nú heyrði, að ekki varð annað úr en þetta, | P&S :134 |
leið nú svo fram eftir vikunni, að ekki er Guðrúnu boðið, en engu | P&S :141 |
og fegurð veðursins á þann hátt, að ekki gat hjá því farið, að | P&S :147 |
hafði hann aflað henni í svefninum, að ekki gat hún gleymt honum eða | P&S :149 |
sem hún sæi fram á það, að ekki mundi hún lifa ánægjusömu lífi, | P&S :150 |
og það hygg ég flesta mæla, að ekki sé lífið honum þungbært, og | P&S :153 |
að því, sem ég sagði áðan, að ekki eru allir þar, sem þeir | P&S :153 |
ég talað svo bert við yður, að ekki getur hjá því farið, að | P&S :153 |
takast; leikur mér þó grunur á, að ekki hafi hún sjálf verið að | P&S :154 |
enginn mundi þar sá vera inni, að ekki mætti þurrum augum þora að | P&S :164 |
þetta mál, þá skaltu og vita, að ekki þykir mér það sóma sér | P&S :168 |
um finnast; þótti honum sem var, að ekki hefði hans ráða verið leitað, | P&S :172 |
þér það svo sem til dæmis að ekki gat hann eignast einn skilding | P&S :182 |
héðan af í veislurnar. Indriði sér, að ekki muni verða meira af erindunum, | P&S :185 |
segja brúðkaupsskarinn, urðu menn þess vísari, að ekki vantaði aðra boðsmenn en þau | P&S :185 |
fóru sumir að tala um það, að ekki mundi þurfa að bíða eftir | P&S :185 |
lötra; þeir, er skarpskyggnastir voru, sögðu, að ekki þyrfti á að líta, það | P&S :186 |
til jafnt báðum hádegis og miðmunda, að ekki sást neitt til þeirra; en | P&S :186 |
átti söðulinn. Þegar það nú kvisaðist, að ekki mundi svo bráðlega að vænta | P&S :187 |
í rökkrinu. Segir kerling svo vera, að ekki hafi hún sofnað í það | M&K I,1 :9 |
húsinu og svo fram á loftinu, að ekki þyrfti nema eitt ljósið í | M&K I,1 :12 |
væru þar á bæ. Húsfreyja sagði, að ekki mundi kveðskapurinn síður þeginn enda | M&K I,1 :13 |
hafa, en aðrir neituðu; segir bóndi, að ekki sé vert að ganga til | M&K I,1 :15 |
nú að sofa í Hlíð, svo að ekki bar fleira til tíðinda. II. | M&K I,1 :23 |
himinninn alheiður og svo mikil vindstilla, að ekki blaktaði hár á höfði. Bóndi | M&K I,2 :24 |
ekki upp í klettinn; þaðan veiztu, að ekki verður villzt á Þrívörðuholtið; en | M&K I,2 :33 |
en svo var hríðin þá dimm, að ekki rofaði fyrir honum; tekur þá | M&K I,2 :34 |
komið, Þorsteinn félagi, sem mig grunaði, að ekki mundi för okkar greiðari, þó | M&K I,2 :34 |
þóttist hafa séð bæinn, sér hann, að ekki var sem honum hafði sýnzt, | M&K I,2 :36 |
og veðurhæðin var þá svo grimm, að ekki gat hann haldið á sér | M&K I,2 :37 |
í kringum þá. Það fann Sigurður, að ekki skorti þar í skaflinum nægan | M&K I,2 :38 |
sig, og var það helzta umræðuefnið, að ekki mundi askur hennar koma fyrstur, | M&K I,3 :43 |
mundi vera skammlífur. Hyggur hún nú, að ekki muni renna dúr á auga | M&K I,3 :50 |
að borið, er margur mundi óska, að ekki hefði orðið; þetta er göngustafurinn | M&K I,3 :54 |
það getur þú verið óhrædd um, að ekki slær hún Ingibjörg þig, eins | M&K I,4 :68 |
tvo daga, en svo atvikaðist samt, að ekki öðlaðist hann þá tign; látum | M&K I,5 :72 |
allir upp sama munni um hann, að ekki þyrfti að frýja manninum vits, | M&K I,5 :76 |
skapi, en það veit trúa mín, að ekki fékk Þórarinn kossinn í það | M&K I,6 :98 |
þá ekkert undanfæri, og sá Þórarinn, að ekki var annað úr að ráða | M&K I,7 :101 |
úr tóftinni. Líður svo enn stund, að ekki liðkast um hag prests. Nú | M&K I,8 :119 |
ból sitt. Sagði þá einhver vinnumannanna, að ekki mundi Hjálmar lifna við, nema | M&K I,9 :138 |
út á verra veg fyrir Hjálmari, að ekki hefði mátt fyrir sjá, hversu | M&K I,9 :138 |
áttust við, gætti hann svo til, að ekki gafst þeim Þórarni og Sigrúnu | M&K I,10 :140 |
er það skjótast af að segja, að ekki mun vera hans héðan af | M&K I,10 :141 |
til þarf að taka. Guðrún sagði, að ekki skyldi standa á því, sem | M&K I,10 :144 |
fyrirætlun sinni, sagði og það með, að ekki vildi hann vera lengur þar | M&K I,11 :147 |
þær báðar og það skaltu vita, að ekki eru þetta mín ráð, Sigrún | M&K I,11 :148 |
hún hefði einhvern grun á því, að ekki lægi sem bezt á Sigrúnu | M&K I,11 :150 |
og þeir sáu Grænland og sögðu, að ekki hefði verið nema ein lítil | M&K I,13 :177 |
því svo drengilega framgöngu veitti hann, að ekki mátti við standa. Grímur hafði | M&K I,13 :185 |
Leið nú svo enn nokkra hríð, að ekki ræðst Egill að flytja bónorðið; | M&K I,14 :195 |
á loft. Líður nú nokkur tími, að ekki vekur Egill til um bónorðið | M&K I,14 :198 |
bóginn gyllti hann það fyrir sér, að ekki væri með þessu öll von | M&K I,14 :201 |
en þó fann Þórdís það brátt, að ekki var kæti hennar eins innileg | M&K I,15 :206 |
skorta til fagnaðar nema það eitt, að ekki hef ég von um að | M&K I,15 208 |
í Hlíð að gjöra orð á, að ekki væri einleikið um setur hans | M&K I,16 :213 |
í einhvern hannyrðaskóla, og vissi hann, að ekki var til neins að letja | M&K I,16 :222 |
var skafheiðríkur og veður svo kyrrt, að ekki bærðist hár manns á höfði, | M&K I,17 :223 |
það sætti; skipaði þá Sigurður bóndi, að ekki skyldi loka bæ þá nótt, | M&K I,17 :231 |
verið til færð björg svo stór, að ekki var það færi þeirra manna, | M&K I,17 :232 |
minn, mátt þú og nærri geta, að ekki hef ég farið hingað erindislaust. | M&K I,17 :237 |
elt kirkjufólkið, og sér hann þá, að ekki mundi hann af honum hafa | M&K I,18 :242 |
jafnnær; það segi ég þér satt, að ekki skyldi ég hafa verið svo | M&K I,18 :244 |
bekkni við þá feðga, og sagði, að ekki hefði allt verið brigðalaust af | M&K I,19 :251 |
dyrunum þegjandi, en er hann sér, að ekki verður af, að Bjarni bjóði | M&K I,19 :254 |
Þá höfðu sumir það fyrir satt, að ekki yrði Bjarni af landi fluttur, | M&K I,21 :268 |
reyndir til að mýkja svo prest, að ekki væri ýfzt til við Bjarna | M&K I,21 :270 |
og kom sú orðsending frá honum, að ekki mundi hann koma til sáttafundar | M&K I,21 :271 |
þessu. Horfðist þá til stórra vandræða, að ekki mundi saman ganga um gjörðina. | M&K I,21 :274 |
elskan mín en er húsfreyja sér, að ekki verður af svarinu Sigurðar, segir | M&K I,22 :284 |
að það er að vísu satt, að ekki á Sigrún marga svaramenn, en | M&K I,22 :284 |
er mér svo langt til hennar, að ekki mundi mér falla það létt, | M&K I,22 :285 |
ég verð þá að segja yður, að ekki á ég nokkurn þann vin, | M&K I,22 :286 |
stuttu máli að segja, Þórdís mín, að ekki læt ég kaupbréfið fyrir Hamri | M&K I,24 :305 |
síns. Leið svo fram nokkra daga, að ekki skiptist til batnaðar um heilsufar | M&K I,25 :311 |
sem nær var rúmi kerlingar, svo að ekki var nema brík ein millum | M&K I,25 :313 |
bóndi hennar horfinn allri rænu, svo að ekki mætti slíkt við hann ræða. | M&K I,25 :316 |
en auðséð var þó á henni, að ekki fannst henni mikið til fagurgala | M&K II,1 :326 |
þeir, að sér sýndist sem presti, að ekki mundi hægt að vefengja það. | M&K II,1 :330 |
líður nú fram til jóla, svo að ekki ber til tíðinda annað en | M&K II,3 :338 |
eða lesa, nema eldakona, hún tók að elda miðdagsmatinn. Leið svo fram til | M&K I,3 :41 |
en eftir það að hann fór að eldast og lýjast, lék hann það | M&K I,2 :29 |
því kona séra Sigvalda var farin að eldast og hafði aldrei verið mikið | M&K I,5 :78 |
gengu aðrar að búri, en aðrar að eldhúsi, er þar voru hvort á | M&K I,5 :80 |
það tvisvar sinnum, svo ég varð að elta hana upp á fjall, skituna | P&S :10 |
held ég, að ég geti verið að elta þær, það er víst einhver | P&S :112 |
allir frá gengnir, sem verið höfðu að eltingunni; en þá er húsfreyja er | M&K I,17 :225 |
niður á gólfið. Tekur þá Ormur að emja og heitir á Skrælingja að | P&S :79 |
kvöld, þá verður hann eitthvað lengra að, en þess vil ég biðja þig | M&K I,1 :11 |
úrkosta von, munaðarleysingjanum, sem engan átt að; en hitt vil ég nú vita, | M&K I,15 :211 |
á allt í einu. Við vorum að enda við að láta inn, og | M&K I,3 :49 |
nú verð ég að flýta mér að enda miðann, svo ég nái í | M&K I,15 :209 |
hún á diskinn og klauf hann að endilöngu; mörgum þótti það ekki rétt, | P&S :198 |
hugmynd um mig en ég verðskulda. Að endingu óska ég yður allra heilla, | P&S :126 |
pústur utan á vangann á Vigfúsi, að enginn þóttist áður slíkan heyrt hafa, | P&S :79 |
búðinni um daginn. Þú heldur þá, að enginn hafi tekið eftir þessum litlu | P&S :97 |
lesa það í einrúmi, til þess að enginn skyldi sjá, hvernig honum yrði | P&S :125 |
niður þessa óhræsis kofa; ég vona, að enginn lái mér það. Ég sagði | P&S :179 |
lagði allfátt til þeirra mála, sagði, að enginn fornmanna væri sér jafnkær sem | M&K I,1 :14 |
kerling lét svo illa í svefni, að enginn gat notið svefns eða værðar | M&K I,2 :27 |
einn axlabandahnapp, og það er víst, að enginn hnappur hefur loðað betur á | M&K I,6 :95 |
skipti seint á engjaslætti um sumarið, að enginn maður var við bæinn nema | M&K I,7 :103 |
fyrst og fremst að gæta þess, að enginn annar en hann yrði aðnjótandi | M&K I,7 :104 |
en þér segðuð og hafið sagt, að enginn ætti að hafa hann nema | M&K I,7 :106 |
honum skóna; hittist þá svo á, að enginn maður var þar hjá Þórarni; | M&K I,11 :148 |
bænum að búa Þórarin á stað, að enginn saknaði Sigrúnar úr bænum. Eftir | M&K I,11 :148 |
Sigrúnu fékk hann bréf Þórarins svo, að enginn maður annar varð þess vís. | M&K I,11 :152 |
og lá Tuddi þar svo svínbeygður, að engu bolmagni varð við komið. Og | M&K I,9 :135 |
í huga sínum, sem nú varð að engu. Það getur því hver, sem | M&K II,4 :352 |
Íslandi; og víst er um það, að enn þá er þar margur fagur | P&S :207 |
upp að steininum; þó sá Sigurður, að enn var lífsmark nokkuð með honum, | M&K I,2 :37 |
sneru fram, og lét lokið hallast að enni sér og lét það þannig | M&K I,15 :204 |
segja allajafna já til hvers, sem að er spurt. Að svo búnu snýr | P&S :75 |
mér við hönd, sem ég veit að er ráðvönd, trú og mér er | P&S :135 |
eitt sáttir. Orm Bjarnason bar þar að, er þeir áttu talið. Spurði hann | P&S :191 |
lúkuskörnin taka ekki við því, sem að er rétt; en allt er ónýtt, | M&K I,7 :108 |
af því, og þar finn ég, að er einhver kjarni í, en ekki | M&K I,17 :236 |
á eina tilfæringu, sem ég veit, að er ótvílug, dugað hefur hún mér; | M&K I,18 :245 |
fyrirmuna henni það, sem ég sé, að er henni til sóma; það munu | M&K I,22 :285 |
að segja þér, hvað hann var að erinda, góði maður; hann kom sumsé | M&K II,2 :334 |
Víkina og fór sjaldan út nema að erindum, enda átti hún þar enga | P&S :88 |
frændastyrk nægan eður traust höfðingja til að etja kappi við jafnágætan mann sem | M&K I,21 :268 |
til að glæpast á til þess að eyða og spenna þessum fáu álnum, | P&S :182 |
hana, hafði húsfreyja skipað þeim griðkonum að eyða ekki mörgum orðum við hana, | M&K I,3 :41 |
til: Hvað hugsarðu, maður? Ætlarðu, Guðmundur, að eyðileggja kjólinn minn með þessu béuðu | P&S :197 |
sem áður; ekki verður það varið, að eyramissirinn var honum til nokkurra lýta, | M&K I,4 :57 |
hefði sagt í hugskoti sínu: Ó, að ég væri aftur orðinn barn í | P&S :17 |
sýna þig henni móður minni, því að ég hef oft sagt henni frá | P&S :18 |
það er eins og mér sýnist, að ég hafi séð þessa kind áður, | P&S :22 |
ég á ekki svo margt féð, að ég ætli að láta hunda draga | P&S :22 |
á eyranu; ég vissi það líka, að ég þekkti svipinn, þó ég kæmi | P&S :23 |
að gefa mér á hann, þó að ég kallaði hann lygara, það er | P&S :23 |
vilt; hún móðir mín hefur sagt, að ég mætti gefa þér annað, og | P&S :24 |
þetta sagði hann faðir minn mér, að ég skyldi gefa þér, því hann | P&S :27 |
getur þú og getið því nærri, að ég kunni vel við mig, og | P&S :31 |
elskan mín. Mér varð það óvart, að ég vakti þig, komdu nú til | P&S :32 |
auðsveip; en biddu nú fyrir mér, að ég megi deyja; það er svo | P&S :32 |
ég hugsaði það gæti þó verið, að ég sæi þig hérna; en hvað | P&S :38 |
hann er svo óspakur, krakkaormanganóruskinnsgreyið yngsta, að ég má aldrei líta augunum af | P&S :38 |
augunum af honum, hvað þá heldur, að ég komist út af bænum, og | P&S :38 |
þarf við; ekki get ég sagt, að ég hafi séð smér í sumar; | P&S :39 |
fallegur bölvaður sláni guð fyrirgefi mér, að ég blóta strákurinn þeirra þar, hann | P&S :39 |
því var nú verr og miður, að ég heyrði það; en það er | P&S :40 |
er orðinn svo dauður og farinn, að ég þoli ekkert á mig að | P&S :49 |
jafnaði; samt sem áður held ég, að ég verði að dragnast heim í | P&S :56 |
Og ekki má það nú kalla, að ég sé sparsamur; ég ét alltaf, | P&S :58 |
ræðunni, því það stóð svo á, að ég var að tala við mann, | P&S :58 |
Sigríði. Þú skalt þá sjá það, að ég verð þér góð móðir; en | P&S :60 |
hvað bölvað hyskið guð fyrirgefi mér, að ég blóta getur logið, ég segi | P&S :66 |
liggur í gröfinni, það að mér, að ég reyndist þér ekki verr en | P&S :68 |
ástundunina geta allir séð af því, að ég er þó alltaf að færast | P&S :83 |
sjálfum mér, því nú trúi ég, að ég sé orðinn vel gáfaður. Nú, | P&S :83 |
suður á Álftanesi út úr því, að ég fór með honum hérna um | P&S :96 |
farið að segja; þú veist þó, að ég hef varla séð hann nema | P&S :96 |
bráðum aftur. Æ, ekki held ég, að ég fari að gjöra mér ferðirnar | P&S :97 |
það sá annar vegur en Ódáðahraun, að ég vil síst fara á öllu | P&S :105 |
það allra, en hitt er það, að ég á hér einn kunningja, og | P&S :107 |
ekki erindið!!! Þú getur þó innséð, að ég verð að móra Stínu lítt | P&S :109 |
ég þekki hana. Ekki held ég, að ég geti verið að elta þær, | P&S :112 |
kvenmanninn, lagsmaður? Hvernig getur þú hugsað, að ég þekki hana? sagði Indriði. Ég | P&S :115 |
að kaupmaðurinn þekkir hana. Guð gæfi, að ég væri danskur eins og hann. | P&S :115 |
og segið þér henni fyrir mig, að ég verði ekki lengur hérna í | P&S :118 |
svo óheppilega tekst til fyrir mér, að ég annaðhvort get ekki fundið þig | P&S :121 |
Gjörum til að mynda ráð fyrir, að ég yrði leiður á því að | P&S :123 |
nokkuð undirfurðuleg, ég skil ekki í, að ég væri nær maddömudæminu fyrir það. | P&S :123 |
hverjir hafa verið vinir mínir og að ég hef munað eftir þeim en | P&S :124 |
skrifað hér í Reykjavík. Nú þó að ég gjörði réttast í að svara | P&S :125 |
ekki orðið yður til neinnar gleði, að ég talaði við yður, ef það | P&S :125 |
að við gengum upp að vörðunni, að ég þekki þig ekki, og svo | P&S :127 |
ég fest svo hugann við fjársjóðuna, að ég ekki hugsi tíðara um annað; | P&S :131 |
þeir eru. Nei, ekki held ég, að ég geti gjört það fyrir yður | P&S :131 |
nú það, en hitt er það, að ég væri glaður og ánægður, þótt | P&S :132 |
að Það kemur til af því, að ég held, að þér hafið hitt | P&S :133 |
yður. Og því er nú miður, að ég held, að sú ætli að | P&S :133 |
bera fram fyrir yður, er sú, að ég ætla að biðja yður að | P&S :133 |
að biðja mig þess? Þér vitið, að ég er vistuð eftirleiðis hjá henni | P&S :134 |
ganga í allt; það er sjálfsagt, að ég tæki einhverja griðkonu yður til | P&S :134 |
er fyrst að segja þar um, að ég er mjög svo fákunnandi í | P&S :134 |
allt er á það að líta, að ég er vistuð; eða því reynið | P&S :134 |
mál fremur fyrir yður en aðrar, að ég tek yður fram yfir allar, | P&S :134 |
og getið þér ekki láð mér, að ég helst kýs að hafa þann | P&S :134 |
leið litum. Það er þá réttast, að ég gjöri það ekki, því ef | P&S :139 |
víst enn þá, skaltu sanna það, að ég verð ekki lengi hjá honum; | P&S :140 |
hérna hafa heldur mælst til þess, að ég væri þar rétt í sumar. | P&S :140 |
kvöld, góða mín? Það er hvorttveggja, að ég á ekki önnur föt að | P&S :142 |
það, ég sé það á eftir, að ég átti aldrei að lofa því | P&S :143 |
við og segir: Þú veist það, að ég gjöri mér ekki svo mikið | P&S :143 |
veðrið er svo blessað og blítt, að ég held það væri réttast að | P&S :144 |
er mér sönn ánægja og gleði, að ég þykist sjá það á yður, | P&S :146 |
gleði mér er að heyra það, að ég hef getað einu sinni verið | P&S :147 |
viljið mér vel, og mér finnst, að ég nú geti ekki annað en | P&S :147 |
er ég svo fróður í ritningunni, að ég viti með vissu, hvort þessi | P&S :153 |
kallað mig hér syðra fyrir því, að ég hef viljað dyljast. Faðir minn | P&S :154 |
er svo eitt hús í Reykjavík, að ég þekki glöggt og kann að | P&S :156 |
og ekki trúi ég öðru en að ég mundi minnast einhvern tíma á | P&S :159 |
það ekki, sagði Möller, mér fannst, að ég hefði enga löngun til þess | P&S :160 |
Ég gjöri það að gamni mínu, að ég kalla hana konuna mína, af | P&S :163 |
í svefnherberginu, því þá held ég, að ég yrði myrkfælinn; það er einhver | P&S :163 |
kvöld; en varaðu þig á því, að ég segi ekki konunni þinni eftir | P&S :168 |
nokkuð, segir hún: Hvernig stendur á, að ég sé þig hérna, Indriði minn? | P&S :169 |
hérna, Indriði minn? Guði sé lof, að ég fékk núna að sjá þig; | P&S :169 |
mátt trúa mér til þess, Indriði að ég hef aldrei skrifað þér eina | P&S :169 |
ekki skrökvað að mér; og þó að ég ekki að þessu sinni geti | P&S :169 |
hugsar; guði sé lof fyrir það, að ég er hér á þessari stundu; | P&S :170 |
heldur þess, sem styður veikan vilja, að ég hef hjá þeim komist; en | P&S :170 |
skammur; guði sé lof fyrir það, að ég bar gæfu til þess að | P&S :170 |
mig. Nei, sagði Indriði, guð gefi, að ég þurfi aldrei að skilja við | P&S :171 |
eftir ólifað; en hamingjunni sé lof, að ég fékk að sjá þig; ég | P&S :173 |
að biðja þig fyrirgefningar á því, að ég var þér ekki, eins og | P&S :174 |
sé á að minnast, hygg ég, að ég hafi einhvern tíma heitið henni | P&S :176 |
svo eru þeir Búrfellsfeðgar þess verðir, að ég bjóði þeim, þó eigi væri | P&S :176 |
þau ein hafa viðskipti ykkar verið, að ég efast um, að þeir vilji | P&S :176 |
ekki ber ég á móti því, að ég hélt það ekki síðast, þegar | P&S :178 |
þegar ég sá yður á Vopnafirði, að ég mundi hitta yður hér. En | P&S :178 |
sagði honum það skýrt og skorinort, að ég yrði hér ekki einni nóttu | P&S :180 |
sagði Indriði, það var einasta það, að ég ætlaði að biðja ykkur hjónin | P&S :180 |
sýnist þér það ekki? Sérðu ekki, að ég er kominn hingað með bólið | P&S :181 |
eiga svo skemmtilegt hérna á Búrfelli, að ég þurfi aldrei að fá að | P&S :187 |
svo hornvítis skynugir, greyskammirnar þær arna, að ég gat með engu mögulegu móti | P&S :189 |
Hún móðir mín ætlaðist svo til, að ég greiddi eitthvað fyrir þér. Það | P&S :190 |
hans hafi verið þannig: Guð gæfi, að ég væri kominn í rúmið, háttaður, | P&S :195 |
úr rekavið? Þér sjáið, maddama Rósa, að ég get orðið prestur og prédikað | P&S :199 |
síðan: Ég er nú svo dönnuð, að ég skil, fyrri en skellur í | P&S :199 |
sem er útlærður að sunnan, segir, að ég geti kennt þér að dansa. | P&S :201 |
konu sinnar svo: Æ, ég held, að ég geti aldrei lært. Vissulega, sagði | P&S :201 |
þeirra svo: Rósa segir: Haldið þér, að ég geti kennt manninum mínum að | P&S :202 |
þér farið suður? Það er sjálfsagt, að ég kem við á Búrfelli; það | P&S :202 |
Þá jörð, man ég ekki til, að ég hafi heyrt nefnda. Þú skalt | P&S :204 |
Það var og sannast að segja, að ég man ekki eftir, að kæmi | M&K I,1 :18 |
ár, sem ég var hjá honum, að ég færi ekki allra minna ferða, | M&K I,1 :18 |
af því hann vissi til þess, að ég hafði einhvern tíma áður verið | M&K I,1 :19 |
ég þig. Og það er verst, að ég hef haldið fyrir þér vöku, | M&K I,2 :28 |
en endrarnær? Af því, segir Þorsteinn, að ég veit, að ég á nú | M&K I,2 :30 |
því, segir Þorsteinn, að ég veit, að ég á nú ekki langt eftir | M&K I,2 :30 |
seint en aldrei, en betra var, að ég hefði ráðið fyrri, sagði Sigurður, | M&K I,2 :34 |
í hel komið, og af því að ég hygg, að þínir dagar, Sigurður | M&K I,2 :36 |
Ingjaldsson, nei, en mig rofar í, að ég heyrði eitthvað talað um það, | M&K I,3 :47 |
þér, blessuð, mér vildi það til, að ég þekki hverja þúfuna hérna í | M&K I,3 :49 |
Þóri kveðju mína og segðu honum, að ég biðji hann að koma hingað | M&K I,3 :51 |
heilsaðu ekkjunni frá mér og segðu, að ég biðji hana undir eins að | M&K I,3 :55 |
hann með ómaga, þá vissirðu það, að ég vildi vinna það til heldur | M&K I,4 :61 |
víst er um það, að þó að ég fái það aldrei guði fullþakkað, | M&K I,4 :62 |
blíðlega: Þú veizt það, Þórdís mín, að ég er ekki vanur að taka | M&K I,4 :62 |
en sleppum nú þessu, og svo að ég víki nú málinu aftur að | M&K I,4 :66 |
vildi fara að mínum ráðum; sumsé, að ég mundi ekki vera ófús á | M&K I,5 :83 |
hum, og því sagði ég honum, að ég hefði ásett mér að fresta | M&K I,5 :84 |
vona ég, en ekki af því, að ég ætli að láta hann borga | M&K I,5 :86 |
til þess; því er svo varið, að ég má ekki afsegja þeim Hlíðarhjónum | M&K I,5 :86 |
ekki er það svo að skilja, að ég sjái ekki, hvor þeirra er | M&K I,6 :95 |
Það getur verið, sagði prestur hálfhlæjandi, að ég einhvern tíma hafi sagt, að | M&K I,7 :106 |
þess, að þér hlutuðuzt til þess, að ég mætti halda skófnapottinum refja og | M&K I,7 :106 |
Það gæti ég ekki vitað, nema að ég færi þá í humáttina á | M&K I,7 :110 |
sagði Finnur. Já, það vildi ég, að ég gæti formælt þér svo, að | M&K I,7 :112 |
góður? Ég er svo hræddur um, að ég skaði yður í andlitið; ég | M&K I,8 :121 |
en ekki er ég svo heimskur, að ég þekki ekki dúfuna. Það var | M&K I,9 :131 |
að vita, hver hefur sagt yður, að ég hafi logið að yður. Það | M&K I,9 :132 |
og segir: Svo er nú komið, að ég mun láta mig litlu varða, | M&K I,10 :141 |
þá er mér samt svo varið, að ég hef ekki skaplyndi til að | M&K I,10 :143 |
munið þér þá eftir að segja, að ég biðji ástsamlega að heilsa henni. | M&K I,11 :149 |
þó eigi af því, prestur minn, að ég fyrirlíti gáfu drottins eður álíti | M&K I,12 :160 |
gjöra, þá er mér þökk á, að ég mætti kalla á drenginn minn | M&K I,12 :160 |
barna og svo er fyrir þakkandi, að ég hef hingað til haft nægilegt | M&K I,12 :168 |
annað eigið þér að mér en að ég réði yður nokkuð Lokaráð og | M&K I,12 :169 |
hafa þau Hlíðarhjón mælzt til þess, að ég útvegaði þeim vinnumann í vor; | M&K I,12 :169 |
borða núna, því nú finn ég, að ég hef nokkurn veginn matarlyst, því | M&K I,13 :179 |
það, og skilaðu þakklæti og segðu, að ég hafi fengið sæmilega nóg. Sigrún | M&K I,13 :181 |
nú, segir Egill, er það bæði, að ég hef sjaldan fengið færi á | M&K I,14 :193 |
ekki, drengur minn, það atvikaðist öðruvísi, að ég færði móður þína í hús | M&K I,14 :194 |
þér það samt aldrei, hróið mitt, að ég eigi þig. Þegar svo langt | M&K I,14 :200 |
unnustu. Að sönnu er það satt, að ég ekki hef beðið þá, sem | M&K I,15 :207 |
sem þú lifir! ... Ó, ég vildi, að ég væri nú kominn til þín, | M&K I,15 :207 |
og sannarlega iðrast ég nú þess, að ég fann hana ekki og verða | M&K I,15 :207 |
ég er hjá, heitið mér því, að ég skuli fá að fara í | M&K I,15 :207 |
til máls: Ég held, fóstra mín, að ég hafi orðið svo heppin að | M&K I,15 :210 |
annað? En það fór þó betur, að ég varð heldur til að finna | M&K I,15 :210 |
eða heldur þú, Sigurður bóndi minn, að ég hafi látið Sigrúnu fóstru mína | M&K I,16 :216 |
okkur vinnumennina með, enda held ég, að ég hefði ekki haft þær fyrir | M&K I,16 :218 |
og ekki er það fyrir það, að ég viti ekki, að hún Sigrún | M&K I,16 :218 |
það er ekki svo að skilja, að ég vilji, að þú eigir neitt | M&K I,16 :220 |
en hann segir ef til vill, að ég hafi fremur dregizt á það | M&K I,16 :221 |
á það við hann og Grím, að ég skyldi vera því meðmæltur, eins | M&K I,16 :221 |
það í hug, það getur verið, að ég geti fengið kvenmann um sláttinn | M&K I,16 :221 |
segja, Rúna mín, um erindi mitt, að ég hef íhugað um mál það, | M&K I,17 :231 |
en það þykir mér vel fara, að ég hitti þig heilan á hófi, | M&K I,17 :233 |
Þórdís mín, og skilið áttu það, að ég gjörði bón þína, ef ég | M&K I,17 :237 |
sagði Þórdís, en hún er sú, að ég ætla að biðja þig að | M&K I,17 :237 |
þínu, Þórdís mín, enda held ég, að ég tækist það ekki á hendur | M&K I,17 :237 |
verður; það stendur svo á því, að ég vil ekki, að hún sé | M&K I,17 :237 |
mönnum, gikkurinn þinn? Þú skalt vita, að ég skal læra þig til að | M&K I,18 :241 |
verið svo vikuna saman við hana, að ég hefði ekki komið henni til | M&K I,18 :244 |
ha? Vera kann það, sagði Hallvarður, að ég eigi einhvers staðar flís af | M&K I,18 :247 |
það var rétt af stærstu heppni, að ég gat komizt yfir hann. Þá | M&K I,18 :247 |
til þess; ég hafði það svo, að ég saumaði beinið innan í vettlinginn | M&K I,18 :248 |
því svo er til ætlazt, sonur, að ég dragnist með þér, þó þér | M&K I,20 :257 |
því, Grímur, ekki veit ég til, að ég hafi veitt frumburði þínum nokkra | M&K I,20 :262 |
þú mér víst ekki til saka, að ég fylgdi honum hér út yfir | M&K I,20 :262 |
í kvennasnari, og það getur verið, að ég hafi blakað til hans með | M&K I,20 :262 |
þessari, er ykkur það og kunnugt, að ég hef nokkurn kunnleika af henni | M&K I,22 :284 |
er það skjótast af að segja, að ég hef heitið að eiga hana | M&K I,22 :284 |
er það af mér að segja, að ég er fullkomlega samþykk fyrirætlun ykkar; | M&K I,22 :285 |
segi ég það ekki af því, að ég haldi annað en þér séuð | M&K I,22 :285 |
Þórarinn, ef nokkur hefði grun um, að ég hefði nokkur undirmál í þessu | M&K I,22 :285 |
vill tengdamenn muni verða því mótfallnir, að ég eigi Sigrúnu; en ég verð | M&K I,22 :286 |
ekki á ég nokkurn þann vin, að ég meti svo mikils, að ég | M&K I,22 :286 |
vin, að ég meti svo mikils, að ég fyrir hans sakir bregði trú | M&K I,22 :286 |
aðeins hef ég þetta upp tekið, að ég ætla mér ekki hans ráðum | M&K I,22 :286 |
ég ber ekki á móti því, að ég hafi lofað því að fara | M&K I,23 :296 |
vill þess ekki langt að bíða, að ég segði af mér, ef ég | M&K I,23 :297 |
mágur? Ég vona, að þú sjáir, að ég vil þér ekki úr hendi, | M&K I,23 :297 |
þá skilyrðið, sagði Þórarinn, fyrir kapelánsdæminu, að ég eigi hana? Að vísu, sagði | M&K I,23 :298 |
að hann sé því aðeins settur, að ég sé, að þér er það | M&K I,23 :298 |
hana aldrei, og er það vel, að ég segi yður það nú einu | M&K I,23 :298 |
glöggvastir, en vita skuluð þér það, að ég mun nokkra vitneskju af hafa, | M&K I,23 :299 |
þá skuluð þér vita, prestur minn, að ég álít það enga sölu, þó | M&K I,24 :305 |
sem honum líkar; fjarri er því, að ég kalli Sigurð minn í Hlíð | M&K I,24 :305 |
béaðri ei þó sendingunni fyrirgefðu mér, að ég blóta. En það mun sumsé | M&K I,25 :313 |
týranni, í börnum vantrúarinnar fyrirgefðu mér, að ég blóta þangað til hann Þorvarður | M&K I,25 :314 |
orða: Guð hefur gefið mér það, að ég hef getað haft góða værð | M&K I,25 :316 |
saman, því svo segir mér hugur, að ég eigi nú ekki langt ólifað; | M&K I,25 :316 |
og þó mér sé svo varið, að ég hefði helzt óskað, að þessar | M&K I,25 :317 |
arfs eftir mig, ef hann veit, að ég hef ánafnað öðrum eigur mínar, | M&K I,25 :317 |
segja, eftir það þú ert dáinn, að ég hafi diktað þetta allt upp, | M&K I,25 :318 |
því þetta er þó þinn vilji, að ég verði njótandi þess litla, sem | M&K I,25 :318 |
elskan mín. En ekki er víst, að ég eigi lengi ólifað, og vil | M&K I,25 :318 |
bóndi, sem þú munt heyrt hafa, að ég er orðinn eigandi að Hamri; | M&K II,1 :324 |
aðra breytingu á henni en þá, að ég vil hún sé öll í | M&K II,1 :324 |
þér munuð, sem von er, vilja, að ég sýni einhvern lit á að | M&K II,1 :327 |
hum, hum, en þér vitið þó, að ég hef í höndum afsalsbréf mannsins | M&K II,1 :327 |
á einstæðingsskap minn, veit ég það, að ég er ekkja og á engan | M&K II,1 :327 |
Stað svolátandi sala á jörðinni Hamri, að ég undirskrifaður gjöri kunnugt öllum, sem | M&K II,1 :328 |
þetta mitt bréf heyra og lesa, að ég sel hér með frá mér | M&K II,1 :328 |
beðið að vera við og sjá, að ég afhendi yður þá og hellti | M&K II,1 :330 |
því þá yfir í ykkar áheyrn, að ég ekki tek við nokkrum skildingi | M&K II,1 :330 |
megið þið hafa það eftir mér, að ég lýsi séra Sigvalda óheimildarmann að | M&K II,1 :330 |
hafið þá verið vitni til þess, að ég hef framboðið Þórdísi peningana þeir | M&K II,1 :332 |
aftur, en grunur minn er sá, að ég svo aðeins frambjóði þá næsta | M&K II,1 :332 |
ekki það harðgerðari en allir aðrir, að ég geti ekki grátið. Reynslan hefur | M&K II,2 :333 |
ekki sofið, þá verður mér það, að ég hugsa um hagi mína og | M&K II,2 :334 |
honum takist það; það sér á, að ég er kvenvæfla og á engan | M&K II,2 :334 |
vita, en það er svo samt, að ég vildi, að það kæmist áfram | M&K II,3 :341 |
þar í gær og sagði henni, að ég færi suður. Það er þá | M&K II,3 :343 |
er það fyrir það, Gísli minn, að ég vilji koma því á loft, | M&K II,3 :344 |
svo af heimilinu í þessar langferðir, að ég hafi ekki ögn með mér, | M&K II,3 :344 |
Þorsteinsdóttur, sem hjá okkur hefur verið, að ég býst ekki við, að hún | M&K II,4 :351 |
orðin svo föst í huga mínum, að ég get ekki lengur við hana | M&K II,5 :360 |
hafi aldrei tímt að gefa þér að éta. Ekki töluðu þau mæðgin meira | P&S :20 |
engin furða, þó hann hefði eitthvað að éta með öllu því smjörgjaldi, maður | P&S :57 |
háttaður, sofnaður, vaknaður aftur og farinn að éta. Það höfum vér frétt með | P&S :195 |
í frásögur sé færandi, en hætti að éta grautinn, þó sárnauðugur, af því | P&S :197 |
mín, sem að gefa einum ungling að éta og ekki skal ég amast | M&K I,4 :66 |
þú veizt, að það er betra að éta yfir sig; þú segir annað | M&K I,6 :97 |
að þeir, sem eru æði lengi að éta, eru þungir og daufir og | M&K I,13 :186 |
og var í fyrstu ekki ugglaust, að faðir hans yrði að vekja hann | P&S :8 |
ötull og laglegur til allra verka, að faðir hans þóttist hafa meira gagn | P&S :16 |
reisa þar bæ í hvamminum, og að faðir hans hefði gefið honum land | P&S :206 |
ha? En hvernig fórst þú fyrst að, faðir minn, þegar þú beiddir hennar | M&K I,14 :194 |
utan um rekuna, sem hann ætlaði að faðma hana að sér, en rekan | M&K I,14 :197 |
ég verið ung og átt unnusta að fagna, þá hefði ég viljað líta | M&K I,6 :91 |
ekkert jarðnæði laust. Þá förum við að Fagrahvammi, sagði Indriði og brosti við. | P&S :204 |
þeir svo frá, er komið hafa að Fagrahvammi, að þar sé einhver hinn | P&S :207 |
í beitu, þeir voru alls staðar að fala rauðbirkinn strák og vildu láta | M&K I,1 :20 |
spekjast, en Indriði að venjast við að fara nógu snemma á fætur. Í | P&S :8 |
þá er tími til fyrir þig að fara að hóa því saman, og | P&S :10 |
þú sást; en nú verð ég að fara og hóa kindunum dálítið lengra | P&S :14 |
og hlakkaði til á hverjum morgni að fara þangað. Einn dag um haustið | P&S :15 |
réttina voru, tekið sig saman um að fara í bændaglímu þar á vellinum | P&S :18 |
farinn var að stálpast; varð Indriði að fara með og svo Ormur frá | P&S :18 |
gat hún ekki gjört að sér að fara að gráta, því henni þótti | P&S :23 |
minntist Sigríður á, hvort ekki ætti að fara að spila; það þótti þeim | P&S :25 |
spila við þig; það er best að fara í þjóf og láta hýða | P&S :26 |
á vökuna, og vildi Indriði fara að fara heim. Bjarni hreppstjóri skipaði einum | P&S :26 |
í Tungu höfðu og ásett sér að fara, en þenna sama morgun fundust | P&S :36 |
gekk svo lengi, og verður hún að fara af baki aftur og reyna | P&S :36 |
jafnan var vanur, þegar hann var að fara með smjör eða peninga. En | P&S :48 |
vera orðinn uppdubbaður; hvert ætlar hann að fara, blessuð mín? Hvað ætli ég | P&S :54 |
lítur svo út sem hann ætli að fara að biðja sér stúlku. Skrattinn | P&S :54 |
ykkur, börnunum mínum; það er vant að fara svo fyrir okkur foreldra veslingunum, | P&S :60 |
segi, að það skuli ekki vera að fara með þetta slaður, því hún | P&S :66 |
veslingurinn þar á Búrfelli? Hún varð að fara stelandi að því, ef hún | P&S :67 |
segir: Á ég nú ekki bráðum að fara að skrifa þeim til og | P&S :70 |
nú vænti ég, að þú farir að fara fram eftir; þú verður að | P&S :73 |
kaup. Nú er skjótt yfir sögu að fara, að Sigríður fór til Reykjavíkur | P&S :84 |
með mér? Mér er í hug að fara að skoða varninginn hjá þeim | P&S :90 |
því skipti, er þær nú yrðu að fara að halda heim aftur, en | P&S :94 |
það og, að það væri varlegra að fara þangað ekki, og því sagði | P&S :96 |
er ekki víst, að menn þurfi að fara hingað suður á land til | P&S :98 |
kunnugt, að kaupmaður Möller ætlar ekki að fara utan um haustið, og býr | P&S :98 |
að setjast aftur, sem höfðu ætlað að fara. Kaupmaður Á. og kona hans | P&S :99 |
sitja, en þó langaði hana til að fara, því hún hafði aldrei komið | P&S :99 |
hefði ekki vitað, að hún ætlaði að fara, ella mundi hann hafa boðið | P&S :100 |
Kollafirðinum, og þangað er það vant að fara að gamni sínu hérna úr | P&S :106 |
hann verið; en hvert ertu nú að fara með mig, lagsmaður? Ég ætlaði | P&S :106 |
fara með mig, lagsmaður? Ég ætlaði að fara með þig til hans StaupaJóns, | P&S :106 |
vaknar Sigurður og vill þegar fara að fara á fætur. Taka þeir Indriði | P&S :111 |
og segir: Hingað hefði fjandinn átt að fara með Krist hérna um árið, | P&S :113 |
að frétta að austan? Indriði ætlaði að fara að svara Guðrúnu einhverju, en | P&S :118 |
hún einhvers annars betra verð en að fara í hendurnar á einhverjum óvöldum | P&S :122 |
hvort hún hefði illt af því að fara til mín og vera fyrir | P&S :123 |
þeim en bréfið að tarna verður að fara líkan veg sem önnur þess | P&S :124 |
mínum, að yður væri til nokkurs að fara því á flot, sem þér | P&S :125 |
að ég ætla að biðja yður að fara til mín í vor eð | P&S :133 |
staðar hér syðra; eða ætlið þér að fara að búa? Ekki veit ég, | P&S :134 |
lagði jafnframt mikið að Sigríði um að fara til sín. Sigríður leitaði ráða | P&S :135 |
og lettu hana, ef hún neitaði að fara til hans. Leið nú svo | P&S :135 |
Möller, að þig langi hálfvegis til að fara? Nei, góða mín, það ætla | P&S :139 |
hann á það. Vertu nú ekki að fara með þessa heimsku allajafna; hvað | P&S :139 |
að hann er að biðja þig að fara til sín í vor? Ekkert | P&S :140 |
hefði ásett sér að bjóða henni að fara með sér, eður, sem hann | P&S :141 |
að Sigríði væri um og ó að fara með Möller, þótti henni það | P&S :141 |
ég átti aldrei að lofa því að fara, því mér verður svo hvort | P&S :143 |
okkar í kvöld og nú eru að fara á stað; heyrið þið til, | P&S :144 |
munuð hafa nokkra ógæfu af því að fara til mín? Ónei, ég vona | P&S :147 |
sig og segja: Nú ætla ég að fara norður aftur, Sigríður mín, og | P&S :148 |
er skip sigldu, og treystist ekki að fara tvívegis, en batnaði aftur, skömmu | P&S :150 |
spurði að því, hvert þú værir að fara. Já, nú skil ég, nú, | P&S :167 |
af ferðinni, að hún treystist ekki að fara með honum um kvöldið, en | P&S :172 |
satt, að það var hér hætta að fara inn í hana. Þarna héngu | P&S :179 |
fóstursyni yðar Guðmundi, að hann kunni að fara með efni sín eins og | P&S :183 |
morgun, þegar þeir vissu ég ætlaði að fara. Þeir eru svo hornvítis skynugir, | P&S :189 |
á mér, að það ætti ekki að fara svo, sem betur fór, að | P&S :190 |
og siðsama skemmtun, síðan af því að fara að sofa og láta frammistöðumenn | P&S :196 |
að best muni vera fyrir okkur að fara að reyna búskapinn. Víst er | P&S :203 |
að kunna vel að búa, vel að fara með herrans gjöf, og það | P&S :204 |
sínum; en hvar ætlar þú okkur að fara að búa? Margur mundi mæla | P&S :204 |
annars fæ ég ekki stúlkurnar til að fara í fjósið í kvöld, sagði | M&K I,1 :11 |
á meðan heimakonuskrattinn var ekki búin að fara með mjöðmina á mér og | M&K I,1 :11 |
verða áhöld um, en skemmst verður að fara eins og ég er vanur | M&K I,1 :17 |
fara eins og ég er vanur að fara; ég set mig sumsé, karl | M&K I,1 :17 |
ég með sveitum, en ég varð að fara svo, af því ég þurfti | M&K I,1 :18 |
eftir þyngdinni hann fékk mig til að fara með þá, af því hann | M&K I,1 :18 |
svo til orða: Þið munuð ætla að fara til kirkju, eins og þið | M&K I,2 :25 |
ég að biðja þig, Sigurður minn, að fara ekki út í slæmt og | M&K I,2 :28 |
vertu heldur kyrr á Stað en að fara undir nóttina á hálsinn; veðrið | M&K I,2 :28 |
því ég beiddi hann fyrir það að fara ekki seint á fjallið; en | M&K I,3 :49 |
og ætli ég að biðja hann að fara fyrir mig bæjarleið, ef fært | M&K I,3 :51 |
sendi ég eftir þér til þess að fara fyrir mig, ef þér sýnist | M&K I,3 :52 |
hann lítur líka heldur út til að fara dagbatnandi. Já, sagði Hrólfur, hann | M&K I,3 :52 |
ég vil reyna það fyrir yður að fara, því ég get getið því | M&K I,3 :52 |
ég heyri honum er ekki um að fara. Og ekki er ég að | M&K I,3 :52 |
þeir þá ekki komið í dag, að fara þá tímanlega í fyrramálið, það | M&K I,3 :53 |
en ég biðji hana Sigríði hérna að fara, hún getur búið sig í | M&K I,3 :53 |
til vill, mundi bregða við, garminum, að fara í ekki betri samastað en | M&K I,4 :60 |
eða gjöri hann ekki; ætlir þú að fara að taka með henni af | M&K I,4 :63 |
ómagalaus, það væri réttast fyrir okkur að fara til sín í húsmennsku og | M&K I,4 :66 |
svipinn en hana, ef nokkuð er að fara eftir því; en nú er | M&K I,4 :67 |
liggur ekki annað fyrir þér en að fara á sveitina eða fara til | M&K I,4 :68 |
mundi vera alvara, að hún ætti að fara frá Hlíð, og fór nú | M&K I,4 :68 |
bónda minn að lofa honum Þórarni að fara með honum föður þínum fram | M&K I,6 :93 |
af því, fyrr en hann ætlaði að fara að þjónusta kerlinguna, það er | M&K I,6 :99 |
hans og tvær tóbakstuggur, þér verðið að fara fram, góður, og vita, hvort | M&K I,6 :99 |
þeirra systkina, og varð nú Þórarinn að fara í handbókarleitina með ráðskonu. Kvaddi | M&K I,6 :99 |
bar á heimilinu og leynt átti að fara, var hann í nokkurs konar | M&K I,7 :104 |
hjá yður; mér finnst það eigi að fara að herða á mér með | M&K I,7 :107 |
nú held ég þér sé bezt að fara að mala, svo þú getir | M&K I,7 :110 |
væru þau vön á hverju kvöldi að fara út í fjárhús eitt, sem | M&K I,7 :114 |
hann. Er nú skjótt yfir sögu að fara, að Tuddi segir presti, hvers | M&K I,8 :115 |
vara að taka eitthvað til, til að fara með á stólinn, ef rækallinn | M&K I,12 :155 |
farinn nokkuð að togna, þér verðið að fara að hætta að kalla hann | M&K I,12 :162 |
þú ert of ungur og óráðinn að fara með þann hlut, sagði Grímur | M&K I,12 :163 |
Eftir messuna tók kirkjufólk smám saman að fara heim, en sumt staldraði við, | M&K I,12 :163 |
vistir, mundi ég ekki fyrirmuna þeim að fara frá mér, því ekki þarf | M&K I,12 :168 |
ég það vera fyrir son minn að fara að Hlíð, þar er sæmdarkona, | M&K I,12 :169 |
og barðastórum. Þetta skipti ætlaði Bjarni að fara frá kirkjunni á Stað í | M&K I,13 :176 |
svaraði Egill, hvernig ég, ha, ætti að fara að, ef ég beiddi mér | M&K I,14 :194 |
mun ég það gjöra, sagði Grímur, að fara á fund Sigrúnar, en túlka | M&K I,14 :194 |
ég fann hana ekki og verða að fara bak við hana, og þess | M&K I,15 :207 |
mér því, að ég skuli fá að fara í haust að finna kunningja | M&K I,15 :207 |
líka fram, að okkur væri réttast að fara að gifta hana Sigrúnu, svo | M&K I,16 :219 |
nær því yfir hálsinn og eru að fara ofan sneiðingarnar Staðar megin, sjá | M&K I,17 :226 |
held ég tæki það að mér að fara með nýklakning til skírnar í | M&K I,17 :237 |
hefði hann því tekið þetta ráð að fara upp til sveitar um sláttinn | M&K I,18 :243 |
að góðu, ef þú kannt með að fara. Það verða nú vandræði fyrir | M&K I,18 :248 |
gjörðar eða dóms og svo með að fara sem honum líki. Um þessar | M&K I,20 :267 |
kæmist eftir, hverju hann ætlar fram að fara, og ef kostur væri á, | M&K I,21 :270 |
því, að ég hafi lofað því að fara ekki burtu frá honum. Ég | M&K I,23 :296 |
síðan peningunum á borðfð og ætlaði að fara að telja. Þá stóð húsfreyja | M&K II,1 :330 |
til róðranna, og heitir hann því að fara ekki svo suður, að hann | M&K II,2 :337 |
sem sendi það, hvert það ætti að fara og til hvers; síðan skoðaði | M&K II,3 :340 |
þér eða: Þetta bréf á hingað að fara og stóð það þá heima. | M&K II,3 :341 |
en hvert á það nú sumsé að fara? Það á að fara til | M&K II,3 :341 |
nú sumsé að fara? Það á að fara til hans Þórarins prestsmágs, hann | M&K II,3 :341 |
nú ætla ég bezt fyrir mig að fara að skrifa það, sem ég | M&K II,3 :344 |
stundum ásetti hann sér undir eins að fara norður og vita vissu sína | M&K II,4 :353 |
mér, að mig hefur langað til að fara utan. Þessi löngun hefur nú | M&K II,5 :360 |
áður hafði skip eitt, sem átti að fara til Kaupmannahafnar, orðið afturreka, og | M&K II,5 :361 |
því hafði hann tekið þetta ráð að fara utan, að honum fannst, að | M&K II,5 :361 |
allir vita, gjarn og fús á að fara með sofandi fólk á gandreiðir | M&K II,6 :363 |
í Hlíð, að hana fysti nú að fara þaðan og hætta öllu bústangi | M&K SÖGULOK :366 |
átt Hamar, að við ætlum ekki að farga honum, meðan við þurfum þess | M&K I,24 :302 |
ættina; og loksins áskil ég það, að fari svo, að sonur minn girnist | M&K I,12 :172 |
og vaknaði hún þá við það, að farið var hóglega með hendi um | P&S :32 |
stæði á lýsingunum, gæti svo farið, að farið yrði að slá í kjötið, | P&S :71 |
til austurferðar; var það og hvorttveggja, að farið var að líða á haust | P&S :128 |
úr þeim augnasteinunum, hroðalega er nú að farið, he, he; síðan eru þeir | M&K I,13 :179 |
á Hóli, að Indriði yrði ekki að fá pott af spenvolgri nýmjólk í | P&S :7 |
vissi, að hún var sjaldan vön að fá lýju. Hjartakóngur er hér, sagði | P&S :25 |
til þess. Sætir hún þá lagi að fá færi á Ingveldi, áður en | P&S :42 |
er það, ég held þú yrðir að fá þér einhverja konumynd. Já, sagði | P&S :50 |
maddaman heima? Mér er þökk á að fá að tala við hana. Árni | P&S :54 |
að þú mundir þakka guði fyrir að fá slíkan mann, efnilegan og ríkan. | P&S :61 |
rótum, og hvaðan áttu menn þá að fá þá nema þaðan, sem flest | P&S :85 |
það með, að hann vonaði til að fá að sjá þig einhvern tíma | P&S :97 |
Sigríður hefði orðið fyrir þeirri mildi að fá hann. Um daginn skemmtu menn | P&S :101 |
yngismaður! Mér brá ekki lítið við að fá bréf frá yður í gær; | P&S :125 |
nokkuð ómótt, og gekk hann út að fá sér svölun, og verður honum | P&S :164 |
á Búrfelli, að ég þurfi aldrei að fá að sjá almennilegan mann. Við | P&S :187 |
af Indriða og til þess gjörður að fá hana með sér á skemmtireið, | P&S :205 |
að blíða og fegurð náttúrunnar yrði að fá á hvern þann, er guð | P&S :206 |
Ég vildi ég hefði verið kominn að fá mér járnmola, sagði bóndi, já, | M&K I,1 :21 |
um þetta efni; hún var búin að fá það vit, að hún vel | M&K I,4 :58 |
því, að hann hafi reynt til að fá meira hjá mér en hann | M&K I,4 :65 |
Nú, ég kalla hann eigi þá að fá nægan umhugsunartímann, fyrst þetta á | M&K I,5 :84 |
Æ, þér áttuð ekki að vera að fá honum hann. Þórarinn leit á | M&K I,6 :95 |
sú, er hann hafði um það að fá vissu sína um samdrátt þeirra | M&K I,9 :126 |
og annan fagnað og biður hann að fá sér þar bita, sezt síðan | M&K I,11 :152 |
mætti kalla á drenginn minn til að fá svo sem hálft staup. Já, | M&K I,12 :160 |
yfir Bjarna; en Bjarna þótti ráðlegast að fá öxina Grimmugýgi og kljúfa Grím | M&K I,13 :188 |
mundi fljótt hressast, ef hann næði að fá kalt vatn að drekka og | M&K I,18 :241 |
trúnaði, kunningi þú dugar ekki til að fá þér í staupinu ég á | M&K I,18 :245 |
gúlnum ég sé það, þú verður að fá molann, annars verður þér það | M&K I,18 :247 |
farið að Hlíð með þeirri fyrirætlun að fá Sigrúnar, en er þær fóstrur | M&K I,22 :288 |
sagði síðan: Þetta var ég beðinn að fá þér eða: Þetta bréf á | M&K II,3 :341 |
að mig langi til einhvern tíma að fá seðil frá honum aftur. Ég | M&K II,3 :342 |
í rauninni, svo hlakkaði hann til að fá fréttir og bréf úr átthögum | M&K II,4 :347 |
ætla að biðja yður, Þórarinn minn, að fá honum það, þegar hann vaknar, | M&K II,4 :348 |
Þórarni nú muni hafa brugðið við að fá þetta bréf. Það var tvennt, | M&K II,4 :352 |
ætt verður ekki lengur rakin, því að fáar ættartölubækur ná fram yfir svartadauða. | M&K I,1 :7 |
garpar og kappar miklir. Griðkonur sögðu, að fáar rímur mundu betri en Brönurímur. | M&K I,1 :14 |
tíðinda, síðan þú fórst í haust, að fádæmum þykir sæta; en ekki ætla | P&S :82 |
geysi frost og svo mikið fannfergi, að fádæmum þótti sæta. Þeir félagar voru | M&K I,2 :33 |
var snoppungurinn laglega réttur að Vigfúsi, að fáir gátu séð með vissu, hvaðan | P&S :79 |
bezt vakur og svo góður skeiðhestur, að fáir hestar voru þeir þar um | M&K I,17 :224 |
sitt, tók þar fiskþunnildi og tók að fást við það og tautar við | M&K I,1 :11 |
slíku vanur og þorði ekki um að fást, þó húsfreyja talaði skorinort. En | M&K I,16 :218 |
svo fram nokkra stund af vökunni, að fátt er talað í baðstofu. Kemur | M&K I,1 :13 |
hefur það og lengi mælt verið, að fátækrastjórnin sundri hreppstjórunum, en samtengi þá | P&S :4 |
verið svo óheppin, þegar hún átti að feðra Guðmund, að hún gat ekki | P&S :46 |
að hún er flestum konum fremri að fegurð og viturleika. Sá varð fyrstur | P&S :154 |
tala við Orm. Þá verð ég að fela þér á hendur, Þórarinn frændi, | P&S :81 |
sú list er að kunna kænlega að fela. Þórarinn og Sigrún voru viðvaningar | M&K I,7 :100 |
er líklegt, sagði Þórdís, þeir þurfa að fela, sem stela. Við þessi orð | M&K I,24 :307 |
væri komin yfir þrítugt og farin að fella fegursta æskubrumið, varð þó ekki | M&K I,5 :78 |
Meðal annarra orða, ætlið þér langt að ferðast, Bárður minn? Og ekki lengra, | P&S :56 |
sig í. En hvað ertu nú að ferðast, Indriði sæll? Ég er nú | P&S :181 |
lengi fyrir sunnan. Hugsið þér langt að ferðast? frétti bóndi. Ég er nú | M&K I,1 :18 |
neinn hávaða, á meðan hún væri að festa svefninn, heldur en ef hún | M&K I,5 :81 |
fóru menn þeim orðum þar um, að fé væri jafnan fóstra líkt; en | P&S :46 |
þegar hvasst var, og sögðu gárungar, að fé væri jafnan fóstra líkt, því | M&K I,5 :79 |
munninn standa við. Fátt ætlar okkur að fénast í dag, sagði Guðrún, í | P&S :91 |
að lofa sér yfir að Tungu að finna Siggu, og játtu þau því, | P&S :25 |
hann fengið leyfi af kennara sínum að finna foreldra sína um helgina; urðu | P&S :25 |
var í Skagafirði, fór hún aldrei að finna foreldra sína, en faðir hennar | P&S :29 |
hann vildi og ætti hægt með að finna systur sína. Það var einn | P&S :99 |
var kátur maður og vissi jafnan að finna eitthvað gleðiefni til að hafa | P&S :102 |
á við fólkið, sem þér ætluðuð að finna; það er allt fram á | P&S :118 |
bréfsefnið er það að biðja þig að finna mig, ef þú getur, í | P&S :121 |
láta það ekki aftra þér frá að finna mig, því þú veist, að | P&S :121 |
því má verða, ef hann fær að finna Sigríði, eins og hann ætlast | P&S :122 |
að hann gjöri sér engar ferðir að finna hana; og verið þér nú | P&S :124 |
kom sem oftar inn til Reykjavíkur að finna systur sína og var þar | P&S :130 |
Þér hafið eitthvað, vænti ég, ætlað að finna manninn minn? Lítið var nú | P&S :180 |
er nú það. Ætlaðir þú nokkuð að finna mig, Indriði sæll? Já, lítilfjörlega, | P&S :184 |
að hún biður bónda sinn Guðmund að finna Sólrúnu og freista, hvort klúturinn | P&S :187 |
fara svo, af því ég þurfti að finna mann í Miðfirði um leið; | M&K I,1 :18 |
hana; ég verð að reyna til að finna prestinn, þó hann sé nú | M&K I,9 :129 |
að hlaupa frá kvörninni ósópaðri til að finna yður upp á það, því | M&K I,9 :129 |
sínum þar syðra og mundi koma að finna hana, nær sem hann fengi | M&K I,15 :204 |
skuli fá að fara í haust að finna kunningja mína, undir eins og | M&K I,15 :207 |
hverri nóttu, hvað yndislegt það verður að finna þig og hana systur mína, | M&K I,15 208 |
upp taldir, sem ég hlakka til að finna, nema hún fóstra þín, en | M&K I,15 208 |
að ég hafi orðið svo heppin að finna fyrir þig lítilræðið, sem þú | M&K I,15 :210 |
betur, að ég varð heldur til að finna það en einhver annar. Þórdís | M&K I,15 :210 |
ég að vorkenna þér það, kunningi, að finna upp eitthvað ráð til þess; | M&K I,18 :248 |
þær Hlíðarfóstrur Gísla á Grundum orð að finna sig, áður hann fari suður | M&K II,2 :337 |
þeim Þórarni og Sigrúnu færi á að finnast eða talast við annað en | M&K I,10 :140 |
eitt sinn borið við sem oftar, að Finnur þurfti fljótlega að ráða úr | M&K I,7 :101 |
nokkuð um þetta, en svo fór, að Finnur malaði úr skálinni; sagði hann | M&K I,7 :114 |
það nú satt, og kemur svo, að Finnur skammar sig, sver og sárt | M&K I,11 :153 |
eftir þetta var það einn dag, að Finnur frá Stað kom að Hlíð; | M&K I,15 :203 |
einmæli, en raunar var það erindið að Finnur kvaðst fyrir skömmu hafa fengið | M&K I,15 :203 |
vitja heitmeyjar sinnar. Það er aftalað, að Finnur skuli eftirleiðis koma bréfum milli | M&K I,22 :292 |
og lauk svo því máli síðar, að Finnur sagði frásögu hans um steininn | M&K I,22 :293 |
varúð, er þeim virtist nægja til að firrast orð og eftirtekt manna í | M&K I,7 :100 |
á svipstundu. Þar næst lagði hann að fiskinum, var það og ljóst, að | M&K I,13 :181 |
ekki hendi sinni til neins nema að fitla eitthvað við sauma, það er | M&K I,5 :86 |
að busi sá sýndi sig beran að fjandskap við gamla og göfuga Efribekkinga; | P&S :81 |
var úti, og tekur hann þá að fjölga komum sínum í hús kaupmanns | P&S :98 |
Möller, að hafa ekki fyrir því að fjölga speglunum fyrir mínar sakir, sagði | P&S :162 |
en þá var eigi sá siður að fjötra fagra lokka, heldur láta þá | M&K I,5 :73 |
held ég það sé feitan gölt að flá, búið þar í Tungu, og | P&S :51 |
Indriði hefði mátt geta því nærri, að fleiri gætu verið með því nafni | P&S :111 |
tala eitthvað, sem þau vildu ekki, að fleiri menn heyrðu. Húsfreyja lét þá | M&K I,16 :215 |
þegar verið farinn að leggjast á, að fleiri kunnleikar hafi verið með þeim | M&K I,22 :287 |
heyra til: Það er líkast til, að fleiri verði yðar fylgismenn, þó illt | M&K I,24 :306 |
við það, sem ég sagði áðan, að flestir bera kostina utan á sér | P&S :152 |
síns og Orms, og voru þeir að flestu ólíkir. Það er áður greint, | P&S :197 |
satt, ótætis kvisið, sem menn eru að fleygja hérna í sveitinni, að það | M&K II,3 :338 |
eitthvað að starfa. Hvað eruð þér að flétta núna, Bárður minn? Það er | P&S :181 |
í kenginn og sönglar og tekur að flétta og hnykkir fast á við | P&S :184 |
sínu, sezt síðan niður og tekur að flétta. Líður svo fram nokkra stund | M&K I,1 :13 |
í því, er menn voru farnir að flimta um þau Þórarin og Sigrúnu. | M&K I,7 :102 |
því, var henni aftur og aftur að fljúga í hug frásagnir þær, sem | M&K I,3 :50 |
Indriðahólshrepp, en þá tók málið algjörlega að flókna; í Indriðahólssveitar kirkjubók fundu þeir | P&S :5 |
náttmyrkri, og bágt gengur heilögum anda að flytja biskupinn yfir það, þó vegabótafélagið | P&S :105 |
staðið, að forlögin alltaf hafa verið að flytja okkur hvort frá öðru og | P&S :169 |
þar bréfum þeim, er hann átti að flytja til prests og húsfreyju. Sigrúnu | M&K I,11 :152 |
nokkra hríð, að ekki ræðst Egill að flytja bónorðið; ber tvennt til þess, | M&K I,14 :195 |
það hérna, þó þeir séu farnir að flytja það, kompásarnir eða hvað þeir | M&K I,17 :236 |
prestur á Stað biður gamla klerkinn að flytja alfarið burt frá Stað. Séra | M&K SÖGULOK :369 |
þeim, hvernig sem þeir reyna til að flýja undan því; og ekki hefði | P&S :140 |
einhver gild ástæða sé til þess að flýta brúðkaupinu; og þannig stóð á | P&S :71 |
og senn byrja lestirnar; maður verður að flýta sér að taka það, sem | P&S :90 |
tíma til, en nú verð ég að flýta mér að enda miðann, svo | M&K I,15 :209 |
en prestur fann nægar ástæður til að flýta öllu og kom því fram, | M&K SÖGULOK :367 |
rifrildi af Skrifilíus, sem þar var að flækjast á gólfinu eftir bardagann, og | P&S :81 |
hana. Það verður hana alla gjörsamlega að forbetra og rampónera, hún er öll | M&K I,9 :133 |
þú ekki, að hann er tossaður að forlova sig með soddan einni taus; | P&S :110 |
því, hvernig á því getur staðið, að forlögin alltaf hafa verið að flytja | P&S :169 |
lembdar, og eru það full manngjöld að fornu lagi, enda hygg ég, að | P&S :176 |
fylgja ber, og þeim landamerkjum, sem að fornu verið hafa og vera eiga, | M&K II,1 :328 |
megum þá endilega til hennar til að fortelja henni þá historíu. Jú, en | P&S :110 |
fyrir framan borðið; hann langar til að forvitnast um, hvað þeir tali, og | M&K I,7 :111 |
þarna einhver mannræfill, og ætla ég að forvitnast um, hver það er, og | M&K I,22 :289 |
og litast um, sér hann þá, að fólk er setzt að vinnu; spyr | M&K I,1 :13 |
þá er það ekki alls staðar, að fólk hafi greiða tilbúinn; en þar | M&K II,3 :344 |
því hún gjörði sér í hugarlund, að fóstra hennar ætlaði að ávíta hana | M&K I,4 :67 |
Egils, tók Þórdís brátt eftir því, að fóstra hennar var ekki með öllu | M&K I,14 :201 |
þó heldur, að hún vildi ekki, að fóstra hennar sæi, að hún tárfelldi. | M&K I,15 :205 |
heimilinu eða ekki. Þegar Sigrún sá, að fóstra hennar var setzt á rúmið | M&K I,16 :215 |
að Stað; en er Sigrún sér, að fóstra hennar er riðin, keyrir hún | M&K I,17 :230 |
við fósturforeldra hennar, og getur þess, að fóstra sín hafi grun á um | M&K I,22 :283 |
þess meiri alúð varði hún til að frama hana í öllu og lagði | M&K I,5 :74 |
skuplu á höfði og nælt niður að framan. Ingibjörg á Hóli hafði krókfald | P&S :37 |
um stund. Þess er getið hér að framan, að Indriði hafðist við framan | P&S :150 |
leirruslið, sem blessaður kaupmaðurinn flytur oss að framan. Þetta þolir ekkert. Mundi það | P&S :199 |
við sögumennina í seinasta kaflanum hér að framan, þangað til þú hittir þá | M&K I,5 :71 |
hún í prjónapeysu blárri, nærfelldri, og að framan var krækt með krókapörum, en | M&K I,5 :74 |
á góma. Þess er getið hér að framan, að Sigrún var hverri konu | M&K I,6 :89 |
Vér höfum í seinasta kapítula hér að framan sagt frá svaðilförum Sigvalda klerks, | M&K I,9 :125 |
undir fjallháan fiskahlaða, sem girti skemmuloftið að framanverðu. Eftir endilöngu húsinu lágu rær, | P&S :45 |
aftanverðu, en barmarnir héngu mjög niður að framanverðu. Guðmundur var allra manna skrefhæstur, | P&S :53 |
sagði: Þreifaðu hérna undir koddann minn að framanverðu, þar finnur þú lyklana mína; | P&S :174 |
ljósvant þótti. Hinum megin við húsdyrnar, að framanverðu og á þá hlið, er | M&K I,1 :12 |
með silfurmillum á og reimuðum saman að framanverðu, og þar utan yfir var | M&K I,5 :74 |
mér til að rífa það frá að framanverðu, var svarað í geilinni. Ha, | M&K I,8 :120 |
um hálsinn og þverstýft að neðan; að framanverðu hékk það ofan á mitt | M&K I,12 :161 |
drengur, enda væri það ungra manna að framast erlendis, og fannst það á, | M&K II,5 :360 |
upp í skyndi og vill gæta að, frá hverjum það sé, og lítur | M&K I,15 :206 |
er ekki mátti sjá hann heiman að frá bænum, síðan gengur hann heim. | M&K I,19 :254 |
og þangað til það kom hérna að fremri gaflinum á auðarúminu, þá fór | M&K I,1 :10 |
varð Þorsteinn að sleppa, af því að fremsta blaðið í kvæðabókinni var ólesandi. | M&K I,1 :15 |
lundarfar Guðmundar, gátu þess síðar til, að fremur mundi honum hafa það skipti | P&S :75 |
honum, að ég hefði ásett mér að fresta því ekki lengur að taka | M&K I,5 :84 |
segir því blátt áfram: Er ekkert að frétta neðan úr sveitinni? Þakka yður | P&S :57 |
segja henni það; en er nokkuð að frétta að austan? Indriði ætlaði að | P&S :118 |
mundi vera mér mikil ánægja bráðlega að frétta það, að þér hafið snúið | P&S :126 |
komin, skrattinn hún Hvítárvallaskotta. Er nokkuð að frétta þaðan? Ekki nema að þar | M&K I,13 :176 |
högum hér syðra er allt gott að frétta, allir eru hér góðir og | M&K I,15 208 |
gegn veðrinu. Það fundu þeir brátt, að frostið harðnaði, eftir því sem á | M&K I,2 :34 |
munni um hann, að ekki þyrfti að frýja manninum vits, og þá er | M&K I,5 :76 |
á hálfa leið, tók skuturinn svo að frýja skriðar, að hann sígur jafnharðan | M&K I,8 :122 |
samt sem áður þorði ég ekki að fullgjöra kaupin, fyrr en ég talaði | M&K I,1 :23 |
í skóla hér hjá mér til að fullkomnast í hannyrðunum, eftir það hún | M&K I,17 :238 |
ekki, Guðmundur minn. Ég er búinn að fullreyna mig á henni, og ekki | P&S :50 |
talað margt; en einkum þóttist hún að fullu hafa ráðið það af orðum | P&S :62 |
það mál er sætst og bætt að fullu, svo að þeir mega vel | P&S :176 |
sinn, og hjaðnar hún þó ekki að fullu. Rankar þá Egill við sér | M&K I,18 :242 |
sem best; en ekkert varð nú að fundið. Úr kirkjunni gengu menn aftur | P&S :189 |
hluti; en aftur var það ekki að furða, þó vinum hans virtist þessi | P&S :85 |
ofur hýr, og því var ekki að furða, að blíða og fegurð náttúrunnar | P&S :206 |
eitthvað í kögglum, sem ekki er að furða, að lifa á jafnkjarngóðri fæðu; | M&K I,13 :182 |
en þú. Það var nú ekki að furða, þó Grími þætti þessi orð | M&K I,13 :187 |
á miðjum hlemmnum og svo hart, að furðu þótti gegna. Hlemmurinn var feyskinn, | M&K I,9 :135 |
hreppstjóri skipaði einum af vinnumönnum sínum að fylgja Indriða yfir að Hóli, en | P&S :26 |
beiddi föður sinn að lofa sér að fylgja Indriða á veg ofan fyrir | P&S :27 |
að hann vissi, að hún átti að fylgja bollanum, og bar Sigríður skálina | P&S :56 |
á búðarlofti, og skipaði búðarmanni sínum að fylgja þeim stöllum þangað upp, ef | P&S :94 |
sem einhvern tíma hafa reynt það að fylgja kærum ástvini til moldar og | P&S :126 |
kvöldið; beiddi hann þá systur sína að fylgja sér á veg suður á | P&S :130 |
dansleikurinn standa. En ekki ætlum vér að fylgja Sigríði lengra en þar til | P&S :143 |
er heldur ekki illa til fallið að fylgja skólapiltunum á veg, sem verið | P&S :144 |
sem mælt er, að leppurinn verður að fylgja goðinu. Indriði kvað sér það | P&S :177 |
veg með honum og ætli hann að fylgja honum úr sókninni. Þórarinn telur | M&K I,22 :288 |
fé; hafði Þórdís ekki efni til að fylgja fram málinu til hlítar; líka | M&K SÖGULOK :366 |
fer á bak, kunningi? Ég ætla að fylgjast með þér. Slepptu taumunum! sagði | M&K I,17 :229 |
því þá ætti ég hægra með að fylla þá skyldu, sem ég veit, | P&S :64 |
hjá því farið, að það yrði að fylla hverja viðkvæma sál með undrun. | P&S :147 |
af réttindum Skrælingjakonungs, sem mest kvað að, fyrir því að þar voru vistir | P&S :78 |
vöku; segir hún honum sem var, að fyrir skömmu væri búið að kveikja; | M&K I,1 :13 |
vís, að Þorsteinn er svo máttdreginn, að fyrir engan mun mátti hann ganga | M&K I,2 :36 |
nálega við hvert orð; segir hann, að fyrir sakir guðs og konungsins og | M&K I,21 :270 |
blessun sína yfir okkur, biðja hana að fyrirgefa okkur það, að við höfum | M&K I,15 :207 |
verð ég því að biðja þig að fyrirgefa, hvað hann er endasleppur. Ég | M&K I,15 :209 |
eða ekkert hef gjört Sigrúnu gott, að fyrirmuna henni það, sem ég sé, | M&K I,22 :285 |
önnur meiri gersemi, og með því að fyrirtaksklútar maddömu Rósu fundust eigi allir, | P&S :187 |
sinn og blessaði hann og bað, að fyrirætlun hans hefði gæfusamlegan framgang og | M&K I,14 :190 |
fyrir en að yrða á hann að fyrra bragði. Hún vissi það, að | P&S :57 |
siður, að konur tali að því að fyrra bragði við karlmenn, sem til | P&S :63 |
mundi hann hafa boðið henni hann að fyrra bragði. Sér þú nú, góða | P&S :100 |
verja og honum verið veittar árásir að fyrra bragði, sem líklegt er, að | M&K I,24 :302 |
hófst brúðargangurinn; var honum svo skipað, að fyrst gengu sex meyjar, og leiddust | P&S :188 |
með sér, og var nú ákveðið, að fyrsta lýsing skyldi fram fara hinn | P&S :175 |
þær Sigríður og Grána þá búnar að færa leikinn út í mitt túnið, | P&S :36 |
sem lögðu það í vana sinn að færa allt á verri veg fyrir | P&S :69 |
ansaði engu, en bað frammistöðumenn hljóðlega að færa Guðmundi annan disk, fullan vistum, | P&S :199 |
til þess að villa ferðamenn en að færa þá á rétta leið. Frá | M&K I,2 :32 |
húsfreyja henni fyrir og segir henni að færa Þórarni þá; verður henni þá | M&K I,11 :147 |
færi þeirra manna, er nú gjörast, að færa þau úr stað. Garðurinn hafði | M&K I,17 :232 |
hans meðfæri, en ræðst þó til að færa hann brott, en fær hvergi | M&K I,17 :233 |
að þann stein hefði hann ætlað að færa í höfuð Bjarna. Þórunn systir | M&K I,20 :264 |
á himninum, og kvöldskuggarnir voru farnir að færast ofan eftir vestari hlíðinni og | P&S :12 |
því, að ég er þó alltaf að færast upp á við. Þeir verða | P&S :83 |
lét hún hana hjálpa sér til að færast ofar í rúminu og reis | P&S :173 |
menn eftir, að nokkur ylur tekur að færast í líkama Sigurðar, er hann | M&K I,3 :55 |
og var sólskinið smátt og smátt að færast um dalinn og ofan fyrir | M&K I,17 :223 |
kvonbænir, og það þóttust menn vita, að færi svo, að hann einhvern tíma | P&S :47 |
honum að koma hingað næsta sunnudag að færu veðri; verður því nauðsyn, að | M&K I,1 :23 |
hins vegar, að hann hafi hugsað, að fæst orð hefðu minnsta ábyrgð. Ráðskona | M&K I,9 :137 |
hann vill upp standa, finnur hann, að fætur hans voru svo aflvana, að | M&K I,2 :40 |
Þorsteins heitins hafði verið mjög elsk að föður sínum og mátti varla stundu | M&K I,4 :58 |
dræmt. Það er sjálfsagt, sagði húsfreyja, að föðurleysingjar og munaðarlausir verða að taka | M&K I,4 :60 |
þar sem mér alltaf hefur verið að förla með gáfurnar, síðan ég kom | P&S :83 |
fram að leggja, sagði sem var, að föt Þórarins væru í góðum þrifum | M&K I,10 :144 |
og hendur hans; finnur hann þá, að fötin utan um hann eru svo | M&K I,2 :39 |
svo farið fyrir þeim, sem ætlar að gabba annan, að hann grefur þá | M&K I,14 :202 |
þær allt fram með veggjunum inn að gafli. Gengur prestur nú fyrst í | M&K I,8 :117 |
Dettur honum það þá í hug, að gaman mundi það vera, ef hann | M&K I,7 :111 |
þess ekki með. Og verið þér að gamna yður, Þórdís mín, sagði prestur | M&K I,24 :304 |
eftir með honum Guðmundi mínum, rétt að gamni mínu, og svo langaði mig | P&S :56 |
þangað er það vant að fara að gamni sínu hérna úr Víkinni. Og | P&S :106 |
að hérvillast, lagsmaður? Ég gekk hingað að gamni mínu, sagði Indriði, og nú | P&S :127 |
ekki illa upp, þó þú gjörir að gamni þínu; en hitt mátt þú | P&S :128 |
mismæli. Skoðið þið! Ég gjöri það að gamni mínu, að ég kalla hana | P&S :163 |
það er sjaldan, sem ég gjöri að gamni mínu, en fyrst þú vilt, | M&K I,6 :97 |
haf, og tveir menn gjörðu það að gamni sínu að ganga fram á | M&K I,13 :177 |
samkvæmið. Margt skyldi ég rita þér að gamni mínu og segja þér frá | M&K I,15 :209 |
ég ætla að sýna þér hann að gamni mínu, áður en þú kemur | M&K I,17 :234 |
geymslu. Nú ert þú að gjöra að gamni þínu, Þórdís mín, enda held | M&K I,17 :237 |
segir: Þér eruð eitthvað að gjöra að gamni yðar, prestur minn, núna, ekki | M&K II,1 :326 |
önnur iðja og ákvörðun hans en að ganga út í túnið með karlmönnunum | P&S :9 |
á borðum. Raunar þótti það ósiður að ganga ekki til borðunar, og flestir | P&S :78 |
borðunar, og flestir voru svo leiðitamir að ganga í borðstofu og að minnsta | P&S :78 |
ekki, að við gjörum best í að ganga til jómfrú Kílsens í forveginn, | P&S :111 |
hún átti heima, og ásetur sér að ganga á fund hennar daginn eftir. | P&S :116 |
á Nesi og var stundum vön að ganga þangað, þegar gott var veður, | P&S :117 |
fara skemmstu leiðina, ef þú ætlar að ganga í austur, þangað til þú | P&S :127 |
bæjarins, en nú eruð þér farin að ganga svo hratt, að Það kemur | P&S :133 |
að kvíða því, að þér þyrftuð að ganga í allt; það er sjálfsagt, | P&S :134 |
Þegar dansinum var hætt, tóku menn að ganga heim. Þeir fylgdust allir, kaupmaður | P&S :144 |
að ég held það væri réttast að ganga sér dálítinn kipp, til að | P&S :144 |
þýða, að láta hann vera allajafna að ganga á eftir sér um svo | P&S :161 |
var önnur þeirra Sigríður; ég ætlaði að ganga til þeirra og hafa tal | P&S :165 |
yður, jómfrú Sigríður, sýnist mér sæmra að ganga út héðan og tala við | P&S :168 |
blíðlega kveðju hans og biður hann að ganga til stofu; gjörir Indriði það; | P&S :178 |
knurra og kváðu, að best mundi að ganga til kirkju, því dagurinn liði, | P&S :188 |
segir bóndi, að ekki sé vert að ganga til dyra, segir hann það | M&K I,1 :15 |
hár, og þótti það vel gjört að ganga í einum spretti hvíldarlaust neðan | M&K I,2 :29 |
árum hafði hann oft gjört það að ganga neðan frá Hlíð og upp | M&K I,2 :29 |
hverja stefnu hann skuli taka til að ganga á ljósið, en í því | M&K I,2 :37 |
ekki að gjöra sér þann krók að ganga heim að einhverjum næsta bænum | M&K I,3 :46 |
og til þess menn voru vanir að ganga til svefns. Húsfreyja háttaði síðast | M&K I,3 :49 |
þangað til hún er fær um að ganga í vist. Æ, gjörðu það | M&K I,4 :62 |
bæjardyrum lágu göngin, og var skammt að ganga, þar til að komu sínar | M&K I,5 :80 |
að honum er nauðugur einn kostur að ganga að því, sem ég býð | M&K I,5 :86 |
sér, að prestur og Hjálmar ætla að ganga úr stofunni, víkur hann sér | M&K I,7 :111 |
sveitast blóðinu? Já, verð ég ekki að ganga fram af mér dauðum við | M&K I,7 :112 |
bjart, hafi honum dottið í hug að ganga fram um hlíð og gæta | M&K I,8 :123 |
sópa kvörnina. Hann var aldrei vanur að ganga svo að nokkru verki, að | M&K I,9 :128 |
suma, og ekki ætla ég mér að ganga með grasið í skónum eftir | M&K I,10 :143 |
kost, ef honum stæði til boða, að ganga í þjónustu göfugra manna, þar | M&K I,10 :144 |
menn gjörðu það að gamni sínu að ganga fram á skörina, og þeir | M&K I,13 :177 |
um, að mál sé til hvílu að ganga, segir hún það með, að | M&K I,13 :188 |
sem honum líkaði, var hann vanur að ganga til herbergis þeirra hjóna, bauð | M&K I,14 :192 |
og Sigrún, og biður hann þau að ganga til kvíar og rýja sauðina. | M&K I,14 :199 |
frá ári hnignað, er hún fór að ganga kaupum og sölum, og verið | M&K I,21 :277 |
þér fullkomið samþykki okkar til þess að ganga að eiga Sigrúnu, þegar þér | M&K I,22 :287 |
kvöld, það er þó ekki vant að ganga svona stirt fyrir okkur, eða | M&K II,4 :353 |
og sögðu fyrir, hvernig menn skyldu að gangast; þeir skyldu glíma fyrst, er | P&S :18 |
þú bjóðir inn gestum þeim, er að garði koma, Bjarni sæll? Ég hef | M&K I,19 :254 |
því nú eigum við ekki langt að garðinum, og líkast til verð ég | P&S :133 |
í þeim gluggunum, sem sneru út að garðinum; en á glugganum öðrum utanverðum | P&S :165 |
dyrastafinn á húsinu með þeim hætti, að gat eitt var borað í dyrastafinn | M&K I,1 :11 |
ráða en þú verður, Sigurður minn, að gá að því, að þú átt | M&K I,25 :317 |
Eftir á að hyggja og að að gá, ég var nærri því búinn | M&K II,1 :326 |
langar til að gjöra henni allt að geði; allt, sem hún skipar, verður | P&S :30 |
verði betra millum okkar eftirleiðis; en að geði mínu átt þú að láta, | P&S :60 |
hef getað einu sinni verið yður að geði; en lengi ætlið þér að | P&S :147 |
eins og ég hafi aldrei tímt að gefa þér að éta. Ekki töluðu | P&S :20 |
nasirnar fyrir ekkert, eða þurfti hann að gefa mér á hann, þó að | P&S :23 |
besefa í einum slag! Þá verður að gefa upp aftur. Æ nei, móðir | P&S :26 |
á heimilinu. Ingveldur var vön því að gefa þeim Indriða og Sigríði auga | P&S :34 |
Ingveldar og Bárðar, að hún hét að gefa Guðmundi Sigríði dóttur sína, ef | P&S :59 |
ekki að ráða svo miklu sem að gefa hundi bein? Eða ætli hann | P&S :67 |
til þess gengur; ekki ætla ég að gefa henni það, það máttu reiða | P&S :72 |
sig samt, vænti ég, sagði Sigríður, að gefa ekki of góð kaupin. Ef | P&S :91 |
um Reykjavík og þröngva Dönum til að gefa upp borgina. En ekki veit | P&S :113 |
hans og skoraði fast á þau að gefa Sigríði upp vistarráðin, en lagði | P&S :135 |
yður eins og var, ég ætlaði að gefa honum Möller hérna á hann; | P&S :167 |
varð ekki annað að orðum en að gefa Guðmundi bónda sínum ílagsgott olbogaskot | P&S :198 |
helmingi meira en þeir eru vanir að gefa fyrir beztu skurðarkú, það er | M&K I,1 :20 |
gjöra betur við þessar reytur en að gefa þær eftir okkar dag einhverjum, | M&K I,4 :64 |
ráða svo litlu, Þórdís mín, sem að gefa einum ungling að éta og | M&K I,4 :66 |
Hjálmar minn, ég held ég verði að gefa þér hálft staup í þetta | M&K I,7 :110 |
mikið að utan. Ekki var búið að gefa heyið mjög, því vetur var | M&K I,8 :117 |
athvarfs og árnaðar eður gjört áheit að gefa nokkuð til kirkna eða klaustra, | M&K I,8 :119 |
tóbaksendi sá, sem séra Sigvaldi ætlaði að gefa honum, mundi heldur verða lengri | M&K I,9 :130 |
Ég er nú, prestur minn, farinn að gefa þeim minni gaum, ungu meyjunum, | M&K I,12 :166 |
það var dásamlega gjört af húsmóðurinni að gefa mér að borða núna, því | M&K I,13 :179 |
segir Bjarni; það þarf, Þórdís mín, að gefa honum eitthvað, sem rennur í | M&K I,17 :235 |
systur sinnar og segir: Ætlarðu ekki að gefa henni eitthvað að væta sig | M&K I,17 :236 |
ekki fyrri til en hún fór að gefa mér auga, svona eins og | M&K I,18 :248 |
og félaus vinnumannsdóttir, hún yrði þá að gefa henni alla sína fjármuni fasta | M&K I,18 :249 |
ógáður og ölvaður, fór hann heldur að gefa nokkurn svig á um kaupin | M&K I,21 :277 |
þó það Hlíðarfólk þættist ekki ætla að gefa honum hana í sumar. Svo | M&K II,4 :356 |
ætlað, ef utanferð hans tækist vel, að gefa honum Ingibjörgu dóttur sína, og | M&K II,5 :361 |
ótakmarkað einvaldsdæmi; en öðru máli var að gegna um skökuna, því henni varð | P&S :45 |
hennar ekki þörf; öðru máli var að gegna, meðan hann Þorsteinn heitinn lifði, | M&K I,4 :61 |
til bæjar og segir bónda frá, að geldingarnir séu fundnir og er nú | M&K I,14 :199 |
Heyra menn þá, að hundar taka að gelta ákaflega í bæjardyrum, og líður | M&K I,1 :16 |
hálfhlæjandi, eða hvað ætlið þér þá að gera af myndaspjöldunum, sem þar hanga | P&S :162 |
eftir var kvöldsins annað en það, að gesti er reiddur kvöldverður, og er | M&K I,1 :23 |
sitja á. Var svo til ætlazt, að gestir þeir allir, er þá voru | M&K I,13 :183 |
treyjufötum úr vaðmáli; Guðrúnu grunaði helst, að gestur mundi vera einhver útróðrarmaður; henni | P&S :117 |
Hlíð? Ef nú svo bar undir, að gestur kvaðst hafa heyrt eitthvert hop | M&K II,3 :338 |
í þær hendur, þó sumir séu að geta þess til. Og ekki held | P&S :39 |
Sigríðartungu á þessum missirum. Nú verður að geta fleiri manna við söguna. Maður | P&S :44 |
þar einn hlutur, er vér hljótum að geta að nokkru, en það var | P&S :46 |
þarf ekki að minna þig á að geta ekki um það við neinn | P&S :68 |
berja hann? Hvers vegna ætti mér að geta dottið það í hug? sagði | P&S :116 |
með hana, sem sumir hérna eru að geta til. Hvað er það? Að | P&S :122 |
vita um það? En ætti ég að geta einhvers um það, mundi ég | P&S :131 |
ætti að vinna það til þess að geta notið yðar fylgdar. Sigríður leit | P&S :132 |
Guðrún væri nógu göfug til þess að geta komið á það mannamót, sem | P&S :142 |
var. Þeir Sigurður voru nú á að geta komnir miðja vega upp undir | M&K I,2 :32 |
og er þeir hafa grafið á að geta meðalmanni í bringu, finna þeir | M&K I,3 :55 |
við sauma. En nú verðnm vér að geta þeirra manna, sem þá voru | M&K I,5 :75 |
ég eða mínir einhvern tíma kynni að geta haft einhvern hag af því, | M&K I,5 :87 |
í henni Alvíð, ég er frádæmdur að geta sópað kvörnina, fyrr en ég | M&K I,9 :129 |
við borðið. Í rennihvolfinu voru á að geta 10 eða 11 baggar eða | M&K I,12 :156 |
við, því hann er ekki farinn að geta fylgt fólki sínu í misjöfnu | M&K I,12 :169 |
mér þykir líklegt, og ég ætla að geta þess til, á meðan ég | M&K I,15 :210 |
sagði Egill, já, rækalli væri gaman að geta galdrað hana, en sem ég | M&K I,18 :245 |
hentuga konu, sem eitthvað hugsar til að geta bjargazt, áreiðanlegt konuefni, vön búsýslu, | M&K I,23 :298 |
þeirra manna, er líklegir voru til að geta rekið þá fjendur af höndum | M&K I,25 :310 |
hans ekki hafa verið það óljúft að geta orðið fyrstur til að segja | M&K II,4 :353 |
áeggjan fóstru sinnar og til þess að geta annazt hana í elli hennar. | M&K SÖGULOK :367 |
dregur þeirra taum, sem þú heldur, að geti slett í þig bita eða | P&S :23 |
lítið, sem haft var til þess að geyma í ýmislegt. Þangað hafði húsfreyja | M&K II,2 :333 |
prestsetrinu í Sigríðartunguhrepp; ætlaði síra Tómas að gifta aðstoðarprestinum dóttur sína. Til þessarar | P&S :35 |
Agli því, þegar hann vistaðist hingað, að gifta honum Sigrúnu fóstru okkar? Og | M&K I,16 :217 |
hafir tælt Egil hingað, lofað honum að gifta honum Sigrúnu og prettazt svo | M&K I,16 :218 |
að okkur væri réttast að fara að gifta hana Sigrúnu, svo ég gæti | M&K I,16 :219 |
aðra átt, ef hún gefur um að giftast að svo stöddu. Síðan gekk | P&S :43 |
fara um þig; þú ferð nú að giftast, býst ég við, þegar þér | P&S :60 |
hingað suður á land til þess að giftast, góða mín! Og hvað getur | P&S :98 |
á annað borð liggur fyrir mér að giftast. Já, ekki sýnist mér þeir | P&S :98 |
þó hitt heldur, að hún þurfi að giftast, þá skal ég styrkja hana | M&K I,10 :142 |
samt komust þeir heilir á hófi að Gili; er Egill þar fram eftir | M&K I,18 :242 |
að sumir húsbændur hafa þann sið að ginna til sín hjú á ýmsan | M&K I,16 :217 |
átti fiskinn, og það er bágt að giska á það, hvað stjórnin segir | P&S :103 |
varð honum það þó helst fyrir að giska á, að þetta mundi vera | P&S :111 |
e. Það er bágt á það að giska, hvaða orð það var, sem | P&S :133 |
Frá bæjardyrum að kirkju voru á að giska 30 faðmar, en brúðargangurinn og | P&S :188 |
hann heldur aftur úr, þegar á að gizka þriðjungur brekkunnar var eftir. Framan | M&K I,2 :29 |
hálsinn, svo þeir eru komnir á að gizka upp í hann miðjan, þá | M&K I,2 :32 |
er hann hafði gjört gröfina á að gizka hálfrar annarrar alinar djúpa, tekur | M&K I,2 :38 |
þar til dagaði. En er á að gizka fjórðungur lifði nætur, fellur hún | M&K I,3 :50 |
Upp á bæjarbustinni stóð stöng á að gizka álnar há, á henni var | M&K I,5 :79 |
var annað herbergi, það var á að gizka hálfu stærra en hið fyrra; | M&K I,5 :80 |
miðju. Kerið mundi hafa verið á að gizka tveggja tunnu ílát, og var | M&K I,9 :134 |
hann var meðalmaður á hæð, á að gizka miðaldra maður; hafði hann einhvern | M&K I,17 :227 |
og kökusneiðar, og voru þær á að gizka þumlungs þykkar í sárið. Þórdís | M&K I,17 :236 |
að það var ekki, heldur hitt, að Gísli var svo glöggur á kveðjur | M&K II,3 :341 |
en svo lauk þó samtali þeirra, að Gísli var orðinn þess fulltrúa, að | M&K II,3 :344 |
og eins og beið eftir því, að Gísli segði sér eitthvað meira, en | M&K II,4 :355 |
endir málanna, að þær mæðgur hétu að gjalda Guðmundi 6 ær loðnar og | P&S :77 |
að skuldadögunum fyrir þá, sem eiga að gjalda öllum stéttum, og þér munuð, | M&K II,1 :327 |
að ég sýni einhvern lit á að gjalda yður, eins og vant hefur | M&K II,1 :327 |
sortubleki; þótti bændum í Hólshrepp ísjárvert að gjöra kerlingu þar sveitlæga eftir svo | P&S :5 |
þar sem allir aðrir eru eitthvað að gjöra. Og jæja! honum þykir gott | P&S :9 |
stelpan, á daginn; þetta varð ég að gjöra á hennar aldri, og hennar | P&S :9 |
ekki nærri mér; mig langar til að gjöra henni allt að geði; allt, | P&S :30 |
minnsta kosti vantar mig orð til að gjöra þess mun, og þó finnst | P&S :31 |
í öllu vil ég ástunda það að gjöra yðar vilja, og það hryggir | P&S :60 |
svarið fyrir; og hvað ætlar hann að gjöra með konu, þumbarinn sá! Ég | P&S :66 |
að og segir: Hvað ertu nú að gjöra, fóstri minn? Og ég er | P&S :72 |
til þess, sem ég á nú að gjöra og úr að ráða, finnst | P&S :84 |
en því: Hvað átti ég þá að gjöra? eða: Hvað munduð þið hafa | P&S :85 |
sagði Sigríður, ég hef ekkert nauðsynlegt að gjöra í dag. Þá fer ég | P&S :90 |
fór í fyrra. En nú er að gjöra vel við gesti sína og | P&S :93 |
ekki held ég, að ég fari að gjöra mér ferðirnar til hans, og | P&S :97 |
um það, því maður á aldrei að gjöra neitt, nema maður viti áður, | P&S :103 |
á þér um það, sem þarf að gjöra? Og ætli þú hafir það | P&S :108 |
hann komst að orði, biðja hana að gjöra sér þá ánægju að lofa | P&S :141 |
þú hefur hvort sem er ekki að gjöra með það; það á ekki | P&S :148 |
Þorleifur var um veturinn nokkra hríð að gjöra við skipsbát fyrir kaupmann, og | P&S :151 |
skyldi fá Rósu, og hét Egill að gjöra dóttur sína vel úr garði. | P&S :172 |
og spísskammers, og það verður hann að gjöra. Ég finn hann þá ekki | P&S :179 |
hann var og hvað hann átti að gjöra, skara ljósin og hafa alla | P&S :188 |
bónin hennar, og hana ætti ég að gjöra. Gróa blóðroðnaði og þagnaði um | P&S :191 |
til skemmtunar, og griðkonur fóru sitt að gjöra hver, annaðhvort að sauma eða | M&K I,3 :41 |
til hans? Hann nennti sumsé ekki að gjöra sér þann krók að ganga | M&K I,3 :46 |
hér sé ekki um mikið vafamál að gjöra, hér má leita þeirra undir | M&K I,3 :54 |
það vit, að hún vel vissi að gjöra greinarmun dauða og lífs, varð | M&K I,4 :58 |
nema bláfátæka útarfa, sem lítið hafa að gjöra með peninga eða jarðir; mér | M&K I,5 :87 |
Hið þriðja, sem studdi að því að gjöra Sigrúnu sem fegursta í þetta | M&K I,6 :90 |
og segir: Þú ætlar, systir mín, að gjöra gys að saumavitinu mínu, en | M&K I,6 :95 |
varast það eins og glóandi eld að gjöra manni nokkuð til greiðviknis, hyskið | M&K I,7 :107 |
í humáttina á eftir. Það ættirðu að gjöra, Hjálmar minn, sagði prestur í | M&K I,7 :110 |
akur, landeyðan þín, og hefur ekkert að gjöra annað en áreita þá, sem | M&K I,7 :112 |
úr húsinu; hyggst hann nú enn að gjöra þess nokkra raun, hvort hann | M&K I,8 :119 |
og ekki þarf ætíð mikið til að gjöra mann óglaðari en hann á | M&K I,9 :126 |
í hálfum hljóðmm: Já, það verður að gjöra það, þakka yður fyrir en | M&K I,9 :131 |
til, að þér skipið honum Jóni að gjöra við hana. Það verður hana | M&K I,9 :133 |
á því stendur, að verið er að gjöra við hana. Ég skal láta | M&K I,9 :133 |
búri, því Kolur hafði þá venju að gjöra sig þar heimakominn, og þótti | M&K I,9 :137 |
gjafvaxta dætur og auð mikinn til að gjöra þær vel úr garði; væri | M&K I,11 :151 |
sér, eins og menn eru vanir að gjöra, er þeir dunda við eitthvað | M&K I,12 :156 |
staldraði við, þar til búið var að gjöra því nokkurn greiða. Meðal annarra, | M&K I,12 :163 |
prestur því líklega og biður Sigurð að gjöra sig þar heimakominn; er prestur | M&K I,12 :163 |
og upprennandi konuefnum ég verð eitthvað að gjöra mér til gamans við hann | M&K I,12 :167 |
fyrir hans hönd? Já, ég ætla að gjöra það, Sigurður sæll, fyrst presturinn | M&K I,12 :172 |
hinn næsta dag hafði húsfreyja nóg að gjöra að spyrja Sigrúnu frétta og | M&K I,14 :189 |
að þegar tóku menn í Hlíð að gjöra orð á, að ekki væri | M&K I,16 :213 |
biðja þig, Sigurður minn, bónar, ætlarðu að gjöra hana? Það er sjálfsagt, Þórdís | M&K I,16 :221 |
en þess, sem ég er vanur að gjöra fyrir þig. Jæja, þakka þér | M&K I,16 :221 |
kvenmann til geymslu. Nú ert þú að gjöra að gamni þínu, Þórdís mín, | M&K I,17 :237 |
býður mér, en þetta verð ég að gjöra, af því þú ert í | M&K I,18 :248 |
hafi hún sannspurt, að þeir ætli að gjöra honum aðför. XX. KAPÍTULI Herför | M&K I,19 :256 |
að, og grunar, hvað hann ætli að gjöra, grípur hún í skyndi sokka | M&K I,20 :264 |
hafa vel beþenkt, látið til leiðast að gjöra þá miðlun á málum að | M&K I,21 :273 |
þá Ögmundur hálfblindi upp á því að gjöra út um málið með því | M&K I,21 :274 |
gjörð teknir, að þeir ættu um að gjöra málið, en þó gæti hann | M&K I,21 :275 |
vinnumönnum upp, þar sem hann var að gjöra til einn af sauðunum, gengur | M&K I,22 :281 |
aftur til kindarinnar, sem hann var að gjöra til, verður honum litið til | M&K I,22 :281 |
vinn það ei til nokkurs hlutar að gjöra svo á móti skapi mínu, | M&K I,23 :298 |
mun þá hætt verða, Þórarinn minn, að gjöra þá svo glöggva sem má, | M&K I,23 :299 |
prestur hálfhlæjandi, ég get ekki verið að gjöra það ónýtt, sem búið er | M&K I,24 :304 |
gjöra það ónýtt, sem búið er að gjöra vottanlegt og skriflegt; ég held | M&K I,24 :304 |
veit ég ekki, hvað ég kynni að gjöra fyrir vild og vináttu, ef | M&K I,24 :304 |
Kemur þeim það þá öllum ásamt að gjöra skuli bréf þar um; en | M&K I,25 :319 |
nema ekkjan segði sér annað við að gjöra. Prestur spurði Þóri, hvort hann | M&K II,1 :324 |
við og segir: Þér eruð eitthvað að gjöra að gamni yðar, prestur minn, | M&K II,1 :326 |
sinn við það, sem hann var að gjöra, var hann óðara horfinn til | M&K II,4 :352 |
að efast um, hvað hann ætti að gjöra; fannst honum þá ýmist, að | M&K II,4 :353 |
hefur rekið Grím niður, tekur hann að gjörast fjölþreifinn; seilist hann til buxnastrengs | M&K I,20 :264 |
meira að Sigurði og hann tók að gjörast ógáður og ölvaður, fór hann | M&K I,21 :277 |
um það er, ég fer nú að gjörast gamall og letjast við prestsverkin | M&K I,23 :296 |
Presti þótti að sönnu Þórdís taka að gjörast harla djarfmælt, þó virtist Þórdísi | M&K I,24 :305 |
sprottið saumur, en ekki hafði verið að gjört. Á hægri hendi bar konan | P&S :178 |
fátt yfir, sér sé nú tekin að glapnast sýn, segir hún, enda muni | M&K I,1 :9 |
orðinn maður gamall, tók honum nú að glapnast sýn á því auganu, sem | M&K I,21 :271 |
litla, þá held ég verði nú að gleðja þig dálítið aftur. Þarna, ljúktu | M&K I,4 :69 |
fyrir gjöfina og fór nú skjótt að gleðjast af henni aftur, og leið | M&K I,4 :70 |
að lundarfari Sigríðar var svo varið, að glens átti ekki við hana, og | P&S :129 |
það, sem hefur gaman af því að glettast við þig og gabba og | M&K I,13 :187 |
Þá skal ég ekki vera búin að gleyma því í kvöld, sagði Ingveldur, | P&S :20 |
að þú sért ekki svo búin að gleyma því, að við einu sinni | P&S :121 |
þessari stundu sem ég sé búin að gleyma öllu, sem mér hefur verið | P&S :147 |
sinn, ég var nærri því búinn að gleyma bréfi, sem presturinn bað mig | M&K I,1 :21 |
líta við honum? Ertu þá búinn að gleyma því, hvernig hann fór með | M&K I,16 :220 |
gá, ég var nærri því búinn að gleyma nokkru af erindinu; ég kom | M&K II,1 :326 |
nú markaður glímuvöllur, og tóku menn að glíma, en konur og hinir eldri | P&S :18 |
og þessu næst er lagzt ofan að glugga þeim, sem var yfir sæng | M&K I,1 :16 |
glugganum, sagði prestur. Grímur meðhjálpari gekk að glugga og tók þar lykilinn, spennti | M&K I,12 :159 |
sagði Bjarni, eins og hann væri að glugga út í, hver það gæti | M&K I,17 :238 |
stígur þá yfir rimagarðinn og læðist að glugganum; verður hann þess nú var, | P&S :165 |
var maður, sem lá þétt upp að glugganum og hafði læst hvorritveggja hendinni | P&S :165 |
nefinu sem þéttast verða mátti út að glugganum hvað heitir maðurinn? Hallvarður Hallsson. | M&K I,1 :16 |
eigi heima. Bóndi stakk enn nefinu að glugganum og kallar út: Hallvarður, segir | M&K I,1 :16 |
að hún sneri andlitinu ívið meira að glugganum heldur en að húsfreyju og | M&K I,6 :92 |
til glugganna, og sér hann þá, að gluggatjöldunum er niður hleypt, en ljósi | P&S :164 |
margar greinir til þess: það fyrst, að gluggi sá, er var á búrinu, | M&K I,9 :135 |
þeir nörruðu hann Gvend minn til að glæpast á til þess að eyða | P&S :181 |
að verkinu. Grímur lét sér það að góðri kenningu verða, leggur aftur hendurnar | M&K I,13 :184 |
þau aftur, en nú komu þau að góðu haldi, því hvenær skyldi slíka | P&S :53 |
því og kvaðst þekkja maddömu Á. að góðu; og hvort er þeir ræddu | P&S :84 |
klaustra, og hafi það jafnan komið að góðu haldi; virðist honum eigi ólíklegt, | M&K I,8 :119 |
en ég vona það verði þér að góðu, ef þú kannt með að | M&K I,18 :248 |
tel það ekki eftir, það kom að góðu, hum, hum; þú ert heiðarlegur | M&K I,23 :295 |
hefðu bjargað lífi sínu með því að grafa sig í fönn; verður honum | M&K I,2 :38 |
nýskefldur, og tókst honum því greitt að grafa hann; þó varð hann að | M&K I,2 :38 |
Eftir fyrirsögn Þóris taka þeir nú að grafa skaflinn, þar sem stafirnir höfðu | M&K I,3 :55 |
loksins varð hún svo þreytt af að gráta, að hún sofnaði út af, | P&S :11 |
ekki gjört að sér að fara að gráta, því henni þótti svo vænt | P&S :23 |
frá og sá, að Sigríður fór að gráta. Æ, ég get ekki séð | P&S :24 |
eiga sjálf kind. Vertu samt ekki að gráta út úr því, Sigga mín | P&S :24 |
mig ekki sjá, að þú sért að gráta lengur, þetta var allt gaman; | M&K I,4 :69 |
mundi ekki geta stillt sig um að gráta, og mundi það þá ekki | M&K I,11 :147 |
að hyggja svo af harmi sínum, að gráturinn hætti og tárin stöðvast; gengur | M&K I,11 :150 |
sneri svona orðum sínum, tók hún að greiða sporið, allt eins og henni | P&S :132 |
tíma bráðum, og afsagði ég ekki að greiða eitthvað fyrir þér. Já, það | P&S :202 |
yður, húsbóndi minn, eftir gömlum vanda að greiða svolegana lítið fyrir greyinu, sagði | M&K I,9 :129 |
hann í öllu; hét hann Þórarni að greiða honum árskaup hans og þar | M&K II,5 :360 |
heyra, sem hér eru við staddir, að greiðir þú mér ekki landskuldina í | M&K II,1 :325 |
nú orðinn hálfgeðveikur. Enginn vissi gjörla að greina höfund þessara frétta; en þeir, | P&S :43 |
við: Það er þá fyrst til að greina, að Gróu minni á Leiti | P&S :176 |
þess háttar samkvæmum; hugsar hann nú að grennslast eftir, hvort hann væri heima, | P&S :164 |
og hirtu menn ekki um framar að grennslast eftir, hvort honum væri nokkuð | M&K I,22 :291 |
er þá ekki um auðugan garð að gresja og ekki annað eftir en | M&K I,12 :156 |
sannfróður maður og sannorður sagt mér, að Grettir hafi verið þrjár álnir danskar | M&K I,13 :186 |
hefur sagt þér það, Bjarni sæll, að Grettir hafi verið þrjár álnir danskar | M&K I,13 :187 |
meint, var hann og oft kunnur að greylegum látum. Liggur hann þar svo | M&K I,22 :291 |
sama hrepp. Bárður var maður auðugur að gripum og gangandi fé; jarðir átti | P&S :44 |
sjálft búið, að hann muni ganga að Grími, en í því bili hleypur | M&K I,13 :187 |
honum fyrir ofríki og ólögmætt frumhlaup að Grími. Þegar Grímur er heim kominn, | M&K I,20 :267 |
til fullra sekta um lögmætt frumhlaup að Grími; vissu menn, að Sigvaldi prestur | M&K I,21 :268 |
um haustið er það eitt skipti, að Grímur gjörir Agli orð að koma | M&K I,20 :257 |
á tali. Verður það ráð þeirra, að Grímur skuli kveðja heimiliskviðar og stefna | M&K I,20 :267 |
fréttist nú brátt um öll héruð, að Grímur meðhjálpari hefði handselt Sigvalda presti | M&K I,21 :268 |
af gjörður, og sökinni svo varið, að Grímur getur litla virðingu af henni | M&K I,21 :270 |
þeir Grímur hefðu skilið svo síðast, að Grímur hefði verið að öllu ásáttur. | M&K I,21 :271 |
nú tökunum á Ormi og ætlar að grípa hann hryggspennu, en Ormur verður | P&S :19 |
og varð henni einhvern veginn ósjálfrátt að grípa um höndina á Indriða; en | P&S :35 |
þegar Sigrún sér það, ætlar hún að grípa borðana, þegar Þórarinn tekur við | M&K I,6 :95 |
aftur á bak. Ætlar hann þá að grípa annarri hendinni í hurðina og | M&K I,9 :134 |
hér silfurskeiðarnar, en eitthvað verður til að grípa, fáðu henni, Þórunn mín, sleifina | M&K I,17 :237 |
dregur þar upp rjólbita og laumar að Gróu, og tekur henni þá heldur | P&S :38 |
er þá fyrst til að greina, að Gróu minni á Leiti vil ég | P&S :176 |
það mikil tíðindi. Fór hann þá að gruna margt, og álasar hann nú | P&S :102 |
og Gísli talinu; fór Gísli heim að Grundum um kvöldið. Séra Sigvaldi á | M&K II,3 :342 |
þó það heyrðist. Kaupmaður Möller var að grúfa ofan í búðarbók sína, er | P&S :92 |
hann að hafa sig allan við, að gröfin ekki fylltist jafnóðum aftur, svo | M&K I,2 :38 |
láta kenna honum, en ég vona, að guð minn góður heyri mína bæn | P&S :9 |
þá er ég nú sannfærður um, að guð hefur opnað augu þín svo, | P&S :170 |
en ég dæi, og þá aðra, að guð vildi bæta úr því, sem | P&S :174 |
litlu, svo minnistætt er mér það, að guð leiddi þig aftur úr háskanum. | M&K I,4 :62 |
engan eigum að, þó ég viti, að guð hafi oft gjört það að | M&K I,24 :306 |
er sáttur við heiminn; ég vona, að guð leiði þig og styðji, það | M&K I,25 :316 |
orð af munni, að hann sagði, að guð skyldi vera lofaður fyrir hans | M&K II,1 :323 |
að; samt vantreysti ég því ekki, að guð geti ekki vakið einhvern upp | M&K II,1 :327 |
á Búrfelli. Sigríður fann það og að Guðmundi, að hann væri mjög svo | P&S :61 |
varð þar eftir og vænti þess, að Guðmundur mundi hefja samtalið með einhverju | P&S :56 |
hann eins og henni var geðfelldast, að Guðmundur væri lambhúshettan, en Indriði faldurinn, | P&S :63 |
með þeim Agli, Rósu og Guðmundi, að Guðmundur skyldi fá Rósu, og hét | P&S :172 |
til sætis í stofu, fyrir því að Guðmundur hafði fengið riðu af reiðinni | P&S :196 |
endilöngu; mörgum þótti það ekki rétt, að Guðmundur skífði svo hlífar sínar, en | P&S :198 |
gat þess með mörgum fögrum orðum, að Guðmundur bóndi hennar væri efnilegur til | P&S :201 |
var einn dag snemma um sumarið, að Guðrún kom að máli við Sigríði | P&S :90 |
til dauðans elskandi Indriða Jónssyni. Eftir að Guðrún var búin að lesa bréfið, | P&S :122 |
og var það dregið af því, að Guðrún hafði jafnan verið á Stöðum | M&K I,5 :78 |
og eigi litlar. Það vildi til, að Guðrún ráðskona var engin heimótt eða | M&K I,9 :137 |
hann segi; ljúka þau svo talinu, að Guðrún trúir því, en Finnur þykist | M&K I,11 :153 |
sagði Sigríður; en það var auðséð, að Guðrúnu líkaði ekki þetta svar, því | P&S :140 |
þau talið, og sást það á, að Guðrúnu líkaði þessi tilhögun allvel. Næsta | M&K I,10 :144 |
rétt eins og hún vænti þess, að guðs réttlætandi reiði mundi þá og | P&S :108 |
sagði Indriði hálfbrosandi; það er sjaldan, að guðsblessun kemur úr sjónum upp í | P&S :103 |
háttar öðrum á vætt) og hvíslar að Gunnu: Á herðarnar þín hafðu hann, | P&S :95 |
mjög, en móðir hennar hætti ekki að gylla fyrir henni, hve girnilegt það | P&S :69 |
höfum ekki gripið til þeirra úrræða að gylla fólk með loforðum, sem þó | M&K I,16 :217 |
það vera, að það verði þér að gæfu, eins og prestur getur á, | M&K I,12 :170 |
ekki veit ég hvað þú ert að gæta að þarna inn á melunum, | P&S :113 |
kunningskapur okkar, að við áttum bæði að gæta fjár á eyðidal nokkrum, og | P&S :154 |
veisluna, enda væri þá enginn heima að gæta krakkanna, ef hún færi, annar | P&S :177 |
það annað, að þegar farið var að gæta að söðli Rósu, var hann | P&S :186 |
og að því loknu gekk smali að gæta fjár, en aðrir sinntu heimilisönnum, | M&K I,3 :41 |
mörgu að hyggja: fyrst og fremst að gæta þess, að enginn annar en | M&K I,7 :104 |
skallaskömminni á þér. Þú þarft ekki að gæta að því, hún er ekki | M&K I,7 :112 |
mundi heima sitja verða og nokkrir að gæta bús og bæjar heima, segir | M&K I,17 :224 |
um mann til farar með sér að gæta hestanna. Ríða þeir um á | M&K I,20 :260 |
að ljá sér mann til fylgdar að gæta hesta, meðan þeir eigi tal | M&K I,20 :260 |
þar, svo hún ætti hægra með að gæta til hans, er hann vekti | M&K I,25 :311 |
ímyndað sér, er hann fór betur að gæta að, að Þórdís fóstra Sigrúnar | M&K II,4 :352 |
í munni, en það sögðu menn, að gæti af ýmsum orsökum að borið, | M&K I,22 :294 |
og nokkrum haldist það uppi óhegndum, að göfugir menn og ráðvandir séu meiddir | M&K I,20 :266 |
knýi á dyrnar, og vissi hann, að göng voru löng til baðstofu. Hann | P&S :177 |
féð vera, segir Guðrún, þú átt að hafa gætur á, að það hverfi | P&S :10 |
hans þóttist hafa meira gagn af að hafa hann heima við heyvinnu en | P&S :16 |
því segi ég það, það verður að hafa gát á því hérna, ef | P&S :49 |
ég að ráða þér til þess að hafa hana fyrir framan; en hitt | P&S :50 |
eins og ég og verðið því að hafa sál, sem að minnsta kosti | P&S :64 |
hvaða tilfinning þeirrar konu hjarta verður að hafa, sem kremst af harmi og | P&S :64 |
hugarburður og reykur eða ekki; verðið að hafa svo viðkvæmt hjarta, að ef | P&S :64 |
frammistöðumenn ákveðnir; en sjálfur ætlaði Bárður að hafa umsjón yfir vínföngunum. Þriðjudaginn í | P&S :72 |
meira frjálsræði en griðkonur eru vanar að hafa og ekki ganga í slitvinnu, | P&S :84 |
það er aðferðin, ef maður á að hafa eitthvað gagn af þeim. Maður | P&S :91 |
jafnan að finna eitthvað gleðiefni til að hafa af fyrir Indriða, þegar hann | P&S :102 |
við hann: Hvar ætlar þú okkur að hafa náttstað, lagsmaður? Við ríðum heim | P&S :103 |
einhver útróðrarmaður; henni þótti því réttast að hafa vaðið fyrir neðan sig og | P&S :117 |
við, við getum þá svarið fyrir að hafa lesið það. Því verður nú | P&S :120 |
get ég ekki verið án þess að hafa einhverja stúlku til þess að | P&S :123 |
láð mér, að ég helst kýs að hafa þann kvenmann mér við hönd, | P&S :134 |
sér þá ánægju að lofa sér að hafa hana fyrir fylgistúlku á dansleiknum. | P&S :141 |
með fötin, sem þú ætlar þér að hafa í kvöld. Það er nú | P&S :142 |
verður þú til hneykslis og aðhláturs að hafa það á höfðinu; gjörðu mér | P&S :142 |
elskan mín, til raunar og armæðu að hafa óhræsis íslenska búninginn í kvöld; | P&S :142 |
eftir dansleikinn, er hún aftur fór að hafa drauma á hverri nóttu; þó | P&S :148 |
ég að biðja yður, herra Möller, að hafa ekki fyrir því að fjölga | P&S :162 |
á kveldin, en ekki þori ég að hafa hana í svefnherberginu, því þá | P&S :163 |
og lítur upp og bendir kaupmanni að hafa ei hátt um sig. Það | P&S :165 |
Indriði kvað sér það vel líka að hafa Búrfellsfeðga í boði sínu, ef | P&S :177 |
vors, fékk hann af föður sínum að hafa selstöðu í Fagrahvammi um sumarið | P&S :206 |
á mér, ef ég kynni heldur að hafa eitthvað viðþol æ, æ! ekkí! | M&K I,1 :10 |
Æ, ekki get ég nú verið að hafa tvenna vettlinga, það er ekki | M&K I,2 :25 |
lengur fylgt Sigurði, og verður hann að hafa alla vareygð við, að hann | M&K I,2 :35 |
segir: Hér munum við nú verða að hafa næturgisting, þó hún sé ekki | M&K I,2 :36 |
að grafa hann; þó varð hann að hafa sig allan við, að gröfin | M&K I,2 :38 |
mikinn andvara sem hann bar sig að hafa á sér, sé þó við | M&K I,2 :39 |
held henni væri ekki vanþörf á að hafa einhvern ungling að snúast í | M&K I,4 :60 |
nokkuð, en ég skal heita því að hafa meiri alúð á því; og | M&K I,4 :63 |
hana fyrir eitthvað, sem henni kynni að hafa orðið á. Hún gekk þegjandi | M&K I,4 :67 |
og okkur hjónunum er ekki skylt að hafa þig lengur; þú átt, það | M&K I,4 :67 |
að Holti, og það verðum vér að hafa fyrir satt, þar til vér | M&K I,5 :72 |
áður menn þar á heimilinu fóru að hafa það í flimtingum sín á | M&K I,7 :100 |
til hæfis. Ekki þótti smábændum dælt að hafa Tudda á vist, og var | M&K I,7 :103 |
og hafið sagt, að enginn ætti að hafa hann nema ég, þegar grautur | M&K I,7 :106 |
sporð þann, sem hann var vanur að hafa til þess að sópa með | M&K I,9 :128 |
ekki má ég vera svo lengi að hafa ekkert í henni Alvíð, ég | M&K I,9 :129 |
því ég gat ekki verið svona, að hafa ekkert að láta í hana | M&K I,9 :129 |
fékk þér tóbak, og þú átt að hafa það til vikunnar, sem ég | M&K I,9 :130 |
heimakominn, og þótti honum sér heimilt að hafa það af mat, er honum | M&K I,9 :137 |
lagið vinnur það, en þolinmæðina verður að hafa. Já, þér sögðuð svo um | M&K I,10 :143 |
Hlíðarhjón að svo stöddu; maður verður að hafa fleira en eitt járnið í | M&K I,10 :143 |
af hendi leyst, sem Þórarinn átti að hafa, og fékkst mikið um; ekki | M&K I,11 :146 |
skotthúfu sína, er hann var vanur að hafa heima, og syngur Þórarin úr | M&K I,11 :149 |
sig og segir síðan: Ég verð að hafa borðsálminn í styttra lagi í | M&K I,13 :181 |
skyndingu og myndar sig þegar til að hafa ár á borði. Grímur lagði | M&K I,13 :184 |
hann lagt og boðið honum við að hafa, þá er hann í fyrsta | M&K I,14 :195 |
á því í þess konar efnum að hafa hreinskilni, því bæði er það | M&K I,14 :202 |
fyrr riðið til alþingis. Við eigum að hafa 12 eða 14 hesta, og | M&K I,15 208 |
annars hefði hann ekki gefið um að hafa kunningsskap við þig, eftir að | M&K I,15 :211 |
sagði Egill; eða á maður ekki að hafa hann upp í sér, á | M&K I,18 :247 |
Jú, sagði Hallvarður, vissulega, maður á að hafa hann hérna, kunningi, hægra megin | M&K I,18 :247 |
ekki örvænt um, að Sigrúnu kynni að hafa snúizt hugur síðar, hefði þau | M&K I,19 :251 |
bræði mikilli að Bjarna og ætla að hafa hann undir; en ekki urðu | M&K I,20 :263 |
bráðum vera en þó verð ég að hafa nokkrar menjar þess, að við | M&K I,20 :265 |
þetta mál, þá höfum vér, eftir að hafa vel beþenkt, látið til leiðast | M&K I,21 :273 |
vera, sagði Þórdís, þið eruð vanir að hafa það svo, karlmennirnir, að ráða | M&K I,22 :285 |
vill það ekki, kveðst hann verða að hafa hraða ferð, muni hann verða | M&K I,22 :287 |
síðan suður, og ætli hann þá að hafa náttstað í Hlíð, er hann | M&K I,22 :287 |
það atvikaðist, og þarf ég ekki að hafa það upp, svo ég gjöri | M&K I,24 :305 |
eytt, og þarf þá hvorugur ykkar að hafa vansæmi af, bóndi minn að | M&K I,24 :305 |
þér, prestur minn, ekki af því að hafa auðgað yður af annarra fávizku. | M&K I,24 :305 |
sjónir, hver endalok veikindi hans kynnu að hafa, og fannst henni þá sem | M&K I,25 :315 |
allra manna nokkurn pening af þeim að hafa, og gramdist henni það, að | M&K I,25 :315 |
Meðan ég lifi, áskil ég mér að hafa öll umráð téðrar jarðar, ágóða | M&K II,1 :329 |
eftir skapi mínu að lofa heiminum að hafa tárin mín að leikfangi, og | M&K II,2 :333 |
Guðrúnu: Þú áttir, systir góð, ekki að hafa þetta hjal, það er ekki | M&K II,3 :340 |
kemur að B..., og hyggur hann að hafa þar náttstað. Kom hann í | M&K II,4 :346 |
Þórarinn stóð þar nærri og ætlar að hafa hönd á með Gísla, en | M&K II,4 :347 |
sagði, að raunar hefði hann óskað að hafa Þórarin í sinni þjónustu, því | M&K II,5 :360 |
og voru þeir málkunnugir; ætlar Þórarinn að hafa þar náttstað og fregna úr | M&K SÖGULOK :368 |
geyma hann þar, en biður Indriða að hafast þar við öðru hverju, þar | P&S :158 |
ógifta. Enginn maður segist Sigrún halda að hafi sannar sögur af viðræðum þeirra | M&K I,15 :211 |
á því, eins og sig minni að hafi átt að vera á því, | M&K II,4 :349 |
óráð, en óráð tel ég það að hafna sæmilegum boðum þeirra, sem vilja | M&K I,23 :298 |
fyrir því, blessuð! Ávallt vissi hún að haga svo orðum sínum, við hvern | P&S :37 |
skemmtilegu samtali, ef sá kann vel að haga orðum sínum, sem við er | P&S :57 |
allvel að sér og kunni vel að haga orðum sínum, hver sem í | P&S :89 |
til um það, hvernig við eigum að haga því öllu saman; ætli þér | P&S :160 |
verið í moldarkofum; ég kann ekki að haga mér í þessum súðhúsum, þar | P&S :181 |
næst sagði prestur, hvernig hann ætlaði að haga ferðinni og hvað hann vildi | M&K I,10 :144 |
eigi að vera í vandræðum með að haga svo tungu þinni, að það | M&K I,14 :194 |
að sýna henni, hvar hún ætti að halda fénu til haga. Vertu ekki | P&S :10 |
Ásbjörn; mér er þó næst skapi að halda, að hann eigi hana; það | P&S :22 |
ég ekki; þó er mér næst að halda, að hún muni líta í | P&S :43 |
svo skemmtilegt, að hún gæti verið að halda lengur lífinu í því; þegir | P&S :57 |
spurningum kirkjunnar; rítúalið leyfir mér ekki að halda lengra út í það, piltar! | P&S :76 |
er þær nú yrðu að fara að halda heim aftur, en Guðrún sagðist | P&S :94 |
í dag? Já, það er ég að halda, eða á ég lengi að | P&S :108 |
hefði hún ekki þurft á því að halda. Í því bili kom Indriði | P&S :191 |
borðfæri til en boðsmenn þurftu á að halda, sögðu frammistöðumenn, að hann yrði | P&S :193 |
að Seli. Þessir tveir bæir áttu að halda uppi vegabótum á hálsinum, er | M&K I,2 :32 |
ég ráða; eigum við þá bæði að halda undan brekkunni og veðrinu, og | M&K I,2 :33 |
ég nú til þess, sagði Þorsteinn, að halda lengra áleiðis, og tak nú | M&K I,2 :34 |
vel verið, að einhver, sem þarf að halda á léttastúlku eða til að | M&K I,4 :60 |
hér, því þó það væri þungt að halda hann með ómaga, þá vissirðu | M&K I,4 :61 |
hinu er beitt, ef á þarf að halda, hum, hum. Þér sögðuð það | M&K I,5 :85 |
þurfa á sömu list hvað mest að halda, og hvorutveggju flaska oftast á | M&K I,7 :100 |
að vera á faralds fæti en að halda kyrru fyrir, því sveltur sitjandi | M&K I,9 :138 |
séu einhverjir á bænum, sem þurfa að halda eins mikið á tröfunum að | M&K I,10 :141 |
tilbúið í kirkjunni, ef á þarf að halda, prestur góður; en ég held, | M&K I,12 :159 |
minn, segir Egill, á ég ekki að halda á honum út? Hann ber | M&K I,12 :163 |
því siðalögmáli, sem nokkrir kunna vel að halda. Hið fyrsta og æðsta boðorð | M&K I,12 :165 |
eð lekur og kann engum lærdómi að halda. Svo hélt ég, sonur sæll, | M&K I,14 :194 |
ræðuna ganga: En hvernig á nokkur að halda reglu á heimili sínu, ef | M&K I,16 :215 |
honum bakslettu nokkra, ef á þyrfti að halda, en sagði samt, að Bjarni | M&K I,20 :260 |
prestur, að Sigurður skyldi heita því að halda uppi fébótum, ef nokkrar yrðu | M&K I,21 :271 |
fyrir ykkur gömul hjón að vera að halda í þetta kot, eftirgjaldið til | M&K I,24 :304 |
guð veit, hvað lengi ég þarf að halda á því þá er það | M&K I,25 :318 |
og hvort hún hafi í hyggju að halda áfram búskap eða segja Hlíð | M&K II,1 :326 |
annars vegna, að mig langar til að halda í jarðartetrið, en að þið | M&K II,2 :336 |
eigum sínum svo, að Sigrún fékk að halda búinu óskertu eftir hans dag. | M&K SÖGULOK :367 |
þína og upphæð jarðarafgjalds vil ég, að haldist. Landskuldina borgar þú mér, Þórir | M&K II,1 :324 |
sækti einhver eyðilegleiki, og ætlaði ég að halla mér út af, kelli mín, | M&K I,1 :9 |
vel bjart, en nú var farið að halla degi og skuggsýnt, svo aðeins | M&K I,9 :136 |
um leið til hans og ætlar að halla honum að sér, svo hann | M&K I,17 :230 |
vasa sínum tvær spesíur og réttir að Hallvarði þú lætur mig fá þetta, | M&K I,18 :247 |
og taka þeir félagar það ráð, að Hallvarður reisir Egil á fætur, og | M&K I,18 :241 |
af manna völdum; sagði hann og, að Hallvarður sá, er hann hafði hitt, | M&K I,18 :250 |
ætti, heldur bæri það til þess, að Hamar hefði fyrrum verið eign langfeðra | M&K I,21 :277 |
ég einhvern tíma sagt yðar áður, að Hamar munduð þér aldrei eignast, meðan | M&K II,1 :327 |
Hann ætlaði inn yfir háls hingað að Hamri að sækja tvo sauði; hann | M&K I,3 :47 |
síðan var hans leitað og sent að Hamri að spyrja um hann; hann | M&K I,3 :47 |
vil ég, segir hún, senda þig að Hamri, og berðu Þóri kveðju mína | M&K I,3 :51 |
Hrólfur klæddist snarlega. Frá Hlíð og að Hamri var örskammt og ekki lengra | M&K I,3 :51 |
hafa, að ég er orðinn eigandi að Hamri; nú vil ég segja þér, | M&K II,1 :324 |
föðurnum, það er nafnsins og þess, að hana svipaði í ætt til föðurömmu | P&S :8 |
nokkurn veginn hátt, og var auðheyrt, að hana gilti einu, þó það heyrðist. | P&S :92 |
hafði draumur þessi haft á hana, að hana fýsti eigi að leggja sig | M&K I,3 :50 |
að reyna svo margt í Hlíð, að hana fysti nú að fara þaðan | M&K SÖGULOK :366 |
engu, en grúfði sig með andlitið að handleggnum á fóstru sinni og lagði | M&K I,4 :68 |
maður, og hafði húsfreyja orð á að handsama hestinn og gæta eftir, hvort | M&K I,17 :226 |
tekur hreppstjórinn í Sigríðartungu það ráð, að hann flytur kerlingu með tilstyrk sveitarmanna | P&S :5 |
nú því starfi svo langt komið, að hann kunni þær allar vel nema | P&S :7 |
hans unni honum mikið og vildi, að hann yrði prestur, og varla hafði | P&S :8 |
Ormur numið svo mikið í latínumáli, að hann gæti sett tvö orð gallalaust | P&S :8 |
var það ætlunarverk Indriða á Hóli, að hann skyldi smala á morgnana, en | P&S :8 |
þroski hans sé svo mikill orðinn, að hann gæti hjakkað af einhverjum þúfnakollinum, | P&S :9 |
sem kennt er. Vissi ég það, að hann Ormur minn yrði ekki prestur, | P&S :9 |
staðar nálægt okkur, og heldurðu þá, að hann þurfi að slíta sér út | P&S :9 |
er svo var glöggur á fé, að hann þekkti hverja kind, ef hann | P&S :20 |
er þó næst skapi að halda, að hann eigi hana; það er eins | P&S :22 |
og reiddist því, er Jón sagði, að hann væri hlutdrægur. Á, lýg ég | P&S :23 |
tilviljun, þá bar ætíð svo við, að hann kallaði Ingibjörgu á Hóli maddömu, | P&S :41 |
það, hvort ykkur mundi það óskapfellt, að hann leitaði þar ráðahags, sem er | P&S :42 |
tekur Indriði nú ógleði mikla, svo að hann nær því mátti engu sinna. | P&S :43 |
dagstjarna nokkur svo í djúpan mar, að hann ekki áður skemmti sér við | P&S :45 |
valið óvirðulegra sæti, heldur hins vegna, að hann var of stór vexti til | P&S :46 |
færist það vel, því auðséð væri, að hann gæti með öllu hrundið honum | P&S :47 |
hafði hann það jafnan á orði, að hann Guðmundur sinn ætti að tína | P&S :47 |
héraðinu hann fríður sýnum. Allir vissu, að hann var maður samhaldssamur og átti | P&S :47 |
þóttust menn vita, að færi svo, að hann einhvern tíma ágirntist einhverja af | P&S :47 |
og dettur honum þá í hug, að hann hafi gleymt að læsa eftir | P&S :48 |
svo fróður í þess háttar efnum, að hann vissi, að hún átti að | P&S :55 |
með öllu saman held ég þó, að hann leggi ekki stórt fyrir, svo | P&S :57 |
hann getur verið svo vikunum saman, að hann smakki ekki feitmeti, og er | P&S :58 |
og er það ekki af því, að hann eigi það ekki til. Það | P&S :58 |
heldur mun það vera af því, að hann vill koma því í skildinga; | P&S :58 |
móðir mín! Ég vona til þess, að hann biðji mín ekki. Það var | P&S :61 |
en taldi Guðmundi það til gildis, að hann væri ráðdeildarmaður, stilltur og efnaður | P&S :61 |
búa svo í garð fyrir hann, að hann yrði þess mest aðnjótandi, sem | P&S :61 |
Sigríður fann það og að Guðmundi, að hann væri mjög svo fákunnandi; en | P&S :61 |
hún það fyrir satt öðru veifinu, að hann mundi hafa huga til sín, | P&S :62 |
en það stendur ætíð svo á, að hann á þar ferð um, sem | P&S :74 |
saman jarðarhundruð Sigríðar og landskuldavættir en að hann væri að hugfesta það, sem | P&S :75 |
aldrei annað til þeirra mála en að hann fór að kjammsa með munninum | P&S :77 |
þeim hann svo við lánardrottin sinn, að hann setti hann frá ráðsmennskunni; en | P&S :85 |
Vinir hans álösuðu honum fyrir það, að hann hefði ekki leitað sér ríkara | P&S :85 |
óþarfa og sá ávallt svo um, að hann hefði það, sem aðrir höfðu | P&S :92 |
gleymt þeim, herra Möller? Kaupmaður sagði, að hann væri ekki búinn að taka | P&S :94 |
aftur, og varð Sigríður þess vör, að hann talaði nokkuð hljóðlega við kaupmann, | P&S :94 |
þær þvaðra. Það hefur spillt fyrir, að hann lét alla, sem voru í | P&S :96 |
alla, sem voru í búðinni, sjá, að hann gaf þér klútinn. Og ekki | P&S :96 |
þér kveðju sína og það með, að hann vonaði til að fá að | P&S :97 |
ég get ekki ætlast til þess, að hann ljái mér hann, þar sem | P&S :100 |
nokkrum öðrum hann. Veit ég það, að hann hefur afsagt þeim þremur eða | P&S :100 |
kaupmaður hefði beðið sig að skila, að hann hefði ekki vitað, að hún | P&S :100 |
harmar Sigríði, og var það lengi, að hann sinnti ekki störfum. Þótti föður | P&S :101 |
þeim vetri breyttist svo skapferli hans, að hann var nú jafnan fremur glaðlegur | P&S :102 |
menn, en það þóttust menn finna, að hann byggi yfir einhverjum duldum harmi. | P&S :102 |
hann nú sjálfum sér fyrir það, að hann hafi ekki sjálfur talað við | P&S :102 |
Og hvað ber til þess? Það, að hann alltaf rekur hesta, og lasta | P&S :103 |
ekki, að konan yrði vör við, að hann væri vaknaður, meðan hún klæddist, | P&S :107 |
konan mundi hafa orðið vör við, að hann leit upp. Bóndi húsfreyju lá | P&S :107 |
hvað segir þú? Trúir þú ekki, að hann er tossaður að forlova sig | P&S :110 |
ofan af höfðinu á sér, svo að hann gæti heyrt betur og komist | P&S :111 |
skyldu ganga upp að Skólavörðu, svo að hann gæti sýnt Indriða landslagið þar | P&S :112 |
kaupmaður kveður þær, og sér Indriði, að hann tekur um leið í höndina | P&S :116 |
í hug, að svo megi fara, að hann annaðhvort ekki hitti Sigríði heima, | P&S :116 |
ekki hitti Sigríði heima, eða þó að hann finni hana, að hann þá | P&S :117 |
eða þó að hann finni hana, að hann þá geti ekki talað einslega | P&S :117 |
hana; virðist honum það því ráðlegast, að hann skrifi henni til bréf og | P&S :117 |
með sér til vonar og vara, að hann geti skilið það eftir þar | P&S :117 |
til dyranna. Indriði var svo klæddur, að hann var á bláum treyjufötum úr | P&S :117 |
benti maður þá Kristjáni til þess, að hann gæti ekki fengið verslunina nema | P&S :123 |
verslunina nema með því eina skilyrði, að hann ætti þá stúlku, sem maður | P&S :123 |
menn verða að sjá svo um, að hann gjöri sér engar ferðir að | P&S :124 |
Það er að segja af Indriða, að hann þóttist hafa komið vel ár | P&S :124 |
hann gæti ekki trúað sjálfum sér, að hann sæi það rétt, sem hann | P&S :126 |
sér til, styttu honum svo stundir, að hann gáði þess ekki, hvað tímanum | P&S :126 |
nú ekki annað frá Indriða en að hann dvaldi í Reykjavík einn eða | P&S :128 |
þreyta, unnið svo á heilsufar hans, að hann treysti sér ekki til að | P&S :128 |
hendur, og réði hann það af, að hann kom hestum sínum á fóður | P&S :128 |
einhverja átyllu, eins víst er það, að hann gjörir oft úlfalda úr mýflugunni. | P&S :128 |
greiðir heldur sporið í því skyni, að hann skuli ekki ná sér; en | P&S :130 |
komast eftir, hvernig stæði á því, að hann hagaði svo kátlega orðum sínum | P&S :132 |
úr því, hvað til þess kom, að hann talaði ekki orðið út til | P&S :133 |
Möller þekkti; en það vitum vér, að hann þagnaði á einu og þagði | P&S :133 |
stund, en þó ekki svo lengi, að hann gæfi Sigríði ráðrúm til að | P&S :133 |
sjáir ekki, hvað býr undir því, að hann er að biðja þig að | P&S :140 |
sín í vor? Ekkert annað en að hann sér það fyrir, sem líklegast | P&S :140 |
og bar það upp fyrir Sigríði, að hann hefði ásett sér að bjóða | P&S :141 |
við íslenska búninginn minn, sagði Sigríður, að hann þarf ekki langs undirbúnings við; | P&S :142 |
tíma um veturinn bar svo við, að hann sneri skegg af lykli þeim, | P&S :150 |
og Þorleifs, og fann kaupmaður skjótt, að hann var eigi aðeins mesti þjóðhagi, | P&S :151 |
eigi aðeins mesti þjóðhagi, heldur og, að hann var vel að sér um | P&S :151 |
brosti við. Já, það er víst, að hann heitir Möller, og ég hef | P&S :156 |
nóttina hjá L. í Reykjavík, þá að hann sá Möller á gangi með | P&S :156 |
stuðnings ætlun sinni um þetta mál, að hann um veturinn hefði á laun | P&S :157 |
að það væri í því skyni, að hann ætlaði að eiga hana. Allar | P&S :157 |
Indriða brá svo við þessar fréttir, að hann setti dreyrrauðan og þagði um | P&S :157 |
þar við öðru hverju, þar til að hann gjöri honum nokkra vísbendingu. Til | P&S :158 |
hafði orðið mismælt, eður réttara sagt, að hann hafði sagt það, sem hann | P&S :163 |
bænum; dettur honum þá í hug, að hann hefði ekki séð kaupmann Möller | P&S :164 |
ekki fundið Möller, því ég sé, að hann er þó heima; mér þykir | P&S :165 |
er þó heima; mér þykir líklegt, að hann ljúki upp. Að svo mæltu | P&S :165 |
auga á hana, en með því að hann var nokkuð voteygður af brennivíni | P&S :167 |
þá tal saman, og segir Indriði, að hann muni ríða í hérað þann | P&S :175 |
baðstofu. Hann tekur nú það ráð, að hann gengur í bæinn allt að | P&S :177 |
lái mér það. Ég sagði honum, að hann yrði að skaffa mér forsvaranlegt | P&S :179 |
hefur farið af fóstursyni yðar Guðmundi, að hann kunni að fara með efni | P&S :183 |
öllu saman. Ég hélt það þó, að hann Guðmundur yrði samhaldssamur ekki síður | P&S :183 |
að fara svo, sem betur fór, að hann Gvendur á Búrfelli yrði maðurinn | P&S :190 |
þurftu á að halda, sögðu frammistöðumenn, að hann yrði að reyna að nota | P&S :193 |
og varð það svo mikill forði, að hann nauðugur gekk frá leifðu. Þegar | P&S :195 |
alls efa og vantrausts og svo, að hann ekki þurfti að þreifa fyrir | P&S :196 |
góð skil og sagði sem Halli, að hann væri góður matur; og er | P&S :197 |
ræðarar, og var eigi örgrannt um, að hann kæmi óþægilega við klæðafald konu | P&S :197 |
eins fimur sem Gunnar á Hlíðarenda, að hann gæti kastað vopnum í loft | P&S :198 |
ráðið með þeim Rósu og Ormi, að hann þyrfti eigi annarra vopna við | P&S :199 |
á honum; þökkum við guði fyrir, að hann hefur látið æskuóskir okkar rætast. | P&S :206 |
dó í svartadauða og andaðist, eftir að hann hafði étið í einu átta | M&K I,1 :7 |
fátt til málanna, en svo kemur, að hann þykist ekki lengur afskiptalaus hjá | M&K I,1 :14 |
lengi og vel, og kemur svo, að hann hefur lokið hinni fyrstu rímu; | M&K I,1 :15 |
er hann kemur aftur, segir hann, að hann hafi ekki orðið var við | M&K I,1 :15 |
húsfreyja skilur samt svo svar hans, að hann muni geta þegið það, ef | M&K I,1 :17 |
brennivínið; það er haft eftir honum, að hann hafi átt að segja: Heldur | M&K I,1 :19 |
ekki, þegar þú vaknar og sér, að hann babbi þinn er horfinn. Ekki | M&K I,2 :26 |
þyngd á bakinu, en eftir það að hann fór að eldast og lýjast, | M&K I,2 :29 |
er orðið. Hálsinum er svo varið, að hann á þá hliðina, er veit | M&K I,2 :32 |
viljum, enda er það ekki trúlegt, að hann dimmi úr því, sem nú | M&K I,2 :33 |
mun eigi láta á sér finna, að hann gæti ekki fylgt honum. Þannig | M&K I,2 :34 |
hann að hafa alla vareygð við, að hann missi ekki sjónar á honum; | M&K I,2 :35 |
þá ekki annað sýnna fyrir en að hann leiði hann, og við þetta | M&K I,2 :35 |
enda er hann þá svo dasaður, að hann má ekki ganga, og stendur | M&K I,2 :35 |
í andliti, tekur hann það ráð, að hann gengur að Þorsteini, þar sem | M&K I,2 :36 |
hann þá eigi annað fyrir en að hann mundi þá og þegar andast, | M&K I,2 :36 |
Verður þá Sigurði það til orða, að hann segir: Hér munum við nú | M&K I,2 :36 |
fótum; honum dettur þá í hug, að hann hafði heyrt, að margir hefðu | M&K I,2 :37 |
fönn; tekur hann nú það ráð, að hann gengur þangað, sem Þorsteinn liggur | M&K I,2 :38 |
þéttist, eftir því minnkaði andrúmið, og að hann fyrir þá sök ekki mundi | M&K I,2 :38 |
og dettur honum það í hug, að hann rekur annan enda stafsins upp | M&K I,2 :39 |
upp í gegnum skaflinn, þar til að hann finnur, að hann nær upp | M&K I,2 :39 |
skaflinn, þar til að hann finnur, að hann nær upp úr að utanverðu, | M&K I,2 :39 |
utan um hann eru svo freðin, að hann var eins og klakastokkur. Hann | M&K I,2 :39 |
að Sigurði, og þóttist Sigurður sjá, að hann hvessti augun að honum og | M&K I,2 :40 |
sigið að sér svo mikið ómegin, að hann ekki mátti hreyfa legg eða | M&K I,2 :40 |
að fætur hans voru svo aflvana, að hann fyrir engan mun mátti brott | M&K I,2 :40 |
þess er ekki langt að bíða, að hann gjöri eitthvað manndrápsveður, það slæðist | M&K I,3 :45 |
er nú ekki ólíklegt, sagði Þórdís, að hann breyti sér bráðum, þar svo | M&K I,3 :45 |
vildi ég, það segi ég satt, að hann gjörði ekki neitt áhlaupið, þangað | M&K I,3 :45 |
af hálsinum hérna síðan um árið, að hann Sveinn heitinn varð úti á | M&K I,3 :45 |
fara, þegar menn álösuðu honum fyrir, að hann hefði ei sagt til mannsins, | M&K I,3 :46 |
ég heyrði eitthvað talað um það, að hann hefði horfið skyndilega hvernig bar | M&K I,3 :47 |
heldur en sex árum eftir það, að hann Einar heitinn stautari varð úti. | M&K I,3 :47 |
einni hellu. Var þá getið til, að hann hefði verið drepinn? Nei, enginn | M&K I,3 :48 |
sé ekki betur, Þórdís mín, en að hann sé slarkandi eins og stendur, | M&K I,3 :52 |
af Þorsteini er það að segja, að hann varð ekki lífgaður, og var | M&K I,3 :56 |
var honum ekki til neinnar fyrirstöðu, að hann ei gæti gengið eins óhaltur | M&K I,4 :57 |
ráð að skrökva því að henni, að hann hefði farið ferð suður á | M&K I,4 :58 |
stendur, þó þætti mér ekki ólíklegt að hann Jón í Tungu tæki hana; | M&K I,4 :60 |
okkur föðurmissirinn, er svo illa tiltókst, að hann dó í ferð með þér, | M&K I,4 :62 |
ég fái það aldrei guði fullþakkað, að hann gaf mér þig aftur heilan | M&K I,4 :62 |
ég segi þá hreppstjóranum frá því, að hann megi ekki gjöra mér sveitarútsvar | M&K I,4 :62 |
fyrir okkur hérna, karl og kerlingu, að hann góði maður hefur látið einkason | M&K I,4 :65 |
þá furðar mig ekki á því, að hann sé blíður, ef til einhvers | M&K I,4 :65 |
Þórdís mín, að segja af því, að hann hafi reynt til að fá | M&K I,4 :65 |
hann hefur átt; það er satt, að hann hefur tekið við því, sem | M&K I,4 :65 |
þess yrðu refarnir að vera skornir, að hann á endanum ætlaði sér að | M&K I,4 :66 |
hann aldrei látið þig ráða í, að hann eða hans yrðu njótandi að | M&K I,4 :66 |
hefur hann stundum sagt við mig, að hann vissi ekki, til hvers við | M&K I,4 :66 |
nú munaðarlaus, og það getur verið, að hann vilji taka þig til að | M&K I,4 :68 |
þegar kaflaskipti verða og áður en að hann leggur út í hinn næsta | M&K I,5 :71 |
til vér sjáum glögglega grein fyrir, að hann hafi nokkurn tíma annars staðar | M&K I,5 :72 |
og annarra presta um þær mundir, að hann lét aldrei neinn mann skjótast | M&K I,5 :76 |
og var þeirra svo mikill aldursmunur, að hann var aðeins tuttugu og tveggja | M&K I,5 :77 |
eftir samkomulagi, þó með því skilyrði, að hann reyndist mér sem hlýðinn og | M&K I,5 :83 |
þó nokkuð þurrlega, mér hefði sýnzt, að hann gæti bráðum sagt annaðhvort og | M&K I,5 :84 |
þá mun sú raunin á verða, að hann á endanum gengur ljúft að | M&K I,5 :84 |
áður en ég skil hér við: að hann Sigurþór minn gæti orðið aðnjótandi | M&K I,5 :88 |
leit framan í Þórarin og sá, að hann hafði tekið litaskiptum, hún kinkaði | M&K I,6 :92 |
bróður sínum og varð vör við, að hann leit við Sigrúnu. Hana rofaði | M&K I,6 :92 |
hálfbrosandi. Manstu þá ekki eftir því, að hann Þorsteinn heitinn gaf þér silfurbúna | M&K I,6 :94 |
sagði prestskona. Jú, það man ég, að hann gaf mér einhvern tíma svipu, | M&K I,6 :94 |
eins vel á þig; ég man, að hann faðir þinn tók þig af | M&K I,6 :94 |
leið, að Þórarinn væri þess verður, að hann væri kysstur fyrir. Sigrún neitaði | M&K I,6 :98 |
það skipti, og var það bæði, að hann gekk ekki ríkt eftir, og | M&K I,6 :98 |
og er þess ekki við getið, að hann kæmi að máli við systur | M&K I,6 :99 |
á sér heyra við nokkurn mann, að hann þættist verða þess vís, að | M&K I,7 :101 |
og fyrir því var það almæli, að hann væri umskiptingur. Foreldrar hans höfðu | M&K I,7 :103 |
og skýr vel, og héldu allir, að hann mundi verða laukur ættar sinnar, | M&K I,7 :103 |
En Tuddi var ekki svo heimskur, að hann gæti eigi tekið eftir því, | M&K I,7 :104 |
komu hans, tekur hann það ráð, að hann hóstar. Prestur sat við borðið | M&K I,7 :105 |
snýr Finnur ræðunni í þá átt, að hann spyr, hvar Tuddi hafi fengið | M&K I,7 :113 |
hann þá Hjálmari frá í trúnaði, að hann væri búinn að komast eftir | M&K I,7 :114 |
tvístígandi hjá stofudyrum og bendir presti, að hann vilji tala við hann. Er | M&K I,8 :115 |
í humóttina eftir presti og sér, að hann gengur til sauðahúss og fer | M&K I,8 :116 |
Finni kemur það nú í hug, að hann tekur hespuna og læðir henni | M&K I,8 :116 |
heldur; getur hún þess nú til, að hann mundi hafa gengið sér til | M&K I,8 :116 |
þar sem hann situr í geilinni, að hann hyggur fyrst gott til, að | M&K I,8 :116 |
hvort sú muni raun á verða, að hann verði nokkru að vísari í | M&K I,8 :117 |
en hin syðri og svo há, að hann mátti ganga þar því nær | M&K I,8 :117 |
í þessum svifunum verður honum það, að hann spyrnir óvart fætinum aftur fyrir | M&K I,8 :118 |
og varð honum það nú fyrir, að hann ýmist bað fyrir sér eða | M&K I,8 :118 |
það heldur lítið á hugraunir hans, að hann heyrði, að sauðamaður kom í | M&K I,8 :118 |
hann þá ekki annað sýnna en að hann muni þar lífið láta um | M&K I,8 :119 |
illur. Dettur honum þá í hug, að hann hafi lesið það í fornum | M&K I,8 :119 |
og gjörir hann nú það heit, að hann skuli gefa kirkjunni á Stað | M&K I,8 :119 |
gæti þokað nokkru til, en fann, að hann gat ekki bifað við neinu, | M&K I,8 :120 |
manninum, hafði torfið ögn þiðnað, svo að hann gat með nöglunum búið sér | M&K I,8 :121 |
en þó kemur svo um síðir, að hann hefur búið til hæfilega rauf; | M&K I,8 :121 |
tók skuturinn svo að frýja skriðar, að hann sígur jafnharðan niður aftur í | M&K I,8 :122 |
leggur prestur ríkt á við Finn, að hann segi ekki frá, hvar hann | M&K I,8 :122 |
kostur, því ráðskona hafði sagt honum, að hann mundi ekki fá matar, fyrr | M&K I,9 :128 |
að ganga svo að nokkru verki, að hann eigi áður athugaði allt vandlega | M&K I,9 :128 |
undir, eða hrapaði svo að nokkru, að hann hefði ekki hentisemi sína og | M&K I,9 :128 |
í einu, eða þá af hinu, að hann hugsaði, að tóbaksendi sá, sem | M&K I,9 :130 |
skera. Auðséð var á augnatilliti Hjálmars, að hann hefði gilt einu, þó nokkuð | M&K I,9 :131 |
að stofudyrunum og lét Hjálmar sjá, að hann ætlaði út. Ég verð að | M&K I,9 :132 |
stafnum. Hann tekur nú það ráð, að hann smeygir sér inn á milli | M&K I,9 :134 |
þar sem hann liggur í kerinu, að hann brýzt um allt það, er | M&K I,9 :135 |
honum þótti líkast til nokkurra bjarga, að hann grenjar sem hann mest má | M&K I,9 :135 |
svo tekur af honum að draga, að hann fyrir engan mun má hreyfa | M&K I,9 :136 |
en talaði ekki, annaðhvort af því, að hann var orðinn svo dasaður, að | M&K I,9 :137 |
að hann var orðinn svo dasaður, að hann mátti ekki mæla, eður hins | M&K I,9 :137 |
mátti ekki mæla, eður hins vegar, að hann hafi hugsað, að fæst orð | M&K I,9 :137 |
að Hjálmar hvorki var svo máttfarinn, að hann mætti ekki uppréttur standa, eða | M&K I,9 :138 |
vildi, og sagði það til jarðteikna, að hann hefði verið staðinn í kerinu, | M&K I,9 :139 |
um finnast, en svo kom loksins, að hann þóttist ekki mega sitja afskiptalaus | M&K I,9 :139 |
sannasta, hverjir atburðir urðu til þess, að hann féll í sáinn, svo og | M&K I,9 :139 |
stofunni frá presti, sáu menn það, að hann var hinn kátasti og lék | M&K I,9 :139 |
gjörla, hverju það sætti, hugðu sumir, að hann hefði tekið krankleika nokkurn, en | M&K I,10 :140 |
prestur hafði tekið aftur gleði sína, að hann var staddur í stofu; sat | M&K I,10 :140 |
daga, eða mun ekki sá beztur, að hann leiti héðan um hríð? Guðrún | M&K I,10 :141 |
frá öndverðu verið öll önnur en að hann ætti þessa Hlíðarjungfrú, þá hef | M&K I,10 :141 |
Þórarinn kemur hér aldrei, eða hitt, að hann hlítir mínum ráðum og boðum | M&K I,10 :142 |
Borgarfirði og heitir G...., vissi ég, að hann nú sem stendur er þénaralaus, | M&K I,10 :142 |
að klæðum og fæði, en áskilur, að hann komi nú þegar; og biður | M&K I,10 :142 |
hesta og mann til fylgdar, svo að hann verði kominn þangað suður fyrir | M&K I,10 :142 |
hef jafnan heyrt það á honum, að hann mundi taka þann kost, ef | M&K I,10 :144 |
svo höfum við áður um talað, að hann skyldi vera sér úti um | M&K I,10 :144 |
ætti ekki annars úrkosta; en þó að hann fari nú héðan nokkru fyrr | M&K I,10 :144 |
eða í Staðarhrepp; það væri sýnt, að hann mundi staðnæmast þar syðra; fyrst | M&K I,11 :151 |
gæti ekki trúað því um Þórarin, að hann mundi bregða heit sín við | M&K I,11 :151 |
þar kom, og lætur vel yfir, að hann muni brátt una þar vel | M&K I,11 :152 |
og óskar þess með sjálfum sér, að hann kæmi á hverjum degi af | M&K I,11 :153 |
hversu heitt hann elskaði hana og að hann hugsaði oft um hana og | M&K I,11 :153 |
tréð, er hann skyldi hanga á, að hann fann það ekki svo bráðlega. | M&K I,12 :156 |
hefði sjálfur fulla vissu um það, að hann væri spekingur að viti; hann | M&K I,12 :158 |
ekki alllítið. Hann var svo klæddur, að hann var á blárri peysu silfurhnepptri, | M&K I,12 :158 |
ei nema rúman þriðjung; prestur sér, að hann hefur drukkið lítið af, og | M&K I,12 :160 |
hann ég hef heyrt þess getið, að hann væri kominn heim til yðar | M&K I,12 :160 |
ég, að hún móðir hans vill, að hann stæði ekki á baki annarra | M&K I,12 :162 |
ber Sigurður síðan upp erindi sín, að hann ætli að biðja þar næturgistingar, | M&K I,12 :163 |
ég ber ekki á móti því, að hann hefur helzt tilgreint einhvern af | M&K I,12 :168 |
skilmálum milli okkar Sigurðar, sagði Grímur, að hann gifti þér meyjuna, ef það | M&K I,12 :171 |
en meira lít ég á hitt, að hann hafi atlæti gott, því ég | M&K I,12 :172 |
vinnumönnunum, því svo þekki ég hann, að hann sver sig í þá ættina; | M&K I,12 :172 |
hans. Bjarni var daglega svo klæddur, að hann var í gráum stuttbrókum og | M&K I,13 :175 |
og mannfundum var hann svo klæddur, að hann var í blárri mussu silfurhnepptri | M&K I,13 :175 |
róa í Grindavík, svo stór þorskur, að hann var hertur gildustu baggar upp | M&K I,13 :178 |
að fiskinum, var það og ljóst, að hann var slíkum piltum vanur, enda | M&K I,13 :181 |
harður og langur, en svo lauk, að hann hafði ágætan sigur, og til | M&K I,13 :181 |
þess að svínbeygjast, og það annað, að hann nennti ekki að leysa skó | M&K I,13 :183 |
verið, því það hef ég sannfrétt, að hann átti 900 konur og þrjú | M&K I,13 :185 |
Bjarni hófst máls á, virðist honum, að hann yrði að svara; sleppir hann | M&K I,13 :186 |
hafa sagt mér um Gretti Ásmundsson, að hann væri þrjár álnir og þrjú | M&K I,13 :187 |
og er þá við sjálft búið, að hann muni ganga að Grími, en | M&K I,13 :187 |
bæinn, mátti svo að orði kveða, að hann nálega elti Sigrúnu út og | M&K I,14 :191 |
á baðstofulofti, en stæði svo á, að hann hefði ekki útivinnu, sat hann | M&K I,14 :191 |
þá upp á því í fyrstu, að hann gjörði sér upp ýms erindi | M&K I,14 :191 |
í Hlíð. Egill segir sem var, að hann er þar allvel haldinn og | M&K I,14 :193 |
fyrst, að sjaldan ber svo undir, að hann fengi færi á að hitta | M&K I,14 :195 |
annað, að honum þótti miklu varða, að hann gæti flutt erindi sitt með | M&K I,14 :195 |
Af Agli er það að segja, að hann dundaði um stund fyrir ofan | M&K I,14 :200 |
þeim, sem ætlar að gabba annan, að hann grefur þá gröf, er hann | M&K I,14 :202 |
eftir henni, og svo þær fréttir, að hann yndi vel hag sínum þar | M&K I,15 :204 |
lítið bæri á, og ég veit, að hann hefur reynzt mér trúr. Af | M&K I,15 208 |
á meðan ég reyni ekki annað, að hann sé ekki af þess háttar | M&K I,15 :210 |
að hafa kunningsskap við þig, eftir að hann var kominn svo langt í | M&K I,15 :211 |
einnig hafi hann gjört það heit, að hann skyldi enga stúlku aðra eiga, | M&K I,15 :211 |
grun á hafa, og þar með, að hann mundi vera þeim málum mótfallinn | M&K I,15 :211 |
bónorðið við Sigrúnu, svo og þess, að hann um hríð tók ógleði nokkra, | M&K I,16 :213 |
hjóna. Agli var ætlað það verk, að hann skyldi staga að bandreipum nokkrum | M&K I,16 :213 |
um að tala annað en það, að hann hefði ekki þekkt þessar reglur, | M&K I,16 :214 |
Sigurður, að mér hafi sýnzt það, að hann væri að draga sig eftir | M&K I,16 :216 |
Sigurður, og var auðséð á honum, að hann vildi koma sér hjá að | M&K I,16 :216 |
og það setti faðir hans upp, að hann hefði hlýlegt atlæti, og nú | M&K I,16 :217 |
höndum, og var auðséð á honum, að hann var slíku vanur og þorði | M&K I,16 :218 |
en sagði þó um leið, skepnan, að hann hefði raunar sjálfur ætlað að | M&K I,16 :219 |
Ertu það barn að trúa því, að hann séra Sigvaldi hefði látið þitt | M&K I,16 :220 |
Agli þessum eins og þú segir, að hann hefði þá ekki krækt í | M&K I,16 :220 |
og tók svo skarpt til fótanna, að hann jós möl og skarni sem | M&K I,17 :226 |
þessi var svo á að líta, að hann var meðalmaður á hæð, á | M&K I,17 :227 |
félaga, þá verður honum svo bilt, að hann tekur undir sig stökk mikið | M&K I,17 :230 |
þínum, og mætti það vel verða, að hann þá legði nokkurn trúnað á | M&K I,17 :231 |
það því öllu heldur af því, að hann vildi reyna afl sitt við | M&K I,17 :232 |
vildi reyna afl sitt við fornmenn, að hann bætti aftur garðinn og hlóð | M&K I,17 :232 |
það Bjarni; hann var svo klæddur, að hann var á prjónskyrtu hvítri og | M&K I,17 :232 |
skil það, þú ert hrædd um, að hann vilji fífla hana, en það | M&K I,17 :238 |
en það vilt þú ekki hafa, að hann gjöri. Ekki er ég hrædd | M&K I,17 :238 |
Hallvarður ekki svo fastur á fótum, að hann gæti tekið fallið af Agli, | M&K I,18 :240 |
litið framan í Egil og sér, að hann er náfölur, hallar hann sér | M&K I,18 :241 |
lagsi, segir hann. Segir nú Egill, að hann mundi fljótt hressast, ef hann | M&K I,18 :241 |
þá Egill við sér og man, að hann eitt sinn átti reiðskjóta og | M&K I,18 :242 |
honum það allillt og það verst, að hann veit ekki, í hverja átt | M&K I,18 :242 |
ná síðari blessuninni; eður þá hitt, að hann hefði hlaupið á leið til | M&K I,18 :242 |
gömlu skyldi hann storka með því, að hann væri ekki þurfandi fyrir að | M&K I,18 :249 |
en svo hafði hann hlaupið geyst, að hann var nær því sprunginn af | M&K I,19 :253 |
og er skjótt af að segja, að hann nær ekki hesti sínum fyrr | M&K I,19 :253 |
hefur enn hið sama á orði, að hann muni ríða og hitta föður | M&K I,19 :253 |
gengi til kvöldverðar. Egill hyggst nú, að hann skuli betur sjá ráð fyrir | M&K I,19 :254 |
hann nú í skyndi það ráð, að hann safnar saman öllu heimilisfólki sínu | M&K I,19 :254 |
predikara Salomonis: Leyf ekki þínum munni, að hann láti þitt hold syndga. En | M&K I,19 :255 |
og vilji friðmælast, og þessu næst, að hann amist ekki við komum Egils | M&K I,20 :259 |
snærum mörgum; hann var svo búinn, að hann hafði lambhúshúfu svarta á höfði | M&K I,20 :260 |
því, og hitt sagði ég honum, að hann skyldi ekki koma hér oftar | M&K I,20 :262 |
hrindir Agli svo hart frá sér, að hann fellur öfugur aftur á bak, | M&K I,20 :263 |
segir Sýrak og heyrði Bjarni það, að hann nefndi Sýrak, og segir: Já, | M&K I,20 :264 |
Bjarna, og jafnan, er Tuddi sá, að hann var dreginn undan, stóð hann | M&K I,20 :266 |
það er að segja af Hjálmari, að hann linnir ekki, fyrr en hann | M&K I,20 :266 |
setja Bjarna frá sakramenti og segir, að hann væri þess maklegur, að búið | M&K I,20 :266 |
við Sigrúnu, og er svo sagt, að hann héti því á fundinum, að | M&K I,20 :267 |
að hann héti því á fundinum, að hann skyldi hugsa af því ráði, | M&K I,20 :267 |
sök Bjarna mætti varða svo miklu, að hann yrði dæmdur sekur skógarmaður; sögðu | M&K I,21 :269 |
og ekki urðu menn þess varir, að hann færi í liðsbón, og furðaði | M&K I,21 :269 |
í liðsbón, og furðaði menn stórlega, að hann leitaði ekki ráða eða trausts | M&K I,21 :269 |
svo mikill sem hann læzt vera, að hann gjöri það fyrir þín orð, | M&K I,21 :270 |
hann gjöri það fyrir þín orð, að hann láti málið niður falla, enda | M&K I,21 :270 |
þig. Sigurður bóndi segir það skylt, að hann leggi fram allt, er hann | M&K I,21 :270 |
erindi sitt fyrir presti og segir, að hann er þar kominn í sáttaumleitun | M&K I,21 :270 |
svo mikilli þoku fyrir augu honum, að hann mátti ekki sjá nein stafaskil | M&K I,21 :272 |
eður birta alþýðu, er snerti hreppstjórnina, að hann vék þeim málum frá sér | M&K I,21 :272 |
svo illa horfðu; segir hann og, að hann uni allvel þeim málalyktum, er | M&K I,21 :276 |
prestur drekkur lítið; sáu menn þá, að hann hjalaði lengi hljóðlega við Sigurð, | M&K I,21 :276 |
og segir, að svo geti farið, að hann selji honum jörðina, ef kona | M&K I,21 :277 |
lokið þegar um kvöldið; segir og, að hann þekki svo konu hans, að | M&K I,21 :278 |
Sigurður var þá orðinn svo ölvaður, að hann gætti sín ekki að neinu | M&K I,21 :278 |
nafn sitt undir kaupbréfið, sáu menn, að hann var lítt til fær; er | M&K I,21 :278 |
og segir Ögmundur honum sem var, að hann hafi selt presti Hamar og | M&K I,21 :279 |
hjá embættisbræðrum hans á Gyðingalandi forðum, að hann sagði, að Sigurður skyldi sjálfur | M&K I,21 :279 |
Sigurður við það burt frá Stað, að hann fær ekki rétting þeirra mála, | M&K I,21 :279 |
er farið að óra fyrir því, að hann komi bráðum; mér þykir líklegt, | M&K I,22 :281 |
hest sinn, og segir hann Þórarni, að hann muni ríða á veg með | M&K I,22 :288 |
vill hann ekki fara svo brott, að hann efni ekki orð sín; tekur | M&K I,22 :288 |
sín; tekur hann því það ráð, að hann talar við Finn, að hann | M&K I,22 :288 |
ráð, að hann talar við Finn, að hann muni ríða með sér til | M&K I,22 :288 |
það er af Finni að segja, að hann snýr aftur og þangað að, | M&K I,22 :289 |
munn Hjálmari. Steinninn var svo stór, að hann gekk nauðuglega inn um tanngarðinn, | M&K I,22 :290 |
lítið mark segir Finnur að því, að hann hafi mann hitt en Hjálmar | M&K I,22 :290 |
hef ég gjört svo ráð fyrir, að hann segi ekki af ferðum okkar | M&K I,22 :291 |
og var svo ósleitulega inn rekinn, að hann með engu móti mátti hann | M&K I,22 :291 |
nokkurn; tekur hann því það ráð, að hann gengur til baðstofu og leggst | M&K I,22 :291 |
svo þeir báðir. Biður Þórarinn Finn, að hann gjöri vart við þá; eru | M&K I,22 :292 |
hagi til um ferðir sínar og að hann sé þar kominn að kveðja | M&K I,22 :292 |
þar til Þórarinn hafi fengið aldur, að hann megi vígslu taka og hann | M&K I,22 :292 |
þó losnar honum nú svo málbeinið, að hann tekur að blóta og ragna | M&K I,22 :293 |
ekki heldur sýnt neinar jarðteiknir þess, að hann hefði verið svo grátt leikinn, | M&K I,22 :293 |
að því yrði laglega við komið, að hann fengi það, eða maðnr hefur | M&K I,23 :297 |
það er skilmáli, en ég ætla, að hann sé því aðeins settur, að | M&K I,23 :298 |
og sér enginn maður annað en að hann væri hinn kátasti. Þórarinn ríður | M&K I,23 :299 |
daufur og fámálugur um hríð, eftir að hann kemur úr kynnisför þessari. XXIV. | M&K I,23 :299 |
hann. Prestur segir henni það guðvelkomið, að hann hlýði á erindi hennar, hvenær | M&K I,24 :301 |
verið hafa, hefði ég mátt ráða, að hann hefði borgað nokkurn skilding fyrir | M&K I,24 :302 |
prestur, ég held hann misminni það, að hann hafi skilið hér eftir nokkuð | M&K I,24 :302 |
hygg ég flestir muni halda það, að hann sé fjár síns ráðandi, og | M&K I,24 :305 |
fyrst fyrir, er hann þangað kemur, að hann tekur upp úr vasa sínum | M&K I,24 :307 |
þessum skáp, sem er þó sjaldgæft, að hann þjónaði jafnt guði og mammoni. | M&K I,24 :308 |
það hefur heldur verið sú hugsun, að hann þar hefði safnað sér fjársjóð, | M&K I,24 :308 |
en þó kemur svo um síðir, að hann má ekki fylgja fötum, og | M&K I,25 :310 |
henni það, að svo skyldi fara, að hann bæri sigur úr málum þeirra, | M&K I,25 :315 |
Það skal þá heldur aldrei verða, að hann fái nokkurt hundrað, ef ég | M&K I,25 :317 |
minn, og er ég viss um, að hann gjörir ekki tilkall til arfs | M&K I,25 :317 |
með þeim; segir Þórður sem var, að hann mundi ekki fé skorta, þó | M&K I,25 :319 |
ekki sá arfur nema svo miklu, að hann mætti ekki vel af sjá. | M&K I,25 :319 |
nafn sitt. undir með þeim formála, að hann fyrir sitt leyti afsalaði sér | M&K I,25 :319 |
þau orð frá Þórði bróður Sigurðar, að hann mundi standa fyrir útför bróður | M&K II,1 :323 |
urðu honum þau orð af munni, að hann sagði, að guð skyldi vera | M&K II,1 :323 |
sínum að sendimanni með þeim ummælum, að hann skyldi hafa það fyrir ómak | M&K II,1 :323 |
hann rengdi það, sem hann segði, að hann væri orðinn eigandi Hamars. Þórir | M&K II,1 :325 |
búin að selja Hamar. Prestur sagði, að hann réði gjörðum sínum um það | M&K II,1 :325 |
og biður prestur hana segja húsfreyju, að hann sé þar kominn og vilji | M&K II,1 :325 |
næst ræðu sinni í þá átt, að hann spyr húsfreyju um fyrirætlun hennar | M&K II,1 :326 |
og lét prestur á sér heyra, að hann mundi ekki ófús til þess | M&K II,1 :326 |
sem prestur léti á sér heyra, að hann mundi gjörast lögráðandi hennar, þá | M&K II,1 :326 |
hann til við annan fylgdarmann sinn, að hann gangi til baðstofu og kalli | M&K II,1 :331 |
hans Hamars gengi í málskostnaðinn, en að hann séra Sigvaldi eignaðist nokkurn tíma | M&K II,2 :334 |
er svo illa við béaðan karlinn, að hann skuli vera að þessu við | M&K II,2 :335 |
mín, sagði Þórdís, biddu heldur þess, að hann væri orðinn guðs barn, það | M&K II,2 :335 |
það skal verða annaðhvort um það, að hann aldrei fái Hamar, ellegar þá, | M&K II,2 :335 |
þá, eins og honum er kærast, að hann njóti hans fyrir ekkert; það | M&K II,2 :335 |
um þetta; ég er viss um, að hann vill styrkja yður, svo sem | M&K II,2 :335 |
í, að það sé ætlun sín, að hann verði aðnjótandi þeirra efna, er | M&K II,2 :336 |
því að fara ekki svo suður, að hann finni þær ekki áður. III. | M&K II,2 :337 |
á endanum var þó sú niðurstaðan, að hann sagðist ekki vita, hverjum hann | M&K II,3 :339 |
honum, staðfestust í trúnni á því, að hann mundi ekki með öllu orsakalaus; | M&K II,3 :339 |
leyfi. Ekki var Gísli svo kunnandi, að hann gæti lesið kveðju á bréfi; | M&K II,3 :340 |
sem ekki voru Gísla því nákunnugri, að hann væri fljótskarpur og fluglæs, en | M&K II,3 :341 |
Stað hafði einnig gjört Gísla boð, að hann færi ekki svo suður, að | M&K II,3 :342 |
að hann færi ekki svo suður, að hann tæki ekki af sér bréf, | M&K II,3 :342 |
sig nú að heiman, daginn eftir að hann fór að Hlíð; ætlar hann | M&K II,3 :342 |
Hlíð; ætlar hann þá svo til, að hann komist um kvöldið að Stað, | M&K II,3 :342 |
harla glaður, að svo væri, svo að hann þyrfti ekki að senda til | M&K II,3 :343 |
kveðst ekki bera á móti því, að hann hefði heyrt því fleygt, en | M&K II,3 :343 |
var. Áréttaði séra Sigvaldi með því, að hann sagði: Ekki er það fyrir | M&K II,3 :344 |
það mátti svo að orði kveða, að hann margfaldlega var búinn að njóta | M&K II,4 :352 |
varnaði Þórarni við örvæntingu; það fyrst, að hann var maður stilltur og hafði | M&K II,4 :352 |
næst unni hann Sigrúnu svo mikið, að hann gat ekki trúað því um | M&K II,4 :352 |
væri orðið svo illa við hana, að hann vel gæti nú gjört henni | M&K II,4 :353 |
væri og Sigrún þess ekki verð, að hann ætti hana. Aðra stundina fannst | M&K II,4 :354 |
það, hvernig á því gæti staðið, að hann hefði ekki séð blekklessuna, sem | M&K II,4 :354 |
fóstrur, og segir Gísli sem var, að hann hafi hitt Þórdísi og hún | M&K II,4 :355 |
hann séð Sigrúnu. Hyggur þá Þórarinn, að hann muni segja sér í óspurðum | M&K II,4 :355 |
óhróður af mönnum, eða hins vegna, að hann hefur haft einhverja vitneskju af | M&K II,4 :355 |
hjónunum í Hlíð væri ekkert um, að hann drægi sig eftir henni. Lengra | M&K II,4 :356 |
með ráði sýslumanns; sýndi og sýslumaður, að hann vildi styrkja Þórarin, og hefur | M&K II,5 :361 |
hefur þess því verið til getið, að hann hafi ætlað, ef utanferð hans | M&K II,5 :361 |
það ekki ólíklegt, er hann sá, að hann var hinn efnilegasti maður og | M&K II,5 :361 |
svo sagði hann frá síðar, eftir að hann var aftur kominn hér til | M&K II,5 :361 |
að fara utan, að honum fannst, að hann mundi aldrei yndi nema hér | M&K II,5 :361 |
Grímsson var með föður sínum, eftir að hann fór frá Hlíð, og kærði | M&K SÖGULOK :367 |
óvíst. Guðrún ámálgaði oft við prest, að hann efndi loforð sín með giftingu | M&K SÖGULOK :367 |
til bragðs, er svo var komið, að hann gefur þau Egil og Guðrúnu | M&K SÖGULOK :367 |
á Skarði, og er það fyrst, að hann sendir mann til séra Sigvalda | M&K SÖGULOK :369 |
brjóst til að skoða og dást að hans handaverkum. Indriði víkur sér þá | P&S :206 |
og segir mér svo hugur um, að hans sé ekki langt héðan að | M&K I,3 :54 |
farið ferð suður á land, en að hans væri brátt von aftur. Þetta | M&K I,4 :58 |
verið fram leidd; líður nú fram að hádegi, eru þær Sigríður og Grána | P&S :36 |
sem við lá. Líður nú fram að hádegi, og ríða allir á stað, | P&S :100 |
veita þér. Og nú fór Ingveldur að hálfkjökra. Ekki skuluð þér kvíða því, | P&S :60 |
og búið væri að leggja hespu að hálsi honum. Erlendur lagði fátt til | M&K I,21 :274 |
Finnur og þrýsti hendinni sýnu fastara að hálsi Hjálmars. Á, á, þér er | M&K I,22 :290 |
veitir ekki af að búa vel að hálsinum á sér í hörkunum. Nú, | M&K I,2 :25 |
þeir nú áleiðis og stefna upp að hálsinum og gagnvart bænum á Seli | M&K I,2 :31 |
en hríðina gjörði, og haldið upp að hálsinum. Þeir Þórir fara frá Seli | M&K I,3 :53 |
gamall og stirður og hitt annað, að hátt var til veggjar í tóftinni, | M&K I,8 :122 |
út; fór síðan venju fremur snemma að hátta, en ekki varð honum svefnsælt | M&K II,4 :353 |
Bjarni svo, þar til komið var að háttatíma, var hann þá vakinn og | M&K I,13 :183 |
var aftur kominn hér til lands, að hefði Ingibjörg þá verið ógefin, er | M&K II,5 :361 |
Þórdísi það einkis mennsks manns færi að hefja þann stein frá jörðu; tekur | M&K I,17 :234 |
samtýnis þeim manni, sem allir vita, að hefur farið að Hlíð í þeim | M&K I,17 :238 |
ýtarlega, að slíku ofríki eigi harðlega að hegna, og vitnar ýmist til Norskulaga, | M&K I,21 :270 |
þóttust menn vita þess nokkur dæmi, að heilagur andi hefði nokkurn tíma áður | P&S :75 |
að segja, að ég biðji ástsamlega að heilsa henni. Þegar Þórarinn hafði þetta | M&K I,11 :149 |
við því, hafi hann engum beðið að heilsa sérílagi nema þeim hjónum og | M&K I,11 :152 |
heim kominn, og sjá menn þá, að heima er höfuð Egils, rak hann | M&K I,18 :250 |
Þorstein fara hljóðlega um baðstofuloftið, svo að heimamenn vöknuðu ekki. Húsfreyja gekk ofan | M&K I,2 :26 |
vænt staup, áður en ég fór að heiman; en fyrst þér af örlæti | M&K I,12 :160 |
liðinn frá jarðarför Sigurðar, býst prestur að heiman og hefur með sér tvo | M&K II,1 :324 |
Gísli því; bjó hann sig nú að heiman, daginn eftir að hann fór | M&K II,3 :342 |
fjölskyldu litla, var það almanna rómur, að heimilisástæður hans væri svo góðar, að | M&K I,13 :174 |
var einn vetur, skömmu eftir þrettánda, að heimilisfólk í Hlíð var gengið til | M&K I,1 :8 |
það væri öll von á því, að heimilisfólkið væri farið að taka til | M&K I,16 :215 |
hans síðbúin, þegar þjónustusveinn kennarans tók að heimta saman kompurnar. En kyrrðin varð | P&S :78 |
dauður, sagði heimamaður, en ég á að heita ráðsmaður hérna, og allt, sem | P&S :54 |
hinn. Já, það vænti ég eigi að heita; ekki er hann eins dauður; | P&S :57 |
ég nærri sagt; ég var búin að heita því fyrir mér, að ekki | P&S :66 |
Jú, svo vænti ég það eigi að heita, sagði bóndi og saug upp | M&K I,1 :21 |
sér starfa Þóru, var það afráðið að heita ofan í hann mjólk og | M&K I,9 :138 |
si svona hýrara, þar ég á að heita meðhjálparamynd. Þá gæti hann séð | M&K I,12 :163 |
svo, að Þórarinn hafi beðið hana að heitast engum öðrum manni og einnig | M&K I,15 :211 |
kallar á Sigríði og spyr hana að heiti. Sigga Bjarnadóttir heiti ég. Smalar | P&S :14 |
í hverju orði, en ekki kom að heldur til af góðu, heldur hinu, | P&S :6 |
mjúkur og fótviss og féll ekki að heldur, og gekk svo um stund, | P&S :19 |
í þessu máli sannfæra mig ekki að heldur, því ég veit, að það | P&S :157 |
á hana, en hún vaknaði ekki að heldur. Í þessari svipan var það, | M&K I,2 :27 |
um allan bæinn og finnur ekki að heldur; getur hún þess nú til, | M&K I,8 :116 |
í kringum það, en finnur ekki að heldur. Þykir henni þetta kynlegt mjög, | M&K I,15 :204 |
við hann, og næst hann ekki að heldur, hverjar vígvélar sem við eru | M&K I,17 :224 |
á honum, og hreyfist Egill ekki að heldur; verður honum þá litið framan | M&K I,18 :241 |
og inni, og fannst hún ekki að heldur. Meðan á leitinni stóð, gekk | M&K II,1 :331 |
svo er mér varið, Sigrún mín að heldur vildi ég vita það, að | M&K II,2 :334 |
aldri, þá gjörist það með þeim, að Helgi fær Sigrúnar, og giftust þau | M&K SÖGULOK :366 |
gekk Guðrún þar að og tók að hella á könnu þá, er hún | M&K I,9 :136 |
gengur hann þá út þangað og að hellunni og lyftir upp á örmum | M&K I,17 :233 |
tárum, en hallaði sér þegjandi ofan að hendi móður sinnar og kyssti hana; | P&S :174 |
sækja vatn, ef stór nauðsyn bar að hendi, og vann hann það allajafna | M&K I,7 :104 |
en síðan lagði hann nefið ofan að hendinni og svo þétt, að vinstri | M&K I,9 :128 |
á vegginn hef ég hugsað mér að hengja spegil, sem ég á; því | P&S :162 |
þó ekki væri til annars en að hengja sig í. En hvað ertu | P&S :181 |
kvöldið, en bað hann að segja, að hennar væri þangað von snemma morguninn | P&S :172 |
vexti eftir aldri. Móðir hennar hvíslaði að henni, áður en hún fór á | P&S :10 |
þrútnaði þá af svo miklum ekka, að henni fannst það ætlaði að springa; | P&S :11 |
út af, og þá dreymdi hana, að henni þótti koma til sín maður | P&S :11 |
og alúðlegir, af því þeir vita, að henni systur minni þykir vænt um | P&S :31 |
hún aftur að svæflinum, og sé að henni hægt mók, og úr því | P&S :32 |
Ingveldur var jafnan vön að stinga að henni tóbakslaufi, rjólbita eða blöðkuvisk, ef | P&S :38 |
á Sigríði, þó hún færi hægt, að henni virtist á annan veg en | P&S :61 |
skildingur undir það. Sigríður rétti þá að henni bréfið og spesíu með. Það | P&S :68 |
yður að láta vera að hlæja að henni, og til þess munuð þér | P&S :131 |
og fegurð náttúrunnar, og var auðséð, að henni fannst mikið um, en síðan | P&S :137 |
varið. Sá var annar draumur hennar, að henni þótti, að Björg systir sín | P&S :148 |
og þýddi hún svo þenna draum, að henni mundi hafa mislíkað það við | P&S :149 |
af blágresi, sem hún mundi eftir, að henni hafði oft þótt gaman að | P&S :149 |
og hið sama þóttist ég sjá, að henni mundi innan brjósts, ef augum | P&S :154 |
hefur það og lengi mælt verið, að henni sé varlega trúandi; virðist mér | P&S :155 |
honum sýndist hann þá láta svo að henni sem þau væru gagnkunnug; og | P&S :156 |
drykkjunni, sagði Möller og rétti hann að henni brosandi. En þér, jómfrú Sigríður, | P&S :164 |
á þessu bréfi? Hann rétti þá að henni bréfið. Það veit ég ekki, | P&S :169 |
gersemi á mannfundum, og grunar mig, að henni muni fýsilegt að sækja boðið, | P&S :176 |
hún mætti muna fífil sinn fegri, að henni hefði ekki verið skammtað síðastri | M&K I,3 :43 |
fastan svefn, og dreymir hana þá, að henni þótti maður koma á gluggann | M&K I,3 :50 |
og hefur hún svo frá sagt, að henni heyrðist í því hún vaknaði | M&K I,3 :50 |
og hvessti röddina, og var auðséð, að henni þótti miður, en treystir þú | M&K I,3 :53 |
menn það ráð að skrökva því að henni, að hann hefði farið ferð | M&K I,4 :58 |
fyrir okkur að hlynna einhverju góðu að henni Sigrúnu litlu, svo minnistætt er | M&K I,4 :62 |
augu sér og þagnaði; bóndi sá, að henni vöknaði um augu, og segir | M&K I,4 :62 |
ljúktu upp kistunni minni hún réttir að henni lykilinn, en tekur sig aftur | M&K I,4 :69 |
um leið og hún rétti þá að henni. Sigrún kyssti fóstru sína fyrir | M&K I,4 :70 |
segir, að það muni eitthvað ama að henni og sé ekki ólíklegt, að | M&K I,11 :148 |
og að tilefnið mundi vera það, að henni þætti brottför Þórarins ekki alls | M&K I,11 :150 |
þess vís. Tekur Guðrún eftir því, að henni virtist yfirbragð Sigrúnar öllu hýrlegra | M&K I,11 :152 |
um að ræða; var það hvorttveggja, að henni þótti maðurinn hvorki fagur álitum | M&K I,14 :192 |
hans nokkuð kynlegt. Egill sneri baki að henni og verður ekki var við | M&K I,14 :197 |
og hún átti að sér og að henni var í nokkru brugðið; innti | M&K I,14 :201 |
einkamál þeirra Þórarins og Sigrúnar og að henni var allkært, að sá ráðahagur | M&K I,24 :301 |
skjótlega frá borðinu, og var auðséð, að henni var þungt í skapi, og | M&K I,24 :306 |
og það mest af þeim orsökum, að henni flugu í huga ýmsar hugsanir. | M&K I,25 :315 |
stofu, og vindur prestur sér þá að henni og segir: Eftir á að | M&K II,1 :326 |
hann sleppti seinasta orðinu, var hurðinni að herberginu snögglega lokið upp, og kemur | P&S :109 |
mér finnst það eigi að fara að herða á mér með mölunarverkið, hún | M&K I,7 :107 |
orðið tafsamt um morguninn; það fyrst, að hestarnir voru ójárnaðir; það annað, að | P&S :186 |
að þeirri niðurstöðu við rannsak ritninganna, að hestinum hæfi svipan, asnanum beizli og | M&K I,19 :256 |
yður á bak, og gengur hann að hestinum. Þórdís anzar því engu, en | M&K I,24 :307 |
bónda, en hún kvað hann vera að hestum. Skjótt er frá erindum að | P&S :105 |
Hlíð út, og sér hann þá, að hestur Egils er þar kominn og | M&K I,17 :230 |
ekki starfandi útivinna, en með því að heyannir voru í nánd, lét Sigurður | M&K I,16 :213 |
ráðast til Reykjavíkur en að vinna að heyi eða tóvinnu heima. Sat hún | P&S :88 |
sem þekjan ekki að öllu féll að heyinu; þó var rúm þetta ekki | M&K I,8 :118 |
munt varla hafa getað komist hjá að heyra það sjálf. Hvað er það, | P&S :65 |
núna, Guðrún mín! Ekki þoli ég að heyra piltunum mínum í sveitinni mikið | P&S :98 |
þú mátt þó, þú verður þó að heyra þá historíu, þenk bara! Möller | P&S :109 |
óskaði mér. Nú, það er gaman að heyra það, sagði Sigríður og leit | P&S :131 |
nærri, hversu mikil gleði mér er að heyra það, að ég hef getað | P&S :147 |
morgun, og því þætti mér best að heyra, hvað þér leggið til um | P&S :160 |
ekki gjald. Nú mun flestum fýsilegt að heyra, hvernig Guðmundur Hölluson sat brúðkaup | P&S :196 |
kvöldið er á enda. Húsfreyju fýsti að heyra, hvað það væri, sem kerling | M&K I,1 :9 |
snefil af forvitni, og fýsir hana að heyra, hvað umræðuefnið muni vera. Henni | M&K I,5 :82 |
fjalli eða fjallsgnípa; ég vil fá að heyra það af yðar eigin munni, | M&K I,7 :107 |
hann hélt, að prest mundi fýsa að heyra, þá tekur hann svo til | M&K I,9 :130 |
hjá þér halda, þá áttir þú að heyra orð föður þíns, áður en | M&K I,12 :169 |
hafði hann jafnan yndi af því að heyra allt þess háttar og segja | M&K I,13 :175 |
sér, og ekki skeytti hann um að heyra bréfið upp lesið, en lét | M&K I,21 :278 |
fengið einhvern til þess. Þórdísi leiddist að heyra þetta rugl Þuríðar og segir | M&K I,25 :314 |
lagað, enda skuluð þér nú fá að heyra það, því ég hef hér | M&K II,1 :328 |
yfir, að sér væri stór gleði að heyra það. Þá spurði prestur, hvort | M&K II,3 :343 |
hvað landslagið snertir, þá segja allir, að hér sé ofur fallegt; hér er | P&S :31 |
fyrir mig; en það getur verið, að hér sé komið bréf að austan | P&S :81 |
vel fyrir mig að segja henni, að hér sé maður með bréf til | P&S :117 |
hugsað með sér: Það fór betur, að hér fæddist mús, en ekki önnur | P&S :134 |
satt væri, Sigríður mín, sagði Guðrún, að hér kæmi einhver að rabba við | P&S :159 |
sem fyrri; og sé það svo, að hér hafi verið lagðar fyrir þig | P&S :170 |
nú lengi vitað það, sagði Indriði, að hér á Búrfelli hefur peningum verið | P&S :179 |
víst komið hér inn og séð, að hér er allt orðið spánýtt, síðan | P&S :181 |
nýjum herrum. Ekki veit ég til, að hér hafi verið stofa áður á | P&S :182 |
að sitja í samkvæmi? Veistu ekki, að hér eru siðaðir menn og það | P&S :197 |
reyna búskapinn. Víst er um það, að hér erum við í góðra foreldra | P&S :203 |
það, síðan ég var í Holti, að hér eru sums staðar djúpir skurðir | M&K I,2 :31 |
reis um leið upp að steininum, að hér mun minni ævi lokið, og | M&K I,2 :36 |
því, en svo mikið er víst, að hér kom einhver slæðingur upp á | M&K I,3 :45 |
hafa þeir orðið úti. Mér virðist, að hér sé ekki um mikið vafamál | M&K I,3 :54 |
það horf, en það held ég, að hér séu einhverjir á bænum, sem | M&K I,10 :141 |
eitt heftið og segir: Það lá að, hér kemur hún ræða á annan | M&K I,12 :157 |
ég sé gamall og glapsýnn orðinn, að hér búi nokkuð meira undir af | M&K I,12 :170 |
húsfreyja heldur stuttlega, það er verst, að hér eru ekki fleiri kistlar til, | M&K I,16 :215 |
langsýn, þá er ég viss um, að hér býr eitthvað undir annað en | M&K I,16 :220 |
máls: Svo er mál með vexti, að hér í Hlíð er mær ein, | M&K I,22 :284 |
ég ekki eiga hægt með það, að hér á heimili hefur orðið sú | M&K II,4 :351 |
hann og sagði: Hvað ertu nú að hérvillast, lagsmaður? Ég gekk hingað að | P&S :127 |
um sveitir. Þetta hafði atvikast svo, að hið sama sumar, er Indriði fór | P&S :171 |
að henni og sé ekki ólíklegt, að hið sama hryggi þær báðar og | M&K I,11 :148 |
Ráðskona gekk innar eftir búrinu og að hillu einni, er var um þveran | M&K I,9 :136 |
við kaupmann, en leiddi síðan Guðrúnu að hillunni og lét hana velja sér | P&S :94 |
sáttir um það efni; ætla nokkrir, að hin fögru býli hafi lagst í | P&S :3 |
kátlegur, og var ekki trútt um, að hinir yngri menn hentu gaman að | M&K I,13 :175 |
á hlaði, og þar vil ég, að hinn óæðri lýðurinn og minni manna | P&S :176 |
legið, hefði ekki svo við borið, að hinn sama dag, er hann reis | M&K I,9 :138 |
tala við Bjarna, því jafnan hæfir, að hinn eldri og reyndari haldi uppi | M&K I,20 :261 |
hríð. Ég er búinn að komast að hinu sanna, systir, og tek nú | M&K I,10 :141 |
slíka gleðifundi. Möller sagði um það, að hinum fallegu stúlkunum fyrirgæfist mikið í | P&S :141 |
hennar hafði lengi haft þá venju að hitta systur sína einu sinni á | P&S :29 |
sama og sú, er hann ætlaði að hitta, og brá honum ei alllítið | P&S :111 |
og gengur til skemmu og hyggst að hitta þar Bárð Búrfellsás. Skemman var | P&S :180 |
síðan Sigríði sína og hét því að hitta hana og segja henni margt | P&S :203 |
messunni. Að liðinni embættisgjörð gekk Sigurður að hitta prest, og töluðu þeir um | M&K I,2 :30 |
klettinn, eða treystir þú þér til að hitta héðan á Þrívörður? Enga færu | M&K I,2 :34 |
undir, að hann fengi færi á að hitta Sigrúnu eina, því þó Egill | M&K I,14 :195 |
hér við kirkjuna, er ég ætlaði að hitta, og mun ég láta Árna | M&K I,17 :231 |
Sigrún fór að Leiti, fer Egill að hitta Grím föður sinn og tjáði | M&K I,19 :251 |
laugardagskvöld um orlof og kveðst ætla að hitta föður sinn, og leyfði bóndi | M&K I,19 :252 |
í gærna, að vér mundum fara að hitta Filisteann á Leiti og vita, | M&K I,20 :257 |
hann ferðafær; fer hann þá brátt að hitta séra Sigvalda; sitja þeir lengi | M&K I,20 :267 |
til um mál Bjarna og færir að hitta prest og kæmist eftir, hverju | M&K I,21 :270 |
sér fátt til úrræða annað en að hitta prest og biðja hann, að | M&K I,21 :279 |
Sigrúnar og að þau séu vön að hittast í sauðahúsinu; segir hann og, | M&K I,8 :115 |
og nú stendur á fyrir mér, að hjarta mitt ekki veiti mér neina | P&S :63 |
konur, er svo eru skapi farnar, að hjarta þeirra snýst sjaldan fljótt til | P&S :129 |
því þegar þér eruð setstar hérna að hjá mér, eiga allir hlutir að | P&S :162 |
og læknir góður. Hún vissi það, að hjá mönnum, sem drukkna eða verða | M&K I,3 :55 |
rúms fóstru sinnar; sér hún þá, að hjá gaflbríkinni efri var rifa nokkur, | M&K I,15 :205 |
gjörði það svo mikið að verkum, að hjá henni vaknaði umhugsun um sjúkdóma | M&K I,25 :315 |
eldur í sinu um allan bæinn, að Hjálmar tuddi sé fundinn drukknaður og | M&K I,9 :137 |
eða liðinn, og sáu menn fljótt, að Hjálmar var enn ekki örendur, er | M&K I,9 :137 |
fram á gólf. Reyndist það þá, að Hjálmar hvorki var svo máttfarinn, að | M&K I,9 :138 |
stök. Undir eins og menn sáu, að Hjálmar tók að hressast, fóru menn | M&K I,9 :138 |
Tudda; þótti mönnum það ekki grunlaust, að Hjálmar hefði verið staddur í búrinu, | M&K I,9 :139 |
upp sá pati þar á staðnum, að Hjálmar mundi hafa farið í búrið | M&K I,9 :139 |
prest, kvað sér ekki grunlaust um, að Hjálmar gengi í búrið og stæli | M&K I,9 :139 |
og skenkir á silfurstaupið og réttir að Hjálmari og segir: Þetta mun vera | M&K I,7 :109 |
ekki gjört að sér að brosa að Hjálmari. Hann gekk þá að skáp | M&K I,9 :130 |
sagði prestur og rétti um leið að Hjálmari enda af tóbaki það verður | M&K I,9 :131 |
sem þar voru á hlaðinu, til að hjálpa Sigríði af baki; en aðrir | P&S :74 |
held hann hafi sent þig til að hjálpa mér, hann hefur ætíð veitt | P&S :169 |
hérna undir bölvuðu torfinu; berðu þig að hjálpa mér til að rífa það | M&K I,8 :120 |
skal fara og kalla á piltana að hjálpa mér. Nei, það banna ég | M&K I,8 :120 |
það nokkrum, því lofa ég; ætlarðu að hjálpa mér til þess, ha? Því | M&K I,18 :245 |
henni; já, ég held ég verði að hjálpa þér um stafinn og beinið, | M&K I,18 :247 |
prestur: Ég ætla nú, heillin góð, að hjálpa yður á bak, og gengur | M&K I,24 :307 |
bezti. Þann dag hafði Egill það að hjáverkum að rista rúnir á mannsherðablaðið; | M&K I,18 :250 |
þar ekki annað til tíðinda en að hjónaefnin eru saman pússuð. Eftir að | P&S :41 |
hallaði sér á bak aftur upp að hjónastólsbríkinni; en prestur rankar við sér | P&S :76 |
þá er það einasta þess vegna, að hjónin hérna hafa heldur mælst til | P&S :140 |
starfa nokkuð að moldarverkum, það var að hlaða fjárhúsvegg einn, er rifinn hafði | M&K I,14 :196 |
og gekk til tóftarinnar og fór að hlaða. Þórdís gekk þá heim. Ekki | M&K I,14 :198 |
á þeirri hliðinni, sem vissi út að hlaði, voru nokkrir kringlóttir skjágluggar. Í | M&K I,5 :80 |
þeirri hlið stofunnar, sem sneri út að hlaðinu og til suðuráttar, voru tveir | M&K I,5 :79 |
hann geti misst mig; ég er að hlakka til þess, og mig er | M&K I,15 :207 |
það illt, er hann náði ekki að hlaupa að Jóni, og beiddi hreppstjóra | P&S :23 |
hart yfir stórgrýti; þá voru piltar að hlaupa út úr borðstofu sinn í | P&S :79 |
erindi út núna, að þú þurfir að hlaupa út í ósköpin? Om jeg | P&S :109 |
sama, hvern skrattann þú þykist verða að hlaupa með og þvaðra, segir hann | P&S :109 |
fyrir yður? Ekki er til neins að hlaupa svona út í vitleysuna; ekkert | P&S :157 |
úr tóftinni, en sá er annar að hlaupa eftir reipum og bregða undir | M&K I,8 :122 |
það er áreiðanlegur sannleiki; ég varð að hlaupa frá kvörninni ósópaðri til að | M&K I,9 :129 |
stíga á bak, og ætlaði Egill að hlaupa til að setja hana á | M&K I,17 :226 |
Sigrún mín, en ekki þarft þú að hlaupa á dyr fyrir það; ef | M&K I,22 :282 |
ríða með túngarði, unz þau koma að hliði einu; ekki sáu þau fleiri | M&K I,17 :233 |
hún sagði þetta, hallaði hún sér að hliðinni á bróður sínum og hvíslar | M&K I,6 :96 |
sér Bjarni að menn eru komnir að hliðinu og fá ekki inn komizt, | M&K I,17 :233 |
allbrattur á þá hliðina, sem veit að Hlíð, og að því skapi hár, | M&K I,2 :29 |
milli, og þykir þá jafnskemmra þaðan að Hlíð en að Seli. Þessir tveir | M&K I,2 :32 |
leið. Frá Þrívörðum og allt ofan að Hlíð var hálsinn svo ágætlega varðaður, | M&K I,2 :32 |
kirkjunnar, bar fátt til tíðinda heima að Hlíð. Þar var að venju lesinn | M&K I,3 :41 |
hafi nokkurn tíma annars staðar verið. Að Hlíð urðu á þessum árum þau | M&K I,5 :72 |
hann faðir þinn heitinn fór þar að Hlíð, þá flutti hann þig með | M&K I,6 :93 |
mig, þegar ég var flutt þar að Hlíð. Og sussu, hana misminnir það; | M&K I,6 :93 |
og reiddir hana Sigrúnu litlu fram að Hlíð, svona er það, sagði prestskona | M&K I,6 :94 |
vera fyrir son minn að fara að Hlíð, þar er sæmdarkona, en konunnar | M&K I,12 :169 |
verða. XIV. KAPÍTULI Sigrún fer heim að Hlíð Kvonbæna umleitan Egils Mánudaginn þriðja | M&K I,14 :189 |
í sumri kom Sigrún aftur heim að Hlíð, og var henni þar allvel | M&K I,14 :189 |
að Sigrún var aftur heim komin að Hlíð, var skildagi Egils Grímssonar. Lét | M&K I,14 :190 |
fer, mun ég og brátt koma að Hlíð og fullgjöra þetta mál við | M&K I,14 :195 |
verið honum heitin, þegar Egill vistaðist að Hlíð. Þórdís hlýddi frásögu Sigrúnar, en | M&K I,14 :201 |
dag, að Finnur frá Stað kom að Hlíð; kvaðst hann vera sendur af | M&K I,15 :203 |
presta og heldri menn, er komu að Hlíð, og í borð eitt ekki | M&K I,15 :206 |
allar hringingar. Ekki kom Egill heldur að Hlíð um kvöldið, og undraði menn, | M&K I,17 :231 |
sem allir vita, að hefur farið að Hlíð í þeim vændum að ná | M&K I,17 :238 |
blóði. Sigrún var þá komin heim að Hlíð, og sitja þær fóstrur í | M&K I,22 :280 |
væri það, að Egill hefði farið að Hlíð með þeirri fyrirætlun að fá | M&K I,22 :288 |
Þórarinn koma á hverju hausti kynnisferð að Hlíð, ef hann mætti því við | M&K I,22 :292 |
setti hana dreyrrauða. Þau Þórdís komu að Hlíð á áliðnum degi, og lætur | M&K I,24 :308 |
að venju flytja leigur og landskuld að Hlíð, nema ekkjan segði sér annað | M&K II,1 :324 |
á Grundum til suðurferðarinnar. Kemur hann að Hlíð og segir Þórdísi, að nú | M&K II,3 :340 |
heiman, daginn eftir að hann fór að Hlíð; ætlar hann þá svo til, | M&K II,3 :342 |
Gísla að, hvort hann hafi komið að Hlíð, áður en hann fór suður, | M&K II,4 :355 |
skrifað, að Egill Grímsson fari aftur að Hlíð, er þaðan fór í haust | M&K II,4 :355 |
allt illt hlotið af komu Egils að Hlíð, er þær urðu vísari alls | M&K SÖGULOK :365 |
til að horfa lengur á það, að Hlíðartrippan trani sér framan í hann; | M&K I,10 :143 |
mér ekki hans ráðum til þess að hlíta. Þar mun þá fara sem | M&K I,22 :286 |
eigi hafa verið því til fyrirstöðu, að hljóð Tudda heyrðust til baðstofu, ef | M&K I,9 :136 |
að ekki mátti annað heyra en að hljóðið kæmi úr einum barka. Bóndi | P&S :109 |
ekki ætlað honum meiri mæðu. Þó að hljóðið væri mikið, heyrðist það ekki | M&K I,9 :135 |
ég hafi verið að bera mig að hlusta, og er það í fyrsta | P&S :165 |
hann sér enga nauðsyn til bera að hlusta á hana; hann vissi textann | P&S :191 |
hálfum hljóðum, en bóndi nennti ekki að hlusta á, hvað hún sagði, kastaði | M&K I,2 :28 |
og þarf ég ekki þar um að hlutast, sagði Sigríður, en þó eru | P&S :176 |
eruð þér ekki vanur, bróðir minn, að hlutast til um þess konar eða | M&K I,10 :141 |
bóndi minn, segir hún, en mitt, að hlutast til um annað eins á | M&K I,16 :214 |
finnst það heldur hvöt fyrir okkur að hlynna einhverju góðu að henni Sigrúnu | M&K I,4 :62 |
tízka á Íslandi um 18. öld að hlynna mjög að túngörðum eða vörzlugörðum | M&K I,17 :232 |
samt, að það er skylda mín að hlýða yður, sagði Sigríður, og hrutu | P&S :70 |
tíunda árinu; ég hef kennt honum að hlýða, og það er ekki ofsögum | M&K I,5 :85 |
fylla þá skyldu, sem ég veit, að hlýðni við móður mína heimtar af | P&S :64 |
í trúnaði, út í heiminn til að hlæja að því. En þetta, sem | P&S :64 |
get ég ekki að mér gjört að hlæja að yður; hvernig getur yður | P&S :119 |
ha! ha! Nú, verið þér ekki að hlæja að mér, jómfrú góð! Gat | P&S :119 |
það fyrir yður að láta vera að hlæja að henni, og til þess | P&S :131 |
þó gat engum komið til hugar að hlæja að honum, þar sem hann | M&K I,9 :138 |
gat þá ekki stillt sig um að hlæja ekki upp úr, en kreisti | M&K I,14 :197 |
og gott, hafi ekki einhver séð, að hnefastórum tólgarstykkjunum væri stungið undir pottinn, | P&S :182 |
skjótlega fram eftir gólfinu og tók að hneppa að sér treyjunni, eins og | P&S :157 |
sagt er; þið áttuð ekki, systur, að hneyksla stúlkuna fyrir það, að hún | M&K II,3 :340 |
vel skúaðir og í skinnsokkum upp að hné; bað þá Sigurður Þorstein fara | M&K I,2 :31 |
ég fór, og varð ég svo að hnosa þeim með mér hingað fram | P&S :189 |
fyrir það! sagði bóndi og fór að hnyssa aftur að sér rúmfötunum, sem | P&S :108 |
viltu ekki fara að reyna til að hokra? Ég veit ekki, hvað ég | P&S :50 |
helzt verða, að hún reyndi til að hokra eitt ár enn þá og | M&K II,1 :326 |
fór frá foreldrum mínum sælu þar að Holti, varð úti maður eða mannræfill | M&K I,3 :46 |
að ráða, farðu sem fljótast heim að Holti og heilsaðu ekkjunni frá mér | M&K I,3 :55 |
þér nú. Hrólfur átti skammt heim að Holti, hann finnur þar húsráðanda og | M&K I,3 :55 |
stirðnuð, og eru þau borin heim að Holti. Húsfreyja, er þar bjó, var | M&K I,3 :55 |
Sigvaldi Árnason á Stað aldrei prestur að Holti, og það verðum vér að | M&K I,5 :72 |
bjó að þeim bæ, sem heitir að Holti, það var í næsta hrepp | M&K I,25 :318 |
meira lagi. Dalurinn er þráðbeinn; fjöllin að honum ekki há; hlíðarnar iðgrænar á | P&S :4 |
hann koma. Viðlíka fór fyrir Indriða, að honum fannst hver sú stundin leið | P&S :15 |
fyrir einhverjum, er maður veit áður, að honum er jafnkunnugt sem manni sjálfum, | P&S :34 |
öðru, er uppi var í loftinu, að honum var valið óvirðulegra sæti, heldur | P&S :46 |
eftir sinni mynd, og sögðu allir, að honum færist það vel, því auðséð | P&S :47 |
stimamjúkur við þær; var það auðséð, að honum fannst mikið um Sigríði, en | P&S :93 |
sveitinni, og svo mikið veit ég, að honum líst vel á þig; ég | P&S :97 |
þykir vænt um fyrir þína hönd, að honum líst á þig; hver veit, | P&S :97 |
orðið gengið, þegar skollinn hvíslaði því að honum að ryðjast hér til ríkis, | P&S :113 |
sínum fremur venju. Hún sá þá, að honum stökk ekki bros, en hengdi | P&S :132 |
til fulls; hvort það var heldur, að honum í sama bili varð litið | P&S :133 |
á ég ekki að skjóta því að honum kaupmanni Möller, að þig langi | P&S :139 |
geðþekkast, og ég efast ekki um, að honum kaupmanni Möller líki það betur, | P&S :143 |
með henni upp hjá Skólavörðunni og að honum sýndist hann þá láta svo | P&S :156 |
varð hann þess heldur ekki var, að honum hafði orðið mismælt, eður réttara | P&S :163 |
glugganum; verður hann þess nú var, að honum hafði missýnst og að þar | P&S :165 |
Allir, sem sáu aðfarir Þorsteins, mæltu, að honum tækist aðsóknin allkarlmannlega. Fékkst hann | P&S :194 |
trúi ég, þó hef ég heyrt, að honum fylgi hrútur, sem dregur eftir | M&K I,1 :10 |
þeim, en Sigurður bóndi minntist þess, að honum hafði gleymzt að stinga á | M&K I,2 :26 |
Sigurð að sigra svo mikill svefn, að honum þykir sem hann fyrir engan | M&K I,2 :39 |
sér, sé þó við og við að honum svefnmók nokkuð, en svo óvært, | M&K I,2 :39 |
Sigurður sjá, að hann hvessti augun að honum og kvað: Manngi veit vettvang | M&K I,2 :40 |
það mundi ekki þurfa að leita að honum. Það er margt undarlegt, sem | M&K I,3 :48 |
þrár, þybbinn, ef geyst er farið að honum; hann lætur oft til leiðast | M&K I,5 :84 |
sýnzt. Sér þú þá ekki, systir, að honum er nauðugur einn kostur að | M&K I,5 :86 |
hliðinni á bróður sínum og hvíslar að honum svo lágt, að Sigrún heyrði | M&K I,6 :96 |
þér það hún hvíslar nú aftur að honum: Þekkirðu ekki hana Staða Gunnu? | M&K I,6 :97 |
að presti geðjaðist allvel að því, að honum væri sagt frá hinu og | M&K I,7 :104 |
og verð að lýsa þá þjófa að honum, sem ræna mig pottinum; ég | M&K I,7 :106 |
stinga saman nefjunum um það hérna, að honum þyki vænt um dúfuna og | M&K I,7 :109 |
í húsið. Loks kom þó svo, að honum virðist tvísýni á, hvort sú | M&K I,8 :117 |
hann mátti, en bæði var það, að honum lá ekki hátt rómur, og | M&K I,8 :118 |
það að segja af séra Sigvalda, að honum þykir sitt ráð taka að | M&K I,8 :118 |
hans, og var það einkum það, að honum hafði svo hraparlega brugðizt von | M&K I,9 :126 |
þegar upp. Tuddi bíður þess ekki, að honum sé inn boðið, og áður | M&K I,9 :129 |
lófunum, og var auðséð á manninum, að honum geðjaðist ekki alls kostar að | M&K I,9 :131 |
engum komið til hugar að hlæja að honum, þar sem hann stóð þar | M&K I,9 :138 |
hans, þar sem líkindi væri til, að honum byðist góð kvonföng og álitlegar | M&K I,11 :151 |
svo á brjóstinu, og var auðséð, að honum þótti ekki vegur sinn minnka, | M&K I,12 :159 |
sagði meðhjálpari. Allt mannvænlegt fólk, sem að honum stendur, sagði prestur, munu fáir | M&K I,12 :162 |
þeirra mála, en það sér prestur, að honum verður tíðara litið fram í | M&K I,12 :165 |
vill. Það var auðséð á Grími, að honum þótti Egill svara þessu máli | M&K I,12 :169 |
orðum. Fannst það brátt á Agli, að honum þótti þetta fýsilegt; Grímur lét | M&K I,12 :170 |
svo til orða, að menn vissu, að honum nægði ekki minni matur en | M&K I,13 :174 |
Þormóður í Gvöndareyjum, er bylinn gjörði að honum Oddi lögmanni; þar voru Baulhúsabræður, | M&K I,13 :176 |
áður um ráðahaginn, og segir Egill, að honum er það nú öllu hugfastara | M&K I,14 :193 |
fleiri menn viðstaddir; og það annað, að honum þótti miklu varða, að hann | M&K I,14 :195 |
ógleði nokkra, og var sú orsök, að honum virðist ógreiðara takast um kvonfangið | M&K I,16 :213 |
um þetta mál sem Þór forðum, að honum óx ásmegin við þraut hverja; | M&K I,16 :213 |
það þá að vera? frétti Þórdís. Að honum væri goldið líkt og hinum | M&K I,16 :216 |
búmaður og mér gæti orðið styrkur að honum, og þá sló hann því | M&K I,16 :219 |
taumunum, en Egill hallar sér ofan að honum og ætlar að kyssa hann, | M&K I,17 :230 |
náfölur, hallar hann sér þá ofan að honum og kallar: Ertu steindauður, lagsi? | M&K I,18 :241 |
og ómegið fengið svo mikla ráðningu, að honum var runnin öll reiði; sá | M&K I,18 :241 |
enda lét Hallvarður það í ljósi, að honum þætti illa hafa til tekizt, | M&K I,18 :241 |
tún, og settust þeir félagar þar að honum, sinn á hvora þúfu, og | M&K I,18 :243 |
fyrir alla. Í þessu rétti hann að honum herðablaðkinn og ístrumolann, en stingur | M&K I,18 :248 |
hafi gengið svo í augu sér, að honum sé snúinn hugur um ráðahag | M&K I,22 :283 |
það svo, karlmennirnir, að ráða fyrst að honum, áður en hinna er leitað, | M&K I,22 :285 |
hann þá mæla nokkuð, en finnur, að honum er þess varnað; grípur hann | M&K I,22 :291 |
til hans og fréttu að, hvað að honum gengi; en Tudda varð ekki | M&K I,22 :291 |
og drekkur Þórarni til og réttir að honum og segir: Nú er þá | M&K I,23 :295 |
en ekki heyrðist á mæli hans, að honum þætti fyrir, og segir hann | M&K I,24 :305 |
ryð gæti ekki grandað, eða hitt, að honum fórst eins og mörgum, sem | M&K I,24 :308 |
hefur Árni fylgdarmaður hennar frá sagt, að honum sýndist stundum sem hvítt hagl | M&K I,24 :308 |
og á ég ekki von á, að honum farist svo ómannlega að seilast | M&K I,25 :317 |
á mig: svo það er auðséð, að honum er alvara, blessuðum, að krækja | M&K II,2 :334 |
í kotið, og það er líklegast, að honum takist það; það sér á, | M&K II,2 :334 |
kvaðst þó hafa tekið eftir því, að honum væri að nokkru brugðið; gat | M&K II,5 :358 |
tekið þetta ráð að fara utan, að honum fannst, að hann mundi aldrei | M&K II,5 :361 |
fara um Hamar eftir þeirra dag, að honun yrði skipt í alla staði | M&K I,21 :277 |
geta loksins komið sér saman um að hoppa úr sér ólundina; og veistu | P&S :139 |
og fór þá yngra fólkið einnig að hoppa að dæmi þeirra, og varð | P&S :200 |
og höfðu menn mikla skemmtun af að horfa á, hvernig gæðingarnir runnu. Þarna | P&S :73 |
í því, Víkurskömmin, að skemmtilegra er að horfa á þá hérna, og ekki | P&S :98 |
tarna fagurt, og mikið yndislegt er að horfa út núna; það er eins | P&S :138 |
hneykslis; ég hefði aðeins gaman af að horfa á. Já, þú getur farið, | P&S :139 |
að henni hafði oft þótt gaman að horfa á á morgnana, þegar sólin | P&S :149 |
Napóleon, mér er farið að leiðast að horfa lengur þarna á hana; og | P&S :162 |
að honum þykir sitt ráð taka að horfa óvænlega, er hann verður þess | M&K I,8 :118 |
búið sér til þessa smugu til að horfa út um. Nefið á séra | M&K I,8 :121 |
að ég hef ekki skaplyndi til að horfa lengur á það, að Hlíðartrippan | M&K I,10 :143 |
er, ég vil allt til vinna að horfa ekki upp á það lengur; | M&K I,10 :143 |
stúlku, ef þeim býður svo við að horfa, og í annan stað datt | M&K I,22 :286 |
tími til fyrir þig að fara að hóa því saman, og gáðu að, | P&S :10 |
allt þangað til, er hann kemur að hól þeim, sem er Reykjavíkur megin | P&S :130 |
vinnumönnum sínum að fylgja Indriða yfir að Hóli, en bað Indriða að koma | P&S :27 |
vildi segja, kemur þú aldrei fram að Hóli? Ónei, elskan mín, þangað kem | P&S :39 |
að koma bréfinu því arna yfir að Hóli, svo lítið á beri, og | P&S :68 |
horfið, sem Indriði Jónsson situr heima að Hóli og harmar Sigríði, og var | P&S :101 |
lokinni stofusmíðinni sneri hann aftur heim að Hóli og kom þar skömmu eftir | P&S :102 |
utanbæjarstörf, en stundum var hann og að Hóli með föður sínum og þiljaði | P&S :175 |
svo til ætlað, að brúðkaupið stæði að Hóli, og vildu þau hvata brúðkaupinu, | P&S :175 |
mér þá ánægju að koma fram að Hóli á laugardaginn kemur, því það | P&S :180 |
koma á laugardaginn, sem kemur, fram að Hóli, því þá er svo til | P&S :184 |
dragi í tímann að ríða fram að Hóli, og áður en allir verði | P&S :188 |
sína, því nú skyldi ríða fram að Hóli til brúðkaupsins. Brúður settist á | P&S :189 |
vera hjá henni. Frá Hvoli og að Hóli er góð bæjarleið og sléttir | P&S :191 |
hver, sem búinn var, til boðsins að Hóli. Sprettu menn drjúgum úr spori | P&S :191 |
var það hin mesta skemmtun. Þegar að Hóli kom, var allt tilbúið, grauturinn | P&S :191 |
eftir voru þau Indriði og Sigríður að Hóli í góðum fagnaði, og tókust | P&S :203 |
meðan Tuddi gekk upp á loftið að hósta. Presti virðist saga Tudda allkynleg; | M&K I,8 :115 |
og skömmu á eftir heyrir prestur, að hóstað er þrisvar sinnum á baðstofulofti | M&K I,8 :115 |
Guðrún ráðskona inn, fer þá prestur að hraða sér að láta aftur niður | M&K I,12 :157 |
virðist mér ekki nauðsyn til bera að hrapa svo að þessu, að þér | P&S :158 |
að við séum ásátt um það að hrekja ekki hana Sigrúnu litlu frá | M&K I,4 :66 |
Við ætlum þá ekki, skinnið mitt, að hrekja þig frá okkur fyrst um | M&K I,4 :69 |
og menn sáu, að Hjálmar tók að hressast, fóru menn betur að íhuga | M&K I,9 :138 |
liðu stundir, fór prestur smám saman að hressast; skipti þá mjög í tvö | M&K I,10 :140 |
í rúminu og var ekki farinn að hreyfa sér, en vaknaði nú við | P&S :107 |
yður litist, áður en farið er að hreyfa við nokkru, og nú flanaði | P&S :160 |
á ærnar, honum er hætt við að hrifsa í þær, og vertu nú | P&S :11 |
hnjask, og heyrir Hjálmar, að tekur að hrikta í þeim, og ætlar hann | M&K I,9 :134 |
fór að hristast og skjálfa, svo að hrikti í hverju tré. Um þetta | M&K I,3 :48 |
hrokkið sundur, svo að hætta varð að hringja í miðju kafi. Eftir messuna | M&K I,12 :163 |
í það skipti og varð sjálfur að hringja allar hringingar. Ekki kom Egill | M&K I,17 :230 |
öll baðstofan í einu vetfangi fór að hristast og skjálfa, svo að hrikti | M&K I,3 :48 |
yfir rúmin fólksins, og moldarstykkin voru að hrynja ofan í bólið hans gamla | P&S :179 |
daprast yfir henni, en tárin tóku að hrynja ofan eftir kinnunum á henni; | M&K I,4 :68 |
mín, sagði Guðrún, þú þarft ekki að hræðast huldufólkið á dalnum, það gjörir | P&S :10 |
ykkur báða; eða hvernig átti ég að hræra mig, þegar bannsett skessan var | M&K I,20 :266 |
rúmfataleppana mína í vor; mér leist að hrökklast hingað, þegar mér var ekki | P&S :181 |
við sjálft búið, að Sigríður yrði að hrökkva burt frá Tungu; þó bar | P&S :77 |
farðu, fjandi, tu! Á, varstu feginn að hrökkva undan mér? Og svei þér, | M&K I,1 :9 |
og landskuldavættir en að hann væri að hugfesta það, sem prestur sagði um | P&S :75 |
orð frá þér eru nóg til að hugga mig og ræta af mér | M&K I,15 :209 |
þér hafið aflokið brýnasta erindinu, fyrst að hugga mig, eins og yðar embætti | M&K II,1 :331 |
á hana, því hún var nú að hugsa um það, sem hana hafði | P&S :11 |
slakkann; en sem hún nú var að hugsa um þetta með sér, varð | P&S :12 |
á leiðinni fram eftir að vera að hugsa um álfafólkið á dalnum og | P&S :13 |
hennar, og oft hef ég verið að hugsa um það með sjálfri mér, | P&S :30 |
og vant er; yður leiðist ekki að hugsa fyrir því. Og ekkert að | P&S :38 |
á henni. Um þetta var hún að hugsa nokkra stund og gat ekki | P&S :63 |
sem ég aldrei get látið af að hugsa um, mundi ég ekki skeyta | P&S :63 |
þig hrylli við því, blessaður unginn, að hugsa til þess, hvað þá heldur | P&S :66 |
daginn eftir. En sem hann er að hugsa um þetta mál, dettur honum | P&S :116 |
aftur. Ég held þú sért alltaf að hugsa um þau og sjóinn og | P&S :138 |
áttu kollgátuna, Sigríður mín! Ég er að hugsa um það, hvernig við munum | P&S :138 |
hún gleymt honum eða látið vera að hugsa um hann, og hvert skipti, | P&S :149 |
ég veit, að það væri óhæfa að hugsa það. Möller er maður kvongaður, | P&S :157 |
á ljósið um hríð og er að hugsa um það hann skuli vandlega | M&K I,2 :37 |
sjá, að hún var eitthvað annað að hugsa en um spjaldavefnaðinn einungis. Þannig | M&K I,4 :59 |
um; ég hef þessa dagana verið að hugsa um það, en það hefur | M&K I,4 :59 |
hummaði, eins og hann væri eitthvað að hugsa, en segir síðan: Þekkið þér, | M&K I,12 :166 |
er hann nú alla leiðina ýmist að hugsa um það, hvernig hann geti | M&K I,18 :249 |
langt líf fyrir hendi, verður maður að hugsa lengur fyrir sér en eitt | M&K I,23 :296 |
er nokkuð frá leið, tók hún að hugsa mál sitt, og virtist henni | M&K I,24 :308 |
lega, og þykir mér gott til að hugsa til minnar heimferðar, og dey | M&K I,25 :316 |
og með valdi neyddi hann til að hugsa um vinnu sína. Á kvöldum | M&K II,4 :352 |
svefnsamt um nóttina, var hann lengi að hugsa um það, hvernig á því | M&K II,4 :354 |
hann sem oftar vakandi og var að hugsa um hagi sína og Sigrúnu; | M&K II,5 :362 |
viðkvæmt hjarta, að ef þér sjáið, að hugsun mín er ekki annað en | P&S :64 |
heim til bæjarins; en með því að hugur hans var í einhverri leiðslu | P&S :127 |
færi, sem ég hélt ekki yrði, að hugur Þórarins hneigðist í aðra átt | M&K I,10 :141 |
áður að sjúga pípu sína og að humma tíðara en hann var vanur | M&K I,24 :305 |
seinni hlut vöku. Heyra menn þá, að hundar taka að gelta ákaflega í | M&K I,1 :16 |
erinda. Í þessu bili sér Bjarni, að hundar margir standa í hesti Egils, | M&K I,19 :252 |
þínum en sitja hér, sé ég, að hundar vorir leika lausum hala við | M&K I,19 :253 |
báðir djarft fram. Egill gat þess, að hundar á Leiti væri grimmir mjög, | M&K I,20 :260 |
af sér fallið, en af því að hurðin var ólæst, lætur hún undan, | M&K I,9 :134 |
ég var að líta eftir því, að húfupottlokið festist ekki niðri í skallaskömminni | M&K I,7 :112 |
kirkjubókinni að dæma væri eins líklegt, að hún ætti ekki sveit þar í | P&S :5 |
Botna orðin svo farin og lasburða, að hún mátti ekki lengur fylgja fénu | P&S :7 |
krakkinn, og er ekki von til, að hún geti miklu af kastað. Hún | P&S :9 |
hún svo þreytt af að gráta, að hún sofnaði út af, og þá | P&S :11 |
hún, og varð henni það fyrst, að hún þreifaði með hendinni um kinn | P&S :11 |
hendinni um kinn sér og fann, að hún var ekki vot, en nokkuð | P&S :11 |
ofan í slakkann. Sá þá Sigríður, að hún hafði sofið furðu lengi, og | P&S :12 |
það, sem Guðrún hafði sagt henni, að hún skyldi fara að reka féð | P&S :12 |
orðið svo kært að sitja hjá, að hún nær því kunni hvergi við | P&S :15 |
og fór henni eins og honum, að hún kennir hann; hlaupa þau nú | P&S :17 |
í krók og kring og sagði, að hún væri fallegt barn, og bað | P&S :18 |
en nú kannast ég við það, að hún er af Hníflukyninu. Það er | P&S :23 |
við móður sína, er hann vissi, að hún var sjaldan vön að fá | P&S :25 |
að draga, en það er verst, að hún Sigga á útsláttinn. Nei, nei, | P&S :26 |
þótti presti, er hún var fermd, að hún væri afbragð annarra barna að | P&S :27 |
og matartilbúningur, en Ingveldur sagði jafnan, að hún vænti þess ekki, að Sigga | P&S :28 |
ekki, að Sigga yrði sú fyrirmannsfrúin, að hún mundi þurfa mikils við af | P&S :28 |
ask; ég hef oft óskað mér, að hún væri komin til þín, systir | P&S :29 |
er það ritað rúmu missiri eftir að hún fór frá Sigríðartungu, og er | P&S :30 |
og svo fróð um alla hluti, að hún vissi fyrir víst, hvað skammtað | P&S :37 |
hér á jörðu en sig og að hún væri engum trú nema sér | P&S :38 |
án verið. Ingveldi var svo varið, að hún aldrei hafði rétt góða heilsu, | P&S :38 |
skauta sér? Ónei. Æ, mig grunar, að hún væri hrædd um, að þér | P&S :40 |
sætis leidd, og gátu þess til, að hún þættist eins vel komin til | P&S :41 |
þó er mér næst að halda, að hún muni líta í aðra átt, | P&S :43 |
nákvæmast, og var ekki ugglaust um, að hún á stundum gjörði gys að, | P&S :44 |
komið sögunni; og var það almæli, að hún hefði næsta södd lífdaganna til | P&S :44 |
þegar hún átti að feðra Guðmund, að hún gat ekki fundið honum neitt | P&S :46 |
að segja um það, að þó að hún Guðrún mín heitin væri óráðsskepna | P&S :50 |
þess háttar efnum, að hann vissi, að hún átti að fylgja bollanum, og | P&S :55 |
þótti henni það ekki svo skemmtilegt, að hún gæti verið að halda lengur | P&S :57 |
endir samtals þeirra Ingveldar og Bárðar, að hún hét að gefa Guðmundi Sigríði | P&S :59 |
hugsun sú einungis sprottin af því, að hún óskaði, að svo væri. Hún | P&S :62 |
Það var eina nótt sem oftar, að hún gat ekki sofnað fram eftir | P&S :62 |
út af, og dreymdi hana þá, að hún þóttist vera stödd þar úti | P&S :62 |
barninu! og sló við hettunni, svo að hún hraut ofan í skyrdall, sem | P&S :63 |
og þóttist hún vita í svefninum, að hún ætlaði að setja hann á | P&S :63 |
kom henni það þá í hug, að hún læddist upp úr rúminu og | P&S :63 |
hún þann trúnaðarmann þar á bæ, að hún þyrði að trúa fyrir því. | P&S :65 |
lét dæluna ganga: Ég þykist vita, að hún Ingveldur mín hefur fljótt gefið | P&S :67 |
ketti. Ekki get ég trúað því, að hún Ingveldur mín sé svo blind | P&S :67 |
verri veg fyrir Gróu, mæltu það, að hún einhvern tíma löngu síðar hefði | P&S :69 |
ekki bundist tára, en með því að hún vildi ekki láta móður sína | P&S :70 |
vildi ekki láta móður sína sjá, að hún gréti, stóð hún upp og | P&S :70 |
og urðu menn þess nú varir, að hún var hvorki mállaus eða vitskert, | P&S :77 |
ég ekki skilið í öðru en að hún megi vera ánægð með mig; | P&S :83 |
mér, að svo liggi í því, að hún eigi varla vært þar eystra | P&S :84 |
komur sínar þangað, er hún vissi, að hún var ekki jafnt metin þeim, | P&S :86 |
Hún var svo vel viti borin, að hún fann fljótt, að margt varð | P&S :86 |
Sigríði virtist engin nauðsyn til bera, að hún breytti, og ásetti sér jafnan | P&S :86 |
Reykjavík virtist Sigríði svo hjákátlega lagaður, að hún vissi ekki, að hverju sniði | P&S :87 |
hélt því uppteknum hætti með búnaðinn, að hún var hversdagslega á peysu og | P&S :87 |
ekki í föðurgarði; og með því að hún var lagvirk til handanna, þótti | P&S :88 |
hæglát hversdagslega og skemmtin, og þó að hún hefði ekki notið neinnar framúrskarandi | P&S :89 |
var það allástúðlegt; segir Ingveldur þar, að hún sakni hennar mikið, og er | P&S :99 |
vantaði reiðskjóta, og leit út fyrir, að hún yrði heima að sitja, en | P&S :99 |
og skilaðu við hann kaupmann Möller, að hún Sigríður, sem er hjá honum | P&S :100 |
skila, að hann hefði ekki vitað, að hún ætlaði að fara, ella mundi | P&S :100 |
mundi helst hafa dottið í hug, að hún hefði verið stungin undir síðuna | P&S :110 |
segja til þetta, trúir þú ekki, að hún skal blíva hreint tossuð? Dú | P&S :110 |
því mér heyrðist þú segja áðan, að hún væri lík stúlku, sem þú | P&S :115 |
við hana, og það sá Indriði, að hún einu sinni leit um öxl, | P&S :116 |
á morgun; en það er best, að hún fái bréfið sem fljótast; það | P&S :118 |
getur yður dottið það í hug, að hún heiti Indriði? Ha! ha! ha! | P&S :119 |
góð! Gat það ekki vel verið, að hún héti Indriði? Þessi íslensku kvenmannsnöfn | P&S :119 |
jómfrú góð, eða hvað haldið þér, að hún geti vitað um það, með | P&S :120 |
væri svo stillt og gætin stúlka, að hún mundi ekki flasa að slíku | P&S :124 |
litið framan í Sigríði og sá, að hún var blóðrauð út undir eyru, | P&S :133 |
Guðrún svo að orði um það, að hún sagði, að Sigríður væri farin | P&S :135 |
það byrjaði svo á millum þeirra, að hún fór fyrst til hans. Þó | P&S :140 |
því lá, að Sigríður vantreysti því, að hún gæti Iíka náð í kaupmann, | P&S :140 |
hæversklega, en bar það þó fyrir, að hún væri harla fákunnandi í þess | P&S :141 |
gæti og farið vel á því, að hún tæki því boði, og skyldi | P&S :141 |
orsök til ógleði Sigríðar en þá, að hún mundi hafa fengið höfuðverk af | P&S :148 |
að Sigríður sá það eftir á, að hún hafði verið helst til fljót | P&S :148 |
svo mikillar ógleði aflaði hann Sigríði, að hún gat ekki tára bundist, þegar | P&S :149 |
hinn annar draumur, er Sigríði dreymdi, að hún þóttist einu sinni vera komin | P&S :149 |
En allt í einu þótti henni, að hún sæi draga upp skýhnoðra einn | P&S :149 |
það, sem henni í brjósti bjó, að hún iðraðist eftir, að hún hefði | P&S :150 |
brjósti bjó, að hún iðraðist eftir, að hún hefði gefið honum nokkurn ádrátt; | P&S :150 |
ekki og við hvert fótmál sjái, að hún færir þá nær og nær | P&S :150 |
leika engin tvímæli á um það, að hún er flestum konum fremri að | P&S :154 |
það er satt, sem ég segi, að hún ætlar að eiga hann. Þá | P&S :156 |
hennar er svo laust við hrekki, að hún getur ekki ímyndað sér þá | P&S :157 |
leit framan í Sigríði og sá, að hún allt í einu varð blóðrauð | P&S :163 |
því Guðrún hafði verið svo flumusa, að hún gætti ekki að loka á | P&S :167 |
var orðin svo þreytt af ferðinni, að hún treystist ekki að fara með | P&S :172 |
gengið svo hart að móður hennar, að hún var orðin harla torkennileg í | P&S :173 |
hafi einhvern tíma heitið henni því, að hún skyldi vera í brúðkaupi mínu; | P&S :176 |
konu Guðmundar, en það mæla margir, að hún sé skörungur mikill og gersemi | P&S :176 |
og allmannvænleg; hún var svo búin, að hún var á klæðistreyju blárri, flauelsbryddri | P&S :177 |
með enska laginu, því Rósa fortók, að hún gæti látið það spyrjast um | P&S :187 |
gæti látið það spyrjast um sig, að hún riði á mannfundi í íslenskum | P&S :187 |
logandi ljósi, tekur hún það ráð, að hún biður bónda sinn Guðmund að | P&S :187 |
og er það haft í mæli, að hún hafi síðar sagt vinum sínum, | P&S :191 |
Enda þekktu þeir svo skaplyndi Rósu, að hún mundi eiga sammerkt við Hallgerði, | P&S :191 |
hún mundi eiga sammerkt við Hallgerði, að hún vildi engin hornreka vera. Um | P&S :191 |
hún séð mest vinskapsbragð Sigríðar sinnar, að hún var sett í stofuna. Þegar | P&S :193 |
þeirra um síðir, að þeir sögðu, að hún hefði farið halloka fyrir Þorsteini. | P&S :194 |
beggja brúðhjónanna og ekki síst Sigríðar, að hún og Indriði höfðu ekki verið | P&S :196 |
kerlingar, og verður hún þess vís, að hún sefur ekki, situr hún uppi | M&K I,1 :8 |
allt þetta, en aðeins mátti sjá, að hún ofurlítið losaði svefninn, af því | M&K I,2 :27 |
blóðvelli og brauzt um svo hræðilega, að hún ýmist stóð á hæl eða | M&K I,2 :27 |
Það var auðséð á Þuríði gömlu, að hún í það skipti var í | M&K I,3 :41 |
um margt, var þó ekki jafnan, að hún af hugviti sínu gæti séð, | M&K I,3 :42 |
koma fyrstur, slíku mætti hún venjast, að hún væri minnst metin, hún mætti | M&K I,3 :43 |
leið svo fram eftir allri nótt, að hún ekki gat fest neinn svefn, | M&K I,3 :50 |
og ofviðrið hristu svo alla baðstofuna, að hún nötraði eins og hrísla, það | M&K I,3 :50 |
væri, en af því menn héldu, að hún mundi verða óhuggandi, ef henni | M&K I,4 :58 |
langframa. Sigrún var svo skynug, þó að hún enn væri barn að aldri, | M&K I,4 :58 |
hún enn væri barn að aldri, að hún varð ei til lengdar dregin | M&K I,4 :58 |
var búin að fá það vit, að hún vel vissi að gjöra greinarmun | M&K I,4 :58 |
afleiðingar hann hafði fyrir hana og að hún var munaðarlaus, er hún missti | M&K I,4 :58 |
sem á henni var, mátti sjá, að hún var eitthvað annað að hugsa | M&K I,4 :59 |
segir: Það munu og nokkrir mæla, að hún Sigrún litla eigi að okkur | M&K I,4 :62 |
til krossmessu. Hvernig ætlast þú til, að hún sé hjá okkur? Það skal | M&K I,4 :63 |
okkar geði, eins og ég vona, að hún Sigrún litla yrði? Já, hefði | M&K I,4 :64 |
og var það annaðhvort af því, að hún hafði flýtt sér svo mikið, | M&K I,4 :67 |
hélt, að þetta mundi vera alvara, að hún ætti að fara frá Hlíð, | M&K I,4 :68 |
Þórdís framan í hana og sá, að hún var öll grátin og gat | M&K I,4 :68 |
eitt, sem mest prýðir hvern kvenmann, að hún hafði svo mikið hár, að | M&K I,5 :73 |
ráðþæg við fóstru sína, kom svo, að hún í þessu fékk þær framfarir, | M&K I,5 :74 |
hún í þessu fékk þær framfarir, að hún þótti um flest jafnoki heldri | M&K I,5 :74 |
jafnframt svo mikla ást á hana, að hún gat varla séð af henni | M&K I,5 :74 |
ekki vera í tölu hinna ófríðustu, að hún hafði gaman af því að | M&K I,5 :74 |
Hvern dag var hún svo búin, að hún var í vaðmálspilsi bláu, skósíðu, | M&K I,5 :74 |
þrengja svo að sér, eða hitt, að hún hirti ekki um, þó að | M&K I,5 :74 |
og kunnáttu Sigrúnar fóstru sinnar, svo að hún væri eins vel að sér | M&K I,5 :75 |
voru góðir kostir. Það var eitt, að hún kunni ekki pellsaum og blómstursaum | M&K I,5 :75 |
blómstursaum og útsaum, og hitt annað, að hún kunni ekki að draga til | M&K I,5 :75 |
talin með fríðari konum, og þó að hún nú væri komin yfir þrítugt | M&K I,5 :78 |
varð þó ekki annað sagt en að hún enn þá væri fulleiguleg kona, | M&K I,5 :78 |
síns, og þótti henni trúrra um, að hún ekki heyrði þar neinn hávaða, | M&K I,5 :81 |
var eitt kvöld, fáum dögum eftir að hún var komin að staðnum, að | M&K I,5 :82 |
að hún var komin að staðnum, að hún hafði lagt sig þar út | M&K I,5 :82 |
svefn, og líður svo nokkur stund, að hún liggur vakandi; tekur hún þá | M&K I,5 :82 |
var eins varið og mörgum öðrum, að hún hafði nokkurn snefil af forvitni, | M&K I,5 :82 |
Henni dettur það þá í hug, að hún hafði tekið eftir því, að | M&K I,5 :82 |
sem svefnlegast, og grunaði Guðrúnu ekki, að hún hafði heyrt viðtal þeirra prests, | M&K I,5 :88 |
hana sitja þar fyrir þá sök, að hún vildi hafa hana sem næst | M&K I,6 :89 |
hafa hana sem næst sér, svo að hún við og við gæti litið | M&K I,6 :89 |
að vexti og yfirlitum. En þó að hún jafnan væri fríð, leit nú | M&K I,6 :89 |
hyggjum, að verið hafi til þess, að hún að þessu sinni virtist að | M&K I,6 :90 |
morgni dags. Það teljum vér þá, að hún hafði baðað hendur og andlit | M&K I,6 :90 |
fegursta í þetta skipti, var það, að hún lét hárið falla laust, sem | M&K I,6 :90 |
hana. Sigrún sat svo á kistlinum, að hún sneri andlitinu ívið meira að | M&K I,6 :92 |
setztur á rúmið, bæði af því að hún laut og sat nokkuð skakkt | M&K I,6 :92 |
Sigrún og var blóðrjóð í framan, að hún fóstra mín hafi sagt mér, | M&K I,6 :93 |
hún fóstra mín hafi sagt mér, að hún hafi reitt mig, þegar ég | M&K I,6 :93 |
til Sigrúnar, af því hann hélt, að hún hefði saumað þann, sem honum | M&K I,6 :95 |
að styggja hana, því hann hélt, að hún ætti ljótari borðann já, ég | M&K I,6 :96 |
þig bónar, en ég býst við, að hún geti ekki haft uppburði á | M&K I,6 :97 |
enda fór það að öllum líkindum, að hún öðrum fremur tæki eftir háttum | M&K I,7 :102 |
ekki, hvaða lög eru til þess, að hún sé kúfuð; mér sýnist það | M&K I,7 :107 |
það í stoðinni og svo hart, að hún skreppur undan þekjunni, og fylgir | M&K I,8 :118 |
hefði hann gefið kirkjunni nýja altarisbrún, að hún hefði verið orðin svo útslitin | M&K I,8 :124 |
af göflunum gengin, ég vil ekki, að hún innporti mér það, að hún | M&K I,9 :133 |
ekki, að hún innporti mér það, að hún drepi mig. Ég hef nuddað, | M&K I,9 :133 |
að langdvölum, eða þó hitt heldur, að hún þurfi að giftast, þá skal | M&K I,10 :142 |
svo önnum kafin við verk sitt, að hún gætti þess ekki, eður hitt, | M&K I,11 :146 |
hún gætti þess ekki, eður hitt, að hún lét sem hún sæi það | M&K I,11 :146 |
nærstaddur, þóttist hún sjá það fyrir; að hún mundi ekki geta stillt sig | M&K I,11 :147 |
geta dulizt þeim, er við væru, að hún hefði Þórarin kærari en augljóst | M&K I,11 :147 |
litið framan í Sigrúnu og sér, að hún er dapureyg mjög, og með | M&K I,11 :148 |
bæjarstéttinni, og saknar hún brátt Sigrúnar, að hún er þar ekki hjá öðrum | M&K I,11 :149 |
líkur til, að svo gæti verið, að hún hefði fengið bréf frá Þórarni, | M&K I,11 :152 |
af Suðurlandi, og þar kemur loks, að hún fréttir hann að, hvort Þórarinn | M&K I,11 :152 |
að þakka, og það veit ég, að hún móðir hans vill, að hann | M&K I,12 :162 |
tilræðið; verður henni það þá fyrir, að hún hrindir Agli frá sér með | M&K I,14 :199 |
hafa ráðið það af orðum Egils, að hún hefði verið honum heitin, þegar | M&K I,14 :201 |
bréfið svo oft aftur og aftur, að hún hefði verið búin að læra | M&K I,15 :204 |
léreft; leið þó engi sá dagur, að hún læsi ekki bréf Þórarins, ef | M&K I,15 :204 |
í herbergið, skyldi það ekki sjást, að hún hélt á bréfinu, og að | M&K I,15 :204 |
að hún hélt á bréfinu, og að hún gæti skellt kistlinum aftur, svo | M&K I,15 :204 |
mjög, þar eð hana minnti fastlega, að hún hefði síðast látið það ofan | M&K I,15 :204 |
kistilinn; tekur hún nú það ráð, að hún kveikir ljós og leitar hvervetna, | M&K I,15 :204 |
um vert? Sigrúnu verður það fyrir, að hún segir, að hún hafi misst | M&K I,15 :205 |
verður það fyrir, að hún segir, að hún hafi misst nál eina smáa, | M&K I,15 :205 |
lampann, en hitt var þó heldur, að hún vildi ekki, að fóstra hennar | M&K I,15 :205 |
vildi ekki, að fóstra hennar sæi, að hún tárfelldi. En er Sigrún var | M&K I,15 :205 |
yrði; ræður hún það þá af, að hún kallar Sigrúnu fram í stofu, | M&K I,15 :209 |
þess, því Sigrúnu varð það fyrir, að hún hleypur um hálsinn á fóstru | M&K I,15 :210 |
lás, svo sem til að sýna, að hún vilji, að þessum boðum sé | M&K I,16 :214 |
dveljast hingað til í húsum okkar, að hún skuli fá orð af slíkum | M&K I,16 :216 |
að að, sagði Sigurður og stamaði, að hún vildi það sjálf, þá skyldi | M&K I,16 :217 |
fyrir það, að ég viti ekki, að hún Sigrún vill ekki líta í | M&K I,16 :218 |
og þakklætis. Segir Þórdís henni þá, að hún muni biðja Bjarna á Leiti | M&K I,17 :232 |
á því, að ég vil ekki, að hún sé á mínu heimili, en | M&K I,17 :237 |
sá maður, er ég vil ekki, að hún sé saman við, og hann | M&K I,17 :238 |
Ekki er ég hrædd um það, að hún verði ginningarfífl Egils, en það | M&K I,17 :238 |
eitthvað í hálfum hljóðum um það, að hún héldi, að þessi för mundi | M&K I,20 :258 |
hvar komið er, og með því að hún uggir, að bróðir sinn mundi | M&K I,20 :265 |
að hann þekki svo konu hans, að hún muni ekki brjóta það, sem | M&K I,21 :278 |
þær rista. Sigrún var svo klædd, að hún var yzt fata í pilsi | M&K I,22 :280 |
meðan hún var í sláturverkunum, svo að hún skyldi ekki saurga föt sín, | M&K I,22 :280 |
tekur hún það því til bragðs, að hún grúfir sig niður millum þúfnanna, | M&K I,22 :282 |
systur mína, og veit ég það, að hún er heldur fýsandi en letjandi | M&K I,22 :286 |
tíðindum þótti sæta; segir þá Þórdís, að hún muni gjöra sig heimakomna og | M&K I,24 :301 |
skyndilega, og gætti hún þess ekki, að hún hafði skilið eftir hanzka sína | M&K I,24 :307 |
um að lúka upp stofunni, svo að hún gæti tekið þá, og skilur | M&K I,24 :307 |
af Þórdísi er það að segja, að hún ríður heim til Hlíðar, og | M&K I,24 :308 |
þegar hana sigraði svefn eða þreyta, að hún gat ekki lengur vakað, tók | M&K I,25 :311 |
og jafnan var autt; hugði hún, að hún gæti betur sofnað þar en | M&K I,25 :312 |
hafði þagað litla hríð, heyrir Þórdís, að hún tautar enn nokkuð, og segir | M&K I,25 :315 |
gjörði það henni því meiri óróa, að hún nú var í einrúmi og | M&K I,25 :315 |
allra lifandi manna og vildi gjarnan, að hún yrði þess aðnjótandi, sem þau | M&K I,25 :316 |
landsdrottin sinn, þar til hún segði, að hún væri búin að selja Hamar. | M&K II,1 :325 |
stöddu; þó mundi það helzt verða, að hún reyndi til að hokra eitt | M&K II,1 :326 |
kváðu já við því og svo, að hún hefur neitað að taka á | M&K II,1 :332 |
svo aðeins frambjóði þá næsta sinn, að hún sjái sér sæmra að veita | M&K II,1 :332 |
hönd undir kinn, og sér Sigrún, að hún grætur; gengur hún þá til | M&K II,2 :333 |
nú sagt um Sigrúnu í Hlíð, að hún væri ekki óhindruð eða færi | M&K II,3 :338 |
sem hefðu séð Sigrúnu, fullyrtu það, að hún væri ekki einsömul. Aftur á | M&K II,3 :339 |
systur, að hneyksla stúlkuna fyrir það, að hún er föl, hum, hum, þar | M&K II,3 :340 |
mig, hún Þórdís mín, um daginn, að hún þyrfti að skrifa honum Þórarni | M&K II,3 :342 |
það eins og aðrir, Gísli minn, að hún eigi ekki að vera ósjúk? | M&K II,3 :343 |
verið, að ég býst ekki við, að hún hafi gæfu til þess, sem | M&K II,4 :351 |
nú ætíð fundizt á Imbu minni, að hún heldur, að hún kæmi ekki | M&K II,5 :359 |
á Imbu minni, að hún heldur, að hún kæmi ekki hátt niður, þó | M&K II,5 :359 |
gjörð, og svo munu sumir segja, að hún standi til að eignast nokkuð. | M&K II,5 :359 |
lygi, er kvisazt hafði um hana, að hún væri vanfær, og enginn þóttist | M&K SÖGULOK :365 |
Þrengdi nú svo að kosti Þórdísar, að hún varð að selja allt lausafé | M&K SÖGULOK :366 |
við sjóróðra; starfaði Egill með bónda að húsagjörðum og vallarvinnu og öðrum heimilisönnum, | M&K I,14 :190 |
auki; en hesta ykkar veit ég, að húsbóndinn hirðir, ef þið hafið höftin, | P&S :105 |
gætir hún hans ekki, en gengur að húsdyrum Þórarins og slær með fingrunum | M&K I,9 :133 |
á eftir sér. Finnur læðist nú að húsdyrunum og sér inn um rifu | M&K I,8 :116 |
nokkuð skakkt við, en í því að húsfreyja sagði þetta, bar svo við, | M&K I,6 :92 |
það efni, ekki kominn svo langt, að húsfreyja hefði heyrt nokkuð hop á | M&K I,14 :190 |
varð glaður við, er hann sá, að húsfreyja gjörðist blíðlegri í bragði en | M&K I,16 :221 |
í Hlíð, að nokkrum tíma eftir að húsfreyja kemur aftur, tekur hann sótt | M&K I,25 :310 |
þegar burtu. Prestur hugsaði nú líklega, að húsfreyja mundi vonum bráðara koma aftur | M&K II,1 :331 |
og staf sinn og gengur síðan að húsfreyju og kveður hana, og segir | M&K I,2 :28 |
farinn að drífa. Það var auðséð, að húsfreyju brá við þessar fregnir, en | M&K I,3 :48 |
ívið meira að glugganum heldur en að húsfreyju og laut ofan í saumana, | M&K I,6 :92 |
kipp á undan. Loks koma þær að húsi einu, og þar fara þær | P&S :116 |
og lítur upp; sér hann þá, að húsmóðir er staðin úr rekkju og | P&S :107 |
þær sögðu, en loksins heyrir hann, að húsmóðir tekur svo til orða: Gud, | P&S :109 |
til þess, ég trúi því varla, að húsmóðirin hafi ekki gefið mér nema | M&K I,3 :44 |
einkum af því, að menn sáu, að húsmóðirin var heldur ókát og áhyggjumikil. | M&K I,3 :49 |
nótt, ef Egil kynni að bera að húsum. Nú víkur aftur sögunni til | M&K I,17 :231 |
kind áður, þegar ég kom fram að húsunum þar í Tungu í vetur, | P&S :22 |
leiðslu og svima, gáði hann ekki að, hvað hann gekk, og stefnir austur | P&S :127 |
af því að Möller gáði ekki að, hvað hann sagði, varð hann þess | P&S :163 |
þeir áttu talið. Spurði hann þá að, hvað þá greindi á um. Sögðu | P&S :191 |
koddann. Ég ætlaði að spyrja þig að, hvað þú hugsaðir fyrir henni Sigrúnu | M&K I,4 :59 |
og kölluðu til hans og fréttu að, hvað að honum gengi; en Tudda | M&K I,22 :291 |
bréfið í krók og kring, gáði að, hvað það var stórt, hvernig lakkið | M&K II,3 :341 |
úr söðlinum. Landslaginu er svo varið, að hvammur þessi myndast af tveimur lágum | P&S :205 |
Þórarin fararinnar; mundi það og reynast, að hvar sem Þórarinn kæmi, mundi hann | M&K II,5 :360 |
um stundir; það veit ég og, að hver, sem finnur eina eiginkonu, hann | M&K I,12 :167 |
máli, viðstaddir, og er þá bezt, að hver segi sinn góðan og velbeþenktan | M&K I,12 :171 |
hefur verið siður hér í Hlíð, að hver maður hefur átt sæti á | M&K I,16 :214 |
að kalla þig undirhyggjumann; þú heldur, að hver, sem talar fagurt við þig | M&K I,16 :219 |
komið sem komið er og líklegast, að hver hafi það, sem hann hefur | M&K I,24 :302 |
þar fjár; þótti honum nú óvirðing að hverfa aftur við svo búið og | P&S :17 |
þá hefur hann heldur eitthvað að að hverfa með þessu litla, sem hér | M&K I,5 :88 |
ofan fyrir bæinn, en skuggarnir óðum að hverfa úr lautunum, döggin tindraði á | M&K I,17 :223 |
henni í söðulinn, og varð Egill að hverfa aftur við svo búið. Gatan | M&K I,17 :226 |
og varð þetta bráðum að vana, að hverja stund, sem hann ekki þurfti | M&K I,14 :191 |
hjákátlega lagaður, að hún vissi ekki, að hverju sniði hún helst skyldi semja | P&S :87 |
og skoðaði; stundum fann hún sitt að hverju og öllu nokkuð; aftur, þegar | P&S :91 |
rétti fram vísifingurinn, þessi karl gengur að hverju bréfi, sýnið þér mér, á | P&S :120 |
nötraði eins og hrísla, það annað, að hverju sem hún reyndi að sporna | M&K I,3 :50 |
í miðju enni. Menn inntu hann að, hverju það sætti, en hann lét | M&K I,18 :250 |
sínum, við hvern sem hún talaði, að hverjum fyrir sig virtist sem Gróa | P&S :37 |
og tók um leið þvílíkt viðbragð, að hverjum, sem við hefði verið, mundi | P&S :110 |
lýsi ég yður fyrr og síðar að hverri þúfu í Hamars landi, sem | M&K I,24 :306 |
að ég lýsi séra Sigvalda óheimildarmann að hverri þúfu í Hamars landareign; en | M&K II,1 :330 |
hann því loforð sitt, spurði húsfreyju að, hvert hún nú ætlaði að koma | M&K I,16 :222 |
til göngu, en þótti þó óvirða að hvíla sig fyrr en bóndi, og | M&K I,2 :29 |
lofti og ætlar nú að venju að hvíla sig nokkra stund í rúmi | M&K I,3 :42 |
síðan þeyst sem klárarnir dugðu til að Hvoli; þar átti að pússa þau | P&S :185 |
þeirra; en um þetta leyti kom að Hvoli ferðamaður einn, er átti heima | P&S :186 |
heldur til af góðu, heldur hinu, að hvor um sig hugsaði: Sé hann | P&S :6 |
þeir nú talið að svo búnu, að hvor hét öðrum að láta ekki | M&K I,7 :114 |
húsaviður hvervetna. Það má vel vera, að hvorirtveggja hafi að nokkru leyti satt | P&S :3 |
og fæst húsfreyja mest um það, að hvorki sé staðurinn svo ríkur, að | P&S :180 |
við það, hvernig á því standi, að hvorki sé kveðjan í því höll | M&K II,4 :349 |
frama; en svo var hann séður, að hvorki vildi hann láta Þórarin ráða | M&K II,5 :361 |
austur komin. Ingveldur spurði undir eins að, hvort hún mundi ekki eiga von | P&S :173 |
því hann var að spyrja mig að, hvort ég hefði ekki séð hann | M&K I,7 :114 |
kemur loks, að hún fréttir hann að, hvort Þórarinn hafi sent Sigrúnu nokkurt | M&K I,11 :152 |
við það og innir hann oftlega að, hvort hann segi það nú satt, | M&K I,11 :152 |
saman bornir af túni, og gæta að, hvort griðkonur hefðu þrifalega við skilizt. | M&K I,14 :196 |
að vaka í nótt og gæta að, hvort nokkur tæki hestana og færi | M&K I,22 :290 |
mest niður á Sigrúnu. Spurði hún að, hvort enginn hefði tekið eftir, hvernig | M&K II,3 :340 |
ræðunni til Hlíðarfólks; spyr hann Gísla að, hvort hann hafi komið að Hlíð, | M&K II,4 :355 |
við, er þau þekktu hvort annað, að hvorugt gat um stund komið upp | P&S :169 |
vottarnir skyldu undirskrifa, þá vottaðist það, að hvorugur þeirra hafði numið svo mikið | M&K I,25 :319 |
eins og ég hafði vit á, að hvorutveggja væri sem vanvirðuminnst, og þetta | M&K I,24 :302 |
á laun, sammerkt, og það er, að hvorutveggju þurfa á sömu list hvað | M&K I,7 :100 |
þóttist mega ráða af orðum Ingveldar, að hyggja hans um vilja Sigríðar mundi | P&S :43 |
enda höfum við ekki fyrir mörgum að hyggja eða fyrir marga saman að | M&K I,4 :63 |
möluninni, er hann hafði að mörgu að hyggja: fyrst og fremst að gæta | M&K I,7 :104 |
og tekst henni það um síðir að hyggja svo af harmi sínum, að | M&K I,11 :150 |
að henni og segir: Eftir á að hyggja og að að gá, ég | M&K II,1 :326 |
kökuna og smjörið, tók hún heldur að hýrna í bragði, breiddi út báðar | M&K I,3 :44 |
Gróu, og tekur henni þá heldur að hægjast um málbeinið og hvíslingarnar að | P&S :38 |
að þú reynir til svona heldur að hæna hann að þér hum, hum | M&K I,5 :88 |
og inni, þó hann hefði átt að hæra sauðsvart vorullarþel á jólaföstn við | M&K I,21 :272 |
ég gjöra það fyrir þín orð að hætta til þess. Sætir hún þá | P&S :42 |
til tíðinda, svo þau systkin urðu að hætta öllum gamanræðum, því rétt í | M&K I,6 :98 |
að togna, þér verðið að fara að hætta að kalla hann lítinn. Og | M&K I,12 :162 |
að klukkustrengurinn hafði hrokkið sundur, svo að hætta varð að hringja í miðju | M&K I,12 :163 |
áttust við, og biður bróður sinn að hætta þessum leik; Bjarni segir, að | M&K I,20 :265 |
um hana. Margir eggjuðu þá fóstra að höfða sök á hendur þeim mæðgum | P&S :77 |
sínu og halla sér stundum upp að höfðalaginu og reykja af tóbakspípu, en | M&K I,5 :81 |
áskildi Ormur sér að bera hönd að höfði honum. Er nú Þórir leiddur | P&S :81 |
ísi þakta tinda, um heiðrík kvöld að höfði sér nær hnýtir gullna linda | P&S :144 |
að siðunum og snúi hingað bakinu að höfðingjunum; en settu þig nú niður, | P&S :114 |
á hendur, Þórarinn frændi, að styðja að höfðinu á busanum fyrir mig; en | P&S :81 |
annar fætur Hjálmars, en annar gekk að höfðinu, greip utan um eyrun, og | M&K I,9 :137 |
svo óheppilega vildi til um Egil, að höfuð hans lenti á steini einum | M&K I,18 :240 |
sæi ekki, hver hún var, og að höggin muni vera eitthvað merki; vill | M&K I,9 :133 |
segir hann, hvar á ég nú að höggva gatið? Hérna, sem ég sé | M&K I,8 :121 |
þótti þetta þjóðráð; tekur nú Finnur að höggva torfið, og tekst honum það | M&K I,8 :121 |
það verður að taka því, sem að höndum ber, sagði húsfreyja. Við þetta | M&K I,3 :49 |
vera til vara, ef þrot bæri að höndum í annarri hvorri skálinni. Var | M&K I,13 :183 |
höfuð Agli; sér Egill þann beztan að hörfa undan, og tekur hann þegar | M&K I,19 :255 |
ekki gjört neitt, er hann þyrfti að iðra. Fór Sigurður við það burt | M&K I,21 :279 |
mínum sporum? Enda þarf ég ekki að iðrast þess og var það sannmæli, | P&S :85 |
Þórdís mín, að þér þurfið ekki að iðrast eftir þeim kaupum, þetta er | M&K I,24 :304 |
og armæðu og það veit ég, að illa mundi hann kunna við það, | M&K I,12 :172 |
liðsinni, hefur það og verið sagt, að illa sezt oft ofsinn, sagði Þórdís, | M&K II,1 :328 |
því að svo langt var komið, að illt var afturhvarfs, tekur hún aftur | P&S :42 |
hin mesta óvirðing og vildi ráðast að Indriða í annað sinn, en Hólverjar | P&S :19 |
Ingveldur, í því hún rétti spilin að Indriða til að draga, en það | P&S :26 |
en þau komu einn dag síðla að Indriðahóli, og var þar tekið á | P&S :171 |
svo hart um mjólk á Hóli, að Indriði yrði ekki að fá pott | P&S :7 |
einrúmi; en eftir því tóku menn, að Indriði fór að venja þangað komur | P&S :34 |
upp sá orðrómur þar í sveitinni, að Indriði á Hóli hefði beðið sér | P&S :43 |
einhvern dag næsta sumar eftir það, að Indriði beiddi Sigríðar í Tungu, eins | P&S :48 |
í því, hvernig á því stæði, að Indriði hefði beðið sér stúlku annars | P&S :62 |
og annað, er henni þótti undarlegt, að Indriði ekki hafði komið þar eða | P&S :62 |
líklega sem ólíklega mætti til bera, að Indriði hefði gengið þangað. Indriði hrökk | P&S :127 |
Þess er getið hér að framan, að Indriði hafðist við framan af vetrinum | P&S :150 |
er það því næst af ráðið, að Indriði skuli fara með kaupmanni daginn | P&S :158 |
voru úti var það einhverju sinni, að Indriði söðlar hest sinn snemma morguns | P&S :175 |
Er þá svo ráð fyrir gjört, að Ingibjörg móðir Indriða skuli bera þetta | P&S :35 |
var sætum skipað á þá leið, að Ingibjörg á Hóli sat næst síra | P&S :41 |
Gróu og Ingveldar, og hvíslar Gróa að Ingveldi, rétt í því þær fóru | P&S :40 |
á, en töldu þó ei ólíklegt, að Ingveldur mundi verða því mótfallin. Er | P&S :35 |
hafði hún ekki gáð að því, að Ingveldur var þar og hafði skuplu; | P&S :37 |
frá Tungu, og þóttust menn sjá, að Ingveldur roðnaði í framan, þegar hún | P&S :41 |
fóstrar, og líða svo nokkrir dagar, að Ingveldur vekur ekki máls á þessu | P&S :59 |
Á Hóli fréttu þau systkin einnig, að Ingveldur móðir þeirra hafði fyrir þrem | P&S :172 |
krankleika nokkurn, en enginn þorði eftir að inna. Gekk svo fram um hríð, | M&K I,10 :140 |
í baðstofunni. Undir dyrastafnum á lofthúsinu að innanverðu, þeim megin, sem ljósið var, | M&K I,1 :12 |
hugsa um það með sjálfri mér, að í rauninni geti það ekki verið | P&S :30 |
hærð; hárið ljóst og svo mikið, að í beltisstað tók; hverri konu var | P&S :33 |
ekki þetta svar, því hún fann, að í því lá, að Sigríður vantreysti | P&S :140 |
skemmtir þér vel; en gættu nú að, í því, sem í sjálfu sér | P&S :143 |
verður þá að koma af því, að í honum er einhver kjarni, sem | P&S :153 |
lætur fátt yfir, en segir þó, að í rökkrinu hafi hann gengið sér | M&K I,8 :123 |
en þó ber hitt heldur til, að í hvert skipti, er við höfum | M&K I,14 :193 |
lítilræðið, sem þú varst að leita að í morgun síðan tekur hún bréf | M&K I,15 :210 |
og þar til, er Þórdís sér, að í garðinn er hlaðið slétt þrep | M&K I,17 :234 |
honum ekki bregða öðru en því, að í kinnar hans færðist svo sem | M&K I,24 :305 |
ber til tíðinda annað en það, að í Staðarhrepp kom upp orðasveimur nokkur | M&K II,3 :338 |
halda, og ráða það af því, að ífram var fyrir fæti, en svo | M&K I,2 :35 |
ríður síðan heim og tekur nú að íhuga svar Sigríðar og öll atvik; | P&S :35 |
tók að hressast, fóru menn betur að íhuga atburði þá, er orðið höfðu | M&K I,9 :138 |
hægðarleikur; þess á milli var hann að ímynda sér og gjöra ráð fyrir | M&K I,18 :249 |
miðjan lækinn, verður hann þess var, að ísinn er þar ekki svo traustur | M&K I,2 :31 |
gengu þeir þannig niður í bæinn, að jafnan voru þær Sigríður góðan kipp | P&S :116 |
venja þar á staðnum á vetrum, að jafnan var sofið í rökkrum nokkra | M&K I,5 :81 |
Ódysseif konung borgarbrjót, segir svo frá, að jafnan, er Ódysseifur konungur kom á | M&K I,6 :90 |
varið vinfengi þeirra Hjálmars og Finns, að jafnan valt á ýmsu. Stundum voru | M&K I,7 :111 |
hugsar hún nú upp það ráð, að jafnan, er hún var komin á | M&K I,14 :193 |
var einn galli á sjón hans, að jafnan, er hann skyldi lesa nokkuð | M&K I,21 :272 |
brögðum sem beitt var við hryssuna, að jafnóðum sem Sigríður var stigin í | P&S :36 |
til ámælis, því venja var til, að jafnt fylgdu konur sem karlar ættingjum | M&K II,1 :323 |
húskarlar prests í mestu óða önn að járna hesta og söðla þá, en | M&K I,11 :147 |
Kolla var burtu leidd, og heyrði, að Jón á Gili ætti að eiga | P&S :23 |
er hann náði ekki að hlaupa að Jóni, og beiddi hreppstjóra grátandi að | P&S :23 |
og getum við þá treyst því, að jörð gefur arð eftir atburðum. Ég | P&S :204 |
hún stóð, og grúfði sig niður að jörðinni og grét hátt; loksins varð | P&S :11 |
séra Sigvalda héðan af réttan eiganda að jörðunni Hamri, riftalaust af mér og | M&K II,1 :329 |
hita, og tók hann nú bæði að kala á höndum og fótum; honum | M&K I,2 :37 |
það, Ásbjörn minn, það er best að kalla á fleiri til að dæma | P&S :21 |
hefur borið; hvað á ég þá að kalla þá ást, sem systir mín | P&S :30 |
gat komið sér að biðja kaupmann að kalla á hana; en í því | P&S :94 |
Ekki veit ég, hvort ég á að kalla það svo, en ég hef | P&S :134 |
æ, mér er orðið svo tamt að kalla yður Þorleif, Indriði minn, ætlaði | P&S :156 |
sig í skyndi og skipaði djáknanum að kalla fólkið til kirkju og svo | P&S :188 |
gróinn sára sinna og varð svo að kalla alheill; raunar hafði hann orðið | M&K I,4 :57 |
Fóstra mín svo var hún vön að kalla hana hún Sigga beiddi mig | M&K I,4 :66 |
hana jungfrú Sigrúnu, á ekki einhver að kalla á hana? sagði Guðrún og | M&K I,11 :149 |
til haft það nafn á þeim að kalla þær þorskhöfðapredikanir. Í þessu tekur | M&K I,12 :157 |
þér verðið að fara að hætta að kalla hann lítinn. Og ekki er | M&K I,12 :162 |
Voru þeir Bjarni og Grímur sáttir að kalla, en þó skorti ekki heitingar, | M&K I,13 :188 |
tómi; gjörði Grímur helzt ráð fyrir að kalla eld af himni og steypa | M&K I,13 :188 |
hef því ekki rétt til opinberlega að kalla þig unnustu mína, en engu | M&K I,15 :207 |
ert stór til, það væri last að kalla þig undirhyggjumann; þú heldur, að | M&K I,16 :219 |
fáir, sem þetta allt kemur svo að kalla sjálfkrafa upp í hendurnar á, | M&K I,23 :296 |
þeirra hjóna, og segir hún Sigrúnu að kalla til sín, ef nokkuð beri | M&K I,25 :312 |
sagt sinn vilja, hvort hann ætlar að kalla til arfs eða ekki. Það | M&K I,25 :318 |
þér fóruð héðan, þóknaðist drottni mínum að kalla burt manninn minn úr þessum | M&K II,4 :350 |
sami, sem vér höfum frá sagt, að kallaður var Hjálmar tuddi. Ekki hafði | M&K I,7 :104 |
seint hygg ég þér muni sækjast að kanna alla hefilspæni, þá er í | M&K I,15 :205 |
bréfunum á kné sér og fer að kanna þau, eins og þegar smali | M&K II,4 :347 |
skelldi á; þekki ég þá svo að kappi og áframhaldi, að þeir varla | M&K I,3 :51 |
brekkunni. Sigríður tók þá í skyndi að kasta á þær tölu, og taldist | P&S :12 |
eins og þeir fá eitthvað gott að kasta á svanginn, þó þeir áður | P&S :128 |
ofan svo sem til þess síðast að kasta kveðju á fólkið allt saman; | M&K I,11 :149 |
mínum einstæðingsskap; en ég fer nú að kasta bót á peysuna mína, sem | M&K II,1 :331 |
til, systir, viljugan er hvern bezt að kaupa, við vinnum þetta með laginu | M&K I,5 :84 |
og ég fór að rænast eftir að kaupa í haust; það er, eins | M&K II,1 :327 |
yður, og það segi ég yður, að kaupbréfið, sem þér svo kallið, tek | M&K I,24 :306 |
lífi; þóttist hann nú vel kominn að kaupi sínu á Hamri. Þrengdi nú | M&K SÖGULOK :366 |
að hitta prest og biðja hann, að kaupin megi ganga aftur, er hann | M&K I,21 :279 |
að sigla; verður það þá kunnugt, að kaupmaður Möller ætlar ekki að fara | P&S :98 |
og teymdi þá Grána og sagði, að kaupmaður hefði beðið sig að skila, | P&S :100 |
að nokkur tilhæfa var í því, að kaupmaður Möller legði um þær mundir | P&S :128 |
langað til þess. Þegar Sigríður heyrði, að kaupmaður sneri svona orðum sínum, tók | P&S :132 |
fátt um finnast, en sagði þó, að kaupmaður Möller mundi virða það svo | P&S :135 |
leið til bæjarins og gengu þannig, að kaupmaður Á. og kona hans foru | P&S :146 |
fram með húshliðinni, stóðst það á, að kaupmaður Á. var kominn að dyrunum | P&S :147 |
skrána og gjörði síðan nýjan lykil að. Kaupmaður leit á lykilinn og þóttist | P&S :150 |
var líklegra, en hitt sé ég, að kaupmaðurinn þekkir hana. Guð gæfi, að | P&S :115 |
í Reykjavík; aftur gæti það verið, að kaupmanni litist vel á hana og | P&S :124 |
kaupstaðnum, þá var það ekki síður, að kaupstaðarlýðnum yrði starsýnt á hana. Í | P&S :87 |
farnaðist vel ferðin, uns hann kom að kauptúninu. Hann reið hesti meinfælnum, og | P&S :171 |
hann að sem fastast og vill, að kaupunum sé lokið þegar um kvöldið; | M&K I,21 :277 |
ég er ekki þekktur fyrir það að kássast upp á neins manns jússu | M&K I,17 :227 |
það hefði ekki verið ætlun sín að kássast upp á hann því ég | M&K I,18 :241 |
og var honum ætlað það verk að kemba fyrir þær á kvöldum. Ljósið | M&K I,1 :11 |
á fætur, flýtti hann sér jafnan að kemba sér, þvo sig og ræsta | M&K I,14 :191 |
en ekki fékkst móðir hennar við að kenna henni hannyrðir eða matreiðslu; kunni | P&S :27 |
og lagði því alla alúð á að kenna henni allar þær hannyrðir og | P&S :29 |
þín, en nokkuð er það þér að kenna; og það skaltu vita, að | P&S :59 |
að best þótti fara á því að kenna börnunum hana fyrri en íslenskuna; | P&S :86 |
en þetta, sem ég hef verið að kenna þér. Vertu ekki að aumka | P&S :139 |
hana ekki gjalda þess, sem er að kenna henni móður þinni. Ef ég | P&S :174 |
svik úr kaupmanninum. Er það kaupmanninum að kenna, þó þú sért aulabárður? sagði | P&S :198 |
annað hjá honum Bárði gamla en að kenna dansleiki eða eitthvað, sem maður | P&S :200 |
þessu. Það er nú meira þér að kenna, að sá vani er kominn | M&K I,4 :62 |
litla rækt ég hef lagt við að kenna henni nokkuð, en ég skal | M&K I,4 :63 |
öllu því, sem þá var tíðkanlegt að kenna ungum stúlkum, þeim er kallaðar | M&K I,5 :75 |
Þetta treysti Þórdís sér ekki til að kenna henni til fullnustu, og með | M&K I,5 :75 |
en varaskeifa, og hverjum var það að kenna, að það dróst í sundur? | M&K I,5 :85 |
hum og þarf þér ekki ráð að kenna, kvenþjóð; eða hvernig er hann | M&K I,5 :88 |
leiðinni, en ekki er það mér að kenna, þó hann sé svona útlítandi | M&K II,4 :348 |
Spörtu, eður og að þeir hugðu, að kennarinn, sem stóð yfir piltakindunum, mundi | P&S :78 |
allt í uppnámi, þyrpast menn nú að kerinu og skyggnast eftir, hvort Tuddi | M&K I,9 :137 |
Þórdís nein orðaskil. Loks heyrir hún, að kerling stekkur upp hart og títt | M&K I,1 :9 |
Þuríðar; mun hún þegar hafa séð, að kerling ekki í þetta skipti var | M&K I,3 :43 |
hríð, og verður Þórdís þess vís, að kerling getur eigi sofnað; tekur hún | M&K I,25 :313 |
og eru í hrókaræðu; og þó að kerling talaði lágt, heyrir hún þó | M&K I,25 :313 |
gamalmenni, og var farið að slá að kerlingu, þegar komið var út til | P&S :5 |
og fékk hún ekki tíma til að kippa aftur að sér hendinni, fyrr | P&S :35 |
hans hálfu, mun það eigi örðugt að kippa því í liðinn aftur. Við | P&S :158 |
honum voru allir einstaklingar. Frá bæjardyrum að kirkju voru á að giska 30 | P&S :188 |
mund, sem tíðamenn voru þar komnir að kirkju. Var nú gengið í kirkju, | M&K I,2 :30 |
finnast og þeim verður auðið leg að kirkju, að þau verði jörðuð út | M&K I,2 :37 |
barði hana ofan úr rúminu, svo að kisa átti þá hvergi friðland annars | M&K I,3 :42 |
því jafnótt og Þuríður gamla sér, að kisa er komin aftur, fyllist hún | M&K I,3 :42 |
ég gjöri það sjálf gengur síðan að kistu, sem þar var í loftinu, | M&K I,4 :69 |
þeirra mála en að hann fór að kjammsa með munninum og sagði: Hver | P&S :77 |
far hann hefur gjört sér um að kjassa þig, að til þess yrðu | M&K I,4 :66 |
ofur féleg, og bauð Indriði Sigríði að kjósa sér hvort, sem hún vildi; | P&S :24 |
er konungur veitti honum leyfi til að kjósa tréð, er hann skyldi hanga | M&K I,12 :156 |
vantar hrísluna, og verð ég þá að klappa þér með lúkunum í þess | M&K I,20 :265 |
mín, öll króaskinnin. Það verður örðugt að klekja þeim upp, ormunum þeim arna. | P&S :189 |
laglegur kvensöðull, en ekki tjáði Guðmundi að klifa á því; svo varð að | P&S :187 |
löngu, áður menn verða þess varir, að klifrazt er upp á baðstofuhliðina hina | M&K I,1 :16 |
hverjum fjórðungi mjólkur, tókst Guðrúnu sjaldan að klípa mikið af skökunni, svo að | P&S :45 |
vel í búskapnum, að menn kynnu að klóra nafnið sitt, til að mynda, | P&S :48 |
eins og seppi, sem verið er að klóra á maganum. Finnur stingur þá | M&K I,22 :289 |
og var búin að biðja mig að klóra það fyrir sig og láta | M&K II,3 :343 |
en svo hafði illa til tekizt, að klukkustrengurinn hafði hrokkið sundur, svo að | M&K I,12 :163 |
á fætur. Taka þeir Indriði þá að klæðast og svo bóndi. Allir voru | P&S :111 |
Segir bóndi, að nú sé mál að klæðast, ef þeir hugsi til kirkjuferðar, | M&K I,2 :24 |
kaup gott og vera haldinn sæmilega að klæðum og fæði, en áskilur, að | M&K I,10 :142 |
ekki betur varið til annars en að klöngra upp einhverri baðstofukofamynd, og þó | P&S :179 |
að vænta þeirra Búrfellshjóna, tóku boðsmenn að knurra og kváðu, að best mundi | P&S :187 |
hann það ekki sið kristinna manna að knýja hurðir eftir dagsetur og fara | M&K I,1 :15 |
verða þrætuefni. Þegar Sigríður litla sá, að Kolla var burtu leidd, og heyrði, | P&S :23 |
yfir að Hóli, en bað Indriða að koma þar oftar, er hann hefði | P&S :27 |
til þess, ég segi það satt, að koma fram eftir, því hvar kemur | P&S :38 |
ekki; og til hvers er þangað að koma? Ekki víkur hún Ingibjörg nánösin | P&S :39 |
sonur minn Indriði hefur beðið mig að koma að máli við ykkur mæðgurnar | P&S :42 |
fólgið, því fáum auðnaðist það eftirlæti að koma lengra en upp í stigann | P&S :46 |
fyrst fyrir Bárð og benti Sigríði að koma og færa Guðmundi, þar sem | P&S :55 |
Ég verð þá að biðja yður að koma innar í baðstofu með mér; | P&S :56 |
foreldra veslingunum, þegar við erum búin að koma ykkur á fætur og sá | P&S :60 |
mest á reið, og það var að koma bréfinu til Ingibjargar, svo lítið | P&S :65 |
er það, gæskan mín? Það er að koma bréfinu því arna yfir að | P&S :68 |
höfðu þeir fóstrar mikið annríki í að koma öllu fyrir. Á Hvoli var | P&S :71 |
er það efnið að biðja þig að koma mér fyrir einhvers staðar þar | P&S :82 |
ég, og gjörið þið svo vel að koma inn fyrir og sjá það, | P&S :93 |
tilvonandi skiptavina; gjörið þið svo vel að koma inn fyrir. Þær stöllur gengu | P&S :93 |
nema það, að það er búið að koma okkur Kristjáni, sem er hjá | P&S :95 |
þú verðir ekki fyrst til þess að koma þess háttar umtali á loft. | P&S :97 |
kaupmann Á. Þessu næst taka skólapiltar að koma suður, og kom Ormur bróðir | P&S :99 |
búsýslumaður mikill. Hann gjörði Indriða orð að koma norður og smíða fyrir sig | P&S :101 |
þangað, mig langar hvort sem er að koma á biskupssetrið. Þá mun það | P&S :105 |
ætlað honum það; við verðum heldur að koma af okkur klárunum og fara | P&S :105 |
svo hafa menn stundum verið vanir að koma því í kring. Þetta er | P&S :123 |
ég sagt, að þér væri hollast að koma heim með mér að borða | P&S :128 |
vestursjóinn; jökulinn hillti upp; fiskibátarnir voru að koma að, sumir að lenda, en | P&S :137 |
ég sé blessaða bátana, sem eru að koma hlaðnir að landi; og aldrei | P&S :138 |
það fyrir, sem líklegast á fram að koma, að það dregur saman með | P&S :140 |
í þess háttar efnum og óvön að koma á slíka gleðifundi. Möller sagði | P&S :141 |
svaraði síðan glaðlega: Það verður þá að koma af því, að í honum | P&S :153 |
gesta, og hafði hann skorast undan að koma og beðið kaupmann B. eigi | P&S :158 |
flanaði ég til að segja þeim að koma undir eins á morgun, og | P&S :160 |
að þau hefðu gjört ráð fyrir að koma þar næsta dag. Líður svo | P&S :173 |
sína. Já, sagði Ingveldur, það verður að koma fram, sem hann hefur ákvarðað, | P&S :174 |
hjónin að sýna mér þá ánægju að koma fram að Hóli á laugardaginn | P&S :180 |
þess að bjóða þér, Bárður minn, að koma á laugardaginn, sem kemur, fram | P&S :184 |
hún Ingveldur mín heitin mér þó að koma. Það gilti líka einu; ekki | P&S :190 |
sett í stofuna. Þegar búið var að koma öllu boðsfólkinu fyrir, bæði í | P&S :193 |
ekki vera, fyrr en búið væri að koma öllu í lag í hinni | P&S :194 |
Þér verðið þó ekki svo óartugur að koma ekki við hjá mér, áður | P&S :202 |
gær, Gróa mín, að þú ættir að koma til mín einhvern tíma bráðum, | P&S :202 |
hann viðu alla; en til þess að koma sem fyrst rækt í túnstæðið | P&S :206 |
nætur. Um haustið var Indriði búinn að koma upp flestöllum bæjarhúsum, en ekki | P&S :207 |
margt. Indriði lagði mesta stund á að koma góðri rækt í túnið, og | P&S :207 |
minn, og því beiddi hann prestinn að koma þeim til skila, en þess | M&K I,1 :18 |
falað hafa. Ég hef sagt honum að koma hingað næsta sunnudag að færu | M&K I,1 :23 |
svo vel á greindum tíma hingað að koma og áður áminnzt kýrkaup við | M&K I,1 :23 |
segðu honum, að ég biðji hann að koma hingað með þér og ætli | M&K I,3 :51 |
hvort sem er orðið of seint að koma henni fyrir í ár, þó | M&K I,4 :60 |
í kringum sig. Þú ætlar þá að koma henni þar fyrir? Það veit | M&K I,4 :60 |
á því; og þó við þyrftum að koma henni einhvers staðar fyrir um | M&K I,4 :63 |
Gaman, gaman, gleðjumst nú, gott er að koma á prófasts bú. J. H. | M&K I,5 :71 |
Stað, tóku þau hjón það ráð að koma henni þangað um tíma hjá | M&K I,5 :75 |
það hefur lengi verið hugur minn að koma því svo í kring, að | M&K I,5 :83 |
er þetta tvennt, sem ég ætla að koma í kring, áður en ég | M&K I,5 :88 |
honum hafi ekki enzt aldur til að koma því fram, því ekki getum | M&K I,8 :124 |
mundi það vart liggja fyrir honum að koma þar á slóðir aftur eða | M&K I,11 :151 |
jungfrú Guðrún? Einhverjar tvær karlmannshræður eru að koma hérna neðan túnið; mér sýndist | M&K I,12 :157 |
þegar engan varir, vertu aftur fljótur að koma andliti þínu í sömu fellingar | M&K I,12 :166 |
það eins og annað með sóma að koma börnum yðar fram, það má | M&K I,12 :168 |
Sigrúnar, er Þórarinn hafi beðið sig að koma til hennar. Fékk Finnur Sigrúnu | M&K I,15 :203 |
það satt vera og tekur aftur að koma fyrir rúmfötum sínum, er hún | M&K I,15 :205 |
stuttur og ónýtur. Finnur lofaði mér að koma honum til þín, svo lítið | M&K I,15 208 |
þó beztur, og reyni ég til að koma mér við hann; ég heyri | M&K I,15 208 |
ætíð meira fyrir karl og konu að koma á óorðinu en óregluna á | M&K I,16 :215 |
að biðja þig að leyfa mér að koma henni Sigrúnu litlu fyrir í | M&K I,16 :221 |
húsfreyju að, hvert hún nú ætlaði að koma Sigrúnu; Þórdís kveðst það ógjörla | M&K I,16 :222 |
hann fast í taumana og ætlar að koma sér burtu og segir: Slepptu | M&K I,17 :229 |
Miðlung, og er það meðalmanns verk að koma honum á stall; þessi, sem | M&K I,17 :234 |
á Stað, og yrði hann þá að koma þangað fótgangandi, og mundi hann | M&K I,18 :242 |
vandræði fyrir mér, hvernig ég á að koma henni til að standa á | M&K I,18 :248 |
skipti, að Grímur gjörir Agli orð að koma til fundar við sig. Egill | M&K I,20 :257 |
hann á annað borð ætlar sér að koma hingað. Það var eins og | M&K I,22 :281 |
og að þau Hlíðarhjón hafi orðið að koma Sigrúnu þaðan brott, því sá | M&K I,22 :287 |
í brekku eina og bendir Þórarni að koma; Þórarinn sezt þá og hjá | M&K I,23 :295 |
en búskaparins, þá brauzt ég í að koma þér til læringar; sem vonlegt | M&K I,23 :295 |
ráð, sem Sigurður minn ekki hefur, að koma á það viðunanlegri byggingu, þegar | M&K I,24 :304 |
takist það með prettum og ofríki að koma fram rangindum yðar og svæla | M&K I,24 :306 |
hún á hann og biður hann að koma með hest sinn þar að | M&K I,24 :307 |
því að vegi að reyna til að koma af sér béaðri ei þó | M&K I,25 :313 |
þá orðsending, að Sigurður biðji hann að koma til Hlíðar samdægurs; í annan | M&K I,25 :318 |
bændum þeim, er þar bjuggu, orð að koma til fundar við sig. Þórður | M&K I,25 :318 |
í sig; en hvernig á ég að koma bréfi til hans, Sigrún mín? | M&K II,2 :336 |
fyrir gjört, og ræður hún honum að koma norður um vorið og taka | M&K II,2 :336 |
mér frá henni, sem ég lofaði að koma áfram, ef ég verð ekki | M&K II,3 :343 |
í loftinu, og keppast konurnar við að komast sem fyrst ofan; verður þá | P&S :40 |
gamla krónu, sem hann langaði til að komast í kunningsskap við. Niðri í | P&S :46 |
hann var of stór vexti til að komast í heilu líki upp um | P&S :46 |
gæti tekist? Nú, það má reyna að komast eftir, hvað þær segja, mæðgurnar; | P&S :52 |
þægt verk og mér sannan velgjörning að komast eftir því og í kyrrþey | P&S :64 |
svo kamið, að mig langar til að komast sem fyrst héðan úr sveitinni; | P&S :82 |
hugsað mér það svona: Sigríður ætti að komast í góðra manna hendur, menntast | P&S :123 |
í Möller, eins og hún ætlaði að komast eftir, hvernig stæði á því, | P&S :132 |
mikið, og hún yrði því fegnust að komast sem fyrst heim í bæinn; | P&S :132 |
það ætti fyrir mér að liggja að komast í einhverja skárri stöðu en | P&S :159 |
þess, að þú hjálpir mér til að komast austur og skiljir ekki fyrr | P&S :170 |
í þetta skipti. Meðan boðsfólkið var að komast út í kirkjuna á Hvoli, | P&S :188 |
nú þegar aftur og reynum til að komast heim að Seli, og til | M&K I,2 :33 |
höfum við nú haft erfiði mikið að komast hingað og sjáum þó ekki | M&K I,2 :34 |
hvort hann ekki skyldi freista þess að komast úr skaflinum, því ekki þótti | M&K I,2 :40 |
aldri, barnið, en eigi hún nú að komast á flæking og fara í | M&K I,4 :61 |
búast, þegar aðrir fengu tíma til að komast í brauðið. Annað mál var | M&K I,5 :85 |
því. Hún fór hingað til þess að komast eitthvað niður í þess háttar, | M&K I,5 :86 |
í trúnaði, að hann væri búinn að komast eftir háttalagi þeirra Þórarins og | M&K I,7 :114 |
flýtir sér sem mest hann má að komast út og keyrir aftur húsið, | M&K I,8 :118 |
hann á marga vegu hafði freistað að komast brott úr kerinu, sér hann, | M&K I,9 :135 |
héraði um hríð. Ég er búinn að komast að hinu sanna, systir, og | M&K I,10 :141 |
dulið mig þess, og verð ég að komast eftir því; en hefði ég | M&K I,14 :202 |
það og vilji fóstru minnar sjálfrar að komast burt frá Hlíð um hríð, | M&K I,17 :239 |
hann lerkaður mjög og vart einhlítur að komast á bak; þykir þeim þessi | M&K I,20 :266 |
að hjónaefnin eru saman pússuð. Eftir að komið var úr kirkju, gengu menn | P&S :41 |
Í þessu bili heyrðu þau hjónin, að komið var upp á loftið, og | M&K I,4 :66 |
höndum, sem þeir eru miðlungi vel að komnir, að þeir nálega aldrei eru | M&K I,24 :308 |
var skammt að ganga, þar til að komu sínar dyr á hvora hönd, | M&K I,5 :80 |
og lítur út. Indriði vildi ekki, að konan yrði vör við, að hann | P&S :107 |
hugsaði hálfvegis, að sú væri orsökin, að konan mundi hafa orðið vör við, | P&S :107 |
góður; ég á að minnast þess, að konan mín óskar yður góðs. Sælir | M&K I,12 :158 |
hans handaverkum. Indriði víkur sér þá að konu sinni og segir: Elskan mín! | P&S :206 |
það, að það er ekki siður, að konur tali að því að fyrra | P&S :63 |
alltíður var á dögum forfeðra vorra, að konur og gjafvaxta meyjar ríði til | M&K I,15 :209 |
oft, þó ólíklega áhorfðist í fyrstu, að konur léti um síðir tilleiðast, er | M&K I,19 :252 |
síga af honum; heyrist nú fyrst, að korrar nokkuð í honum, og litlu | M&K I,18 :241 |
sínu á Hamri. Þrengdi nú svo að kosti Þórdísar, að hún varð að | M&K SÖGULOK :366 |
húsrúmið er ekki körugt, hún verður að kotra sér þarna niður í kómentunni | M&K I,17 :239 |
ekki, en þó tæki honum heldur að kólna fætur, því vart gæti hann | M&K I,2 :35 |
var béuð trippan hún Sigga búin að krafsa alla skóna úr honum, svo | M&K I,7 :106 |
sumar; allt hefur gengið í það að kreista saman leigurnar, og þó læt | P&S :39 |
láta ótalað, ef þeir hefðu gáð að kringumstæðunum, og á þann hátt kemur | P&S :163 |
verð ég að láta yður vita, að kringumstæður mínar eru þannig lagaðar, að | P&S :125 |
Sigríður sagði þetta, bar svo við, að Kristján og Guðrún, er gengu spölkorn | P&S :147 |
voru þau notuð til annars en að Kristján búðarmaður Möllers svaf í einu | P&S :161 |
að ekki mundi hann lengi þurfa að krjúpa fyrir knjám bændadætra þeirra, er | P&S :101 |
Valgerði mína að láta kerlingarandstyggðina vera að krumla sig; hún hefði þó getað | P&S :39 |
farið í búrið í þeim vændum að krækja þar í eitthvað matarkyns; en | M&K I,9 :139 |
ekkert líkara en Þórarinn bæri sig að krækja í aðra hvora þeirra dætranna, | M&K I,11 :151 |
á Sigrúnu eins og hann ætlaði að krækja hana að sér með augunum, | M&K I,12 :166 |
auðséð, að honum er alvara, blessuðum, að krækja í kotið, og það er | M&K II,2 :334 |
er honum engin skömm eða skaði að kunna til verka; en það er | P&S :9 |
en vera varð og betur fór að kunna; sagði og maddama Þóra henni | P&S :86 |
að reisa bú? Því vænt er að kunna vel að búa, vel að | P&S :204 |
lengdar lætur, en sú list er að kunna kænlega að fela. Þórarinn og | M&K I,7 :100 |
að hún væri afbragð annarra barna að kunnáttu og hrósaði gáfum hennar og | P&S :27 |
úr vasa sínum og gengur síðan að kúfforti einu, er stóð gagnvart rúmi | P&S :184 |
og skörulega, og báðu allir Þorstein að kveða. En er um það var | M&K I,1 :14 |
sáttir. Bónda þótti bezt til fallið að kveða rímur af Rollant eða Ferakut, | M&K I,1 :14 |
tekur af öll tvímæli og hóf að kveða: Cýrum nefna milding má, margra | M&K I,1 :14 |
þó fátt um. Tekur Þorsteinn enn að kveða og kveður um hríð, og | M&K I,1 :16 |
í kerið hóf einn af vinnumönnum að kveða rímur á baðstofulofti og kvað | M&K I,9 :136 |
rökkrinu höfðu þau það að skemmtun að kveðast á; voru þeir sveinarnir báðir | P&S :25 |
í hálfum hljóðum: Æ, ég verð að kveðja hana Rúnu litlu, þó hún | M&K I,2 :26 |
hönd henni og segir: Lofaðu mér að kveðja þig hér, Sigrún mín góð! | M&K I,11 :148 |
á staðnum, út á hlað til að kveðja hann, og gengur hann fyrir | M&K I,11 :148 |
segir hann, sonur góður, að skilnaði að kveðja þig með þessum orðum Salomonis: | M&K I,14 :190 |
er víst en lofaðu mér þó að kveðja og kyssa á kjaftinn á | M&K I,17 :230 |
og að hann sé þar kominn að kveðja þau. Situr Þórarinn þar í | M&K I,22 :292 |
og fór Sigríður svo úr Víkinni, að kveðjur þeirra Guðrúnar og Sigríðar urðu | P&S :171 |
það væri ekki. Þá vil ég, að kveðnar séu Jannesarrímur, segir hann og | M&K I,1 :14 |
alls annars. Eftir að búið var að kveikja og borða, minntist Sigríður á, | P&S :25 |
var, að fyrir skömmu væri búið að kveikja; gengur hann síðan þar í | M&K I,1 :13 |
held ég sé bezt þú farir að kveikja, ég heyri þær eru vaknaðar, | M&K I,5 :88 |
gekk fram á loft og tók að kveikja og bar síðan ljós inn | M&K I,5 :88 |
fundið, mér sýndist hann vera búinn að kveikja hjá sér í húsinu, ég | M&K II,4 :346 |
skal mey að morgni, en veður að kveldi. Málsháttur Daginn eftir að Sigurður | M&K I,2 :24 |
það er satt, sem farið er að kvisa um, eða hefur þú ekki | M&K II,3 :343 |
ekki skuluð þér, jómfrú góð, þurfa að kvíða því, að þér þyrftuð að | P&S :134 |
mína, þá gæti hann nú farið að kvongast. Já, sagði Guðrún nokkuð undirfurðuleg, | P&S :123 |
greindir menn getið, er við voru, að kvöldbæn hans hafi verið þannig: Guð | P&S :195 |
væri skammur og nú þegar komið að kvöldi; en Sigurður kvaðst það víst | M&K I,2 :30 |
kútinn, er þá og kominn dagur að kvöldi, og hugsar Egill til heimferðar; | M&K I,18 :248 |
væri og veður gott og stjörnubjart að kvöldinu. Varð það þá svo, að | M&K I,2 :30 |
gekk prestur út, en Hjálmar labbaði að kvörninni og sezt niður við hana | M&K I,7 :111 |
graðhestar. En er Tuddi var setztur að kvörninni og bjó sig sem bezt | M&K I,7 :111 |
Tuddi staulaðist á undan honum og að kvörninni og tekur nú að sópa | M&K I,9 :133 |
hest gráan, það var gæðingur, norðlenskur að kyni, af Bleikáluætt úr Skagafirði, er | P&S :99 |
nefndist Þorleifur og kvaðst vera norðlenskur að kyni og bað Sigurð ekki geta | P&S :128 |
fær ekki einu sinni tíma til að kynna sér, hverju fjölgað hefur hérna | P&S :93 |
en vill gefa þér færi á að kynnast sér fyrst; svona var um | P&S :140 |
alúðlegur við alla þá, er tóku að kynnast honum. Hann var glaðvær og | M&K I,5 :77 |
ferð, muni hann verða þrjár nætur að kynni hjá systur sinni, en fara | M&K I,22 :287 |
fara. Þá er Þórarinn hafði verið að kynni að Stað tvær nætur, kveðst | M&K I,22 :288 |
sér ofan að honum og ætlar að kyssa hann, en Hallvarður grípur um | M&K I,17 :230 |
fyrsti, og ekki kalla ég það að kyssast, börn, einhvern tíma hef ég | P&S :147 |
í stuttu máli frá að segja, að kýrin, sem þér töluðuð um og | M&K I,1 :22 |
segja, að ég man ekki eftir, að kæmi nokkurn tíma það veður í | M&K I,1 :18 |
með. Maddömu Á. líkaði það vel, að kært var með þeim Guðrúnu og | P&S :89 |
í burt og bar það fyrir, að kötturinn hlypi oft um nætur milli | M&K I,5 :81 |
Sigríður litla varð í fyrsta sinni að labba eftir fénu fram fjárgötur, fremur | P&S :10 |
við höfum ekki átt dæturnar til að laða að okkur vinnumennina með, enda | M&K I,16 :218 |
til Ingibjargar, þar sem hún var að laga faldinn á höfðinu á prestsdóttur, | P&S :39 |
dag. Þá fer ég snöggvast upp að laga mig dálítið til, og vertu | P&S :90 |
starfa alla þá viku í því að laga og snotra föt sín og | P&S :141 |
hvernig maður er klæddur, á maður að laga sig eftir því, sem öðrum | P&S :143 |
um litla skinnið mitt, ég verð að laga þetta dálítið, Rúna. Síðan tekur | M&K I,2 :26 |
bátana, sem eru að koma hlaðnir að landi; og aldrei hef ég séð | P&S :138 |
og kemst svo með illan leik að landi; lætur hann nú síga úr | M&K I,2 :31 |
sem kenna hafísnum og timbureklunni um, að landið sé strjálbyggðara nú en á | P&S :3 |
Sigrún ekki verða hér í sveit að langdvölum, eða þó hitt heldur, að | M&K I,10 :142 |
satt, því annars pleiir hann ekki að lána hann Grána sinn til nokkurs; | P&S :110 |
hvort klúturinn hinn góði fáist eigi að láni til brúðkaupsferðarinnar. Guðmundur tók fátt | P&S :187 |
ég ekki hafa eggjað þig á að láta kenna honum, en ég vona, | P&S :9 |
blómgresið. Hérna áttu nú, Sigga mín, að láta féð vera, segir Guðrún, þú | P&S :10 |
hafa hann heima við heyvinnu en að láta hann gæta fjárins, og var | P&S :16 |
svo margt féð, að ég ætli að láta hunda draga það af mér, | P&S :22 |
ætla að biðja yður, Ingibjörg mín, að láta á höfuðið á mér, ég | P&S :37 |
þá: Guð náði hana Valgerði mína að láta kerlingarandstyggðina vera að krumla sig; | P&S :39 |
hún hefði þó getað beðið yður að láta á höfuðið á sér. Ég | P&S :39 |
aftur; í sýslumanninn þarna varð ég að láta næstum því þrjár spesíur, og | P&S :52 |
og þótti mér þá ekki betra að láta sköfuna eða lagðinn; en verði | P&S :52 |
tíma í kaupstaðarferð, þegar Guðmundur var að láta upp bagga, að nokkrar tölurnar | P&S :53 |
en að geði mínu átt þú að láta, það er þín skylda. Sigríði | P&S :60 |
í einrúmi, en bar sig þó að láta ekki fleiri menn sjá; því | P&S :62 |
hún Ingveldur mín sé svo blind að láta barnið sitt í þær hendur; | P&S :67 |
riðu í hlað. Guðmundur ætlar ekki að láta standa á sér og stekkur | P&S :74 |
náð sér aftur; lengi varð ég að láta mér lynda að vera sæmilega | P&S :83 |
það. Það veit ég; það forðast að láta þig heyra það, af því | P&S :96 |
þess konar menn væru menn vanir að láta afleysa erindi sín fyrir utan | P&S :117 |
kom hingað, bið ég þig samt að láta það ekki aftra þér frá | P&S :121 |
ásetningur minn; en ekki er vert að láta bera á því; en þegar | P&S :123 |
við sáumst síðast. Hitt verð ég að láta yður vita, að kringumstæður mínar | P&S :125 |
ég geti gjört það fyrir yður að láta vera að hlæja að henni, | P&S :131 |
að biðja þig fyrir alla muni að láta vera, sagði Sigríður og skipti | P&S :139 |
hjónin verið búin að ásetja sér að láta hana fara með sér til | P&S :141 |
mér ekki svo mikið far um að láta honum lítast á mig. Seinna | P&S :143 |
til kjarnans; nú þykir mér réttast að láta hana vera óbrotna, eður því | P&S :152 |
nú þessi tepruskapur lengur að þýða, að láta hann vera allajafna að ganga | P&S :161 |
Sigríður, ég ætla að biðja yður að láta sem þér séuð þegar orðin | P&S :164 |
að öðru leyti virðist mér réttast að láta þetta mál niður falla. En | P&S :168 |
Indriði og Sigríður færu undir eins að láta lýsa með sér, og var | P&S :175 |
nokkrir, að það væri ekki sæmandi að láta konu úr kaupstað og ekki | P&S :191 |
en þess vil ég biðja þig að láta fátt yfir þessu, því annars | M&K I,1 :11 |
nú vilja, góði maður? Ég ætla að láta bíða að lesa það, þangað | M&K I,1 :22 |
mátti brott komast; verður hann nú að láta þar fyrir berast, sem hann | M&K I,2 :40 |
einu. Við vorum að enda við að láta inn, og á meðan ég | M&K I,3 :49 |
inn, og á meðan ég var að láta aftur húsið, var hann kominn | M&K I,3 :49 |
stendur á; en hvern ætlið þér að láta fara með mér? því betra | M&K I,3 :52 |
kalla alheill; raunar hafði hann orðið að láta taka af sér eina tána | M&K I,4 :57 |
mín! sagði húsfreyja og brýndi raustina, að láta mig ekki heyra þenna ósóma; | M&K I,4 :62 |
ég beiddi hann aldrei, góða mann, að láta heita í höfuðið á mér; | M&K I,4 :64 |
hálfglottandi framan í Sigurð. Ætlar þú að láta mig fara til hans, fóstra | M&K I,4 :68 |
við fyrsta högg; ég bauð honum að láta þetta vera svona fyrst um | M&K I,5 :84 |
ekki af því, að ég ætli að láta hann borga mér það aftur, | M&K I,5 :86 |
úr hendi það, sem hún var að láta hana sauma, og sagt henni | M&K I,6 :89 |
mátti það, hyskið, gjöra svo mikið að láta mig vita af, svo ég | M&K I,7 :107 |
upp á því, blessuð ráðskonan yðar, að láta skálina vera kúfaða, ég veit | M&K I,7 :107 |
svo búnu, að hvor hét öðrum að láta ekki bera á viðtali þeirra. | M&K I,7 :114 |
prestur henni þegjandi aftur án þess að láta sem hann sæi Hjálmar. Kynlega | M&K I,9 :127 |
daginn og réði það þá af að láta sópinguna bíða næsta morguns, en | M&K I,9 :128 |
ekki verið svona, að hafa ekkert að láta í hana Alvíð, því þegar | M&K I,9 :129 |
sem prestur sagði, þó hann yrði að láta svo búið standa en ekki | M&K I,9 :131 |
staðinn í kerinu, og beiddi prest að láta líta eftir lásum, en gefa | M&K I,9 :139 |
þó svo mikið sem hún mátti að láta ekki aðra menn sjá það, | M&K I,11 :147 |
gæta þess vandlega og segir honum að láta það ekki fara fleiri manna | M&K I,11 :152 |
fer þá prestur að hraða sér að láta aftur niður í hvolfið bindinin, | M&K I,12 :157 |
yðar aftur. Þér áttuð, Grímur minn, að láta hann undir eins koma inn | M&K I,12 :160 |
amma hennar. Þórdís hafði ekki tímt að láta skera hann, af því hann | M&K I,14 :189 |
og er nú ráð, segir hann, að láta þá ekki sleppa aftur í | M&K I,14 :199 |
fóstrur talinu, og bað Þórdís Sigrúnu að láta sem fæsta menn vita viðtal | M&K I,14 :202 |
vinnukona hefði gjört sér boð um að láta sig fá nokkuð af tvinna | M&K I,15 :203 |
eins ráðlegt fyrir þig, Sigurður minn, að láta mig vita þetta, áður en | M&K I,16 :217 |
gjörði það nú vel, góði maður, að láta mér hann eftir, sagði Sigurður, | M&K I,16 :219 |
benti hún öðrum vinnumanni fóstra síns að láta sig á bak; greip hann | M&K I,17 :226 |
að gjöra þá miðlun á málum að láta málið koma í gjörð, og | M&K I,21 :273 |
Ögmundur hálfblindi talaði og latti þess að láta Bjarna í gapastokkinn; þá stóð | M&K I,21 :274 |
prestur því sæta, og verður Sigurður að láta það sér líka. Reiddi hann | M&K I,21 :276 |
hendi fé það, er Bjarni átti að láta, og lofar að láta færa | M&K I,21 :276 |
Bjarni átti að láta, og lofar að láta færa presti sauðina næsta dag. | M&K I,21 :276 |
þau hjón væru ekki skyldug til að láta útörfum sínum fremur eftir lönd | M&K I,21 :277 |
að hafa vansæmi af, bóndi minn að láta gjöra sig að óvita, og | M&K I,24 :305 |
og mínir erfingjar halda, svo sem að láta heiðurlegan og hans standi samboðinn | M&K I,24 :306 |
til eina heiðurlega grafskrift eftir mig að láta foranstalta og hana síðan í | M&K II,1 :329 |
og ég ætla að biðja þig að láta fara vel um það, það | M&K II,3 :341 |
eitthvað meðferðis, þá er þér bezt að láta það vera hér í nótt, | M&K II,3 :344 |
hérna einhvers staðar; ég ætla þá að láta hann hérna í skotið hjá | M&K II,3 :344 |
Þórarinn stóð upp og segir heimamanni að láta hann koma inn til sín, | M&K II,4 :347 |
langar. Í annan máta verð ég að láta yður vita það, þó mér | M&K II,4 :351 |
segja yður og álít skyldu mína, að láta yður vita, þar ég einu | M&K II,4 :351 |
hug og að eigi mundi tjá að láta hana bíða eftir Þórarni, enda | M&K SÖGULOK :367 |
hjá öðrum, og því er hægt að leggja snörur fyrir hana; en ekki | P&S :157 |
ekki hafa mig með, herra Möller, að leggja á ráðin með ykkur, sagði | P&S :160 |
var lokið, tvístraðist boðsfólkið; fóru boðsmenn að leggja á hesta sína, því nú | P&S :189 |
í burtu, og lofaðu mér því að leggja ekki út í neina tvísýnu; | M&K I,2 :28 |
á hana, að hana fýsti eigi að leggja sig aftur til svefns. Á | M&K I,3 :50 |
mjög, og var hún því vön að leggja sig upp niðri í húsi | M&K I,5 :81 |
á því, sem hún ætti fram að leggja, sagði sem var, að föt | M&K I,10 :144 |
hingað til haft nægilegt fyrir þau að leggja, svo þau eru engir afturkreistingar, | M&K I,12 :168 |
lausnarsteinarnir, þeir eru svartir, það á að leggja þá undir tunguræturnar á konum, | M&K I,13 :179 |
um vorið; var hann þegar búinn að leggja undirstöður og hlaða eitt eða | M&K I,14 :196 |
heim, ætli það sé ekki betra að leggja eitthvað við það? Þess þarf | M&K I,14 :198 |
og í sama vetfangi ætlar Egill að leggja hendur sínar um háls Sigrúnu, | M&K I,14 :199 |
óþreytanlegir; ásetti hann sér því framvegis að leggja æ meira kapp á þetta | M&K I,14 :201 |
stæði fyrir okkur, og biðja hana að leggja blessun sína yfir okkur, biðja | M&K I,15 :207 |
um það, hvern upp skuli taka, að leggja bréfið á sama stað, þar | M&K I,15 :209 |
að mér, að þú værir farin að leggja lag þitt við einhvern strákinn, | M&K I,15 :210 |
þeir prestur semja það með sér að leggja málið í gjörð; en það | M&K I,21 :271 |
hum, hum er hann hafi leyft að leggja málið í gjörð. En um | M&K I,21 :273 |
væri þangað kominn og búið væri að leggja hespu að hálsi honum. Erlendur | M&K I,21 :274 |
þú ekki fundið, hann er vanur að leggja sig út af í rökkrunum, | M&K II,4 :346 |
þar, enda er nú mjög farinn að leggjast niður sá siður, sem alltíður | M&K I,15 208 |
sá orðrómur hafi þegar verið farinn að leggjast á, að fleiri kunnleikar hafi | M&K I,22 :287 |
ráðið. Og er húsfreyja ætlar niður að leggjast, heyrir hún, að Þuríður kerling | M&K I,25 :312 |
vín. Þessu næst býst hún til að leggjast út af, en síðan les | M&K I,25 :312 |
annan fyrirgefningar; en tvævetluna skipaði hann að leiða til fjár Jóns á Gili | P&S :23 |
við neinum brögðum; loksins tekur Þorgrími að leiðast þauf þetta, sleppir nú tökunum | P&S :19 |
ég ætlaði að varast, mér tók að leiðast, og því kom ég hingað. | P&S :160 |
af honum Napóleon, mér er farið að leiðast að horfa lengur þarna á | P&S :162 |
og um leið að skotra augunum að leifadiski þeim, er þar stóð; prestur | M&K I,7 :107 |
lofa heiminum að hafa tárin mín að leikfangi, og þó er ég ekki | M&K II,2 :333 |
þess á millum með öðrum smámeyjum að leikjum. Indriði gekk til og frá | P&S :17 |
skorist með þeim; voru þau öll að leikjum um daginn, börnin, og bjuggu | P&S :25 |
og voru farnir að tala um að leita hans; en í því heyra | P&S :16 |
með margt fé; hann hafði átt að leita dal nokkurn, sem gengur upp | P&S :16 |
næst foreldrum sínum fyrirætlun sína um að leita ráðahags við Sigríði, og leist | P&S :35 |
henni. Nú er hvergi fyrir sér að leita, Sigríður mín! Ég býst við, | P&S :100 |
hið sama sumar, er Indriði fór að leita unnustu sinnar Sigríðar, fór Guðmundur | P&S :171 |
aftur inn í loftið og fór að leita þeirra. Þorsteinn gekk að rúmi | M&K I,2 :26 |
nú ekki, í hverja átt er að leita mannabyggðar, þó svo væri, að | M&K I,2 :36 |
sem að það mundi ekki þurfa að leita að honum. Það er margt | M&K I,3 :48 |
að hans sé ekki langt héðan að leita; en hvað er þarna á | M&K I,3 :54 |
önnum að búa út tvo karlmenn að leita dauðaleit að presti. Verður þar | M&K I,8 :122 |
á vinstra handarbakið, og þá verður að leita prestsins eftir gömlum vanda, en | M&K I,9 :128 |
leysir utan af honum og fer að leita, og er hann hefur um | M&K I,12 :157 |
sinni sem oftar hafði smali farið að leita geldinganna og fann þá í | M&K I,14 :198 |
og um loftið; síðan tekur hún að leita í rúmi sínu og tekur | M&K I,15 :205 |
fyrir þig lítilræðið, sem þú varst að leita að í morgun síðan tekur | M&K I,15 :210 |
raunar ekki það, sem þú varst að leita að, þó þú segðir mér | M&K I,15 :210 |
nokkurra ráða? Og það læzt vera að leita honum ráða, já, ráða en | M&K I,25 :313 |
fyrir góðri stundu; þeir voru lengi að leita að yður, en ég sagðist | M&K II,2 :334 |
fá yður þau, lofið þér mér að leita, hver er sínum hnútum kunnugastur, | M&K II,4 :347 |
og heita allir förinni. Hann kemur að Leiti og býður Gróu og Halli | P&S :177 |
strákurinn, sem kom í vor þar að Leiti, ekki man ég, hvað hann | M&K I,1 :10 |
ég, því þá var ég komin að Leiti; við sáum til hans upp | M&K I,3 :47 |
ferðum þeirra, fyrr en þau koma að Leiti. Ekki hafði Þórdís áður komið | M&K I,17 :232 |
Leiti. Ekki hafði Þórdís áður komið að Leiti, og var henni ekki kunnugt | M&K I,17 :232 |
hann skörð stór, þegar Bjarni kom að Leiti. Ekki var það raunar tízka | M&K I,17 :232 |
ráð fyrir, að Sigrún skuli fara að Leiti í næstu viku og hafa | M&K I,17 :239 |
fór Sigrún vistferlum frá Hlíð og að Leiti, eins og þau Þórdís og | M&K I,18 :250 |
Skömmu eftir það, að Sigrún fór að Leiti, fer Egill að hitta Grím | M&K I,19 :251 |
smátt og smátt venja komur sínar að Leiti og freista, hvort hann gæti | M&K I,19 :252 |
tekur hann að venja komur sínar að Leiti. Biður hann nú Sigurð bónda | M&K I,19 :252 |
mundi ekki heima vera. Kemur hann að Leiti, og er það litlu áður | M&K I,19 :253 |
hann amist ekki við komum Egils að Leiti. En vilji Bjarni ekki taka | M&K I,20 :259 |
þeirra feðga, fyrr en þeir koma að Leiti; sjá þeir, hvar maður er | M&K I,20 :261 |
fiskibátarnir voru að koma að, sumir að lenda, en sumir voru komnir inn | P&S :137 |
á hófi, sé ég það nú, að lengi er eftir kraftur í kögglum | M&K I,17 :233 |
ávallt mjög harmþrungin og beiddi guð að lengja líf systur sinnar. Það var | P&S :31 |
í öllu viðmóti. Loksins tók Sigríði að lengjast biðin og fór að sýna | P&S :94 |
í stofunni, en er honum tók að lengjast um afturkomu húsfreyju, ræðir hann | M&K II,1 :331 |
þá að því, sem mælt er, að leppurinn verður að fylgja goðinu. Indriði | P&S :177 |
síðan niður í brekkuna og fór að lesa bænir sínar og las þær | P&S :12 |
lagði að sér hendur og fór að lesa bænir sínar; en er hún | P&S :13 |
aðalatriðið. Guðmundur hafði einhvern tíma lært að lesa og las reiprennandi hverja bæn, | P&S :47 |
Ormur inn í borðstofu og tekur að lesa þau. Annað bréfið var frá | P&S :82 |
kollgátuna; nú held ég maður verði að lesa meira. Já, en lesið þér | P&S :121 |
þá fyrst, sagði Guðrún og fór að lesa: Staddur í Reykjavík Ástkæra Sigríður | P&S :121 |
Jónssyni. Eftir að Guðrún var búin að lesa bréfið, sló nokkurri þögn á | P&S :122 |
virðist kaupmanni sem Þorleifur æ byrji að lesa það, er hann hefur endað | P&S :152 |
á millum hafði hann þann starfa að lesa sögur og kveða rímur, því | M&K I,1 :12 |
maður? Ég ætla að láta bíða að lesa það, þangað til konan mín | M&K I,1 :22 |
sem næst verða mátti og tekur að lesa í hálfum hljóðum, og var | M&K I,1 :22 |
nú, Sigurður minn, hindra þig í að lesa þér til skemmtunar, en þó | M&K I,4 :59 |
kunnugir hann fremur æfa sig í að lesa ræður, með hvaða hönd, sem | M&K I,5 :75 |
við borðið í stofunni og var að lesa bréf, hann lítur upp, er | M&K I,7 :105 |
tók skálina, og fór Bjarni þá að lesa borðsálminn og var nú sýnu | M&K I,13 :181 |
kross á brjóstið og bjóst til að lesa borðsálminn, en er hann lítur | M&K I,13 :184 |
Ekki er ég vanur, sagði Bjarni, að lesa borðsálm, þó ég lepji súpusopa, | M&K I,13 :184 |
að tortýna þeim, þegar búið er að lesa þau, þau geta slæðzt upp | M&K I,15 :212 |
jafnan gleraugu, ef hann þurfti eitthvað að lesa eða skrifa. Ögmundur hinn alblindi | M&K I,21 :271 |
aftur til herbergis síns og fer að lesa bréfin. Bréf séra Sigvalda var | M&K II,4 :349 |
hugurinn til hennar. Þó hann væri að lesa eða skrifa og hann ætlaði | M&K II,4 :352 |
er það gömul og góð venja, að lesarinn staldri ögn við, þegar kaflaskipti | M&K I,5 :71 |
miklum og margbreyttum umskiptum og framförum, að lesarinn getur varla þekkt hana aftur. | M&K I,5 :72 |
prestinn, og því ætla ég ekki að letja þig; er veðrið bærilegt? Það | M&K I,2 :25 |
hann, að ekki var til neins að letja húsfreyju þess, er hún vildi | M&K I,16 :222 |
búskap í ár; ég er farinn að letjast að þjóna þessu örðuga, vesæla | M&K I,5 :84 |
hérna í bekkinn, og ég ætla að leyfa mér að tylla mér við | P&S :164 |
ég ætla þá að biðja þig að leyfa mér að koma henni Sigrúnu | M&K I,16 :221 |
sem foreldrar; nú er því ekki að leyna, að mér leikur hugur á | M&K I,22 :284 |
sagði prestur, og er því ekki að leyna, að svo framarlega sem þú | M&K I,23 :298 |
það annað, að hann nennti ekki að leysa skó sína, þá lét hann | M&K I,13 :183 |
honum mági yðar. Gísli tók nú að leysa frá poka sínum, og varð | M&K II,4 :347 |
bæði að neyta handa og tanna að leysa þá. En er því var | M&K II,4 :347 |
kirkju, og hlýddu þeir Sigurður messunni. Að liðinni embættisgjörð gekk Sigurður að hitta | M&K I,2 :30 |
dagur til að skilja féð leitardaginn. Að liðnu nóni voru flestir leitarmenn komnir; | P&S :16 |
menn snemma á fótum á Hvoli. Að liðnum dagmálum tók boðsfólkið að ríða | P&S :73 |
segir: Mér þykir vera orðinn vandi að lifa hérna í henni Reykjavík, ef | P&S :95 |
sunnudag eftir; en ekki auðnaðist Ingveldi að lifa þangað til, því hún andaðist | P&S :175 |
kögglum, sem ekki er að furða, að lifa á jafnkjarngóðri fæðu; en ekki | M&K I,13 :182 |
af hendi, en lofi guð mér að lifa, ber ég mig að dragnast | M&K I,24 :305 |
ekki furða það, þó það kynni að liggja illa á þér út úr | P&S :65 |
að tala, getum við hvergi fengið að liggja inni? Ekki er það allra, | P&S :107 |
ævi, ef það ætti fyrir mér að liggja að komast í einhverja skárri | P&S :159 |
og sofnar hún ekki; leiðist henni að liggja svo lengur vakandi; stendur hún | M&K I,1 :8 |
sitt þá nótt, en ætlar þó að liggja svona vakandi í rúminu, þar | M&K I,3 :50 |
ég það þá, að það ætti að liggja fyrir okkur, Sigrún litla, að | M&K I,6 :94 |
að það eigi ekki fyrir mér að liggja að verða Þórarins aðnjótandi, þá | M&K I,10 :143 |
ég fólk þegar þér lofið honum að liggja hérna einhvers staðar; ég ætla | M&K II,3 :344 |
hennar, ef það ætti fyrir henni að liggja að eiga Egil Grímsson, en | M&K II,4 :354 |
leitinni. Eina á átti hann móbotnótta að lit, hún hafði verið gefin honum | P&S :7 |
af öllum hrossunum; hann var rauður að lit og var kallaður Dreyri. Þann | M&K I,17 :224 |
á nærbuxum einum; þær voru prjónaða að lit og á framan strenghnappur einn | M&K I,17 :233 |
hesti, og var sá fæddur brúnn að lit, en með því hann var | M&K I,20 :258 |
með svörtum hollinda á þann hátt, að litlir látúnshringir voru í hliðartrjám hnakksins | M&K I,20 :259 |
á fætur; sá hann þá stundum, að litlu sem engu var við bætt, | P&S :151 |
þó þér kunni að verða það að litlu liði en láttu vera til | M&K I,20 :257 |
hafið fengið undirrétting um af milliferðamönnum, að litlu eftir að þér fóruð héðan, | M&K II,4 :350 |
spilamennskunni framar, enda var þá farið að líða á vökuna, og vildi Indriði | P&S :26 |
það og hvorttveggja, að farið var að líða á haust og allra veðra | P&S :128 |
og vakir, en er farið er að líða á nóttina, tekur Sigurð að | M&K I,2 :39 |
gambraði við griðkonur, en er tók að líða fram á vökuna, rak ráðskona | M&K I,7 :105 |
en með því nokkuð var farið að líða á dag, þegar messugjörð var | M&K I,13 :176 |
ekki. Ýmislega voru bindini þessi löguð að líkamlegum skapnaði, voru sum í átta | M&K I,12 :156 |
sumir, að þetta væri orðið mjög að líkindum og væri betur seint séð | P&S :77 |
við kaupmann Möller, og var það að líkindum, því á ókenndum stað, þar | P&S :129 |
til, og þótti sýslumanni það ekkert að líkindum; þá þagnaði húsfreyja við um | M&K II,5 :359 |
á svip prests og öllum látum, að líkt fór fyrir honum og manninum | M&K I,12 :156 |
lesa eða skrifa og hann ætlaði að líma huga sinn við það, sem | M&K II,4 :352 |
ég er ekki orðinn maður til að líta eftir því. En viltu ekki | P&S :49 |
þú komst? Mig langar til þess að líta snöggvast ofan í fremstu kjöttunnuna | P&S :49 |
og það væri synd fyrir mig að líta svo á minn hag að | P&S :60 |
heldur en ekki er það staðarlegt að líta yfir Víkina; en ekki get | P&S :114 |
um fram allt er á það að líta, að ég er vistuð; eða | P&S :134 |
að maður getur ekki látið vera að líta á það, sem maður hefur | P&S :174 |
voru, sögðu, að ekki þyrfti á að líta, það væri gangandi maður, hefði | P&S :186 |
orðinn algrænn og næsta fagur um að líta. Loksins komu þau í hvamm | P&S :205 |
biðja yður, eins og vant er, að líta eftir henni Sigrúnu litlu, hún | M&K I,2 :29 |
ætlaði ég en ég fyrirbýð þér að líta framan í hana. Sigrún sat | M&K I,6 :92 |
Láttu ekki svona, Tuddatetur; ég var að líta eftir því, að húfupottlokið festist | M&K I,7 :112 |
hum, hum. Ekki er á það að líta, fríð er kvensniftin, hún er, | M&K I,12 :166 |
veit, nema hann sé nú farinn að líta í kringum sig einhvers staðar; | M&K I,12 :167 |
húsfreyju gengið til fjárhúsa, ætlaði hún að líta þar eftir sauðataðshlöðum nokkrum, er | M&K I,14 :196 |
brekkurnar og balana, var hún á að líta eins og fagurlega lagaður meyjarbarmur; | M&K I,17 :223 |
götuna. Maður þessi var svo á að líta, að hann var meðalmaður á | M&K I,17 :227 |
allir þreklegir og vel lagaðir á að líta. Á höfði hafði Bjarni skotthúfu | M&K I,17 :233 |
held þér væri þarfara, Egill góður, að líta eftir reiðskjóta þínum en sitja | M&K I,19 :252 |
þá fara bændasynirnir, sem eitthvað hugsa, að líta í kringum sig eftir konu | M&K I,23 :296 |
eftir hvamminum. Nú fór Sigríði ekki að lítast vel á blikuna og vildi | P&S :12 |
kveðir eitthvað fyrir þær. Þorsteinn segir, að lítil mundi þess von, því nú | M&K I,1 :13 |
voru tvö örnefni þar á dalnum. Að lítilli stundu voru kindurnar runnar fram | P&S :10 |
búa sig, en kom síðan aftur að lítilli stundu liðinni, og var þá | P&S :90 |
Sveinn litli fór og kom aftur að lítilli stundu liðinni og teymdi þá | P&S :100 |
ráðskona og gekk aftur út; en að lítilli stundu liðinni er stofunni lokið | M&K I,12 :158 |
er sendur var, og kemur hann að lítilli stundu liðinni og segir, að | M&K II,1 :331 |
hjá honum kaupmanni Á., biðji hann að ljá sér hann Grána sinn upp | P&S :100 |
það fyrir mín orð og milligöngu að ljá honum son yðar Egil fyrir | M&K I,12 :171 |
ég held ég verði þá heldur að ljá þér hann, en ekki sel | M&K I,18 :247 |
við Egil. Biðja þeir þá prest að ljá sér mann til fylgdar að | M&K I,20 :260 |
öfundarmenn hennar, ef nokkrir eru, kynni að ljósta því upp, sem henni mætti | M&K I,17 :238 |
nokkrum manni að vera svo djarfur að ljúka upp. Hinir skildu kerlingu eftir | P&S :5 |
ættu nokkur erindi þar í bænum, að ljúka þeim af og koma þar | P&S :112 |
bréfi, sýnið þér mér, á ég að ljúka því upp fyrir yður? Hvaða | P&S :120 |
áður hafði hann orðið seint fyrir að ljúka af ætlunarverki sínu, og er | M&K I,9 :128 |
góðar, en beiddi þó föður sinn að lofa sér um daginn að skreppa | P&S :15 |
að Jóni, og beiddi hreppstjóra grátandi að lofa sér að slá þrælinn dálítið | P&S :23 |
við hann, og biður foreldra sína að lofa sér yfir að Tungu að | P&S :25 |
kærar. Sigríður litla beiddi föður sinn að lofa sér að fylgja Indriða á | P&S :27 |
ég hélt þér ætluðuð, jómfrú góð, að lofa mér að verða yður samferða | P&S :133 |
hana að gjöra sér þá ánægju að lofa sér að hafa hana fyrir | P&S :141 |
á eftir, að ég átti aldrei að lofa því að fara, því mér | P&S :143 |
heima? Ha? Ég ætla að biðja að lofa mér að vera í nótt, | M&K I,1 :16 |
tekið hana; þau Hlíðarhjónin hafa beðið að lofa henni að vera hér um | M&K I,5 :86 |
þig og bað hann bónda minn að lofa honum Þórarni að fara með | M&K I,6 :93 |
er það erindið að biðja þig að lofa stúlku að vera hér í | M&K I,17 :237 |
erum orðnir hálfmálkunnugir, en þú verður að lofa mér upp á trú þína | M&K I,18 :245 |
ekki er það eftir skapi mínu að lofa heiminum að hafa tárin mín | M&K II,2 :333 |
hleypur fram eftir loftinu allt fram að loftsgati, hrækir hún þar og skyrpir | M&K I,1 :9 |
og á þá hlið, er vissi að loftslánni, stóð pallkistill lítill og breitt | M&K I,1 :12 |
því hver veit, nær það kann að loga upp í þeim? Sigrún brosti | M&K I,15 :212 |
svo flumusa, að hún gætti ekki að loka á eftir sér. Kaupmaður gjörir | P&S :167 |
honum upp og sneri honum þannig, að lokið og hjörurnar sneru fram, og | M&K I,15 :204 |
sem prestur sagði um kristilegt hjúskaparhald. Að lokinni ræðu tekur prestur, eins og | P&S :75 |
hann byggi yfir einhverjum duldum harmi. Að lokinni stofusmíðinni sneri hann aftur heim | P&S :102 |
miðaði þeim svo áfram og fjarlægðust, að loksins heyrðu þau ekki annað en | P&S :146 |
það mun vera kominn tími til að losa sig við það. Þórdísi setti | M&K II,1 :326 |
vitið, sextíu ríkisdalir, og ég ætla að losa mig við þá, áður en | M&K II,1 :327 |
góður! Egill vildi allt til vinna að losast við Hallvarð; sleppir Hallvarður nú | M&K I,17 :230 |
eiga þess von innan skamms einnig að losast úr baráttu þessarar mæðusömu hérveru: | M&K II,4 :351 |
við þær stallsystur. Hann sá það, að lundarfari Sigríðar var svo varið, að | P&S :129 |
geð til að biðja prest um að lúka upp stofunni, svo að hún | M&K I,24 :307 |
gjöra. Og jæja! honum þykir gott að lúra á morgnana, rýjunni, enda mun | P&S :9 |
að hjá mér, eiga allir hlutir að lúta yður og vera eftir yðar | P&S :162 |
framlappirnar upp á stokkinn og ætlar að lyfta sér upp. En er Þuríður | M&K I,3 :42 |
og varð þér ekki mikið fyrir að lyfta steininum úr hliðinu áðan. Nú, | M&K I,17 :233 |
og gengur að stofudyrum, sér hann, að lykill stendur í skránni, og veit | M&K I,9 :129 |
samneyti hafa við Filisteann; varð svo að lyktum, að þeir feðgar Egill og | M&K I,13 :188 |
Þórarin ásjár um sitt mál, og að lyktum lætur hún Þórarin ráða í, | M&K II,2 :336 |
kvikfénað mikinn. Sigurður minn er farinn að lýjast, hann vantar einkum verkstjóra, er | M&K I,12 :169 |
við mig búskapinn, þegar við færum að lýjast, ef ég sumsé fengi haganlegan | M&K I,16 :219 |
að ég þekki glöggt og kann að lýsa; það eru þrjú hús á | P&S :156 |
þess getið, að það sé búið að lýsa með ykkur, og ég fyrir | P&S :180 |
Ég hef frétt, að búið sé að lýsa með ykkur. Fara þau hjónin | P&S :184 |
hann með öllum rétti og verð að lýsa þá þjófa að honum, sem | M&K I,7 :106 |
gæti setið veisluna. Fám dögum eftir að lýsingar voru úti var það einhverju | P&S :175 |
henni stóru Bíldu, hún er vön að læðast upp með gilinu og hefur | P&S :10 |
og kvað það fjarri góðum siðum að læðast inn í hús manna sem | P&S :168 |
Og í þeirri svipan komu þeir að læk nokkrum. Lækurinn var að sjá | M&K I,2 :31 |
tómt í dalnum; sólin var farin að lækka á himninum, og kvöldskuggarnir voru | P&S :12 |
þá sýslu hefði af konungs hendi að lækna sjúka menn, en margir voru | M&K I,25 :310 |
úr bænum; en er hann kemur að læknum, skotrar hann til hliðar og | P&S :130 |
og í þeim endanum, sem snýr að læknum, er sölubúðin, og er gengið | P&S :156 |
höfuð sér, en Hallvarður leggst ofan að læknum og svolgrar stórum. Egill verður | M&K I,18 :242 |
til hvers, sem gjöra var, nema að læra spurningarnar; þó var nú því | P&S :7 |
aftur, að hún hefði verið búin að læra það orðrétt, hefði hún ekki | M&K I,15 :204 |
í hug, að hann hafi gleymt að læsa eftir sér skemmunni, og hugsar, | P&S :48 |
sé ljótt, ef manni tekst ekki að læsa því aftur, svo ekki sjáist; | P&S :120 |
jómfrú góð, en að bera sig að læsa því aftur, sagði kaupmaður og | P&S :120 |
í þingdeildum, handsalar hann presti sökina að lögmáli fullu til gjörðar eða dóms | M&K I,20 :267 |
þar í sveitinni, er sjaldan fara að lögum eða gjöra greinarmun á því, | M&K I,4 :57 |
sektarfé áttu að taka eftir hann að lögum. En þó að alþýða manna | M&K I,21 :269 |
hnakkinum; það var nær því ferskeytt að lögun, voru í því pokar stórir, | M&K I,20 :259 |
að oft getur lítilfjörleg byrjun orðið að löngu og skemmtilegu samtali, ef sá | P&S :57 |
af griðkonum; höfðu þær getið þess, að maddama Rósa og Guðmundur ætluðu að | P&S :186 |
og hún fyndi það á sér, að maddömublóðið væri þegar farið að renna | P&S :159 |
svo sokkinn niður í þetta búðarvastur, að maður fær ekki einu sinni tíma | P&S :93 |
tvö fet ein saman með karlmanni, að maður sé ekki orðuð við hann. | P&S :95 |
sá tími kemur, þegar maður veit, að maður á ekki annað eftir en | P&S :174 |
en að stíga ofan í gröfina, að maður getur ekki látið vera að | P&S :174 |
væri ógjört, sem gjört var, en að maður mætti skilja hér við sáttur | P&S :174 |
svo hraparlega til í okkar búskap, að maður hafi dáið eins voveiflega frá | M&K I,4 :62 |
vildi til hennar leggja; sagði hann, að maður skyldi fara með Þórarni, svo | M&K I,10 :144 |
Þórdís komu til Leitis, sáu þau, að maður einn mikill vexti stóð á | M&K I,17 :232 |
móður hennar; fann hún það til, að maðurinn væri óálitlegur; en Ingveldur kvað | P&S :61 |
að mér sé ekki í því, að maðurinn minn kann enga agnarögn að | P&S :200 |
og var ljóst á öllu látbragði, að maðurinn þóttist eiga nokkuð undir sér. | M&K I,12 :158 |
hann til matar, og var auðséð, að maðurinn var bæði fimur og fljótleikinn | M&K I,13 :181 |
við hann, því bæði er það, að maðurinn er allásjálegur, og svo mundi | M&K I,15 :211 |
þakkar Þórarni tryggð hans og staðfesti að maklegleikum; segir hún honum nú, að | M&K I,22 :283 |
ég þér sé bezt að fara að mala, svo þú getir orðið búinn | M&K I,7 :110 |
ráðskonuna, Hjálmar minn, en farðu nú að mala, og mundu eftir því, sem | M&K I,7 :111 |
Og garmskinnið! Þú átt þá eftir að mala úr skálinni, vænti ég, sagði | M&K I,7 :112 |
stóð þar hjá kvörninni og tók að mala, en Hjálmar situr þar hjá | M&K I,7 :113 |
um það, sem þú lofaðir mér, að mala úr skálinni og sópa. Finnur | M&K I,7 :114 |
hérna; ég verð nú að afsegja að mala lengur í henni, ef ekki | M&K I,9 :132 |
hafði Þórdís lagt alla stund á að manna hana, kenndi hún henni sauma | M&K I,5 :73 |
verða til þess heldur að víkja að manni góðu en illu. Nú þótt | P&S :129 |
svo afkáralega klæddur, að aðrir hlæi að manni og bendi á mann, undir | P&S :143 |
stirður og óþjálgur og varð ekki að manni. Þetta var hinn sami, sem | M&K I,7 :104 |
ólifað. Þórdís tárfelldi og laut ofan að manni sínum og kyssti hann þegjandi, | M&K I,25 :316 |
því gjört, þó það hvarfli eitthvað að manni í einrúmi; mig gildir einu, | M&K II,2 :333 |
í hug, að hann hafði heyrt, að margir hefðu bjargað lífi sínu með | M&K I,2 :38 |
viti borin, að hún fann fljótt, að margt varð hún að nema það, | P&S :86 |
lækinn, og sannast er um það, að margt skipast á mannsævinni; þetta var | P&S :114 |
missiri fyrst; annað mál er það, að margt getur lagast með tímanum og | P&S :123 |
þér þó mátt geta því nærri, að margt má skipast á skemmri tíma | P&S :125 |
þínu; en hitt mátt þú vita, að margt getur aflað manni áhyggju og | P&S :128 |
til þess; og þá vildi maður, að margt væri ógjört, sem gjört var, | P&S :174 |
efnamaður og þrifnaðarbóndi. En óskandi væri, að margur vildi gjöra það að dæmi | P&S :207 |
út hjá okkur; enda held ég, að margur muni segja, að þér séu | M&K I,4 :61 |
skógarmaður; sögðu þeir, sem satt var, að margur hefði gefið öðrum í öskjurnar | M&K I,21 :269 |
illa, Þuríður gamla? Það er lítið að marka, hvað mig dreymir, en haldið | M&K I,2 :28 |
út í dag; það væri ekki að marka, sem sér sýndist, en svo | M&K II,3 :340 |
Bjarni? Það veit ég ekki, ef að markið mitt er á henni, þá | P&S :21 |
en þeir þrír því Möller fékk að mat og alla þjónustu. Möller leiddi | P&S :161 |
og tóku þeir Sigurður og Þorsteinn að matast, og er því var lokið, | M&K I,2 :26 |
og tók við og fór þegar að maula kökuna. Húsfreyja settist á kistil | M&K I,3 :44 |
hafi þó Þórarinn sér frá sagt, að mágur hans Sigvaldi prestur mundi nokkurn | M&K I,15 :211 |
komin í herbergi og ræðir um, að mál sé til hvílu að ganga, | M&K I,13 :188 |
menn hana kranka. Indriði kom þá að máli við móður sína og vildi | P&S :41 |
Indriði hefur beðið mig að koma að máli við ykkur mæðgurnar um það, | P&S :42 |
snemma um sumarið, að Guðrún kom að máli við Sigríði og segir: Viltu | P&S :90 |
þessa búðarferð kom Guðrún einu sinni að máli við Sigríði og segir: Mér | P&S :95 |
Á. og aðrir, sem hlut eiga að máli, séu því ekki mótfallnir; en | P&S :134 |
þessum mannfundi. Á sunnudaginn kemur Guðrún að máli við Sigríði og segir: Ekki | P&S :142 |
hafði; en Indriði fann kaupmann L. að máli um kvöldið, og sagði þá | P&S :171 |
en daginn eftir kom kaupmaður L. að máli við þau húsbændur Sigríðar og | P&S :171 |
vel undir; en ekki kom Möller að máli við Sigríði eftir þetta, og | P&S :171 |
kaupmönnum. Allir skemmubúar gjörðu góðan róm að máli Þorsteins. Matgoggur tók og tollana | P&S :195 |
er á leið veturinn, kemur Indriði að máli við konu sína: Það er | P&S :203 |
fallegum rímum. Heimilisfólk gjörði góðan róm að máli húsfreyju og sögðu hana hafa | M&K I,1 :14 |
komu að Seli og fundu menn að máli; ekki höfðu þeir Sigurður þar | M&K I,3 :53 |
ekki við getið, að hann kæmi að máli við systur sína oftar þann | M&K I,6 :99 |
allvel. Næsta dag eftir kom prestur að máli við Þórarin og sagði honum | M&K I,10 :144 |
eru nú allir, sem hlut eiga að máli, viðstaddir, og er þá bezt, | M&K I,12 :171 |
undir hana. Átti þá prestur hlut að máli, kvað hann það mundi þykja | M&K I,12 :173 |
honum. Þenna sama morgun kemur húsfreyja að máli við bónda sinn, segir hún | M&K I,17 :224 |
nú einhvern tíma um þessar mundir að máli við bónda sinn. Tjáir hún | M&K I,21 :269 |
eð vinur sinn Sigurður ætti hlut að máli, gjöra fjársektir litlar; skyldi Bjarni | M&K I,21 :275 |
að spyrja aðra, sem hlut eiga að máli, að; þeim er þá einn | M&K I,22 :285 |
dögum síðar kom sýslumaður eitt skipti að máli við Þórarin og er nú | M&K II,5 :360 |
menn séu vænir, sem hlut eiga að málum, má það margt verða í | P&S :4 |
þegar yfir, en Bjarni kemur þá að með reidda kvíslina og slangrar henni | M&K I,19 :255 |
um kjálkana, því mjög hafði sollið að, meðan steinninn var upp í honum; | M&K I,22 :293 |
sjö ár síðan, og þú verður að meðtaka það með trúnni sem sannleika. | M&K I,5 :71 |
segir: Ertu ekki vanur, Bjarni sæll, að meðtaka fæðu þína með þakkargjörð? Ekki | M&K I,13 :184 |
hann ráða í, hvers hann kynni að mega vænta, ef hann vildi fara | M&K I,5 :83 |
þeir, skollinn sá arna; það kann að mega velgja sér á því, ef | M&K I,17 :236 |
því ég veit það fyrir víst, að megi ég ekki kalla þig svo, | M&K I,15 :206 |
það í flimtingum sín á milli, að meiri kunnugleikar mundu vera með þeim | M&K I,7 :100 |
virðist hún kátleg; ég óskaði mér, að melarnir þeir arna væru orðnir fjórum | P&S :131 |
honum kaupmanni B. eins og við að meltast hér heima; og því segi | P&S :159 |
honum? Ormur kvað það ekki sæma, að menn erfðu slíkt lengi. Þá skal | P&S :20 |
oft komið sér vel í búskapnum, að menn kynnu að klóra nafnið sitt, | P&S :48 |
saman. Það þykir mér þó líklegt, að menn láti það vera. Það væru | P&S :96 |
auki kaupmann. Það er ekki víst, að menn þurfi að fara hingað suður | P&S :98 |
að syngja; það er svo sjaldan, að menn heyra hér falleg hljóð og | P&S :144 |
annaðhvort muni fátt manna heima eður að menn sitji í baðstofu og heyri | P&S :177 |
sagði hljóðlega: Ósköp er það leiðinlegt, að menn skuli ekki geta dálítið lyft | P&S :200 |
vart mundi koma svo svört hríð, að menn ekki gætu haft nægan leiðarvísi | M&K I,2 :32 |
og kom það einkum af því, að menn sáu, að húsmóðirin var heldur | M&K I,3 :49 |
en hann átti að sér, svo að menn fengju þokka á honum, greiddu | M&K I,6 :90 |
þessari list, og því var það, að menn þóttust verða margs þess vísir, | M&K I,7 :100 |
því tóku menn svo til orða, að menn vissu, að honum nægði ekki | M&K I,13 :174 |
Hann kvað hafa verið svo stór, að menn þykjast aldrei hafa séð annmn | M&K I,13 :177 |
og er líður undir þann tíma, að menn eru vanir að taka dagverð, | M&K I,15 :206 |
ekki heftur, og var það löngum, að menn höfðu ekki af honum. Þenna | M&K I,17 :224 |
fær hvergi bifað. Þetta sér Bjarni að menn eru komnir að hliðinu og | M&K I,17 :233 |
hann tók við geymslu hjarðar drottins, að menn lifðu í ástsemi og eindrægni | M&K I,21 :276 |
í taumana, þá er þeir fundu, að mennirnir, sem sátu á þeim, vildu | M&K I,22 :291 |
Þórdís sá, hversu vel henni heppnaðist að mennta Sigrúnu, þess meiri alúð varði | M&K I,5 :74 |
dag, en þó taldist svo til, að messufært varð. Tíðagjörðin fór að venju | M&K I,12 :163 |
verið dóttir hennar; gleymdi hún nú að mestu missi dóttur sinnar og þótti | P&S :29 |
um herðarnar og hálsinn; brekanið lá að mestu leyti fram á palli, en | M&K I,2 :26 |
vöngum gakktu stillilega og alvarlega framan að meyjunni, tak þú hönd hennar, og | M&K I,14 :195 |
sagði Grímur lágt), halla þér síðan að meyjunni, sem þú vildir kyssa hana, | M&K I,14 :195 |
dálítið því ég er óvanur því, að mér sé gefið á nasirnar fyrir | P&S :23 |
guð, ef ég segði annað en að mér liði vel að öllu. Systir | P&S :30 |
því það er mín mesta gleði, að mér mætti takast það, sem hún | P&S :30 |
Ég get ekki gjört að því, að mér vöknar ætíð um augu, þegar | P&S :67 |
aldrei hefðir þú hlynnt neinu góðu að mér, sem þú oft og margfaldlega | P&S :68 |
sem nú liggur í gröfinni, það að mér, að ég reyndist þér ekki | P&S :68 |
annað en það, sem þér haldið, að mér sé til hins besta; og | P&S :70 |
um stund. Þessu laumaði þó skinnið að mér, það eru gild tvö lóð | P&S :91 |
verið, lagsmaður. En hvað kemur til, að mér sýnist þú lítir eins illilega | P&S :116 |
Indriði? Nei, nú get ég ekki að mér gjört að hlæja að yður; | P&S :119 |
Nú, verið þér ekki að hlæja að mér, jómfrú góð! Gat það ekki | P&S :119 |
sleppt því við yður í trúnaði, að mér er orðið hlýlegt við hana, | P&S :122 |
svara því ekki, virðist mér samt, að mér sé nauðugur einn kostur að | P&S :125 |
að þrjóta; en hitt vitið þér, að mér þykir ætíð skemmtilegt að tala | P&S :133 |
góða mín, er það að segja, að mér virðast þau núna eins og | P&S :138 |
verða dansleikur? Því hefur verið skotið að mér, og þar að auki hefur | P&S :139 |
Það var þó sagt fyrir austan, að mér færi hann ekki sem verst. | P&S :142 |
til þess í kvöld; ég hélt, að mér mundi leiðast þar, og því | P&S :160 |
góð, að þú getur ekki skrökvað að mér; og þó að ég ekki | P&S :169 |
við: Hvaða kvalræði haldið þér, Ormur, að mér sé ekki í því, að | P&S :200 |
mig; það gekk heldur ekki framan að mér, á meðan heimakonuskrattinn var ekki | M&K I,1 :11 |
en kvöld er komið; þú veizt, að mér er ekki rótt, þegar þú | M&K I,2 :28 |
okkur, og mér er svo varið, að mér finnst það heldur hvöt fyrir | M&K I,4 :62 |
vill vera; hún hefur verið elsk að mér, síðan hún var svolítill angi, | M&K I,4 :63 |
að ég einhvern tíma hafi sagt, að mér þætti sanngjarnt, að þú fengir | M&K I,7 :106 |
en því hefur þá verið logið að mér, og maður verður lygari, ef | M&K I,9 :132 |
til um þetta mál, segir hann, að mér þykir miklu varða, að allt | M&K I,10 :141 |
fram með því; annað eigið þér að mér en að ég réði yður | M&K I,12 :169 |
ekki borðað, eins og ég á að mér, ég greip tvo hryggjarliði og | M&K I,13 :181 |
en svona; en það getur verið, að mér hefði þótt það lakara, hefði | M&K I,15 :210 |
lakara, hefði ég heyrt það utan að mér, að þú værir farin að | M&K I,15 :210 |
fortek ég ekki heldur, sagði Sigurður, að mér hafi sýnzt það, að hann | M&K I,16 :216 |
og heldur held ég tæki það að mér að fara með nýklakning til | M&K I,17 :237 |
nú er því ekki að leyna, að mér leikur hugur á mey þessari, | M&K I,22 :284 |
en við skiljumst. Þú veizt, mágur, að mér hefur fremur verið annt um | M&K I,23 :295 |
Ég mundi, sagði Þórarinn, svara því, að mér þætti vandi velboðnu að neita, | M&K I,23 :297 |
er skulu af honum betalaðir verða að mér afgengnum upp á þann máta, | M&K II,1 :329 |
á hann yrðir. Líður nú fram að miðdegi, og þarf Tuddi ofan og | M&K I,9 :133 |
loftsstigann og sparn jörðu allt upp að miðju og gamalli kúamykju mokað að | P&S :46 |
danskar að ofan til og niður að miðju, en íslenskar úr því, eða | P&S :87 |
niður í fönnina hjá gröfinni upp að miðju, og loks gengur hann sjálfur | M&K I,2 :38 |
er göngustafur, er stendur næstum upp að miðju niðri í fönninni. Þórir gengur | M&K I,3 :54 |
mikið og grafið í jörðu upp að miðju. Kerið mundi hafa verið á | M&K I,9 :134 |
sem ókomnir voru; líður svo fram að miðjum aftni, og vantar þá engan | P&S :16 |
þeir hnakkrifust svo, að prestur varð að miðla í millum þeirra og mýkja | M&K I,21 :276 |
og ég bar mig að því að miðla málum, eins og ég hafði | M&K I,24 :302 |
að trúa yður fyrir, er það, að mig langar til að vita, hvort | P&S :64 |
samastað; því nú er svo kamið, að mig langar til að komast sem | P&S :82 |
sagði Sigríður, ég get ekki sagt, að mig langi svo mikið til þess | P&S :139 |
því, að einu sinni var það, að mig langaði til þess, að þú | P&S :169 |
bæði; ég hafði sagt honum frá, að mig vantaði vinnumann, og þá vísaði | M&K I,16 :219 |
guðsmaðurinn Davíð segir í sálminum 109da, að mig minnir. Á leiðinni tala þeir | M&K I,20 :259 |
því ekki er það annars vegna, að mig langar til að halda í | M&K II,2 :336 |
leið frá mér og þar með, að mig langi til einhvern tíma að | M&K II,3 :342 |
löngun ætíð verið föst hjá mér, að mig hefur langað til að fara | M&K II,5 :360 |
töluðu það margir sín á milli, að mikið gæfuleysi legðist fyrir jafnvæna konu | P&S :74 |
mundi það og að sönnu verða, að mikið reyndi á tryggð hans, þar | M&K I,11 :151 |
skýrleiksfólk, hum, hum. Ekki sæmir mér að miklast af vitinu, sagði Grímur og | M&K I,12 :162 |
áður en hún sofnaði, var nú að miklu leyti horfinn eða hafði ekki | P&S :11 |
lætur sem umtalsefnið ekki hafi verið að miklu marki. Tekur Finnur til þess | M&K I,7 :113 |
Sigríði stundarlöngum kossi. Ég þarf ekki að minna þig á að geta ekki | P&S :68 |
hann segir, þá mun ekki þurfa að minna hann á það. Vertu nú | P&S :139 |
síðan: Ekki þurfið þér, mágur minn, að minna mig á Sigrúnu, allt er | M&K I,23 :299 |
hum, sagði prestur. Ekki þurfið þér að minna mig, séra Sigvaldi, á einstæðingsskap | M&K II,1 :327 |
hins besta, og er ekki vert að minnast á það framar, sagði Sigríður | P&S :174 |
láta bjóða; þó langt sé á að minnast, hygg ég, að ég hafi | P&S :176 |
það einasta efni þessa fáorða miða að minnast á það, sem þér nefnduð | M&K I,1 :22 |
lengri en skemmri, ef sér tækist að minnast á eitthvað, er hann hélt, | M&K I,9 :130 |
Heilir ávallt, prestur góður; ég á að minnast þess, að konan mín óskar | M&K I,12 :158 |
á yður. Mér ber, prestur góður, að minnast orða postulans: Hver embætti hefur, | M&K I,12 :159 |
annarra orða, prestur minn, ég ætla að minnast á það, meðan ég man: | M&K I,12 :162 |
predikara Salomonis. Já, já, þú varst að minnast á Salomon, já, það var | M&K I,13 :185 |
á Gradúalið hjá mér, hann hefur að minni hyggju ekki ólagleg hljóð, drengurinn, | M&K I,12 :163 |
hana Sigrúnu, svo ég gæti farið að minnka við mig búskapinn, þegar við | M&K I,16 :219 |
eins spegilfögur eins og hún Fagurá; að minnsta kosti vantar mig orð til | P&S :31 |
verðið því að hafa sál, sem að minnsta kosti getur skilið og ímyndað | P&S :64 |
vonar, að þér aumkið mig og að minnsta kosti ekki kastið því, sem | P&S :64 |
leiðitamir að ganga í borðstofu og að minnsta kosti gína yfir kjötbollunum, þó | P&S :78 |
eins og þeir eru, gilti mig að minnsta kosti einu, þó þeir væru | P&S :131 |
dansleikinn, góða mín, verður maður þó að minnsta kosti að vera ekki svo | P&S :143 |
þriggja pela flösku eða heilu ríkisorti að minnsta kosti. Sigvaldi prestur var maður | M&K I,5 :76 |
vel mætti honum græðast fé eða að minnsta kosti svo mikið sem svaraði | M&K I,13 :174 |
að ýfast ei til við Þórð, að minnsta kosti áður hann hefði greitt | M&K II,1 :324 |
þér aldrei eignast, meðan ég tóri, að minnsta kosti ekki með réttu. Það | M&K II,1 :327 |
hann rita Sigrúnu og láta hana að minnsta kosti vita, hvaða harm hún | M&K II,5 :362 |
lækna þessa, sem oft kann verða, að misjafnir sauðir finnast í mörgu fé, | M&K I,25 :310 |
Æ, mér þótti svo mikið fyrir að missa hana Kollu mína; hún er | P&S :24 |
Hvílíkur krossburður það hafi verið mér að missa hann, ætla ég nú ekki | M&K II,4 :350 |
hérna; ég held hún sé búin að míga niður úr sér öllum pæklinum; | P&S :49 |
ár, sagði prestur, og vona ég, að mín ráð hafi ekki orðið þar | M&K I,23 :296 |
og alúð og vill gjöra allt að mínu skapi. Nú hef ég í | P&S :59 |
mega vænta, ef hann vildi fara að mínum ráðum; sumsé, að ég mundi | M&K I,5 :83 |
aldrei hafa komið hér til vistar að mínum vilja. Að þessu búnu léttu | M&K I,14 :202 |
síðan segir hann: Hafðu það nú að mínum ráðum, greyið mitt, vertu nú | M&K I,22 :290 |
þeim Þorsteini, á meðan Bjarni var að mjaða ofan í sig skyrinu úr | M&K I,13 :181 |
ganga, var hann smátt og smátt að mjaka sér innar eftir stofugólfinu og | M&K I,7 :107 |
í þann mund, sem vant var að mjalta á kvöldin, og var engrar | P&S :13 |
held ég hvort sem heldur er, að mjólkin og íslenskan séu nokkurn veginn | P&S :103 |
og fyrir því töluðu það margir, að mjög væri ákomið með þeim Sigríði | P&S :33 |
í kringum hann, sér hann þá, að moldarblettur nokkur er á kyrtilskautum prests, | M&K I,8 :123 |
að Egill átti að starfa nokkuð að moldarverkum, það var að hlaða fjárhúsvegg | M&K I,14 :196 |
efnuð, ítem er mér grunur á, að monsér Sigurður minn lumi á nokkrum | M&K I,5 :87 |
til veislunnar, og skyldi hún standa að morgni; en Bárður karl sat út | P&S :72 |
tíðinda. II. KAPÍTULI Lofa skal mey að morgni, en veður að kveldi. Málsháttur | M&K I,2 :24 |
hún, eins og allar rósir, fegurst að morgni dags. Það teljum vér þá, | M&K I,6 :90 |
og sprengikvöld að aftni, en öskudagur að morgni, en um þær mundir vonir | M&K I,9 :138 |
vissu menn annan skyldugleika þeirra en að móðir piltsins hafði verið vinnukona Bárðar | P&S :46 |
þó ófeimnislega inn gólfið og rétti að móður sinni kaffiketil, sem hún bar | P&S :55 |
Aftur á hinn bóginn fann hún, að móður sinni mundi stórum mislíka, ef | P&S :62 |
að veikindin höfðu gengið svo hart að móður hennar, að hún var orðin | P&S :173 |
rauninni geti það ekki verið satt, að móðurástin, það er að skilja sú | P&S :30 |
hafði faðir hennar verið lögréttumaður, en að móðurinni var hún ættuð úr Hrútafirði. | M&K I,5 :77 |
við mig, ekki ætla ég neitt að mólinstera þig, greyið mitt, ónei, kunningi, | M&K I,17 :227 |
getur þó innséð, að ég verð að móra Stínu lítt með den historie | P&S :109 |
embættis, og svo framvegis og þar að mun reka fyrir þér. Það eru | M&K I,23 :296 |
þig þangað, ég veit þú verður að muna eftir því, Þórarinn, þú varst | M&K I,6 :94 |
til þess ráðs, sem hann vissi, að mundi verða drjúgast, og segir: Nú | M&K I,7 :113 |
hinn bóginn ekki ólíklegt, að þar að mundi draga, að svo færi sem | M&K I,11 :151 |
ímyndaði mér, þegar við sáumst seinast, að mundi upp koma; en svo mikið | M&K II,4 :351 |
ræddi við þá, sem hann hugði að mundu flytja henni það aftur. Ekki | P&S :129 |
kynnu að klóra nafnið sitt, til að mynda, ef menn seldu eða keyptu | P&S :48 |
hefur eins ólíklegt orðið. Gjörum til að mynda ráð fyrir, að ég yrði | P&S :123 |
að ganga sér dálítinn kipp, til að mynda hérna suður með tjörninni; það | P&S :144 |
við hið ytra; ég þekki til að mynda einn mann, sem eftir hinu | P&S :153 |
flytjum saman; það er nú til að mynda eitt, húsakynnunum þarf að umbreyta, | P&S :160 |
af hinum bráðustu nauðsynjum sínum, til að mynda hósta, ræskja sig, taka í | M&K I,5 :71 |
Serklandi og Grikklandi; það er til að mynda: lausnarsteinninn, hulinhjálmssteinninn og óskasteinninn; lausnarsteinarnir, | M&K I,13 :179 |
maður hefur hann; langi mann til að mynda í kjöt, þá kemur kjöt, | M&K I,13 :181 |
mýkja kverkarnar svona eftir á, til að mynda síðubita af holdgóðum fimm vetra | M&K I,13 :181 |
það, sem stundum slíta tryggðunum, til að mynda rógur og bakmælgi óvina, ráð | M&K I,22 :286 |
á kinnunum á henni ýmist voru að myndast eða hverfa, mundi hafa hugsað: | P&S :136 |
að óska mér einhvers ljúffengs bita að mýkja kverkarnar svona eftir á, til | M&K I,13 :181 |
væri á, að þú reyndir til að mýkja svo prest, að ekki væri | M&K I,21 :270 |
svo um stund, og tekur Þorgrímur að mæðast; það finnur Ormur og gjörir | P&S :19 |
hvorirtveggja hafi að nokkru leyti satt að mæla; en ekki á mál það | P&S :3 |
hana? Já, það er nú eftir að mæla hana, það var vel þú | P&S :73 |
nokkru orði, en er hún náði að mæla, segir hún: Þórarinn, prest presturinn | M&K I,6 :99 |
ég hef sjaldan fengið færi á að mæla við hana í einrúmi, en | M&K I,14 :193 |
eftir á, að þú hefur rétt að mæla, ég hefði ekki átt að | M&K I,16 :218 |
hafir þú nokkuð erindi við mig að mæla, þá get ég heyrt það | M&K I,19 :254 |
sjá það, að prestur hafi satt að mæla og miklar og þungar sektir | M&K I,21 :270 |
og tægju fyrir tægju. Ég verð að mælast til, að þér skipið honum | M&K I,9 :132 |
á löngu, áður það varð augljóst, að Möller hafði verið full alvara og | P&S :135 |
fæsta mundi gruna. En af því að Möller gáði ekki að, hvað hann | P&S :163 |
því vér vitum þess mörg dæmi, að mönnum fellur oft þungt, ef þeim | M&K I,9 :126 |
ærið frátafasamt möluninni, er hann hafði að mörgu að hyggja: fyrst og fremst | M&K I,7 :104 |
þá fyrst til máls að taka, að nafn mitt er Indriði en Þorleif | P&S :154 |
fyrir þig, að þú reynir til að ná í þessa jarðarskika, sem hún | P&S :52 |
einskis hingað suður, ef þér auðnast að ná í mann, flugríkan og fallegan | P&S :98 |
hann: Stúlkur, ljáið þið mér sóp að ná af mér mesta klakanum, sér | M&K I,3 :48 |
við þig, ef það býr undir að ná í þessar reytur, sem við | M&K I,4 :65 |
fólki eins og fé til þess að ná úr þeim augnasteinunum, hroðalega er | M&K I,13 :179 |
farið að Hlíð í þeim vændum að ná henni, en sá orðrómur vil | M&K I,17 :238 |
hann svo kargur og illur viðureignar, að nálega fékkst ekkert af honum til | M&K I,7 :102 |
því Þórarinn var svo vel þokkaður, að nálega unnu honum allir hugástum; Guðrún | M&K I,11 :148 |
rósir, og var reiðinn svo stór, að nálega huldi alla lend hestsins. Beizli | M&K I,17 :225 |
var að ofan óslitið, en faldurinn að neðan var því líkastur sem sæi | P&S :178 |
voru greyptir tveir sterklegir dyrastafir og að neðan, felldir í aurslá. Hurðin var | M&K I,8 :116 |
mun, segir hann, lyfta mér upp að neðan. Finnur gjörir sem fyrir hann | M&K I,8 :122 |
hárið ofan um hálsinn og þverstýft að neðan; að framanverðu hékk það ofan | M&K I,12 :161 |
festar í hnakkinn með snærum, en að neðan léku í þeim ístöð mikil | M&K I,20 :259 |
sér ekki einhvern veginn að því að nefna þetta við Sigríði; en einn | P&S :59 |
sem mig snerti, og hét þeim að nefna það við þig, því mér | P&S :61 |
um það, sem mig langar til að nefna við þig og er eina | P&S :121 |
mér fortalið, á Dröngum, ég kann að nefna það, í norðanveðrinu, sem hann | M&K I,1 :19 |
hún geti ekki haft uppburði á að nefna það við þig, sagði prestskona | M&K I,6 :97 |
ég hef ætlað að ráðast í að nefna það við hana, hvort hún | M&K I,14 :193 |
er. Hann faðir minn ætlar þó að nefna það við hana fóstru þína, | M&K I,14 :200 |
nú hér eftir, Sigrún mín góð, að nefna þig þessu nafni, þegar ég | M&K I,15 :206 |
við það album grecum, ég kann að nefna það þarna, vættu þig dálítið | M&K I,17 :236 |
Farðu hægt, lagsmaður, ég vil ekki, að neinn vakni nema konan mín, og | M&K I,2 :24 |
úr hræðslu og leiðindum. Vertu ekki að neinu voli, stelpan þín! sagði Guðrún | P&S :11 |
ölvaður, að hann gætti sín ekki að neinu og kvaðst mundi rita undir | M&K I,21 :278 |
og mér, að vandi sé velboðnu að neita? Þér ráðið því, móðir mín, | P&S :70 |
með Möller, þótti henni það réttast að neita ekki svo siðsömum tilmælum orsakalaust, | P&S :141 |
að geði; en lengi ætlið þér að neita mér um þessa einu bón, | P&S :147 |
var að spurð, en þorði ekki að neita og sagði því svo lágt, | M&K I,4 :68 |
því, að mér þætti vandi velboðnu að neita, en hverjr mundu þá kostirnir | M&K I,23 :297 |
en þessa, en aldrei man ég, að neitt hafi lagzt eins þunglega í | M&K I,3 :45 |
fann fljótt, að margt varð hún að nema það, sem hún hafði ekki | P&S :86 |
ermum, og voru bryddingarnar svo breiðar, að nema mundi kvartili; hún var og | P&S :177 |
herrans gjöf, og það eigum við að nema, og getum við þá treyst | P&S :204 |
að dæmi Indriða og forfeðra vorra að nema þar land og reisa þar | P&S :207 |
af látúni, kúpuvaxinn og svo stór, að nema mundi spesíu stærð. Sokkar Bjarna | M&K I,17 :233 |
ráð, og væri nú ekki meira að neyta þeirra en endrarnær. Þetta líkaði | M&K I,21 :275 |
og óþjálgir, og varð Gísli bæði að neyta handa og tanna að leysa | M&K II,4 :347 |
verða, ef hann fengi ekki hennar að njóta, og allt annað, sem unnustar | M&K I,11 :153 |
okkur jörðina, þá bið ég yður að njóta eins og þér hafið aflað, | M&K I,24 :306 |
kveða, að hann margfaldlega var búinn að njóta þeirrar gleði í huga sínum, | M&K II,4 :352 |
Guðmundur var að láta upp bagga, að nokkrar tölurnar höfðu hrunið af öðrum | P&S :53 |
og stynur allþunglega og svo hátt, að nokkrir vöknuðu við í baðstofu og | M&K I,22 :291 |
má vel vera, að hvorirtveggja hafi að nokkru leyti satt að mæla; en | P&S :3 |
hennar, og var hans sjaldan getið að nokkru, því Gróa þótti vera þar | P&S :37 |
hlutur, er vér hljótum að geta að nokkru, en það var sár einn | P&S :46 |
lítandi, hvort Finni gæti orðið það að nokkru meini, þó fleiri vissu af | M&K I,7 :114 |
var aldrei vanur að ganga svo að nokkru verki, að hann eigi áður | M&K I,9 :128 |
sem bezt undir, eða hrapaði svo að nokkru, að hann hefði ekki hentisemi | M&K I,9 :128 |
og rétt, að Bjarni bætti þeim að nokkru fyrir illmæli sín og ofbeldi | M&K I,20 :260 |
finnast í mörgu fé, voru sumir að nokkru nýtir, en sumir blendu læknisdóma | M&K I,25 :310 |
tekið eftir því, að honum væri að nokkru brugðið; gat hún þess fyrst, | M&K II,5 :358 |
og batnar honum svo við það, að nokkrum dögum eftir er hann ferðafær; | M&K I,20 :267 |
vil ég samt, að þú gangir að nokkrum afarkostum, hvorki fyrir hönd Bjarna | M&K I,21 :270 |
að segja frá Sigurði í Hlíð, að nokkrum tíma eftir að húsfreyja kemur | M&K I,25 :310 |
því ég vil ekki draga prett að nokkrum. Ég vona þér takið ekki | M&K II,4 :351 |
annað, sem var orsök til þess, að nokkrum dögum síðar kom sýslumaður eitt | M&K II,5 :359 |
ég á móti því, gæskan mín, að nokkuð hefur verið kaldara millum okkar | P&S :59 |
en í þessum svip sér hann, að nokkuð grisjar í kafaldið, svo hann | M&K I,2 :37 |
prest vantar. Það þóttist Finnur skilja, að nokkuð hefði tálmað fyrir presti, þar | M&K I,8 :119 |
Hjálmari. Tuddi verður þess brátt var, að nokkuð glaðnar yfir presti; tvístígur hann | M&K I,9 :130 |
sveit um hríð; en sé svo, að nokkuð meira búi undir þessu flangsi | M&K I,10 :141 |
rankar hann við sem í draumi, að nokkuð hafi verið talað kvöldið áður | M&K I,21 :279 |
Ormur svo vinsæll meðal þeirra Neðribekkjarmanna, að nokkur vildi þá til verða að | P&S :80 |
að undanförnu, mun lesarinn geta ráðið, að nokkur tilhæfa var í því, að | P&S :128 |
hafði hann ekki boðið henni fyrri, að nokkur ágreiningur hafði verið millum þeirra | P&S :142 |
að það er ekki hætt við, að nokkur mundi trúa því, að önnur | P&S :163 |
gjörir Indriði það; sér hann þá, að nokkur vegsummerki höfðu orðið þar á | P&S :178 |
minn. Og um leið sér Sigurður, að nokkur tár hrjóta af augum Þorsteins, | M&K I,2 :30 |
drepinn? Nei, enginn gat þess til, að nokkur lifandi maður hefði grandað honum, | M&K I,3 :48 |
Á öðru dægri taka menn eftir, að nokkur ylur tekur að færast í | M&K I,3 :55 |
taka hana í dvöl. Heldurðu þá, að nokkur muni taka hana í dvöl, | M&K I,4 :60 |
var, að Þórarinn kveddi hana svo, að nokkur væri nærstaddur, þóttist hún sjá | M&K I,11 :147 |
dottið það í hug, Þórdís mín, að nokkur mundi gjöra það. Ég segi | M&K I,16 :215 |
gjöra það. Ég segi ekki heldur, að nokkur gjöri það, enda mundi ég | M&K I,16 :216 |
gegndi, og hefur það í dylgjum, að nokkur tilhæfa muni hafa á verið. | M&K I,22 :287 |
svefns fyrr en rétt um dægramótin, að nokkur blundur rann á hann. Hann | M&K II,4 :354 |
því hann hafi bréf til hans að norðan og svo til sýslumanns, sem | M&K II,4 :346 |
Þórarni, að þar sé kominn maður að norðan og hafi meðferðis bréf til | M&K II,4 :347 |
þjónustumanns síns, Tómasar prests; öll framkirkjan að norðanverðu flaut í tárum; í kórnum | P&S :75 |
ýmislegum borðbúnaði úr tini og leiri. Að norðanverðu í stofunni héngu tvö myndaspjöld, | M&K I,5 :79 |
voru inni, og því varð hann að nota þann tímann, sem nokkur kyrrð | P&S :78 |
frammistöðumenn, að hann yrði að reyna að nota sér hornspón og sjálfskeiðing, en | P&S :193 |
en við finnumst, enda held ég, að nógir aðrir verði til þess að | P&S :82 |
okkur, þá þekki ég svo veröldina, að nógir munu verða til þess að | M&K I,25 :318 |
eða á ég lengi að vera að nudda á þér um það, sem | P&S :108 |
fótinn, þangað til hún er búin að nugga eitthvað í sundur, ef ég | M&K I,9 :130 |
haustið sagði faðir hennar við hana, að nú ætti hún ekki lengur að | P&S :15 |
ekki margt við, en með því að nú voru fleiri menn við í | P&S :34 |
skrifa þeim til og segja þeim, að nú sé björninn unninn? Eða er | P&S :70 |
léttbærara, að þú sjálf segðir mér, að nú væri það fram komið, sem | P&S :121 |
þökk fyrir það; má og vera, að nú berið þér léttara harma yðar | P&S :155 |
brúðargang sem áður til kirkju, nema að nú leiddi Indriði konu sína. Þá | P&S :189 |
konurnar sátu, og segir konu sinni, að nú séu hestar þeirra söðlaðir og | P&S :191 |
og vaknar hann skjótt. Segir bóndi, að nú sé mál að klæðast, ef | M&K I,2 :24 |
sagði Sigurður, en þó grunar mig, að nú tökum við það ráð, sem | M&K I,2 :33 |
hittast í sauðahúsinu; segir hann og, að nú sé dúfan farin út, og | M&K I,8 :115 |
mjög að dasast og segir Finnur, að nú séu tveir kostir fyrir höndum, | M&K I,8 :122 |
í tvö horn um lundarfar hans, að nú gjörðist hann hinn glaðasti og | M&K I,10 :140 |
kom einhver í stofu og sagði, að nú sæist til allmargs kirkjufólks; varð | M&K I,12 :163 |
góðra siða, og ávöxturinn er sá, að nú sækjast allir eftir þeim. Það | M&K I,12 :168 |
enda og lauk svo máli sínu, að nú væri ekki annað í máli | M&K I,21 :274 |
hann að Hlíð og segir Þórdísi, að nú muni hann taka við bréfi | M&K II,3 :340 |
rita bréfið upp, áður sýslumaður sagði, að nú mætti það vera. Virtist sýslumanni | M&K II,4 :353 |
frá kirkjunni að segja nema það, að nýr maður hefði verið settur í | M&K I,12 :163 |
Nei, segir hún og svo hátt, að nær því heyrðist um alla kirkjuna. | P&S :76 |
staðfestingar nöfn okkar og hjáþrykkt signeti að nærverandi þeim dándismönnum, heiðurlegum hreppstjóra Ögmundi | M&K II,1 :329 |
óþæfðir, en einhver vinnumanna skyldi þegar að næsta kvöldi þæfa þá; þessu næst | M&K I,10 :144 |
yfir sig ámótlega og svo hátt, að nötraði í hverjum rafti, sem var | P&S :107 |
danskar voru. Aftur voru aðrar danskar að ofan til og niður að miðju, | P&S :87 |
úr því, eða þá svo fornar að ofan sem efri hlutinn væri frá | P&S :87 |
brunnin á af óhöppum; pilsið var að ofan óslitið, en faldurinn að neðan | P&S :177 |
þjappaði og barði fönnina svo fast að ofan, að skaflinn hélzt uppi, og | M&K I,2 :38 |
var, að eftir því sem skaflinn að ofan þykknaði og þéttist, eftir því | M&K I,2 :38 |
þrífa í herðar sér og toga að ofan en ég mun, segir hann, | M&K I,8 :122 |
beggja megin með járni, voru þær að ofan festar í hnakkinn með snærum, | M&K I,20 :259 |
varð á millum hurðarinnar og dyratrésins að ofanverðu; má hann þaðan sjá eftir | M&K I,9 :134 |
að fyrra bragði. Hún vissi það, að oft getur lítilfjörleg byrjun orðið að | P&S :57 |
aftur, sem ég sagði um það, að oft væru dómar manna fjarri sönnu, | P&S :153 |
hefði hann og heyrt þess getið, að oft yrði það í kvonbænum, að | M&K I,14 :201 |
skyldi gjöra á hendur Bjarna, sagði, að oft hefði þeir þegið af honum | M&K I,21 :275 |
viðskiptum þeirra Finns; vissu menn og, að oft voru ertingar með þeim, og | M&K I,22 :293 |
svifunum kom Jón á Gili þar að og skoðaði markið og segir: Mér | P&S :22 |
henni Björg systir sín koma þar að og segja: Ekki veit ég, hvað | P&S :62 |
á lækjarbakkanum; kemur þá Guðmundur þar að og segir: Hvað ertu nú að | P&S :72 |
svifum kemur Þórarinn vinur hans þar að og sér brátt, að Ormur býr | P&S :82 |
kostað, ef hann hallar sér hér að og á þig, að öðrum kosti | M&K I,5 :86 |
skál með mjólk, gekk Guðrún þar að og tók að hella á könnu | M&K I,9 :136 |
þótti mönnum allkynleg og bera brátt að, og töluðu menn allmisjafnt um, og | M&K I,19 :251 |
er hún sér, hvað Tuddi hefst að, og grunar, hvað hann ætli að | M&K I,20 :264 |
héraðsfleyg, og hendu menn mikið gaman að, og verður Bjarni mjög frægur af | M&K I,20 :266 |
ég er kvenvæfla og á engan að og sízt nokkurn þann, sem hefur | M&K II,2 :334 |
Arnarfirði eða einhvers staðar þaðan vestan að. Og það var góður galdramaður, ha? | M&K I,18 :245 |
mæla, að hún Sigrún litla eigi að okkur föðurmissirinn, er svo illa tiltókst, | M&K I,4 :62 |
ætlast til, að við tökum hana að okkur og breytum eins við hana | M&K I,4 :63 |
hingað til lagazt svo búskapur okkar, að okkur hefur ekki vantað hjú, þó | M&K I,16 :217 |
ekki átt dæturnar til að laða að okkur vinnumennina með, enda held ég, | M&K I,16 :218 |
þá sló hann því líka fram, að okkur væri réttast að fara að | M&K I,16 :219 |
út sem hún ætti hægra með að opna fyrir honum fylgsni hjarta síns | P&S :30 |
og stóð enn nokkra stund á að opna hana, enda fannst Þórarni hver | M&K II,4 :347 |
mál er það, þó ég vilji, að orð og gjörðir haldist og Sigurður | M&K II,1 :328 |
Sigríður var í Víkinni, mátti svo að orði komast, að ekki gengju svo | P&S :88 |
heilsaði henni, og komst Guðrún svo að orði um það, að hún sagði, | P&S :135 |
með sér, eður, sem hann komst að orði, biðja hana að gjöra sér | P&S :141 |
gleðidvala, eða, ef vér mættum svo að orði kveða, það var eins og | P&S :147 |
biskups, og í henni er svo að orði komizt um kirkjuna á Stað: | M&K I,8 :123 |
kvensniftin, hún er, eins og Salomon að orði kemst, blóm í Saron og | M&K I,12 :167 |
var heima við bæinn, mátti svo að orði kveða, að hann nálega elti | M&K I,14 :191 |
og vinda, eins og spámaðurinn Sófonías að orði kemst; hef ég, sonur sæll, | M&K I,20 :257 |
um það, kvað prestur jafnan svo að orði, að þetta mundi ekki vera | M&K II,3 :338 |
frá henni; svo það mátti svo að orði kveða, að hann margfaldlega var | M&K II,4 :352 |
lifað, er hún hefði látið það að orðum Guðrúnar að taka upp annan | P&S :149 |
sínar, en Rósu varð ekki annað að orðum en að gefa Guðmundi bónda | P&S :198 |
postulinn: Hlýðið yðar kennifeðrum og látið að orðum þeirra en ekki verður það | M&K I,12 :172 |
ganga út í túnið með karlmönnunum að orfinu. Bíddu nú við! hann er | P&S :9 |
genginn heim úr slægjunni og sér, að Ormur sonur hans sefur enn; þá | P&S :8 |
stund, en sá varð endir málanna, að Ormur fór með föður sínum út | P&S :10 |
Ingveldi í Tungu sveið það mjög, að Ormur hafði fallið fyrir Indriða eða | P&S :20 |
einn dag skömmu eftir miðjan vetur, að Ormur sat í sæti sínu og | P&S :78 |
hans þar að og sér brátt, að Ormur býr yfir einhverju; hann kastar | P&S :82 |
um þetta leyti og skömmu eftir að Ormur var suður kominn, að veður | P&S :99 |
var einhvern tíma skömmu fyrir jól, að Ormur bróðir Sigríðar kom sem oftar | P&S :130 |
vér ekki borið á móti því, að oss virðist það ei alllítið vafamál, | M&K I,8 :123 |
Sönn er gáta yðar um það, að ógleði sú, er mér er nú | P&S :154 |
þig fyrir það, þó svo væri, að ógæfa mín hefði vakið í huga | P&S :121 |
mjög, og gæti þeim orðið það að óliði, ef þeim væri sigað á | M&K I,20 :260 |
í rannsókninni, höfðu það fyrir satt, að ólyginn maður hefði sagt þær Gróu | P&S :43 |
hinum megin í dalnum svo hátt, að ómaði í báðum hlíðunum. Lubbi Sigríðar | P&S :12 |
og sögðu þau síðar svo frá, að óp það, er þau heyrðu, hafi | M&K I,9 :135 |
samt í dag; mig er farið að óra fyrir því, að hann komi | M&K I,22 :281 |
hann talaði. Þér megið ekki hlæja að ósk minni, þó yður í fyrstu | P&S :131 |
að verða raunin á um melana, að ósk mín ekki muni rætast, því | P&S :133 |
hvað gæti yður gengið til þess að óska þessarar heimsku? Væru þeir allir | P&S :131 |
Guðrún og leit brosandi til Sigríðar, að óska þess, að þér væruð komnir, | P&S :160 |
þá þarf maður ekki annað en að óska sér hans, og þarna er | M&K I,13 :181 |
held ég mér yrði fyrst fyrir að óska mér einhvers ljúffengs bita að | M&K I,13 :181 |
munninn á mönnum fyrirhafnarlaust. Hlæðu ekki að ósköpunum! Veistu, hver átti fiskinn? Kóngurinn | P&S :103 |
til bóka, hestafóður, föt og sérhvað, að ótöldu ýmsu smálegu, allvæn reiðtygi, ítem | M&K I,5 :85 |
vöngum: Þess vil ég óska, sonur, að óvinir vorir ífærist forsmáninni, og skömmina | M&K I,20 :259 |
hafði því ekki gengið til borðunar, að óvinurinn Sparta var á borðum. Raunar | P&S :78 |
já, meir en maklegt, hum, hum að óvirða slíka menn og sveitarprýði, hum, | M&K I,20 :260 |
bóndi minn að láta gjöra sig að óvita, og þér, prestur minn, ekki | M&K I,24 :305 |
því maðurinn var ákaflega langur, svo að óvíst var, hvort hann hefði getað | M&K I,13 :183 |
halda. Í því bili kom Indriði að pallinum, þar sem konurnar sátu, og | P&S :191 |
úr bóli sínu og staulast fram að pallskörinni og tekur askinn og sezt | M&K I,3 :43 |
ég tækist það ekki á hendur að passa kvenmann, því það er hlutur, | M&K I,17 :237 |
hálagleri, þó ég væri járnalaus, en að passa upp á kvenmann; en segðu | M&K I,17 :237 |
varð það kunnugt þar í bænum, að piltar væru þar. Ormur ætlaði með | P&S :130 |
og segir: Mér sýnist, meðhjálpari minn, að pilturinn sé farinn nokkuð að togna, | M&K I,12 :161 |
minnast á eitthvað, er hann hélt, að prest mundi fýsa að heyra, þá | M&K I,9 :130 |
lengra líf, þá ber svo við, að prest sækir mikill þorsti, og fer | M&K I,9 :136 |
af á mörinn, en skotið því að presti, að ef lengi stæði á | P&S :71 |
hann hafði komizt á snoðir um, að presti geðjaðist allvel að því, að | M&K I,7 :104 |
á munn sér og rétti aftur að presti guð launi yður, nú hýrnaði | M&K I,7 :109 |
út tvo karlmenn að leita dauðaleit að presti. Verður þar nú mikill fagnaðarfundur, | M&K I,8 :122 |
Tuddi og otaði um leið tóbakskyllinum að presti. Ertu orðinn tóbakslaus núna? sagði | M&K I,9 :129 |
í öxl Tudda. Tuddi ranghvolfdi augunum að presti og sagði: Æ, æ, ég | M&K I,9 :132 |
það fólk. Grímur sneri sér við að presti og sagði: Hvað þóknast yður, | M&K I,12 :161 |
sem högl væri. Það sáu menn, að presti brá heldur en ekki við | M&K II,1 :328 |
þú núna. En rétt í því að prestskona sleppti síðasta orðinu, gekk maður | M&K I,6 :91 |
þær konurnar lengi hljóðlega. Vissi Þórdís, að prestskona var í vitorði um einkamál | M&K I,24 :301 |
er hann þurfti, og til þess að prestur því betur gæti talað við | M&K I,5 :81 |
vakandi; tekur hún þá eftir því, að prestur gengur fram í húsdyrnar og | M&K I,5 :82 |
er, og var það upphaf ræðunnar, að prestur segir við Guðrúnu: Sofa allir | M&K I,5 :82 |
eftir viðtal þeirra prests og Guðrúnar, að prestur rís snemma úr rekkju og | M&K I,6 :89 |
en er hann verður þess vís, að prestur ekki verður var við komu | M&K I,7 :105 |
hvað umræðuefnið er, og það með, að prestur vilji veiða nokkuð upp úr | M&K I,7 :111 |
fram koma; og er hann sér, að prestur og Hjálmar ætla að ganga | M&K I,7 :111 |
orðið; grunar hann nú sem var, að prestur muni vera fastur þar í | M&K I,8 :120 |
hóstaði og hóstaði til þrautar, svo að prestur skyldi vita af sér, en | M&K I,9 :127 |
stendur í skránni, og veit þá, að prestur muni þar inni; ekki ber | M&K I,9 :129 |
inna. Gekk svo fram um hríð, að prestur var fámáll og áhyggjufullur. En | M&K I,10 :140 |
var eitt skipti, nokkru eftir það, að prestur hafði tekið aftur gleði sína, | M&K I,10 :140 |
málatilbúning þenna allan svo og það, að prestur hefur tekið að sér sökina | M&K I,21 :269 |
eða ritningarinnar. Sigurður kveðst sjá það, að prestur hafi satt að mæla og | M&K I,21 :270 |
þá loks svo fyrir bæn Sigurðar, að prestur lætur til leiðast og lofar | M&K I,21 :271 |
til dóms, og segja þeir allir, að prestur hafi auðsýnt Sigurði vináttubragð mikið. | M&K I,21 :273 |
og kysstust eða þeir hnakkrifust svo, að prestur varð að miðla í millum | M&K I,21 :276 |
sem hann gjörir; og með því að prestur gengur ríkt eftir, en Sigurður | M&K I,21 :278 |
af öli, svo fer það fram, að prestur ritar kaupbréf fyrir jörðinni. Þegar | M&K I,21 :278 |
upp lesið, en lét sér nægja, að prestur segði honum ágrip af helztu | M&K I,21 :278 |
fær; er þá það ráð tekið, að prestur lætur hann taka um pennann | M&K I,21 :278 |
en er hann verður þess vís, að prestur vill ekki láta þá ferð | M&K I,22 :288 |
heitið Sigrúnu, því ekki vildi hann, að prestur væri í för með sér, | M&K I,22 :288 |
Líður nú svo fram um hríð, að prestur situr í búi sínu, og | M&K II,1 :324 |
og hvernig það hafi atvikazt og að prestur telji nú Hamar orðinn sína | M&K II,2 :336 |
þá var laus, og var sagt, að prestur hefði ætlað Guðrúnu þá jörð | M&K SÖGULOK :367 |
einhver inn í loftið og segir, að presturinn sé kominn út í kirkjuna | P&S :40 |
það; þú veizt nú, Þórdís mín, að presturinn okkar hefur látið hann Sigurþór | M&K I,4 :64 |
þú verður hvort sem heldur er að pretta þá um það, sem þeir | M&K I,16 :221 |
dugað, og hefði hún því orðið að prjóna gráu framan við ermarnar. Sigrún | M&K I,14 :190 |
sumrin, og því ætla ég mér að púla hér upp á kúgras um | M&K I,17 :228 |
dugðu til að Hvoli; þar átti að pússa þau Indriða og Sigríði um | P&S :185 |
sagði Guðrún, að hér kæmi einhver að rabba við okkur til skemmtunar í | P&S :159 |
heyrt um það. Nú fóru menn að rannsaka ritningarnar, það er að skilja | P&S :5 |
sinna. Kom svo, að ráðskona tók að rannsaka málið, en Hjálmar veitti jafnan | M&K I,9 :139 |
Þóris, sem hann á bágt með að raska, en að öðru leyti veit | M&K I,24 :304 |
Hallvarður, hver þremillinn hjálpar þér til að rata alls staðar. Það var og | M&K I,1 :18 |
hafa náttstað, lagsmaður? Við ríðum heim að Rauðará og verðum þar í nótt, | P&S :103 |
manninn fyrir það. Þeir ríða heim að Rauðará; enginn var þar úti, og | P&S :103 |
konur! Það hef ég þó komist að raun um, Guðmundur minn, síðan konan | P&S :50 |
því ég þóttist nýlega hafa komist að raun um, að dómar manna um | P&S :152 |
undir maddömu Á., og sagði hún, að raunar hefðu þau hjónin verið búin | P&S :141 |
viljað halda mig lengur. Sýslumaður sagði, að raunar hefði hann óskað að hafa | M&K II,5 :360 |
á henni, og ekki ætla ég að ráða þér til þess að hafa | P&S :50 |
af því, þegar hún fær ekki að ráða svo miklu sem að gefa | P&S :67 |
á nú að gjöra og úr að ráða, finnst mér þurfa meira en | P&S :84 |
deyja til fulls. Ekki vissi Sigríður að ráða þenna draum, en svo mikils | P&S :149 |
Persju allri og Asíá átti fyrir að ráða. Það er upphaf fyrstu rímu | M&K I,1 :14 |
þó verður það, að Þorsteinn hlýtur að ráða, og halda þeir nú áleiðis | M&K I,2 :31 |
fennt. Það er ekki úr mörgu að ráða, farðu sem fljótast heim að | M&K I,3 :55 |
að sundurþykkju, að þú fáir ekki að ráða svo litlu, Þórdís mín, sem | M&K I,4 :66 |
hann, þóttist hann ekki einhlítur úr að ráða vandræðunum; leitaði hann þá oft | M&K I,7 :101 |
sem oftar, að Finnur þurfti fljótlega að ráða úr vandamáli nokkru og vildi | M&K I,7 :101 |
Þórarinn, að ekki var annað úr að ráða en að biðja Finn að | M&K I,7 :101 |
en úr því er nú betra að ráða en hitt var verra en | M&K I,12 :157 |
um, hve mikill gæfumaður hann sé að ráða þannig til lykta vandræðum þessum, | M&K I,21 :276 |
vanir að hafa það svo, karlmennirnir, að ráða fyrst að honum, áður en | M&K I,22 :285 |
útróðra, fyrir það. Já, ég ætla að ráða það af að skrifa honum, | M&K II,2 :336 |
um dálitla stund, já, ég ætla að ráða það af, til hvers sem | M&K II,2 :336 |
handanna, þótti henni það betri atvinnuvegur að ráðast til Reykjavíkur en að vinna | P&S :88 |
hinn vitrasti. Bað nú kaupmaður hann að ráðast til sín og vera hjá | P&S :151 |
ungan mann, sem hefur nokkur efni, að ráðast í eitthvað það, sem megi | P&S :203 |
sæll, að þér sýnist það allfýsilegt að ráðast til Hlíðar, og má það | M&K I,12 :170 |
tvö saman og ég hef ætlað að ráðast í að nefna það við | M&K I,14 :193 |
en í hitt ætla ég heldur að ráðast að sýna þér staf. Í | M&K I,18 :245 |
það segist ekki lítið á því að ráðast á saklausa menn og jarðvarpa | M&K I,24 :302 |
eða hét því og kvaðst verða að ráðgast betur um það við huga | P&S :135 |
tala við í kvöld; ég þarf að ráðgast um hitt og þetta við | P&S :160 |
orða, við Sigrún mín höfum verið að ráðgjöra að biðja þig bónar, en | M&K I,6 :97 |
leita unnustu sinnar Sigríðar, fór Guðmundur að ráði Bárðar fóstra síns í kaupstað | P&S :171 |
að það muni hafa verið gjört að ráði millum þeirra Gríms og Sigurðar | M&K I,14 :202 |
hann sjálfráður ferða sinna. Kom svo, að ráðskona tók að rannsaka málið, en | M&K I,9 :139 |
voru; þótti þeim fóstrum allmikil skemmtan að reiðinni. Ber nú ekkert til tíðinda, | M&K I,17 :226 |
rúmi hennar og tekur að sauma að reipunum og gasprar jafnframt við Sigrúnu. | M&K I,16 :214 |
þá vegurinn fegri og skemmtilegri en að reisa bú? Því vænt er að | P&S :203 |
tóftinni af húsinu mínu; nú verður að reisa það við og stækka það, | P&S :206 |
konu sinni greinilegar frá fyrirætlun sinni, að reisa þar bæ í hvamminum, og | P&S :206 |
efnum, enda var það þá tízka að reisa hús sterk og rambyggð og | M&K I,5 :78 |
sagt henni, að hún skyldi fara að reka féð saman, þegar forsælan væri | P&S :12 |
í slakkann, og fór hún þá að reka heim og kom með féð | P&S :13 |
daginn, að ekki þótti taka því að reka inn, og biðu menn morguns | P&S :17 |
tíðinda einn morgun á nýbyrjuðum túnaslætti, að rekja var góð, og var Bjarni | P&S :8 |
því bréfið og myndar sig til að rekja ofan af því enda handa | M&K I,9 :130 |
enda er það ekki þess vert, að rekstur sé af gjörður, og sökinni | M&K I,21 :270 |
begripið, hvers vegna hann hefur verið að renna þangað í húsið upp á | P&S :110 |
sér, að maddömublóðið væri þegar farið að renna í æðunum á sér. Ójá, | P&S :159 |
sem eyðast í eldi og verða að reyk, að þeir fljúga í ósjáanlegum | P&S :155 |
burt út í ósýni tíðarinnar, því að reykur hennar verður eftir í minningu | P&S :155 |
voru honum fengnir nokkrir þúfnakollar til að reyna sig við; en Sigríður litla | P&S :10 |
að ég þoli ekkert á mig að reyna fyrir mjöðminni á mér ónei, | P&S :49 |
þú um þetta, viltu ekki fara að reyna til að hokra? Ég veit | P&S :50 |
halda, sögðu frammistöðumenn, að hann yrði að reyna að nota sér hornspón og | P&S :193 |
skemmtun í því, að við færum að reyna einn snúning, þá skulum við | P&S :200 |
muni vera fyrir okkur að fara að reyna búskapinn. Víst er um það, | P&S :203 |
fengið eitthvað í hana; ég verð að reyna til að finna prestinn, þó | M&K I,9 :129 |
kenndu konunni um, ég verð þá að reyna að sitja fyrir svörum, ef | M&K I,16 :221 |
tvítugur maður en ekki ætla ég að reyna við hann Aumingja, því honum | M&K I,17 :235 |
en ekki verður því að vegi að reyna til að koma af sér | M&K I,25 :313 |
lengur, enda var hún þá búin að reyna svo margt í Hlíð, að | M&K SÖGULOK :366 |
hann gekk. Þorstein bar nokkru neðar að, reynir hann og fyrir sér ísinn, | M&K I,2 :31 |
blóðrauð út undir eyru, eða hitt, að rétt um sama mund gekk fram | P&S :133 |
hans hefði ekki verið svo rík, að rétt um sama leyti sem hann | M&K I,9 :136 |
heillin góð, en ábyrgjast skal ég, að rétt sé eftirritið, og órigínalinn hef | M&K II,1 :330 |
og risu menn árla og tóku að rétta; kom þá enn fjöldi manns | P&S :17 |
nú er ég fyrst ögn farinn að rétta við aftur, og er það | P&S :83 |
mér þætti best; mig langar til að rétta mig ögn upp, áður en | P&S :144 |
er þá heldur óásjálegur; tekur hann að rétta hatt sinn úr brenglum, en | M&K I,8 :122 |
þið, meðan þið lifið, en kostnaðurinn að rétta það við, þegar það losnar; | M&K I,24 :304 |
að guð hafi oft gjört það að rétta upp öngla hinna illgjörnu, hversu | M&K I,24 :306 |
sem hefur vit og kjark til að rétta hluta minn, en svo er | M&K II,2 :334 |
er, og uni ég því betur, að réttir erfingjar þínir fái það, sem | M&K I,25 :317 |
því, að þú átt ættingja, sem að réttu á að taka arf eftir | M&K I,25 :317 |
ljá sér hann Grána sinn upp að réttunum í dag. Sveinn litli fór | P&S :100 |
sér nál og þráð og fór að rifa það saman og raulaði eitthvað | P&S :48 |
huggunarorð voru ekki til annars en að rifja upp fyrir Sigríði allar sögurnar, | P&S :10 |
ýtir sér nú hægt og hægt að rifunni og leggur eyrað við hana, | M&K I,5 :82 |
dag hafði Egill það að hjáverkum að rista rúnir á mannsherðablaðið; en um | M&K I,18 :250 |
Fóstri hans hafði látið kenna honum að rita nafnið sitt og sagði, að | P&S :48 |
sat í sæti sínu og var að rita latínu í bók þá, er | P&S :78 |
pappír og sezt niður og tekur að rita forskriftina, voru það bæði óbreyttir | M&K I,6 :98 |
allt annað, sem unnustar eru vanir að rita unnustum sínum; bréfinu fylgdu og | M&K I,11 :153 |
hafði skrásett kaupgjörninginn, biður hann Sigurð að rita nafn sitt undir hann. Sigurður | M&K I,21 :278 |
skrásetja gjörninginn, þá varð húsfreyja sjálf að rita hann og stíla; var hann | M&K I,25 :319 |
mál, og varð það ráð þeirra að rita Þórarni og segja honum, hvar | M&K II,2 :336 |
snemma, og sé hann ekki búinn að rita það, er hann ætlaði. Er | M&K II,3 :342 |
við um hríð. Fór Þórarinn síðan að rita það, er sýslumaður hafði fyrir | M&K II,4 :353 |
þrisvar sinnum um kvöldið varð Þórarinn að rita bréfið upp, áður sýslumaður sagði, | M&K II,4 :353 |
annað hryssa apalgrá; henni átti Sigríður að ríða, en aldrei hafði fyrr verið | P&S :36 |
Hvoli. Að liðnum dagmálum tók boðsfólkið að ríða í garð. Á Hvoli var | P&S :73 |
Sigríður, en nú er þá best að ríða á stað, fyrst reiðhesturinn er | P&S :101 |
að maddama Rósa og Guðmundur ætluðu að ríða til brúðkaupsins, en vart mundu | P&S :186 |
liði, en það dragi í tímann að ríða fram að Hóli, og áður | P&S :188 |
hestar þeirra söðlaðir og mál sé að ríða. Sigríður stendur þá upp og | P&S :191 |
varst óvær, auminginn, sem von var, að ríða svona og varst öðru hverju | M&K I,6 :93 |
fyrirætlun þeirra fóstra, að þær ætli að ríða til kirkju að Stað; hafi | M&K I,17 :224 |
í fyrra lagi eða ætlar þú að ríða með oss, bóndi minn? segir | M&K I,17 :224 |
eitt sinn átti reiðskjóta og ætlaði að ríða honum til kirkju, en nú | M&K I,18 :242 |
hafa, og ráða þeir það af að ríða heim við svo búið. En | M&K I,20 :266 |
beizli tvö, en sjálfur hyggst hann að ríða berbakt. Niðamyrkur var á, og | M&K I,22 :289 |
hálfvegis til, og nú er búið að rífa það upp, hvort sem heldur | P&S :120 |
en þá er það og best að rífa sig frá glaumnum og sollinum, | P&S :170 |
að útvega sér menn til þess að rífa niður þessa óhræsis kofa; ég | P&S :179 |
berðu þig að hjálpa mér til að rífa það frá að framanverðu, var | M&K I,8 :120 |
ég sé út um, berðu þig að rífa þar til, svo ég komist | M&K I,8 :120 |
af því, Finnur, reyndu heldur til að rífa hérna til torfið, svo ég | M&K I,8 :121 |
gjört við hana; hún ætlar nú að rífa og slíta mig kvikan í | M&K I,9 :132 |
að blaðsneypuna vil ég fá til að rífa hana sundur, þá er þessu | M&K I,24 :305 |
og var hún því ekki vön að rísa fyrr úr rekkju en undir | M&K I,6 :89 |
ber Tuddi að dyrum, en tekur að rjála við lykilinn, sem hann vilji | M&K I,9 :129 |
greyið mitt, vertu nú ekki lengur að rjátla hér úti, ella verður það | M&K I,22 :290 |
Ásbjörn sleppti þá tvævetlunni og ætlar að rjúka í Jón, en hreppstjóri Bjarni | P&S :23 |
nokkrum árum áður en ég fór að róa í Grindavík, svo stór þorskur, | M&K I,13 :178 |
leitað, þar til Guðmundur sagði Bárði, að Rósa ætti í vændum þrjú eða | P&S :172 |
einslega; en það heyrðu menn síðast, að Rósa sagði: Jæja, þú ræður því | P&S :187 |
á skaflinn, en síðan tekur hann að róta upp skaflinum með höndum og | M&K I,2 :38 |
ég býð en hver er þarna að rumska fyrir framan? mér heyrist einhver | M&K I,5 :86 |
húsfreyja gekk fram á loftið og að rúmi vinnukonu einnar, er þar svaf, | M&K I,1 :11 |
Nú kemur smali inn, gengur hann að rúmi sínu, það var gagnvart loftsuppgangi, | M&K I,1 :13 |
til sætis, og leiðir húsfreyja hann að rúmi Sigurður bónda og spyr, hvort | M&K I,1 :17 |
gengur því næst inn aftur og að rúmi Þorsteins; það var rétt við | M&K I,2 :24 |
fór að leita þeirra. Þorsteinn gekk að rúmi sínu og segir um leið | M&K I,2 :26 |
Þuríðar og labbar hægt og stillt að rúminu, leggur framlappirnar upp á stokkinn | M&K I,3 :42 |
þegar skollinn hvíslaði því að honum að ryðjast hér til ríkis, taka sér | P&S :113 |
átthögum sínum. Loks var Gísli búinn að rýmka um skjóðuopið, hellir hann þá | M&K II,4 :347 |
ógleði, sem maður gefur ekki um að ræða um við alla. Æ, guði | P&S :128 |
öðrum rúmgafli, og tóku þeir allir að ræða um ýmislegt, sem þá þótti | M&K I,13 :183 |
hans, en þorði þó ekki um að ræða; var það hvorttveggja, að henni | M&K I,14 :192 |
settist prestur niður, og tóku gjörðarmenn að ræða málið með sér; kom þeim | M&K I,21 :273 |
Ekki þarf þetta mál þá lengur að ræða, sagði Þórarinn og stóð upp | M&K I,23 :298 |
vanur, og sögðu sumir á eftir, að ræðan hefði orðið nokkuð snubbótt í | M&K I,12 :163 |
þá er nú tími til þess að ræðast við. Sigrún varð því eftir | M&K I,22 :283 |
að það leitast við hérna, hyskið, að rægja mig við yður; það vill | M&K I,9 :131 |
sálugi seldi mér og ég fór að rænast eftir að kaupa í haust; | M&K II,1 :327 |
bak aftur, og er þá farið að rökkva af degi; ríða þeir nú | P&S :103 |
hálsinum Staðar megin; er þá farið að rökkva, en veðrið tekur heldur að | M&K I,2 :32 |
í það skipti; tekur nú mikið að rökkva. Hann bíður enn um hríð | M&K I,8 :117 |
þú segir mér, hvað þú ert að rölta hér úti um nætur, og | M&K I,22 :290 |
veit nú ekki, hvað það á að safna að sér öllu því hyski. | P&S :72 |
svofelldu móti, segir þú? Að að að, sagði Sigurður og stamaði, að hún | M&K I,16 :217 |
svara því, sem ég er spurður að, sagði Bjarni, því er ég vanur, | M&K I,20 :262 |
blíðari rómi: Okkar hjónanna þarftu ekki að sakna, og það getur þú verið | M&K I,4 :68 |
meistari Jón, allrar veraldar vegur víkur að sama punkt. Við skulum ekki tala | P&S :190 |
lifa ánægjusömu lífi, þó svo færi, að saman drægi með þeim Möller. Út | P&S :150 |
brugðið fléttunum um mitti sér,, svo að saman næði, en þá var eigi | M&K I,5 :73 |
verða, ef Agli geðjaðist að Sigrúnu, að saman mundi draga með þeim, og | M&K I,12 :173 |
ég er ekkja og á engan að; samt vantreysti ég því ekki, að | M&K II,1 :327 |
og henni væri um og ó, að samtalið lengdist mikið, og hún yrði | P&S :132 |
sé í varið. Og til þess að sanna sögu vora, viljum vér geta | M&K I,9 :126 |
á hugraunir hans, að hann heyrði, að sauðamaður kom í húsið og byrgði | M&K I,8 :118 |
sauðunum, er þeir ruddust á jötuna, að sauðamaður gat ekki greint, hvað það | M&K I,8 :118 |
óvænlega, er hann verður þess vís, að sauðamaður er farinn aftur úr húsinu; | M&K I,8 :118 |
stóli út við gluggann og var að sauma og þagði; sá, sem þá | P&S :136 |
fóru sitt að gjöra hver, annaðhvort að sauma eða lesa, nema eldakona, hún | M&K I,3 :41 |
Segðu ekki lengur, þú kannt þá að sauma, og þá hefur þú vit | M&K I,6 :95 |
sig hjá rúmi hennar og tekur að sauma að reipunum og gasprar jafnframt | M&K I,16 :214 |
fyrr úr rekkju en undir það, að saumabjart fór að verða. Hún sat | M&K I,6 :89 |
ætlar, systir mín, að gjöra gys að saumavitinu mínu, en ekki er það | M&K I,6 :95 |
sitja á kvöldum, er hún var að saumum eða gjörði eitthvað annað, sem | M&K I,1 :12 |
grúfði sig undir eins aftur niður að saumunum, en prestskona hafði einlægt augun | M&K I,6 :92 |
í annað sinn, en Hólverjar sögðu, að sá leikur væri þegar fullreyndur. Eftir | P&S :19 |
get ég ekki séð af því, að sá maður, sem hún ætlar að | P&S :156 |
er nú meira þér að kenna, að sá vani er kominn á, sagði | M&K I,4 :62 |
bæ saman; getur þá svo farið, að sá orðrómur komi til eyrna Þórarni | M&K I,17 :231 |
Sigrúnar og að henni var allkært, að sá ráðahagur tækist, og segir hún | M&K I,24 :301 |
fengin hún, og hvort það á að sálga mér gjörsamlega, eins og það | M&K I,7 :107 |
reiddi til höggs með hinni. Ætlarðu að sálga mér, eins og þú ert | M&K I,22 :289 |
einum er veitt, að auðséð var, að sálir þeirra voru enn hreinar og | P&S :17 |
grauturinn gjörðu þögn á þingi og að sálmurinn var góður og grauturinn spakur | P&S :197 |
slitin; enginn maður vissi með sönnu að segja, hvar hún var í heiminn | P&S :5 |
lifandi? Það er nú þessu næst að segja, að þetta sumar var það | P&S :8 |
hérna í sveitina. Ég þori ekki að segja neitt um það, Ásbjörn minn, | P&S :21 |
ég á. Nær er mér þó að segja, að þú eigir ekkert í | P&S :22 |
því: Þú biður mig, faðir góður, að segja þér hreinskilnislega frá því, hvernig | P&S :30 |
sem hún vill; í stuttu máli að segja: Ég er barn; en hvernig | P&S :30 |
framan í Ingveldi, og þurfti ekki að segja henni, hvað til bar; hún | P&S :37 |
Ég veit ekki, hvað ég á að segja um það, fóstri minn. Og | P&S :50 |
en þessar ráðskonuskammir; og sannast er að segja um það, að þó að | P&S :50 |
hún Gudda; en hvað ég ætlaði að segja, hefurðu ekki augastað á neinni | P&S :51 |
og meinhægur, karlinn, og sannast er að segja um það, ekki drekkur hann | P&S :57 |
hæla honum; þó skömm sé frá að segja, hef ég ekki komið nema | P&S :58 |
ekki lengur dulið? Ég ræðst í að segja yður það, af því að | P&S :64 |
á mörgu þó ég eigi ekki að segja annað en það, sem gott | P&S :67 |
til þeirra enn? Þau eru rétt að segja komin að túninu. Þá var | P&S :74 |
þeim rétt; því reglan er sú að segja allajafna já til hvers, sem | P&S :75 |
þykir sæta; en ekki ætla ég að segja þér frá því, fyrr en | P&S :82 |
við manninn? Nei, það er saga að segja frá því; hún sagði skilið | P&S :84 |
Sigríði og segir: Eitt verð ég að segja þér, góða mín, af því | P&S :90 |
ég ekki, hvernig þú getur farið að segja; þú veist þó, að ég | P&S :96 |
núna, blessaðir sveitabændurnir, og sannast er að segja um það, skárri er hún | P&S :98 |
að hestum. Skjótt er frá erindum að segja, sagði Sigurður, að við kumpánar | P&S :105 |
ekki talað allt, sem hún ætlaði að segja, því bóndi greip fyrr málinu | P&S :109 |
ekki eftir því, sem ég er að segja þér. Ójú, Sigurður minn. Það | P&S :113 |
ekkert af því, sem ég er að segja þér; þú hefur alltaf augun | P&S :113 |
hérna á bekkinn, ég á eftir að segja þér nokkuð, sem ég veit, | P&S :114 |
ekki gjöra svo vel fyrir mig að segja henni, að hér sé maður | P&S :117 |
herra Möller! Hún hefur stundum verið að segja mér frá einhverjum strák fyrir | P&S :119 |
svo margt, og yður í einlægni að segja, þá hef ég hugsað mér | P&S :122 |
hann sagði, og hvað á þá að segja um bréfið? Látið þér mig | P&S :124 |
það gekk kaupmaður burt. Það er að segja af Indriða, að hann þóttist | P&S :124 |
eins í kollinn, þá ætla ég að segja yður það, hvers ég óskaði | P&S :131 |
sem Möller tæpti á og ætlaði að segja, og eins óvíst er það | P&S :133 |
saman vel boðið, þá er fyrst að segja þar um, að ég er | P&S :134 |
hún sagði, að Sigríður væri farin að segja eftir. Það var eitt kvöld | P&S :135 |
fjöllin þín, góða mín, er það að segja, að mér virðast þau núna | P&S :138 |
við faldinn minn? Ég á rétt að segja spánýjan fald; ég held þú | P&S :142 |
gat hún ekki fengið af sér að segja honum það, sem henni í | P&S :150 |
ófærunni. En nú hættum vér hér að segja frá Sigríði um stund. Þess | P&S :150 |
vina yðar, mundi ég biðja yður að segja mér, hvert tilefni er til | P&S :153 |
flysjungi, og fyrir því ætla ég að segja yður það, er ég hef | P&S :154 |
yður Þorleif, Indriði minn, ætlaði ég að segja að þetta fari eitthvað milli | P&S :156 |
nokkru, og nú flanaði ég til að segja þeim að koma undir eins | P&S :160 |
lítið? Er það nú skjótt af að segja, að þær stallsystur gengu af | P&S :161 |
sagt það, sem hann ætlaði ekki að segja; það var því eins og | P&S :163 |
það, greyið mitt, yður, ætlaði ég að segja, þér fyrirgefið mér það, kaupmaður | P&S :167 |
og séð, hvað hana langaði til að segja. Indriði tók þá aftur til | P&S :170 |
honum um kvöldið, en bað hann að segja, að hennar væri þangað von | P&S :172 |
en ég, en hann er satt að segja orðinn rétt forblindaður maður, auminginn, | P&S :183 |
allt liðið var komið, það er að segja brúðkaupsskarinn, urðu menn þess vísari, | P&S :185 |
ætla að biðja þig, Indriði minn, að segja svo fyrir, að vel fari | P&S :191 |
því þegar, að best mundi fara að segja fyrir siðum og syngja borðsálminn. | P&S :193 |
klæðafald konu sinnar; orsakaðist hún til að segja, eins og venjulegt lagamál er | P&S :197 |
kennir yður hitt heima, það er að segja sagtevalsinn. Í þessu bili grípur | P&S :201 |
og nota. Og ljúkum vér hér að segja frá þeim Indriða og Sigríði. | P&S :207 |
alls staðar. Það var og sannast að segja, að ég man ekki eftir, | M&K I,1 :18 |
eftir honum, að hann hafi átt að segja: Heldur drep ég mig en | M&K I,1 :19 |
er þá í stuttu máli frá að segja, að kýrin, sem þér töluðuð | M&K I,1 :22 |
fótum. En af Þorsteini er það að segja, að hann varð ekki lífgaður, | M&K I,3 :56 |
kom þeim hjónunum því saman um að segja henni hið sanna um þetta | M&K I,4 :58 |
þekkjum það, hérna okkar á milli að segja, Sigurður minn, hvernig honum er | M&K I,4 :65 |
þá hef ég ekki, Þórdís mín, að segja af því, að hann hafi | M&K I,4 :65 |
af gjör. Það er þá fyrst að segja, að á þessu tímabili varð | M&K I,5 :71 |
merkilegt; höfum vér samt mestar fréttir að segja af Sigrúnu Þorsteinsdóttur. Hún hafði | M&K I,5 :72 |
hana aftur. Þar sem vér hættum að segja frá henni í seinasta kafla, | M&K I,5 :72 |
ráðskona. Ég verð þá, Guðrún systir, að segja þér fréttir af því, sem | M&K I,5 :83 |
hverju, sem er; ég þarf ekki að segja þér, við hverja ég átti; | M&K I,5 :83 |
fylgja mínum ráðum, en hann yrði að segja annaðhvort af eða á í | M&K I,5 :84 |
Og það held ég sé óhætt að segja, nokkru hafið þér upp á | M&K I,5 :85 |
þess háttar, mér var samt, satt að segja, ekkert um hérveru hennar, þó | M&K I,5 :86 |
betur gjörður. Vertu þá svo hreinskilinn að segja það, þó hún Sigrún sé | M&K I,6 :95 |
ekki vitum vér með vissu frá að segja, hvað hún hugsaði um það | M&K I,6 :98 |
upp á þína æru og trú að segja ekki frá því hann var | M&K I,7 :113 |
frestað leitinni. En það er nú að segja af séra Sigvalda, þar sem | M&K I,8 :116 |
En í annan stað er það að segja af séra Sigvalda, að honum | M&K I,8 :118 |
prestur kom, og er prestur tekur að segja frá ferðum sínum, stendur Tuddi | M&K I,8 :123 |
tunnu eða öðru íláti. Nú er að segja frá Tudda, þar sem hann | M&K I,9 :135 |
því nú er það skjótast af að segja, að ekki mun vera hans | M&K I,10 :141 |
mína, og munið þér þá eftir að segja, að ég biðji ástsamlega að | M&K I,11 :149 |
tíðindi höfðu menn ekki frá kirkjunni að segja nema það, að nýr maður | M&K I,12 :163 |
en ekki hef ég tíma til að segja þér frá öllu, sem ég | M&K I,13 :182 |
ermarnar. Sigrún hafði og ærið margt að segja fóstru sinni frá af högum | M&K I,14 :190 |
dottið í hug, hvað ég ætti að segja eða hvernig ég skyldi hefja | M&K I,14 :193 |
þú hefur mig þar til kvaddan að segja þér, hvernig þú skalt bera | M&K I,14 :194 |
þá rétt komið á varir hennar að segja: segir Egill við reku, en | M&K I,14 :199 |
í andliti. Af Agli er það að segja, að hann dundaði um stund | M&K I,14 :200 |
hefur þú gjört vel, fóstra mín, að segja mér hið sannasta af viðræðum | M&K I,14 :201 |
En það er þér skjótast af að segja um minn vilja í þessu | M&K I,14 :202 |
ekki langt að bíða, því þér að segja, elskan mín, hefur sýslumaðurinn, sem | M&K I,15 :207 |
en ekki hef ég af því að segja enn. Við erum nú nýlega | M&K I,15 208 |
það en einhver annar. Þórdís ætlaði að segja eitthvað meira, en fékk ekki | M&K I,15 :210 |
ert reið við mig, ég átti að segja þér frá því, en ég | M&K I,15 :210 |
þér, þó að þú færir ekki að segja mér frá þessu meinleysi, sem | M&K I,15 :210 |
sjálfur en það er nú þér að segja, Egill minn, að það hefur | M&K I,16 :214 |
á mér; en það er sannast að segja um þá hina piltana, að | M&K I,16 :215 |
ég gjöri það samt, og satt að segja líkar mér það stórilla, ef | M&K I,16 :216 |
að hann vildi koma sér hjá að segja af hið sanna. Það munt | M&K I,16 :216 |
en það er þér sannast af að segja, að aldrei mundi Egill með | M&K I,16 :217 |
skikkanlegu og ærlegu dönnuðu ætlaði ég að segja, en ekki ærlegu fólki, sem | M&K I,17 :227 |
Egill. Nú, þá þarftu eiginlega ekki að segja mér það, sagði Hallvarður, ég | M&K I,17 :229 |
þá eftir því, sem ég ætla að segja þér. Já, já, sagði Egill. | M&K I,17 :229 |
Bíddu nú við, já, ég ætlaði að segja, að þú skyldir fara í | M&K I,17 :230 |
aftur. En það er þér af að segja, Rúna mín, um erindi mitt, | M&K I,17 :231 |
sögur, er hann jafnan var vanur að segja vildarmönnum sínum og honum áður | M&K I,17 :239 |
eftir honum, og er skjótt af að segja, að hann nær ekki hesti | M&K I,19 :253 |
liðveizlu hans. En það er nú að segja af viðskiptum þeirra Bjarna og | M&K I,20 :264 |
við svo búið. En það er að segja af Hjálmari, að hann linnir | M&K I,20 :266 |
rétt segir þú þetta ætlaði ég að segja þetta var nærri því komið | M&K I,21 :272 |
og skoruðu þá gjörðarmenn á prest að segja, hvað honum virtist um það, | M&K I,21 :275 |
hjá Þórarni. Ekki vitum vér gjörla að segja frá því, er þau Þórarinn | M&K I,22 :283 |
saman, og er það skjótast af að segja, að ég hef heitið að | M&K I,22 :284 |
að; þeim er þá einn kostur að segja amen til allra gjörninganna. En | M&K I,22 :285 |
minn, þá er það af mér að segja, að ég er fullkomlega samþykk | M&K I,22 :285 |
hún er umkomulítil, ég ætla ekki að segja umkomulaus, en þér glæsilegur maður | M&K I,22 :285 |
eigi Sigrúnu; en ég verð þá að segja yður, að ekki á ég | M&K I,22 :286 |
hestanna. En það er af Finni að segja, að hann snýr aftur og | M&K I,22 :289 |
það, eiturnaðran, mér var líka bannað að segja það, sagði Tuddi og öskraði | M&K I,22 :290 |
burt af bænum. Og þú ætlar að segja honum það? Já, það gjöri | M&K I,22 :290 |
það er þessu næst af Tudda að segja, að þá er Finnur sleppir | M&K I,22 :291 |
hríð, unz hann sofnar. Nú er að segja af þeim félögum, að þeir | M&K I,22 :291 |
að einhver fengi brauðið eftir sig, að segja af sér, þegar þeir sæju, | M&K I,23 :297 |
allskyndilega, það er yður skjótt af að segja, að aldrei á ég Guðrúnu | M&K I,23 :298 |
á móti skapi mínu, og meira að segja, þó þér ættuð ráð á | M&K I,23 :298 |
nú á annað borð er farin að segja það, sem mér býr í | M&K I,24 :305 |
það er yður í stuttu máli að segja, Þórdís mín, að ekki læt | M&K I,24 :305 |
geymt. En af Þórdísi er það að segja, að hún ríður heim til | M&K I,24 :308 |
hinn glaðasti. En það er nú að segja frá Sigurði í Hlíð, að | M&K I,25 :310 |
af öðrum mönnum; var það sannast að segja um lækna þessa, sem oft | M&K I,25 :310 |
að nógir munu verða til þess að segja, eftir það þú ert dáinn, | M&K I,25 :318 |
maður sendur frá Hlíð til Staðar að segja presti frá, hver tíðindi þar | M&K II,1 :323 |
sem ég ætlaði; en ég þarf að segja þér, hvað hann var að | M&K II,2 :334 |
Þetta vildi ég ekki láta bíða að segja yður allt saman, svo að | M&K II,4 :351 |
óljúft að geta orðið fyrstur til að segja honum frá þessu, þar eð | M&K II,4 :353 |
í því, en yður í einlægni að segja, fyrst þér spyrjið mig að | M&K II,4 :355 |
í þessum kapítula annaðhvort orðið það að segja frá því, að Þórarinn prestsmágur | M&K II,5 :357 |
þó kynlegt um, að Þórarinn svo að segja aldrei var með hýrri há, | M&K II,5 :358 |
hans. Þórarinn er í fyrstu alltregur að segja honum það og lætur sem | M&K II,5 :360 |
og er yður þá satt frá að segja, að síðan ég var barn | M&K II,5 :360 |
ég lít á efnahaginn, en yður að segja hef ég þó fastráðið það, | M&K II,5 :360 |
á, að honum farist svo ómannlega að seilast eftir þessu smáræði. Þórdís þagði | M&K I,25 :317 |
fyrir ofan þá brúnina, er veit að Seli, er holt eitt mikið, sem | M&K I,2 :32 |
þá jafnskemmra þaðan að Hlíð en að Seli. Þessir tveir bæir áttu að | M&K I,2 :32 |
og reynum til að komast heim að Seli, og til þess vil ég | M&K I,2 :33 |
var snjór yfir öllu. Þeir komu að Seli og fundu menn að máli; | M&K I,3 :53 |
hann gjörði það frjáls og óneyddur að selja mér kotið. Ekki veit ég | M&K I,24 :302 |
kosti, þar sem þér segizt ætla að selja okkur það, sem við eigum | M&K I,24 :304 |
hún segði, að hún væri búin að selja Hamar. Prestur sagði, að hann | M&K II,1 :325 |
að kosti Þórdísar, að hún varð að selja allt lausafé sitt til skuldalúkninga | M&K SÖGULOK :366 |
varð honum einhvern tíma reikað þar að, sem þær léku, meyjarnar; verður honum | P&S :17 |
þegar fullreyndur. Eftir þetta gengust menn að sem skipað var, og stóðu síðast | P&S :19 |
Sigríður litla frá Tungu hlaupandi þar að, sem þeir voru að þrefa um | P&S :22 |
aftur þurfti Gróa að eiga einhvern að, sem hugaði fyrir nefinu á henni, | P&S :38 |
þeirra, sem Þórarinn hét, kemur þar að, sem þeir lékust við. Nauðulega ert | P&S :80 |
vill nú snúa aftur og þangað að, sem Sigurður fer; en í sama | M&K I,2 :31 |
var það Sigrún, hún gengur þar að, sem Þórdís sat, og segir við | M&K I,4 :66 |
átt, það ég veit til, engan að, sem getur tekið þig, og þá | M&K I,4 :67 |
Finnur fram úr skotinu og þar að, sem Hjálmar situr, og verður hann | M&K I,7 :111 |
prests. Nú víkur sögunni aftur þar að, sem Finnur hefur lokað fjárhúsinu, þá | M&K I,8 :119 |
opinn, og leitaði hljóðið meira þar að, sem opið var fyrir: það annað, | M&K I,9 :136 |
Egill gekk innar stofugólfið og þar að, sem séra Sigvaldi sat, tók í | M&K I,12 :161 |
hann sér við og rambar þar að, sem Þórdís situr á hestsbaki, en | M&K I,17 :228 |
hjá honum var. Bjarni gengur þar að, sem Egill situr, og varpar kveðju | M&K I,19 :252 |
Sigurður gjörist lausari fyrir, gengur hann að sem fastast og vill, að kaupunum | M&K I,21 :277 |
að hann snýr aftur og þangað að, sem hann sá manninn, sér hann | M&K I,22 :289 |
í þessu bili komu heimamenn þar að, sem þeir töluðu, og kallaði annar | M&K II,4 :356 |
þær væru ritaðar, en í því að semja þær sjálfur; að öðru leyti | M&K I,5 :75 |
ferðbúnar, var það til bragðs tekið að senda á næsta bæ fyrir neðan | P&S :36 |
að mér sé nauðugur einn kostur að senda yður þenna miða til þess | P&S :125 |
að ég biðji hana undir eins að senda hingað alla þá karlmenn, sem | M&K I,3 :55 |
Þórarinn, prest presturinn gjörir yður orð að senda sér handbókina sína! Þórarni varð | M&K I,6 :99 |
það væri bezt, sagði Sigrún, rétt að senda til hans eður þá að | M&K II,2 :336 |
hvers sem það verður; ég ætla að senda það með honum Gísla á | M&K II,2 :336 |
minn, og því ætlaði ég ekki að senda það með öðrum en þér, | M&K II,3 :341 |
væri, svo að hann þyrfti ekki að senda til Þórdísar, mundi hún hafa | M&K II,3 :343 |
leið nýjan áttskilding úr vasa sínum að sendimanni með þeim ummælum, að hann | M&K II,1 :323 |
væri skjóttur. Söðull Gríms var þannig, að setan í honum var úr bláu | M&K I,20 :258 |
líkara lambhúshettu, og ætlaði móðir hennar að setja hana á höfuðið á Sigríði; | P&S :62 |
ég, hvað þú hugsar, Ingveldur sæl, að setja skrattans pottlokið að tarna á | P&S :62 |
vita í svefninum, að hún ætlaði að setja hann á höfuðið á sér, | P&S :63 |
mér. Æ, ég held ég verði að setja mig hérna á kistilinn hjá | P&S :190 |
er kveikt var og búið var að setja ljósið í dyrastafinn, settist hver | M&K I,1 :12 |
öðru hverju spori og lofa honum að setja sig niður. Loks koma þeir | M&K I,2 :35 |
að taka ofan pottinn, hún ætlar að setja hann yfir í búrið. Þórdís | M&K I,4 :66 |
var skrifuð vísa, sem almennt er að setja á forskriftir: Skrifa áttu skýrt | M&K I,6 :98 |
gjörið þér svo vel, meðhjálpari minn, að setja yður niður og fá yður | M&K I,12 :160 |
þér dálítið að borða; á ekki að setja það á borðið fyrir þig, | M&K I,13 :179 |
auga til skálarinnar og hraðaði sér að setja frá sér kúpurnar. Skálin var | M&K I,13 :181 |
að Þórdís mundi ætla enn þá að setja Sigrúnu í einhvern hannyrðaskóla, og | M&K I,16 :222 |
og ætlaði Egill að hlaupa til að setja hana á bak, en er | M&K I,17 :226 |
þessu öllu, Þórdís mín, ætlar þú að setja hana í skóla hér hjá | M&K I,17 :238 |
séu meiddir og svívirtir; hótar hann að setja Bjarna frá sakramenti og segir, | M&K I,20 :266 |
nöfnum. Þegar Ögmundur alblindi réði til að setja Bjarna í gapastokkinn og hafði | M&K I,21 :274 |
tælt Sigurð bónda minn til þess að setja eða láta setja nafn sitt | M&K I,24 :305 |
neitt, heillin mín, hvað hann kynni að setja fyrir sig, nema ef það | M&K II,5 :359 |
og með því þeim þótti leitt að setjast aftur, er þær voru ferðbúnar, | P&S :36 |
vitskert, en aftók nú með öllu að setjast í annað sinn á brúðarbekkinn | P&S :77 |
reiðskjóta í bænum, og urðu margir að setjast aftur, sem höfðu ætlað að | P&S :99 |
stofu. Veður var fagurt, sólin var að setjast, og kvöldroðanum kastaði á gluggana | P&S :136 |
með kossi, en hún benti þeim að setjast á kistlana, og gjörðu þau | P&S :173 |
nú fyrir þig að bjóða þér að setjast hérna, ég vildi þú hefðir | M&K I,6 :91 |
er ekki svo sem ég ætli að setjast við altarishornið, setja upp gleraugun | M&K I,20 :257 |
Hreppstjórinn þar bregður skjótt við, safnar að sér mönnum og lætur flytja hana | P&S :5 |
daginn; þó gat hún ekki gjört að sér allajafna á leiðinni fram eftir | P&S :13 |
daginn áður, settist hún niður, lagði að sér hendur og fór að lesa | P&S :13 |
í sama vetfangi kippir hann Ormi að sér, og urðu honum lausir fætur | P&S :19 |
eiga hana, gat hún ekki gjört að sér að fara að gráta, því | P&S :23 |
ekki tíma til að kippa aftur að sér hendinni, fyrr en móðir hennar | P&S :35 |
af einskærri manndyggð sinni tekið munaðarleysingjann að sér og alið hann upp eftir | P&S :47 |
þagði og gat þó ekki gjört að sér að brosa; en Gróa lét | P&S :67 |
ekki, hvað það á að safna að sér öllu því hyski. Það veit | P&S :72 |
Þóra var fríð kona og vel að sér um marga hluti; en aftur | P&S :85 |
sínum, þá var hún þó allvel að sér og kunni vel að haga | P&S :89 |
bóndi og fór að hnyssa aftur að sér rúmfötunum, sem hann í fáti | P&S :108 |
henni stórvægis gjafir, sem margir hylla að sér konur með, en stundum vék | P&S :129 |
heldur og, að hann var vel að sér um marga hluti og maður | P&S :151 |
eftir gólfinu og tók að hneppa að sér treyjunni, eins og hann ætlaði | P&S :157 |
meðan Þorsteinn kvað vísuna, hafi sigið að sér svo mikið ómegin, að hann | M&K I,2 :40 |
bjó, var kona vitur og vel að sér og læknir góður. Hún vissi | M&K I,3 :55 |
ásátt um það að taka Sigrúnu að sér, hafði Þórdís lagt alla stund | M&K I,5 :73 |
hún þoldi ekki að þrengja svo að sér, eða hitt, að hún hirti | M&K I,5 :74 |
svo að hún væri eins vel að sér í öllu því, sem þá | M&K I,5 :75 |
góð kona og hæglát og vel að sér um flest. Hún hafði á | M&K I,5 :77 |
stærri og mannborlegri en hann átti að sér, svo að menn fengju þokka | M&K I,6 :90 |
glæsileg ásýndum, og gat ekki gjört að sér að stara á hana um | M&K I,6 :91 |
til hvílu og kvartar um, að að sér slægi nokkrum kuldahrolli eftir hitann | M&K I,8 :123 |
gjöra mann óglaðari en hann á að sér. Þess er fyrir skömmu getið, | M&K I,9 :126 |
nösin nam við handarbakið, og sogaði að sér með miklu kvasi og hvalablæstri | M&K I,9 :128 |
presti, gat hann samt ekki gjört að sér að brosa að Hjálmari. Hann | M&K I,9 :130 |
griðkonum var þess fús að taka að sér starfa Þóru, var það afráðið | M&K I,9 :138 |
hennar hæfi. Þá gat Guðrún ekki að sér gjört að skjóta orði inn | M&K I,10 :142 |
er maðurinn væri álitlegur og vel að sér í mörgu. Það má geta | M&K I,11 :151 |
og hann ætlaði að krækja hana að sér með augunum, og var hverjum | M&K I,12 :166 |
tilræði Bjarna, getur hann ekki gjört að sér að varpa orðum á hann, | M&K I,13 :184 |
var hann helzt áhyggjufullur um það, að sér mundi í nokkru skjátlast að | M&K I,14 :195 |
sem hann ætlaði að faðma hana að sér, en rekan stóð ekki vel | M&K I,14 :197 |
með öllu eins og hún átti að sér og að henni var í | M&K I,14 :201 |
sinn og krækti svo peysunni vandlega að sér og gekk heim til bæjar; | M&K I,15 :204 |
hlýddi þegjandi ræðu húsfreyju og hélt að sér höndum, og var auðséð á | M&K I,16 :218 |
hans og ætlar að halla honum að sér, svo hann geti sem alúðlegast | M&K I,17 :230 |
og það, að prestur hefur tekið að sér sökina til sátta eða sekta; | M&K I,21 :269 |
Bar prestur það mál fyrir Sigurði, að sér hefði lengi leikið hugur á | M&K I,21 :277 |
hann kennir sársaukans, hnykkir þá Finnur að sér af alefli, og við það | M&K I,22 :293 |
segir hún, í því hún krækir að sér hempu sinni: Það mun þá | M&K I,24 :306 |
við fylgdarmenn sína, og sögðu þeir, að sér sýndist sem presti, að ekki | M&K II,1 :330 |
andliti, eftir því sem hún átti að sér að vera. Eftir messuna fór | M&K II,3 :339 |
heilbrigð, og lýsti prestur því yfir, að sér væri stór gleði að heyra | M&K II,3 :343 |
að gjöra; fannst honum þá ýmist, að sér væri orðið svo illa við | M&K II,4 :353 |
komið, en þeir, sem bezt voru að sér í þeirri ættfræði, mundu eftir | M&K SÖGULOK :365 |
bæði tálknin og sporðinn. Nú þótt að séra Sigvaldi hvorki væri neitt afbragð | M&K I,5 :76 |
þenna vetur, og var það almæli, að séra Sigvaldi mundi taka hann fyrir | M&K I,5 :77 |
prestur, og drógu það af því, að séra Sigvaldi var veikraddaður. Bæjaranddyrið var | M&K I,5 :79 |
rifu eina, sem var á hurðinni, að séra Sigvaldi gengur í garðanum fram | M&K I,8 :116 |
þetta var ekki stærra en svo, að séra Sigvaldi gat stungið út um | M&K I,8 :120 |
sér. Þess er fyrir skömmu getið, að séra Sigvaldi var óhraustur nokkra daga | M&K I,9 :126 |
í þeirri ættfræði, mundu eftir því, að séra Sigvaldi hafði sagt þeim þessar | M&K SÖGULOK :365 |
fylgdi hann því máli svo fast, að séra Sigvaldi guggnaði nú fyrir alvöru, | M&K SÖGULOK :369 |
hraustlegur og skiptist fagurlega. En þó að sérhvað í andliti Sigrúnar væri mjög | M&K I,5 :73 |
komið, en þar var þeim sagt, að sézt hefði til tveggja manna kvöldið | M&K I,3 :53 |
samdi sig mjög um þær mundir að siðum Dana og annarra stórmakta, þar | P&S :85 |
á því, þó hann fari aftan að siðunum og snúi hingað bakinu að | P&S :114 |
geispaði og ók sér og sagði, að sig hefði dreymt á þá leið | P&S :111 |
jafnan, að hún vænti þess ekki, að Sigga yrði sú fyrirmannsfrúin, að hún | P&S :28 |
kemur að því, að skip taka að sigla; verður það þá kunnugt, að | P&S :98 |
nú, undir eins og ísa leysti, að sigla til Danmerkur. Með skipi þessu | M&K II,5 :361 |
að líða á nóttina, tekur Sigurð að sigra svo mikill svefn, að honum | M&K I,2 :39 |
torsótt, og varð honum ekki greitt að sigrast á henni, svo á meðan | M&K I,13 :185 |
þangað komur sínar, sem hann vissi, að Sigríðar var von á mannfundi, og | P&S :34 |
lætur flytja hana um hæl yfir að Sigríðartungu. Bænum í Sigríðartungu var lokað, | P&S :5 |
Indriða ógleðin, og ekki kom hann að Sigríðartungu á þessum missirum. Nú verður | P&S :44 |
biðja sér stúlku. Þeir fóstrar komu að Sigríðartungu á áliðnum degi og berja | P&S :54 |
Ormur reið þegar um kvöldið yfir að Sigríðartungu, en Sigríður var orðin svo | P&S :172 |
ámálgaði það oft við konu sína, að Sigríði væru kenndir saumar og matartilbúningur, | P&S :28 |
hún upp hugann og vindur sér að Sigríði og segir ofur blíðlega: Ekki | P&S :59 |
allir þyrpast í eina bendu utan að Sigríði, en hún er náföl og | P&S :76 |
fyrir voru. Það má nærri geta, að Sigríði varð í fyrstu margt nýstárlegt | P&S :86 |
hennar hafði gefið henni. En þótt að Sigríði yrði nú margt nýstárlegt í | P&S :87 |
ferðbúin. Á leiðinni víkur Guðrún sér að Sigríði og segir: Eitt verð ég | P&S :90 |
mest um. Af þessu kom það, að Sigríði var fremur þelgott við kaupmann | P&S :129 |
á þann hátt sem hann vildi, að Sigríði skyldi verða þau minnistæð; en | P&S :135 |
upp vistarráðin, en lagði jafnframt mikið að Sigríði um að fara til sín. | P&S :135 |
en eftir því þóttist Guðrún taka, að Sigríði brygði einhvern veginn kátlegar en | P&S :135 |
kunnáttulegast fótinn í dansinum. Nú þótt að Sigríði væri um og ó að | P&S :141 |
þig, sagði Guðrún og kinkaði kolli að Sigríði. Sigríður hljóðnaði við og segir: | P&S :143 |
sagði Guðrún og hvíslaði um leið að Sigríði: Æ, hvað á nú þessi | P&S :161 |
staddur skammt þar frá og sá, að Sigríður fór að gráta. Æ, ég | P&S :24 |
blíðu. Líður svo fram til þess, að Sigríður er staðfest. Faðir hennar kenndi | P&S :27 |
skipast, og er það af ráðið, að Sigríður færi þegar norður með Björgu; | P&S :29 |
þær skildu, mæðgurnar; sagði hún þá, að Sigríður alltaf hefði verið augasteinninn sinn | P&S :29 |
þær voru lengur saman; sá hún, að Sigríður var mesta konuefni, og lagði | P&S :29 |
og öll atvik; finnst honum þá, að Sigríður mundi sér ekki fráhverf, ef | P&S :35 |
leyti, og var við sjálft búið, að Sigríður yrði að hrökkva burt frá | P&S :77 |
og varð það með því skilyrði, að Sigríður skyldi hafa meira frjálsræði en | P&S :84 |
er skjótt yfir sögu að fara, að Sigríður fór til Reykjavíkur um vorið. | P&S :84 |
aldrei út? Það var og dagsanna, að Sigríður gjörði ekki margförult þar um | P&S :88 |
Guðrúnu og Sigríði; var það bæði, að Sigríður átti ekki völ að sinni | P&S :89 |
ekki mátti Guðrún neitt fara svo, að Sigríður væri ekki með. Maddömu Á. | P&S :89 |
fjölrætt um það, hverju það sætti, að Sigríður hefði orðið fyrir þeirri mildi | P&S :101 |
fyrir satt, sem Ingveldur hafði sagt, að Sigríður hefði ekki huga til hans | P&S :101 |
hans felldan; og er það fréttist, að Sigríður ætlaði að eiga Guðmund Hölluson, | P&S :101 |
og kom þar skömmu eftir það, að Sigríður var suður farin. Frétti hann | P&S :102 |
laglega til Sigríðar, og vænti hann, að Sigríður mundi koma til fundar og | P&S :124 |
Leið nú svo fram eftir vetrinum, að Sigríður hvorki aftók það með öllu | P&S :135 |
orði um það, að hún sagði, að Sigríður væri farin að segja eftir. | P&S :135 |
hún fann, að í því lá, að Sigríður vantreysti því, að hún gæti | P&S :140 |
vildi Sigríður það, og fór svo, að Sigríður lét Guðrúnu ráða, og útvegaði | P&S :143 |
annt honum væri um hana, svo að Sigríður gat ekki fundið annað en | P&S :146 |
með undrun. Af þessu kom það, að Sigríður í þetta skipti var eins | P&S :147 |
um það varða. Í því bili, að Sigríður sagði þetta, bar svo við, | P&S :147 |
í rauninni ekki tilefnið, heldur hitt, að Sigríður sá það eftir á, að | P&S :148 |
fréttir, að það væri af ráðið, að Sigríður færi til Möllers um vorið, | P&S :157 |
á stæði, og bað þau leyfa, að Sigríður færi þegar til hans, og | P&S :171 |
það á orði við fóstru sína, að Sigríður Þorsteinsdóttir vinnukona hefði gjört sér | M&K I,15 :203 |
að Þórdís hafði sagt þetta og að Sigrún kom aftur og var þá | M&K I,4 :67 |
tíðkast á bóndabæjum, og með því að Sigrún var bæði góðum gáfum gædd | M&K I,5 :73 |
Þess er getið hér að framan, að Sigrún var hverri konu fríðari og | M&K I,6 :89 |
er ólíklegt, að svo hafi verið, að Sigrún hafi átt að eitthvert verndargoð, | M&K I,6 :90 |
Það er þá fyrst að telja, að Sigrún var nýrisin úr rekkju eftir | M&K I,6 :90 |
í sunnanvindinum. Húsfreyja tók eftir því, að Sigrún var venju fremur glæsileg ásýndum, | M&K I,6 :90 |
húsfreyja sagði þetta, bar svo við, að Sigrún leit upp og um leið | M&K I,6 :92 |
og hvíslar að honum svo lágt, að Sigrún heyrði ekki: Konuefnið þitt, karl | M&K I,6 :96 |
inn, en þá hittist svo á, að Sigrún sat í kjöltu Þórarins og | M&K I,7 :101 |
fyrir séra Sigvalda og krafðist þess, að Sigrún væri þegar flutt aftur til | M&K I,7 :102 |
og líkaði Guðrúnu þó hvergi vel, að Sigrún var ekki þegar brott rekin. | M&K I,7 :102 |
og gæti ekki hjá því farið, að Sigrún sæi sóma sinn, slíkur maður | M&K I,12 :173 |
hop á því. Laugardaginn næsta eftir, að Sigrún var aftur heim komin að | M&K I,14 :190 |
þá fastara eftir, og kom svo, að Sigrún sagði henni alla atburði og | M&K I,14 :201 |
veitt því máli; fylgdi þar með, að Sigrún kvaðst hafa ráðið það af | M&K I,14 :201 |
Einu sinni sem oftar var það, að Sigrún var ein í húsi, en | M&K I,15 :204 |
bréfið aftur, og stóðst það á, að Sigrún kom upp um loftsskarirnar og | M&K I,15 :206 |
bréf þetta væri; vissi hún og, að Sigrún ekki hafði haft kynni af | M&K I,15 :209 |
áskynja orðið og bíða svo þess, að Sigrún segði henni frá um einkamál | M&K I,15 :209 |
gjöra þau nú svo ráð fyrir, að Sigrún skuli fara að Leiti í | M&K I,17 :239 |
og kerling mundi allt til vinna að Sigrún gengi ekki frá vitinu. Slíkt | M&K I,18 :249 |
var töfrastafur Hallvarðar. Skömmu eftir það, að Sigrún fór að Leiti, fer Egill | M&K I,19 :251 |
það upp fyrir henni; það annað, að Sigrún væri brott farin frá Hlíð, | M&K I,19 :251 |
til bæjar; hittist þá svo á, að Sigrún situr undir bæjarvegg og saumar; | M&K I,19 :252 |
þeir Þórarinn þá nær komnir bænum, að Sigrún sér ekkert ráðrúm til að | M&K I,22 :281 |
flestir mæla, ef þessi ráðahagur tekst, að Sigrún heldur seilist í skárri endann | M&K I,22 :285 |
guð gefur yður heilsu; en þó að Sigrún litla sé munaðarlaus, þá er | M&K I,22 :285 |
og kveður það hina mestu lygð, að Sigrún hefði nokkurn tíma viljað líta | M&K I,22 :288 |
með þeim öllum; er það ráðgjört, að Sigrún skuli sitja í festum um | M&K I,22 :292 |
hjá honum, að svo mundi vera, að Sigrún hefði brugðið trúnaði við sig. | M&K II,4 :352 |
fór í haust eð var, og að Sigrún Þorsteinsdóttir muni ekki vera óhindruð | M&K II,4 :355 |
nema hér á landi, úr því að Sigrún hafði brugðizt honum, en á | M&K II,5 :361 |
hann þá ráðstafað eigum sínum svo, að Sigrún fékk að halda búinu óskertu | M&K SÖGULOK :367 |
og lofar mjög, réttir hana síðan að Sigrúnu og segir um leið, að | M&K I,6 :98 |
þá brátt verða, ef Agli geðjaðist að Sigrúnu, að saman mundi draga með | M&K I,12 :173 |
upp úr vasa sínum og réttir að Sigrúnu eða var þetta raunar ekki | M&K I,15 :210 |
björg bönnuð, en ekki örvænt um, að Sigrúnu kynni að hafa snúizt hugur | M&K I,19 :251 |
mikið um daginn, og sló kulda að Sigrúnu í kirkjunni, og var hún | M&K II,3 :339 |
eiga Guðrúnu ráðskonu, ef hann héldi, að Sigrúnu væri nokkur mótgjörð í því, | M&K II,4 :354 |
upp til hálfs, snýr andlitinu nábleiku að Sigurði, og þóttist Sigurður sjá, að | M&K I,2 :40 |
þar um. Það var um vorið, að Sigurði bónda hafði lengi verið vant | M&K I,14 :198 |
en er prestur hélt drykknum meira að Sigurði og hann tók að gjörast | M&K I,21 :277 |
Indriði og brá nokkuð við, svo að Sigurður tók eftir því og lítur | P&S :115 |
veður að kveldi. Málsháttur Daginn eftir að Sigurður bóndi hafði fengið bréf það, | M&K I,2 :24 |
heldur. Í þessari svipan var það, að Sigurður bóndi kom fram á loftið, | M&K I,2 :27 |
hríð, gjörist Þorsteinn þá svo máttvana, að Sigurður verður að standa við nær | M&K I,2 :35 |
naumast gat hann talað svo skýrt, að Sigurður mætti skilja hann. Verður þá | M&K I,2 :36 |
til dags. Líður nú nokkur tími, að Sigurður situr og vakir, en er | M&K I,2 :39 |
ofan í gjótuna dálitla glætu, svo að Sigurður gat aðeins grillt í kringum | M&K I,2 :39 |
með vexti, Þórir minn, segir hún, að Sigurður bóndi minn og Þorsteinn fóru | M&K I,3 :51 |
urðu á þessum árum þau umskipti, að Sigurður bóndi hafði tekið að velli | M&K I,5 :72 |
um finnast, en þó kom svo, að Sigurður í Hlíð skyldi koma til | M&K I,12 :170 |
í gjörð; en það tilskildi prestur, að Sigurður skyldi heita því að halda | M&K I,21 :271 |
en er prestur verður þess var, að Sigurður gjörist lausari fyrir, gengur hann | M&K I,21 :277 |
vakinn. En er að því kom, að Sigurður skyldi rita nafn sitt undir | M&K I,21 :278 |
á Gyðingalandi forðum, að hann sagði, að Sigurður skyldi sjálfur sjá þar fyrir, | M&K I,21 :279 |
eftir þetta og nokkru fyrir veturnætur, að Sigurður bóndi í Hlíð slátraði sauðum, | M&K I,22 :280 |
líða stundir; en bæði er það, að Sigurður minn er enginn eftirgangsmaður, og | M&K I,24 :304 |
bjart af degi. Segir Sigrún þá, að Sigurður fóstri hennar sé vaknaður og | M&K I,25 :316 |
Sigurðar og færa honum þá orðsending, að Sigurður biðji hann að koma til | M&K I,25 :318 |
og stíla; var hann þess efnis, að Sigurður bóndi gefur konu sinni eftir | M&K I,25 :319 |
prests til Hamars Skömmu eftir það, að Sigurður var andaður, var maður sendur | M&K II,1 :323 |
kveðst ekkert til vita um það, að Sigurður hefði selt presti Hamar, og | M&K II,1 :324 |
lögmætt frumhlaup að Grími; vissu menn, að Sigvaldi prestur var málafylgjumaður mikill og | M&K I,21 :268 |
eitthvað að tálga og því næst að sinna um fé föður síns. Hann | P&S :7 |
sér, en prestur var aldrei viðlátinn að sinna honum, eins og Hjálmar væntist | M&K I,9 :127 |
hverja stund, sem hann ekki þurfti að sinna útiverkum, tróð hann sér inn | M&K I,14 :191 |
Þórarinn matast; hafði hann og ýmsu að sinna við slátursverkin, og verða þær | M&K I,22 :282 |
bæði, að Sigríður átti ekki völ að sinni á öðrum vinkonum, enda var | P&S :89 |
og segir ekki fleira af Sigurði að sinni. III. KAPÍTULI Svo, þegar dagur | M&K I,2 :40 |
nú látum við þetta vera svona að sinni; en það þykist ég vita, | M&K I,5 :88 |
við ekki tala meira um það að sinni. Það lízt mér, systir, sagði | M&K I,6 :97 |
framur, en fann þó ekki að að sinni, og ekki hafði hún neinn | M&K I,14 :192 |
ekki tala meira um þetta mál að sinni, og nú ætla ég að | M&K I,16 :221 |
þér; en ekki get ég nú að sinni gjört að því, þó vistin | M&K I,17 :231 |
hann segi ekki af ferðum okkar að sinni. En það er þessu næst | M&K I,22 :291 |
því, Þórarinn mágur, að við skiljumst að sinni, og óska ég þér fljótrar | M&K I,23 :295 |
síðar, og sleppti prestur þeirri umræðu að sinni, enda sýndist honum það ráð | M&K II,1 :324 |
þú þar í Tungu? Ég á að sitja hjá; en hvað heitir þú? | P&S :14 |
eins og þú. Leiðist þér ekki að sitja hjá einn saman? O, nei, | P&S :14 |
og var Sigríði orðið svo kært að sitja hjá, að hún nær því | P&S :15 |
að nú ætti hún ekki lengur að sitja hjá, því hér eftir yrði | P&S :15 |
þar, en sama dag var hætt að sitja hjá á Hóli, og kom | P&S :15 |
Sigríðar. Sigríði fannst það lítið yndi að sitja svona eins og mállaus og | P&S :56 |
að líta svo á minn hag að sitja þér í ljósi fyrir því, | P&S :60 |
Á aðra hlið brúðguma átti Ingveldur að sitja og hver af öðrum eftir | P&S :71 |
vaðmálum á báða veggi; þar áttu að sitja hinir smærri bændurnir og meðreiðarmenn | P&S :71 |
út fyrir, að hún yrði heima að sitja, en þó langaði hana til | P&S :99 |
Ég býst við, að þú verðir að sitja kyrr, nema þú viljir biðja | P&S :100 |
og yrði þá annaðhvort þeirra heima að sitja. Þaðan ríður Indriði til Búrfells, | P&S :177 |
Sögðu nokkrir, að þeim væri boðlegt að sitja innst og efst fyrir miðju | P&S :191 |
með þessu béuðu fótasparki? Kanntu ekki að sitja í samkvæmi? Veistu ekki, að | P&S :197 |
á ofan; þar var húsfreyja vön að sitja á kvöldum, er hún var | M&K I,1 :12 |
í og fengnir til tveir menn að sitja yfir. Á öðru dægri taka | M&K I,3 :55 |
að halda á léttastúlku eða til að sitja hjá kindum að sumrinu, vildi | M&K I,4 :60 |
allsnarleg og hefðu átt betur við að sitja í einhverju öðru höfði, hefði | M&K I,5 :76 |
var í baðstofu, var hann vanur að sitja á rúmi sínu og halla | M&K I,5 :81 |
skal láta hérna kodda fyrir þig að sitja á. Nei, nei, systir, hafðu | M&K I,6 :91 |
og hvað lengi á þessi drós að sitja hér? Hún verður hér til | M&K I,10 :143 |
kista hvorum megin við það til að sitja á. Var svo til ætlazt, | M&K I,13 :183 |
kistil þann, er Egill var vanur að sitja á, og setur hann upp | M&K I,14 :193 |
eru Agli nú þau sund lokuð að sitja á kistlinum; sér hann þá, | M&K I,14 :193 |
um, ég verð þá að reyna að sitja fyrir svörum, ef til mín | M&K I,16 :221 |
tók honum vinsamlega og bauð honum að sitja þar eða ertu með nokkur | M&K II,4 :347 |
yður þá satt frá að segja, að síðan ég var barn að aldri | M&K II,5 :360 |
Hélst nú vinfengi þeirra Guðrúnar engu að síður. Það var einn dag snemma | P&S :90 |
boði, og skyldi hún þó engu að síður vera þeim hjónum mest fylgisöm. | P&S :141 |
ekki er Guðrúnu boðið, en engu að síður hafði hún mikinn starfa alla | P&S :141 |
kalla þig unnustu mína, en engu að síður ertu það samt í raun | M&K I,15 :207 |
bar harm sinn í hljóði. Engu að síður gat hann ekki gleymt Sigrúnu | M&K II,5 :361 |
taka áminningum systur sinnar; kom svo að síðustu, að Björg lagði svo mikla | P&S :29 |
allstæðilegir, nema hvað göngin eru farin að síga dálítið saman, en að öðru | P&S :50 |
í andlit Agli, fer ómegið brátt að síga af honum; heyrist nú fyrst, | M&K I,18 :241 |
hefði hún ekki verið hrædd um, að sín yrði saknað úr bænum, ef | M&K I,15 :204 |
hvorri skálinni. Var svo til ætlazt, að sínir tveir gestanna skyldu vera um | M&K I,13 :183 |
voru heldur engir vinir; hvor bjó að sínu og hafði mest mök við | P&S :4 |
kallar hinn þétta leir, og rétti að síra Tómasi. Vér vitum ekki, hvað | P&S :196 |
eftirdrykkjum, eftir því sem hverjum geðjaðist að. Síra Tómas söng sálminn og sagði | P&S :196 |
því skipti það, sem mælt er, að sjaldan lýgur almannarómur. Indriði og Sigríður | P&S :33 |
ber tvennt til þess, það fyrst, að sjaldan ber svo undir, að hann | M&K I,14 :195 |
leið og löng, sem hann varð að sjá af Sigríði. Þannig leið sumarið, | P&S :15 |
og hafði hlakkað svo lengi til að sjá hana aftur af fjallinu; hún | P&S :24 |
því mér þykir svo vænt um að sjá þig og get aldrei gleymt | P&S :27 |
þó lítið væri annað erindi en að sjá Sigríði; og einu sinni sem | P&S :34 |
og vel lagaður; það er munur að sjá blessaða krókfaldana en horngrýtis skuplurnar, | P&S :37 |
hafði vikið þeim; en, til þess að sjá við þeim leka, að ekki | P&S :44 |
til, að þú lofar mér aldrei að sjá skildingana þína, Gvendur? Nú, þeir | P&S :51 |
engir! En því fæ ég aldrei að sjá peningana þína, fóstri minn? Annað | P&S :51 |
átt neina skildinga; þú skyldir fá að sjá þá, ef þeir væru nokkrir; | P&S :52 |
skyrtuna; af þessu var Guðmundur til að sjá líkastur röndóttum jötunuxa. Bolurinn var | P&S :53 |
hefur allt of lengi bannað mér að sjá hann, og hverjum á ég | P&S :64 |
í Gróu, eins og hún ætlaði að sjá inn í brjóstið á henni, | P&S :68 |
ég hef aldrei haft þá ánægju að sjá hana fyrri; maður er svo | P&S :93 |
hérna um daginn upp í loftið að sjá klútana, eins og þú vissir. | P&S :96 |
að hann vonaði til að fá að sjá þig einhvern tíma bráðum aftur. | P&S :97 |
þú bara sjá! Hvað á ég að sjá? Hvorledes det styrter ned, hvernig | P&S :108 |
því, ég hef þó þá ánægju að sjá yður heima. Já, sagði Guðrún | P&S :118 |
fyrir það, ekki langar mig til að sjá nema frá hverjum það er. | P&S :120 |
þú veitir mér ekki þá gleði að sjá þig og lofa mér að | P&S :121 |
Látið þér mig ráða; menn verða að sjá svo um, að hann gjöri | P&S :124 |
en meira brá mér þó við að sjá, að það var skrifað hér | P&S :125 |
hérna er Reykjavík! En hvað er að sjá þig, maður! Það er eins | P&S :127 |
manns, sem þær hljóta á bak að sjá. Það var einhvern tíma skömmu | P&S :129 |
megin við mýrina; þaðan, vissi hann, að sjá mátti allar mannaferðir um melana; | P&S :130 |
ekki við það hérna á Suðurnesjunum að sjá þessar slorsleifar; það er lítil | P&S :138 |
og guð almáttugur forði mér frá að sjá hann nokkurn tíma á höfðinu | P&S :142 |
kom hingað á hverju sumri til að sjá eftir, hvernig verslunin færi fram. | P&S :150 |
að ekki mætti þurrum augum þora að sjá þær sex. Þar var heitt | P&S :164 |
sé lof, að ég fékk núna að sjá þig; ég held hann hafi | P&S :169 |
að ég bar gæfu til þess að sjá, hvar ég var stödd, þegar | P&S :170 |
hvort hún mundi ekki eiga von að sjá þau, og sagði þá Ormur | P&S :173 |
undan fötunum, og segir: Ósköp er að sjá, hvað þér eruð orðnar óþekkjanlegar, | P&S :173 |
hamingjunni sé lof, að ég fékk að sjá þig; ég segi þér það | P&S :173 |
Indriði minn! Þykir yður ekki furða að sjá mig hér í þessum paufum | P&S :178 |
að ég þurfi aldrei að fá að sjá almennilegan mann. Við þetta labbaði | P&S :187 |
hafi heyrt nefnda. Þú skalt fá að sjá hana einhvern tíma bráðum; við | P&S :204 |
til ferðar. Skulum við nú fara að sjá Fagrahvamminn, segir hann. Sigríður bjó | P&S :204 |
þeir að læk nokkrum. Lækurinn var að sjá lagður og nokkur snjóföl á | M&K I,2 :31 |
og sýndist honum ekki langt til að sjá; hann verður harla glaður við, | M&K I,2 :37 |
og var heldur ófrýn undir augu að sjá. Enginn maður í baðstofunni yrti | M&K I,3 :41 |
á það, gæzkan mín! Við fáum að sjá þá aftur í eilífðinni. Verði | M&K I,4 :64 |
litla, sem hér er til, og að sjá þér borgið, að þú fengir | M&K I,5 :88 |
vel varaður glæpur, ert þú búinn að sjá hana Sigrúnu mína? ég bannaði | M&K I,6 :93 |
mín, en lofaðu mér nú samt að sjá hjá þér. Æ, verið þér | M&K I,6 :94 |
og þá hefur þú vit á að sjá, hvort vel er saumað eða | M&K I,6 :95 |
þrévetur. Hann var félegur og bragðlegur að sjá og föngulegur á velli. Bónda | M&K I,9 :126 |
af því svo langt var til að sjá, hvort kossarnir voru fleiri en | M&K I,9 :134 |
hver tönn. Ekki gátu griðkonur staðizt að sjá slíka sjón, og hlupu þær | M&K I,9 :138 |
geta litið á hana til þess að sjá á henni fegurðina og kostina, | M&K I,10 :143 |
því kvaddi ég þig til þess að sjá um, að allt, sem til | M&K I,10 :144 |
með yður? mér þykir vænt um að sjá hann ég hef heyrt þess | M&K I,12 :160 |
segir: Egill litli, kondu! Prestinum þóknast að sjá þig heilsaðu prestinum, drengur minn. | M&K I,12 :161 |
augunum, og var hverjum heilskyggnum hægt að sjá og vita, hvað hann hugsaði, | M&K I,12 :166 |
og hálfbrosti og leit til Egils, að sjá, hvað þeim líður, þessum ungu | M&K I,12 :167 |
væri þess fýsandi, væri sér skylt að sjá svo fyrir, að Agli væri | M&K I,12 :170 |
hann og ekki mann á velli að sjá, ef Egill yrði ekki gæfumaður | M&K I,12 :170 |
segir: En Grímur sæll, þú verður að sjá svo fyrir, að þú hafir | M&K I,13 :185 |
las. Varð Sigrún harla glöð við að sjá, að Þórarinn mundi eftir henni, | M&K I,15 :203 |
borið; Sigrún var þá og allglöð að sjá, en þó fann Þórdís það | M&K I,15 :206 |
að ekki hef ég von um að sjá þig þar, enda er nú | M&K I,15 208 |
vinátta við okkur; vanur er hann að sjá sér slag á borði, góði | M&K I,16 :220 |
sjá, þó mér verði ætíð sárt að sjá af þér; en ekki get | M&K I,17 :231 |
hár allt, var hann því tilsýndar að sjá sem hann væri skjóttur. Söðull | M&K I,20 :258 |
erum, kerlingarnar. Þórarinn kvaðst því alvanur að sjá fólk í hversdagsfötum; síðan bjóða | M&K I,22 :282 |
mér kotið, þá átti ég ekki að sjá fyrir því; og það er | M&K I,24 :305 |
og hann nú gleddist af því að sjá kaupbréf sitt vel og vandlega | M&K I,24 :308 |
maður, þá væri hann ekki lengi að sjá fyrir þessari sneypu; og þá | M&K I,25 :314 |
munduð sjá það, sem ekki á að sjást, en hver heilvita getur þó | P&S :40 |
fjalldölum og í fyrsta sinni kæmi að sjávarströndu í fögru veðri, logni og | P&S :155 |
þú; já, þekki ég þann mann að sjón, ég tala hispurslaust, þegar ég | M&K I,17 :238 |
hann fór nokkuð örara en áður að sjúga pípu sína og að humma | M&K I,24 :305 |
aðrir gripu til sjálfskeiðinganna og tóku að skafa bleytuna úr brókum Guðmundar, og | P&S :74 |
Ég sagði honum, að hann yrði að skaffa mér forsvaranlegt kokkhús og spísskammers, | P&S :179 |
barði fönnina svo fast að ofan, að skaflinn hélzt uppi, og myndaðist eins | M&K I,2 :38 |
eftir honum með ljós. Kemur bóndi að skammri stundu liðinni aftur og leiðir | M&K I,1 :17 |
komnir svo langt upp eftir stignum, að skammt var að vörðunni, sjá þeir | P&S :112 |
sjöstirni og öðrum merkistjörnum sá Sigurður, að skammt var þess að bíða að | M&K I,2 :24 |
sem hann hélt, gizkaði hann á, að skammt mundi til miðnætur, þegar hann | M&K I,2 :39 |
gekk þá húsfreyja fram og fór að skammta. Þuríður gamla sat upp í | M&K I,3 :41 |
Um þetta leyti var húsfreyja farin að skammta, og bar ein af griðkonum | M&K I,3 :43 |
að taka hann, þegar búið var að skammta, en bágt er manni að | M&K I,7 :107 |
út af, þangað til farið er að skammta í kvöld, og talaðu nú | M&K I,13 :182 |
en aldrei hafi sér verið það að skapi, að Þórarinn bróðir sinn ætti | M&K I,24 :301 |
ferðir hans, fyrr en hann kemur að Skarði; þar bjó Sigrún nú. Helgi | M&K SÖGULOK :368 |
úr þeim sveitum. Kemur hann síðla að Skarði og sér ekki manna úti | M&K SÖGULOK :368 |
en fór vel. Tekur þá brúður að skauta sér, og segir hún við | P&S :37 |
um að svara. Ingibjörg tók nú að skauta brúðinni, en Ingveldur settist á | P&S :37 |
upp frá dauðum og færði hann að skauti Rósu og gat þess með | P&S :201 |
brosa að Hjálmari. Hann gekk þá að skáp þeim, sem þar var í | M&K I,9 :130 |
þetta við sjálfan sig, gengur hann að skáp einum, er stóð þar í | M&K I,12 :155 |
þar á einn lykill, er gekk að skápnum. Innan í skápnum voru sex | M&K I,12 :155 |
upp úr vasa sínum lykla sína að skápnum mikla, er áður er nokkuð | M&K I,24 :307 |
Guðmundur minn, síðan konan mín dó, að skárri eru konurnar en þessar ráðskonuskammir; | P&S :50 |
niður hjá Þorsteini og bíður þess, að skefli yfir þá, og leið ekki | M&K I,2 :38 |
yrti á marga og leitaðist við að skemmta, einkum þeim konunum; en hvort | P&S :41 |
skárri er hún í því, Víkurskömmin, að skemmtilegra er að horfa á þá | P&S :98 |
sér; í rökkrinu höfðu þau það að skemmtun að kveðast á; voru þeir | P&S :25 |
var sunginn, hné hetjan og hallaðist að skemmugaflinum, þar sem hann hafði setið | P&S :195 |
eða sofandi, en það var lykillinn að skemmuloftinu; og þeir, sem vissu, hvað | P&S :45 |
setti hann á borðið og tók að skenkja kaffið; setti fyrst fyrir Bárð | P&S :55 |
fjallinu, og hafði Bárður hlaupið til að skera þá, svo þeir legðu ekki | P&S :71 |
oss, er ekki þekkjum hugrenningar Möllers, að skera úr því, hvað til þess | P&S :133 |
þau svo voru föt öll freðin, að skera varð hverja spjör utan af | M&K I,3 :55 |
þyngri en hinn fremri. Skaði er að skera hann svona fallegan, sagði bóndi | M&K I,9 :126 |
lét ég fjandann koma mér til að skera þann mókollótta! Af þessu getum | M&K I,9 :127 |
þér, þangað til kerlingin er búin að skera. Auðséð var á augnatilliti Hjálmars, | M&K I,9 :131 |
um skökuna, því henni varð hún að skila manni sínum afdráttarlaust í hvert | P&S :45 |
sagði, að kaupmaður hefði beðið sig að skila, að hann hefði ekki vitað, | P&S :100 |
og roðnaði við, ég var beðinn að skila lítilræði með því. Þá geturðu | P&S :118 |
hann, hvort hann hafi ekki átt að skila kveðju til hennar, og segir | M&K I,11 :152 |
hjónin, að biðja yður, prestur minn, að skila aftur, við höfum svo lengi | M&K I,24 :302 |
aldrei, að ætti hann einhvers staðar að skila bréfi, leysti hann frá skjóðu | M&K II,3 :341 |
jafnan það bréfið, sem hann átti að skila, leit utan á það og | M&K II,3 :341 |
menn að rannsaka ritningarnar, það er að skilja kirkjubækurnar í Sigríðartunguhrepp og Indriðahólshrepp, | P&S :5 |
við svo búið og varð nú að skilja við dalinn nær því eins | P&S :15 |
tjöld, því sjaldan entist dagur til að skilja féð leitardaginn. Að liðnu nóni | P&S :16 |
verið satt, að móðurástin, það er að skilja sú hin blíða, alúðlega og | P&S :30 |
og tillit stúlkna eru yngismenn vanir að skilja, og Indriði hefði orðið að | P&S :35 |
Á, já, já, nú fer ég að skilja. En hitt er víst ekki | P&S :40 |
níunda mann; en hrossin verðum við að skilja hér eftir, Indriði minn! Þarna | P&S :105 |
lengri ánægjustund. Það mun vera svo að skilja, að þér eruð eins og | P&S :132 |
guð gefi, að ég þurfi aldrei að skilja við þig, fyrr en dauðinn | P&S :171 |
gefa fyrir beztu skurðarkú, það er að skilja mötuna, því skinninu skila þeir, | M&K I,1 :20 |
gleyma bréfi, sem presturinn bað mig að skilja hér eftir, ég held það | M&K I,1 :21 |
Sárt þótti mér nú, Sigurður minn, að skilja við litla skinnið mitt sofandi | M&K I,2 :29 |
mínu, en ekki er það svo að skilja, að ég sjái ekki, hvor | M&K I,6 :95 |
húsfreyja, en það er ekki svo að skilja, að ég vilji, að þú | M&K I,16 :220 |
er honum léður hann og sagt að skilja hann eftir á Hlíðarhálsi, mundi | M&K I,18 :248 |
Þórarni og Sigrúnu þætti mikið fyrir að skilja. Segir ekki af ferðum þeirra | M&K I,22 :293 |
Hamri; nú vil ég segja þér, að skilmálar ykkar Sigurðar um ábúð þína | M&K II,1 :324 |
ætla ég, segir hann, sonur góður, að skilnaði að kveðja þig með þessum | M&K I,14 :190 |
hjarta. Kossinn, sem þú kysstir mig að skilnaði með tárin í augunum, vottaði | M&K I,15 :207 |
henni Sigrúnu litlu, hún á engan að, skinnið, þegar mín missir við, nema | M&K I,2 :29 |
til tíðinda, og kemur að því, að skip taka að sigla; verður það | P&S :98 |
tvívegis, en batnaði aftur, skömmu eftir að skip voru farin. Einhvern tíma um | P&S :150 |
Ég hef nú ekki öðrum á að skipa en honum Hrólii þarna, en | M&K I,3 :52 |
var illköld mjög; tekur hann nú að skjálfa, og nötrar í honum hver | M&K I,9 :136 |
hún ekki; og á ég ekki að skjóta því að honum kaupmanni Möller, | P&S :139 |
gat Guðrún ekki að sér gjört að skjóta orði inn í ræðuna og | M&K I,10 :142 |
gjöra út um málið með því að skjóta því til prests, hve mikið | M&K I,21 :274 |
að Sigrún sér ekkert ráðrúm til að skjótast inn í bæinn, en fyrir | M&K I,22 :281 |
Það munuð þér og aðrir verða að skoða sem þeim líkar, hvert jafnræði | P&S :43 |
sönnu ofur mikið gaman að því að skoða hana í krók og í | P&S :88 |
Mér er í hug að fara að skoða varninginn hjá þeim kaupmönnunum; skipin | P&S :90 |
athugasöm augu og viðkvæmt brjóst til að skoða og dást að hans handaverkum. | P&S :206 |
þig, þegar þú ert nú búin að skoða þá eins og þér líkar, | M&K I,4 :70 |
vordagur. Hún var nú langan tíma að skoða hnappana og hampa þeim, og | M&K I,4 :70 |
hann hafa þau not af ferðinni að skoða um leið til heyja. Heyið | M&K I,8 :117 |
kistil sinn að venju og ætlar að skoða bréf Þórarins. Bregður henni þá | M&K I,15 :204 |
sezt þar, sem ég kem fyrst að, skoðaðu, hérna fer ágætlega um mig, | M&K I,6 :91 |
mun ekki, að Egill væri hafður að skopi þar á bæ, en það | M&K I,14 :198 |
innar eftir stofugólfinu og um leið að skotra augunum að leifadiski þeim, er | M&K I,7 :107 |
því, að þeir skyldu ganga upp að Skólavörðu, svo að hann gæti sýnt | P&S :112 |
en einhvern tíma bar svo við, að skráin geggjaðist og lykillinn týndist, og | M&K I,5 :81 |
ritfærir, að þeir treystu sér til að skrásetja gjörninginn, þá varð húsfreyja sjálf | M&K I,25 :319 |
sín; var þá Sigrún til fengin að skrásetja nöfnin, og handsöluðu þeir þau. | M&K I,25 :319 |
sinn að lofa sér um daginn að skreppa fram á dalinn að sækja | P&S :15 |
Faðir hennar kenndi henni spurningarnar og að skrifa og dálítið í talnafræði; þótti | P&S :27 |
ljóst, að vel mátti sjá til að skrifa. Hún tók sér þá penna | P&S :63 |
ég nú ekki bráðum að fara að skrifa þeim til og segja þeim, | P&S :70 |
að nógir aðrir verði til þess að skrifa þér ávæning um það. Vertu | P&S :82 |
hvað! Hefði ég bara verið búinn að skrifa stjórninni til um það, hvort | P&S :103 |
þér sjáið sjálfur, að þarfleysa er að skrifa mér fleiri bréf um þetta | P&S :126 |
hvernig átti ég að þora það að skrifa þér til? En ekki ber | P&S :169 |
frá rúminu. Þegar séra Sigvaldi var að skrifa, sat hann á stól hinum | M&K I,5 :81 |
ætlað að vera hestasveini; ég á að skrifa það, sem hann þarf, en | M&K I,15 208 |
ég ætla að ráða það af að skrifa honum, sagði Þórdís og hugsaði | M&K II,2 :336 |
mín, um daginn, að hún þyrfti að skrifa honum Þórarni mínum til, og | M&K II,3 :342 |
hún hafa fengið einhvern annan til að skrifa fyrir sig. Spurði hann nú | M&K II,3 :343 |
ég bezt fyrir mig að fara að skrifa það, sem ég ætla, þú | M&K II,3 :344 |
að Þórdís fóstra Sigrúnar hefði farið að skrifa honum þetta, nema það væri | M&K II,4 :353 |
færði honum bréf, er hann átti að skrifa, og töluðust þeir við um | M&K II,4 :353 |
samsíðis við stofudyrnar; þessar dyr voru að skrifstofu Möllers. Innar af skrifstofunni var | P&S :161 |
bælið, þá afsagði ég manninum mínum að skríða inn í það, ef ekki | P&S :179 |
tekst honum þó við illan leik að skríða undan torfinu og innar í | M&K I,8 :118 |
afdrif hans, tóku menn það ráð að skrökva því að henni, að hann | M&K I,4 :58 |
mér; það kemur ætíð einhvern tíma að skuldadögunum fyrir þá, sem eiga að | M&K II,1 :327 |
um burtveru bónda síns og fer að skyggnast eftir, hvar hann muni vera; | M&K I,8 :116 |
halda fénu til haga. Vertu ekki að skæla, telpa mín, sagði Guðrún, þú | P&S :10 |
ríða svona og varst öðru hverju að skæla, og kenndi ég í brjósti | M&K I,6 :93 |
tilhæfa í því, sem fólkið er að slaðra, fyrst þú hefur ekki heyrt | M&K II,3 :339 |
kalt fyrir gamalmenni, og var farið að slá að kerlingu, þegar komið var | P&S :5 |
beiddi hreppstjóra grátandi að lofa sér að slá þrælinn dálítið því ég er | P&S :23 |
gæti svo farið, að farið yrði að slá í kjötið, þegar veislan yrði | P&S :71 |
í tóftinni, mundum vér hafa orðið að slá botninn í söguna, og þeir, | M&K I,9 :125 |
títt og tvíhendir kvíslina og ætlar að slá í höfuð Agli; sér Egill | M&K I,19 :255 |
drottinn hafi boðið Sál og Davíð að slá Filisteana og Ammoníta, og Malakías | M&K I,20 :260 |
fram og er allreiður og ætlar að slá hnefanum fyrir brjóst Bjarna og | M&K I,20 :263 |
einhvern tíma löngu síðar hefði átt að sleppa því við góða kunningjakonu sína, | P&S :69 |
mansöngnum fyrir þessari rímu varð Þorsteinn að sleppa, af því að fremsta blaðið | M&K I,1 :14 |
prestur, og varla var hann búinn að sleppa orðinu og þeir feðgar niður | M&K I,12 :165 |
í mörgu. Það má geta nærri, að slíkar ræður geðjuðust ekki Sigrúnu alls | M&K I,11 :151 |
að rita nafnið sitt og sagði, að slíkt gæti oft komið sér vel | P&S :48 |
ekki óðslega, en er hann sér, að slíkt aðgjörðaleysi mundi ekki hlíta, réðist | M&K I,13 :185 |
óræk rök til þess úr ritningunni, að slíkt sé rétt, og sjáist það | M&K I,20 :260 |
reiður við, segir það firn mikil að slíkt tíðkist meðal kristinna manna og | M&K I,20 :266 |
og óráðandi öllum bjargráðum, og héldu, að slíkt mætti varða fébótum einum. Bjarni | M&K I,21 :269 |
gapastokk; kvaðst hann sjá það fyrir, að slíkt heljarmenni sem Bjarni var mundi | M&K I,21 :274 |
stúlka, að hún mundi ekki flasa að slíku vandamáli, en verið aðeins skamma | P&S :124 |
sýnir hann það og sannar ýtarlega, að slíku ofríki eigi harðlega að hegna, | M&K I,21 :270 |
hvílík nauðsyn og gagn má verða að slíkum verkum. Nú er þau Þórdís | M&K I,17 :232 |
og heldurðu þá, að hann þurfi að slíta sér út við orfið? Ekki | P&S :9 |
hvort ég ætti svo hægt með að slíta hana frá mér; þú manst, | M&K I,4 :63 |
það þó á aðra hliðina þungt að slíta mig úr svo góðra foreldra | M&K II,5 :360 |
og er nú hríðinni nokkuð tekið að slota, rofaði til í hálofti, en | M&K I,3 :51 |
og áður áminnzt kýrkaup við hann að slúttera; ítem þarf ég margt fleira | M&K I,1 :23 |
sendur með peninga og ekki orðið að slysum, held ég. Sendur með peninga, | M&K I,1 :19 |
þá er heldur ekki eftir miklu að slægjast. Annað mál er það, þó | M&K I,24 :304 |
stundum nokkuð hvatskeytlega; líður svo fram að slætti, tekur þá féð að spekjast, | P&S :8 |
tárum; gengur hún nú ofan til að slökkva ljósið og bera ofan lampann, | M&K I,15 :205 |
drottins eður álíti það vanvirðu vín að smakka, því Salomon segir: Hóflega drukkið | M&K I,12 :160 |
um hríð og stingur síðan nefinu að SmalaGunnu og segir: Nú þykir mér | P&S :53 |
tíðar, sem hann átti von á, að smalamaður mundi koma og láta inn | M&K I,8 :117 |
um söguna. Verður þá sá atburður, að smali spratt upp hart og títt, | M&K I,1 :15 |
og verða ískyggilegra, og jafnframt tekur að smádrífa; var þó enn vel vegljóst, | M&K I,2 :32 |
og tekið eftir brosunum, sem voru að smáflögra um munnvikin á henni, og | P&S :136 |
sit ég á daginn og er að smíða; það er svo stórt, að | P&S :14 |
að taka eftir þessu og gætti að smíðinni á kvöldin og leit síðan | P&S :151 |
Rósa Egilsdóttir. Indriði hafði áður verið að smíðum í Vopnafjarðarkaupstað, og þekkti hann | P&S :178 |
ef hann getur gjört sig allan að smjöri fyrir einn lítilfjörlegan pússunartoll, þá | M&K I,4 :65 |
var hann viti borinn og laglegur að smokka sér úr vandamálum, er fyrir | M&K I,7 :101 |
Egill héldi venju sinni um það að snaga inn í svefnherbergi þeirra hjóna | M&K I,14 :195 |
illt, að þú kannt ekki dálítið að snakka dönskuna, því Möller kann betur | P&S :92 |
lengdist eftir, hvað mig langaði eftir að snakka með þig, tala við þig; | P&S :109 |
með leyfi þeirra, sem með eiga, að snara mér hér út af, þangað | M&K I,13 :182 |
á mitti og ætlar hann þá að snara honum upp á stallinn, en | M&K I,17 :234 |
treyjunni, eins og hann ætlaði þegar að snarast út; kaupmaður L. stóð þá | P&S :157 |
undarlegt, því Möller var ekki vanur að sneiða sig hjá þess háttar samkvæmum; | P&S :164 |
að hún hafði gaman af því að snotra klæði sín og láta þau | M&K I,5 :74 |
Sigríður beið lengi, en varð loks að snúa aftur við svo búið og | P&S :15 |
Sigríður við Indriða: Hér verð ég að snúa aftur, Indriði minn. Ég má | P&S :27 |
ógreitt um lesturinn og ruglaðist í að snúa latínunni, því hann varð heitur | P&S :79 |
einhver við af Neðribekkingum. Þá er að snúa hann úr hálsliðnum, sagði Þórarinn | P&S :80 |
hann upp og ætlaði líkast til að snúa aftur heim til bæjarins; en | P&S :127 |
er fenginn hafði verið til þess að snúa sveifinni á hljóðfærinu, sem dansinn | P&S :144 |
ekki klettinn, er okkur ætíð hægt að snúa aftur, þegar við viljum, enda | M&K I,2 :33 |
Nei, ég ætlaði að bjóða þér að snúa sundur tvær eða þrjár kvarnir. | M&K I,7 :112 |
þar hjá Þórarni; ætlar Sigrún þegar að snúa aftur úr herberginu, er hún | M&K I,11 :148 |
og stellingar og snar og sniðugur að snúa augunum í aðra átt, áður | M&K I,12 :166 |
við þá, er hún sjálf ætti að snúast í mörgu, sem við lá | P&S :34 |
á hana, og tók hún þegar að snúast á hlaðinu og ausa, undir | P&S :36 |
ég hef tekið út af því að snúast innan um þá hansvítis ranghala, | P&S :179 |
vanþörf á að hafa einhvern ungling að snúast í kringum sig. Þú ætlar | M&K I,4 :60 |
að hann vilji taka þig til að snúast í kringum kerlinguna sína, ég | M&K I,4 :68 |
eða skellidaus. En ekki er lengi að snúast veður í lofti, segja menn. | M&K I,21 :268 |
en eftir það tók sjúkleiki hans að snúast á undarlegan hátt, mátti hann | M&K I,25 :311 |
piltar í skólanum, því þeir voru að snæðing en Ormur hafði því ekki | P&S :78 |
í þau, áður en hann færi að sofa. Ekki verður glögglega skýrt frá | P&S :45 |
Leiti að Tungu. Ingveldur hafði lagst að sofa um daginn, þá er Gróa | P&S :65 |
helst fá mér rúm og fara að sofa; hér mun vera nóg um | P&S :106 |
herbergi, sem ég hef haft til að sofa í; en nú hef ég | P&S :162 |
skemmtun, síðan af því að fara að sofa og láta frammistöðumenn ráða öllum | P&S :196 |
vera kyrrt, og gengu menn nú að sofa í Hlíð, svo að ekki | M&K I,1 :23 |
en húsfreyja var gengin að venju að sofa niðri í húsi, og var | M&K I,5 :82 |
yfir því, og ganga menn nú að sofa á Stað, og sefur Þórarinn | M&K I,22 :288 |
kelli mín, og nú fer ég að sofa. Síðan þagnar kerling, en er | M&K I,25 :314 |
snerist til veggjar og reyndi til að sofna. Guðrún sat enn inni í | M&K I,5 :82 |
nótt, því ætíð, er hann ætlaði að sofna, hvörfluðu hinar sömu hugsanir í | M&K II,4 :353 |
og segir: Það er erindi mitt, að sonur minn Indriði hefur beðið mig | P&S :42 |
lengi hef gjört mér í hugarlund, að sonur yðar I.... mundi hafa rennt | P&S :64 |
í brotið um sonarhvarfið og vissu, að sonur þeirra hefði heillaður verið, en | M&K I,7 :103 |
áskil ég það, að fari svo, að sonur minn girnist á ærlegan hátt | M&K I,12 :172 |
sjálfan sig: Hvernig stendur á því, að sólin blessuð, sem skinið hefur hér | P&S :11 |
við þig. Jæja, þá verður þú að sópa kvörnina og láta í skálina. | M&K I,7 :113 |
mélskál í hendi og býst til að sópa kvörnina. Hann var aldrei vanur | M&K I,9 :128 |
var vanur að hafa til þess að sópa með kvarnarstokkinn. Eftir það sezt | M&K I,9 :128 |
og að kvörninni og tekur nú að sópa hana, og er því var | M&K I,9 :133 |
hana, eins og raun varð á, að sótt þessi mundi hana til bana | P&S :31 |
hjá þér. Æ, verið þér ekki að spauga mig, heillin góð! Það er | M&K I,6 :94 |
þær Guðrún talið; en svo fór, að spár Guðrúnar áttu sér ekki langan | P&S :141 |
fram að slætti, tekur þá féð að spekjast, en Indriði að venjast við | P&S :8 |
á, hvort ekki ætti að fara að spila; það þótti þeim Indriða og | P&S :25 |
gott ráð, Ingveldi þótti og gaman að spila, og var hún sú fjórða, | P&S :25 |
að vinna. Er þá tekið til að spila, og gekk þeim Indriða betur; | P&S :25 |
ég þetta ekki í því skyni að spilla þér við nokkurn, heldur til | P&S :90 |
og hló við, húsmóðirin heldur sauma að spjörunum okkar, Hrólfur minn, farðu nú | M&K I,3 :53 |
áður hafði með öllum brögðum reynt að sporna á móti, og ekki lét | P&S :175 |
annað, að hverju sem hún reyndi að sporna á móti því, var henni | M&K I,3 :50 |
ekka, að henni fannst það ætlaði að springa; tárin flutu niður um litlu | P&S :11 |
að ekki hafi hún sjálf verið að spurð. Litlu síðar fastnaði móðir hennar | P&S :154 |
já til þess, sem hún var að spurð, en þorði ekki að neita | M&K I,4 :68 |
til sætis við borðið og tók að spyrja hann tíðinda; en Guðmundur settist | P&S :55 |
er svona hinsegin. Ekki þarf ég að spyrja að því; það liggur eitthvað | P&S :65 |
tekur prestur, eins og vant er, að spyrja brúðhjónin lögspurninga þeirra, sem standa | P&S :75 |
þyngstan. Ekki mun ég þykjast þurfa að spyrja yður um það, hver sú | P&S :155 |
hans leitað og sent að Hamri að spyrja um hann; hann hafði þá | M&K I,3 :47 |
betur upp á koddann. Ég ætlaði að spyrja þig að, hvað þú hugsaðir | M&K I,4 :59 |
það ekki við, eða varstu beðinn að spyrja að því? mælti Tuddi. Nei, | M&K I,7 :112 |
segja ekki frá því hann var að spyrja mig að, hvort ég hefði | M&K I,7 :114 |
einn þar í búrinu og tekur að spyrja Finn ýmsra tíðinda af Suðurlandi, | M&K I,11 :152 |
má ég enn fremur leyfa mér að spyrja yður: Mundi yður mislíka, þó | M&K I,12 :163 |
dag hafði húsfreyja nóg að gjöra að spyrja Sigrúnu frétta og segja henni | M&K I,14 :189 |
tvö ein, þá ætla ég nú að spyrja þig, Sigurður bóndi minn, með | M&K I,16 :216 |
eða tvær út fyrir tún til að spyrja mig, nær ég komi aftur | M&K I,18 :244 |
er það ekki nema til málamyndar að spyrja aðra, sem hlut eiga að | M&K I,22 :285 |
mér nú í hug, bróðir góður, að spyrja þig: hvað hugsar þú nú | M&K I,23 :296 |
vera öllum þóknanlegir, sem hlut áttu að Spörtu, eður og að þeir hugðu, | P&S :78 |
prestur og bjó þar, sem heitir að Stað; það er prestsetur og staður | M&K I,1 :7 |
sig tveimur sendibréfum, er fara áttu að Stað og lágu inn í húsinu, | M&K I,2 :26 |
Hlíðarháls; yfir háls þenna liggur leiðin að Stað; hálsinn er allbrattur á þá | M&K I,2 :29 |
þeirra Sigurðar, fyrr en þeir koma að Stað; var það í það mund, | M&K I,2 :30 |
hann á þá hliðina, er veit að Stað, er jafnt álíðandi með smábrekkum | M&K I,2 :32 |
Þorsteinn fóru í gær til kirkju að Stað, og er mér grunur á, | M&K I,3 :51 |
Þórir fara frá Seli og ætla að Stað, en um leið koma við | M&K I,3 :53 |
var hann nokkrum dögum síðar jarðaður að Stað, og lét Þórdís húsfreyja gjöra | M&K I,3 :56 |
17..: var honum þá veitt brauðið að Stað og gengu um það ýmsar | M&K I,5 :75 |
höfum frá sagt, komu gestir nokkrir að Stað, og er þess ekki getið, | M&K I,7 :105 |
síðar en séra Sigvaldi sleppti staðnum að Stað, og þar eð kirkjan þá | M&K I,8 :123 |
ekki vildi hann vera lengur þar að Stað á móti vilja mágs síns | M&K I,11 :147 |
Finnur aftur heimleiðis, og kemur hann að Stað og skilar þar bréfum þeim, | M&K I,11 :152 |
þeir allir, er þá voru komnir að Stað og vér höfum áður um | M&K I,13 :183 |
þær ætli að ríða til kirkju að Stað; hafi hún því svo til | M&K I,17 :224 |
stillt hann, fyrr en heim kemur að Stað; en er Sigrún sér, að | M&K I,17 :230 |
til þeirra fóstra, hlýddu þær tíðum að Stað eins og ráð hafði verið | M&K I,17 :231 |
Hlíðarfólk reið frá þeim til kirkju að Stað. Þegar snaraðist af hesti Egils | M&K I,18 :240 |
það ásamt, að þeir skyldu fara að Stað og biðja séra Sigvalda um | M&K I,20 :260 |
linnir ekki, fyrr en hann kemur að Stað; segir hann þá nálega hverjum | M&K I,20 :266 |
ekki mundi hann koma til sáttafundar að Stað, enda vissi hann ekki annað | M&K I,21 :271 |
er gjörzt hefði í ferð hans að Stað, og lætur hún hið versta | M&K I,21 :279 |
er Þórarinn hafði verið að kynni að Stað tvær nætur, kveðst hann mundi | M&K I,22 :288 |
þeirra félaga, fyrr en þeir koma að Stað, tjóðra þeir aftur hesta sína | M&K I,22 :293 |
Árni. Þau Þórdís og Árni komu að Stað um hádegisbil; er prestur á | M&K I,24 :300 |
dögum eftir það var Sigurður jarðsettur að Stað, og stóð Þórður fyrir útförinni, | M&K II,1 :323 |
hún vel fram og erfi drukkið að Stað; komu til þess margir hinir | M&K II,1 :323 |
Anno Domini 17.. framfór og fullgjörðist að Stað svolátandi sala á jörðinni Hamri, | M&K II,1 :328 |
en jafnan, er einhverjir utanbæjarmenn komu að Stað, spurði hann þá meðal annarra | M&K II,3 :338 |
altalað er það. Engir, sem komu að Stað, fóru því að öllu jafnnærir | M&K II,3 :339 |
eyru þeirra. Á jóladaginn var messað að Stað, og fór Sigrún þá til | M&K II,3 :339 |
til, að hann komist um kvöldið að Stað, af því það var í | M&K II,3 :342 |
halda svo á stað. Hann hemur að Stað og hittir séra Sigvalda, og | M&K II,3 :342 |
stórum. Þórarinn prestur flutti bú Sigrúnar að Stað með samþykki hennar, og giftust | M&K SÖGULOK :369 |
með bréf frá sýslumanninum okkar hingað að staðnum til hans séra Sigvalda míns, | M&K I,1 :18 |
vel tekið, og skyldi Sigrún fara að staðnum um aðventuleytið og vera þar | M&K I,5 :75 |
dögum eftir að hún var komin að staðnum, að hún hafði lagt sig | M&K I,5 :82 |
gat til, að Þórarni þætti fýsilegra að staðnæmast þar syðra en hverfa aftur | M&K I,11 :151 |
skipi frá Reykjavík. Þórarinn frétti nú, að Staðurinn er laus, og þar eð | M&K SÖGULOK :368 |
þar inn og lætur hurðina falla að staf á eftir sér. Finnur læðist | M&K I,8 :116 |
en höfðalagið á hinu náði út að stafnglugga þeim, sem á var baðstofunni. | M&K I,5 :81 |
miðju niðri í fönninni. Þórir gengur að stafnum og kippir honum upp, lítur | M&K I,3 :54 |
voru ólokaðar, og fellur hurðin ólæst að stafnum. Hann tekur nú það ráð, | M&K I,9 :134 |
þín, sem þú hefur verið allajafna að stagast á og gaf þér sykur. | P&S :189 |
hann nú ekki stillt sig um að staldra ögn við fyrir framan dyrnar | M&K I,7 :105 |
verð að biðja yður, prestur góður, að staldra við dálítið, á meðan ég | M&K I,9 :132 |
sem ég hef haft þá iðju að standa á hleri. Og hversu lengi | P&S :165 |
Og hversu lengi ætlar þú hér að standa? Þangað til Sigríður fer héðan | P&S :165 |
glaumnum og sollinum, er máttinn vantar að standa fyrir strauminum; ég fer burt | P&S :170 |
hafði um getið og þeir vissu, að standa átti framan í efstu hálsbrúninni; | M&K I,2 :34 |
þá svo máttvana, að Sigurður verður að standa við nær því í öðru | M&K I,2 :35 |
ekki komast undan því í dag að standa við hérna; settu þig niður | M&K I,6 :91 |
samdráttur þeirra Þórarins og Sigrúnar búinn að standa lengi, áður menn þar á | M&K I,7 :100 |
rauf; biður hann nú prest upp að standa, og gjörir hann það og | M&K I,8 :121 |
embættið af okkur öllum; hann á að standa berhöfðaður hjá hesti sýslumanns, er | M&K I,15 208 |
ég á að koma henni til að standa á herðablaðinu. Ekki ætla ég | M&K I,18 :248 |
með því Grímur þóttist ekki vanur að standa í þingdeildum, handsalar hann presti | M&K I,20 :267 |
í fyrstu hafði beðið þá upp að standa, en sá var oft hinum | M&K I,25 :311 |
fullri skynsemi, og það á ekki að standa, sagði Sigurður. Það skal þá | M&K I,25 :317 |
og gat ekki gjört að sér að stara á hana um stund, en | M&K I,6 :91 |
þá Bessastaðasveina og hafði jafnan nóg að starfa, er lítið var um klæðasmiði. | P&S :88 |
til Kaupmannahafnar; hefur hann nú lítið að starfa, er verslun var úti, og | P&S :98 |
eru iðjumennirnir, þeir eru ætíð eitthvað að starfa. Hvað eruð þér að flétta | P&S :181 |
þeir feðgar Grímur og Egill ærið að starfa: slökkva ljósin í kirkjunni, koma | M&K I,12 :163 |
öðrum vinnukonum. Þegar hann hafði lítið að starfa og var heima við bæinn, | M&K I,14 :191 |
um þessar mundir, að Egill átti að starfa nokkuð að moldarverkum, það var | M&K I,14 :196 |
Bjarna, enda höfðu þeir þá nóg að starfa, og ekki sízt Grímur. Hittu | M&K I,20 :265 |
þær segja, mæðgurnar; ég skal reyna að staulast með þér fram eftir, ef | P&S :52 |
gegnt; sér hann þá í herberginu, að staup standa þar á borði, en | P&S :168 |
þess hvern pilt, sem farinn var að stálpast; varð Indriði að fara með | P&S :18 |
Þorsteinn og reis um leið upp að steininum, að hér mun minni ævi | M&K I,2 :36 |
heyrt, því Þorsteinn hné máttlaus upp að steininum; þó sá Sigurður, að enn | M&K I,2 :37 |
steininn úr hliðinu, sér hann þá, að steinninn er ekki hans meðfæri, en | M&K I,17 :233 |
því hérna, ef það á ekki að stela mann út á húsganginn; en | P&S :49 |
fá að vita það, hverjir eru að stelast út af bænum í blindöskunáttmyrkrinu. | M&K I,22 :289 |
óhræddur um, að ekki ætla ég að steypa konungum eða keisurum, enda tek | P&S :127 |
að koma með hest sinn þar að stéttinni. Prestur fylgdi Þórdísi út, og | M&K I,24 :307 |
milli borið; leiðir þá Árni Dreyra að stéttinni, og segir prestur: Ég ætla | M&K I,24 :307 |
og reyndi til á allar lundir að stilla til friðar með þeim og | P&S :23 |
útdráttarsamt; en Ingveldur var jafnan vön að stinga að henni tóbakslaufi, rjólbita eða | P&S :38 |
Ingveldur inn, og var Gróa fljót að stinga bréfinu á sig og sneri | P&S :69 |
sagt, að þær hafi verið þrjár að stinga saman nefjunum um það inni | P&S :96 |
og tekið sér hressingu, fóru frammistöðumenn að stinga saman nefjum um það, hvernig | P&S :191 |
þarna var í auðarúminu, og ætlaði að stinga honum undir mjaðmargreyið á mér, | M&K I,1 :10 |
minntist þess, að honum hafði gleymzt að stinga á sig tveimur sendibréfum, er | M&K I,2 :26 |
það. Já, ég heyri það er að stinga saman nefjunum um það hérna, | M&K I,7 :109 |
Sigríður í hálfum hljóðum og ætlar að stíga fætinum ofan á tána á | P&S :26 |
maður á ekki annað eftir en að stíga ofan í gröfina, að maður | P&S :174 |
á löngu, áður hann er búinn að stíga á hest, og þyrpist nú | M&K I,11 :148 |
Sigrún bjó sig þá og til að stíga á bak, og ætlaði Egill | M&K I,17 :226 |
sinn, og býr hann sig til að stíga á hest; er hann lerkaður | M&K I,20 :266 |
honum Jörgensen heitnum, að vilja fara að stjórna landinu? Þú hefur tekið þeim | P&S :127 |
að þeir höfðu fullt í fangi að stjórna sér undan veðrinu, að þá | M&K I,2 :35 |
maður stilltur og hafði tamið sér að stjórna geði sínu, ef honum bárust | M&K II,4 :352 |
hann kemur gagnvart stofudyrum, sér hann, að stofan er í hálfa gátt, og | M&K I,7 :105 |
dyr til beggja handa, voru aðrar að stofu; hún var í þremur stafgólfum. | M&K I,5 :79 |
þeim út og gengur með það að stofuborði og setur það þar og | M&K I,12 :155 |
sig, stendur hann upp og gengur að stofudyrum, sér hann, að lykill stendur | M&K I,9 :129 |
Sigvaldi og gekk um leið fram að stofudyrunum og lét Hjálmar sjá, að | M&K I,9 :132 |
en eitt til þess, það fyrst, að stormurinn og ofviðrið hristu svo alla | M&K I,3 :50 |
skoðaði hjá sér spilin og sá, að stóra brúnkolla var hæsta spilið. Þú | P&S :26 |
spýtti um tönn sér svo ótt, að stórir straumar af tóbakslegi kvísluðust um | M&K II,1 :331 |
að halda eins mikið á tröfunum að strjúka á sér augun, og gilti | M&K I,10 :141 |
sé ekki hrúgað í hana, svo að strýtan stendur upp í loftið eins | M&K I,7 :107 |
ljúka þeim af og koma þar að stundu liðinni, og skyldi þá verða | P&S :112 |
þá húsfreyja fram og kom aftur að stundu liðinni og færði Indriða kaffibolla, | P&S :180 |
honum svefnmók nokkuð, en svo óvært, að stundum vissi hann ekki gjörla, hvort | M&K I,2 :39 |
Þórdís, og vaknar hún við það, að stutt var hendi á vanga hennar; | M&K I,25 :316 |
svo, í hvert óefni var komið, að stúlkan vilji ekki þýðast hann og | M&K I,18 :243 |
í það, piltar! Getur og verið, að stúlkunni hafi orðið snögglega illt. Eftir | P&S :76 |
að oft yrði það í kvonbænum, að stúlkur tæki hvað mest af í | M&K I,14 :201 |
horfði upp eftir melunum og sá, að stúlkurnar, sem þeir höfðu séð áður, | P&S :114 |
fela þér á hendur, Þórarinn frændi, að styðja að höfðinu á busanum fyrir | P&S :81 |
og líkur, en enga vissu, við að styðjast; þó var þar á staðnum | M&K I,7 :101 |
og honum þætti fyrir að verða að styggja hana, því hann hélt, að | M&K I,6 :96 |
held ég hann vera til þess að styrkja mig, því ekki er það | M&K II,2 :336 |
á buxnastreng hans. Verður hann nú að stöðva hlaupið um stund og blása, | M&K I,19 :253 |
í þeim, og ætlar hann því að stökkva ofan af kassanum, áður en | M&K I,9 :134 |
ég veit það ekki, ég heyri, að sumir hæla honum; þó skömm sé | P&S :58 |
hillti upp; fiskibátarnir voru að koma að, sumir að lenda, en sumir voru | P&S :137 |
hafi lesið það í fornum bókum, að sumir menn, er staddir voru í | M&K I,8 :119 |
í hann; og skuluð þér vita, að sumir hafa ekki ætíð verið með | M&K I,10 :143 |
velþóknun af drottni; en mér virðist, að sumir, sem taka sér eiginkonur, séu | M&K I,12 :167 |
þegar til kemur. Veit ég það, að sumir húsbændur hafa þann sið að | M&K I,16 :217 |
ber ég mig að dragnast suður að sumri og þinglýsa þar kaupinu fyrir | M&K I,24 :305 |
eða til að sitja hjá kindum að sumrinu, vildi dvelja fyrir henni, því | M&K I,4 :60 |
sér úti um samastað og atvinnu að sumrinu, en hverfa hingað á vetrum, | M&K I,10 :144 |
Og ekki mun það verða okkur að sundurþykkju, að þú fáir ekki að | M&K I,4 :66 |
Rósa; hann Ormur, sem er útlærður að sunnan, segir, að ég geti kennt | P&S :201 |
en áður, eftir það Finnur kom að sunnan, og dregur hún þar af | M&K I,11 :152 |
í fötunum, því hann hugsaði hálfvegis, að sú væri orsökin, að konan mundi | P&S :107 |
sinn til nokkurs; en hvað þenkirðu, að sú gamla maddame B. vil segja | P&S :110 |
er nú miður, að ég held, að sú ætli að verða raunin á | P&S :133 |
uppfylla þetta skilyrði, og beiddi þess, að sú linkind mætti verða á gjörð, | M&K I,21 :276 |
vill látið þig ráða í það, að sú litla umönnun, sem ég hef | M&K I,23 :296 |
þeirra Sigurðar heitins á Hamri og að sú jörð mundi því ekki koma | M&K II,1 :324 |
þér mér nú, blessaður prestur minn, að súpa úr silfrinu já, ég sé, | M&K I,7 :110 |
við standa. Grímur hafði fyrst lagt að súpunni og fór að öllu stillt | M&K I,13 :185 |
eyru, en stillti sig þó um að svara. Ingibjörg tók nú að skauta | P&S :37 |
sé með þeim; en skjótt er að svara erindi yðar, maddama góð, af | P&S :43 |
einarðlega, enda er það lítill vandi að svara þeim rétt; því reglan er | P&S :75 |
að það sé eitthvað, sem þarf að svara. Já, það getur verið, sagði | P&S :118 |
að austan? Indriði ætlaði að fara að svara Guðrúnu einhverju, en í því | P&S :118 |
þó að ég gjörði réttast í að svara því ekki, virðist mér samt, | P&S :125 |
að hann gæfi Sigríði ráðrúm til að svara; byrjar hann þá aftur og | P&S :133 |
sért aulabárður? sagði Rósa. Guðmundur ætlaði að svara einhverju, en kona hans hnippaði | P&S :199 |
á, virðist honum, að hann yrði að svara; sleppir hann um stund hnútunni | M&K I,13 :186 |
Sigurðar, segir hún: Hverju ætlar þú að svara þar til, Sigurður bóndi minn? | M&K I,22 :284 |
hún hafi síðar sagt vinum sínum, að svarið hefði verið til, en þá | P&S :191 |
skegg af lykli þeim, er gekk að svefnherbergi hans; en með því fátt | P&S :150 |
kunnugt þar um húsakynni og vissi, að svefnherbergi Möllers sneri út til kálgarðsins | P&S :165 |
og gengur inn og allt innar að svefnhúsdyrunum; hann ber hægt á dyrnar | P&S :167 |
biskupssveini þeim, sem Pétur sveiflaði forðum að sverðinu, og kölluðu hann Malkus, en | M&K I,4 :58 |
í vetur, en ekki þori ég að sverja það, held ég, nei, ekki | P&S :22 |
held ég, nei, ekki þori ég að sverja það, og síðan þetta bris, | P&S :22 |
ef þú þekkir hana og þorir að sverja þér hana, sagði Ásbjörn. Hvort | P&S :22 |
hún könnuna á búrhilluna og tekur að svipast eftir Kol fram í búrinu, | M&K I,9 :137 |
legið allur í rúminu án þess að svínbeygjast, og það annað, að hann | M&K I,13 :183 |
og þagnaði við; en með því að svo langt var komið, að illt | P&S :42 |
ef hún gefur um að giftast að svo stöddu. Síðan gekk Ingveldur burt | P&S :43 |
læsa eftir sér skemmunni, og hugsar, að svo megi vera, að einhver sé | P&S :48 |
móðir mín? Ég lofaði þeim því, að svo miklu leyti sem mig snerti, | P&S :61 |
látið, þegar farið væri að búa. Að svo búnu skildu þær mæðgur að | P&S :61 |
sprottin af því, að hún óskaði, að svo væri. Hún gat heldur ekki | P&S :62 |
höfum vér heyrt greinda presta segja, að svo megi þó vel vera, ef | P&S :71 |
til hvers, sem að er spurt. Að svo búnu snýr prestur sér til | P&S :75 |
við mannsefnið, og nú skilst mér, að svo liggi í því, að hún | P&S :84 |
viðræðum þeirra húsmóður og aðkomukonunnar, því að svo mæltu stukku þær báðar út | P&S :111 |
og hámerar. Bóndi sagði við gestina, að svo væri ástatt í kotinu, að | P&S :112 |
mál, dettur honum það í hug, að svo megi fara, að hann annaðhvort | P&S :116 |
sem nú eru hérna í Víkinni. Að svo mæltu felldu þær Guðrún talið; | P&S :141 |
er honum virtist mjög svo kátlegt, að svo snemma sem Þorleifur fór til | P&S :151 |
ef augum kvenna er að trúa. Að svo búnu beiddi móðir mín Sigríðar | P&S :154 |
síðan: Að vísu er það satt, að svo lítur út sem Sigríður sé | P&S :156 |
er þess hins sanna vís orðinn. Að svo mæltu stóð Indriði upp og | P&S :157 |
þykir líklegt, að hann ljúki upp. Að svo mæltu gekk kaupmaður sama veg, | P&S :165 |
Bárður gamli sé heima. Segir hún, að svo muni vera og muni hann | P&S :180 |
og syngja borðsálminn. En frammistöðumenn sögðu, að svo mætti ekki vera, fyrr en | P&S :194 |
áður en við förum, sagði bóndi. Að svo mæltu gengur Sigurður aftur inn | M&K I,2 :25 |
og áfram þá í drottins nafni. Að svo mæltu snýr Sigurður aftur gegn | M&K I,2 :34 |
að þrotum kominn, félagi? Þorsteinn sagði, að svo væri að vísu ekki, en | M&K I,2 :35 |
Þóru ömmu okkar? Það getur verið, að svo hafi í fyrstu verið til | M&K I,5 :87 |
farir hans góðar. Ekki er ólíklegt, að svo hafi verið, að Sigrún hafi | M&K I,6 :90 |
og skal þá Sigrún heim fara. Að svo búnu fella þau talið, og | M&K I,7 :102 |
einu, þó þú fengir dálítinn bita? Að svo mæltu tekur prestur þar af | M&K I,7 :108 |
um stund. Skildu þeir nú talið að svo búnu, að hvor hét öðrum | M&K I,7 :114 |
hátt rómur, og þó hitt heldur, að svo hátt lét í sauðunum, er | M&K I,8 :118 |
góðu haldi; virðist honum eigi ólíklegt, að svo megi enn vera, og gjörir | M&K I,8 :119 |
til þarf að taka. Guðrún svarar, að svo skuli vera en hverju sætir | M&K I,10 :140 |
hér um fara sem mælt er, að svo fyrnast ástir sem fundir, ef | M&K I,10 :142 |
að eiga vingott við þau Hlíðarhjón að svo stöddu; maður verður að hafa | M&K I,10 :143 |
mjög brottför Þórarins, þó hún sæi, að svo yrði að vera, og var | M&K I,11 :147 |
ólíklegt, að þar að mundi draga, að svo færi sem Guðrún gat til, | M&K I,11 :151 |
dregur hún þar af líkur til, að svo gæti verið, að hún hefði | M&K I,11 :152 |
sig, sver og sárt við leggur, að svo sé sem hann segi; ljúka | M&K I,11 :153 |
góðan hlut að þeim málum og, að svo miklu leyti hann gæti, stuðla | M&K I,12 :173 |
að ganga, segir hún það með, að svo hafi verið til ætlazt, að | M&K I,13 :188 |
með engu móti skilið í því, að svo mætti vera. Fyrir hverju? át | M&K I,14 :200 |
eftir því; en hefði ég vitað, að svo væri, skyldi Egill aldrei hafa | M&K I,14 :202 |
við, og skildu þær fóstrur talið að svo búnu. XVI. KAPÍTULI Viðræður þeirra | M&K I,15 :212 |
að hætta þessum leik; Bjarni segir, að svo skuli nú bráðum vera en | M&K I,20 :265 |
mínar sakir, en það má kalla, að svo sé, ef hann verður sektaður | M&K I,21 :269 |
nú allir gjörðarmenn á það sáttir, að svo skyldi vera, og sögðu þeir | M&K I,21 :275 |
jarðarinnar gæti hann ekki séð það, að svo færi um hana, þar sem | M&K I,21 :277 |
svig á um kaupin og segir, að svo geti farið, að hann selji | M&K I,21 :277 |
horfðu á komumenn, og bar þá að svo fljótt, að þegar eru þeir | M&K I,22 :281 |
roðnaði við, en gjörum ráð fyrir, að svo sé og að þessi ráðanautur | M&K I,22 :285 |
annan stað datt mér í hug, að svo gæti verið fyrir yður eins | M&K I,22 :286 |
ferð undir höfuð leggjast, sér hann, að svo muni verða að vera; veit | M&K I,22 :288 |
hum; þú ert heiðarlegur dimissus, og að svo miklu leyti mætti virðast sem | M&K I,23 :295 |
og er því ekki að leyna, að svo framarlega sem þú vilt mínum | M&K I,23 :298 |
hann sér ekki koma það óvart, að svo hefði farið sem hann grunaði. | M&K I,24 :308 |
minna óvina og djöfulsins erindsreka; amen. Að svo búnu sofnaði Þuríður, en ekki | M&K I,25 :315 |
sárnaði henni og mest að vita, að svo leit út sem meginhluti hinna | M&K I,25 :315 |
að hafa, og gramdist henni það, að svo skyldi fara, að hann bæri | M&K I,25 :315 |
eftirsjá sér og öðrum hreppsmönnum sé að svo ágætum manni sem Sigurður hafi | M&K II,1 :325 |
litla fyrirhyggju hafa um hagi sína að svo stöddu; þó mundi það helzt | M&K II,1 :326 |
það. Prestur lézt verða harla glaður, að svo væri, svo að hann þyrfti | M&K II,3 :343 |
að Gísli var orðinn þess fulltrúa, að svo mundi vera sem prestur sagði | M&K II,3 :344 |
varð sú hugsun yfirsterkari hjá honum, að svo mundi vera, að Sigrún hefði | M&K II,4 :352 |
hafði þetta mælt, hallaðist hún aftur að svæflinum, og sé að henni hægt | P&S :32 |
heyrið þið til, þarna byrja þeir að syngja; það er svo sjaldan, að | P&S :144 |
aðrar vísur, er skólapiltar voru vanir að syngja, af því að þeim þóttu | P&S :144 |
henni það eitt vanta í drauminn, að systir hennar lét ekki faldinn á | P&S :63 |
látin fara með henni til þess að sýna henni, hvar hún ætti að | P&S :10 |
sér, og lofaðu mér, segir hann, að sýna þig henni móður minni, því | P&S :18 |
Sigríði að lengjast biðin og fór að sýna á sér ferðasnið, er hún | P&S :94 |
og nú man ég ekki meira að sýna þér hérna megin við fjörðinn | P&S :114 |
hafði við hvert atvik leitast við að sýna, hversu annt honum væri um | P&S :146 |
ég ætlaði að biðja ykkur hjónin að sýna mér þá ánægju að koma | P&S :180 |
og hampa þeim, og varð hún að sýna þá hverjum manni, sem var | M&K I,4 :70 |
þeim, og segir: Verið þér ekki að sýna þessa ómynd! Hún nær í | M&K I,6 :95 |
mér hann aftur, verið þér ekki að sýna hann, það er ómynd. Og | M&K I,6 :96 |
í burtu; þeir eru vanir, flagararnir, að sýna, hverjir þeir eru, þegar þeir | M&K I,15 :211 |
húsinu í lás, svo sem til að sýna, að hún vilji, að þessum | M&K I,16 :214 |
er skammt hérna frá, ég ætla að sýna þér hann að gamni mínu, | M&K I,17 :234 |
hún mér; ég held ég verði að sýna þér hana, greyið mitt, fyrst | M&K I,18 :245 |
hitt ætla ég heldur að ráðast að sýna þér staf. Í þessu þrífur | M&K I,18 :245 |
á þér. Tekur hann þá berlega að sýna Grími, að tvisvar getur gamall | M&K I,20 :265 |
þess, er framborinn var, fer hann að sýna á sér ferðasnið, tekur til | M&K II,1 :326 |
lát mannsins míns, og þar næst að sýna mér lítil deili þess, hvað | M&K II,1 :331 |
unninn? Eða er þér ekki farið að sýnast, elskan mín, eins og mér, | P&S :70 |
vart má hann við þola, því að sýran var illköld mjög; tekur hann | M&K I,9 :136 |
hann; þá kveðst hún hafa sannspurt, að sýslumaður ætti sér, eins og segir | M&K I,11 :151 |
þeirra dætranna, enda væri það líklegt, að sýslumaður vildi unna honum þess kvonfangs, | M&K I,11 :151 |
kallaði annar á Gísla og sagði, að sýslumaður vildi finna hann, áður hann | M&K II,4 :356 |
Líður nú svo fram um veturinn, að sýslumaður fæst ekki um, þó hann | M&K II,5 :358 |
dapran löngum. Það var eitt skipti, að sýslumaður sat einn saman hjá konu | M&K II,5 :358 |
framast erlendis, og fannst það á, að sýslumaður fýsti hann í öllu; hét | M&K II,5 :360 |
daginn að skreppa fram á dalinn að sækja hitt og þetta smálegt, er | P&S :15 |
föður sínum til og bað hann að sækja sig, og fór hún þá | P&S :32 |
ég veit ekki, hvert hann ætti að sækja góðmennskuna; dúfan hefur aldrei komið | P&S :39 |
fyrir einn að verjast en þrjá að sækja, en land Skrælingja herskátt mjög | P&S :78 |
harla leiður af því að þurfa að sækja allt til annarra, sem ég | P&S :134 |
þú komst hingað, að þú ættir að sækja hingað að verða kaupmanns maddama. | P&S :140 |
kvöldið komu þeir Möller og Kristján að sækja stúlkur sínar, og fylgdust þau | P&S :143 |
til Reykjavíkur. Þenna dag átti kaupmaður að sækja boð nokkurt hjá kaupmanni einum | P&S :158 |
grunar mig, að henni muni fýsilegt að sækja boðið, og mun þá Guðmundur | P&S :177 |
bóndi hennar geta komið því við að sækja veisluna, enda væri þá enginn | P&S :177 |
við náum þeim, er við eigum að sækja á brekkuna, en höfum veðrið | M&K I,2 :33 |
fóturinn en þér, trippan þín, til að sækja hann? Vinnukonan lét sem hún | M&K I,3 :43 |
inn yfir háls hingað að Hamri að sækja tvo sauði; hann átti þá | M&K I,3 :47 |
kalla hana hún Sigga beiddi mig að sækja til þín búrlykilinn, hún er | M&K I,4 :66 |
kominn piltur frá Hálsi, sem á að sækja hana, hann segir presturinn hafi | M&K I,6 :99 |
kostir fyrir höndum, sá er einn að sækja menn til að bjarga honum | M&K I,8 :122 |
fer Guðrún ráðskona fram í búr að sækja honum mjólk að drekka. Ekki | M&K I,9 :136 |
skipi, það var Indíafar og átti að sækja náttúrusteina til Kappadosiu. Náttúrusteina, já, | M&K I,13 :178 |
ert þá ekki svo góður heim að sækja, að þú bjóðir inn gestum | M&K I,19 :254 |
sökina og ætlaði prestur á vorþingi að sækja Bjarna til fullra sekta um | M&K I,21 :268 |
hum. Nú höfðum vér raunar ætlað að sækja mann þenna til fullra sekta | M&K I,21 :273 |
meðan þeir áttu saman við þá að sælda. Ormur dvaldist nokkra daga í | P&S :99 |
Þegar þau Indriði komu, gengu þau að sænginni og heilsuðu Ingveldi með kossi, | P&S :173 |
að þegar farið var að gæta að söðli Rósu, var hann móttakalaus og | P&S :186 |
söðull; en sá vandi var á, að söðullinn átti að vera með enska | P&S :187 |
hingað til Reykjavíkur og er nú, að sögn manna, heitin manni þar í | P&S :154 |
þeim eftir þenna þráflutning; þeir sáust að sönnu oft á mannfundum og ypptu | P&S :6 |
eins og aðrar griðkonur; nam hún að sönnu öll innanbæjarverk, sem hún sá | P&S :27 |
og klæðabúningurinn. Danska tungu hafði hún að sönnu lært af Ormi bróður sínum, | P&S :86 |
Sigríðar mestum tíðinum sæta; kvenþjóðinni þótti að sönnu ofur mikið gaman að því | P&S :88 |
væruð húsfreyjan í húsinu. Hér er að sönnu allt viðhafnarlítið, en ef til | P&S :162 |
bóndi hennar væri efnilegur til dansleika; að sönnu hefði hann sundlað nokkuð á | P&S :201 |
hana? Ekki hef ég nú það að sönnu sem stendur, þó þætti mér | M&K I,4 :60 |
títt á landi hér. Húsin voru að sönnu flestöll orðin nokkuð forn, og | M&K I,5 :78 |
en svo, að ekkert byggi undir. Að sönnu höfðu þau alla þá varúð, | M&K I,7 :100 |
góðum þrifum og öll til reiðu, að sönnu væru nokkur nærföt í þvotti, | M&K I,10 :144 |
til átthaga sinna, mundi það og að sönnu verða, að mikið reyndi á | M&K I,11 :151 |
hafa skilið vináttu okkar. Veit ég að sönnu ekkert óráðvant eða illt til | M&K I,14 :202 |
þá eignast ég aldrei neina unnustu. Að sönnu er það satt, að ég | M&K I,15 :207 |
þér vinnumann? sagði húsfreyja. Ónei, ekki að sönnu, það var hvorttveggja og bæði; | M&K I,16 :219 |
letjandi þessa máls. Telja má ég að sönnu mág minn séra Sigvalda með | M&K I,22 :286 |
yður af annarra fávizku. Presti þótti að sönnu Þórdís taka að gjörast harla | M&K I,24 :305 |
henni flugu í huga ýmsar hugsanir. Að sönnu lagði Þórdís engan trúnað á | M&K I,25 :315 |
get ekki lengur við hana strítt. Að sönnu sé ég nú lítið eða | M&K II,5 :360 |
til, en súpuna er ég vanur að sötra á eftir. Grími hafði ekki | M&K I,13 :186 |
hún góðar gáfur og stillingu til að taka áminningum systur sinnar; kom svo | P&S :29 |
þau voru börn, var nú búinn að taka aðra stefnu í hjörtum þeirra | P&S :34 |
vildi helst, að þú værir búinn að taka við því öllu saman og | P&S :50 |
fáu jarðaskikum; ég vil þú farir að taka við jörðinni hérna, en ekki | P&S :50 |
segi ég þér fyrir; þú verður að taka við kofunum hérna eins og | P&S :50 |
Og þá yrðir þú, vænti ég, að taka þér einhvern kvenmannsræfil. Já, ekki | P&S :50 |
sveitinni; og til hvers skollans er að taka þá, sem ekki á spjarirnar | P&S :51 |
þá veistu það, að þú átt að taka hann, því ekki get ég | P&S :52 |
Þau hafði hann einhvern tíma orðið að taka upp í skuld af dönskum | P&S :53 |
fari í þær hendur; ég verð að taka henni móður þinni tak, svo | P&S :68 |
og ekki hefði hún beðið sig að taka aftur neitt svar; sagðist hún | P&S :69 |
sér og stekkur af baki til að taka konuefnið af baki, en laust | P&S :74 |
eftir við náunga yðar og vini að taka þennan virðulega yngismann, monsér Guðmund | P&S :75 |
brotið svo odd af oflæti sínu að taka Þóru til jafnrar virðingar við | P&S :86 |
lestirnar; maður verður að flýta sér að taka það, sem maður ætlar og | P&S :90 |
sagði, að hann væri ekki búinn að taka allt upp hjá sér enn | P&S :94 |
Reykjavíkur. Nú er þar til máls að taka, sem áður var frá horfið, | P&S :101 |
senda yður þenna miða til þess að taka af öll tvímæli. Ég ætla | P&S :125 |
hugsaði hún þá, að ekki tjáði að taka orðum hans með gamni einu, | P&S :132 |
en ég hef ásett mér eftirleiðis að taka mér kvenmann til að vera | P&S :134 |
hefði látið það að orðum Guðrúnar að taka upp annan búning. Sá var | P&S :149 |
á daginn. Fór hann þá betur að taka eftir þessu og gætti að | P&S :151 |
er þar þá fyrst til máls að taka, að nafn mitt er Indriði | P&S :154 |
glaum og gleði og þurfa ekki að taka hendinni til neins nema þess, | P&S :159 |
á, að þér sneiðið yður hjá að taka þátt í gleðinni og glaumnum | P&S :159 |
og stendur hér fyrir utan, en að taka ástarhjali kvongaðra manna. Sigríður stóð | P&S :168 |
henni var og veitti henni þjónustu, að taka tvo kistla, er þar voru | P&S :173 |
leiddi Indriða þangað og biður hann að taka sér sæti; en síðan tekur | P&S :178 |
Þorsteinn matgoggur áskilið sér rétt til að taka toll af öllum matarbirgðum, er | P&S :194 |
varð nokkuð vopnahlé, og fóru menn að taka sér neðan í því, því | P&S :195 |
Guðmundur frá Búrfelli gleymdi því ekki að taka álitlegustu kjötbitana; en samt var | P&S :198 |
um leið. Æ, ég skammast mín að taka á móti þessu öllu saman. | P&S :203 |
mundi ég ekki hvetja þig til að taka nokkra af þeim, og lengi | P&S :204 |
þeir, og nú höfðu þeir ætlað að taka kokkinn og beita honum. Margur | M&K I,1 :20 |
hann ekki venju sinni um það að taka ekki hvíld, fyrr en hann | M&K I,2 :29 |
seint á fjallið; en það verður að taka því, sem að höndum ber, | M&K I,3 :49 |
smátt og smátt fóru menn aftur að taka kæti sína. Sigurður bóndi var | M&K I,4 :57 |
húsfreyja, að föðurleysingjar og munaðarlausir verða að taka allt með þökkum, sem á | M&K I,4 :60 |
mín, að ég er ekki vanur að taka fram fyrir hendurnar á þér | M&K I,4 :62 |
hann ekki; ætlir þú að fara að taka með henni af hreppnum eða | M&K I,4 :63 |
draga, fyrst guði mínum góðum þóknaðist að taka þá til sín, sem menn | M&K I,4 :64 |
til þín búrlykilinn, hún er búin að taka ofan pottinn, hún ætlar að | M&K I,4 :66 |
í Hlíð urðu ásátt um það að taka Sigrúnu að sér, hafði Þórdís | M&K I,5 :73 |
nema þegar eitthvað þurfti fljótlega til að taka, en hélt hana jafnan sæmilega | M&K I,5 :74 |
ég mundi ekki vera ófús á að taka mér hann fyrir kapelán og | M&K I,5 :83 |
mér að fresta því ekki lengur að taka einhvern geðfelldan mann mér til | M&K I,5 :84 |
hvern pening en hvar á hann að taka það, hróið, bláfátækur maður eða | M&K I,5 :86 |
Já, víst, handbókina, hann hafði gleymt að taka hana með sér í morgun | M&K I,6 :99 |
gat ekki undir eins við snúizt að taka hann, þegar búið var að | M&K I,7 :107 |
mölunarverkið, hún er nú sumsé farin að taka upp á því, blessuð ráðskonan | M&K I,7 :107 |
húsfreyja flóa nýmjólk handa honum til að taka úr honum skjálftann. Ekki höfum | M&K I,8 :123 |
jafnan ófriður búinn. Ráðskona hyggst nú að taka stegginn og láta hann út; | M&K I,9 :137 |
engin af griðkonum var þess fús að taka að sér starfa Þóru, var | M&K I,9 :138 |
reiðum höndum, hvenær sem til þarf að taka. Guðrún svarar, að svo skuli | M&K I,10 :140 |
er þénaralaus, og bað ég hann að taka Þórarin, og er nú hér | M&K I,10 :142 |
þar til hann hefur aldur til að taka við prestsvígslu, enda kemur honum | M&K I,10 :144 |
þarf, sé til, þegar til þarf að taka. Guðrún sagði, að ekki skyldi | M&K I,10 :144 |
Þórarinn eftir áskorun prests hafði afráðið að taka þjónustu hjá sýslumanni G...., tjáði | M&K I,11 :147 |
mun betra til vonar og vara að taka eitthvað til, til að fara | M&K I,12 :155 |
roðnaði út undir eyru, flýtti sér að taka saman bollana á borðinu og | M&K I,12 :166 |
skipi, að þegar hann var búinn að taka við öllu spikinu, sást lítill | M&K I,13 :178 |
vikur og þrjá daga, þú átt að taka rétt eftir! já, margt hef | M&K I,13 :182 |
bíð ég ekki, ég er fljótur að taka fæðuna, á meðan hún er | M&K I,13 :186 |
þá, að eitthvað verður til bragðs að taka, og sezt hann nú jafnan | M&K I,14 :193 |
þann tíma, að menn eru vanir að taka dagverð, gengur Þórdís fram; þar | M&K I,15 :206 |
er endasleppur. Ég hef beðið Finn að taka við seðli frá þér, elskan | M&K I,15 :209 |
á því, að heimilisfólkið væri farið að taka til þess, og ekki veit | M&K I,16 :215 |
presturinn réði mér heldur til þess að taka hann og sagði hann væri | M&K I,16 :218 |
hún muni biðja Bjarna á Leiti að taka við henni, sé hann kunningi | M&K I,17 :232 |
Árni hleypur af baki og ætlar að taka steininn úr hliðinu, sér hann | M&K I,17 :233 |
að ég ætla að biðja þig að taka af mér kvenmann til geymslu. | M&K I,17 :237 |
að hann væri ekki þurfandi fyrir að taka Sigrúnu upp af götu sinni, | M&K I,18 :249 |
en stekkur þó upp og ætlar að taka hrossið, og er hann kemur | M&K I,19 :253 |
konungi eður þeim, er sektarfé áttu að taka eftir hann að lögum. En | M&K I,21 :269 |
prestur lætur til leiðast og lofar að taka sættum fyrir hönd Gríms. Er | M&K I,21 :271 |
honum sýndist, og þyrftu þeir ekki að taka það til greina framar en | M&K I,21 :275 |
þeir félagar úr garði og ætla að taka hestana fyrir utan túnið, en | M&K I,22 :289 |
hitt: Sigurður bóndi minn beiddi mig að taka hjá yður blaðsneypu, sem óvart | M&K I,24 :302 |
átt ættingja, sem að réttu á að taka arf eftir þig, og þó | M&K I,25 :317 |
það, hvern hún hafi í hyggju að taka sér til ráðuneytis eða lögráðanda, | M&K II,1 :326 |
og svo, að hún hefur neitað að taka á móti þeim að þessu | M&K II,1 :332 |
rétti að þeim, sem við átti að taka, og sagði síðan: Þetta var | M&K II,3 :341 |
þau, eins og þegar smali ætlar að taka frá einhverja aðkomukind. Þórarinn stóð | M&K II,4 :347 |
í baðstofuloft, og segir hann vinnukonum að taka við Gísla og annast skóföt | M&K II,4 :349 |
að hann treysti sér ekki til að takast svo langa og örðuga ferð | P&S :128 |
ég aftur, því mér þykir gaman að tala við þig. Þessar urðu fyrstar | P&S :14 |
hann hafa villst og voru farnir að tala um að leita hans; en | P&S :16 |
settist á garðvegginn og þótti gaman að tala við bróður sinn; og er | P&S :28 |
Æ, hvernig getið þér nú farið að tala, heillin góð! Þetta mun henni | P&S :40 |
blíðlega og segir: Mig langar til að tala nokkur orð við yður, áður | P&S :42 |
um þetta, sem við vorum um að tala, er ekki réttast fyrir þig, | P&S :52 |
Mér er þökk á að fá að tala við hana. Árni fór þá | P&S :54 |
mínu, og svo langaði mig til að tala við yður fáein orð einhvern | P&S :56 |
stóð svo á, að ég var að tala við mann, sem ég átti | P&S :58 |
menn sjá; því við engan var að tala, er hún gæti trúað fyrir | P&S :62 |
ekki vekja hana, en tók nú að tala við Sigríði. Sigríður var venju | P&S :65 |
einu, eins og þær hefðu verið að tala um eitthvað annað. Gróa dvaldi | P&S :69 |
með bréf og vilji fá fljótt að tala við Orm. Þá verð ég | P&S :81 |
það mál, og þótti henni betra að tala það óbjagað, sem hún kunni, | P&S :86 |
þeim. Maður getur þó ekki verið að tala þvert um huga sinn, sagði | P&S :91 |
þessi smáræðis andartök, þegar hann var að tala við þig; svei mér, ef | P&S :97 |
og þá fór hann undir eins að tala um þig og spyrja mig | P&S :97 |
ligg ég þar; en án gamans að tala, getum við hvergi fengið að | P&S :107 |
bréfinu. Mér hefði þótt vænt um að tala við hana sjálfa, sagði Indriði | P&S :118 |
maður var það, sem þér voruð að tala við áðan? Það veit ég | P&S :119 |
til hennar Sigríðar og vildi fá að tala við hana; það er líkast | P&S :119 |
fundið þig heima eða ekki fengið að tala við þig einslega um það, | P&S :121 |
að sjá þig og lofa mér að tala við þig nokkur orð. Og | P&S :121 |
hann ekki fengið færi á því að tala einslega við hana. Þegar hann | P&S :129 |
að eða fengið tækifæri til þess að tala við yður einslega, þó mig | P&S :132 |
þér, að mér þykir ætíð skemmtilegt að tala við yður. Og því er | P&S :133 |
yður, bústýruefnið mitt, sem ég þurfti að tala við í kvöld; ég þarf | P&S :160 |
og við fáum þá enga ró að tala og skemmta okkur. En nú | P&S :164 |
óuppfyllta í þessum heimi en þá að tala við þig, áður en ég | P&S :174 |
kominn áfram, sagði Indriði. Ég ætlaði að tala nokkur orð við þig, Bárður | P&S :181 |
einu keraldskríli; en hvað er um að tala, það er eldur, eilífur eldur | P&S :182 |
og þau Búrfellshjón, og fóru sumir að tala um það, að ekki mundi | P&S :185 |
en þessa angana ætla ég ekki að tala um; þeir héngu á mér | P&S :189 |
hina næstu rímu, og fara konur að tala um söguna. Verður þá sá | M&K I,1 :15 |
þarf ég margt fleira við yður að tala mér til ánægju og gagns | M&K I,1 :23 |
koma, tekur hún í hálfum hljóðum að tala við sjálfa sig, og var | M&K I,3 :43 |
fyrir framan rúm Þuríðar og tók að tala við hana: Hvernig líður þér, | M&K I,3 :44 |
skemmtunar, en þó langar mig til að tala um nokkuð við þig, fyrst | M&K I,4 :59 |
hann frá okkur, því ekki var að tala um verkin hans og trúmennskuna | M&K I,4 :61 |
aftur að því, sem við vorum að tala um áðan, þá skilst mér, | M&K I,4 :66 |
en komdu inn aftur, ég ætla að tala við þig. Sigrún fór, en | M&K I,4 :67 |
sem ég oft hef ætlað mér að tala um við hann; ég lét | M&K I,5 :83 |
er nú margt, sem ég þarf að tala um við yður, blessaður húsbóndi | M&K I,7 :106 |
var nú annað, sem ég ætlaði að tala um og þér megið ekki | M&K I,7 :107 |
hafi verið, sem prestur hafi verið að tala við hann þar í stofunni, | M&K I,7 :113 |
viljað segja mér, hvað presturinn var að tala við þig. Jæja, þá verður | M&K I,7 :113 |
hum, hum! og þarf ég ekki að tala ljósara, því víst skilur þú, | M&K I,10 :141 |
þá aftur til orða: Ég var að tala um, að þér munduð vilja | M&K I,11 :149 |
þann dag allan; var henni uppsigað að tala um Þórarin og hafa hann | M&K I,11 :150 |
til þess aftur, sem við vorum að tala um, Þorsteinn góður, um náttúrusteinana; | M&K I,13 :181 |
geði, segir predikarinn. Hvað varst þú að tala um predikunina í dag, Grímur | M&K I,13 :184 |
getað munað hana. Ég var ekki að tala um ræðuna í dag, sagði | M&K I,13 :185 |
og segir: Ég hef lengi ætlað að tala við þig, Sigrún mín. Já, | M&K I,14 :200 |
dreyrrauðan, en þorði þó fátt um að tala annað en það, að hann | M&K I,16 :214 |
var setzt á rúmið og tók að tala við Sigurð, gekk hún þegar | M&K I,16 :215 |
sínu, ef hann kinokar sér við að tala um nokkuð, upp á hverri | M&K I,16 :215 |
hingað, fyrr en ég var búinn að tala við þig, eins og ég | M&K I,16 :218 |
við, og á meðan var ég að tala við hana, og svo sté | M&K I,18 :248 |
Bjarni sæll, þó drengurinn hvarflaði hingað að tala við meyjuna; en hitt er | M&K I,20 :262 |
sagði prestur, ekki er um annað að tala; sjálfsagt þriðjungur af öllum föstum | M&K I,23 :297 |
þeim, það er ekki til neins að tala um það við mig oftar. | M&K I,23 :299 |
en síðan muni hún biðja prest að tala við sig og hafi hún | M&K I,24 :301 |
til brottferðar, en kveðst þó verða að tala nokkuð við prest, áður hún | M&K I,24 :301 |
það, sem ég ætlaði við yður að tala, prestur minn, heldur hitt: Sigurður | M&K I,24 :302 |
umtali og kvað nógan tíma til að tala um það síðar, og sleppti | M&K II,1 :324 |
Sigrún mín, ég þóttist vera búin að tala við hann það, sem ég | M&K II,2 :334 |
missa hann, ætla ég nú ekki að tala um, mín eina huggun er | M&K II,4 :350 |
en svo, hróið; ég ætla ekki að tala frekar um það við yður | M&K II,4 :351 |
fullt í fangi, Grímur og prestur, að tala niður milli þeirra, og komu | M&K SÖGULOK :368 |
Ingveldur sæl, að setja skrattans pottlokið að tarna á höfuðið á barninu! og | P&S :62 |
trúi ég því nú heldur fyrir að tarna, sagði Sigríður, en nú er | P&S :100 |
Keilirinn, sem þú sér þarna, fjallið að tarna til suðurs, uppmjótt, einstakt og | P&S :113 |
minn góður smíðað betur en nesið að tarna. En mikil eru verkin mannanna, | P&S :114 |
og Viðey, eyjuna þarna stóru; fjallið að tarna, það er Esjan, hún er | P&S :114 |
kemur sér nú vel við stúlkurnar, að tarna. Æ, hvað varðar mig um | P&S :115 |
að austan, sem kom með bréfið að tarna til hennar Sigríðar og vildi | P&S :119 |
hef munað eftir þeim en bréfið að tarna verður að fara líkan veg | P&S :124 |
góður, og mikið er blessað veðrið að tarna fagurt, og mikið yndislegt er | P&S :137 |
er ofaukið þar. Segðu nú ekki að tarna, elskan mín! Ég er sannfærð | P&S :143 |
var ætíð skýr og skrýtin, fiðrildið að tarna, sagði Sigurður og brosti við; | M&K I,4 :63 |
getur eigi sofnað; tekur hún þá að tauta við sjálfa sig í hálfum | M&K I,25 :313 |
ekki þarflegt hjal, sem þú ert að tauta við sjálfa þig. Þá segir | M&K I,25 :314 |
þarna, Þórdís mín, ég var ekki að tauta neitt nema bænirnar mínar, eins | M&K I,25 :314 |
Indriða var jafnan að vera eitthvað að tálga og því næst að sinna | P&S :7 |
Mér er svo vel við þig, að tárin koma fram í augun á | P&S :24 |
starði á hann, og sá hann, að tárin komu fram í augun á | P&S :170 |
ekki mikið hnjask, og heyrir Hjálmar, að tekur að hrikta í þeim, og | M&K I,9 :134 |
gallalaust saman, áður móðir hans fór að telja saman lambsfóður og preststíundir á | P&S :8 |
henni enga vanta. Meðan Sigríður var að telja, var forsælan komin ofan í | P&S :13 |
furðanlega æfingu hafði hann í því að telja saman fiska og fjórðunga og | P&S :48 |
hafa það skipti flogið í hug að telja saman jarðarhundruð Sigríðar og landskuldavættir | P&S :75 |
að fara. Og ekki er ég að telja það úr, sagði Hrólfur dræmt, | M&K I,3 :52 |
sögur, og sýnist oss því réttara að telja þær orsakir, er vér hyggjum, | M&K I,6 :90 |
að vera. Það er þá fyrst að telja, að Sigrún var nýrisin úr | M&K I,6 :90 |
velti vöngum. Hugsar þú, Grímur góður, að telja mér trú um, að það | M&K I,13 :187 |
á borðfð og ætlaði að fara að telja. Þá stóð húsfreyja upp, gengur | M&K II,1 :330 |
af baki aftur og reyna til að teyma hana á veg; en allt | P&S :36 |
venjulega rétt skilin; hitt veit ég, að til er og önnur grein, sem | P&S :153 |
sæmilegast, og er þó líkast til, að til eins dragi um vort ráð. | M&K I,2 :34 |
lengra komizt, og er það líklegt, að til eins dragi fyrir okkur báðum. | M&K I,2 :36 |
gjört sér um að kjassa þig, að til þess yrðu refarnir að vera | M&K I,4 :66 |
verið og getur ekki ímyndað þér, að til hafi verið meiri maður en | M&K I,13 :187 |
lægi sem bezt á Sigrúnu og að tilefnið mundi vera það, að henni | M&K I,11 :150 |
víni, sem jafnan hefur þau áhrif, að tilfinningar manna verða þar af örari. | P&S :146 |
niður í moldarbinginn á þann hátt, að tindinum var stungið ofan í moldina, | M&K I,14 :197 |
mér sýnist þau séu nú farin að tíðkast, hin breiðu spjótin; það eru | M&K I,22 :285 |
yrði fagurt afspurnar, ef það færi að tíðkast, og þeir, sem það gjörðu, | M&K I,24 :302 |
orði, að hann Guðmundur sinn ætti að tína flærnar úr rúminu sínu, þegar | P&S :47 |
dag, og fóru smátt og smátt að tínast í burtu, þegar á daginn | P&S :77 |
stofu, var kirkjufólkið smátt og smátt að tínast á stað, og urðu nú | M&K I,13 :174 |
stofunni, en sá var aðeins munurinn, að tjöld og borðbúnaður voru glæsilegri í | P&S :72 |
og gekk nú aftur nefsneiðing ofan að tjörn og sama veg, sem hann | P&S :135 |
hliðar og yfir Austurvöll og þaðan að tjörninni og gengur með henni og | P&S :130 |
minn, að pilturinn sé farinn nokkuð að togna, þér verðið að fara að | M&K I,12 :162 |
uppréttur. Sauðamaður hafði gefið allt upp að torfi, og með því hann uggði, | M&K I,8 :117 |
torfi, og með því hann uggði, að torfið mundi ekki geta haldizt uppi | M&K I,8 :117 |
væri bezt meðferðin á þessum ástarbréfum að tortýna þeim, þegar búið er að | M&K I,15 :212 |
þá af hinu, að hann hugsaði, að tóbaksendi sá, sem séra Sigvaldi ætlaði | M&K I,9 :130 |
og hafði læst hvorritveggja hendinni utan að tréveggnum og límdi sig svo fast | P&S :165 |
og vel eltur. Hjálmar var vanur að troða kyllinum fram á handlegg sér | M&K I,9 :128 |
peninga fyrir Hamarinn, sem hann ætlaði að troða upp á mig: svo það | M&K II,2 :334 |
einn af sauðunum, gengur með mörinn að troginu og leggur hann þar saman | M&K I,22 :281 |
því. En þetta, sem ég ætla að trúa yður fyrir, er það, að | P&S :64 |
þar á bæ, að hún þyrði að trúa fyrir því. Þenna sama dag | P&S :65 |
innan brjósts, ef augum kvenna er að trúa. Að svo búnu beiddi móðir | P&S :154 |
við sjálfan sig, en á ég að trúa því, að það verði ekki | M&K I,9 :126 |
þú ert öðrum. Ertu það barn að trúa því, að hann séra Sigvaldi | M&K I,16 :220 |
sagðist ekki vita, hverjum hann ætti að trúa, þar eð svo margir sannorðir | M&K II,3 :339 |
þetta hjal, það er ekki vert að trúa þessum þvættingi; maður má ekki | M&K II,3 :340 |
kvíða um það, hverju hann ætti að trúa. Þó varð sú hugsun yfirsterkari | M&K II,4 :352 |
frá ferðum þeirra feðga; segir hann, að tröllið á Leiti hafi tekið þá | M&K I,20 :266 |
af diskinum kjötflykki eitt og réttir að Tudda, en hann tekur við báðum | M&K I,7 :108 |
hverjum manni hvumleiður. Það var hvorttveggja, að Tuddi kunni lítt til verka, enda | M&K I,7 :102 |
í búri og eldhúsi. Nú þótt að Tuddi hvorki væri mikil bæjarprýði eður | M&K I,7 :104 |
nú skjótt yfir sögu að fara, að Tuddi segir presti, hvers hann sé | M&K I,8 :115 |
dagar, en einn morgun var það, að Tuddi er rekinn úr baðstofu og | M&K I,9 :127 |
af tóbaksbitanum. En af því annaðhvort, að Tuddi átti örðugt með að þegja | M&K I,9 :130 |
á vegi fyrir Sigrúnu, og þó að Tuddi venjulega væri ekki kvikur á | M&K I,9 :133 |
það höfum vér þó fyrir satt, að Tuddi hafi sagt presti af hið | M&K I,9 :139 |
sína stúlku. Veðri var svo varið, að tungl var í fyllingu og himinninn | P&S :144 |
Indriði, skalt einhvern tíma koma yfir að Tungu í vetur og finna hana | P&S :24 |
foreldra sína að lofa sér yfir að Tungu að finna Siggu, og játtu | P&S :25 |
kominn aftur fyrir vökulok. Indriði kom að Tungu, og fagnaði Bjarni honum vel | P&S :25 |
vetur; en nokkrum sinnum kom hann að Tungu á þeim missirum, og varð | P&S :27 |
sækja sig, og fór hún þá að Tungu, og tók faðir hennar við | P&S :33 |
þess á millum gjöra sér ferðir að Tungu, þó lítið væri annað erindi | P&S :34 |
maður á annað eins sæmdarheimili og að Tungu? En margs þarf við; ekki | P&S :39 |
Ingveldur lét hvern mann, sem kom að Tungu, segja sér þessar fréttir og | P&S :43 |
sama dag kom Gróa á Leiti að Tungu. Ingveldur hafði lagst að sofa | P&S :65 |
Ingibjörgu. Loksins kom Gróa aftur fram að Tungu, og spurði Sigríður hana, hvernig | P&S :69 |
var. Komu þeir fóstrar þá fram að Tungu, og festi Ingveldur þá Guðmundi | P&S :70 |
það kom Guðmundur nokkrum sinnum fram að Tungu; en jafnan var Sigríður mjög | P&S :70 |
leið. Sigríður komst um kvöldið fram að Tungu; og urðu menn þess nú | P&S :77 |
snemma morguninn eftir. Þegar Ormur kom að Tungu, var móðir hans mjög svo | P&S :173 |
kemur einhvern tíma eftir helgina fram að Tungu. Hún móðir mín ætlaðist svo | P&S :190 |
þá ekki þurfa það mál lengur að túlka, skyldi Sigurður aðeins heita því | M&K I,12 :173 |
taka hrossið, og er hann kemur að túngarði, er hesturinn hlaupinn út á | M&K I,19 :253 |
hann. En er Egill er kominn að túngarði, stekkur hann þegar yfir, en | M&K I,19 :255 |
um 18. öld að hlynna mjög að túngörðum eða vörzlugörðum þeim, er hinir | M&K I,17 :232 |
honum og gjöra grundina þá arna að túni, eða heldurðu ekki það? Þetta | P&S :206 |
Þau eru rétt að segja komin að túninu. Þá var nær hádegi en | P&S :74 |
hrúgaldið færðist nær og leið heim að túninu. Sást þá, að þetta var | P&S :186 |
En er þeir félagar áttu allskammt að túninu í Holti, verður Þóri litið | M&K I,3 :53 |
og varð það með þeim hætti, að tveir vinnumenn gengu til, tók annar | M&K I,9 :137 |
hann þá berlega að sýna Grími, að tvisvar getur gamall maður orðið barn. | M&K I,20 :265 |
ég sagði þér það, sagði prestskona, að tvær jungfrúrnar hérna nærindis hefði baldýrað | M&K I,6 :96 |
og ég ætla að leyfa mér að tylla mér við hliðina á yður. | P&S :164 |
fara mundi, þegar hann væri búinn að töfra Sigrúnu og henni snúinn hugur, | M&K I,18 :249 |
hafa fundið það að bolnum Guðmundar, að tölurnar voru ekki allar af sama | P&S :53 |
geta þess, að þér óskuðuð yður, að ullin yðar og fiskurinn seldist vel | P&S :131 |
tíundu og elleftu öld; segja þeir, að um þær mundir hafi enginn hafís | P&S :3 |
það fórst fyrir með svofelldum hætti, að um vorið fékk hún svo illt | P&S :16 |
að finna mig, því þú veist, að um ekkert hef ég að ásaka | P&S :121 |
þar gistingar um nóttina. Heimamaður sagði, að um gistingu mundi honum ekki verða | M&K II,4 :346 |
til að mynda eitt, húsakynnunum þarf að umbreyta, mig vantar bæði búrið og | P&S :160 |
raðaði kringum sig smjörbelgjum. Honum sýndist, að umbúðirnar á einum bögglinum væri farnar | P&S :48 |
því, sem þeir Grímur höfðu haft að umtalsefni. Hér er nú, segir hann, | M&K I,12 :171 |
hann gæti heyrt betur og komist að umtalsefninu, og þó málfæri þeirra ekki | P&S :111 |
hérna, ég vildi þú hefðir eitthvað að una þér við. Og það var, | M&K I,6 :91 |
Af því, sem sagt er hér að undanförnu, mun lesarinn geta ráðið, að | P&S :128 |
meira kapp á þetta mál en að undanförnu. Þegar Sigrún kom í baðstofu | M&K I,14 :201 |
hann það mundi þykja nokkuð brátt að undið að bera það mál þegar | M&K I,12 :173 |
svo ákaft tóbakið í munni sér, að undrum gegndi, og spýtti um tönn | M&K II,1 :331 |
þekki eða hef nokkuð gott upp að unna, nema systur mína, og veit | M&K I,22 :286 |
hyggja, að Bjarni yrði tregur mjög að uppfylla þetta skilyrði, og beiddi þess, | M&K I,21 :275 |
í öllum þeirra puncter og clausulis að uppfylla. Setjum við svo þessu okkar | M&K II,1 :329 |
fyrstu dökkblátt, en var þó farið að upplitast fyrir elli sakir og orðið | M&K I,22 :280 |
að miðju og gamalli kúamykju mokað að utan. Á syllunni rétt fyrir ofan | P&S :46 |
annað er eigi inni fyrir en að utan má sjá; er það þá | P&S :153 |
dyrunum var læst og lykill í að utan, rykkti hann í skyndi upp | M&K I,7 :101 |
hafði verið á það grjót mikið að utan. Ekki var búið að gefa | M&K I,8 :117 |
finnur, að hann nær upp úr að utanverðu, og býr þannig til glugga | M&K I,2 :39 |
upp ljúka; þvers fyrir ofan hurðina að utanverðu var felld dyrafjöl, stóð þar | M&K I,5 :79 |
heldur út og upp á tóftina að utanverðu, hérna er dálítil smuga, sem | M&K I,8 :120 |
að hún hafði tekið eftir því, að úr þilinu við höfðalag hennar var | M&K I,5 :82 |
Sigvalda prests, er hann var vanur að útbýta þeim á hverjum löghelgum degi, | M&K I,12 :156 |
ekkert til tíðinda, þar til líður að úthalli, og situr prestur að venju | M&K I,8 :115 |
verða neitað, það sé ekki vani að úthýsa ferðamönnum en sýslumann getur þú | M&K II,4 :346 |
er það? Ekki annað en það að útvega henni Sigríði systur minni góðan | P&S :84 |
að Þórarinn tókst það á hendur að útvega vistina hjá maddömu Á., og | P&S :84 |
vistuð; eða því reynið þér eigi að útvega yður aðra bústýru, sem bæði | P&S :134 |
loksins nuddað manninum mínum af stað að útvega sér menn til þess að | P&S :179 |
þér töluðuð um og báðuð mig að útvega, reynist eftir kunnugra manna frásögn | M&K I,1 :22 |
í sveitinni, sem hefur beðið mig að útvega sér vinnumann, ráðvandan og duglegan, | M&K I,12 :168 |
mér lá á manninum. Baðstu prestinn að útvega þér vinnumann? sagði húsfreyja. Ónei, | M&K I,16 :218 |
nefnduð við mig fyrir yðar hönd að útverka og umgangast, nefnilega kýrkaupin, og | M&K I,1 :22 |
augasteinninn sinn og eftirlætið. Sigríður fór að V... með föðursystur sinni; hjá henni | P&S :29 |
að vasla pollana; yður þykir gaman að vaða aurinn og krapið upp í | P&S :132 |
þótt ég ætti alla mína ævi að vaða eld og fara yfir ófærur, | P&S :132 |
dauflegt í gröfinni, ásetur Sigurður sér að vaka um nóttina og bíða svo | M&K I,2 :39 |
segja þér það; presturinn sagði mér að vaka í nótt og gæta að, | M&K I,22 :290 |
úr hjásetunni, en örðugar gekk honum að vakna á morgnana svo snemma sem | P&S :8 |
er hann þó nægur til þess að valda mér ógleði, því ástinni er | P&S :155 |
reiðum höndum, og varð þetta bráðum að vana, að hverja stund, sem hann | M&K I,14 :191 |
sýnast, elskan mín, eins og mér, að vandi sé velboðnu að neita? Þér | P&S :70 |
heillin góð, í söfnuðinum, sem verður að vandlæta öðrum til viðvörunar; það segist | M&K I,24 :302 |
kaupmaður utan á það og sá, að var á því karlmannshönd; síðan snýr | P&S :119 |
á einhverja stúlku, sem hann sá að var vöknuð, og segir: Hana dreymir | M&K I,2 :27 |
held ég, og seinast á sunnudaginn að var. Þú vísar honum hingað inn, | M&K I,12 :158 |
er hann vænti sér mest trausts að, var fallinn, en það var töfrastafur | M&K I,19 :251 |
Til hins sama sá hann og, að var bent í bréfi séra Sigvalda, | M&K II,4 :353 |
ég þá skömm eftir mig liggja að vara hana ekki við svikunum, þar | P&S :157 |
fram á mér, sem ég ætlaði að varast, mér tók að leiðast, og | P&S :160 |
hún breytti, og ásetti sér jafnan að varðveita, en það var málið og | P&S :86 |
neita og sagði því svo lágt, að varla heyrðist, snöktandi: Ég veit það | M&K I,4 :68 |
hann vandfýsinn og heimtufrekur um flest, að varla mátti gjöra honum nokkuð til | M&K I,7 :102 |
er hún þá mjög sorgbitin, svo að varla mátti hún halda tárum; gengur | M&K I,15 :205 |
hræðsla mikil, ofsjónir og ofboð, svo að varla mátti hann haldast í sænginni. | M&K I,25 :311 |
langa og fagra ræðu um það, að varlega væri trúandi öllu, sem sagt | M&K II,3 :338 |
getur hann ekki gjört að sér að varpa orðum á hann, veltir nú | M&K I,13 :184 |
Hlíð var hálsinn svo ágætlega varðaður, að vart mundi koma svo svört hríð, | M&K I,2 :32 |
sækir hann nú svo mikill kuldi, að vart má hann við þola, því | M&K I,9 :136 |
mínum; það veit ég að vísu, að vart mun hann hafa ætlað mér | M&K I,22 :286 |
og börnin, sem hafa gaman af að vasla pollana; yður þykir gaman að | P&S :132 |
kerið og allt til botns, svo að vatnaði sýrunni yfir bol og herðar, | M&K I,9 :135 |
vestur um fjöll, uns hann kom að vatni einu miklu; þar fann hann | P&S :17 |
saman, og hnígur viðtal þeirra helzt að veðráttu og hvernig vora mundi. Egill | M&K I,12 :165 |
Sigga mín, hlauptu ofan og gættu að veðrinu og kveiktu um leið. Sigríður | M&K I,3 :48 |
eftir að Ormur var suður kominn, að veður var fagurt, en vegir þurrir, | P&S :99 |
átt tal saman um bréf Þórarins, að veður var illt, og þótti Sigurði | M&K I,16 :213 |
sem presti, að ekki mundi hægt að vefengja það. Tekur þá prestur í | M&K II,1 :330 |
árdags andvarann leika sér að því að vefja hverja fjallahyrnuna eftir aðra með | P&S :185 |
hann síðbúinn mjög, er hann þurfti að vefja sig snærum mörgum; hann var | M&K I,20 :260 |
Danmörku, en sendir voru til Íslands að vega saltfisk, stika léreft og mæla | P&S :85 |
hans dýrasta víni, en hann ætlaði að vega þá næstu nótt. Nú kom | P&S :198 |
ofan til axla og vill freista að vega sig með handafli upp úr | M&K I,8 :121 |
yfir honum, en ekki verður því að vegi að reyna til að koma | M&K I,25 :313 |
götuna fót fyrir fót og vildi, að vegurinn yrði sem lengstur og seinfarnastur, | M&K I,18 :249 |
öllum orðfall dálitla stund; Sigríður sá, að veikindin höfðu gengið svo hart að | P&S :173 |
að nokkur vildi þá til verða að veita honum; en betur var hann | P&S :80 |
aðeins glöddu þau sig af því að veita boðsmönnum sínum vel og ríkmannlega | P&S :196 |
til fylgdar, og segir prestur honum að veita þeim góða fylgd. Hjálmar býst | M&K I,20 :260 |
ekki vakið einhvern upp til þess að veita mér liðsinni, hefur það og | M&K II,1 :328 |
sinn, að hún sjái sér sæmra að veita þeim viðtöku, ella hafa ekkert. | M&K II,1 :332 |
ekki ugglaust, að faðir hans yrði að vekja hann á stundum nokkuð hvatskeytlega; | P&S :8 |
minntist þess, er þú hést mér, að vekja máls á bónorðinu, og mun | P&S :42 |
sem vilja, gjörið þér vel í að vekja mig úr þeirri saklausu vonarleiðslu, | P&S :64 |
mér, Sigga? Gaztu ekki látið vera að vekja mig, tæfan þín? Þú lézt | M&K I,2 :28 |
vöku, kindin þín! Ég sagði henni að vekja þig, mælti Sigurður, því ég | M&K I,2 :28 |
var. Þá var orðið svo ljóst, að vel mátti sjá til að skrifa. | P&S :63 |
Indriði minn, að segja svo fyrir, að vel fari um hana Gróu okkar | P&S :191 |
við lækinn. Hvammurinn er svo víður, að vel mætti búa þar til tíu | P&S :205 |
voru bæði stórar og svo þéttar, að vel mátti sjá frá einni til | M&K I,2 :32 |
langt, en svo var það lagað, að vel mættum vér trúa því, að | M&K I,6 :92 |
hann mest má og svo hátt, að vel mundi hafa heyrzt rastarlangt eður | M&K I,9 :135 |
hálfum hljóðum, en þó svo hátt, að vel mundi Grímur hafa mátt heyra: | M&K I,12 :161 |
að heimilisástæður hans væri svo góðar, að vel mætti honum græðast fé eða | M&K I,13 :174 |
sagði Bjarni hreppstjóri, að best væri að velgja dálítinn mjólksopa ofan í hana, | P&S :6 |
segir: Mikinn garp höfum vér hér að velli lagðan, eður hvern látið þér | P&S :19 |
umskipti, að Sigurður bóndi hafði tekið að velli gömlu baðstofuna og reist hana | M&K I,5 :72 |
fleira; og veistu, hvað ég er að velta fyrir mér í huganum? Nei, | P&S :138 |
góður, sagði Bjarni. Grímur fór þá að velta vöngum og strjúka saman höndunum, | M&K I,20 :261 |
af því að þá tók hann að velta tuggunni hraðara í munni sér | M&K II,1 :328 |
því tóku menn, að Indriði fór að venja þangað komur sínar, sem hann | P&S :34 |
skilið, þér hafið verið fyrirmynd annarra að venja börn yðar til góðra siða, | M&K I,12 :168 |
og smátt og smátt tók hann að venja þangað komur sínar, þó ekki | M&K I,14 :191 |
vilja, og eftir það tekur hann að venja komur sínar að Leiti. Biður | M&K I,19 :252 |
hingað, þá vil ég ráða þér að venja ekki komur þínar hingað til | M&K I,19 :255 |
ég ekki sagt þér það, kona, að venja þig af þessu nöldri; þú | M&K I,20 :258 |
þá féð að spekjast, en Indriði að venjast við að fara nógu snemma | P&S :8 |
faðir hennar henni það. Sigríður gekk að venju ofan að ánni og fram | P&S :15 |
var seint á engjaslætti. Sigríður gekk að venju með griðkonum á engjar, fór | P&S :28 |
eftir bardagann, og segir: Sálmurinn er að venju 101. í bókinni: Þá Ísraelslýður | P&S :81 |
nóttina; en morguninn eftir var hann að venju snemma á ferli og sat | P&S :124 |
svo muni vera og muni hann að venju sitja í skemmu sinni. Kveður | P&S :180 |
mesta happaskepna, og ef hún hafnast að venju, stendur hún til að verða | M&K I,1 :22 |
og stórvirkjum. Er nú lesinn húslestur að venju, en síðan er Hallvarður til | M&K I,1 :23 |
engum vinaraugum á gest, tautaði hún að venju eitthvað fyrir munni sér og | M&K I,1 :23 |
tíðinda heima að Hlíð. Þar var að venju lesinn húslestur, og að því | M&K I,3 :41 |
fram á lofti og ætlar nú að venju að hvíla sig nokkra stund | M&K I,3 :42 |
og reykti, en húsfreyja var gengin að venju að sofa niðri í húsi, | M&K I,5 :82 |
líður að úthalli, og situr prestur að venju í loftherbergi sínu, en Sigrún | M&K I,8 :115 |
var fram í stofu, slæddist hann að venju frá kvörninni og tvísté fyrir | M&K I,9 :127 |
hann til baðstofu og slórir þar að venju fram eftir deginum og er | M&K I,9 :133 |
að biðja um lykilinn. Hann er að venju, Grímur minn, í glugganum, sagði | M&K I,12 :159 |
til, að messufært varð. Tíðagjörðin fór að venju reglulega fram. Prestur var ekki | M&K I,12 :163 |
minn? sagði meðhjálpari og velti vöngum að venju. Hvað sýnist yður, prestur minn? | M&K I,12 :172 |
matreiðslu. Tók Sigrún þá kistil sinn að venju og ætlar að skoða bréf | M&K I,15 :204 |
og óþrifaleg. Egill gjörir sig nú að venju heimakominn, dregur hann alla reipadræsuna | M&K I,16 :213 |
pör af lesi, smjörið er sjálfsagt að venju tíu fjórðungar eftir fimm kúgildi | M&K II,1 :324 |
presti Hamar, og svo mundi hann að venju flytja leigur og landskuld að | M&K II,1 :324 |
átroðningi eða slægjubletti, sem vant er að vera hneykslunarhella nágranna á Íslandi; en | P&S :4 |
fararinnar, og fyrirbauð hreppstjóri nokkrum manni að vera svo djarfur að ljúka upp. | P&S :5 |
yndi og ánægja Indriða var jafnan að vera eitthvað að tálga og því | P&S :7 |
sér allajafna á leiðinni fram eftir að vera að hugsa um álfafólkið á | P&S :13 |
getur ekki verið álfabarn, það verður að vera einhver smalapiltur. Úr brekkunni, sem | P&S :13 |
væri fallegt barn, og bað Indriða að vera henni góðan. Um þetta leyti | P&S :18 |
segir: Mér sýnist enginn vafi þurfa að vera á um hana, markið mitt | P&S :22 |
játtu þau því, en segja honum að vera kominn aftur fyrir vökulok. Indriði | P&S :25 |
var honum meir en svo um að vera saman við móður sína, er | P&S :25 |
slag, spilið er ónýtt. Varð þá að vera sem Ingveldur vildi, og gefur | P&S :26 |
er barn; en hvernig ætti ég að vera það, nema hún væri mér | P&S :30 |
svo lengi þú lifir. Berðu þig að vera góð og guðelskandi, bljúg og | P&S :32 |
að skilja, og Indriði hefði orðið að vera skynskiptingur, ef hann hefði ekki | P&S :35 |
þig, Guðmundur minn, að vinstrarnar ættu að vera margar, sem eftir voru í | P&S :49 |
á þér, því ekki ertu vön að vera svona fálát með öllum jafnaði; | P&S :65 |
Þú hefur það af einhverjum þínum að vera svo smátæk, elskan mín! Þetta | P&S :68 |
að fara fram eftir; þú verður að vera þar í nótt, til þess | P&S :73 |
rétt, en þó varð nú svo að vera, og áskildi Ormur sér að | P&S :81 |
varð ég að láta mér lynda að vera sæmilega gáfaður, og nú er | P&S :83 |
ráða, finnst mér þurfa meira en að vera vel gáfaður. Hvaða vandaverk er | P&S :84 |
þá, hvort Sigríði væri þar gott að vera, en Þórarinn játti því og | P&S :84 |
við kaupmennina kemur það sér vel að vera heldur glöð í bragði og | P&S :90 |
hana ekki? Hún er þó búin að vera hérna í Víkinni meir en | P&S :93 |
í hug, blessuðu, því orsök verður að vera til alls. Ekki held ég | P&S :96 |
og tekurðu það saman við það að vera kaupmanns maddama hérna? Æ, það | P&S :98 |
Á. og kona hans báðu hann að vera velkominn hjá sér svo oft | P&S :99 |
að halda, eða á ég lengi að vera að nudda á þér um | P&S :108 |
tók þar upp bréfið, hún á að vera Bjarnadóttir, trúi ég, já, Bjarnadóttir; | P&S :117 |
að ég yrði leiður á því að vera lengur í þessu blessaða landi | P&S :123 |
eftirleiðis að taka mér kvenmann til að vera hjá mér í húsinu og | P&S :134 |
staðar annars staðar. Þó þetta kynni að vera allt saman vel boðið, þá | P&S :134 |
öllu dulið það, sem dulið á að vera; hugrenningar þínar læðast á vörum | P&S :136 |
til fjallanna, og mig langi til að vera komin mitt á milli fjallanna | P&S :138 |
önnur en sú, sem er vön að vera, þegar pilti líst á stúlku | P&S :140 |
ég, hvað þú hugsar, Sigríður mín, að vera ekki farin að búa þig | P&S :142 |
fara í hann. Hugsar þú þér að vera á íslenska búningnum í kvöld, | P&S :142 |
að ég á ekki önnur föt að vera í, enda vil ég ekki | P&S :142 |
verður maður þó að minnsta kosti að vera ekki svo afkáralega klæddur, að | P&S :143 |
hún var yngri, og óskaði sér að vera komin aftur austur; einnig virtist | P&S :149 |
á hún nú systir mín skemmtilegt að vera boðin þar hjá honum kaupmanni | P&S :159 |
maður getur óskað sér betra en að vera kaupmannskona og vera alls staðar | P&S :159 |
bauð henni. Þarna í handraðanum eiga að vera nokkur bréf, bundin saman með | P&S :174 |
greni? Kallið þér það ekki forlög að vera komin hingað upp í afdali? | P&S :178 |
vandi var á, að söðullinn átti að vera með enska laginu, því Rósa | P&S :187 |
að klifa á því; svo varð að vera sem húsfreyja lagði fyrir. Þar | P&S :187 |
ormunum þeim arna. Einn anginn varð að vera eftir heima, og gekk þó | P&S :189 |
enginn, sem ekki hefur reynt það að vera fátækur. Ég veit það, sagði | P&S :203 |
mæla það, að við þyrftum ekki að vera jarðnæðislaus, þar sem við eigum | P&S :204 |
og lengi hefur mig langað til að vera hérna í sveitinni; en nú | P&S :204 |
Hamri, meðan hann lifði og kysi að vera þar. Þau Sigurður og Þórdís | M&K I,1 :8 |
ætla að biðja að lofa mér að vera í nótt, sagði aðkomumaður, því | M&K I,1 :16 |
heyrir hann þá, hvað um er að vera, og kallar hann þá á | M&K I,2 :27 |
því ekki þótti honum gott þar að vera, en er hann vill upp | M&K I,2 :40 |
mínum sjónum; það er ekki spaug að vera upp á fjalli í þessu | M&K I,3 :49 |
í hana Illubrekkn, þá á hann að vera allur hægri, ef hann er | M&K I,3 :52 |
í það, sem hann Þórir álítur að vera fært, þá er ekki annað | M&K I,3 :53 |
ekki hugsað annað en hún yrði að vera hér þetta árið, sem kemur; | M&K I,4 :59 |
Þorsteinn heitinn lifði, þá, varð hún að vera hér, því þó það væri | M&K I,4 :61 |
henni af hreppnum eða hún eigi að vera hér í sveitarskyni, þá skal | M&K I,4 :63 |
þig, að til þess yrðu refarnir að vera skornir, að hann á endanum | M&K I,4 :66 |
leitt með okkur? en þæg yrðirðu að vera. Sigrún svarað kjökrandi: Já, fóstra | M&K I,4 :69 |
sig um, en þó yrði allt að vera skellt og fellt fyrir fardaga | M&K I,5 :84 |
það, sagði prestur, hann átti aldrei að vera annað en varaskeifa, og hverjum | M&K I,5 :85 |
Hlíðarhjónin hafa beðið að lofa henni að vera hér um tíma, hvernig fellur | M&K I,5 :86 |
hérveru hennar, þó það yrði svo að vera, fyrst þau mæltust til þess; | M&K I,5 :86 |
að hún að þessu sinni virtist að vera fegri og fríðari en hún | M&K I,6 :90 |
og fríðari en hún var vön að vera. Það er þá fyrst að | M&K I,6 :90 |
að liggja fyrir okkur, Sigrún litla, að vera saman, samt leizt mér undir | M&K I,6 :94 |
segir hálfömurleg: Æ, þér áttuð ekki að vera að fá honum hann. Þórarinn | M&K I,6 :95 |
var, og þessu næst varð hann að vera alls staðar, þar sem nokkurs | M&K I,7 :104 |
til mölunarinnar, en þó varð svo að vera sem ráðskona vildi; drattaði hann | M&K I,7 :105 |
að skammta, en bágt er manni að vera alls staðar í sömu andránni, | M&K I,7 :107 |
yðar eigin munni, hvað mikið á að vera í henni gípu, þegar mér | M&K I,7 :107 |
kvöldið, að eigi muni smábörnum hent að vera í sauðahúsi þá nótt. En | M&K I,8 :118 |
neins. Já, það verður nú hver að vera eins og hann er skapaður, | M&K I,9 :131 |
en vissu ekki, hvað um var að vera, urðu þau mjög felmtruð og | M&K I,9 :135 |
góðra fengja, svo að betra væri að vera á faralds fæti en að | M&K I,9 :138 |
fegurðina og kostina, sem ekki á að vera á sumum; en það er | M&K I,10 :143 |
en ætlað var, þá verður svo að vera, og vil ég; að það | M&K I,10 :144 |
þó hún sæi, að svo yrði að vera, og var hún jafnan sorgbitin, | M&K I,11 :147 |
þéna þessu guðspjalli? Það verður þó að vera eitthvað hér, það átti að | M&K I,12 :156 |
að vera eitthvað hér, það átti að vera heill árgangur, ég gaf honum | M&K I,12 :156 |
engir eftir nema þeir, sem ætluðu að vera þar um nóttina. Einn af | M&K I,13 :174 |
um nóttina, og áttu sínir tveir að vera í hvorri hvílu. Þeir feðgar, | M&K I,13 :183 |
sá matur, er þar var í, að vera til vara, ef þrot bæri | M&K I,13 :183 |
því, að Agli þótti kærast jafnan að vera þar, sem Sigrún var, og | M&K I,14 :191 |
föður þíns, að þú þyrftir eigi að vera í vandræðum með að haga | M&K I,14 :194 |
við fyrsta högg, og yrðu menn að vera stöðugir í bæninni og óþreytanlegir; | M&K I,14 :201 |
Það er í öllum viðskiptum bezt að vera hreinn og einlægur, en einkum | M&K I,14 :202 |
mér er fyrir öllu og ætti að vera huggun mín í útlegðinni. Ég | M&K I,15 :207 |
14 hesta, og er einum ætlað að vera hestasveini; ég á að skrifa | M&K I,15 208 |
einhvern tíma línu; það þarf ekki að vera langt, fáein orð frá þér | M&K I,15 :209 |
eins og þetta, og hefði átt að vera löngu gjört; þú hefur þó | M&K I,16 :215 |
si svona. Hvað átti það þá að vera? frétti Þórdís. Að honum væri | M&K I,16 :216 |
ég gengi frá. Það hefur átt að vera vináttubragð, sagði Þórdís og glotti | M&K I,16 :219 |
um rætt, að þér er hvumleitt að vera á bæ saman við Egil | M&K I,17 :231 |
Bjarni heilsar Þórdísi og biður hana að vera þar velkomna þú ert sjaldséður | M&K I,17 :233 |
að biðja þig að lofa stúlku að vera hér í sumar hjá þér | M&K I,17 :237 |
hannyrðunum, eftir það hún er búin að vera á prestsetrinu? Ónei, ekki var | M&K I,17 :238 |
að ég skal læra þig til að vera artugri, kunningi! Í þessu stekkur | M&K I,18 :241 |
þó ekki í rauninni ásetningur Hallvarðs að vera skaðamaður hans, enda lét Hallvarður | M&K I,18 :241 |
sem Sigurður hefði þó heitið því að vera flytjandi þessa máls. Báru þeir | M&K I,19 :251 |
Bjarna þegar orð og biður hann að vera varan um sig og gefa | M&K I,19 :256 |
fengi brauð; bjóða þau Hlíðarhjón Þórarni að vera þar um nóttina, en hann | M&K I,22 :287 |
sér hann, að svo muni verða að vera; veit hann þá og, að | M&K I,22 :288 |
nein skilyrði önnur. Sjálfsagt er skilyrðið að vera mér hlýðinn og eftirlátur, eða | M&K I,23 :297 |
til neins fyrir ykkur gömul hjón að vera að halda í þetta kot, | M&K I,24 :304 |
En það mun sumsé ekki eiga að vera sending? Ónei, ekki vill það | M&K I,25 :313 |
við eigum nú skamma hríð eftir að vera saman, því svo segir mér | M&K I,25 :316 |
hér eru nærstaddir, hef ég beðið að vera við og sjá, að ég | M&K II,1 :330 |
sóknarpresturinn hefur tekið ykkur hingað til að vera vitni sín við afhendingu peninga, | M&K II,1 :330 |
landareign; en þóknist yður, prestur minn, að vera hér í stofunni og yfirlíta | M&K II,1 :330 |
því sem hún átti að sér að vera. Eftir messuna fór hún bráðlega | M&K II,3 :339 |
þar vel fagnað; biður prestur hann að vera þar um nóttina, segist prestur | M&K II,3 :342 |
þig fyrir bréfið? Já, það á að vera einhvers staðar bréfmiði hjá mér | M&K II,3 :343 |
Gísli minn, að hún eigi ekki að vera ósjúk? Gísli kveðst ekki bera | M&K II,3 :343 |
þá Gísli, að það verði þá að vera þetta bréf, sem hann hafi | M&K II,4 :349 |
og sig minni að hafi átt að vera á því, sem hann tók | M&K II,4 :349 |
hefði ekki séð blekklessuna, sem átti að vera á horninu á bréfi því, | M&K II,4 :354 |
í sumar. Svo hefur það orðið að vera, sagði Gísli, því líka var | M&K II,4 :356 |
tók Þórarinn sér far og átti að vera kominn til skips í seinustu | M&K II,5 :361 |
sá hún þá engan veg til að vera þar lengur, enda var hún | M&K SÖGULOK :366 |
Helga; fékk hann þá Sigrúnu til að vera fyrir framan á búi sínu | M&K SÖGULOK :366 |
hásumar væri, en ellidauð átti hún að verða, því hafði Indriði heitið; var | P&S :7 |
að hægjast um málbeinið og hvíslingarnar að verða tíðari. Guðsást fyrir mig, segir | P&S :38 |
sköpuðum hlutum; ég treysti mér til að verða stórríkur, ef ég hefði aðrar | P&S :58 |
er víst eitthvað kátlegt, ég fer að verða forvitin; hver sem nú hefði | P&S :119 |
þegar kringumstæðurnar breytast. En þér ættuð að verða kaupmannskona eða faktorskona hérna í | P&S :123 |
eða faktorskona hérna í Víkinni. Ég að verða kaupmannskona, það veit ég ekki, | P&S :123 |
því þess háttar menn eru vanir að verða svo hægir og blíðir eins | P&S :128 |
ætluðuð, jómfrú góð, að lofa mér að verða yður samferða þenna, litla spotta, | P&S :133 |
að ég held, að sú ætli að verða raunin á um melana, að | P&S :133 |
það, á sunnudaginn, sem kemur, á að verða dansleikur? Því hefur verið skotið | P&S :139 |
að þú ættir að sækja hingað að verða kaupmanns maddama. Ég held við | P&S :140 |
aldir til smíðahúss. Hann ásetti sér að verða þess vísari, hverju það sætti, | P&S :151 |
á auðarúminu, þá fór mér ekki að verða um sel æ, æ! ætlar | M&K I,1 :10 |
hafnast að venju, stendur hún til að verða snemmbær; samt sem áður þorði | M&K I,1 :22 |
að hann á endanum ætlaði sér að verða skaðlaus; eða hefur hann aldrei | M&K I,4 :66 |
en undir það, að saumabjart fór að verða. Hún sat á stól við | M&K I,6 :89 |
og þó leiztu ekki út til að verða svo afbragðs falleg eins og | M&K I,6 :94 |
Sigrúnu, eins og honum þætti fyrir að verða að styggja hana, því hann | M&K I,6 :96 |
færðist nær, þess starsýnna tók honum að verða á diskinn, og loks getur | M&K I,7 :108 |
eigi ekki fyrir mér að liggja að verða Þórarins aðnjótandi, þá er mér | M&K I,10 :143 |
líta að altarispípunum, ef messað kynni að verða, og þeirra orsaka vegna verð | M&K I,12 :159 |
kirkjunni. Hann mundi með tímanum eiga að verða meðhjálpari eftir föður sinn, því | M&K I,12 :163 |
dragnist með þér, þó þér kunni að verða það að litlu liði en | M&K I,20 :257 |
talað var. Tóku þeir nú allir að verða ölvaðir, gestirnir, en prestur drekkur | M&K I,21 :276 |
þú svara, ef ég byði þér að verða kapelán hjá mér með þolanlegum | M&K I,23 :297 |
mál er það, þó mér kynni að verða eitthvað úr kotinu, því ég | M&K I,24 :304 |
þessar reytur, sem eftir mig kunna að verða, og svo veizt þú, Þórdís | M&K I,25 :317 |
náum ekki Þrívörðum; veit ég það, að verði okkur þess auðið, verður hann | M&K I,2 :33 |
nú eru hér, með því skilyrði, að verði fébætur gjörðar á hendur Bjarna, | M&K I,21 :273 |
að heldur vildi ég vita það, að verðið hans Hamars gengi í málskostnaðinn, | M&K II,2 :334 |
fyrir tóftum, þar sem sögurnar segja, að verið hafi vel hýst höfðingjasetur. Sjón | P&S :3 |
telja þær orsakir, er vér hyggjum, að verið hafi til þess, að hún | M&K I,6 :90 |
malað, á meðan á því stendur, að verið er að gjöra við hana. | M&K I,9 :133 |
að fyrra bragði, sem líklegt er, að verið hafi, því enginn veit annað | M&K I,24 :302 |
er þá í rauninni réttara en að verja því litla, sem við eigum, | M&K I,4 :64 |
hafi hann þá átt hendur sínar að verja og honum verið veittar árásir | M&K I,24 :302 |
vígi gott og betra fyrir einn að verjast en þrjá að sækja, en | P&S :78 |
við hliðina á öðru, var Egill að verki við það húsið, sem first | M&K I,14 :196 |
meðan, svo að við göngum jafnsnemma að verkinu. Grímur lét sér það að | M&K I,13 :184 |
vildi hann ekki vera annars staðar að verkinu en sem næst Sigrúnu, og | M&K I,14 :191 |
og moldaði vegginn. Egill gekk fast að verkinu á milli og nær því | M&K I,14 :196 |
hún þá hafa gjört heldur mikið að verkum og segir nú blíðari rómi: | M&K I,4 :68 |
en samt gjörði það svo mikið að verkum, að hjá henni vaknaði umhugsun | M&K I,25 :315 |
við hliðina á honum og tók að versla fyrir sjálfan sig. Þá þótti | P&S :85 |
ég talaði við mann, sem kom að vestan og vissi það allt greinilega; | M&K I,1 :20 |
annars eins, því þegar hann fór að vestan, var gengið af Horni langt | M&K I,13 :177 |
og faðir hans nema það eina, að vesti hans og hálsklútur voru ljósleitari. | M&K I,12 :161 |
hún orðin gjafvaxta og göfug heimasæta. Að vexti var hún orðin svo þroskuð | M&K I,5 :72 |
Eins og Sigrún hafði tekið framförum að vexti og vænleik, eins hafði henni | M&K I,5 :73 |
var hverri konu fríðari og vænni að vexti og yfirlitum. En þó að | M&K I,6 :89 |
ekki þarf orðanna við, til þess að vér með stillingu og siðsemi getum | P&S :63 |
svo ókunnugur, að þú vitir ekki, að vér eigi höfum margar sængur hérna | P&S :105 |
á Stöðum og hjá prestum. Eftir að vér nú stuttlega höfum getið hinna | M&K I,5 :78 |
evangelio: primo eða í fyrsta máta, að vér allir séum vankaðir rétt er | M&K I,12 :157 |
já, þar hef ég nú ítem að vér, rétt er það, etc., hum, | M&K I,12 :157 |
liðið viðtal okkar það í gærna, að vér mundum fara að hitta Filisteann | M&K I,20 :257 |
til orða: Þú sérð, Bjarni sæll, að vér erum hingað komnir, feðgarnir, í | M&K I,20 :262 |
að smíða; það er svo stórt, að við gætum verið þar bæði og | P&S :14 |
frá erindum að segja, sagði Sigurður, að við kumpánar ætlum að biðja hér | P&S :105 |
en veistu hvað? Sýnist þú ekki, að við gjörum best í að ganga | P&S :111 |
þegar komnar að vörðunni; ég vil, að við göngum nú heim aftur og | P&S :114 |
ekki svo búin að gleyma því, að við einu sinni vorum málkunnug, að | P&S :121 |
tekið þeim stakkaskiptum síðan í gær, að við gengum upp að vörðunni, að | P&S :127 |
auki hefur mig dreymt fyrir því, að við komum þar báðar; en með | P&S :139 |
viturleika. Sá varð fyrstur kunningskapur okkar, að við áttum bæði að gæta fjár | P&S :154 |
það, stúlkur. En líst ykkur ekki, að við drekkum nokkur staup af víni, | P&S :164 |
því þá er svo til ætlað, að við Sigríður Bjarnadóttir höldum brúðkaup okkar. | P&S :184 |
yður, maddama Rósa, skemmtun í því, að við færum að reyna einn snúning, | P&S :200 |
búið á Leiti betra en svo, að við eigum eina meri fylfulla, sem | P&S :203 |
að búa? Margur mundi mæla það, að við þyrftum ekki að vera jarðnæðislaus, | P&S :204 |
er þó hvorugur góður: sá annar, að við höldum áfram upp brekkurnar, á | M&K I,2 :33 |
auðið, verður hann vart svo dimmur, að við villumst úr því þangað er | M&K I,2 :33 |
hjálp halda áfram, en óvíst er, að við náum þeim, er við eigum | M&K I,2 :33 |
í fangið; hinn annar er sá, að við snúum nú þegar aftur og | M&K I,2 :33 |
og fer þá varla svo hraparlega, að við rekum okkur ekki einhvers staðar | M&K I,2 :33 |
mér ekki með öllu örvænt um, að við náum Þrívörðum; við erum enn | M&K I,2 :33 |
veðurstöðuna, þá trúi ég því vart, að við getum ekki komizt upp á | M&K I,2 :33 |
þá verður hann varla svo svartur, að við rofum ekki upp í klettinn; | M&K I,2 :33 |
sé ég nú nokkurt færi á, að við komumst lengra, enda veit ég | M&K I,2 :36 |
að leita mannabyggðar, þó svo væri, að við gætum lengra komizt, og er | M&K I,2 :36 |
býr í skapi, sýndist mér réttast, að við hrektum hana ekki frá okkur, | M&K I,4 :61 |
gjöra; mér er ekkert móti skapi, að við dveljum framvegis fyrir henni, krakkaskinninu; | M&K I,4 :62 |
ég segja þér; ég ætlast til, að við tökum hana að okkur og | M&K I,4 :63 |
við; jæja, það er þá réttast, að við hrekjum hana ekki frá okkur; | M&K I,4 :63 |
þá er guði svo fyrir þakkandi, að við höfum efni á því, enda | M&K I,4 :63 |
mig grunar rétt, ætlast til þess, að við víkjum nafninu eitthvað, vænteg. Og | M&K I,4 :64 |
tala um áðan, þá skilst mér, að við séum ásátt um það að | M&K I,4 :66 |
eftir því; en nú er bezt, að við spyrjum hana, hvort hún vill | M&K I,4 :67 |
var allt gaman; heldurðu, skinnið mitt, að við viljum missa þig, sem ert | M&K I,4 :69 |
týndist, og fórst það jafnan fyrir, að við það væri gjört; var hurðin | M&K I,5 :81 |
gamni mínu, en fyrst þú vilt, að við sleppum þessu tali, þá skulum | M&K I,6 :97 |
er það, sagði prestur en svo að við sleppum nú þessu gamni: þér | M&K I,12 :167 |
bíða skal ég á meðan, svo að við göngum jafnsnemma að verkinu. Grímur | M&K I,13 :184 |
mér, að þetta sé hún og að við séum tvö ein, hvað gjöri | M&K I,14 :197 |
biðja hana að fyrirgefa okkur það, að við höfum ekki sagt henni frá | M&K I,15 :207 |
tilhæfan; er það því ráð mitt, að við skiljum nú um stund, og | M&K I,17 :231 |
ég að hafa nokkrar menjar þess, að við höfum fundizt. Slítur hann þá | M&K I,20 :265 |
heita vináttubragð, en satt er það, að við Sigurður minn erum málkunnugir, hum, | M&K I,21 :273 |
þá komið að því, Þórarinn mágur, að við skiljumst að sinni, og óska | M&K I,23 :295 |
Þorsteinsdóttur fyrir hjákonu og það með, að við gjörðum upp reikninga okkar í | M&K I,23 :299 |
gott á vita, þess væri óskandi, að við séra Sigvaldi yrðum jafngóðir vinir, | M&K I,24 :300 |
við höfum svo lengi átt Hamar, að við ætlum ekki að farga honum, | M&K I,24 :302 |
En bústu við því, elskan mín, að við eigum nú skamma hríð eftir | M&K I,25 :316 |
og svo veizt þú, Þórdís mín, að við einhvern tíma veittum honum litla | M&K I,25 :317 |
við kuldahlátur, ekki hugsaði ég það, að við hjónin hefðum átt peninga í | M&K II,1 :327 |
stendur svo á því, ég verð að viðra þau upp, hver veit, nema | M&K I,5 :87 |
er þurr, skelfilega þurr. Þú verður að viðra þig upp við hann, ítem, | M&K I,5 :88 |
okkar; það fer bezt á því, að viðskipti okkar við Staðarfólk sé hér | M&K I,16 :220 |
urðu síðast; en ég vildi óska, að viðstaðan hefði að þessu skipti orðið | M&K I,5 :71 |
langur, en svo lauk um síðir, að Vigfús getur brotið Orm á bak | P&S :79 |
en svo var snoppungurinn laglega réttur að Vigfúsi, að fáir gátu séð með | P&S :79 |
væri skotið fram yfir borðið, hleypur að Vigfúsi og vill hafa hann undir. | P&S :79 |
á þér sem honum Jörgensen heitnum, að vilja fara að stjórna landinu? Þú | P&S :127 |
fyrir í ár, þó einhver kynni að vilja taka hana í dvöl. Heldurðu | M&K I,4 :60 |
til sín, sem menn eru vanir að vilja helzt unna þess litla, sem | M&K I,4 :64 |
að þau fremur voru til þess að villa ferðamenn en að færa þá | M&K I,2 :32 |
annað oftar komið fyrir mig en að villast, þó ég hafi verið svona | M&K I,1 :18 |
þér þau, það er ekki um að villast, og hérna er bréfmiði til | M&K II,4 :348 |
ekki sé talað ljósara; þér haldið, að vinir mínir og frændur eða ef | M&K I,22 :286 |
horfinn eða hafði ekki ráðrúm til að vinna á hana, því hún var | P&S :11 |
fáðu nú gott, því við eigum að vinna. Er þá tekið til að | P&S :25 |
atvinnuvegur að ráðast til Reykjavíkur en að vinna að heyi eða tóvinnu heima. | P&S :88 |
fara yfir ófærur, ef ég ætti að vinna það til þess að geta | P&S :132 |
álitlegustu kjötbitana; en samt var eftir að vinna þá, svo hann fengi fullan | P&S :198 |
varð bjargað. Það tókst hraparlega til að vinna það fyrir bannsett brennivínið. Ég | M&K I,1 :19 |
sé blíður, ef til einhvers er að vinna. Já, hvað sem sumir segja | M&K I,4 :65 |
beið og beið, og þér ætluðuð að vinna hann með laginu, og seinast | M&K I,5 :85 |
heldur þola högg og barsmíð en að vinna annað en það, sem honum | M&K I,7 :102 |
daufir og slinnalegir, þegar þeir eiga að vinna, og svo hugsa ég þessi | M&K I,13 :186 |
hann þá, að fólk er setzt að vinnu; spyr hann húsfreyju, hvort langt | M&K I,1 :13 |
eða hvað minnir þig, Guðmundur minn, að vinstrarnar ættu að vera margar, sem | P&S :49 |
ofan að hendinni og svo þétt, að vinstri nösin nam við handarbakið, og | M&K I,9 :128 |
einum. Þörfin, sem oft gjörir þá að vinum, sem ella mundu ekki vinir, | P&S :38 |
þeirra Þórarins og Sigrúnar. Sumum kann að virðast sem slíkt væri ekki mikið | M&K I,9 :126 |
innréttingar í Reykjavík, við reipslagarafabrikuna, og að virðingum og öllu atlæti gengi hann | M&K I,18 :243 |
að mæla, ég hefði ekki átt að vista hann hingað, fyrr en ég | M&K I,16 :218 |
að hann hefði raunar sjálfur ætlað að vista hann hjá sér, en af | M&K I,16 :219 |
þekkti, og jafna öllu saman til að vita, um hvert brauðið hann Ormur | P&S :8 |
er það, að mig langar til að vita, hvort nokkuð sé til í | P&S :64 |
Möllers og sagði: Hvernig á ég að vita um það? En ætti ég | P&S :131 |
en hitt er mér forvitni á að vita, hverjum hún er heitin þar | P&S :155 |
ljósið, og var honum forvitni á að vita, hvort ekki hefði svo verið; | P&S :165 |
bíddu hérna fyrst; nú ætla ég að vita, hvort ég get ekki fundið | P&S :165 |
bæinn; og þó er einna sárgrætilegast að vita, hvernig fer um feitmetisögnina. Þarna | P&S :182 |
það, sagði bóndi. Það er jafngott að vita, hvað hún segir. Það stóðst | M&K I,4 :67 |
Látið þér í lúkugreyin, nú er að vita, hvort lúkuskörnin taka ekki við | M&K I,7 :108 |
ég ekki, sagði Finnur og fór að vita, hvort hann gæti þokað nokkru | M&K I,8 :120 |
um það klækjunum; það væri fýsilegt að vita, hver hefur sagt yður, að | M&K I,9 :132 |
satt, þá er mér forvitni á að vita, hvert hann fer. Hann fer | M&K I,10 :141 |
í Þórarin, líklega í því skyni að vita, hvernig honum brygði, en Þórarinn | M&K I,11 :149 |
sagði Hjálmar, ég vil nú fá að vita það, hverjir eru að stelast | M&K I,22 :289 |
í blindöskunáttmyrkrinu. Það skaltu aldrei fá að vita, afmánin þín, sagði Finnur og | M&K I,22 :289 |
við. Það sárnaði henni og mest að vita, að svo leit út sem | M&K I,25 :315 |
kveðst hann vera þar kominn til að vita, hvernig hún berist af eftir | M&K II,1 :325 |
um það, að hann væri spekingur að viti; hann hafði hár mikið og | M&K I,12 :158 |
burt riðnir, gengur Sigrún til loftsins að vitja fóstru sinnar; situr Þórdís þá | M&K II,2 :333 |
þeim, er verða til þess heldur að víkja að manni góðu en illu. | P&S :129 |
nú þetta, Rúna mín, ég verð að víkja þér einhverju, um leið og | M&K I,4 :70 |
af fyrir sig; beiddi Sigrún hann að víkja hendi eða fæti fyrir sig | M&K I,14 :191 |
biður þín, sem vandi er frá að vísa, og hver heldur þú, að | P&S :60 |
getað verið að því, sagði bóndi, að vísa honum á dyr, drengtetrinu, þó | M&K I,16 :215 |
má það á engan hátt sæma að vísa honum burt úr vistinni, en | M&K I,17 :231 |
ekki get ég fengið af mér að vísa henni svona út á klakann, | M&K II,4 :351 |
á verða, að hann verði nokkru að vísari í það skipti; tekur nú | M&K I,8 :117 |
tóftinni vos mikið, en ekki orðið að vísari um það, er hann vildi | M&K I,9 :125 |
barin þrjú högg; segir þá bóndi, að víst skuli ganga til dyra; hleypur | M&K I,1 :15 |
Indriða og var svona: Göfuga höfðingskona! Að vísu veit ég það, að það | P&S :63 |
í huga mínum ástæðulausa von; og að vísu þætti mér það léttbærara, að | P&S :121 |
er vini sínum vel segjandi, og að vísu þykist ég hafa þess raun, | P&S :154 |
las hann það, en sagði síðan: Að vísu er það satt, að svo | P&S :156 |
félagi? Þorsteinn sagði, að svo væri að vísu ekki, en þó tæki honum | M&K I,2 :35 |
fyrir okkur báðum. Svo mun það að vísu, sagði Þorsteinn og reis um | M&K I,2 :36 |
þá átti enga viðunandi brún, lítur að vísu svo út sem séra Sigvalda | M&K I,8 :123 |
hana vangefna syni mínum? Sigurður kvaðst að vísu hyggja, að það væri gott | M&K I,12 :173 |
meyjuna, þá mun ég þér það að vísu segja: Still þú þá svo | M&K I,14 :194 |
það þá fyrst, að það er að vísu satt, að ekki á Sigrún | M&K I,22 :284 |
hinna er leitað, og það mun að vísu rétt, og án efa er | M&K I,22 :285 |
mikla velgjörninga að þakka; hann hefur að vísu komið mér til mennta, en | M&K I,22 :286 |
varið föðurarfi mínum; það veit ég að vísu, að vart mun hann hafa | M&K I,22 :286 |
ég er, hvað sem lengra verður; að vísu hefur sýslumaður talað að því | M&K I,23 :296 |
fyrir kapelánsdæminu, að ég eigi hana? Að vísu, sagði prestur, það er skilmáli, | M&K I,23 :298 |
vona ég hún fari sér ekki að voða, því ekki er hún skynskiptingur, | M&K I,17 :238 |
henni og kyssti hana. Vertu ekki að vola lengur, garmur minn, þetta var | M&K I,4 :69 |
ekki reið fyrir það; vertu ekki að vola út af þessu, ég vil | M&K I,15 :210 |
það er lítið lið í því að vola framan í veröldina: hún hæðir | M&K II,2 :333 |
á haust og allra veðra þegar að von, enda hafði harmur sá, er | P&S :128 |
staðar, þar sem nokkurs fengjar var að von, bæði í búri og eldhúsi. | M&K I,7 :104 |
á hinn bóginn sé ég það, að vondir menn geta því uppljóstað, sem | M&K I,17 :231 |
því þurr, en Ljómalind hreytti enn að vonum. Lítið hefði orðið úr innivinnunni, | M&K I,14 :189 |
standa á herðablaðinu. Ekki ætla ég að vorkenna þér það, kunningi, að finna | M&K I,18 :248 |
kvisaðist, að ekki mundi svo bráðlega að vænta þeirra Búrfellshjóna, tóku boðsmenn að | P&S :187 |
og embættið, og sízt er þess að vænta, að þeim bætist það fyrirhafnarlaust, | M&K I,23 :296 |
Ætlarðu ekki að gefa henni eitthvað að væta sig á, hún getur ekki | M&K I,17 :236 |
upp eftir stignum, að skammt var að vörðunni, sjá þeir ganga spölkorn á | P&S :112 |
snúnar aftur og voru þegar komnar að vörðunni; ég vil, að við göngum | P&S :114 |
í gær, að við gengum upp að vörðunni, að ég þekki þig ekki, | P&S :127 |
ekki að mér gjört að hlæja að yður; hvernig getur yður dottið það | P&S :119 |
nú stæði svo á högum mínum, að yður væri til nokkurs að fara | P&S :125 |
að ekki getur hjá því farið, að yður gruni, við hvern ég á; | P&S :153 |
jómfrú góð! Ég vildi óska þess, að yður litist vel á yður; sjáið | P&S :162 |
því ég get getið því nærri, að yður sé ekki rótt, þegar eins | M&K I,3 :52 |
sagt yður, að ég hafi logið að yður. Það hefur enginn sagt mér | M&K I,9 :132 |
sem drottni þóknast; það getur verið, að yður takist það með prettum og | M&K I,24 :306 |
stundu; þeir voru lengi að leita að yður, en ég sagðist ekki vita, | M&K II,2 :334 |
þér væruð, af því mig grunaði, að yður gilti það einu. Það var | M&K II,2 :334 |
ekkí! ekki ertu enn þá búin að yfirgefa mig! nú hleypur hún í | M&K I,1 :10 |
hálfvegis hverft við, þegar Möller fór að ympra á orðinu, sem ekki varð | P&S :133 |
væri því ekki annað fyrir en að yrða á hann að fyrra bragði. | P&S :57 |
er vart höfum séð nokkra grélu, að yrkja af þeim ævintýrum, þar sem | M&K II,5 :357 |
sinni, enda sýndist honum það ráð að ýfast ei til við Þórð, að | M&K II,1 :324 |
þú átt að hafa gætur á, að það hverfi ekki upp af brúninni, | P&S :10 |
en fram eftir hlíðinni er óhætt að það fari; þú skalt ekki hnappsitja | P&S :10 |
Bjarni. Það má og á sjá, að það mun vera móðurnafnið okkar og | P&S :29 |
Og ekki held ég, Gróa mín, að það verði, ef ég má ráða; | P&S :39 |
hefur mér dottið það í hug, að það væri ekki svo fjarri lagi | P&S :51 |
hann, því ekki get ég vitað, að það fari í eldinn hjá honum | P&S :52 |
hún Sigríður á? Heldurðu, fóstri minn, að það gæti tekist? Nú, það má | P&S :52 |
Og ekki kannast ég við það, að það hafi ekki vegist; en er | P&S :54 |
en vera ætti; það getur verið, að það sé eins mikið mín sök | P&S :59 |
móðir; en nú giska ég á, að það verði ekki svo lengi, sem | P&S :60 |
að vísa, og hver heldur þú, að það sé? Ég hef lítið hugsað | P&S :60 |
höfðingskona! Að vísu veit ég það, að það er ekki siður, að konur | P&S :63 |
tómur hugarburður minn, sprottinn af því, að það mæla börn jafnan sem vilja, | P&S :64 |
talað um það, ekki nema það að það er verið að bendla þig | P&S :66 |
gjörir það? Á, það var líklegra, að það væri ekki meiri hæfa fyrir | P&S :66 |
fer með; en guði sé lof, að það er ekki satt, þar færi | P&S :66 |
ber á móti því og segi, að það skuli ekki vera að fara | P&S :66 |
mig við það, veit ég samt, að það er skylda mín að hlýða | P&S :70 |
vænti ég, og ég ætlast til, að það verði 10 pottar hérna á | P&S :73 |
Þú heldur sem sé, sagði Ormur, að það mundi koma út á mér | P&S :83 |
en aðaltré. Af þessu kom það, að það þótti lítið jafnræði, að danskur | P&S :85 |
hef ég ætíð haldið, sagði Sigríður, að það væri nokkuð vandasamt. Það má | P&S :95 |
svo fáa. Og ekki nema það, að það er búið að koma okkur | P&S :95 |
láta þig heyra það, af því að það hugsar, að þú segir mér | P&S :96 |
mér það aftur; en ég trúi, að það sé komin út einhver drápa | P&S :96 |
þú vissir. Ég hugsaði það og, að það væri varlegra að fara þangað | P&S :96 |
í mig, og býst ég við, að það hafi verið lax. Jæja, láttu | P&S :103 |
í bæinn, og sáu þeir Indriði, að það fólk mundi eiga þar heima | P&S :106 |
ekki; þó þykir mér líkast til, að það hafi riðið í dag sér | P&S :106 |
sér til skemmtunar, og getur verið, að það komi ofan úr réttum, því | P&S :106 |
um árið; hann gat þó séð, að það var ekki Hornafjarðartunglið, sem kom | P&S :106 |
þarna; þó get ég ekki ábyrgst, að það sé ekki nein óværa í | P&S :107 |
Ég kann þó aldrei foristilla mér, að það geti hangið rétt saman! Ég | P&S :110 |
Reykjavíkurmálinu, komst hann þó að því, að það mundi þá þykja mestum tíðindum | P&S :111 |
við lítinn kost, og hélt enginn, að það mundi verða aðsetur landshöfðingjans. Hérna | P&S :114 |
austan. Já, en nú sé ég, að það er ekki sem ég hélt. | P&S :115 |
bréfið sem fljótast; það getur verið, að það sé eitthvað, sem þarf að | P&S :118 |
herra Möller! Nei, ég sé það, að það muni bregðast stundum; en hvaða | P&S :118 |
en þá er annaðhvort um það, að það er ekki frá henni, eða | P&S :119 |
bréfin yðar? Þér eigið víst við, að það sé ljótt, ef manni tekst | P&S :120 |
þér þetta bréf í því skyni, að það gæti komist til þín, svo | P&S :121 |
hugmyndir, sem allar lutu að einu, að það gæti ekki verið satt, sem | P&S :124 |
þetta mætti vera nóg til þess, að það væri fullyrt, sem þó ekki | P&S :124 |
brá mér þó við að sjá, að það var skrifað hér í Reykjavík. | P&S :125 |
að kringumstæður mínar eru þannig lagaðar, að það gæti ekki orðið yður til | P&S :125 |
allra heilla, og verið sannfærður um, að það mundi vera mér mikil ánægja | P&S :126 |
alla. Æ, guði sé lof fyrir, að það eru engin stjórnarumbrot í höfðinu | P&S :128 |
því stóð, hittist jafnan svo á, að það var það, sem Sigríði í | P&S :129 |
huganum? Nei, en ég þykist vita, að það sé ekki um fjöllin eða | P&S :138 |
sem líklegast á fram að koma, að það dregur saman með ykkur, en | P&S :140 |
ræðu um þetta efni; sagði Guðrún, að það væri réttast, að þær bæru | P&S :143 |
að ekki gat hjá því farið, að það yrði að fylla hverja viðkvæma | P&S :147 |
og talaði varla svo eitt orð, að það lyti ekki eitthvað að því, | P&S :148 |
manna fjarri sönnu, og má vera, að það sé oftast aðalgallinn á þeim, | P&S :153 |
þess mundi ég helst til geta, að það væri annaðhvort sorg eftir góðan | P&S :153 |
ekki aðeins ástæðu, heldur vissu fyrir, að það er satt, sem ég segi, | P&S :156 |
fyrir skömmu flutt honum þær fréttir, að það væri af ráðið, að Sigríður | P&S :157 |
um vorið, og væri það talað, að það væri í því skyni, að | P&S :157 |
ekki að heldur, því ég veit, að það væri óhæfa að hugsa það. | P&S :157 |
á einhverjum bæ upp í sveit, að það mundi koma hér einhver ókunnugur | P&S :159 |
og leiðinleg, en það vill til, að það er ekki hætt við, að | P&S :163 |
að fornu lagi, enda hygg ég, að það baksárið, er hann héðan fékk, | P&S :176 |
því það segi ég yður satt, að það var hér hætta að fara | P&S :179 |
Já, ég hef heyrt þess getið, að það sé búið að lýsa með | P&S :180 |
að hvorki sé staðurinn svo ríkur, að það sé til bakki að bera | P&S :180 |
meistari Jón segir um ólán barnanna, að það er stærra en það taki | P&S :183 |
þótti í fyrstu sem það nægði, að það væri einhver laglegur kvensöðull, en | P&S :187 |
einhvern veginn í hömina á mér, að það ætti ekki að fara svo, | P&S :190 |
verið til ætlað. Aftur sögðu nokkrir, að það væri ekki sæmandi að láta | P&S :191 |
síðan frá því sagt eftir Gróu, að það hafi hún séð mest vinskapsbragð | P&S :193 |
það í heimahúsum. Haldið þér virkilega, að það sé mögulegt, Ormur? Sem ég | P&S :200 |
sagði kerling, en helzt held ég, að það sé einhver utansveitar, því ekki | M&K I,1 :10 |
En því var ljósið þar sett, að það mætti lýsa inn í húsinu | M&K I,1 :12 |
Þorsteinn? Þorsteinn brosti við og mælti, að það væri ekki. Þá vil ég, | M&K I,1 :14 |
og Kaldadal, þá get ég trúað, að það sé jafnkortara, sé farið fyrir | M&K I,1 :17 |
það var ekki að búast við, að það færi öðruvísi fyrir þessu skipi, | M&K I,1 :20 |
dagurinn, og það er ekki víst, að það verði undir eins borið á | M&K I,2 :26 |
þig, mælti Sigurður, því ég heyrði, að það sótti að þér, þig hefur | M&K I,2 :28 |
eftir ólifað, og taktu eftir því, að það er satt, sem ég segi, | M&K I,2 :30 |
varir við forbrekki mikið og kenndu, að það var Illabrekka, höfðu þeir mikið | M&K I,2 :34 |
hann hefði ei sagt til mannsins, að það skemmdist ekki til vorsins í | M&K I,3 :46 |
fór svo fyrir honum Jóni sjálfum, að það hefur ekki enn leyst upp | M&K I,3 :47 |
dreymdi hana móður hans hann sem að það mundi ekki þurfa að leita | M&K I,3 :48 |
þóttist hún glöggt kenna af málrómnum, að það var Þorsteinn og kvað vísu, | M&K I,3 :50 |
fara með mér? því betra er, að það séu tveir. Ég hef nú | M&K I,3 :52 |
Hrólfur dræmt, en mér sýnist þetta, að það hefði mátt fresta því þangað | M&K I,3 :52 |
í karlmannsföt, og þá ætla ég, að það muni teygjast úr henni á | M&K I,3 :53 |
um stund, en fljótt sáu menn, að það ekki nægði til langframa. Sigrún | M&K I,4 :58 |
góðlynd, ég trúi ekki öðru en að það mætti gjöra úr henni kvenmann, | M&K I,4 :63 |
sjálfum sér, en hitt er það, að það mun þykja töluverð virðing fyrir | M&K I,4 :65 |
þeir segja það hérna í sveitinni, að það séu ekki margir, sem hann | M&K I,4 :65 |
að hún hafði svo mikið hár, að það tók ofan fyrir kné, er | M&K I,5 :73 |
og hverjum var það að kenna, að það dróst í sundur? Þú varst | M&K I,5 :85 |
jarðir; mér hefur dottið í hug, að það gæti lánazt, að þau arfleiddu | M&K I,5 :87 |
Sigrúnar: Ekki hélt ég það þá, að það ætti að liggja fyrir okkur, | M&K I,6 :94 |
ekki yfir þig, bróðir, þú veizt, að það er betra að éta yfir | M&K I,6 :97 |
ég skil ekki það sé réttvísi, að það megi ekki standa, sem þér | M&K I,7 :106 |
mælast til, að þér skæruzt í, að það yrði betri regla á þessu | M&K I,7 :111 |
séð. Aftur gat honum vel skilizt, að það mætti verða sér til hagnaðar, | M&K I,7 :114 |
baðstofulofti ekki alllágt, og kennir prestur, að það er Hjálmar, sem hóstar, og | M&K I,8 :115 |
hjá henni og skoðar og finnur, að það er moðbingur, og reiðist hann | M&K I,8 :117 |
stór, gat þó Finnur glöggt séð, að það var nef húsbónda hans, er | M&K I,8 :121 |
framar í hug að efast um, að það sé húsbóndi hans, er þar | M&K I,8 :121 |
það ekki í hug né hjarta, að það væruð þér; hvernig gat bölvuð | M&K I,8 :121 |
en á ég að trúa því, að það verði ekki í honum góðir | M&K I,9 :126 |
á tóbaksendann, sem hann hélt á að það leitast við hérna, hyskið, að | M&K I,9 :131 |
lítur hann þá aftur og sér, að það er kvenmaður, og gætir hún | M&K I,9 :133 |
en skætingi einum og kvaðst ætla, að það varðaði lítt, enda væri hann | M&K I,9 :139 |
þó mér segi svo hugur um, að það eigi ekki fyrir mér að | M&K I,10 :143 |
svo að vera, og vil ég; að það verði brátt, og því kvaddi | M&K I,10 :144 |
óþakklæti, en jafnframt tjáði hann henni, að það stæði við sama er þau | M&K I,11 :147 |
hendinni um kinn Sigrúnar og segir, að það muni eitthvað ama að henni | M&K I,11 :148 |
prestur, ég hafði þó búizt við, að það hefði orðið messað gjörið þér | M&K I,12 :160 |
hljóð og hefði sungið svo hátt, að það hefði verið allt eins og | M&K I,12 :163 |
til Hlíðar, og má það vera, að það verði þér að gæfu, eins | M&K I,12 :170 |
mínum? Sigurður kvaðst að vísu hyggja, að það væri gott ráð, en hún | M&K I,12 :173 |
var svo mikill fannkomuvetur í Norðurlandi, að það voru átján tröppur ofan að | M&K I,13 :177 |
ofan úr eldhúsi, og svo bráðfeitar, að það makast af þeim hnífurinn köldum | M&K I,13 :182 |
góður, að telja mér trú um, að það sé lygi, sem sannorðir menn | M&K I,13 :187 |
með að haga svo tungu þinni, að það gæti þér til auðnu orðið; | M&K I,14 :194 |
en eftir því þóttist hún taka, að það var ekki einleikið, hversu fylgisamur | M&K I,14 :198 |
hafa ráðið það af orðum Egils, að það muni hafa verið gjört að | M&K I,14 :202 |
að á bréfinu er kveðja og að það er til Sigrúnar Þorsteinsdóttur á | M&K I,15 :205 |
les tvær síðustu línurnar og sér, að það er vísa, og er hún | M&K I,15 :206 |
nú þér að segja, Egill minn, að það hefur verið siður hér í | M&K I,16 :214 |
heyra það, en hitt segi ég, að það væri öll von, þó það | M&K I,16 :216 |
Hlíð, og var auðséð á því, að það hafði veður af smala einhvers | M&K I,17 :224 |
smáar baunir; þeir hafa sagt mér, að það sé búið svona til í | M&K I,17 :236 |
ranni; margt held ég svo vera, að það megi ekki síður nema á | M&K I,17 :238 |
hafa til tekizt, og gat þess, að það hefði ekki verið ætlun sín | M&K I,18 :241 |
Þórdís muni vera því mest mótstæðileg, að það ráð takist. Hallvarður hlýddi vel | M&K I,18 :243 |
í mig, þrællinn! Það vildi ég, að það væri molað hvert bein í | M&K I,20 :265 |
Bjarni kæmist í vanda nokkurn og að það hlytist af trúmennsku hans við | M&K I,21 :269 |
hann komi bráðum; mér þykir líklegt, að það líði ekki á löngu, ef | M&K I,22 :281 |
skapi, og er það þá fyrst, að það er að vísu satt, að | M&K I,22 :284 |
þetta mál betur, og er ákveðið, að það skyldi þó fara af hljóði | M&K I,22 :287 |
hann sá manninn, sér hann þá, að það er Hjálmar tuddi; kastar Finnur | M&K I,22 :289 |
Finnur hafði síðast sagt við hann: að það skyldi verða hans bani, ef | M&K I,22 :291 |
Þórdís mín, en það er líklegt, að það vilji svo til, að það | M&K I,24 :306 |
líklegt, að það vilji svo til, að það verði geymt. Það er líklegt, | M&K I,24 :306 |
í hálfum hljóðum, og heyrir húsfreyja, að það er því líkast sem hún | M&K I,25 :313 |
þér lízt. Ætlarðu þá ekki til, að það haldist, sem presturinn hermir upp | M&K I,25 :317 |
vel geymdan, hum, hum; haldið þér, að það sé svo illa um búið, | M&K II,1 :330 |
skildingi af honum í því skyni, að það sé andvirði fyrir Hamar; og | M&K II,1 :330 |
ekki grátið. Reynslan hefur kennt mér að það er lítið lið í því | M&K II,2 :333 |
lyktum lætur hún Þórarin ráða í, að það sé ætlun sín, að hann | M&K II,2 :336 |
eru að fleygja hérna í sveitinni, að það sé fjölgunar von þar í | M&K II,3 :338 |
sagði prestur: Nú, það var líklegra, að það væri ekki nein tilhæfa í | M&K II,3 :339 |
við voru, glottu við og sögðu, að það mundi ekki hafa verið hún | M&K II,3 :340 |
og fluglæs, en allir nákunnugir vissu, að það var ekki, heldur hitt, að | M&K II,3 :341 |
er svo samt, að ég vildi, að það kæmist áfram með skilum, Gísli | M&K II,3 :341 |
öðrum en þér, því ég veit, að það má biðja þig fyrir lítilræði. | M&K II,3 :341 |
á loft, mér þætti vænna um, að það væri ósatt um hana, stúlkutetrið, | M&K II,3 :344 |
heldur en Gísli; segir þá Gísli, að það verði þá að vera þetta | M&K II,4 :349 |
hann það og sér undir eins, að það er frá Þórdísi í Hlíð; | M&K II,4 :349 |
hann sagði: Ég held, Þórarinn minn, að það logi illa hjá þér ljósið | M&K II,4 :353 |
þó hafði sú hugsun jafnan yfirhöndina, að það mundi satt vera. Þá datt | M&K II,4 :353 |
eitthvað meira, en er hann sá, að það mundi ekki verða, hófst hann | M&K II,4 :355 |
honum engi efi vera á því, að það væri satt, sem Þórdís hefði | M&K II,5 :358 |
hana Ingibjörgu okkar og ímyndaði sér, að það gengi ekki. Og þetta getur | M&K II,5 :359 |
þér farin að ganga svo hratt, að Það kemur til af því, að | P&S :133 |
gjört af Indriða og sagði Sigríði að þakka Indriða fyrir með kossi. En | P&S :24 |
að hugsa fyrir því. Og ekkert að þakka, Gróa mín. Hefði ég verið | P&S :38 |
er það ef til vill meira að þakka sætinu, sem ég sit í, | P&S :83 |
um, svaraði hún: Hverjum á ég að þakka nema yður, herra Möller, fyrir | P&S :147 |
17.. Elskulegi eðlagöfugi tryggðavin! Næst því að þakka yður, ásamt elskulegri hústrú, fyrir | M&K I,1 :22 |
sem hann er, á hann mér að þakka. Og það held ég sé | M&K I,5 :85 |
Salomon; en svo er guði fyrir að þakka, að þau eru ekki heimsk, | M&K I,12 :162 |
það honum Árna mínum á Völlum að þakka, og það veit ég, að | M&K I,12 :162 |
Guðsást, elsku vin! Það er ekki að þakka það, kunningi, þetta skal vera | M&K I,18 :243 |
lagsi og er það ekki mér að þakka eiginlega, en ég átti kunningja | M&K I,18 :244 |
Hallvarð, en Hallvarður segir: Vertu ekki að þakka það, kunningi, fyrr en þú | M&K I,18 :248 |
hvort ég á honum mikla velgjörninga að þakka; hann hefur að vísu komið | M&K I,22 :286 |
Á. Ég hef heyrt þess getið, að þangað væri komin einhver falleg stúlka, | P&S :93 |
víst áfram búskap, og sagt er, að þangað fari í vor aftur Egill | M&K II,4 :350 |
morguninn, rétt áður en hann vaknaði, að þann vetur mundi ekki aflast þar | P&S :112 |
hálsbrún, og var það mál manna, að þann leik léki ekki aðrir en | M&K I,2 :29 |
og hefur Tuddi svo frá sagt, að þann stein hefði hann ætlað að | M&K I,20 :264 |
mjög þessarar ferðar, er þau hugðu, að þannig mætti helst af honum létta, | P&S :102 |
honum litið yfir um og sér, að þar stendur kvenmaður ekki allstórvaxinn; hann | P&S :13 |
og í kring, en sagði síðan, að þar um gæti hann ekki sagt | P&S :21 |
er Sigríður dóttir yðar; segir hann, að þar sé sú kona, er hann | P&S :42 |
það eins og segir í vísunni, að þar kom út einn digur dóni | P&S :54 |
sem mest kvað að, fyrir því að þar voru vistir betri og mjólk | P&S :78 |
hlutir til þess, en sá einkum, að þar var vígi gott og betra | P&S :78 |
af piltum hlaupandi inn og segir, að þar sé úti maður með bréf | P&S :81 |
um hina ungu mennina; þeir vissu, að þar var, ef til vildi, einum | P&S :88 |
þar í búðina, hittist svo á, að þar voru engir nema kaupmaður og | P&S :92 |
tjörninni að austanverðu, því hann hugsaði, að þar mundi vera minnstar mannaferðir á; | P&S :125 |
nokkra, er allir hnigu að því, að þar mundi koma einhver fríður og | P&S :141 |
smiði í Firðinum, gat einhver þess, að þar í Garðahverfinu væri maður norðlenskur, | P&S :150 |
var, að honum hafði missýnst og að þar voru ekki föt, er hann | P&S :165 |
föt, er hann sá sortann, heldur að þar var maður, sem lá þétt | P&S :165 |
á húsinu, varð hann var við, að þar stóð maður við húsvegginn og | P&S :165 |
melana fyrir neðan túnið og sagði, að þar væri eitthvað kvikt á ferð; | P&S :185 |
dýru verði keyptur. Rósa hafði frétt, að þar um sveitir væri ekki til | P&S :187 |
frá, er komið hafa að Fagrahvammi, að þar sé einhver hinn snotrasti töðuvöllur, | P&S :207 |
utan og innan bæjar í Fagrahvammi, að þar búi góður efnamaður og þrifnaðarbóndi. | P&S :207 |
Húsum í Hlíð var svo varið, að þar var baðstofa í fimm stafgólfum | M&K I,1 :8 |
sér með stafnum, og finnur hann, að þar er traust, sem hann gekk. | M&K I,2 :31 |
þeir neina braut eða merki þess, að þar hefði verið nýfarið, enda var | M&K I,3 :53 |
inn í stofuna, og sér hann, að þar stendur matardiskur einn á borðinu | M&K I,7 :105 |
Honum datt það þá í hug, að þar hann á annað borð hefði | M&K I,8 :117 |
manna von; hugsar hann því helzt, að þar væri fjandi eða forynja nokkur | M&K I,8 :118 |
lítur Tuddi á handarbakið og sér, að þar er ekki korn eftir, starir | M&K I,9 :129 |
þó á hinn bóginn ekki ólíklegt, að þar að mundi draga, að svo | M&K I,11 :151 |
séu. Prestur sagði þá sem var, að þar sem hann hefði vakið máls | M&K I,12 :169 |
komið, en það hef ég sannfrétt, að þar eru ákaflega miklir galdramenn og | M&K I,13 :176 |
nokkuð að frétta þaðan? Ekki nema að þar kvað hafa verið í vetur | M&K I,13 :177 |
ónýtur? Nei, þeim vildi það til, að þar kom um sama leyti einn | M&K I,13 :178 |
hans hálfu; gat hún þess helzt, að þar sem Egill var þar nýkominn | M&K I,14 :192 |
er hún hafði vandlega njósnað um, að þar var enginn maður nærstaddur, gekk | M&K I,15 :203 |
sið, en hér eftir skaltu vita, að þar er sæti þitt, en húskytruna | M&K I,16 :214 |
ofan sneiðingarnar Staðar megin, sjá þau, að þar sem hálsinn mætist við jafnsléttuna | M&K I,17 :226 |
voru allskammt frá hestinum, sjá þau, að þar rís upp maður nokkur á | M&K I,17 :226 |
í senn. En er Egill kemur að, þar sem maðurinn stóð í götunni, | M&K I,17 :227 |
mátti það og sjá á honum, að þar höfðu hraustar hendur um fjallað; | M&K I,17 :232 |
Það stendur svo á í Hlíð, að þar á heimilinu er einn sá | M&K I,17 :238 |
og fæst við steina, kenna þeir, að þar er Bjarni bóndi, en Þórunn | M&K I,20 :261 |
komnir heimarlega í traðirnar, kennir Sigrún, að þar er Þórarinn; verður henni þá | M&K I,22 :281 |
mér til mennta, en ég ætla, að þar til hafi hann varið föðurarfi | M&K I,22 :286 |
baðstofuloft til konu sinnar og segir, að þar sé komin sóma og heiðurskonan | M&K I,24 :301 |
sagði Gísli, og ítrekaði prestur það að þar skyldi enginn við honum hreyfa, | M&K II,3 :344 |
lauk upp húsinu og segir Þórarni, að þar sé kominn maður að norðan | M&K II,4 :347 |
er hann lauk upp bréfi Þórdísar, að þar var ekki innan í lagt | M&K II,4 :350 |
vona ég, að þér sjáið sjálfur, að þarfleysa er að skrifa mér fleiri | P&S :126 |
ég hvað þú ert að gæta að þarna inn á melunum, og tekur | P&S :113 |
gat samt hver aðgætinn maður séð, að þau bréf, sem hún skrifaði föður | P&S :30 |
enda vildi jafnan svo illa til, að þau Sigríður næstum því aldregi urðu | P&S :34 |
og Sigríði auga og gæta þess, að þau töluðust ekki margt við, en | P&S :34 |
Nú bar svo einu sinni við, að þau Indriði urðu tvö saman eftir | P&S :34 |
í stofunni. Svona leið dálítil stund, að þau yrtu hvorugt á annað, þangað | P&S :35 |
orðið að þessu sinni, fyrir því að þau Ingveldur og Bárður komu þá | P&S :58 |
töluðu sín á milli í Reykjavík, að þau Sigríður væru þegar trúlofuð, þó | P&S :129 |
á veg suður á Skildinganesmela, svo að þau gætu því lengur talað og | P&S :130 |
til handa, en móðir hennar synjaði, að þau ráð mættu takast; leikur mér | P&S :154 |
er ég þess nú vís orðinn, að þau sitja í þessu herbergi við | P&S :165 |
Indriða og Sigríði um veturinn og að þau væru austur komin. Ingveldur spurði | P&S :173 |
og sagði þá Ormur sem var, að þau hefðu gjört ráð fyrir að | P&S :173 |
lét hún sér annað líka en að þau Indriði og Sigríður færu undir | P&S :175 |
og vissu menn þau lok málanna, að þau hjón áttu tal um það | P&S :187 |
brúðhjónum. Í þessu berst sú fregn, að þau Búrfellshjón riði í hlaðið. Varð | P&S :191 |
enn sáust, svo óhaganlega fyrir komið, að þau fremur voru til þess að | M&K I,2 :32 |
þeim verður auðið leg að kirkju, að þau verði jörðuð út undan miðjum | M&K I,2 :37 |
sama veturinn sem Þorsteinn varð úti, að þau hjónin í Hlíð sátu tvö | M&K I,4 :59 |
kunnáttu og kvenlegum íþróttum. Frá því að þau hjónin í Hlíð urðu ásátt | M&K I,5 :73 |
fyrir framan rúmið; heyrir Sigrún þá, að þau prestur og Guðrún taka tal | M&K I,5 :82 |
í hug, að það gæti lánazt, að þau arfleiddu drenginn hann Sigga minn, | M&K I,5 :87 |
þótti ekki grunlaust; nokkrir þóttust sjá, að þau Þórarinn litu hýrlegar hvort til | M&K I,7 :100 |
að hann þættist verða þess vís, að þau Þórarinn og Sigrún hefðu nokkurn | M&K I,7 :101 |
um þetta mál, og uggir mig, að þau muni ekki lengi fá dulizt, | M&K I,7 :102 |
dúfurnar út. Og hvert heldurðu þá, að þau fari? Það gæti ég ekki | M&K I,7 :110 |
hagi þeirra Þórarins og Sigrúnar og að þau séu vön að hittast í | M&K I,8 :115 |
nú um stund í þeirri von, að þau þá og þá muni koma | M&K I,8 :117 |
sem þú sagðir mér um daginn, að þau færu á daginn út í | M&K I,9 :131 |
hans, en á þriðja degi eftir að þau prestur og Guðrún töluðust við, | M&K I,11 :146 |
enginn saknaði Sigrúnar úr bænum. Eftir að þau Sigrún höfðu kvaðzt, býst Þórarinn | M&K I,11 :148 |
svo er guði fyrir að þakka, að þau eru ekki heimsk, krakkarnir mínir. | M&K I,12 :162 |
efnileg vera, og er ekki ólíklegt, að þau Hlíðarhjón gjöri hana vel úr | M&K I,12 :171 |
leyti hann gæti, stuðla til þess, að þau ráð tækist; þótti öllum prestur | M&K I,12 :173 |
gafst á, gætti hann svo til, að þau sem oftast yrðu tvö saman | M&K I,14 :191 |
hann er þar allvel haldinn og að þau hjón séu vel til hans. | M&K I,14 :193 |
hefðu blómgazt þar. Þá sagði hann, að þau hjón væru ekki skyldug til | M&K I,21 :277 |
um vist Egils í Hlíð og að þau Hlíðarhjón hafi orðið að koma | M&K I,22 :287 |
hversu óforsjálega þau hjón höfðu breytt, að þau höfðu ekki neina ráðstöfun fyrir | M&K I,25 :315 |
hefði róið að því öllum árum, að þau mættu ekki njótast. Þegar Þórarinn | M&K II,4 :353 |
hana; kemur þá svo tali þeirra, að þau þekkja hvort annað og segja | M&K SÖGULOK :369 |
laugardaginn kemur, því það er ásett, að þá verði þar brúðkaup okkar Sigríðar | P&S :180 |
fangi að stjórna sér undan veðrinu, að þá hrekti ekki af þeirri stefnu, | M&K I,2 :35 |
því nú þykist hann mega ráða, að þá séu þeir ekki langt frá | M&K I,2 :37 |
stóð hægra megin inn frá dyrum, að þá væri rétt hádegi. Fyrir bæjardyrum | M&K I,5 :79 |
þessu næst af Tudda að segja, að þá er Finnur sleppir honum, stendur | M&K I,22 :291 |
ekki við þessi orð, af því að þá tók hann að velta tuggunni | M&K II,1 :328 |
sleppa því við góða kunningjakonu sína, að þegar þeir, sem bréf sendu, væru | P&S :69 |
nú svo mjög að þessu ráði, að þegar voru lýsingar úti, áður Guðmundur | P&S :172 |
þess, Indriði minn, sagði Rósa, nema að þegar ég kom hér og sá | P&S :179 |
að hestarnir voru ójárnaðir; það annað, að þegar farið var að gæta að | P&S :186 |
en svo er fannmegnið þá mikið, að þegar hafði fokið í hana, og | M&K I,2 :35 |
tólfta árinu, og hitt veit ég, að þegar ekki byrgir Skarðið, þá er | M&K I,3 :52 |
handstutt, en höndin fremur holdug, svo að þegar hún rétti höndina, mynduðust smábollar | M&K I,5 :73 |
höfðu menn það fyrir víst dagsmark, að þegar sólargeislann lagði inn um dyrnar | M&K I,5 :78 |
Karkari var á svo stóru skipi, að þegar hann var búinn að taka | M&K I,13 :178 |
Grími og Bjarna varð það títt, að þegar þeir eru niður setztir, þrífur | M&K I,13 :184 |
á um eltingar Egils við Sigrúnu, að þegar tóku menn í Hlíð að | M&K I,16 :213 |
bráð? En þú veizt, Sigurður minn, að þegar ég tala, þá tala ég | M&K I,16 :216 |
á ennið og varð svo mikið, að þegar í stað fellur Egill í | M&K I,18 :240 |
af viðskiptum þeirra Bjarna og Gríms, að þegar Bjarni hefur rekið Grím niður, | M&K I,20 :264 |
þá er hann ræddi við einhvern, að þegar sá, er við hann talaði, | M&K I,21 :272 |
og bar þá að svo fljótt, að þegar eru þeir komnir inn um | M&K I,22 :281 |
hann og mælti svo: Berðu þig að þegja, góðasti, ef þú getur. Ormur | P&S :199 |
að ráða en að biðja Finn að þegja, og lofaði hann því, og | M&K I,7 :101 |
annaðhvort, að Tuddi átti örðugt með að þegja lengi í einu, eða þá | M&K I,9 :130 |
hástöfum. Hef ég ekki sagt þér að þegja, óhræsið þitt! sagði Finnur og | M&K I,22 :290 |
og höfðu menn það fyrir satt, að þeim geðjaðist allvel hvort að öðru, | P&S :33 |
þessum prestum, hvað mikið sem berst að þeim; og með öllu saman held | P&S :57 |
brúðkaupið skyldi standa að afliðnum réttum að þeim bæ, er Hvoll heitir; það | P&S :70 |
sem ábóta væri vant, án þess að þeim þætti mikill fagnaðarauki í henni; | P&S :88 |
og skyldi þá verða eitthvað hlynnt að þeim. Gengu þeir Indriði þá út, | P&S :112 |
mann, undir eins og maður snýr að þeim bakinu. Ég er nú ekki | P&S :143 |
voru vanir að syngja, af því að þeim þóttu þær helst lýsa tilfinningu | P&S :144 |
skyldi til sætis vísa. Sögðu nokkrir, að þeim væri boðlegt að sitja innst | P&S :191 |
Indriði efna til bæjargjörðar og hafði að þeim starfa marga menn, og sjálfur | P&S :206 |
úrkosti, mundu keppast eftir slíkum vistum, að þeim Tunguhjónum ólöstuðum, og satt er | M&K I,4 :60 |
heita því að eiga góðan hlut að þeim málum og, að svo miklu | M&K I,12 :173 |
jafnan vön því, er hún hélt, að þeim hjónum mundi eitthvað á milli | M&K I,16 :215 |
í Hlíð slátraði sauðum, og voru að þeim störfum vinnumenn hans, og griðkonur | M&K I,22 :280 |
aðra, sem hlut eiga að máli, að; þeim er þá einn kostur að | M&K I,22 :285 |
og höfðu menn það fyrir satt, að þeim Þórarni og Sigrúnu þætti mikið | M&K I,22 :293 |
og sízt er þess að vænta, að þeim bætist það fyrirhafnarlaust, sem fáa | M&K I,23 :296 |
sagði Þórarinn, og ég geng aldrei að þeim, það er ekki til neins | M&K I,23 :299 |
við sig. Þórður bróðir Sigurðar bjó að þeim bæ, sem heitir að Holti, | M&K I,25 :318 |
leit utan á það og rétti að þeim, sem við átti að taka, | M&K II,3 :341 |
í því, af því hann vissi, að þeim var ekki neitt vel til | M&K II,4 :354 |
hefur haft einhverja vitneskju af því, að þeim Þórarni og Sigrúnu hefði einhvern | M&K II,4 :355 |
líka var það sagt í sumar, að þeim hjónunum í Hlíð væri ekkert | M&K II,4 :356 |
og þeim Heródes og Pílatus forðum, að þeir yrðu vinir á þeim sama | P&S :6 |
sterklega, en svo lauk um síðir, að þeir féllu báðir í senn. Höfðu | P&S :20 |
og var nú komið að því, að þeir þar af næstu bæjunum dragi | P&S :20 |
og tókst það svo um síðir, að þeir kysstu hvor annan og beiddu | P&S :23 |
í stigann og þó svo aðeins, að þeir hefðu sýnt Bárði áður nýja | P&S :46 |
brókum Guðmundar, og var ekki ugglaust, að þeir hinir yngri menn hefðu ófarir | P&S :74 |
ekki góðmennskan ein til, heldur hitt, að þeir annaðhvort vildu vera öllum þóknanlegir, | P&S :78 |
hlut áttu að Spörtu, eður og að þeir hugðu, að kennarinn, sem stóð | P&S :78 |
þeirra og rita það í minnisblöðin, að þeir kæmu ekki til borðunar. En | P&S :78 |
að emja og heitir á Skrælingja að þeir dugi sér og dragi illmenni | P&S :79 |
því sumir menn eru svo gjörðir, að þeir sakna þeirra manna hvað mest, | P&S :99 |
Gullbringusýslu; þá var það einhvern tíma, að þeir riðu út úr túninu á | P&S :102 |
og stakk Sigurður upp á því, að þeir skyldu ganga upp að Skólavörðu, | P&S :112 |
sín fyrir utan stofudyrnar, án þess að þeir væru leiddir í stofu. Indriði | P&S :117 |
í því, hvers vegna þér vilduð, að þeir væru stærri, en eins og | P&S :131 |
yngismanna, er fram hjá gengu, svo að þeir gætu haft það til jarteikna | P&S :144 |
haft það til jarteikna daginn eftir, að þeir hefðu komið í danssalinn, séð | P&S :144 |
þrisvar sinnum, og var það auðséð, að þeir einkum völdu þær fremur en | P&S :144 |
mörgum, er komnir eru á villigötuna, að þeir ganga hana, þó þeir vilji | P&S :150 |
virðist nú flestir menn vera svo, að þeir beri utan á sér það, | P&S :152 |
það sé oftast aðalgallinn á þeim, að þeir eru skorðaðir við hið ytra; | P&S :153 |
í eldi og verða að reyk, að þeir fljúga í ósjáanlegum ögnum út | P&S :155 |
skipti eins og mönnum verður oft, að þeir tala stundum það í athugaleysi, | P&S :163 |
ekki að búast við öðru en að þeir streymi hér inn, undir eins | P&S :164 |
þó eigi væri til annars en að þeir reyndu, hvort mjöðin væri svikin | P&S :176 |
ykkar verið, að ég efast um, að þeir vilji sitja brullaup þitt. Á | P&S :176 |
sætst og bætt að fullu, svo að þeir mega vel við una, sagði | P&S :176 |
svo fóru leikar þeirra um síðir, að þeir sögðu, að hún hefði farið | P&S :194 |
rímur af Rollant eða Ferakut, sagði, að þeir hefðu verið hinir mestu garpar | M&K I,1 :14 |
eru skinnsokkarnir þínir, það er verst, að þeir eru svo stuttir; þarna hefur | M&K I,2 :25 |
að kvöldinu. Varð það þá svo, að þeir félagar sneru heimleiðis, og var | M&K I,2 :30 |
leið sína. Sigurður telur það óráð, að þeir haldi lengra áfram en til | M&K I,2 :31 |
á brekkuna. Gengur svo um hríð, að þeir félagar halda upp hálsinn og | M&K I,2 :34 |
en svo var harðviðrið þá mikið, að þeir höfðu fullt í fangi að | M&K I,2 :35 |
svo verið um flesta mína frændur, að þeir hafa hlotið skjótan og skyndilegan | M&K I,2 :36 |
skelldi á þá austnorðan byl, svo að þeir villtust, en héldu sér of | M&K I,3 :46 |
minn, er nokkur von til þess, að þeir komi lifandi af hálsinum, ef | M&K I,3 :49 |
Ég hugga mig nú við það, að þeir hafi aldrei farið á stað | M&K I,3 :49 |
Stað, og er mér grunur á, að þeir í gærkvöldi hafi lagt á | M&K I,3 :51 |
þá svo að kappi og áframhaldi, að þeir varla munu hafa náttað sig | M&K I,3 :51 |
lífsmark, og væri þess mörg dæmi, að þeir hafi orðið lífgaðir, ef hæfileg | M&K I,3 :55 |
hann Malkus, en það var hvorttveggja, að þeir sjaldan gengu svo í berhögg | M&K I,4 :58 |
gengu svo í berhögg við hann, að þeir hreyfðu slíku hrópi upp í | M&K I,4 :58 |
lagt, en ekki held ég nú, að þeir, sem eiga sér einhverja betri | M&K I,4 :60 |
blessaður fóstrar þá og annast, svo að þeir ekki þurfa með þessara veraldarmuna, | M&K I,4 :64 |
þeim fyrir lesendunum; vonum vér þá, að þeir þekkist betur af sögunni. Fyrst | M&K I,5 :75 |
að vel mættum vér trúa því, að þeir, sem vitað hefðu, hvað í | M&K I,6 :92 |
bera undir þig, mér þykir gaman, að þeir dæmi, sem hafa betur vit | M&K I,6 :95 |
nokkrir, sem sögðust geta svarið það, að þeir hefðu séð Sigrúnu oftar en | M&K I,7 :100 |
Hjálmari. Varð þeim það fyrst fyrir, að þeir færðu hann úr utanhafnarfötunum og | M&K I,9 :138 |
hin beztu; tekst þeim svo greiðlega, að þeir koma á fimmta degi til | M&K I,11 :151 |
allir eftir þeim. Það getur verið, að þeir fengi dvöl, drengirnir; en þó | M&K I,12 :168 |
mörgu, þá viljum við ekki, foreldramyndirnar, að þeir flækist frá okkur, til þess | M&K I,12 :168 |
hafa vel mælt, og verður það, að þeir binda þetta allt fastmælum, eins | M&K I,12 :173 |
frá, því það hef ég staðreynt, að þeir, sem eru æði lengi að | M&K I,13 :186 |
af beggja hálfu, en svo lýkur, að þeir sefast, og setur hann grið | M&K I,13 :188 |
að svo hafi verið til ætlazt, að þeir Bjarni og Grímur skyldu vera | M&K I,13 :188 |
en Grímur aftekur það með öllu að þeir Bjarni sofi saman, og kveðst | M&K I,13 :188 |
við Filisteann; varð svo að lyktum, að þeir feðgar Egill og Grímur sváfu | M&K I,13 :188 |
að segja um þá hina piltana, að þeir eru ekki eins framir og | M&K I,16 :215 |
heima, segir hann, en ég hygg, að þeir vinnumenn mínir muni sækja tíðir. | M&K I,17 :224 |
í góðu yfirlæti, og lýkur svo, að þeir Hallvarður og Egill gjörast hinir | M&K I,18 :242 |
frá sagt, þá verður það nú, að þeir leggja fullan fjandskap á Bjarna; | M&K I,19 :256 |
gjöra þeir þá ráðagjörð fyrir sér, að þeir muni fara einhvern dag til | M&K I,19 :256 |
færi á sér, hafi hún sannspurt, að þeir ætli að gjöra honum aðför. | M&K I,19 :256 |
á Leiti, og hyggja menn nú, að þeir Hjallafeðgar muni láta svo búið | M&K I,20 :257 |
ferðir sínar; kemur þeim það ásamt, að þeir skuli bjóða Bjarna sættir, ef | M&K I,20 :259 |
við Bjarna; kom þeim það ásamt, að þeir skyldu fara að Stað og | M&K I,20 :260 |
og segja presti frá fyrirætlun sinni, að þeir muni gjöra atreið að Bjarna | M&K I,20 :260 |
svo ólíklega kunni til að bera, að þeir gjöri honum vísbending eða sóknin | M&K I,20 :261 |
he, he en er hann heyrir, að þeir heita á sig til liðveizlu, | M&K I,20 :264 |
standa upp, og verður ekki af, að þeir freisti oftar til atlögu við | M&K I,20 :265 |
enda vissi hann ekki annað en að þeir Grímur hefðu skilið svo síðast, | M&K I,21 :271 |
fast fram máli Bjarna, verður það, að þeir prestur semja það með sér | M&K I,21 :271 |
hefðu þeir verið í gjörð teknir, að þeir ættu um að gjöra málið, | M&K I,21 :275 |
Sigurður gjörðist ölvaður, kom það upp, að þeir töluðu um jarðakaup. Bar prestur | M&K I,21 :277 |
fyrir yður eins og sumum öðrum, að þeir ráða ekki allténd við kringumstæðurnar. | M&K I,22 :286 |
er að segja af þeim félögum, að þeir stíga á bak hestum sínum | M&K I,22 :291 |
okkar, þá er ég þess allfús, að þeir séu gjörðir sem glöggvastir, en | M&K I,23 :299 |
þeir eru miðlungi vel að komnir, að þeir nálega aldrei eru óhræddir um | M&K I,24 :308 |
og menn skildu ei orsakir til, að þeir voru kenndir göldrum og gjörningum, | M&K I,25 :310 |
og bar þá svo tíðum til, að þeir sendust svona á draugum, líkt | M&K I,25 :311 |
því vottarnir þóttust eigi svo ritfærir, að þeir treystu sér til að skrásetja | M&K I,25 :319 |
hafði numið svo mikið í leturgjörð, að þeir mættu rita nöfn sín; var | M&K I,25 :319 |
var í fyrstu kominn; sögðu nokkrir, að þeir hefðu frétt það fyrst á | M&K II,3 :338 |
prestur þess í því, að þó að þeir mágar hefðu skilið í styttingi, | M&K II,4 :349 |
hann hvergi, og fór það svo, að þeir kvöddust ekki að því sinni. | M&K II,4 :356 |
meira en meðalvinnumannskaup, og sagði prestur, að þeir ynni ekki fyrir meiru. Skipti | M&K SÖGULOK :368 |
Hafir þú dætur, svo gæt þú að þeirra líkama, og ven þær engum | M&K I,12 :172 |
honum ráðningu nokkra, og kemst Grímur að þeirri niðurstöðu við rannsak ritninganna, að | M&K I,19 :256 |
smali er það, skrattinn sá arna, að þekkja ekki kindurnar hans húsbónda síns, | P&S :22 |
með hinu verra; ég er farin að þekkja á þeim lagið, góða mín! | P&S :91 |
er stundum eins nauðsynlegt fyrir lesanda að þekkja vel afstöðu og leg þeirra | M&K I,5 :78 |
þar sem sagan gjörist, eins og að þekkja sögumennina sjálfa. Staðurinn var allvel | M&K I,5 :78 |
hana ekki! Nei, hvernig á ég að þekkja hana? Þá skal ég segja | M&K I,6 :97 |
af öðrum barminum; en með því að þess háttar tölur, sem á bolnum | P&S :53 |
og hún vildi láta hann skilja, að þess konar menn væru menn vanir | P&S :117 |
en mér hefur verið svo varið, að þess háttar sneypur hafa hrokkið undan | M&K I,1 :10 |
í grennd, er svo stæði á, að þessar listir yrðu numdar þar, nema | M&K I,5 :75 |
varið, að ég hefði helzt óskað, að þessar reytur, sem við eigum, færi | M&K I,25 :317 |
virðingagjörnu. Síra Tómas var glaður mjög að þessari veislu og skrafhreifinn, yrti á | P&S :41 |
færa presti sauðina næsta dag. Eftir að þessari sættagjörð var lokið, lætur Sigvaldi | M&K I,21 :276 |
það er þín skylda. Sigríði fannst, að þessi orð móður sinnar kæmu frá | P&S :60 |
eða bónorðs, og líkast er til, að þessi siður sé eðli okkar samkvæmur, | P&S :63 |
fyrir og töldu þess öll líkindi, að þessi atburður hefði ekki verið að | P&S :77 |
sem þau hjón stæðu á móti, að þessi ráð tækjust, og lettu hana, | P&S :135 |
og þó er ég sannfærður um, að þessi hinn sami maður hefur einhvern | P&S :153 |
getur hann skipi grandað. Nú þótt að þessi hugarburður æsku minnar og von | P&S :155 |
saumað þann, sem honum þótti lakari, að þessi er viðvaningslegri. Þér þykir þá | M&K I,6 :95 |
rauðir, og var auðráðið af nafninu, að þessi skápur væri erfðafé Sigvalda prests, | M&K I,12 :155 |
hljóðum um það, að hún héldi, að þessi för mundi vart verða til | M&K I,20 :258 |
ráð fyrir, að svo sé og að þessi ráðanautur sé því ekki fráhverfur. | M&K I,22 :285 |
þá sem hana óraði fyrir því, að þessi sótt mundi leiða hann til | M&K I,25 :315 |
lýsi ég yfir, segir hann, svo að þessir menn heyra, sem hér eru | M&K II,1 :325 |
viðræður þeirra Guðmundar og Sigríðar orðið að þessu sinni, fyrir því að þau | P&S :58 |
líkast til óhamingja mín, bannar mér að þessu sinni og hefur allt of | P&S :64 |
flýta brúðkaupinu; og þannig stóð á að þessu skipti. Hrútar þeir, sem Bárður | P&S :71 |
forvitin; hver sem nú hefði lykilinn að þessu bréfi. Hann hef ég, sagði | P&S :119 |
nauðsyn til bera að hrapa svo að þessu, að þér megið ekki bíða | P&S :158 |
mér; og þó að ég ekki að þessu sinni geti áttað mig á | P&S :169 |
garði. Hvataði hann nú svo mjög að þessu ráði, að þegar voru lýsingar | P&S :172 |
í hvert skipti, og svo var að þessu sinni. Hún hafði verið einhvers | M&K I,3 :42 |
ég vildi óska, að viðstaðan hefði að þessu skipti orðið í lengra lagi, | M&K I,5 :71 |
jafnan væri fríð, leit nú samt að þessu skipti svo út sem hún | M&K I,6 :90 |
verið hafi til þess, að hún að þessu sinni virtist að vera fegri | M&K I,6 :90 |
þessa fyrirætlan? Hvernig ætli henni geðjist að þessu? En sé það satt, þá | M&K I,10 :141 |
tala nú ekki meira um það að þessu sinni, það kemur fram síðar, | M&K I,10 :143 |
líkur meðhjálparanum. Já, hann er allténd að þessu rölti, karlhólkurinn, sagði prestur, þó | M&K I,12 :158 |
hér til vistar að mínum vilja. Að þessu búnu léttu þær fóstrur talinu, | M&K I,14 :202 |
neitað að taka á móti þeim að þessu skipti; tek ég þá því | M&K II,1 :332 |
í honum, því hann hefur farið að þessu öllu með ágirni og prettum. | M&K II,2 :335 |
béaðan karlinn, að hann skuli vera að þessu við yður, ég vildi hann | M&K II,2 :335 |
fyrir mig, Þórarinn bróðir, vertu ekki að þessum ólíkindalátum, það er verst þú | M&K I,6 :97 |
til að sýna, að hún vilji, að þessum boðum sé hlýtt. Eftir það | M&K I,16 :214 |
hnöttóttur og af blágrýti. Ræður Árni að þessum steini og vegur hann upp | M&K I,17 :234 |
hann má, til fulltingis Bjarna og að þessum málum verði miðlað. Eftir það | M&K I,21 :270 |
er nú þessu næst að segja, að þetta sumar var það ætlunarverk Indriða | P&S :8 |
sagði Guðmundur og þagnaði; Sigríður sá, að þetta samtal gat ekki loðað saman, | P&S :57 |
Aftur annað veifið efaðist hún um, að þetta væri annað en tómur hugarburður | P&S :62 |
var álit manna allmisjafnt; sögðu sumir, að þetta væri orðið mjög að líkindum | P&S :77 |
þó helst fyrir að giska á, að þetta mundi vera hin sama og | P&S :111 |
liggur, það vantar ekki mikið á, að þetta sé biðilsbréf, og manninum er | P&S :122 |
Indriði minn, ætlaði ég að segja að þetta fari eitthvað milli mála; eða | P&S :156 |
Möller! Hvað sagði ég? Þér sögðuð, að þetta væri myndin konunnar yðar; varð | P&S :163 |
þó mundi ég svo á kjósa, að þetta boð yrði eigi óvirðulegra eða | P&S :175 |
eins og þér, og held ég, að þetta jafnist smátt og smátt. Aldrei, | P&S :183 |
leið heim að túninu. Sást þá, að þetta var Gróa og reið brúnum; | P&S :186 |
Kátlegt þótti Sigríði þetta, en hugsaði, að þetta væri leikur einn af Indriða | P&S :204 |
skipi, því það kvað vera sannfrétt, að þetta var sama skipið, sem kom | M&K I,1 :20 |
dreymir, en haldið hefði ég það, að þetta yrði fyrir einhverju, tautaði kerling | M&K I,2 :28 |
og gjörir hann sér í hugarlund, að þetta muni vera húsaþyrping nokkur eða | M&K I,2 :35 |
þeir koma á holtið, sjá þeir, að þetta er göngustafur, er stendur næstum | M&K I,3 :54 |
þá góð, tötrið. Sigrún litla hélt, að þetta mundi vera alvara, að hún | M&K I,4 :68 |
fram á venjulegan hátt. En þótt að þetta hvorutveggja, sem vér nú höfum | M&K I,5 :72 |
ég það ég sagði við hana, að þetta væri laglegt stúlkubarn, og þó | M&K I,6 :94 |
vosið í tóftinni, og verið gat, að þetta hafi valdið ógleði hans, en | M&K I,9 :126 |
svo fram til baðstofudyra. Tudda grunar, að þetta muni vera Sigrún, þó hann | M&K I,9 :133 |
munni sér: Nú ímynda ég mér, að þetta sé hún og að við | M&K I,14 :197 |
síðan við bónda: Mér sýnist nú, að þetta hefði fremur verið þitt verk, | M&K I,16 :214 |
hingað komið, ef ég hefði vitað, að þetta hefði búið undir og þeir | M&K I,16 :217 |
nú Hallvarður, þó hann drukkinn væri, að þetta muni ekki allt vera með | M&K I,18 :241 |
það fyrir það, ég hefði haldið, að þetta mundi slá til, ef þú | M&K I,18 :247 |
að maklegleikum; segir hún honum nú, að þetta mál muni auðsótt við fósturforeldra | M&K I,22 :283 |
er svo sem ég viti ekki, að þetta hefur áður verið vilji yðar | M&K I,23 :298 |
betur, heyrir hún öll orðaskil og að þetta er kvöldbæn kerlingar, er hún | M&K I,25 :312 |
því þá er það mitt ráð, að þetta sé gjört skriflegt og vottanlegt, | M&K I,25 :318 |
kvað prestur jafnan svo að orði, að þetta mundi ekki vera annað en | M&K II,3 :338 |
og gekk til hennar. Hvað gengur að þér, Sigga mín? Mér er svo | P&S :24 |
með hendinni; segðu mér, hvað gengur að þér? Æ, mér þótti svo mikið | P&S :24 |
því, þó mér væri sagt það, að þér létuð hana Sigríði mína í | P&S :39 |
grunar, að hún væri hrædd um, að þér munduð sjá það, sem ekki | P&S :40 |
orð einhvern tíma. Ég vona til, að þér verðið hjá mér í nótt, | P&S :56 |
minn, það er ekki svo oft, að þér komið hingað. Satt segið þér | P&S :56 |
að segja yður það, af því að þér eruð kona eins og ég | P&S :64 |
á sér uppfyllingu, ósk án vonar, að þér aumkið mig og að minnsta | P&S :64 |
blíðlega og segir: Það gengur eitthvað að þér í dag, gæskan mín! Ónei, | P&S :65 |
hvað þér gjörið; ég veit það, að þér getið ekki eggjað mig á | P&S :70 |
á Orm og segir: Hvað gengur að þér, lagsmaður? Mér sýnist þú vera | P&S :83 |
en bráðum munt þú verða betur að þér, ef þú verður hér lengi, | P&S :91 |
tala um þig og spyrja mig að þér, og seinast bað hann mig | P&S :97 |
Guð náði þig, kona! Hvað gengur að þér? Húsfreyja varpaði mæðilega öndinni og | P&S :108 |
brjóta upp bréf, eða haldið þér, að þér vilduð láta fara svo með | P&S :120 |
að geta til. Hvað er það? Að þér ætlið yður að eiga hana. | P&S :122 |
ekki að álasa yður fyrir það, að þér hafið verið helst til óaðgætinn, | P&S :125 |
mér þess konar bréf, án þess að þér áður kæmust að því, hvort | P&S :125 |
af bréfi yðar; sömuleiðis vona ég, að þér sjáið sjálfur, að þarfleysa er | P&S :126 |
mikil ánægja bráðlega að frétta það, að þér hafið snúið huga yðar til | P&S :126 |
á þér, annars hefði ég sagt, að þér væri hollast að koma heim | P&S :128 |
það, mundi ég helst geta þess, að þér óskuðuð yður, að ullin yðar | P&S :131 |
hugsi tíðara um annað; en fyrst að þér gátuð ekki undir eins í | P&S :131 |
Það mun vera svo að skilja, að þér eruð eins og börnin, sem | P&S :132 |
til af því, að ég held, að þér hafið hitt óskastundina áðan og | P&S :133 |
jómfrú góð, þurfa að kvíða því, að þér þyrftuð að ganga í allt; | P&S :134 |
snertir, vildi ég sjá svo um, að þér hefðuð hvorugt betra nokkurs staðar | P&S :134 |
sjá það á yður, besta Sigríður, að þér hafið skemmt yður vel í | P&S :146 |
hef beðið yður, eða haldið þér, að þér munuð hafa nokkra ógæfu af | P&S :147 |
til mín? Ónei, ég vona til, að þér viljið mér vel, og mér | P&S :147 |
sem mælt er um yður Íslendinga, að þér eruð menn dulir og ekki | P&S :152 |
við hvern ég á; ég veit, að þér búið yfir einhverjum duldum harmi, | P&S :153 |
vísu þykist ég hafa þess raun, að þér séuð minn vinur og enginn | P&S :154 |
bera að hrapa svo að þessu, að þér megið ekki bíða til morguns; | P&S :158 |
í Reykjavík, og þætti mér ráð, að þér færuð með mér og sæjuð | P&S :158 |
koma hér einhver ókunnugur og sækti að þér. Ég vildi satt væri, Sigríður | P&S :159 |
ekki lengi bíða sín, sá sem að þér sækir. Það var kaupmaður Möller, | P&S :159 |
og segir: Nú, hvernig stendur á, að þér sneiðið yður hjá að taka | P&S :159 |
brosandi til Sigríðar, að óska þess, að þér væruð komnir, svo að allt | P&S :160 |
ég hef líka mikla trú á, að þér munduð gefa einhver góð ráð; | P&S :161 |
eða má ég ekki vænta þess, að þér veitið mér þá ánægju? Það | P&S :161 |
Möller, og segir: Ég þykist skilja, að þér hafið ekki tekið eftir því, | P&S :163 |
herra stúdent Ormur. Mér virðist þá, að þér séuð nokkuð ströng við manninn | P&S :199 |
og segir: Elskan mín! Ég sé, að þér líst hér vel á þig. | P&S :206 |
þér, Þuríður mín, eins og mér, að þér hefur ekki orðið svefnsamt í | M&K I,1 :9 |
að færu veðri; verður því nauðsyn, að þér gjörðuð svo vel á greindum | M&K I,1 :23 |
því ég heyrði, að það sótti að þér, þig hefur dreymt eitthvað illa, | M&K I,2 :28 |
morgun? Ég heyrði það hefði sótt að þér. Ég segi fáum frá, hvað | M&K I,3 :45 |
segir, en ég hugsaði, Þórdís mín, að þér þætti nógu margt hjá okkur | M&K I,4 :61 |
held ég, að margur muni segja, að þér séu mislagðar hendur, þar sem | M&K I,4 :61 |
til. Ég hef séð það fyrri, að þér viljið ekki gjöra þeim mikið | M&K I,5 :86 |
til svona heldur að hæna hann að þér hum, hum og þarf þér | M&K I,5 :88 |
sæl, systir góð, hvernig sæki ég að þér? Velkominn, bróðir sæll, sagði prestskona, | M&K I,6 :91 |
má kalla þú sért orðin prýðilega að þér, þó að einhverja megi finna, | M&K I,6 :94 |
með vangann, ég skal hvísla því að þér um leið og hún sagði | M&K I,6 :96 |
Já, ég vildi mælast til þess, að þér hlutuðuzt til þess, að ég | M&K I,7 :106 |
vill; en ég vildi mælast til, að þér skæruzt í, að það yrði | M&K I,7 :111 |
andlitið; ég held það væri betra, að þér leggizt niður í geilina á | M&K I,8 :121 |
þú ert svo mikill bjáni, Hjálmar, að þér er ekki trúandi til neins. | M&K I,9 :131 |
tægju. Ég verð að mælast til, að þér skipið honum Jóni að gjöra | M&K I,9 :133 |
en hverju sætir það, segir hún, að þér innið til um slíkt, og | M&K I,10 :141 |
orða: Ég var að tala um, að þér munduð vilja kveðja hana jungfrú | M&K I,11 :149 |
þess nú þörf, það er nóg, að þér berið henni kveðju mína, og | M&K I,11 :149 |
góður; en ég held, prestur minn, að þér í dag megið segja um | M&K I,12 :159 |
yður; þér vitið það, meðhjálpari minn, að þér og allir yðar eru velkomnir | M&K I,12 :160 |
vers. Það er sjálfsagt, Grímur minn, að þér látið hann sitja hjá yður, | M&K I,12 :163 |
hafa orðið þess áskynja, sonur sæll, að þér sýnist það allfýsilegt að ráðast | M&K I,12 :170 |
hvort svo er sem mig uggir, að þér lítist vel á mey þessa, | M&K I,12 :170 |
skömmu, meðhjálpari minn sagði ég honum, að þér munduð ef til vill gjöra | M&K I,12 :171 |
við þig og gabba og skrökva að þér, af því þú ert sagður | M&K I,13 :187 |
Ég sæki þá ekki rétt vel að þér, Egill minn, hefurðu meitt þig? | M&K I,14 :197 |
þér það, þó svo hafi farið, að þér hafi orðið meinlaust við hann, | M&K I,15 :211 |
þótt þú hafir fátt um rætt, að þér er hvumleitt að vera á | M&K I,17 :231 |
enda muntu hafa það eina erindi, að þér sé hollast að dragnast brott, | M&K I,19 :253 |
heldur seilist í skárri endann en að þér takið upp fyrir yður, og | M&K I,22 :285 |
en þér séuð svo heiðvirður maður, að þér talið ekki annað en yður | M&K I,22 :285 |
því aðeins settur, að ég sé, að þér er það sjálfum bezt. Ekki | M&K I,23 :298 |
skriflegt; ég held líka, Þórdís mín, að þér þurfið ekki að iðrast eftir | M&K I,24 :304 |
þöngul fyrir þorsk; en fari svo, að þér berið sigur úr þessum málum | M&K I,24 :306 |
þegar öllu er á botninn hvolft, að þér eigið eitthvað hjá mér; það | M&K II,1 :327 |
kemur þetta víst til af því, að þér þekkið ekki rétt, hvernig á | M&K II,1 :328 |
lengur hér, þar eð ég hygg, að þér hafið aflokið brýnasta erindinu, fyrst | M&K II,1 :330 |
mikið þægilega tilskrif, skrifað litlu eftir að þér voruð aftur heim til yðar | M&K II,4 :350 |
um af milliferðamönnum, að litlu eftir að þér fóruð héðan, þóknaðist drottni mínum | M&K II,4 :350 |
að segja yður allt saman, svo að þér vissuð það í tíma, því | M&K II,4 :351 |
hana Siggu litlu, því vera má, að þið unga fólkið fellið meira huga | P&S :24 |
Síst mundi mig hafa grunað það, að þið á Hóli leituðuð til mægða | P&S :42 |
það gæti verið; ég vissi ekki, að þið voruð komnir heim, piltarnir; og | P&S :49 |
er þó sannast um ykkur Austfirðingana, að þið eruð misvitrir, og hyggnari var | P&S :106 |
hennar burt þá fer. Veit ég, að þið tryggða tröll, hin traustu og | M&K I,11 :154 |
segja: Still þú þá svo til, að þið séuð tvö saman; gakk þú | M&K I,14 :194 |
nokkrum erindagjörðum. Já, það sé ég, að þið eruð komnir, en erindagjörðirnar veit | M&K I,20 :262 |
foreldrar hennar dánir, og ætla ég, að þið hjón séuð ráðamenn hennar, því | M&K I,22 :284 |
þið hjón séuð ráðamenn hennar, því að þið hafið alið hana upp og | M&K I,22 :284 |
ykkur blessuðum um hneykslanirnar og vandlætið, að þið síuðuð mýfluguna og svelgduð úlfaldann | M&K I,24 :302 |
afhendingu peninga, þá er það sjálfsagt, að þið vitnið um það, sem þið | M&K II,1 :330 |
til að halda í jarðartetrið, en að þið gætuð notið hennar, og svo | M&K II,2 :336 |
skjóta því að honum kaupmanni Möller, að þig langi hálfvegis til að fara? | P&S :139 |
eigum, þá mun einhver verða til að þiggja það; þú veizt nú, Þórdís | M&K I,4 :64 |
og af því að ég hygg, að þínir dagar, Sigurður minn, séu ei | M&K I,2 :36 |
góður á járn og tré, svo að þjóðhaga mátti kalla, og var hann | P&S :101 |
að hafa einhverja stúlku til þess að þjóna mér og sjá eftir innan | P&S :123 |
ár; ég er farinn að letjast að þjóna þessu örðuga, vesæla og mér | M&K I,5 :84 |
að bæ einum þar í sóknum að þjónusta gamalmenni nokkurt. Guðrún ráðskona var | M&K I,6 :89 |
fyrr en hann ætlaði að fara að þjónusta kerlinguna, það er kominn piltur | M&K I,6 :99 |
við upprás sólar, þegar skuggamyndirnar eru að þokast undan sólarbirtunni, og lítur yfir | P&S :4 |
neitt bréf; og hvernig átti ég að þora það að skrifa þér til? | P&S :169 |
viðræðum hans. Það þóttist kaupmaður finna, að Þorleifur byggi yfir nokkrum þungum harmi, | P&S :151 |
hann það ráð, að hann gengur að Þorsteini, þar sem hann liggur á | M&K I,2 :36 |
næst dyrum. Var þá talað um, að Þorsteinn matgoggur gæti tyllt sér þar, | P&S :193 |
Það höfum vér frétt með sönnu, að Þorsteinn komst til hvílu með góðra | P&S :195 |
er svo illa hafi til tekizt, að Þorsteinn hafi orðið votur. Ekki vildi | M&K I,2 :31 |
veg hvorum, en þó verður það, að Þorsteinn hlýtur að ráða, og halda | M&K I,2 :31 |
og verður hann þess þá vís, að Þorsteinn er svo máttdreginn, að fyrir | M&K I,2 :36 |
sannast er að segja um það, að þó að hún Guðrún mín heitin | P&S :50 |
þér, og víst er um það, að þó að ég fái það aldrei | M&K I,4 :62 |
bréfið. Gjörði hún þetta til þess, að þó einhver kæmi fljótlega upp eða | M&K I,15 :204 |
það, sem þú varst að leita að, þó þú segðir mér nokkuð annað? | M&K I,15 :210 |
runnin öll reiði; sá hann og, að þó svo illa hefði til tekizt, | M&K I,18 :241 |
þykist nú skilja, hvar þér beinið að, þó ekki sé talað ljósara; þér | M&K I,22 :286 |
sé, en okkar, sem engan eigum að, þó ég viti, að guð hafi | M&K I,24 :306 |
allþægilegt; getur prestur þess í því, að þó að þeir mágar hefðu skilið | M&K II,4 :349 |
lengur eða skemur, þá varð það, að Þórarinn tókst það á hendur að | P&S :84 |
borðana, en verður heldur sein, því að Þórarinn hefur þá fengið handfesti á | M&K I,6 :95 |
um þá, en bæði var það, að Þórarinn hafði alla yfirburði, enda sleppti | M&K I,6 :95 |
að Sigrúnu og segir um leið, að Þórarinn væri þess verður, að hann | M&K I,6 :98 |
þótti það bregða nokkuð kátlega við, að Þórarinn nú oftar en áður vandi | M&K I,7 :100 |
en þess tel ég alla von, að Þórarinn mágur muni segja þetta álygar | M&K I,7 :102 |
og muni þess skammt að bíða, að Þórarinn komi á eftir, ef hann | M&K I,8 :115 |
hefur þannig um búizt, sér hann, að Þórarinn kemur úr baðstofu og gengur | M&K I,9 :134 |
að Þórarni, og sá Tuddi það, að Þórarinn sleppti ekki tökunum á Sigrúnu, | M&K I,9 :134 |
segir: Og því verður annað tveggja, að Þórarinn kemur hér aldrei, eða hitt, | M&K I,10 :142 |
en eruð þér nú viss um, að Þórarinn vilji fara þangað suður, og | M&K I,10 :143 |
jafnan sorgbitin, er leið að því, að Þórarinn skyldi fara. En þá er | M&K I,11 :147 |
komið sögunni og að því kom, að Þórarinn bjóst til brottfarar, var hún | M&K I,11 :147 |
kveið mest fyrir, en það var, að Þórarinn kveddi hana svo, að nokkur | M&K I,11 :147 |
Sigrún harla glöð við að sjá, að Þórarinn mundi eftir henni, og svo | M&K I,15 :203 |
er Þórdís spurði, segir hún svo, að Þórarinn hafi beðið hana að heitast | M&K I,15 :211 |
fyrir hvern mun vill hún ekki, að Þórarinn heilsi sér þar og sjái | M&K I,22 :282 |
vér af spurt af viðurtali þeirra, að Þórarinn sagði Sigrúnu frá fyrirætlun sinni | M&K I,22 :283 |
og fer honum það svo kringt, að Þórarinn verður ekki var við fyrr | M&K I,22 :288 |
þessari. XXIV. KAPÍTULI Skömmu eftir það, að Þórarinn er suður riðinn, stendur Dreyri | M&K I,24 :300 |
hafi sér verið það að skapi, að Þórarinn bróðir sinn ætti hana. Býst | M&K I,24 :301 |
Þórdís Bjarnadóttir. Þess er áður getið, að Þórarinn unni Sigrúnu heitt og alúðlega. | M&K II,4 :351 |
hjá bænum, en er hann sér, að Þórarinn er kominn á fætur, gengur | M&K II,4 :354 |
úr af létta. Þar kemur loks, að Þórarinn víkur ræðunni til Hlíðarfólks; spyr | M&K II,4 :355 |
orðið það að segja frá því, að Þórarinn prestsmágur hefði þotið norður í | M&K II,5 :357 |
áður, en þótti þó kynlegt um, að Þórarinn svo að segja aldrei var | M&K II,5 :358 |
hvað hún hyggi bera til þess, að Þórarinn hafi tekið svo miklum stakkaskiptum; | M&K II,5 :358 |
nokkru brugðið; gat hún þess fyrst, að Þórarinn mundi ekki kunna þar við | M&K II,5 :358 |
um þetta mál, þá verður það, að Þórarinn þagnar um hríð, en síðan | M&K II,5 :360 |
og prestskona sagði þetta, rétti hún að Þórarni tvo borða baldýraða, en þegar | M&K I,6 :95 |
skyndilega við, og verður þá fangið að Þórarni, og sá Tuddi það, að | M&K I,9 :134 |
um, þá er ég viss um, að Þórarni mínum mun þykja þetta ráð | M&K I,10 :143 |
svo færi sem Guðrún gat til, að Þórarni þætti fýsilegra að staðnæmast þar | M&K I,11 :151 |
hvað hún segir. Það stóðst á, að Þórdís hafði sagt þetta og að | M&K I,4 :67 |
Bréf þetta var svo ljóst orðað, að Þórdís gekk úr öllum skugga um | M&K I,15 :209 |
Sigurði bónda datt helzt í hug, að Þórdís mundi ætla enn þá að | M&K I,16 :221 |
Dreyri til fótanna, en prestur heyrir, að Þórdís svarar upp á kveðju hans, | M&K I,24 :307 |
að lítilli stundu liðinni og segir, að Þórdís finnist ekki og ekki viti | M&K II,1 :331 |
stofuna og sögðu þess enga von, að Þórdís fyndist, mundi hún vera hlaupin | M&K II,1 :332 |
var svo sem fylgdarmenn prests hugðu að Þórdís húsfreyja hefði stokkið á aðra | M&K II,2 :333 |
hann fór betur að gæta að, að Þórdís fóstra Sigrúnar hefði farið að | M&K II,4 :352 |
annar gepill, segir Bjarni og rétti að Þórdísi hrútshyrning einn. Ber nú ekki | M&K I,17 :237 |
flestir gengnir til sængur í Hlíð, að Þórdísi sigraði svefn; tók hún þá | M&K I,25 :312 |
prestur hafði lesið, réttir hann bréfið að Þórdísi og segir hálfglottandi: Viljið þér | M&K II,1 :330 |
skilmálum með þeim Sigurði og Þóri, að Þórir skyldi eiga heimilt að búa | M&K I,1 :8 |
hlaupandi þar að, sem þeir voru að þrefa um tvævetluna, og kallaði, áður | P&S :22 |
og svo, að hann ekki þurfti að þreifa fyrir sér, að ást og | P&S :196 |
Tekur þá prestur í annað skipti að þreifa til kjólvasa síns, og dregur | M&K II,1 :330 |
annaðhvort af því hún þoldi ekki að þrengja svo að sér, eða hitt, | M&K I,5 :74 |
móti koma honum lengra en upp að þrepbrúninni, og sé hann þar niður, | M&K I,17 :235 |
sá, er hann nú átti við að þreyta, unnið svo á heilsufar hans, | P&S :128 |
hérna af staðnum til ábúðar, allt að þriðjungi af öllum föstum tekjum og | M&K I,5 :83 |
það ógreitt; biður hann þá Finn að þrífa í herðar sér og toga | M&K I,8 :122 |
og melarnir þeir arna ætli aldrei að þrjóta; en hitt vitið þér, að | P&S :133 |
í gras; margur myndi mæla það, að þroski hans sé svo mikill orðinn, | P&S :9 |
æðrast, eða hvort ert þú nú að þrotum kominn, félagi? Þorsteinn sagði, að | M&K I,2 :35 |
á efra aldri tækist mönnum sjaldan að þröngva því svo niður í kverkarnar | P&S :87 |
heitið meiru, nema þú hefðir ætlað að þröngva henni til að eiga hann, | M&K I,16 :217 |
of mikil, en þætti sér óráð að þröngva Bjarna í gapastokk; kvaðst hann | M&K I,21 :274 |
er orðinn harla leiður af því að þurfa að sækja allt til annarra, | P&S :134 |
rúmi Þuríðar kerlingar. Það sáu menn, að Þuríður renndi engum vinaraugum á gest, | M&K I,1 :23 |
í einu, og bar það til, að Þuríður kerling lét svo illa í | M&K I,2 :27 |
brekanið, eins og hún búist við, að Þuríður gamla muni ekki láta svo | M&K I,3 :42 |
ætlar niður að leggjast, heyrir hún, að Þuríður kerling vakir; svaf hún þar | M&K I,25 :312 |
vakti. Verður hún þess þá vör, að Þuríður les nokkuð fyrir munni sér, | M&K I,25 :312 |
skut, já, skut. Þórdís vill ekki, að Þuríður verði vör við komu sína, | M&K I,25 :313 |
eftir þeim, en síðan tekur hún að þurrka tárin úr augum sér, er | M&K I,11 :150 |
frændi úr rekkju, og líst mér, að þú vekir hann til skattsins: hann | P&S :9 |
það er ekki í fyrsta sinni, að þú mælir allt eftir honum. Eins | P&S :9 |
staðið upprétt; en það er illt, að þú getur ekki komið yfir um | P&S :14 |
leika okkur saman, því ég sé, að þú ert lítil eins og ég | P&S :14 |
Nær er mér þó að segja, að þú eigir ekkert í henni. Rétt | P&S :22 |
því mér segir svo hugur um, að þú verðir gæfumaður, og eru komur | P&S :27 |
skyldi gefa þér, því hann veit, að þú ert smiðsefni; en þessir leppar | P&S :27 |
stelpu, Bjarni bróðir. Hvað kemur til, að þú hefur ekki sýnt mér hana? | P&S :28 |
þig hérna; en hvað kemur til, að þú kemur aldrei fram eftir núna? | P&S :38 |
sína og vildi ég, segir hann, að þú, móðir, minntist þess, er þú | P&S :41 |
af tunnunni; það er ekki von, að þú ráðir við þetta bjarg, fóstri | P&S :49 |
búskaparbasli, Guðmundur minn! Ég vildi helst, að þú værir búinn að taka við | P&S :50 |
á því; og hvað kemur til, að þú lofar mér aldrei að sjá | P&S :51 |
þegar ég dey, þá veistu það, að þú átt að taka hann, því | P&S :52 |
tala, er ekki réttast fyrir þig, að þú reynir til að ná í | P&S :52 |
en Sigríður mín, ég vona til, að þú látir ekki honum Guðmundi mínum | P&S :56 |
ekki dottið annað í hug en að þú mundir þakka guði fyrir að | P&S :61 |
ég það sé vert, Gróa mín, að þú minnist neitt á það við | P&S :68 |
eftir á muntu þakka guði fyrir, að þú lést mig ráða. Sigríður gat | P&S :70 |
sé svikin! Nú! Ég hélt hinsegin, að þú værir að drýgja hana ögn, | P&S :72 |
á kútnum; en nú vænti ég, að þú farir að fara fram eftir; | P&S :73 |
héðan úr sveitinni; og með því að þú oft hefur talið mér trú | P&S :82 |
ráð úr óyndisúrræðum og vona það, að þú reynist mér sem góður bróðir. | P&S :82 |
get treyst, nema þig; og þó að þú sért nokkuð unggæðislegur enn, þekki | P&S :82 |
unggæðislegur enn, þekki ég það samt, að þú ert raungóður. Hér hefur borið | P&S :82 |
þá ræð ég þér til þess, að þú festir aldregi svo fasta vináttu | P&S :89 |
svo fasta vináttu við nokkurn mann, að þú treystir ekki betur skynsemi þinni | P&S :89 |
þér við nokkurn, heldur til þess, að þú hafir jafnan varúð þína vakandi. | P&S :90 |
sagði Sigríður. Það var ekki von, að þú sæir það, því hann húsbóndi | P&S :91 |
Guðrún við Sigríði: Nú er illt, að þú kannt ekki dálítið að snakka | P&S :92 |
það, af því að það hugsar, að þú segir mér það aftur; en | P&S :96 |
hans, og ég vona til þín, að þú verðir ekki fyrst til þess | P&S :97 |
nema það fari svo á endanum, að þú verðir konan hans? Og þá | P&S :97 |
held ég megi segja um það, að þú hafir ekki farið til einskis | P&S :97 |
leita, Sigríður mín! Ég býst við, að þú verðir að sitja kyrr, nema | P&S :100 |
gistingar, eða ertu maður svo ókunnugur, að þú vitir ekki, að vér eigi | P&S :105 |
sem því fylgir, og það er, að þú verður þá heima í dag, | P&S :108 |
þú hafir það erindi út núna, að þú þurfir að hlaupa út í | P&S :109 |
vona til þess, Sigríður mín góð, að þú sért ekki svo búin að | P&S :121 |
að við einu sinni vorum málkunnug, að þú veitir mér ekki þá gleði | P&S :121 |
að vísu þætti mér það léttbærara, að þú sjálf segðir mér, að nú | P&S :121 |
yngri, að ekki mundi fram koma, að þú gleymdir mér, en sá efi, | P&S :122 |
Annaðhvort er um það, stúlka mín, að þú ert sokkin niður í einhverja | P&S :136 |
eða ertu svo einföld, elskan mín, að þú sjáir ekki, hvað býr undir | P&S :140 |
verið haldið, þegar þú komst hingað, að þú ættir að sækja hingað að | P&S :140 |
elskan mín! Ég er sannfærð um, að þú skemmtir þér vel; en gættu | P&S :143 |
þó hljóðlega: Hvernig stendur á því, að þú ert hér, Indriði minn? Minnist | P&S :165 |
hélt Jón áfram. Ég sé það, að þú ert kenndur; en ég spurði | P&S :167 |
Nú furðar mig ekki á því, að þú hefur ekki fyllt flokk okkar | P&S :168 |
grunaði mig það, sagði kaupmaður L., að þú mundir taka svo illa gamanyrðum | P&S :168 |
illa gamanyrðum mínum; en fyrir því, að þú hefur snúist þannig undir þetta | P&S :168 |
það, að mig langaði til þess, að þú hefðir viljað tala við mig; | P&S :169 |
er sannfærður um, Sigríður mín góð, að þú getur ekki skrökvað að mér; | P&S :169 |
ég þó aldrei getað trúað því, að þú vildir ekki oftar sjá mig, | P&S :170 |
hér á þessari stundu; ég sé, að þú lítur mig með hinum sömu | P&S :170 |
guð hefur opnað augu þín svo, að þú sér hættu þá, er þér | P&S :170 |
burt héðan; ég vona til þess, að þú hjálpir mér til að komast | P&S :170 |
það, púttinn sá arni, Sigríður mín, að þú tróðst upp í hann stóreflis | P&S :189 |
vissi það nú ætíð, sagði Gróa, að þú mundir ekki amast við, þó | P&S :190 |
höfum tóm til. Guði sé lof, að þú fórst aldrei að Búrfelli, elskan | P&S :190 |
sagði þér í gær, Gróa mín, að þú ættir að koma til mín | P&S :202 |
stúlkurnar mínar sem þær vænti venjunnar, að þú lesir eða kveðir eitthvað fyrir | M&K I,1 :13 |
því, en vænst hefði mér þótt, að þú hefðir látið þessa kirkjuferð vera, | M&K I,2 :25 |
þig, ég vil vera viss um, að þú gleymir honum ekki, það veitir | M&K I,2 :25 |
er ég áður hef á minnzt, að þú látir ei Sigrúnu litlu dóttur | M&K I,2 :37 |
allt saman eins og eftir því, að þú gafst mér kökuna áðan og | M&K I,3 :47 |
leitað, og með því ég veit, að þú, Þórir minn, ert bæði ötull | M&K I,3 :52 |
slíta hana frá mér; þú manst, að þú hafðir gaman af henni líka, | M&K I,4 :63 |
mun það verða okkur að sundurþykkju, að þú fáir ekki að ráða svo | M&K I,4 :66 |
og þarft okkar ekki lengur með, að þú munt vilja komast frá okkur. | M&K I,4 :69 |
sagt. Svona, láttu mig ekki sjá, að þú sért að gráta lengur, þetta | M&K I,4 :69 |
Ég efast ekki um, lesari góður, að þú hafir haft þessa reglu og | M&K I,5 :71 |
skipti orðið í lengra lagi, svo að þú betur gætir ímyndað þér, hvað | M&K I,5 :71 |
þér, hvað langt er frá því, að þú skildir við sögumennina í seinasta | M&K I,5 :71 |
að koma því svo í kring, að þú fengir viðunanlega giftingu, þegar þú | M&K I,5 :83 |
til, og að sjá þér borgið, að þú fengir viðunanlega gifting, hum, hum, | M&K I,5 :88 |
sinni; en það þykist ég vita, að þú reynir til svona heldur að | M&K I,5 :88 |
reiða þig; það er ekki von, að þú munir eftir því, þú getur | M&K I,6 :93 |
síður gat mér dottið í hug, að þú yrðir slík hannyrðaSteinka sem þú | M&K I,6 :94 |
hafi sagt, að mér þætti sanngjarnt, að þú fengir hann, eða færðu hann | M&K I,7 :106 |
eiga það við ráðskonuna, Hjálmar minn, að þú fáir skófnapottinn reglulega, sagði prestur. | M&K I,7 :107 |
að ég gæti formælt þér svo, að þú ættir ekki neins staðar vært, | M&K I,7 :112 |
ég hef rekið mig á það, að þú sagðir mér ekki satt, eða | M&K I,9 :132 |
og nú vil ég, segir hann, að þú lítir eftir nærfötum og klæðum | M&K I,10 :140 |
Hvað segir þú, Egill minn, ætla að þú mundir vilja fara þangað eitt | M&K I,12 :169 |
hljóða: Hafðu enga umgengni við söngkonuna, að þú verðir ekki fangaður af hennar | M&K I,12 :170 |
yndisleik. Nú vil ég, sonur sæll, að þú segir mér, hvort svo er | M&K I,12 :170 |
þú verður að sjá svo fyrir, að þú hafir þinn skerf af matnum, | M&K I,13 :185 |
uppfræddan vera í garði föður þíns, að þú þyrftir eigi að vera í | M&K I,14 :194 |
huggun mín í útlegðinni. Ég veit, að þú elskar mig eins heitt og | M&K I,15 :207 |
með tárin í augunum, vottaði það, að þú hvorki vilt né getur tekið | M&K I,15 :207 |
þér, elskan mín, því ég vona, að þú sendir mér einhvern tíma línu; | M&K I,15 :209 |
það til vorkunnar fyrir þér, þó að þú færir ekki að segja mér | M&K I,15 :210 |
ég heyrt það utan að mér, að þú værir farin að leggja lag | M&K I,15 :210 |
og svo mundi margur mæla það, að þú hlytir ekki af verri endanum | M&K I,15 :211 |
brosandi: Það er nú líklegt, fóstra, að þú geymir það betur eftir en | M&K I,15 :212 |
okkur af því. Það getur verið, að þú skiptir þér ekki af því, | M&K I,16 :216 |
í því, sem ég hef heyrt, að þú hafir heitið Agli því, þegar | M&K I,16 :217 |
að því leyti sé ég það, að þú í rauninni ert laus allra | M&K I,16 :218 |
minn, það mun samt verða sagt, að þú hafir tælt Egil hingað, lofað | M&K I,16 :218 |
það nú, Þórdís mín, eftir á, að þú hefur rétt að mæla, ég | M&K I,16 :218 |
svo að skilja, að ég vilji, að þú eigir neitt misjafnt við prest | M&K I,16 :220 |
ekki sjálf. Það sé ég nú, að þú segir satt, Þórdís mín, en | M&K I,16 :221 |
en úr því svo er komið, að þú verður hvort sem heldur er | M&K I,16 :221 |
sagði Hallvarður, ég get begribið það, að þú átt hana ekki, því ekki | M&K I,17 :229 |
við, já, ég ætlaði að segja, að þú skyldir fara í bölvaða boru, | M&K I,17 :230 |
af því ég þekki þig svo, að þú ert ekki neinn flysjungi: Það | M&K I,17 :238 |
á trú þína og æru, já, að þú segir engum frá því, já, | M&K I,18 :245 |
það mundi nú ekki vera fáanlegt, að þú létir mig fá miðann, kunningi, | M&K I,18 :247 |
ekki svo góður heim að sækja, að þú bjóðir inn gestum þeim, er | M&K I,19 :254 |
hef heyrt þá háðung, sagði Grímur, að þú hafir óvirt Egil son minn, | M&K I,20 :262 |
við meyjuna; en hitt er víst, að þú hefur sýnt syni mínum Agli | M&K I,20 :262 |
fyrir þér eins og Móses segir: að þú verður sleginn með egypzkum kaunum | M&K I,20 :263 |
er hann gjörði Grími; vildi ég, að þú hlutaðist nokkuð til um mál | M&K I,21 :270 |
fara, og ef kostur væri á, að þú reyndir til að mýkja svo | M&K I,21 :270 |
með engu móti vil ég samt, að þú gangir að nokkrum afarkostum, hvorki | M&K I,21 :270 |
sjá svo um, Sigurður bóndi minn, að þú látir ekki hið mjúka tungutak | M&K I,21 :270 |
innsiglaður og undraði mig, segir hann, að þú vildir selja svo góða jörð | M&K I,21 :279 |
heitinn dó, svo það má kalla, að þú sért uppalinn í mínum húsum, | M&K I,23 :295 |
húsum, og af því ég sá, að þú varst meira hneigður til bókarinnar | M&K I,23 :295 |
ánægður fyrir þína hönd, Þórarinn mágur, að þú sért þar næsta ár, sagði | M&K I,23 :296 |
þú, mágur, því ekki tel ég, að þú eigir aðra aðstoðarmennina en okkur | M&K I,23 :296 |
mér, ef ég sæi við hentugleika, að þú gætir fengið brauðið, því menn | M&K I,23 :297 |
ekki bærilega kosti, mágur? Ég vona, að þú sjáir, að ég vil þér | M&K I,23 :297 |
svo heitt í þér blóðið stundum, að þú gætir þín ekki, en þegar | M&K I,23 :298 |
hitan, þá ertu þó svo hygginn, að þú sérð, hvað er ráð og | M&K I,23 :298 |
segir: Það vildi ég, elskan mín, að þú nytir þess litla, sem eftir | M&K I,25 :316 |
Sigurður minn, að gá að því, að þú átt ættingja, sem að réttu | M&K I,25 :317 |
í gær. Og hún vissi af, að þú ætlaðir suður? sagði prestur. Meir | M&K II,3 :343 |
Hlíð. Sigurður bóndi lagðist, skömmu eftir að þú varst farinn suður í haust, | M&K II,4 :350 |
í 17. æ, hvað er ég að þvaðra? Jóhannes í 9., sá góði | M&K I,12 :155 |
töluðu þau mæðgin meira um þetta að því sinni. Á meðan þeir sveinarnir | P&S :20 |
úr réttinni, og var nú komið að því, að þeir þar af næstu | P&S :20 |
Varð nú ekki fleira til tíðinda að því sinni. En um veturinn voru | P&S :24 |
allvel hvort að öðru, og sannaðist að því skipti það, sem mælt er, | P&S :33 |
af viðtali þeirra Sigríðar og Indriða að því sinni. Indriði ríður síðan heim | P&S :35 |
sagði þetta, hafði hún ekki gáð að því, að Ingveldur var þar og | P&S :37 |
því hyski, ég get ekki gjört að því. Þá er það fallegur bölvaður | P&S :39 |
og fingrum, og var ákaflega fljótur að því. Það var einhvern dag næsta | P&S :48 |
kom hún sér ekki einhvern veginn að því að nefna þetta við Sigríði; | P&S :59 |
Að svo búnu skildu þær mæðgur að því sinni; en nær því á | P&S :61 |
er ekki siður, að konur tali að því að fyrra bragði við karlmenn, | P&S :63 |
út í heiminn til að hlæja að því. En þetta, sem ég ætla | P&S :64 |
hinsegin. Ekki þarf ég að spyrja að því; það liggur eitthvað illa á | P&S :65 |
Búrfelli? Hún varð að fara stelandi að því, ef hún vildi víkja einhverjum | P&S :67 |
og sagði: Ég get ekki gjört að því, að mér vöknar ætíð um | P&S :67 |
undir þau, gætu þeir ekki gjört að því, hvað síðar yrði um þau. | P&S :69 |
leiðir djákninn brúðhjónin til bekkjar; en að því búnu tekur prestur að þylja | P&S :74 |
en maddama Á. gaf sig lítið að því; hún sinnti búi sínu og | P&S :86 |
þótti að sönnu ofur mikið gaman að því að skoða hana í krók | P&S :88 |
mundu ekki hafa tíma til þess að því skipti, er þær nú yrðu | P&S :94 |
saman; og það hélt ég þó, að því gæti síst dottið í hug, | P&S :96 |
varð samtal þeirra stallsystra ekki lengra að því sinni. Líður svo fram sumarið, | P&S :98 |
ekki neitt til tíðinda, og kemur að því, að skip taka að sigla; | P&S :98 |
svei mér, ef ég gat gjört að því. Eftir þetta stíga þeir Indriði | P&S :103 |
óvanir eru Reykjavíkurmálinu, komst hann þó að því, að það mundi þá þykja | P&S :111 |
mann hérna syðra. Ég spyr þig að því, af því mér heyrðist þú | P&S :115 |
án þess að þér áður kæmust að því, hvort nú stæði svo á | P&S :125 |
hafði aldrei enn þá vikið orði að því við Sigríði sjálfa, sem til | P&S :129 |
hann rætt fleira um þetta efni að því skipti, því nú voru þau | P&S :135 |
hana drauma nokkra, er allir hnigu að því, að þar mundi koma einhver | P&S :141 |
orð, að það lyti ekki eitthvað að því, er gjörst hafði á dansleiknum, | P&S :148 |
hið ytra. En þá kemur aftur að því, sem ég sagði áðan, að | P&S :153 |
var ekki mjög stórt, en allsnoturt, að því sem gjöra var í Reykjavík. | P&S :161 |
þú ert kenndur; en ég spurði að því, hvert þú værir að fara. | P&S :167 |
hafði fengið ríkt kvonfang og gott, að því sem flestir menn sögðu þar | P&S :171 |
mega heima sitja, og kemur þá að því, sem mælt er, að leppurinn | P&S :177 |
í það, ef ekki væri gjört að því. Mér sýndist líka, að Búrfellsmaurunum | P&S :179 |
haustblóm, en árdags andvarann leika sér að því að vefja hverja fjallahyrnuna eftir | P&S :185 |
Meira vildi Indriði ekki segja henni að því skipti; en einu sinni um | P&S :204 |
í kirkju, og brosti bóndi hennar að því, en segir henni þó ekki | P&S :204 |
hliðina, sem veit að Hlíð, og að því skapi hár, og þótti það | M&K I,2 :29 |
komast þeir ofan hálsinn á jafnsléttu, að því þeir halda, og ráða það | M&K I,2 :35 |
í því lýstur hríðinni aftur á, að því sem Sigurði virðist enn þá | M&K I,2 :37 |
var að venju lesinn húslestur, og að því loknu gekk smali að gæta | M&K I,3 :41 |
handanna, og er þó mesta minnkun að því, hvað litla rækt ég hef | M&K I,4 :63 |
að hann eða hans yrðu njótandi að því, sem við eigum? Nei, sagði | M&K I,4 :66 |
hefur ekki, það ég man, nunnað að því einu orði, en hitt hefur | M&K I,4 :66 |
að ég víki nú málinu aftur að því, sem við vorum að tala | M&K I,4 :66 |
sýnum, hár maður vexti og þrekinn að því skapi, réttleitur og breiðleitur, svartur | M&K I,5 :77 |
glóðarkerið hérna? og seinast hné ræðan að því, sem ég oft hef ætlað | M&K I,5 :83 |
er nauðugur einn kostur að ganga að því, sem ég býð en hver | M&K I,5 :86 |
úr Ránarlaug. Hið þriðja, sem studdi að því að gjöra Sigrúnu sem fegursta | M&K I,6 :90 |
hún hlaupið svo hart upp loftstigann, að því nær var lokað fyrir allt | M&K I,6 :98 |
snoðir um, að presti geðjaðist allvel að því, að honum væri sagt frá | M&K I,7 :104 |
þér. Þú þarft ekki að gæta að því, hún er ekki svo föst | M&K I,7 :112 |
við, eða varstu beðinn að spyrja að því? mælti Tuddi. Nei, ég ætlaði | M&K I,7 :112 |
að honum geðjaðist ekki alls kostar að því, sem prestur sagði, þó hann | M&K I,9 :131 |
hana. Ég skal láta hann gæta að því, sagði prestur og gekk fram | M&K I,9 :133 |
fyrir því eftir fyrirskipun prests, og að því skildu þau talið, og sást | M&K I,10 :144 |
var hún jafnan sorgbitin, er leið að því, að Þórarinn skyldi fara. En | M&K I,11 :147 |
er hér var komið sögunni og að því kom, að Þórarinn bjóst til | M&K I,11 :147 |
sem hann geti því við komið. Að því búnu skreppur Sigrún út og | M&K I,11 :148 |
en síðan víkur prestur talinu aftur að því, sem þeir Grímur höfðu haft | M&K I,12 :171 |
fyrst presturinn minn hefur heldur talað að því, því svo segir postulinn: Hlýðið | M&K I,12 :172 |
Hann var hár maður vexti og að því skapi þreklegur; allra manna var | M&K I,13 :175 |
daglegu lífi, og bjó hann mest að því, er hann hafði numið í | M&K I,13 :175 |
maðurinn var bæði fimur og fljótleikinn að því verki, tók hann fyrst kökurnar | M&K I,13 :181 |
nú ekki meira við mig, drengur! Að því búnu lagði Bjarni sig endilangan | M&K I,13 :182 |
með húsgöflunum; en er hún kemur að því veggjarhorni, sem næst var því | M&K I,14 :196 |
milli og hentu þó mest gaman að því, sem Egill las yfir rekunni; | M&K I,14 :198 |
því, en ég kom mér ekki að því, sagði Sigrún grátandi og kyssti | M&K I,15 :210 |
tekur? Ég hef ekki getað verið að því, sagði bóndi, að vísa honum | M&K I,16 :215 |
áttina, sem hann Egill er, og að því leyti sé ég það, að | M&K I,16 :218 |
get ég nú að sinni gjört að því, þó vistin verði ekki á | M&K I,17 :231 |
sé hann kunningi sinn og fornvinur. Að því búnu skilja þær fóstrur, og | M&K I,17 :232 |
hummaði og sagði síðan sem var, að því hefðu þeir verið í gjörð | M&K I,21 :275 |
varð hann ekki vakinn. En er að því kom, að Sigurður skyldi rita | M&K I,21 :278 |
manna var; lítið mark segir Finnur að því, að hann hafi mann hitt | M&K I,22 :290 |
og segir: Nú er þá komið að því, Þórarinn mágur, að við skiljumst | M&K I,23 :295 |
verður; að vísu hefur sýslumaður talað að því við mig, og ég ber | M&K I,23 :296 |
segja af sér, þegar þeir sæju, að því yrði laglega við komið, að | M&K I,23 :297 |
kunningja, sem heldur hefur getað stutt að því; kallarðu þetta ekki bærilega kosti, | M&K I,23 :297 |
hum, hum, og ég bar mig að því að miðla málum, eins og | M&K I,24 :302 |
þú verður, Sigurður minn, að gá að því, að þú átt ættingja, sem | M&K I,25 :317 |
lengi ólifað, og vil ég ekki, að því sé frestað. Eftir þetta samtal | M&K I,25 :318 |
það sé svo illa um búið, að því verði hnekkt, eða hvað virðist | M&K II,1 :330 |
mér, en maður getur ekki allténd að því gjört, þó það hvarfli eitthvað | M&K II,2 :333 |
þar eð hann jafnan hefði róið að því öllum árum, að þau mættu | M&K II,4 :353 |
að segja, fyrst þér spyrjið mig að því, þá hef ég heyrt því | M&K II,4 :355 |
það svo, að þeir kvöddust ekki að því sinni. V. KAPÍTULI Þórarinn fer | M&K II,4 :356 |
Guðrúnu í hjónaband; þótti mönnum fljótt að því undið, en prestur fann nægar | M&K SÖGULOK :367 |
eru ljós kveikt; tekur nú húsfreyju að þykja kátlega við bregða um burtveru | M&K I,8 :116 |
á innréttingunni, held ég. Heldur tók að þykkna í Agli við þessar viðræður, | M&K I,17 :229 |
færra við hana. Við þetta tók að þykkna í Bjarna, og segir hann: | M&K I,19 :255 |
en að því búnu tekur prestur að þylja vígsluræðuna, og hafði hann tekið | P&S :74 |
en að aftni tók honum aftur að þyngja, svaf lítið og óvært um | M&K I,25 :319 |
gjöra, fóstri minn? Og ég er að þynna dálítið mjaðarskömmina þá arna; mér | P&S :72 |
önnur stærri skepna. Roðinn fór aftur að þynnast á kinnunum á henni, og | P&S :134 |
ekki sinnti Bjarni súpunni. Tóku brátt að þynnast fylkingar kjötbitanna í fatinu, því | M&K I,13 :185 |
tána á Indriða, og átti það að þýða hjartatvistinn, en sté í þess | P&S :26 |
ég vissi ekki, hvað það átti að þýða. Á, góða mín, þá skal | P&S :97 |
hvað á nú þessi tepruskapur lengur að þýða, að láta hann vera allajafna | P&S :161 |
sinnar. Þú kannt ekki góð ráð að þýðast, þetta gjörði ég nú fyrir | M&K I,6 :91 |
lítið, en ekki var það allsjaldan, að þær spyrðu gesti og gangandi hvor | P&S :6 |
og einhvern tíma stóð svo á, að þær urðu tvær saman fyrir ofan | P&S :42 |
enga orsök til að efast um, að þær væru sannar; en óhlutvandir menn, | P&S :69 |
fyrir, og varð sá endir málanna, að þær mæðgur hétu að gjalda Guðmundi | P&S :77 |
og skemmdi svo í mér gáfurnar, að þær hafa aldrei náð sér aftur; | P&S :83 |
ef þær vildu. Sigríður kvaðst halda, að þær mundu ekki hafa tíma til | P&S :94 |
í búðinni, og þóttust menn vita, að þær lytu eitthvað til þess, er | P&S :94 |
veistu þetta? Ég hef heyrt sagt, að þær hafi verið þrjár að stinga | P&S :96 |
slíkum vinalátum og fögnuði, eins og að þær hefðu ekki sést í mörg | P&S :109 |
til vörðunnar, þá stóðst það á, að þær voru gengnar fram hjá vörðunni, | P&S :112 |
þínar komnar aftur; ég vissi það, að þær mundu fara hér um aftur; | P&S :115 |
eitt kvöld nokkru eftir miðjan vetur, að þær Sigríður og Guðrún sátu tvær | P&S :135 |
ekki langan aldur, því daginn eftir að þær stallsystur ræddust þetta við, kom | P&S :141 |
sagði Guðrún, að það væri réttast, að þær bæru þetta mál undir álit | P&S :143 |
það skipti, en ekki fyrir því, að þær séu eins vel gjörðar og | P&S :146 |
það nú skjótt af að segja, að þær stallsystur gengu af stað með | P&S :161 |
en gekk til stofudyra og fann, að þær voru ólæstar, því Guðrún hafði | P&S :167 |
er hafa fengið þá hugmynd kvenna, að þær muni ekki vera í tölu | M&K I,5 :74 |
dular í fyrstu um vilja sinn, að þær létust ekki vilja allbrátt játa | M&K I,12 :173 |
var einn dag, skömmu eftir það, að þær fóstrur höfðu átt tal saman | M&K I,16 :213 |
hún honum frá fyrirætlun þeirra fóstra, að þær ætli að ríða til kirkju | M&K I,17 :224 |
höfum estímerað, hum, hum, handsala það, að þær verði áfrýjulaust af hendi leystar. | M&K I,21 :273 |
samþykkis þeirra þar til; segir hann, að þær hinar suðrænu meyjarnar ekki hafi | M&K I,22 :283 |
þá ráðin? Já, það eru ráðin, að þær sitja þarna og rorra uppi | M&K I,25 :313 |
hvort sannara væri. Það var hvorttveggja, að þær Hlíðarfóstrur ekki komu á marga | M&K II,3 :339 |
Sigurður, en þó tjáir nú ekki að æðrast, eða hvort ert þú nú | M&K I,2 :35 |
þær, að Egill ætli nógu snemma að æfa sig í þeirri íþrótt að | M&K I,14 :198 |
fyrir brjóstið, eins og hann ætli að æla. Þú hefur belgt of mikið | P&S :103 |
voru í baðstofunni; tóku menn þá að æpa á hana, en hún vaknaði | M&K I,2 :27 |
ári. Já, það er nú ekki að ætlast til þess, að allir geti | P&S :58 |
um vorið. Maddama Á. var íslensk að ætt og uppruna; hún var væn | P&S :84 |
Sigurður hét Jónsson; hann var borgfirzkur að ætt. Kona hans var Þórdís Bjarnadóttir. | M&K I,1 :7 |
til skila. Enda brást það aldrei, að ætti hann einhvers staðar að skila | M&K II,3 :341 |
því upphafsstafnum í heiti kerlingar, en að öðru leyti var nafnið máð og | P&S :5 |
hlaupa þau nú bæði jafnsnemma hvort að öðru og mætast á miðri leið | P&S :17 |
satt, að þeim geðjaðist allvel hvort að öðru, og sannaðist að því skipti | P&S :33 |
farin að síga dálítið saman, en að öðru leyti getur bærinn hérna lafað | P&S :50 |
með dönskum hala eða höfði, en að öðru leyti íslenskt. Danskan hafði í | P&S :86 |
augunum niður og þykist ekki gæta að öðru en saumunum, en getur þó | P&S :136 |
er óvitandi um hagi þína; en að öðru leyti virðist mér réttast að | P&S :168 |
var góð viðureignar, og labbaði nú að öðru rúmi og bældi sig þar. | M&K I,3 :43 |
tíðindi, sem orðið geta á bóndabæ; að öðru leyti stóðu þar allir steinar | M&K I,5 :72 |
í því að semja þær sjálfur; að öðru leyti var hann allárvakur í | M&K I,5 :76 |
geymir það betur eftir en áður; að öðru leyti held ég væri bezt | M&K I,15 :212 |
á bágt með að raska, en að öðru leyti veit ég ekki, hvað | M&K I,24 :304 |
á mannfundum og ypptu höttum hvor að öðrum, en ekki var það fyrir | P&S :6 |
sér hér að og á þig, að öðrum kosti skal hann verða að | M&K I,5 :86 |
Álfhóll, og lék hann sér þar að öðum og gimburskeljum. Skömmu síðar vitjaði | M&K I,7 :103 |
en það get ég ímyndað mér, að öfundarmenn hennar, ef nokkrir eru, kynni | M&K I,17 :238 |
prestur hafði þó raunar ætlazt til, að Ögmundur alblindi skyldi vera annar, svo | M&K I,21 :278 |
annað en að mér liði vel að öllu. Systir mín er mér svo | P&S :30 |
segja sér þessar fréttir og innti að öllu sem nákvæmast, og var ekki | P&S :43 |
enda var hann svo líkur honum að öllu skaplyndi, að ekki mundi sonur | P&S :46 |
Ingveldur mál Guðmundar, en fór þó að öllu sem hægast við Sigríði. Sigríður | P&S :61 |
að þessi atburður hefði ekki verið að öllu tilviljun; en Þorsteinn matgoggur lagði | P&S :77 |
láta eins og maður finni allt að öllu, en fleða þá í öðru | P&S :91 |
aðra og skoðuðu varninginn. Guðrún fór að öllu sem kunnuglegast, óð inn fyrir | P&S :91 |
hugarburður æsku minnar og von sé að öllu horfinn, er hann þó nægur | P&S :155 |
sem brennur út, getur aldrei horfið að öllu eða þyrlast burt út í | P&S :155 |
sjáandi, enda voru aðeins þrjár drykkjarskálir að öllu tæmdar, og hin fjórða var | P&S :164 |
allir, sem á litu, sögðu hann að öllu óhafandi fyrir slíka konu. Sagði | P&S :186 |
Sigríður síðast sást á brúðarbekknum, gættu að öllu sem best; en ekkert varð | P&S :188 |
Tungu alfarinn, og var þá bæjarsmíðinni að öllu lokið. Fyrstu tvö árin, sem | P&S :207 |
var fagureygur, rjóður í kinnum og að öllu hinn mannvænlegasti. Þórarinn var maður | M&K I,5 :77 |
ekki á móti skapi, efnagóða, honum að öllu samboðna, ráðsetta og reynda hum, | M&K I,5 :83 |
að hann á endanum gengur ljúft að öllu; hann mun sjá, hvers hann | M&K I,5 :84 |
rúm nokkuð, þar sem þekjan ekki að öllu féll að heyinu; þó var | M&K I,8 :118 |
mætti ekki uppréttur standa, eða hann að öllu hefði misst málið. Þegar Hjálmar | M&K I,9 :138 |
var þar einna þykkast. Hann var að öllu eins klæddur eins og faðir | M&K I,12 :161 |
fyrst lagt að súpunni og fór að öllu stillt og ekki óðslega, en | M&K I,13 :185 |
sér og segir síðan: Ég fer að öllu sem hægast, Bjarni sæll, ég | M&K I,13 :186 |
hún þeim við og gætir vandlega að öllu. Í þessu bili kemur húsfreyja | M&K I,15 :205 |
og leggur á garðkampinn og fór að öllu sem hægast, en segir um | M&K I,17 :233 |
svo síðast, að Grímur hefði verið að öllu ásáttur. Lítur enn nú ekki | M&K I,21 :271 |
þið hafið alið hana upp og að öllu breytt við hana sem foreldrar; | M&K I,22 :284 |
sem komu að Stað, fóru því að öllu jafnnærir um þenna orðasveim; þeir, | M&K II,3 :339 |
sem Sigríður var. Hún arfleiddi Sigríði að öllum sínum fjármunum, föstum og lausum, | P&S :29 |
Þórarins og Sigrúnar, enda fór það að öllum líkindum, að hún öðrum fremur | M&K I,7 :102 |
fullu viti eða siðlátir heita, og að öllum háttum og látæði líktist hann | M&K I,7 :103 |
við, að nokkur mundi trúa því, að önnur eins skepna væri konan mín; | P&S :163 |