A......................1 | |
álfar og alheiðnir. Svo er t. a. m. um steina tvo á grandanum | Steinarnir á Álftanesi |
ADAM...................1 | |
ókyr hjá honum og stygg að Adam gat engu tauti við hana komið | Álfur og Alvör |
AÐ.....................1196 | |
svo ókyr hjá honum og stygg að Adam gat engu tauti við hana | Álfur og Alvör |
öðru fólki vestur á Snartartunguheiði til að afla sér fjallagrasa (er mjög hefur | Álfarnir í Snartartungu |
hann svo mikinn og dýrlegan umbúnað, að aldrei hafði hann slíkan fyrr augum | Hildur álfadrottning |
sjó. En víst er um það, að allir menn sáu þar stórt skarð | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
athæfi manna. Nú er það bert, að allir hinir fyrri sauðamenn bónda, síðan | Hildur álfadrottning |
Botnsheiði, þá urðu þrengslin svo mikil, að allt skalf við, þegar hvalurinn ruddist | Rauðhöfði |
til en barnsvagga er komin inn að altarinu, og var gullsaumaður hökull breiddur | Álfakóngurinn í Seley |
að dúkur þessi sé enn hafður að altarisklæði við kirkju þá sem Burstarfell | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
því konan átti um ýms bæjarstörf að annast auk sveinsins, varð hún að | 18 barna faðir í álfheimum |
seinkaði það ekki alllítið förinni, svo að auðsætt var, að síðlent mundi verða; | Huldukonuhefndin |
henni. Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt, að á einum stað í höllinni sat | Hildur álfadrottning |
sér um, en hún sé sú, að á morgun yrði haldinn dans og | Álfakóngurinn í Seley |
til hans og segir við hann, að á morgun fari hún með föður | Álfakóngurinn í Seley |
söng, og skilur hann af þessu, að á messu muni standa hjá álfum | Tungustapi |
ríður þetta og heim. Hún sér að á undan ríður kona heldur stórmannleg | Fjalgerður |
hafði borið við í mörg ár að á bæ þeim sem foreldrar kerlingar | Kúasmalinn |
einu sinni á Staðarhóli í Saurbæ að á jólaföstunni vantaði tvær ær frá | Ærnar frá Staðarhóli |
greint. Einnig sagði hún frá því, að áður en hún sendi Sæmund til | Huldukonuhefndin |
eru heldur færri sögur af því að álfakonur hafi sést þar og þar | Hættir huldufólks |
þögnina út verður hann hinn margfróðasti. Að álfasjónir eru orðnar svo fágætar nú | Hættir huldufólks |
heimfararleyfi sumarið eftir. Þá sagði hann, að álfastúlkan hefði sagst ganga með barni | Rauðhöfði |
vanur. Dreymdi hann þá um nóttina, að álfkonan, sú sem gaf honum ljáinn, | Kaupamaðurinn |
honum en þeir úti í eyjunni. Að áliðnu sumri var það einn sunnudag, | Álfakóngurinn í Seley |
prestur tekur til máls og segir, að barn þetta vilji fá skírn og | Álfakóngurinn í Seley |
illhrinur. Líður svo nokkuð hér frá, að barnið mælir ekki orð frá munni, | 18 barna faðir í álfheimum |
grannt eftir, hvað langt sé síðan, að barnið hafi tekið þessa fásinnu, og | 18 barna faðir í álfheimum |
fyrir litlu burtu gengin, sér hún, að barnið fer að vappa í kringum | 18 barna faðir í álfheimum |
þá fljótt um fyrir konunni, svo að barnið fæddist þegar. En þegar barnið | Álfkona í barnsnauð |
og fékk því að leika sér að. Barnið þagnaði þá og lék sér | Hildur álfadrottning |
við sig. Þegar hún er búin að beisla hann, teymir hún hann út | Hildur álfadrottning |
barnsins með glas og sagði henni að bera úr því í augu barnsins, | Álfkona í barnsnauð |
að lenda og að menn voru að bera upp í fjöruna, árar fyrst | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
með öllu. En um haustið fer að bera á undarlegum veikindum í drengnum, | Faðir minn átti fagurt land |
niður eftir; skipaði hún honum nú að bera Helgu heim, en sjálf tók | Huldukonuhefndin |
að sækja hana; fóru menn svo að bera úr skálanum ofan til skips. | Álfakóngurinn í Seley |
með smyrslum í sem hún á að bera í augu barnsins um leið | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
muni heilnæm. Dettur henni í hug að bera þau í augu sér en | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
messu á páskadag sjálfan og skipaði að bera sig þá í kirkju; kvaðst | Tungustapi |
í einu svo stór og þrútinn, að bergið sprakk undir fótum honum, og | Rauðhöfði |
sinn, að hann hafi einurð á að biðja sér stúlku, en sjálfur skuli | Huldukonuhefndin |
skálans; en einnar bónar ætli hún að biðja hann, ef honum þyki nokkuð | Álfakóngurinn í Seley |
hluti. Urðu því margir efnismenn til að biðja hennar, því hún þótti hinn | Selmatseljan |
um vorið. Veturinn eftir kom maður að biðja fósturdóttur prestsins og tók hún | Selmatseljan |
burtu, og áttu margir um sárt að binda af hans völdum, þó ekki | Rauðhöfði |
upp við steininn, en hinn var að binda á sig skóinn hálflotinn og | Álfar á Ásmundarnesi |
hann eigi heima. Huldumaðurinn segir honum að binda lambið við stóran viðarrunna sem | Guðmundur á Aðalbóli |
hans og sögðu, að hann yrði að bíða og skyldu þeir sækja hann | Álfakóngurinn í Seley |
að sækja lambá, en sagði stúlkunni að bíða sín í Kallstaðahvammi. Stúlkan beið | Karlsstaðahvammur |
með stóra flotskildi og bauð honum að bíta í. Þá leit Fúsi við | Krossgötur |
Runólfur þá skera ketbita og ætla að bjóða Ólafi, en undir eins skyldi | Sagnir frá Pétursey |
af ferðum þeirra, nema það fer að blása lítið eitt á móti; seinkaði | Huldukonuhefndin |
í hrygginn á henni svo fast, að blóð sprakk út. En í þessum | Ló, ló, mín Lappa |
síðan upp nesti sitt og fer að borða. En á meðan hann er | Kaupamaðurinn |
að sofa, þegar hann var búinn að borða, og hafði hnakkinn sinn undir | Kaupamaðurinn |
þessa nema hún. Hún gengur því að borðinu og segir mjög vingjarnlega: Og | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
verk því mér er til efs að bók sú yrði orðfærri en ritningin | Hættir huldufólks |
brysti. Kom þetta hvorki af því, að bóndi væri harður við smala sinn, | Hildur álfadrottning |
jólum; fer þá sem vant er, að bóndi fer með heimamönnum sínum til | Hildur álfadrottning |
vor eftir. Var það hvort tveggja, að bóndi gerði vel við hann, er | Hildur álfadrottning |
það verður að ráði með þeim að bóndi hét mönnum þessum veturvist að | Selmatseljan |
mikið um þetta og þar með, að bóndi hafði einnig á sömu stundu | Tungustapi |
Dvergsteinn. Það var ogsvo einhvurju sinni að bóndinn hafði fengið slægjur á öðrum | Álfar á Ásmundarnesi |
hún bíta vel. Aldrei þurfti hann að brýna, og svona sló hann í | Kaupamaðurinn |
þar kýr þær er hún leitar að, bundnar á klafa. Kerling rekur þær | Kúasmalinn |
þar skápar fallegir. SÝSLUMANNSKONAN Á BURSTARFELLI Að Burstarfelli í Vopnafirði var einu sinni | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
Fylgir hann konunni síðan aftur heim að Burstarfelli og skilur þar við hana. | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
minn. Að svo mæltu fór Þórður að búa sig á stað; var þá | Þórður á Þrastarstöðum |
nennti hún ekki að hafa fyrir að búa þau öll svo vel sem | Tilorðning huldufólks |
smala sinn, né heldur af því, að bústýran léti þá vanta það, er | Hildur álfadrottning |
á Reyni í Mýrdal. Átti hann að byggja þar kirkju en varð naumt | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
maður til hans og bauð honum að byggja kirkjuna fyrir hann. Skyldi bóndi | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
Halldórsstaði, sem kallaði svo heyrðist heim að bæ; en svo hafði verið ráð | Álfkona reidd yfir á |
huldufólki, og höfðu menn fyrir satt, að bæði væri þar illt og gott | Sagnir frá Pétursey |
stapann opnast á þá hlið, sem að bænum snýr, og ljóma þar ótal | Tungustapi |
kona kemur frá vatninu og stefnir að bænum. Hún gengur til bónda og | Úlfhildur álfkona |
með mikilli fart og stefnir heim að bænum. Stúlka stendur úti og horfir | Fjalgerður |
þar skammt frá bænum, þó svo að bærinn sást ekki, til að gæta | Álfar á Ásmundarnesi |
KARLS Það var á einum bæ, að börn voru úti hjá hól nokkrum | Legg í lófa karls, karls |
miklum hávaða í kringum bæinn sinn að börnin sín hefðu ekki næði. Og | Álfarnir í Snartartungu |
og sér mikinn mannaflokk, sem er að dansa og leika á alls konar | Álfakóngurinn í Seley |
lítið eitt. Þau lögðu samt af að dansa mikið á þessum hólum eða | Álfarnir í Snartartungu |
og lítur hann út og sér, að dansinn er miklu skemmtilegri en hið | Álfakóngurinn í Seley |
heimamönnum hans, að þeir væri valdir að dauða sauðamanna, sem allir höfðu dáið | Hildur álfadrottning |
hann þá í smiðju og ætlaði að dengja spíkina, því hann hugsaði, að | Kaupamaðurinn |
heim á bæinn. Það var farið að dimma, og ekkert sást enn til | Huldukonuhefndin |
ætlar alla sofnaða, að máttinn fer að draga úr sér, sem von var, | Hildur álfadrottning |
gráhálsótt og svarthuppótt. Svo hættu kýrnar að drekka, og drengurinn rak þær til | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
burtu með sveininn gaf hann henni að drekka af glasi og það var | Selmatseljan |
konan svo stúlkuna að gefa sér að drekka; stúlkan fer inn og kemur | Fjalgerður |
hvað hún heiti, meðan hún er að drekka þangað til hún er búin. | Fjalgerður |
og eins var þetta umtalaða kvöld að drengur þessi rak sem hann var | Álfar á Ásmundarnesi |
sér, og hélt hann sig væri að dreyma. Nú leiðir frakkamaðurinn Þórð í | Þórður á Þrastarstöðum |
mín, og virð til bænir mínar, að drottning mín þurfi ekki lengur að | Hildur álfadrottning |
Sæmundur einmitt tíðast leið sína niður að dröngunum, og sáu menn það til | Huldukonuhefndin |
að Sæmundur kæmist ekki einsamall niður að dröngunum eftir það. Nú kemur sá | Huldukonuhefndin |
í eigin hugleiðingum eða hann væri að dunda eitthvað í höndunum, t. d. | Huldukonuhefndin |
samri tegund og er svo sagt að dúkur þessi sé enn hafður að | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
sem innan hallar voru, beiddu hana að dvelja lengur og voru mjög hryggir, | Hildur álfadrottning |
reyndar væri hóll; síðan ganga þau að dyrum bæjarins; hann leiðir hana inn | Álfkona í barnsnauð |
og sér dansað. Hann gengur nú að dyrum og klappar upp á. Strax | Þórður á Þrastarstöðum |
vanur, batt aftur hús og þrýsti að dyrunum snjó eins og venja er | Ærnar frá Staðarhóli |
niður völlinn, þangað til hún kom að dýi nokkuru; þar slær hún út | Hildur álfadrottning |
til hans og segir við hann, að ef honum finnist, að hún hafi | Álfakóngurinn í Seley |
sér um kvöldið til að gá að ef sjá kynnu hvað drengnum liði, | Álfar á Ásmundarnesi |
lygi og minni mönnum. Maður á að efast um almætti skaparans og vísdóm, | Hættir huldufólks |
bindur hvert við enda annars, svo að efri endinn tók allt upp í | 18 barna faðir í álfheimum |
mæla. Það hafa flestir fyrir satt, að eftir það að Ólafur var sagður | Sagnir frá Pétursey |
hinnar mestu gleði. Það sér sýslumannskonan að eftir það hún nefndi Jesúnafn, skreiðist | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
segir við konuna: Ójafnt höfumst við að; eg dilla barni þínu, en þú | 18 barna faðir í álfheimum |
þeir nálguðust meir sáu þeir glöggt að ei var þannin, heldur fjórir eða | Álfarnir í Kaldbaksvík |
að huldustúlka væri að sækja eftir að eiga sig. Og hann sagði þar | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
dröngunum og að hann hafi lofað að eiga hana; hann vilji ekki fyrir | Huldukonuhefndin |
hans væri það allnauðugt, gekk hann að eiga mig. Varð tengdamóðir mín þá | Hildur álfadrottning |
sagði hún skyldi ekki undan komast að eiga hann því hann hafði almenningslof | Selmatseljan |
skjáinn yfir rúmi hennar og fer að einblína á hana, þó heldur raunalega. | Huldukonuhefndin |
gæta bæjarins, sem ávallt var venja, að einhver gerði aðfanganætur jóla og nýárs, | Hildur álfadrottning |
varla, hvar hann var, og kallaði, að einhver veitti sér ónæði, hann hefði | Möðrudalspresturinn |
hófasparkið á eftir sér; heyrir hann, að einn í flokki þeirra, er fremstir | Tungustapi |
orð, en lýkur svo ræðu sinni, að eins og hann þekki, þá verði | Huldukonuhefndin |
þar ljós í gluggum. Hann gengur að einum, sér þar fólk inni og | Þórður á Þrastarstöðum |
gjörðist fyrir réttri öld (um 1760) að einvirki bjó á Vöglum í Hrafnagilssókn | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
fellur brunnlækur lítill. Svo er sagt að eitt kvöld um vetur væri Sigþrúður | Huldufólk í Vökuhól |
fjárhúsunum og lá sá orðrómur á að eitthvað mundi búa í hólnum. Einu | Huldumaður með poka |
sinn. Líður svo fram að nýári, að ekkert bar til tíðinda. Á nýársnótt | Álfakóngurinn í Seley |
þá, sem svo stóð á fyrir, að ekki gátu orðið fyrr tilbúnir að | Hildur álfadrottning |
henni yrði. En það fann hann, að ekki mátti hann langt komast með | Hildur álfadrottning |
öllu saman þykist hann nú skilja, að ekki sé einleikið með Hildi og | Hildur álfadrottning |
að dengja spíkina, því hann hugsaði, að ekki væri mikið í húfi, þó | Kaupamaðurinn |
hann hafði farið lengst og hugsað, að ekki mundi liggja svo mikið á. | Rauðhöfði |
Segir hann þá við sjálfan sig, að ekki skuli hann nú horfa út, | Álfakóngurinn í Seley |
að giftast og taldi það til að ekki yrði hann ætíð til að | Selmatseljan |
kátasta. Leið svo fram um hríð að ekki bar til tíðinda. Selmenn höfðu | Selmatseljan |
sig. Fór svo fram um hríð að ekki bar til tíðinda og konan | Selmatseljan |
sýnst maðkaður. Hefði það þá séð að ekki hefði orðið um sig tætt | Selmatseljan |
Mývatn. Það vatn er svo stórt að ekki er minni vegur utan um | Úlfhildur álfkona |
því svo kvað stundum til bera að ekki fái huldufólk fætt nema mennskir | Hættir huldufólks |
spíkina, en tekur honum vara fyrir að eldbera hana, því það sagði hún, | Kaupamaðurinn |
kirkju þá sem Burstarfell á kirkjusókn að. En frá sýslumannskonunni er það að | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
láti svona. Segir hann henni þá að engar kindur sé í selinu, en | Látraselið |
þau fundust. Það var einnig sagt, að enginn fyndi þau annar en Runólfur | Sagnir frá Pétursey |
frá glugganum, en það sá hann, að enginn leit upp í gluggann til | Álfakóngurinn í Seley |
kramvöru hjá kaupmönnum. Það sér sýslumannskonan að enginn verður var við konu þessa | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
Helgafelli. Varð hann svo lærður maður, að enginn bræðra komst til jafns við | Tungustapi |
og svo söng hann fagurlega messu, að enginn þóttist jafnfagurt heyrt hafa. Faðir | Tungustapi |
það samt, þó með því skilyrði, að enginn opnaði kirkjuna, meðan á messu | Tungustapi |
varð öll leit sín og ómak að engu sneri hún heim aftur full | Álfkona reidd yfir á |
barnið. Stúlkan gekk upp og þar að, er konan lá, en gamla konan | Álfkona í barnsnauð |
hólar eða steinar sem nokkuð kveður að eru byggðir af fólki því sem | Steinarnir á Álftanesi |
hafa gefið svöngum mat sem varð að etast upp; en væri nokkru leift | Hættir huldufólks |
frá landi. En þegar skipverjar komu að eyjunni, gengur hann á móti þeim. | Álfakóngurinn í Seley |
sá ég þá mikið eftir því, að ég leit af kúnum, því mig | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
ungdæmi mínu man ég vel eftir, að ég og allt kirkjufólk og presturinn, | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
fyrir dag man ég eftir því, að ég var orðinn kirkjubúinn og stend | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
Ekki þarfnast ég þjónustu þinnar, svo að ég vilji við þér taka. Komumaður | Hildur álfadrottning |
standa, og enginn er þess kostur, að ég taki þau aftur. Konungur hljóðnaði | Hildur álfadrottning |
þá vill þó svo vel til, að ég hef hér eigi óljósan vott | Hildur álfadrottning |
hef hér eigi óljósan vott þess, að ég hafi með álfum verið í | Hildur álfadrottning |
En á mig lagði hún það, að ég skyldi verða ambátt í mannheimum, | Hildur álfadrottning |
og fylgdu þar með þau ósköp, að ég skyldi verða mannsbani hverja jólanótt | Hildur álfadrottning |
mannsbani hverja jólanótt á þann hátt, að ég skyldi leggja beisli mitt við | Hildur álfadrottning |
þú sláir svo mikið alla vikuna, að ég geti ekki rakað ljána upp | Kaupamaðurinn |
í hólmanum; voru þau svo fögur, að ég hef aldrei bjartari bústað litið. | Kötludraumur |
er kvöld var komið, sagði Alvör, að ég skyldi hvíla hjá Kára, en | Kötludraumur |
elskaði ég Már heitara en svo, að ég mætti yndis njóta með öðrum | Kötludraumur |
loðir ennþá við meðal gamals fólks að ég leyfi mér að vísa um | Hættir huldufólks |
hinum hræðilegustu kvölum, enda grunaði suma, að faðir hans mundi hafa séð hann | Sagnir frá Pétursey |
muni hún hafa getað til séð, að faðir sinn hafi ekki séð það | Álfakóngurinn í Seley |
hann. Okkur krökkunum var alvarlega bannað að fara inn undir steininn eða hafa | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
fólkinu, að það væri margt fólk að fara vestur túnið. Nokkuð af fólkinu | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
né lið og langar þó til að fara á fætur; en ekki er | Huldukonuhefndin |
þótti ekki minna hátíðabrigði að því að fara þá til kirkju en á | Hildur álfadrottning |
til kirkju, var það ekkert heimatak að fara til tíða og vera kominn | Hildur álfadrottning |
bað hana enn með blíðum orðum að fara hvergi. Drottning kvaðst ekki annað | Hildur álfadrottning |
þá klerki með sér í byggð að fara, hvað hann ei þekkjast vill; | Möðrudalspresturinn |
er langur vegur; er þetta kallað að fara í sand og fólkið, sem | Sagnir frá Pétursey |
var það mjög tíðkað á Suðurnesjum að fara út í Geirfuglasker til að | Rauðhöfði |
sjóinn fljótt, svo að þeir urðu að fara burtu fyrr en þeir hefðu | Rauðhöfði |
var leitað lags við. Urðu skipverjar að fara burtu við svo búið, og | Rauðhöfði |
hvar komið var, og átti nú að fara í skerin og vitja mannsins, | Rauðhöfði |
að landi. Bauðst þá einn til að fara, á meðan hinir bæru ofan | Álfakóngurinn í Seley |
hana með það þegar hún átti að fara í selið sumarið eftir en | Selmatseljan |
bað þá er í selinu voru að fara aldrei svo frá henni að | Selmatseljan |
bað hana ekki gjöra þá óhæfu að fara svo hún kveddi þá ekki. | Selmatseljan |
segir bóndi að nú verði hún að fara, en þá fer hún að | Úlfhildur álfkona |
við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til kirkju á jóladaginn því | Úlfhildur álfkona |
við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til kirkju í dag. Þá | Úlfhildur álfkona |
segir að hún þurfi víst ekki að fara til kirkju í dag því | Úlfhildur álfkona |
var um vorið. Hann ætlar þá að fara heim að reka þær, en | Huldufólk í Hjörtsey |
það ofan. En er hann var að fara ofan stigann drógust höndurnar úr | Hver á hérna höndur? |
Svo stóð á að smalinn þurfti að fara upp í fjallið að sækja | Karlsstaðahvammur |
skammt frá Kallstaðahvammi; vóru þær þá að fara út að Rafnseyri. Vegurinn liggur | Karlsstaðahvammur |
verið þar litla stund, heyrði hún, að farið var um dyrnar og inn | Ló, ló, mín Lappa |
vangann, en þá var hann búinn að fá megn sitt og afl, en | Flutningur álfa og helgihald |
Sæmundur hefði lofast, en Ketilríður ætlaði að fá hann til að svíkja, og | Huldukonuhefndin |
einu, að hann átti illt með að fá smalamenn; en hann var sauðabóndi | Hildur álfadrottning |
hann, því allir voru þá búnir að fá sér nóg kaupafólk, og líka | Kaupamaðurinn |
allra síst nema krossuð. En til að fá komið huldufólki til að skipta | Hættir huldufólks |
þessa fólks hefur ekki verið hægt að fá rök því mjög fáir af | Hættir huldufólks |
sjóinn og varð í sama augnabragði að feikilega stórum hvalfiski með rauðan haus, | Rauðhöfði |
var það ekki fjarri Ketilríði sjálfri að festa trúnað á það. Nú lagði | Huldukonuhefndin |
seinustu fjöl yfir altarinu og ætlaði að festa hana. Bóndi mælti: Senn ertu | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
þeim ófögnuði í staðinn fyrir jólagleði að finna hann dauðan í rúmi sínu, | Hildur álfadrottning |
að greind og sannorð kona ætlaði að finna heimamenn sem vóru staddir við | Huldumaður með poka |
að koma og leiða sig niður að firðinum, sem er þaðan ekki alllangt | Rauðhöfði |
fjöruna. Og er hann kom niður að fiskakösinni, þá kippir hesturinn af honum | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
var á bæ einum fyrir vestan, að fjósamaðurinn fór um veturinn eftir vöku, | Ló, ló, mín Lappa |
en ekki tungl. Sá ég þá, að fjöldi af fólki gekk vestur túnið | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
sæti. Þá heyrði hann í myrkrinu, að fjölgar fólk í baðstofunni; mælti þá | Möðrudalspresturinn |
skipta um aftur er eina ráðið að flengja barnið vægðarlaust. Þar hjá er | Hættir huldufólks |
ÁlfaÁrna og fleirum. Hið versta er að flest mök við álfa hafa illan | Hættir huldufólks |
STEINARNIR Á ÁLFTANESI Það vita allir að flestir hólar eða steinar sem nokkuð | Steinarnir á Álftanesi |
fyrir gert að grasastúlkan kæmi máske að fljótinu og kallaði og þá skyldi | Álfkona reidd yfir á |
til sjávar, þegar róið er, til að flytja aflann heim til bæja að | Sagnir frá Pétursey |
um sig. Samt bað hann þá að flytja sig á land, og gjörðu | Rauðhöfði |
frá sagt. Ekki kvað hann tjá að flytja sig til bæjar, því hann | Tungustapi |
mál þetta, og var það afráðið, að flytja skyldi kirkjuna niður af hólbarðinu, | Tungustapi |
og hafi því tekið það ráð að flýja vestur yfir til frændfólks síns | Álfkona reidd yfir á |
fært yrði. Sáu þeir fyrir bestu að forða lífi sínu og héldu til | Álfakóngurinn í Seley |
eftir hádegi er Helga albúin, svo að formaður leggur af stað með hana | Huldukonuhefndin |
hans. Þó varð það um síðir, að formaðurinn fór á land og spyr, | Álfakóngurinn í Seley |
var þinghúsið í Holti. Hann hafði að fornu fari verið hafður fyrir fjárhellir | Huldufólk í Steinahelli |
hennar kom huldukona og bað hana að fóðra fyrir sig kú í vetur. | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
var á bæ einum um sumar, að fólk allt var á engjum nema | 18 barna faðir í álfheimum |
eða fernar dyr opnar; sér hann, að fólk þetta gengur þar að; kvenfólkið | Flutningur álfa og helgihald |
hvíld og náðir. Heyrði hann þá, að fólk kallaði í hverju rúmi. Ekki | Möðrudalspresturinn |
mikið. Sá var siður á Burstarfelli að fólk lagðist til svefns á vetrum | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
sem Kleif heitir austur í Fljótsdal að fólk fór til kirkju á jólanótt, | Fjalgerður |
vera komið til kirkjunnar, sér stúlkan að framan úr dalsbotninum kemur mikill fjöldi | Fjalgerður |
þá harmfull mjög, en enginn þorði að fregna hana, hvað því olli. Eftir | Kötludraumur |
eftir vana; tekur það þá til að fremja dansleika og kvæðendisskap, og er | Möðrudalspresturinn |
og muni deyja nema hún njóti að fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
þykist hann sjá búðir svo háar, að furðu gegndi; gengur hann þangað; er | Þórður á Þrastarstöðum |
hugaðan, að hann bæri traust til að fylgja mér í álfheima og gæti | Hildur álfadrottning |
Þverá skammt héðan og bað mig að fylgja sér á götu. Ég gjörði | Kötludraumur |
nema þeir sé áreittir af mönnum að fyrra bragði; hinir þar á móti | Steinarnir á Álftanesi |
þá var flóð. Sagt er og að fyrrum hafi bóndi einn verið í | Huldufólk í Hjörtsey |
enginn sást maðurinn, nema menn sáu, að fögur kvenmannshönd var á vöggustokknum; allir | Álfakóngurinn í Seley |
inn í holuna hendina og sagt að gamni sínu, eins og barna er | Legg í lófa karls, karls |
morguninn, og skipaði hún hjúum sínum að ganga til svefns. Sjálf fór hún | Huldukonuhefndin |
til skips. Kváðu þá skipverjar gaman að ganga á utanverða eyjuna og vita, | Álfakóngurinn í Seley |
menn þá er voru í selinu að ganga eigi nokkru sinni frá henni | Selmatseljan |
þú stóðst upp í því skyni að ganga til bróður þíns og mattir | Tungustapi |
tekið fram. Hann varar menn við að ganga í steininn mikla sem stendur | Steinarnir á Álftanesi |
lífinu í vetur, en það sé að gangast við barninu, sem hún gangi | Álfakóngurinn í Seley |
að sér skuli aldrei verða það að gangast ekki við því, því að | Álfakóngurinn í Seley |
flakki með sér um kvöldið til að gá að ef sjá kynnu hvað | Álfar á Ásmundarnesi |
varð ákaflega hrædd og þorir ekki að gá í kringum sig, en eftir | Kúasmalinn |
og hann var vanur, í fjós að gefa kúm ábæti, áður en stúlkan | Ló, ló, mín Lappa |
ekki einráður í slíkum smámunum sem að gefa tveimur mönnum mat einn vetrartíma. | Selmatseljan |
kveðju hennar. Biður konan svo stúlkuna að gefa sér að drekka; stúlkan fer | Fjalgerður |
taka eitthvað til sem hún ætli að gefa stúlkunni fyrir drukkinn, en stúlkan | Fjalgerður |
segir: Vel hefir þú nú gert að gefa mér nýmjólkina í allan vetur | Endurgoldin mjólk |
frá húsdyrunum er hann seinast þrýsti að, gengið fáein spor og farið að | Ærnar frá Staðarhóli |
uppeldisdóttur sína og hvatti hana mikillega að giftast og taldi það til að | Selmatseljan |
hún niður sem vax og varð að gjalli einu. Fór þá bóndi og | Kaupamaðurinn |
og kvaðst ekki hafa ásett sér að gjöra það oftar, og muntu heyrt | Hildur álfadrottning |
vetur fær húsfreyja henni skæði til að gjöra úr skó til jólanna handa | Úlfhildur álfkona |
með skynsamlegum ástæðum. Maður á þá að gjöra svo marga heiðvirða menn og | Hættir huldufólks |
að ógleðjast mjög, en gat eigi að gjört. Um haustið, þegar kirkjan var | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
skipsköðum og manntjóni, en enginn gat að gjört eða stökkt óvætti þessum burtu, | Rauðhöfði |
fóru þær burtu og fengu ekki að gjört, bæði sökum krossmarksins sem gjört | tökum á, tökum á |
þinn. Ég vona hún verði þér að góðu gagni, og mun hún eins | Kaupamaðurinn |
og þótti henni sér það allt að góðu verða. Liðu svo fram nokkrir | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
svo hafði verið ráð fyrir gert að grasastúlkan kæmi máske að fljótinu og | Álfkona reidd yfir á |
hún fari burt. Þá fer Úlfhildur að gráta. Lofar þá bóndi henni að | Úlfhildur álfkona |
að fara, en þá fer hún að gráta; kennir þá bóndi í brjósti | Úlfhildur álfkona |
og fyrr að þá fer Úlfhildur að gráta. Verður það þá úr að | Úlfhildur álfkona |
hólnum. Einu sinni bar svo undir að greind og sannorð kona ætlaði að | Huldumaður með poka |
þær til baka dálítinn spotta þar að grjótgarði, og var þar lítið hlið | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
TILORÐNING HULDUFÓLKS Það var eitt sinn að guð kallaði til Evu aldamóður og | Tilorðning huldufólks |
þá og lék sér um hríð að gullinu; en missti það loksins á | Hildur álfadrottning |
lagt svo ríkt á við formanninn að gæta vel veðurs og fara árla | Huldukonuhefndin |
þessum. Ekki þurftu þeir að vísu að gæta bæjarins, sem ávallt var venja, | Hildur álfadrottning |
og virðist honum, þegar hann fer að gæta sín, það vera líkast ljósi | Álfakóngurinn í Seley |
hann yrði henni samtíða næstu jólanótt að gæta betur að hvað henni liði. | Úlfhildur álfkona |
svo að bærinn sást ekki, til að gæta eftir kindum. Sá hún þá | Álfar á Ásmundarnesi |
stund þar til hann fór aftur að gæta eftir þessu og var það | Álfar á Ásmundarnesi |
ein stúlka var heima sem átti að gæta bæjarins. Þegar fólkið var farið | Fjalgerður |
vera. Gátu þau þá þess til að gömul kerling sem var hér í | Hver á hérna höndur? |
hún taldi harmatölur þessar, fór sauðamaður að hafa sig til vegs út úr | Hildur álfadrottning |
stúlka, sem yngst var af þeim, að hafa rétt inn í holuna hendina | Legg í lófa karls, karls |
karl skal ekki sjá. Þá átti að hafa verið lagður stór svuntuhnappur gylltur | Legg í lófa karls, karls |
manninn í friði og leyfa honum að hafa hvíld og náðir. Heyrði hann | Möðrudalspresturinn |
sér trúrri en um jólin með að hafa enga forvitni. Lofar hann því | Álfakóngurinn í Seley |
það útlátalaust, þegar hann þurfi ekki að hafa meira fyrir því. Kveður hann | Álfakóngurinn í Seley |
þurrka hey, og þókti þetta sjálfsagt að hafa verið álfafólk. Sama stúlkan fór | Álfar á Ásmundarnesi |
þurfi þessar búkonur ekki í snjóbyljum að hafa meir fyrir að ná kúneytum | Hættir huldufólks |
rófulausan. Þetta huldufólk átti líka oft að hafa gefið svöngum mat sem varð | Hættir huldufólks |
aldurlegri, og hjá henni átti vinnumaðurinn að hafa háttað, en drengurinn vildi ekki | Hættir huldufólks |
sænga hjá hinni. Þá áttu þær að hafa reiðst, en af vináttu vinnumanns | Hættir huldufólks |
eða barnaólán, en hann átti heldur að hafa kjörið búólán. En að upprunafræði | Hættir huldufólks |
jafnhliða skipum landsmanna og átti huldufólk að hafa verslað þar við klettinn. En | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
inn með sér, en biður hana að hafa ekki hátt. Nú ganga þau | Látraselið |
börnin voru mörg nennti hún ekki að hafa fyrir að búa þau öll | Tilorðning huldufólks |
ekkert ljós, hverninn sem reynt var að halda því lifandi. Aldrei þurfti að | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
komið. Upp á síðkastið fór hann að halda til á firðinum milli Akraness | Rauðhöfði |
færu átakalaust, jafnvel þó hún atlaði að halda. Faðir minn lýsti innan um | Hver á hérna höndur? |
koma með sér, og segir hann, að hana skuli ekkert saka; en viljirðu | Álfkona í barnsnauð |
sýslumaður láta vekja hana. Segir hann að hana muni dreyma og skuli hún | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
nafn hennar. Eitt haust var það að hana dreymdi að til hennar kom | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
sá hún þar hinn fyrrnefnda álfamann, að hann bar varning út frá huldukaupmanni, | Álfkona í barnsnauð |
því hann var vinnumaður, var alskrafað, að hann hafi horfið, og sást ekki | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
kippir hesturinn af honum taumunum, svo að hann snýr við og nær hestinum | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
þá að honum svefn svo dár, að hann gat ei gengið; honum fylgdi | Flutningur álfa og helgihald |
gengið; honum fylgdi og magnleysi, svo að hann lagði sig niður og sofnar; | Flutningur álfa og helgihald |
og sáu menn það til hans, að hann var oft að klifra þar | Huldukonuhefndin |
ágerðist það svo, að heita mátti, að hann hefði alltaf annan fótinn niðri | Huldukonuhefndin |
þar skjót svör um og segir, að hann sé nú ekki þesslegur, hann | Huldukonuhefndin |
nú ekki þesslegur, hann sonur sinn, að hann hafi einurð á að biðja | Huldukonuhefndin |
er þarna föstnuð Sæmundi og ákveðið, að hann skuli sækja hana á tilteknum | Huldukonuhefndin |
eld og gengst nú við því, að hann sé í þingum við huldumey | Huldukonuhefndin |
huldumey þarna niðri í dröngunum og að hann hafi lofað að eiga hana; | Huldukonuhefndin |
nú súrt í brotið, en sér, að hann muni verða að láta síga | Huldukonuhefndin |
mannar út bát og segir formanni, að hann skuli reyna að sæta góðu | Huldukonuhefndin |
stað seinna en um dagmálabil, svo að hann nái vel heim í björtu. | Huldukonuhefndin |
alveg jafngott og um morguninn og að hann á hinn bóginn áleit þetta | Huldukonuhefndin |
þó þótti ekki alveg útséð um, að hann kæmi, vegna þess að hann | Huldukonuhefndin |
um, að hann kæmi, vegna þess að hann var á móti þeim og | Huldukonuhefndin |
hafði það þau áhrif á formanninn, að hann ærðist og stökk frá stjórn. | Huldukonuhefndin |
blóma miklum, nema að því einu, að hann átti illt með að fá | Hildur álfadrottning |
með því hinn sótti fast á, að hann réð hann til sín fyrir | Hildur álfadrottning |
eru allir vel til hans, því að hann var háttprýðismaður, ódeigur og ötull | Hildur álfadrottning |
ófróðlegt að missa svo af Hildi, að hann vissi ekki, hvað af henni | Hildur álfadrottning |
Hann tekur því það til bragðs, að hann nýr höfuð sitt við stein | Hildur álfadrottning |
Hildur hafði undan farið. Finnst honum, að hann hafi ekki farið lengi eftir | Hildur álfadrottning |
að hún hést við son sinn, að hann skyldi skamma unaðsbót af mér | Hildur álfadrottning |
áður svo vaskan mann og hugaðan, að hann bæri traust til að fylgja | Hildur álfadrottning |
álfheima og gæti eftir á sannað, að hann hefði þangað komið og séð | Hildur álfadrottning |
það er frá sauðamanni að segja, að hann kvongaðist og reisti bú næsta | Hildur álfadrottning |
bera með sér orfin. Sagði hún, að hann kynni meira en hún hefði | Kaupamaðurinn |
tíðast. Eitt sumar bar svo við, að hann var róinn til fiskjar. Þá | Kaupamaðurinn |
og. Þó er þess ei getið, að hann léti það lengi á sig | Kaupamaðurinn |
þessi orð varð smiðnum svo bilt að hann felldi fjölina niður og hvarf. | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
gamanið. Þá varð prestsbróðir svo hræddur, að hann vissi varla, hvar hann var, | Möðrudalspresturinn |
að vera. Hinn þakkaði guði gæfuna, að hann slapp og komst lífs af; | Möðrudalspresturinn |
það upp síðar, að menn ætluðu, að hann mundi hafa dreymt óþægilega um | Sagnir frá Pétursey |
á því, sem líka var eðlilegt, að hann væri ekki daglega að tala | Sagnir frá Pétursey |
um. Einhverju sinni er svo sagt, að hann hafi sagt við Runólf, að | Sagnir frá Pétursey |
að hann hafi sagt við Runólf, að hann treysti sér til að ná | Sagnir frá Pétursey |
þó verið merkari maður en svo, að hann talaði það lítið drukkinn, sem | Sagnir frá Pétursey |
vitað, og því trúa þeir víst, að hann hafi haft rétt að mæla. | Sagnir frá Pétursey |
framar eða leiða sér í hug, að hann mundi nokkurn tíma sjást lifandi | Rauðhöfði |
hafi komið eða hvort nokkur vilji, að hann skíri barnið. En enginn lést | Rauðhöfði |
þetta, og enginn þóttist hirða um, að hann skírði barnið. En af því | Rauðhöfði |
svo við orð hinnar ókunnugu konu, að hann tók undir eins á rás | Rauðhöfði |
upp á Melabergi eftir móður mannsins, að hann hefði sagst hafa dvalið um | Rauðhöfði |
tíma einslega um sumarið; sumir segja, að hann hafi gjört það, um leið | Rauðhöfði |
frá kirkjunni seinast, en sumir segja, að hann hafi sagt það einhverjum trúnaðarmanni | Rauðhöfði |
þeir þá til hans og sögðu, að hann yrði að bíða og skyldu | Álfakóngurinn í Seley |
sækið hann, því ég vil ekki, að hann deyi fyrir dyrum mínum. Að | Álfakóngurinn í Seley |
stúlka, leiðir hann inn og segir, að hann skuli kasta af sér sjóklæðunum. | Álfakóngurinn í Seley |
til skemmtunar inni. Hann lofar henni, að hann skuli um ekkert forvitnast. Jóladagsmorguninn | Álfakóngurinn í Seley |
hann því til halds og trausts, að hann skuli nú ekki horfa út. | Álfakóngurinn í Seley |
líður svo langt fram á dag, að hann situr kyrr. Fer þá forvitnin | Álfakóngurinn í Seley |
stygg og átaldi hann fyrir það, að hann hefði svikið sig. Þó spillti | Álfakóngurinn í Seley |
þá stygg við hann og segir, að hann hafi svikið sig í dag | Álfakóngurinn í Seley |
feitur og digur, og héldu þeir, að hann væri afturgenginn, því þeir gjörðu | Álfakóngurinn í Seley |
afturgenginn, því þeir gjörðu ráð fyrir, að hann hefði eflaust dáið um veturinn, | Álfakóngurinn í Seley |
að vinnumanni sínum og segist halda, að hann hafi skilið þetta eftir í | Álfakóngurinn í Seley |
hafa með það. En prestur sagði, að hann hefði ekki lifað í eyjunni, | Álfakóngurinn í Seley |
og iðraði sig þess alla daga, að hann hefði ekki gengist við barninu. | Álfakóngurinn í Seley |
sumar og áður. Þegar klerkur sá að hann kom engu áleiðis við hana | Selmatseljan |
svo góður og eftirlátur við stúlkuna að hann synjaði henni einskis hlutar og | Selmatseljan |
að slíkur höfðingi ætti það konuríki að hann væri ekki einráður í slíkum | Selmatseljan |
líkindum þá seinustu. En fyrir því að hann hefði einn við mönnunum tekið | Selmatseljan |
kona leitt sig brott og sagt að hann skyldi þó bera þess menjar | Selmatseljan |
hann skyldi þó bera þess menjar að hann hefði dvalið hjá álfafólki, slegið | Selmatseljan |
í skapi. Það var einn vetur, að hann fór að heiman og ætlaði | Þórður á Þrastarstöðum |
konunni og brauð handa börnunum, sagði, að hann skyldi njóta þess, að hann | Þórður á Þrastarstöðum |
sagði, að hann skyldi njóta þess, að hann hefði hjálpað syni sínum úr | Þórður á Þrastarstöðum |
niður við Tungustapa. Var það mál, að hann hefði mök við álfafólk, sem | Tungustapi |
Sveinn að máli við bróður sinn, að hann eigi skyldi gjöra svo mikla | Tungustapi |
hann við því oftar og sagði, að hann skyldi ábyrgjast, hvað af slíku | Tungustapi |
færum hinn arma af vegi, svo að hann eigi sjái sól á degi, | Tungustapi |
Það er frá Sveini að segja, að hann kom heim eftir vökulok. Var | Tungustapi |
þá svo dregið af föður hans, að hann mátti trauðlega mæla. Beiddi hann | Tungustapi |
kynlegt; þó gátu sumir þess til, að hann enn sem fyrri ekki vildi | Tungustapi |
með og lætur á sér heyra að hann helzt vilji að hún fari | Úlfhildur álfkona |
að gráta. Verður það þá úr að hann lofar henni að vera sumarið | Úlfhildur álfkona |
árinnar er þar rennur eftir dalnum að hann sá fjárhóp rekinn eftir fjárgötunum | Álfar á Ásmundarnesi |
kveðst litlu geta launað nema það að hann skuli ekki þurfa að smala | Guðmundur á Aðalbóli |
í Eydölum hafi verið drengur, kvaðst að hann hafi viljað fara með vinnumanni | Hættir huldufólks |
Lambhústúni í Hjörtsey segir svo frá að hann hafi eitt sinn í glaðasólskini | Huldufólk í Hjörtsey |
fléttað hárið. Var hún svo fríð að hann sagði það hefði verið fallegasti | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
er Eggert Jónsson bjó í Skálholtsvík að hann sendi vinnukonu sína er Kristín | Álfarnir í Snartartungu |
Hefur bóndinn sjálfur sagt so frá að hann að þessu afloknu hafi snúið | Ærnar frá Staðarhóli |
henni. Bar þá svo vel við að hann gekk frá kirkju þegar hann | Steinarnir á Álftanesi |
verður síðbúin, og líður svo fram að hádegi, að hún er ekki tilbúin. | Huldukonuhefndin |
sjálfur skuli hann þó sækja Helgu að hálfsmánaðarfresti, ef hún lofist honum og | Huldukonuhefndin |
hann eigi nú að sækja Helgu að hálfum mánuði liðnum. Svo slíta þau | Huldukonuhefndin |
við sofnuðum. Eftir það fór hann að hátta og slökkti ljósið, en sofnaði | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
vægðarlaust. Þar hjá er því títt að heilla unglinga. Elta þeir það og | Hættir huldufólks |
kveðjurnar. Leggja þeir nú af stað að heiman, verða vel reiðfara og lenda | Huldukonuhefndin |
að ekki gátu orðið fyrr tilbúnir að heiman en stjarnan var komin jöfnu | Hildur álfadrottning |
var einn vetur, að hann fór að heiman og ætlaði í kaupstað, en | Þórður á Þrastarstöðum |
stundum daglangt, og ágerðist það svo, að heita mátti, að hann hefði alltaf | Huldukonuhefndin |
eftir förum þessara manna vegna þess að heldur var felmtur í þeim. KARLSSTAÐAHVAMMUR | Álfarnir í Kaldbaksvík |
þar til þau koma að húsbæ, að henni sýndist, þó það reyndar væri | Álfkona í barnsnauð |
fyrir síðast. En hann gekk þá að henni, brá fingri í munn sér | Álfkona í barnsnauð |
vaka þar yfir kú, varð eitthvað að henni, og fólk hélst þar ekki | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
raunalega. Ketilríði verður svo við þetta, að henni finnst sem hún sé hneppt | Huldukonuhefndin |
verði svo lítil og skammvinn unaðsbót að henni sem verið hefur um hríð. | Hildur álfadrottning |
smíðin undarlega fljótt og sá bóndi að henni mundi lokið nálægt sláttulokum. Tók | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
engar kunna. Hin gekk því fastar að henni svo hin hét þá að | Selmatseljan |
öndinni. Segir hún þá draum sinn að henni þyki maður hafa komið að | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
stúlku sé sönn að því leyti að henni hafi vissulega sýnst þetta eins | Huldufólk í Hjörtsey |
honum hún ótrúleg og gjörði hlátur að henni. Bar þá svo vel við | Steinarnir á Álftanesi |
sat hún inni þegar aðrir voru að heyvinnu og tengdamóðir hennar hjá henni | Selmatseljan |
byrjun túnasláttar þegar fólk var allt að heyvinnu úti á túninu að kona | Úlfhildur álfkona |
við það sem hjá honum var að heyvinnunni: Þar kemur Gísli með kindurnar | Álfar á Ásmundarnesi |
sig beislið og beið svo þess, að Hildur kæmi. Að lítilli stundu liðinni | Hildur álfadrottning |
lét hann sem hann svæfi, svo að Hildur yrði einskis vör annars. En | Hildur álfadrottning |
í þessum skrúða. Sá Arnór þá, að hinir skrýddu menn hófu Svein á | Tungustapi |
er húsfreyja hafði sagt tengdamóður sinni að hinn meiri komumaður hefði verið huldumaður | Selmatseljan |
mjög reiðulega: En þú skalt verða að hinu versta illhveli í sjó. Greip | Rauðhöfði |
tekur það ráð, að hún fer að hitta grannkonu sína, er þótti vera | 18 barna faðir í álfheimum |
reið sauðamanni þessum í nótt, til að hitta konunginn, og skyldi þessu svo | Hildur álfadrottning |
mikils og er það heill mikil að hjálpa álfum og koma sér vel | Steinarnir á Álftanesi |
í hendi; gekk hún beint inn að hjónarúminu. Þar var himinn uppi yfir | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
mjólkaði mikið. Ei er þess getið, að hjónin hafi sakað; en fjósamaðurinn varð | Ló, ló, mín Lappa |
vatnið og fylgdi henni svo heim að hlaðgarði og tæki aftur glófa sína | Kötludraumur |
Þennan morgun var Ólafur sendur til að hleypa út lömbum úr lambhúsi, sem | Sagnir frá Pétursey |
fastast og finnur, að hún er að hnoða einhverju upp í sig. Skilur | Hildur álfadrottning |
sást ekki meir. Ekki var leitað að honum, því fólk vissi, hvert hann | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
halda þaðan sem hraðast. Seig þá að honum svefn svo dár, að hann | Flutningur álfa og helgihald |
í stað, en vaknar síðan við, að honum fannst kalt vatn drjúpa á | Flutningur álfa og helgihald |
fætur af öllum á bænum, því að honum var annt að vitja um | Hildur álfadrottning |
Svo var rakkinn ljótur og undarlegur, að honum stóð stuggur af; ekki að | Kaupamaðurinn |
hafrótið orðið svo fjarskalegt við skerið, að honum varð ekki náð út í | Rauðhöfði |
hún til hans og lætur vel að honum og biður hann nú að | Álfakóngurinn í Seley |
og grátandi. Spurðu þau hann hvað að honum gengi. Sagði hann þá söguna | Álfar á Ásmundarnesi |
af bæjarmanni, er sagði: Hvað ertu að horfa á? Og þá leit ég | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
faðir sinn kalla sig út til að horfa á leikinn. Skyldi hann þá | Álfakóngurinn í Seley |
hann. Þorir hann nú ekki lengur að horfa út og fer frá glugganum. | Álfakóngurinn í Seley |
efnt það, sem hann lofaði sér, að horfa ekki út, en svo muni | Álfakóngurinn í Seley |
morgun fari hún með föður sínum að horfa á dansinn og skuli hann | Álfakóngurinn í Seley |
söðlum; fóru konur þessar og lestin að hól einum, er var þar úti | Flutningur álfa og helgihald |
nálgast hana. Þá hagaði svo til að hóll einn var á leiðinni. Þær | Huldufólk í Hjörtsey |
í bátinn og reri með mig að hólma einum; fann ég þá, að | Kötludraumur |
þeirra, og reru þeir svo inn að Hólmum. Flesta furðaði á því að | Álfakóngurinn í Seley |
vortíma var konan að nafni Ingibjörg að hreinsa á túni; það var á | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
og neytir því allrar orku til að hressa af sér. Líður nú eftir | Hildur álfadrottning |
á nótt fram, fór Hildur drottning að hreyfa sér til ferðar; en allir | Hildur álfadrottning |
valla er nema til verra eins að hrinda hegóma þessum með skynsamlegum ástæðum. | Hættir huldufólks |
fyrir dag á hátíðum og byrjað að hringja og embætta í dögun og | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
hann sé að skrökva þessu til að hræða sig. Hann segir nei og | Látraselið |
bónda; en þó bar ekki á, að hugir þeirra færu saman um of, | Hildur álfadrottning |
stórviðrum. Var þá hætt með öllu að hugsa til manns þessa framar eða | Rauðhöfði |
í eins konar örvílnan og verið að hugsa um að steypa sér í | Rauðhöfði |
með lendingunni. Var það mál manna, að huldufólk byggi í dröngum þessum, og | Huldukonuhefndin |
HULDUKAUPSTAÐUR HJÁ HALLLANDSKLETTI Það er almæli að huldufólk hafi búið í hólum og | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
er stór steinn sem sagt er að huldufólk sé í. Eitt vor þegar | Karlsstaðahvammur |
morguninn eftir. Var því kennt um að huldufólk mundi heilla þær til að | Kúasmalinn |
fjósið. Þykist nú konan viss um að huldukonan hefði gefið sér kvígu þessa | Endurgoldin mjólk |
hann út úr tjaldinu og sér að huldumaður er að vigta við hné | Guðmundur á Aðalbóli |
hjá huldufólki í Drangnum og sagði, að huldustúlka væri að sækja eftir að | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
fannst hann hvergi; en sumir sögðu, að hundar, er honum fylgdu, hefðu verið | Sagnir frá Pétursey |
og því var haft fyrir satt, að hundarnir hefðu séð hann þangað fluttan, | Sagnir frá Pétursey |
þau koma að selinu sjá þau að hurð er í hálfa gátt. Gengur | Látraselið |
af þessu og tekur það ráð, að hún fer að hitta grannkonu sína, | 18 barna faðir í álfheimum |
í sín augu. Hún gjörði svo, að hún bar úr glasinu í augu | Álfkona í barnsnauð |
sama gjörði konan; sögðu þau henni, að hún mundi vera gæfukvenmaður. Hann gefur | Álfkona í barnsnauð |
loft væri. Það var einu sinni, að hún fór í kaupstað með prestinum, | Álfkona í barnsnauð |
var. Þá varð henni það á, að hún heilsaði honum og sagði: Sæll | Álfkona í barnsnauð |
en við það brá henni svo, að hún sá eigi þaðan í frá | Álfkona í barnsnauð |
á eftir honum, ef verða mætti, að hún yrði einhvers vísari. Hún læddist | Huldukonuhefndin |
og líður svo fram að hádegi, að hún er ekki tilbúin. Formanni koma | Huldukonuhefndin |
á hana sé óviðkunnanlegur höfgi, svo að hún var rétt á milli svefns | Huldukonuhefndin |
gömlu féllst svo mikið um þetta, að hún lagðist í rekkju og reis | Huldukonuhefndin |
þá sofa sem fastast og finnur, að hún er að hnoða einhverju upp | Hildur álfadrottning |
ekki sé einleikið með Hildi og að hún muni hafa fleiri brögð undir | Hildur álfadrottning |
jarðar. Það þykist hann og vita, að hún muni þegar sjá sig, ef | Hildur álfadrottning |
Varð tengdamóðir mín þá svo æf, að hún hést við son sinn, að | Hildur álfadrottning |
Í sögunni af Snotru segir svo, að hún gekk fram á sjávarklappir og | Hildur álfadrottning |
Í sögunni af Unu álfkonu segir, að hún tók úr kistu feld rauðan | Hildur álfadrottning |
þar, sem Katla lá, sagði hann, að hún væri ekki dauð, því önd | Kötludraumur |
fara. Varð ég þess þá vísari, að hún hét Alvör; bað hún mig | Kötludraumur |
að hólma einum; fann ég þá, að hún réði ein öllu, en ég | Kötludraumur |
mín vegna. Segja þá sumar sagnir, að hún flytti Kötlu á bátnum sama | Kötludraumur |
og spyr, hvað á gangi, því að hún heyrði svæsin orð tiL mannsins | Ló, ló, mín Lappa |
hana nafni sínu, sem hún heyrði, að hún var nefnd í vísunni af | Ló, ló, mín Lappa |
og boðið sér veturvist og sagt, að hún væri ein af álfafólki því, | Rauðhöfði |
við hann, að ef honum finnist, að hún hafi gjört honum nokkuð gott, | Álfakóngurinn í Seley |
ef faðir sinn verði þess var, að hún hafi þar karlmann hjá sér, | Álfakóngurinn í Seley |
í næsta herbergi, því hann hélt, að hún mundi ei verða vör við, | Álfakóngurinn í Seley |
ef honum þyki nokkuð til koma, að hún hafi haldið í honum lífinu | Álfakóngurinn í Seley |
hún mundi víst vera barnshafandi og að hún mundi ekki í selið fara | Selmatseljan |
fara það sumar. Hún neitaði þverlega að hún væri eigi einsömul og kvað | Selmatseljan |
að fara aldrei svo frá henni að hún væri ein eftir og hétu | Selmatseljan |
svo var og að þessu sinni að hún kvaddi þá ekki. Svo fóru | Selmatseljan |
frá sýslumannskonunni er það að segja að hún fann þá breytingu á hægra | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
móður þeirra Sturlusona, því söguritarinn segir, að hún hafi verið við, og hefur | Tungustapi |
sér heyra að hann helzt vilji að hún fari burt. Þá fer Úlfhildur | Úlfhildur álfkona |
mætt álasi af presti fyrir það að hún færi aldrei til kirkju. Úlfhildur | Úlfhildur álfkona |
dag. Þá gegnir vinnumaður og segir að hún þurfi víst ekki að fara | Úlfhildur álfkona |
hún hafi lagt það á sig að hún skyldi alltaf mega vera hjá | Úlfhildur álfkona |
var lagt. Það eina leyfði kerlingin að hún skyldi mega finna mann sinn | Úlfhildur álfkona |
aftur hafa lagt það á kerlingu að hún skyldi deyja ef hún kæmist | Úlfhildur álfkona |
heyrði hana ömmu sína segja frá að hún fóstra hennar hefði séð örmulinn | Hættir huldufólks |
hún ákúrur hjá móður sinni fyrir að hún hefði ekki gætt betur að | Kúasmalinn |
og verða um síðir svo miklir að hún stendur agndofa af hræðslu og | Kúasmalinn |
heim færi, og frétti hún þá að hún væri kyr við grösin upp | Álfkona reidd yfir á |
komast vestur yfir, og segir ennfremur að hún hafi átt heima í einu | Álfkona reidd yfir á |
með honum, þar til þau koma að húsbæ, að henni sýndist, þó það | Álfkona í barnsnauð |
samtíða næstu jólanótt að gæta betur að hvað henni liði. Líða nú jólin | Úlfhildur álfkona |
um hana. Var hún þá spurð að hvað hefði dvalið hana. En hún | Kúasmalinn |
í stapanum, og nokkuð var það, að hverja nýársnótt hvarf hann, svo enginn | Tungustapi |
ætlaði að taka eitthvað og segir: Að hverjum andskotanum ertu að leita? Gekk | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
heim og sögðu frá sögu þessari. AÐ HVERJUM ANDSKOTANUM ERTU AÐ LEITA? Þegar | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
og skó. Prestur fer þá líka að hvílast. Eftir þetta koma tvær ungar | Möðrudalspresturinn |
að ná Ólafi, en þó svo, að hvorugur þeirra yrði jafngóður, og hafði | Sagnir frá Pétursey |
Eftir þetta líða tímar fram, svo að hvorum hugnar vel við annan, bónda | Hildur álfadrottning |
heiman að. Og heimilismenn sögðu allir að hvörki hún né aðrir hefði rekið | Huldufólk í Hjörtsey |
hvað þetta væri. Nú kemur það að hömrum nokkrum; þar tekur það ofan. | Flutningur álfa og helgihald |
með honum út og býður honum að höndla við sig. Þórður þiggur það. | Þórður á Þrastarstöðum |
hans og bæjarins, svo hann varð að hörfa undan. Þegar hann var kominn | Tungustapi |
fremur venju, en segir við hann, að illa hafi hann efnt það, sem | Álfakóngurinn í Seley |
óþarfa varúð úr Ketilríði, af því að illt var að lenda við drangana | Huldukonuhefndin |
konan sjálf í fjósi, eftir það að inn var farið, og hafði ei | Ló, ló, mín Lappa |
kersknisorðum. En það var almennt trúað, að í Pétursey væri mikið til af | Sagnir frá Pétursey |
horfinn. Hafa sumir sagt svo frá, að í festinni hafi skrölt, líkt og | Sagnir frá Pétursey |
í seli. En svo var sagt að í hömrum nokkrum sem voru í | Kúasmalinn |
og svo beina leið yfir völluna að jarðfallinu og þar upp sem leið | Hildur álfadrottning |
Nú bar ekki til tíðinda fram að jólum; fer þá sem vant er, | Hildur álfadrottning |
að vera næsta ár. Þegar líður að jólum fram þann næsta vetur fær | Úlfhildur álfkona |
að tveir menn gengu þaðan yfir að Kaldbak á þrettándadagskvöld jóla og liggur | Álfarnir í Kaldbaksvík |
sinni áfram, sem þeir ætluðu, heim að Kaldbak og spurðu hvurt ei hefðu | Álfarnir í Kaldbaksvík |
enginn hefur fyrr til þess orðið að kanna hina neðri leið og forvitnast | Hildur álfadrottning |
að, gengið fáein spor og farið að kasta af sér vatni. Verður honum | Ærnar frá Staðarhóli |
vita neitt um það annað en að Katla hefði sofið fjögur dægur, en | Kötludraumur |
sitja kvenmann inni og var hann að kemba barni með glóbjart hár. Sýndist | Karlsstaðahvammur |
þetta sumar að nokkrum dögum eftir að kerling var komin heim úr selinu | Kúasmalinn |
allt eldhúsið og ímyndar sýslumannskonan sér að kerlingu hafi lítið þótt hreinkast híbýlin | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
Eyrbyggju, seinasta kapítula, er sagt frá, að kirkja hafi verið flutt í Sælingsdalstungu, | Tungustapi |
þess séu; þykjast menn hafa komið að kirkjudyrum og heyrt grallarasönginn gamla og | Hættir huldufólks |
fætur með mesta flýti og út að kirkjudyrunum; gengur hann þar um gólf, | Möðrudalspresturinn |
gleðisvipur á öllum. Vinnumaður gekk nú að kirkjudyrunum og sá hann enginn, og | Úlfhildur álfkona |
allajafna langt á nótt fram, svo að kirkjufólkið var oft komið aftur frá | Hildur álfadrottning |
er liðið á nótt, heyrir hann, að kirkjufólkið kemur; tekur það sér bita | Hildur álfadrottning |
þangað til hann kom með hana að kirkjugarðinum, þaðan sem hann leiddi hana, | Álfkona í barnsnauð |
hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði komið upp fyrir veturinn. | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
því, að konurnar kunna þér ekki að klappa. Þá fór konan að klappa | Ló, ló, mín Lappa |
ekki að klappa. Þá fór konan að klappa kúnni og nefna hana nafni | Ló, ló, mín Lappa |
orð skildi hann; þegar hann kom að klettunum, voru þá líka aftur luktir | Flutningur álfa og helgihald |
til hans, að hann var oft að klifra þar í klettunum. En ofan | Huldukonuhefndin |
enginn að sjá. Fer hann þá að klifrast, svo hann sæi dansinn. Lítur | Álfakóngurinn í Seley |
var heima fyrir, og sagði honum að klæða sig hið allra bráðasta og | Huldukonuhefndin |
feti framar. En er hann fer að knýja hann stendur hann upp á | Huldufólk í Steinahelli |
í hönd hennar og biður hana að koma með sér, og segir hann, | Álfkona í barnsnauð |
var langt á milli; líka fór að koma í hann efi, hvað þetta | Flutningur álfa og helgihald |
muni vera gandreiðarbeisli, og lofar henni að koma því við sig. Þegar hún | Hildur álfadrottning |
hrífur sínar. Bað hún þá kaupamanninn að koma heim líka og bera með | Kaupamaðurinn |
þyrpast að manni og biðja hann að koma með sér en maður má | Krossgötur |
og systur manns og biðja mann að koma og allra bragða er leitað. | Krossgötur |
hann nú héldi í, og ætlað að koma henni á bás, en ei | Ló, ló, mín Lappa |
lagi drykkfelldur. Hann hafði stundum átt að koma að Pétursey, sem líka er | Sagnir frá Pétursey |
góðan veðurdag, biður hann dóttur sína að koma og leiða sig niður að | Rauðhöfði |
sannindamerkis. En þegar prestur var búinn að koma hvalnum fyrir í vatninu, staulaðist | Rauðhöfði |
að tala til hans auk heldur að koma á land til hans. Þó | Álfakóngurinn í Seley |
heim á leið, en töluðu um að koma við um leið í selinu | Látraselið |
Hann segir nei og segir henni að koma inn með sér, en biður | Látraselið |
ekki komið því þar átti hún að koma þegar heim færi, og frétti | Álfkona reidd yfir á |
geturðu ekki kennt mér ráð til að komast eftir því? Það mun ég | 18 barna faðir í álfheimum |
frá kindunum; en það herti sig að komast undan út með klettum nokkrum. | Flutningur álfa og helgihald |
í vatnið, sprakk hann af áreynslunni að komast upp þangað, og hefur síðan | Rauðhöfði |
orsaka vegna fram á vatnið til að komast fyrir rifuna, en er þeir | Álfarnir í Kaldbaksvík |
en sér hafi legið mikið á að komast vestur yfir, og segir ennfremur | Álfkona reidd yfir á |
það lítil stund, áður hann heyrir, að komið er að rúmi sínu, og | Hildur álfadrottning |
bjuggu á, að nokkrum dögum eftir að komið var úr selinu hurfu kýrnar | Kúasmalinn |
brann í hinum; þar sá hún, að kona lá á gólfi og hafði | Álfkona í barnsnauð |
Þegar hann var sofnaður, dreymdi hann, að kona kom inn í tjaldið. Hún | Kaupamaðurinn |
allt fagurlega umbúið. Þar sér hún, að kona liggur á gólfi og er | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
hún kemur í krambúð sér hún að kona sú er hún sat yfir | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
allt að heyvinnu úti á túninu að kona kemur frá vatninu og stefnir | Úlfhildur álfkona |
en í sama bili sér hann að kona hans kemur og rekur þær | Huldufólk í Hjörtsey |
þeim tíma sem von var til að kona þessi kæmi til baka sást | Álfkona reidd yfir á |
vakti fólkið. Það var einhverju sinni að konan vaknar ekki sem hún var | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
þér. Við þessi orð brá svo að konan verður bráðum léttari og aflar | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
var eitt kvöld snemma um veturinn að konan fór fram að skammta. Sér | Endurgoldin mjólk |
að bóndi hét mönnum þessum veturvist að konu sinni fornspurðri. Um kvöldið fara | Selmatseljan |
sem þar eru bar svo við að konuna dreymdi eina nótt: Henni þókti | Álfarnir í Snartartungu |
ber þú tappa, það veldur því, að konurnar kunna þér ekki að klappa. | Ló, ló, mín Lappa |
mikið auðnulag saman. KROSSGÖTUR Sumir segja að krossgötur séu þar, t. d. á | Krossgötur |
að hún hefði ekki gætt betur að kúnum. Kerlingu þykir þetta illt og | Kúasmalinn |
dansað, þá býður prestur því ljós að kveikja og hætta þessum dansleikum. Svo | Möðrudalspresturinn |
hann situr kyrr. Fer þá forvitnin að kvelja hann að vita ekki um | Álfakóngurinn í Seley |
hann, að fólk þetta gengur þar að; kvenfólkið gengur inn og börnin, en | Flutningur álfa og helgihald |
móti þeim og hvessti heldur, er að kvöldi leið. En þegar þeir voru | Huldukonuhefndin |
að flytja aflann heim til bæja að kvöldi, sem víða er langur vegur; | Sagnir frá Pétursey |
leika sér við hann; tóku til að kyssa og klappa honum, en honum | Möðrudalspresturinn |
heima við bæinn, sér hann þá að kýr fara heim í tún það | Huldufólk í Hjörtsey |
á hverju máli. Nú sér konan að kýrin býst til burðar og skiptir | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
næsta mál í fjósið sér hún að kýrin er borin og alheil orðin, | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
ljósið skein í fjósinu, sá fjósamaður, að kýrnar voru í básunum, eins og | Ló, ló, mín Lappa |
móðu nokkurn tíma, uns þau komu að landi mjög fögru. Í sögunni af | Hildur álfadrottning |
vita, ef nokkuð hefði borið þar að landi. Bauðst þá einn til að | Álfakóngurinn í Seley |
það nafn. Nú er tekið til að lauga barnið og skal sýslumannskonan vera | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
þetta liðsinni og gefur konan henni að launum linda, svuntu og klút, allt | Huldufólk í Vökuhól |
því í augu barnsins, en varast að láta það koma í sín augu. | Álfkona í barnsnauð |
sama sið og fer nú runnurinn að láta á sjá uns hann eyðileggur | Faðir minn átti fagurt land |
en sér, að hann muni verða að láta síga undan ofríki móður sinnar, | Huldukonuhefndin |
og skyldi hann muna sig um að láta skíra það, ef hún kæmi | Rauðhöfði |
mjög dimmt loft. Voru hjónin óttablendin að láta drenginn vera so seint á | Álfar á Ásmundarnesi |
undir klettana; verður hann þá enn að leggja sig hjá klettunum og sofnar | Flutningur álfa og helgihald |
á báðum áttum, hvort hann eigi að leggja af stað, en það ríður | Huldukonuhefndin |
vanta það, er hún átti til að leggja. Hitt var heldur, sem á | Hildur álfadrottning |
krýpur fyrir gráðunni, og er klerkur að leggja hendur í höfuð honum með | Tungustapi |
móts við þau, biður prestur hana að leiða sig inn með fjörunni, og | Rauðhöfði |
í hann, bað klerkurinn dóttur sína að leiða sig upp með ánni að | Rauðhöfði |
fram eftir deginum; fer honum þá að leiðast einveran, og gengur hann burt | Álfakóngurinn í Seley |
af hendi sér og fékk því að leika sér að. Barnið þagnaði þá | Hildur álfadrottning |
börn voru úti hjá hól nokkrum að leika sér; var það eitt stúlkubarn | Legg í lófa karls, karls |
ætluðuð fram í Drangey. Þeir fóru að leika sér að steinkasti og hæfa | Þórður á Þrastarstöðum |
Stúlkan beið nú þarna og var að leika sér; verður henni þá litið | Karlsstaðahvammur |
einu sinni er börnin þar voru að leika sér í kringum fjárhúsin á | Álfarnir í Snartartungu |
Arnór var gleðimaður og gaf sig að leikjum með sveinum þar úr dalnum, | Tungustapi |
sína og vera ráðalaus. Konan fór að leita hjá manni sínum og fann | Kaupamaðurinn |
alls einu sinni frá henni farið að leita því alla málnytuna hefði vantað. | Selmatseljan |
að síður fóru allir frá henni að leita fjárins og þá tók hún | Selmatseljan |
um burtuveru sína, en kvað nauðsyn að leita Arnórs. Var hans leitað alla | Tungustapi |
illt og fer á stað aftur að leita og leitar nú alstaðar sem | Kúasmalinn |
ekki. Loks dettur henni í hug að leita þeirra til selsins ef ske | Kúasmalinn |
og segir: Að hverjum andskotanum ertu að leita? Gekk þá konan fremur snúðugt | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
þá strax fengnir tveir menn kunnugir að leita þar eð líkast þókti þær | Ærnar frá Staðarhóli |
þá enn sent lengra burt bæði að leita og spyrja eftir ánum, jafnvel | Ærnar frá Staðarhóli |
sögu þessari. AÐ HVERJUM ANDSKOTANUM ERTU AÐ LEITA? Þegar ég var á 17. | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
kampinn, sá hann, að skip var að lenda og að menn voru að | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
Ketilríði, af því að illt var að lenda við drangana í dimmu. Laust | Huldukonuhefndin |
formaðurinn vildi ekki láta þess ófreistað að lenda. Þegar þau komu inn undir | Huldukonuhefndin |
og mínum að skaðlausu. Þá átti að liggja á krossgötunum og horfa í | Hættir huldufólks |
kýrin ólmaðist; gekk þetta tvo daga, að litlu varð náð úr henni. En | Ló, ló, mín Lappa |
og sýnist þá konunni hann verða að litlu en skrautlegu húsi. Leiðir hann | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
nú ekkert til frásagnar þangað til að líður fram að næstu jólum. Húsfreyja | Úlfhildur álfkona |
þetta hina fyrstu bæn sína og að líkindum þá seinustu. En fyrir því | Selmatseljan |
ríður líf mitt og þitt með að líkindum. Hún snýr nú heim og | Selmatseljan |
vera og það muni sér óhætt að líta snöggvast út, því það þurfi | Álfakóngurinn í Seley |
er ei langt kominn, fer hann að líta aftur til hallarinnar, og sér | Álfakóngurinn í Seley |
blómum og voru grundirnar ljósbleikar á að líta þegar sólin skein á fíflana | Úlfhildur álfkona |
huldufólk. Mennirnir vóru ekki so aðgætnir að líta eftir förum þessara manna vegna | Álfarnir í Kaldbaksvík |
beið svo þess, að Hildur kæmi. Að lítilli stundu liðinni kemur Hildur drottning | Hildur álfadrottning |
segir hann vera spegilfagran og sléttan. Að lítilli stundu liðinni spyr karl aftur, | Rauðhöfði |
kveður hann og gengur burt; en að lítilli stundu liðinni heyrði hann söng | Álfakóngurinn í Seley |
til konu hans og bað hana að ljá sér ljá til að slá | Kaupamaðurinn |
ganga í smiðjuna, ef þú heldur, að ljáin ætli að þrjóta, og taka | Kaupamaðurinn |
fram að miðjum degi, sá hann, að ljáin ætlaði að þrjóta. Gekk hann | Kaupamaðurinn |
er hún hallaði sér til svo að ljósið skein á hendurnar; sáum við | Hver á hérna höndur? |
gengur til bónda og biður hann að lofa sér að vera í nótt. | Úlfhildur álfkona |
einkis orðið vör reið hún heim að Lundarbrekku að spyrjast fyrir hvert grasastúlkan | Álfkona reidd yfir á |
og ráðsvinna, forfeður sína og ættingja að lygi og minni mönnum. Maður á | Hættir huldufólks |
því nær höggdofa. En er klerkur að lyktum sneri sér fram fyrir altari | Tungustapi |
og ýmislegt á. Fer hún nú að lýsa og leita á himninum. Var | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
hátíðirnar, matseld og annað, sem þar að lýtur, og vakti hún yfir því | Hildur álfadrottning |
rekur þrjár kýr og skítugan vetrung að læk rétt fyrir ofan túnið. Kýrnar | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
túnið. Kýrnar og vetrungurinn röðuðu sér að læknum og drukku, og drengurinn stendur | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
þar þá maður ókunnur til hennar að læknum og biður hana ganga með | Huldufólk í Vökuhól |
eldbera hana, því það sagði hún, að maður sinn gjörði aldrei. Hann lofaði | Kaupamaðurinn |
á sandinn, sagði það þau tíðindi, að maður væri horfinn í Pétursey, sem | Sagnir frá Pétursey |
einum í góðu yfirlæti. (Sumir segja, að maðurinn hafi heitið Helgi, og því | Rauðhöfði |
hann gjalda þess grimmilega. Sumir segja, að maðurinn hafi sagt móður sinni frá | Rauðhöfði |
þeirra, er á sér lægju, og að manndráp þau, er af sér hefðu | Hildur álfadrottning |
álfar úr öllum áttum og þyrpast að manni og biðja hann að koma | Krossgötur |
má engu gegna. Þá bera þeir að manni alls konar gersemar, gull og | Krossgötur |
Sá hún þá með því auganu, að margt fólk var í hinum enda | Álfkona í barnsnauð |
Ólafs sat Runólfur bóndi, faðir hans, að mat ásamt heimilisfólki sínu úti á | Sagnir frá Pétursey |
fénaður og söfnuður. Sá prestur það að matseljan var mjóslegnari um mittið en | Selmatseljan |
engum togum, að þegar Ketilríður kemur að máli við Björn bónda, hefur hún | Huldukonuhefndin |
við sig. Einu sinni kom prestur að máli við uppeldisdóttur sína og hvatti | Selmatseljan |
Um vorið kom fóstri hennar aftur að máli við hana og bað hana | Selmatseljan |
og kvaðst hann mundi hitta hana að máli áður en hann héti þeim | Selmatseljan |
af honum varð. Oft kom Sveinn að máli við bróður sinn, að hann | Tungustapi |
hann, þegar hann ætlar alla sofnaða, að máttinn fer að draga úr sér, | Hildur álfadrottning |
viðburð þenna, svo öllum var augljóst, að með stormbyl þann, er frá stapanum | Tungustapi |
ganga í. Svo er háttað landslagi að meðfram veginum eru björg sem liggja | Faðir minn átti fagurt land |
og fyrirvinna ekkju nokkurrar, sem bjó að Melabergi í Hvalsnessókn, og var hinn | Rauðhöfði |
kirkjan gjalda. Síðan víkur hún sér að Melabergsmanninum og segir við hann mjög | Rauðhöfði |
að skip var að lenda og að menn voru að bera upp í | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
við manntjóni. Frá þessari höfn sást, að menn fóru með hesta í taumi | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
menn, þótt honum þætti það ólíklegt, að menn um þann tíma væru þar | Flutningur álfa og helgihald |
fjögurra kirkna. Elsta trúin er sú að menn skuli liggja úti jólanótt því | Krossgötur |
hryggðarsvip, og kom það upp síðar, að menn ætluðu, að hann mundi hafa | Sagnir frá Pétursey |
af járnhlekkjum. Það var almennt sagt, að menn hefðu heyrt hljóð mikil eitt | Sagnir frá Pétursey |
Það var eitt sumar sem oftar, að menn lágu til vers í Seley | Álfakóngurinn í Seley |
það hvurugt og ei spurðist til að menn hefðu verið á ferð þar | Álfarnir í Kaldbaksvík |
þaðan í frá nema því aðeins að mennskur maður kæmist með henni til | Úlfhildur álfkona |
var það lenska hér á landi, að messað var á jólanóttina, og þótti | Hildur álfadrottning |
fyrir mínar sakir, og vænti ég, að mér verði þó ekki gefin sök | Hildur álfadrottning |
mig þá huggast láta og hét, að mér skyldi verða bráðum fylgt heim | Kötludraumur |
átt að ná ráðahag við mig að mér nauðugri að þú takir aldrei | Selmatseljan |
að þú tókst við mönnum þessum að mér fornspurðri, og nú aftur þar | Selmatseljan |
sefur hún sem áður. Þegar leið að miðdegi, vilja þær vekja Kötlu, en | Kötludraumur |
hann þó engan. Þegar leið fram að miðjum degi, sá hann, að ljáin | Kaupamaðurinn |
fór að raka. Það sá kaupamaður, að mikið rakaði konan, en ei rökuðu | Kaupamaðurinn |
þegar menn fluttu skreiðina í land, að mikið varð eftir af skreið Hólmaprestsins | Álfakóngurinn í Seley |
sem þú vilt þröngva mér til að minnast við þá. En ekki fyrir | Selmatseljan |
jarðfallið. Sauðamanni þótti illt og ófróðlegt að missa svo af Hildi, að hann | Hildur álfadrottning |
þessum svifum kom stúlkan, sem átti að mjólka, í fjósið með ljós og | Ló, ló, mín Lappa |
júgri og stóru; sagði hann stúlkunni að mjólka hana; en hún gat litlu | Ló, ló, mín Lappa |
mjólka átti, fór húsfreyja í fjós að mjólka; en þá hún fór að | Ló, ló, mín Lappa |
að mjólka; en þá hún fór að mjólka þessa aðkomnu kú, lét hún | Ló, ló, mín Lappa |
Heyrði konan oft að verið var að mjólka kúna, en engan sá hún. | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
voru kýrnar horfnar þegar fara átti að mjólka um kveldið. Þegar kerling kom | Kúasmalinn |
eftir var dags, og fer heim að morgni. Þegar heim er komið, tekur | Huldukonuhefndin |
greiða og dvelja þar til morguns. Að morgni er gott veður og stillt, | Huldukonuhefndin |
en hagaði því þó helst svo, að móðir sín vissi ekki af, er | Huldukonuhefndin |
og góðu veðri. Þá sér hún að móti henni koma þrír kvenmenn; verður | Huldufólk í Hjörtsey |
heim í björtu. Hún biður hann að muna sig vel um þetta, og | Huldukonuhefndin |
leið liggur. Þá sér hann og, að múgur manns kemur frá höllinni og | Hildur álfadrottning |
víst, að hann hafi haft rétt að mæla. Það hafa flestir fyrir satt, | Sagnir frá Pétursey |
kvað henni ekki mundi verða mein að mælgi sinni. Katla sagði honum þá | Kötludraumur |
með þetta afgjald til bróður síns að Möðrudal; var þá prestur ei nema | Möðrudalspresturinn |
hans og lán var svo mikið, að mönnum þótti líkindum meiri og sem | Hildur álfadrottning |
kaupstað, en drífa var svo mikil, að mönnum þótti óratandi. Hann bar vörupoka | Þórður á Þrastarstöðum |
Ketilríður þessi átti son einn, Sæmund að nafni; hann var einbirni og kominn | Huldukonuhefndin |
átti hann eina dóttur barna, Helgu að nafni. Þau Helga og Sæmundur voru | Huldukonuhefndin |
lofar henni það. Hann spyr hana að nafni, en hún kvaðst heita Úlfhildur. | Úlfhildur álfkona |
frá Akureyri. Á vortíma var konan að nafni Ingibjörg að hreinsa á túni; | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
þar vakti og sonur hjónanna, Þorsteinn að nafni, og var að skrifa. Var | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
var á vist griðkona ein Sigþrúður að nafni. Í túninu á Hafragili er | Huldufólk í Vökuhól |
en þegar frá leið, fór Helga að ná vitinu aftur, og sagði hún | Huldukonuhefndin |
Runólf, að hann treysti sér til að ná Ólafi, en þó svo, að | Sagnir frá Pétursey |
þegar hann kom, var orðið ófært að ná honum á skip fyrir brimi; | Álfakóngurinn í Seley |
til við þig fyrst þú átt að ná ráðahag við mig að mér | Selmatseljan |
í snjóbyljum að hafa meir fyrir að ná kúneytum þegar kýr þeirra riðu | Hættir huldufólks |
jörðu og á. Er svo sagt að nálægt Burstarfelli séu klappir miklar og | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
kvaðst hann unna mér þeirra best að njóta. Skaltu sýna það allt segir | Kötludraumur |
sem foreldrar kerlingar þessarar bjuggu á, að nokkrum dögum eftir að komið var | Kúasmalinn |
þær. Svo bar við þetta sumar að nokkrum dögum eftir að kerling var | Kúasmalinn |
þar á bjarginu ef ske kynni að nokkuð af kindunum hefði slangrað þar | Látraselið |
Stakkur. Það er sumra manna sögn, að nú hafi það komið upp á | Rauðhöfði |
sínum sagði hún við tengdadóttur sína að nú skyldi hún segja sér sögu. | Selmatseljan |
sem hún hafði borið smyrslin í, að nú sá hún með því allt | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
þennan dag. Næsta morgun segir bóndi að nú verði hún að fara, en | Úlfhildur álfkona |
ekki sína. Húsfreyja mælti við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til | Úlfhildur álfkona |
fætur. Þá mælti húsfreyja við Úlfhildi að nú yrði hún að fara til | Úlfhildur álfkona |
að huldufólk mundi heilla þær til að nytka þær. Svo bar við þetta | Kúasmalinn |
í þetta sinn. Líður svo fram að nýári, að ekkert bar til tíðinda. | Álfakóngurinn í Seley |
Guðmundur hét maður er fyrstur byggði að nýju Aðalból í Hrafnkelsdal. Fyrsta morguninn | Guðmundur á Aðalbóli |
frásagnar þangað til að líður fram að næstu jólum. Húsfreyja fær Úlfhildi skæði | Úlfhildur álfkona |
á stapanum, en Arnór gjörði gabb að og kvaðst eigi mundi vorkenna álfunum, | Tungustapi |
farið út síðan hann fór heiman að. Og heimilismenn sögðu allir að hvörki | Huldufólk í Hjörtsey |
til og vita, hvað því verður að orði. Þyki þér þá orðtök sveinsins | 18 barna faðir í álfheimum |
af þessari kú, og var svo að orði kveðið, að þær væru af | Ló, ló, mín Lappa |
sér og unnustanum. Það er ekki að orðlengja það: Helga er þarna föstnuð | Huldukonuhefndin |
og sagði það sem síðan er að orðtaki haft: Sjaldan hef ég flotinu | Krossgötur |
lokið nálægt sláttulokum. Tók bóndi þá að ógleðjast mjög, en gat eigi að | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
strýkt sveininn um hríð, sér hún, að ókunnug kona kemur inn í eldhúsið | 18 barna faðir í álfheimum |
til einn morgun síðari part vetrar, að Ólafur var venju fremur fálátur, dauflegur | Sagnir frá Pétursey |
eitt skipti. Samt varð það trú, að Ólafur lifði, en væri í höndum | Sagnir frá Pétursey |
flestir fyrir satt, að eftir það að Ólafur var sagður dáinn, hafi Runólfur | Sagnir frá Pétursey |
Hann hafði stundum átt að koma að Pétursey, sem líka er trúlegt, að | Sagnir frá Pétursey |
og árlega tíðkast. Þá kom hann að Pétursey á heimleiðinni nokkuð kenndur. Þá | Sagnir frá Pétursey |
brík eða hellir á vegi hans, að pikka þar inn í með staf | Sagnir frá Pétursey |
hreppstjóri á Grund Þorvarðsson prests, nú að Prestsbakka á Síðu, þá verandi í | Huldufólk í Steinahelli |
stað, og þessir síðarnefndu fullyrtu það, að prestur hefði vitað margt, sem aðrir | Sagnir frá Pétursey |
hendinni á henni, sem hún var að prjóna af, svo hún laut eftir | Selmatseljan |
vökuna. Valgerður Guðbrandsdóttir bræðrunga mín var að prjóna peysu sem hún átti, móti | Hver á hérna höndur? |
vóru þær þá að fara út að Rafnseyri. Vegurinn liggur þar fram með | Karlsstaðahvammur |
og frá í teiginn og fór að raka. Það sá kaupamaður, að mikið | Kaupamaðurinn |
var hann að slá, en hún að raka, og glampaði á orfið og | Álfar á Ásmundarnesi |
og gekk bónda af því alltreglega að ráða menn til starfa þessa og | Hildur álfadrottning |
lagt það lengur á samvisku sína að ráða til sín smala út í | Hildur álfadrottning |
opinn dauðann og hljóti nú auðna að ráða, hversu fari um fjárhöld sín | Hildur álfadrottning |
og varð hún því öllu ein að ráða. Gengum vér þar inn átta | Kötludraumur |
mat einn vetrartíma. Svo það verður að ráði með þeim að bóndi hét | Selmatseljan |
héraðinu, og sóttu menn hann jafnan að ráðum og liðsemd; en ástsæld hans | Hildur álfadrottning |
fyrir veturinn. Einn dag var hann að reika út um tún í þungu | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
sinni sá ég, hvar kvenmaður var að reka fjórar ær yfir um Húshamra, | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
sem hafði þann starfa á hendi að reka kýr þaðan og upp í | Faðir minn átti fagurt land |
unglingur á níunda árinu var vanur að reka og eins var þetta umtalaða | Álfar á Ásmundarnesi |
Hann ætlar þá að fara heim að reka þær, en í sama bili | Huldufólk í Hjörtsey |
segir við konu sína: Þú varst að reka kýrnar, en hún neitaði og | Huldufólk í Hjörtsey |
fötum. Þá þurfti hún út til að reka fé úr túni og fer | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
til á Ásmundarnesi seint um sumarið að rekið var fé af stöðli sem | Álfar á Ásmundarnesi |
Var það skemmtun þeirra á vetrum að renna sér eftir harðfenni niður af | Tungustapi |
gjöra, segir hann, þá muntu fá að reyna umbreytingu á gæfu þinni. Stúlkan | Álfkona í barnsnauð |
tveir piltar sig saman og ætluðu að reyna steinana; það vóru þeir Magnús | Steinarnir á Álftanesi |
Ólafur hvarf, fór Oddur prestur austur að Reyni til að veita presti þar | Sagnir frá Pétursey |
þeir hafa flutt sig til Finnmerkur. Að rita allar þær álfasögur sem til | Hættir huldufólks |
og var kvenmaður sem fljótið þorði að ríða send að sækja hana ríðandi | Álfkona reidd yfir á |
mjög felmt við. Síðan tóku þær að rífa ofan af honum fötin, svo | Möðrudalspresturinn |
bæ sem kynnt var að því að rjáska sér því sem hún kunni, | Hver á hérna höndur? |
og nætur. Var það ætlun manna að runnurinn sem strákur reif upp hafi | Faðir minn átti fagurt land |
áður hann heyrir, að komið er að rúmi sínu, og þykist hann skynja, | Hildur álfadrottning |
heimilisfólkið og klæðist; en bóndi gengur að rúmi sauðamanns og hefur höndur á | Hildur álfadrottning |
fyrr er sögð, er Hildur kom að rúmi hans og leggur við hann | Hildur álfadrottning |
koma tvær ungar og leikfullar stelpur að rúmi hans (hvað honum þó fyrst | Möðrudalspresturinn |
En þegar grynna fór, sá stúlkan, að röstin stóð af ákaflega stórum hval, | Rauðhöfði |
þau líktust kóngshöll. Heyrir hann þá, að sagt er inni: Já, stúlkur, ekki | Álfakóngurinn í Seley |
segir: Þó ég ætli mér óskylt að sanna draumsögu með jarteiknum, þá vill | Hildur álfadrottning |
nú fram á kvöldið, til þess að sauðamaður kemur heim eftir venju; borðar | Hildur álfadrottning |
og dagmála, eins og gjarnast var, að sauðamenn kæmu ekki fyrr heim hjá | Hildur álfadrottning |
Þegar svo hafði gengið langa hríð, að sauðamenn bónda höfðu allir orðið bráðkvaddir | Hildur álfadrottning |
því væri hún nú komin til að segja henni, að það skyldi aldrei | Huldukonuhefndin |
mannheimum. En það er frá sauðamanni að segja, að hann kvongaðist og reisti | Hildur álfadrottning |
að henni svo hin hét þá að segja henni þá einu sögu sem | Selmatseljan |
að. En frá sýslumannskonunni er það að segja að hún fann þá breytingu | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
hægra augað á sýslumannskonunni án þess að segja nokkuð. En svo brá við | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
en lífi. Það er frá Sveini að segja, að hann kom heim eftir | Tungustapi |
er það. Nú kemur hún heim að selinu og fer þar inn í | Kúasmalinn |
slangrað þar inn. Þegar þau koma að selinu sjá þau að hurð er | Látraselið |
svo leikar þegar fram liðu stundir að selmatseljan var eigi einsömul og gekk | Selmatseljan |
tekur, þangað til hún kemur þar að, sem honum virðist vera gryfja nokkur | Hildur álfadrottning |
Þegar fjörðinn þraut og þar kom að, sem Botnsá kemur í hann, bað | Rauðhöfði |
skipta um barn. Þær koma þar að sem barnið er sem þær ætluðu | tökum á, tökum á |
Það er almennt siður í Mýrdal að senda unglinga og kvenfólk með áburðarhesta | Sagnir frá Pétursey |
stóran viðarrunna sem hann til tekur að sé þar í nesinu. Bóndi gjörir | Guðmundur á Aðalbóli |
á það; eitt þeirra er tilgreint að sé hér um sveitir, hamar mikill | Hættir huldufólks |
fengnir, svo hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði komið upp | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
hann þá að örvinglast og hugsar, að sér sé nær að taka af | Álfakóngurinn í Seley |
Hann lofar henni því og segir, að sér skuli aldrei verða það að | Álfakóngurinn í Seley |
að gangast ekki við því, því að sér sé það útlátalaust, þegar hann | Álfakóngurinn í Seley |
var ráðdeildarkvenmaður, fríð sýnum og vel að sér um marga hluti. Urðu því | Selmatseljan |
að henni þyki maður hafa komið að sér og beðið sig upp standa | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
illum látum. En álfar láta ei að sér hæða, Steindór drukknaði á Skerjafirði | Steinarnir á Álftanesi |
og orðið svo vondur við sig að sér hafi valla verið vært og | Álfkona reidd yfir á |
en lét sem sér þætti skemmtilegt að sitja uppi í skálinni; sæti hann | Huldukonuhefndin |
fjóspalli, því að þá var alsiða að sitja á palli í fjósum, en | Sagnir frá Pétursey |
nú um stundir leiðir af því að síðan uppfræðingin vóx kvað þeir hafa | Hættir huldufólks |
alllítið förinni, svo að auðsætt var, að síðlent mundi verða; þó heldur formaður | Huldukonuhefndin |
að honum stóð stuggur af; ekki að síður gaf hann honum þó svo | Kaupamaðurinn |
þeir honum góðu um það. Eigi að síður fóru allir frá henni að | Selmatseljan |
þau komu í baðstofu. Dimmt var að sjá fyrir hennar augum í öðrum | Álfkona í barnsnauð |
En er ég leit við aftur að sjá, hvað varð af kúnum, sá | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
leit af kúnum, því mig langaði að sjá, hvað af þeim yrði. Þar | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
brögð undir stakki en á var að sjá í mannheimum eða ofan jarðar. | Hildur álfadrottning |
snöggvast út, því það þurfi enginn að sjá. Fer hann þá að klifrast, | Álfakóngurinn í Seley |
að Hólmum. Flesta furðaði á því að sjá hann lifandi aftur kominn, og | Álfakóngurinn í Seley |
að ekki yrði hann ætíð til að sjá henni farborða þar sem hann | Selmatseljan |
síðan hefur presti þar verið unnt að sjá frá altari gegnum kirkjudyr vestur | Tungustapi |
konungshöll, svo var hún skrautleg til að sjá. Þangað gekk Úlfhildur og inn | Úlfhildur álfkona |
fæturnar og rauðamýrugir. Drengurinn varð hræddur að sjá menn þessa og það sona | Álfar á Ásmundarnesi |
á undan ríður kona heldur stórmannleg að sjá. Þegar fólk þetta er komið | Fjalgerður |
og tíma. En er guð kom að sjá yfir börn hennar þá spyr | Tilorðning huldufólks |
hans, en það þykir mönnum kynlegt, að sjálfur biðillinn skuli ekki vera með | Huldukonuhefndin |
hið allra bráðasta og koma niður að sjó. Sjálf fór hún út í | Huldukonuhefndin |
komið aftakaveður. Þegar hún kom niður að sjónum, fann hún bát sinn brotinn | Huldukonuhefndin |
nú með hjálp dóttur sinnar ofan að sjónum og setur stafinn fram undan | Rauðhöfði |
sem fara vilja, mér og mínum að skaðlausu. Þá átti að liggja á | Hættir huldufólks |
um veturinn að konan fór fram að skammta. Sér hún að þá er | Endurgoldin mjólk |
mun konan, húsmóðir þín, verða lengi að skara henni saman, og þá rekur | Kaupamaðurinn |
brá við skjótt, en gat þess, að skeð gæti hann kæmi eigi lífs | Tungustapi |
og tengdamóðir hennar hjá henni til að skemmta henni og annast um matseld | Selmatseljan |
en sofna, hvað sem í kynni að skerast, en var samt alls óhræddur, | Hildur álfadrottning |
svefns. Ég vaknaði við það aftur, að skikkja lá hjá mér, búin skíru | Kötludraumur |
En þú, Sveinn, hlýtur við oss að skilja, og er bróðir þinn sök | Tungustapi |
mun þykja. Nú mun ég verða að skiljast við þig og aldrei líta | Kötludraumur |
sætinu. Sagði hún þá við Kötlu að skilnaði: Farðu heil, Katla, þó ekki | Kötludraumur |
og býst sýslumannskonan til heimferðar. En að skilnaði gefur sængurkonan henni dúk mjög | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
kom fram á kampinn, sá hann, að skip var að lenda og að | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
allt land og það svo margt að skip hafi komið af hafi með | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
til róðra, skyldi alltaf verða eitthvað að, skipin fyllti af sjó, brotnuðu stundum | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
aldri. Þegar nú maðurinn kom niður að skipinu, þá var hafrótið orðið svo | Rauðhöfði |
sinni heim á bæ einn til að skipta um barn. Þær koma þar | tökum á, tökum á |
til að fá komið huldufólki til að skipta um aftur er eina ráðið | Hættir huldufólks |
heyi. Það bað huldukonan hana fyrir að skipta sér ekkert af kálfburði né | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
við barninu gangast og bannaði presti að skíra það undir sínu nafni. Var | Álfakóngurinn í Seley |
að vera skyggn kemur af því að skírnarvatnið rennur ekki í augu barnsins | Hættir huldufólks |
verskálanum. Gekk þá í ótíð, svo að skreiðinni varð ekki náð fyrr en | Álfakóngurinn í Seley |
þó ég muni fátt af því að skrifa það greinilega. En það, sem | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
hjónanna, Þorsteinn að nafni, og var að skrifa. Var hann vakandi þegar við | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
í selinu. Hún segir hann sé að skrökva þessu til að hræða sig. | Látraselið |
ekki tala orð og hverfa þegar að skyldi gætt eða hlé fékkst á | Hættir huldufólks |
syngja svo fram eftir; valda því að sköku eða strokkahljóð heyrðist í hólum | Hættir huldufólks |
fór hann til hennar og bauðst að slá hjá henni. Hún tók því | Kaupamaðurinn |
honum góður kostur og fór nú að slá. Tók hann þá spíkina álfkonunaut, | Kaupamaðurinn |
reis á fætur. Fór hann þá að slá. Um miðjan morgun kemur konan | Kaupamaðurinn |
með óslægjunni. Fóru þau þá öll að slá, og stækkaði þá bletturinn óðum. | Kaupamaðurinn |
hann jafnan eins fljótur og aðrir að slá tún sitt, en ei hafði | Kaupamaðurinn |
hana að ljá sér ljá til að slá með, því hann sagðist hafa | Kaupamaðurinn |
hann spíkina í orfið og fór að slá, en náði engu hári af | Kaupamaðurinn |
þá karlmann og kvenmann; var hann að slá, en hún að raka, og | Álfar á Ásmundarnesi |
bað hann ekki mæla svo óvirðulega að slíkur höfðingi ætti það konuríki að | Selmatseljan |
og fagur. Var það siður drengs að slíta hríslu úr runnanum hvert sinn | Faðir minn átti fagurt land |
burkna, en vandhæfi mikið er á að slíta hann ekki því þeim verður | Huldufólk í Steinahelli |
hann gekk. Hann gekk ætíð einn að slætti og hafði aldrei annan ljá | Kaupamaðurinn |
með timburaðdrætti til hennar. Var komið að slætti, en engir smiðir fengnir, svo | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
það að hann skuli ekki þurfa að smala ánum í sumar. Enda lét | Guðmundur á Aðalbóli |
En fyrir nokkrum árum var hún að smala í glaðasólskini og góðu veðri. | Huldufólk í Hjörtsey |
á Kallstöðum sem var kvenmaður fór að smala lofaði hún unglingsstúlku með sér. | Karlsstaðahvammur |
sagði að þegar hún hefði verið að smala í selinu hefði hún oft | Kúasmalinn |
höndur á honum. Finnur hann þá, að smalamaður er lífs; verður bóndi af | Hildur álfadrottning |
eina. Eitt kvöld bar svo við að smalamanni var vant alls fjárins og | Selmatseljan |
á Látrum í Rauðasandshrepp í Barðastrandarsýslu að smalana þar, sem voru unglingspiltur og | Látraselið |
unglingsstúlku með sér. Svo stóð á að smalinn þurfti að fara upp í | Karlsstaðahvammur |
laugar. Þetta gjörir sýslumannskonan og ætlar að smyrsl þessi muni heilnæm. Dettur henni | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
það sér bita og fer síðan að sofa. Ekki verður hann enn neins | Hildur álfadrottning |
síðan til rúms síns og leggst að sofa. Þó sauðamaður væri allan þennan | Hildur álfadrottning |
sér ekki af þessu, en fór að sofa, þegar hann var búinn að | Kaupamaðurinn |
með amboð. Á föstudagskvöldið fór hann að sofa, eins og hann var vanur. | Kaupamaðurinn |
að Pétursey, sem líka er trúlegt, að sóknarpresturinn ætti oft leið þar um. | Sagnir frá Pétursey |
vör reið hún heim að Lundarbrekku að spyrjast fyrir hvert grasastúlkan hefði þar | Álfkona reidd yfir á |
hann þekki, þá verði við það að standa, er hún hafi gert fyrir | Huldukonuhefndin |
þegar dagur rennur þá á maður að standa upp og segja: Guði sé | Krossgötur |
stað, allt til þess hann kemur að stapanum. Veður var dimmt mjög. Veit | Tungustapi |
með hana nokkuð frá bænum og að steini einum stórum sem stóð í | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
húsið og verður það þá aftur að steini. Fylgir hann konunni síðan aftur | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
þá litið til hægri handar upp að steininum og sér þar standa tvo | Álfar á Ásmundarnesi |
sig skóinn hálflotinn og studdi bakhlutanum að steininum, og sýndist þeir votir í | Álfar á Ásmundarnesi |
sér; verður henni þá litið upp að steininum og sýnist henni hann standa | Karlsstaðahvammur |
Drangey. Þeir fóru að leika sér að steinkasti og hæfa þar í klett, | Þórður á Þrastarstöðum |
örvílnan og verið að hugsa um að steypa sér í sjóinn og drekkja | Rauðhöfði |
vera nema sú, er hann var að stíma við og sem hann hafði | Ló, ló, mín Lappa |
einum bæ var landslagi svo háttað að stór grashóll með klettum á einn | Huldumaður með poka |
af Skóganúp, þar sem maðurinn sagði, að stóra kirkjan huldufólksins væri. Þessi Ísleifur | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
bláklædda stúlkan er var næstum komin að stórum steini er þar stendur á | Álfar á Ásmundarnesi |
sést þar og þar eða álfamenn, að strokkhljóð, lyklahringl og fleira hafi heyrst, | Hættir huldufólks |
þá vinnumanni vera sorgarsvipur á öllum. Að stundarkorni liðnu kemur Úlfhildur í sínum | Úlfhildur álfkona |
er búin. Réttir hún könnuna aftur að stúlkunni og segir alvarleg og lítur | Fjalgerður |
í sjóinn og drekkja sér til að stytta hörmungar sínar. En þá sagði | Rauðhöfði |
henni hún taka styttuband og fara að stytta sig. Þá varð stúlkan hrædd | Karlsstaðahvammur |
eins og vant er að vera, að sumir segja, að það, sem prestur | Sagnir frá Pétursey |
hlytist. Það bar til eitt nýárskvöld, að Sveinn hvarf að vanda. Lengdist mönnum | Tungustapi |
fram, er álfabiskupinn hafði um mælt, að Sveinn skyldi dauður hníga, er hann | Tungustapi |
segir hún: Heldurðu ekki, góðin mín, að sveinninn sé umskiptingur? Því það er | 18 barna faðir í álfheimum |
Ketilríður ætlaði að fá hann til að svíkja, og því væri hún nú | Huldukonuhefndin |
hann vægðarlaust, unz eitthvað skipast um. Að svo mæltu skildu þær talið, og | 18 barna faðir í álfheimum |
þínu, en þú berð bónda minn. Að svo mæltu setur hún af sér | 18 barna faðir í álfheimum |
þú getir sannað með skýrum jarteiknum, að svo hafi verið sem þú segir. | Hildur álfadrottning |
mig fýsir nú til heimkynna minna. Að svo mæltu hvarf Hildur drottning, og | Hildur álfadrottning |
hér í skálann? Sá hann á að svo var. Vorum við Kári sett | Kötludraumur |
allir gæfu með gjaforðinu. Skildu þau að svo mæltu um hríð. Þegar leið | Selmatseljan |
mundu þeir hafa drepið son minn. Að svo mæltu fór Þórður að búa | Þórður á Þrastarstöðum |
mæla. Beiddi hann Svein son sinn að syngja messu á páskadag sjálfan og | Tungustapi |
þeim báðum. Presturinn faðir þeirra heyrði, að synir sínir væru drukknaðir, og svo, | Rauðhöfði |
henni á ákveðnum degi og tíma að sýna sér öll börn sín á | Tilorðning huldufólks |
nokkrir tímar. Það var einhverju sinni að sýslumannskonan kemur í kaupstað. Og er | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
segja nokkuð. En svo brá við að sýslumannskonan sá ekki huldukonuna upp frá | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
Drangnum og sagði, að huldustúlka væri að sækja eftir að eiga sig. Og | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
góðs eins og hann eigi nú að sækja Helgu að hálfum mánuði liðnum. | Huldukonuhefndin |
kemur sá dagur, að Sæmundur á að sækja Helgu. Ketilríður mannar út bát | Huldukonuhefndin |
áður en hún sendi Sæmund til að sækja Helgu, hafi sig dreymt konu | Huldukonuhefndin |
að fara út í Geirfuglasker til að sækja þangað bæði fugl og egg. | Rauðhöfði |
kom gott sjóveður. Var þá farið að sækja hana; fóru menn svo að | Álfakóngurinn í Seley |
og þá komi menn úr landi að sækja hann og skuli hann fara | Álfakóngurinn í Seley |
þurfti að fara upp í fjallið að sækja lambá, en sagði stúlkunni að | Karlsstaðahvammur |
sem fljótið þorði að ríða send að sækja hana ríðandi með hest í | Álfkona reidd yfir á |
vöku og koma í veg fyrir, að Sæmundi yrði bjargað. Þannig sagðist Ketilríði | Huldukonuhefndin |
yfir þeim og sérstaklega beint þeim að Sæmundi og sér, en í því | Huldukonuhefndin |
Nánar gætur voru hafðar á því, að Sæmundur kæmist ekki einsamall niður að | Huldukonuhefndin |
eftir það. Nú kemur sá dagur, að Sæmundur á að sækja Helgu. Ketilríður | Huldukonuhefndin |
fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá að sængurkonunni og segir: Jesús góður hjálpi | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
segir formanni, að hann skuli reyna að sæta góðu veðri heim aftur og | Huldukonuhefndin |
þær ferðir jafnan hættulegar, og varð að sæta til þeirra góðu veðri, því | Rauðhöfði |
menn telja það með öllu óyggjandi að sögusögn þessarar stúlku sé sönn að | Huldufólk í Hjörtsey |
þeir gengu þétt saman. Það var að sönnu tunglskin við og við eða | Álfarnir í Kaldbaksvík |
fundist. Enda var þetta orð og að sönnu, grasafólkið missti úr tjaldstaðnum nýtt | Álfarnir í Snartartungu |
um kvöld; en þá hún var að taka þvottana, kom til hennar maður, | Álfkona í barnsnauð |
lofti. Varð þá manninum fyrst fyrir að taka hesta sína og búast á | Kaupamaðurinn |
margt kunna. Hún var ekki vön að taka kaupafólk og byrjaði aldrei sláttinn | Kaupamaðurinn |
og hugsar, að sér sé nær að taka af sér lífið en svelta | Álfakóngurinn í Seley |
sem barnið er sem þær ætluðu að taka. Það lá í vöggu. Enginn | tökum á, tökum á |
barm sinn eins og hún sé að taka eitthvað til sem hún ætli | Fjalgerður |
því inn aftur sem hún var að taka til handa henni og sýndist | Fjalgerður |
þær ekki. Gjarnt er það á að taka ungbörn óskírð, en láta í | Hættir huldufólks |
móti bæjardyrunum. Þegar móðir mín atlaði að taka hnykilinn koma höndur í hönd | Hver á hérna höndur? |
á sama steininn og ætla nú að taka eftir hvert þetta verði þarna | Karlsstaðahvammur |
þá drengur hræddur um hún ætlaði að taka eitthvað og segir: Að hverjum | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
huldumanninn kunningja sinn og er hann að taka út ýmsan varning í búð | Huldufólk í Vökuhól |
og huldumenn og datt í hug að tala við mennina og gekk niður | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
fætur; en ekki er um það að tala; augnaráð stúlkunnar hvílir á henni | Huldukonuhefndin |
eðlilegt, að hann væri ekki daglega að tala um slíkt. Um þessar mundir | Sagnir frá Pétursey |
enn og beið, og var hætt að tala um nýlundu þessa. En seint | Rauðhöfði |
dáið um veturinn, og þorði enginn að tala til hans auk heldur að | Álfakóngurinn í Seley |
og var tilsýndar sem hann væri að tala við heimamenn. Henni stóð einhvern | Huldumaður með poka |
dunda eitthvað í höndunum, t. d. að tálga spýtu, eða hann sæti aðgerðarlaus | Huldukonuhefndin |
til kirkju. Var smiðurinn þá búinn að telgja hina seinustu fjöl yfir altarinu | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
hörmungar sínar. En þá sagði hann, að til sín hefði komið stúlka, fríð | Rauðhöfði |
haust var það að hana dreymdi að til hennar kom huldukona og bað | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
sumarmála. Á sumardagsnóttina fyrstu dreymir konuna að til hennar kemur ókunnug kona og | Endurgoldin mjólk |
þegar hún var sofnuð dreymir hana að til hennar kemur kvenmaður og þakkar | Álfkona reidd yfir á |
ýmsum myndum sem bágt er upp að tína enda gjöra sögurnar sjálfar það | Álfur og Alvör |
frá Laugum, er kom til óttusöngs að Tungu, gekk fram á hann þar | Tungustapi |
kæmi eigi lífs aftur. Kom hann að Tungu laugardag fyrir páska. Var þá | Tungustapi |
sjö árum á Kleifum í Kaldbaksvík að tveir menn gengu þaðan yfir að | Álfarnir í Kaldbaksvík |
fjöldi til af því. Þetta voru að tölu 2030 manns, karlar og konur | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
engir smiðir fengnir, svo hann tók að ugga að sér að kirkjunni yrði | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
umskiptingur? Því það er ætlun mín, að um hann hafi skipt, meðan þú | 18 barna faðir í álfheimum |
fremur öðrum gemlingum sem bóndinn átti, að um vorið var reyfið þurrt og | Ær fá við álfahrútum |
rúmi sínu, eins og orðið hafði að undanförnu. Um leið og bóndi klæðist, | Hildur álfadrottning |
sem var hjartagóð og gjarnt til að undrast um unglinga eða fólk ef | Álfar á Ásmundarnesi |
Eftir nokkra stund þykist hún sjá, að ung stúlka fölleit kemur á skjáinn | Huldukonuhefndin |
nokkrum árum síðar á sama bæ að unglingsstúlka fór þar skammt frá bænum, | Álfar á Ásmundarnesi |
eru, enda var þar þannin ástatt að unglingur á níunda árinu var vanur | Álfar á Ásmundarnesi |
burt. Þegar maðurinn vaknaði, sá hann, að upp var létt þokunni og albjart. | Kaupamaðurinn |
heldur að hafa kjörið búólán. En að upprunafræði þessa fólks hefur ekki verið | Hættir huldufólks |
hvernig sjórinn líti út. Stúlkan segir, að utan fjörðinn sjái hún koma kolsvarta | Rauðhöfði |
sér hún hvar koma fjórir menn að utan og neðan, alfaraveg, með allmarga | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
líður undir haustið er það ráðgjört að Úlfhildur skuli vera árið út og | Úlfhildur álfkona |
annar vinnumaðurinn hafa orðið þess var að Úlfhildur hefði eitthvað á burt farið | Úlfhildur álfkona |
lá til öræfa, sem fólkið kom að úr. Ríður svo fólk þetta með | Fjalgerður |
fór nú þessi sendistúlka leiðar sinnar að vaðinu á fljótinu og sá alltaf | Álfkona reidd yfir á |
að halda því lifandi. Aldrei þurfti að vaka þar yfir kú um burð. | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
hug, að varlegra mundi sér vera að vaka en sofna, hvað sem í | Hildur álfadrottning |
annars hamingjuauka sem þessi viðkynning átti að valda þurfi þessar búkonur ekki í | Hættir huldufólks |
eða maturinn ekki þáður átti það að valda ófarsæld. Eins og þá síra | Hættir huldufólks |
staðfestur af mörgum sjónar og heyrnarvitnum að valla er nema til verra eins | Hættir huldufólks |
til eitt nýárskvöld, að Sveinn hvarf að vanda. Lengdist mönnum venju fremur eftir | Tungustapi |
Húsfreyja fær Úlfhildi skæði í jólaskó að vanda og gjörir hún skóna handa | Úlfhildur álfkona |
gengin, sér hún, að barnið fer að vappa í kringum pottinn og virða | 18 barna faðir í álfheimum |
af. Kemur honum nú í hug, að varlegra mundi sér vera að vaka | Hildur álfadrottning |
huldukonan hafi sent dóttur sína til að varna sér vöku og koma í | Huldukonuhefndin |
eitt kvöld um vetur væri Sigþrúður að vatna kúm; kemur þar þá maður | Huldufólk í Vökuhól |
Við gengum svo út og komum að vatni einu; þar flaut bátur fagur. | Kötludraumur |
vinnumaður fer á eftir. Hún gengur að vatninu og þegar hún kemur þar | Úlfhildur álfkona |
frá sagt fyrr en þau koma að vatninu og leit vegurinn eins út | Úlfhildur álfkona |
vatninu og leit vegurinn eins út að vatninu eins og fyrr er frá | Úlfhildur álfkona |
og á morgun skaltu ganga ofan að vatninu; muntu þá finna sjóði tvo; | Úlfhildur álfkona |
Hún flýtti sér og hélt ofan að vatninu og hvarf svo enginn hefur | Úlfhildur álfkona |
hennar. Daginn eftir gekk vinnumaður ofan að vatninu og fann þar tvo sjóði | Úlfhildur álfkona |
af stað, en það ríður baggamuninn, að veðrið var alveg jafngott og um | Huldukonuhefndin |
áliðnu sumri var það einn sunnudag, að veður var gott og margt fólk | Álfakóngurinn í Seley |
Oddur prestur austur að Reyni til að veita presti þar altarissakrament, eins og | Sagnir frá Pétursey |
dag, en ekki var kaffið þá að vekja sig á. Einn nýársmorgun fyrir | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
átjándu viku sumars flutti fólkið sig að venju heim úr selinu. En svo | Kúasmalinn |
drangnum væri margt fólk og gott að vera hjá því; það væri skikkanlegt | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
sinna, Helga fái víst leyfi til að vera mánaðartíma eða svo hjá sér | Huldukonuhefndin |
fara nærri um, hvað um væri að vera. Hún fleygði sér í fötin | Huldukonuhefndin |
að drottning mín þurfi ekki lengur að vera fjarvistum og mér verði svo | Hildur álfadrottning |
vel og kvaðst mundi lofa honum að vera eina viku. En ei geld | Kaupamaðurinn |
fimm daga. Þótti honum hér gott að vera, og var konan góð við | Kaupamaðurinn |
að þetta væru kýrnar, er ættu að vera í fjósinu, og mundu þær | Ló, ló, mín Lappa |
í básunum, eins og þær áttu að vera, en engin fleiri í fjósinu | Ló, ló, mín Lappa |
engin fleiri í fjósinu en áttu að vera nema sú, er hann var | Ló, ló, mín Lappa |
þyki nokkuð kynlegt og óeiginlegt hér að vera, og býður hann þá klerki | Möðrudalspresturinn |
þyki þar nógu skemmtilegt og gott að vera. Hinn þakkaði guði gæfuna, að | Möðrudalspresturinn |
er það eins og vant er að vera, að sumir segja, að það, | Sagnir frá Pétursey |
að honum og biður hann nú að vera ekki forvitinn á morgun, þó | Álfakóngurinn í Seley |
kom til kirkju, og ætlaði vinnumaðurinn að vera í kirkju um daginn. En | Álfakóngurinn í Seley |
Íslandi, að þeir sem ætla sér að vera til altaris ganga fyrir hvern | Selmatseljan |
og biður hann að lofa sér að vera í nótt. Bóndi lofar henni | Úlfhildur álfkona |
að gráta. Lofar þá bóndi henni að vera þennan dag. Næsta morgun segir | Úlfhildur álfkona |
brjósti um hana og leyfir henni að vera viku. Þegar vikan er liðin | Úlfhildur álfkona |
þá úr að hann lofar henni að vera sumarið út og verður hún | Úlfhildur álfkona |
litlu seinna er hún föluð til að vera næsta ár. Þegar líður að | Úlfhildur álfkona |
fyrir tímakorni á stað, við það að vera komið til kirkjunnar, sér stúlkan | Fjalgerður |
athugasemdum: Valdstjórn þess og kirkjusiðir eiga að vera áþekkir því er hér tíðkaðist | Hættir huldufólks |
hömrum og klettum, og þetta á að vera sá óyggjandi sannleiki staðfestur af | Hættir huldufólks |
vilja einhvörra sérlegra orsaka vegna, en að vera skyggn kemur af því að | Hættir huldufólks |
í augum uppi að þetta átti að vera kaupstaðarlest frá Halllandskletti. ÁLFARNIR Í | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
sinnar, og eitthvað kynni þó heldur að verða undanfærið síðar, hyggur hann, ef | Huldukonuhefndin |
orðið bráðkvaddir á jólanóttina, fór þetta að verða héraðsfleygt, og gekk bónda af | Hildur álfadrottning |
hvert staupið að öðru; tekur hann að verða drukkinn. Síðan fékk hann gott | Þórður á Þrastarstöðum |
til smátt og smátt fer leiðin að verða bjartari. Loksins koma þau á | Úlfhildur álfkona |
rifunni, hvöttu þess vegna sporið til að verða fyrri yfir það sem veikast | Álfarnir í Kaldbaksvík |
með einhverjum ummælum. Það hyggur Arnór, að verið sé að vígja hann einhverri | Tungustapi |
veturinn á fóðri. Heyrði konan oft að verið var að mjólka kúna, en | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
af honum fötin, svo nú tekur að versna gamanið. Þá varð prestsbróðir svo | Möðrudalspresturinn |
að leiða sig upp með ánni að vestanverðu. Hún gjörði það, og staulaðist | Rauðhöfði |
er við átti og hún vissi, að við þurfti; greiddist þá fljótt um | Álfkona í barnsnauð |
mig. Segir þá Kári við mig, að við munum eiga son í vonum. | Kötludraumur |
Þórðarson. Þá var það eina nýársnótt að við stúlkurnar tvær vöktum æði lengi | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
tjaldinu og sér að huldumaður er að vigta við hné sér hvern bagga | Guðmundur á Aðalbóli |
sinn drengur á fjórða árinu. En að viku liðinni fannst hann undir háum | Selmatseljan |
Birti ei verulega upp fyrr en að viku liðinni. Var þá enn sent | Ærnar frá Staðarhóli |
sinna, þótt hún hefði nauðug orðið að vinna þau. Meðan hún taldi harmatölur | Hildur álfadrottning |
lagt, og hef ég orðið nauðug að vinna öll þau ódæmi, er hún | Hildur álfadrottning |
ei um það framar, en var að vinnu sinni. Leið þá lítil stund | Álfar á Ásmundarnesi |
voru þeir svo fagrir og blómlegir að vinnumaður hafði aldrei séð svo fallegan | Úlfhildur álfkona |
silfurpeningar í hinum stærri. Er sagt að vinnumaður yrði frá þessum tíma gæfumaður | Úlfhildur álfkona |
það riðinn, og ýtir því helst að vinnumanni sínum og segist halda, að | Álfakóngurinn í Seley |
hann var orðinn með öllu afhuga að vista nokkurn til sín í því | Hildur álfadrottning |
Forvitnaði þá nú heldur en ekki að vita, hvernig á þessu öllu stæði. | Rauðhöfði |
Fer þá forvitnin að kvelja hann að vita ekki um þá miklu gleði, | Álfakóngurinn í Seley |
og fór hún út í fjós að vita hvað kúnni liði með burðinn. | Fóðruð kýr fyrir huldufólk |
bænum, því að honum var annt að vitja um sauðamann sinn, en bjóst | Hildur álfadrottning |
Það hyggur Arnór, að verið sé að vígja hann einhverri vígslu, því margir | Tungustapi |
að annast auk sveinsins, varð hún að víkja sér frá honum litla hríð | 18 barna faðir í álfheimum |
gamals fólks að ég leyfi mér að vísa um téð efni til kirkjusögu | Hættir huldufólks |
hjá bónda þessum. Ekki þurftu þeir að vísu að gæta bæjarins, sem ávallt | Hildur álfadrottning |
minni og álögum, og skal ég að vísu launa honum það, þó síðar | Hildur álfadrottning |
kvaðst það óþarfa gaman. Þeir hættu að vísu, en höfðu þig í skimpi | Þórður á Þrastarstöðum |
starsýnt mjög, og enginn leiddi sig að vöggunni eða barninu, og enginn lést | Rauðhöfði |
Yngri álfkonan og ógætnari gengur þegar að vöggunni og segir: Tökum á, tökum | tökum á, tökum á |
að hann deyi fyrir dyrum mínum. Að vörmu spori kemur til hans stúlka, | Álfakóngurinn í Seley |
ekki ferðinni, fyrr en hún kom að ysta bænum í firðinum. Þar bjó | Huldukonuhefndin |
maður. Líka var það í almæli, að ýmsir menn hafi séð mörg skip | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
þau á sömu leikvöllum sínum voru að ýmsri skemmtan sáu þau mann koma | Álfarnir í Snartartungu |
Í BARNSNAUÐ Fyrir austan, sagt er, að það hafi verið í Odda, sótti | Álfkona í barnsnauð |
inn í bæ og sagði fólkinu, að það væri margt fólk að fara | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
því það var þá í almæli, að það væri fjöldi til af því. | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
bústaður huldufólks enda segja fornar sögur að það eigi þar heima. Á einum | Faðir minn átti fagurt land |
kom ekki til hugar annað en að það væri hans kyns menn, þótt | Flutningur álfa og helgihald |
flutning á ferð, og svo það, að það sat á kerrum. Hann vildi | Flutningur álfa og helgihald |
háttaði til þar, er Ketilríður bjó, að það var nærri sjó, og gengu | Huldukonuhefndin |
því ekki lofast Helgu. Ketilríður segir, að það loforð sé nú veitt, sig | Huldukonuhefndin |
nú komin til að segja henni, að það skyldi aldrei lánast eða ella | Huldukonuhefndin |
hann mig fá það syni okkar, að það fylgdi nafni. Hann bað mig | Kötludraumur |
í fjósið, og hefði hann haldið, að það væru sínar kýr, er á | Ló, ló, mín Lappa |
hið yngsta sagði og ímyndaði sér, að það mundi hljóta eigi minna hnoss | Legg í lófa karls, karls |
fólk í baðstofunni; mælti þá prestur, að það skyldi skemmta eftir vana; tekur | Möðrudalspresturinn |
bóndi heyrði það, sagði hann strax, að það mundi vera Ólafur sonur sinn | Sagnir frá Pétursey |
væri ógurlega kvalin. Hafa sumir sagt, að það hafi oft verið, en maður, | Sagnir frá Pétursey |
þegar Ólafur hvarf, hefur sagt mér, að það hafi ekki fyrir víst heyrst | Sagnir frá Pétursey |
því hann hafi óttast fyrir því, að það yrði sér enn meiri hjartasorg. | Sagnir frá Pétursey |
er að vera, að sumir segja, að það, sem prestur sagði um Ólaf, | Sagnir frá Pétursey |
til hvorrar handar honum. Virðist honum, að það muni vera drottning kóngs og | Álfakóngurinn í Seley |
til hans og segir við hann, að það sé sumardagurinn fyrsti á morgun | Álfakóngurinn í Seley |
alla sögu. Skildu menn af því, að það hefði komið fram, er álfabiskupinn | Tungustapi |
Þó kvað ei vera trútt um að það fari í sölubúðir kaupmanna vorra | Hættir huldufólks |
þetta hvort tveggja því þær vissu að það gat ekki verið af mennskum | Karlsstaðahvammur |
hefði dvalið hana. En hún segir að það komi engum við og sagði | Kúasmalinn |
kvaðst hann allan sinn uppgang eiga að þakka Hildi álfadrottningu. Þessa sögu segja | Hildur álfadrottning |
mundum hafa illt af því, því að þar væri huldufólk. Í öðru sinni | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
rúmi sínu, og þykist hann skynja, að þar er Hildur bústýra á ferð. | Hildur álfadrottning |
mjög hrakinn og sultarlegur. Sunnlendingurinn undraðist, að þar skyldi koma til hans hundur, | Kaupamaðurinn |
af slættinum. Hann heyrði þá sagt, að þar sé kona ein í sveitinni, | Kaupamaðurinn |
virtust vera klettar einir. Sagði hann að þar byggi álfafólk og hefði það | Selmatseljan |
móður hans og taldi það líkast, að þau mundu ekki oftar sjást sökum | Hildur álfadrottning |
undir hús, sem voru svo skrautleg, að þau líktust kóngshöll. Heyrir hann þá, | Álfakóngurinn í Seley |
einum og bjó svo um dyrnar að þau kæmist ekki á braut þaðan, | Tilorðning huldufólks |
hún sjá huldufólk; það var og, að þá hún sá það taka saman | Álfkona í barnsnauð |
heimilisfólki sínu úti á fjóspalli, því að þá var alsiða að sitja á | Sagnir frá Pétursey |
brakandi þerrir. Tók sýslumannskonan eftir því að þá kom ætíð þerrir þegar það | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
en það fer eins og fyrr að þá fer Úlfhildur að gráta. Verður | Úlfhildur álfkona |
fór fram að skammta. Sér hún að þá er á steininum fjögra marka | Endurgoldin mjólk |
prestsins. Nú skiptir það engum togum, að þegar Ketilríður kemur að máli við | Huldukonuhefndin |
og var það stundum háttur hans, að þegar hann gekk fram hjá þar, | Sagnir frá Pétursey |
á Ísafirði. Hún sagði frá því að þegar hún var í föðurgarði höfðu | Kúasmalinn |
varir við það. Kerling þessi sagði að þegar hún hefði verið að smala | Kúasmalinn |
öflgir tefla afl við skeflurefla, sem að þeim voga boga toga soga! En | Huldukonuhefndin |
þá taldi Ketilríður það alveg frá, að þeir hefðu farið af stað um | Huldukonuhefndin |
var heldur, sem á milli bar, að þeir urðu þar ekki gamlir og | Hildur álfadrottning |
á honum né öðrum heimamönnum hans, að þeir væri valdir að dauða sauðamanna, | Hildur álfadrottning |
þar, sem ég sat, og sagði, að þeir skyldu verja sætið. Við gengum | Kötludraumur |
eggjum. Ókyrrði þá sjóinn fljótt, svo að þeir urðu að fara burtu fyrr | Rauðhöfði |
allt í einu ýfist sjórinn svo, að þeir fá naumast komið skreiðinni á | Álfakóngurinn í Seley |
þeir sögðu honum svo sem var að þeir hefðu alls einu sinni frá | Selmatseljan |
enn er sums staðar á Íslandi, að þeir sem ætla sér að vera | Selmatseljan |
Sögðu það allir, er við voru, að þeir aldrei hefðu heyrt eins sætlega | Tungustapi |
þannin, heldur fjórir eða fimm karlmenn, að þeir héldu, en gátu ei glögglega | Álfarnir í Kaldbaksvík |
mér. Mér datt strax í hug, að þessar kýr væri huldufólkseign. Þær voru | Sagnir Eiríks frá Brúnum |
um vorið á sauðburði dreymir Guðmund að þessi sami maður koma til sín | Guðmundur á Aðalbóli |
sjá sig og svo var og að þessu sinni að hún kvaddi þá | Selmatseljan |
sjálfur sagt so frá að hann að þessu afloknu hafi snúið sér frá | Ærnar frá Staðarhóli |
Margar sagnagreinir þessu líkar gengu fram að þessum tímum sem innrættust unglingum, so | Hættir huldufólks |
upp í sig. Skilur hann þá, að þetta muni vera gandreiðarbeisli, og lofar | Hildur álfadrottning |
hún þá hrædd, því hún vissi, að þetta mundi manni sínum líka stórilla, | Kaupamaðurinn |
fjórar kýr á flórnum; hann hélt, að þetta væru kýrnar, er ættu að | Ló, ló, mín Lappa |
öldungis yfir þá og þóttust sjá, að þetta væri ekki einleikið. Forvitnaði þá | Rauðhöfði |
þá glaða stjörnu; þá hugsar hann, að þetta muni ei vera himinstjarna í | Álfakóngurinn í Seley |
og björg stór. Sá nú sýslumannskonan að þetta var raunar öðruvísi en sýndist | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
var raunar öðruvísi en sýndist og að þetta var allt bæir, hús og | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
nema sýslumannskonan. Tók hún eftir því að þetta fólk var miklu verkhyggnara og | Sýslumannskonan í Burstarfelli |
og klæddur konungsskrúða; ímyndar vinnumaður sér að þetta sé kóngur og drottning. Þau | Úlfhildur álfkona |
sannsöglasta. Lagði hún eið út á að þetta hefði hún séð með eigin | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
liggur svo sem í augum uppi að þetta átti að vera kaupstaðarlest frá | Huldukaupstaður hjá Halllandskletti |
leið nú svo fram um hríð, að þó leitað væri, fannst Ólafur ekki, | Sagnir frá Pétursey |
en drykkjumælgi, en hinir aðrir segja, að þó prestur talaði ekki um slíkt, | Sagnir frá Pétursey |
vildi svo til á nýársdagskvöldi einu, að þrennt eða fernt af fólki mínu | Flutningur álfa og helgihald |
ekkert til frásagnar þar til líður að þriðju jólunum. Húsfreyja fær Úlfhildi skæði | Úlfhildur álfkona |
bar so til litlu fyrir jólin að þrjár ær vöntuðu eitt kvöld hjá | Ær fá við álfahrútum |
ef þú heldur, að ljáin ætli að þrjóta, og taka svo mörg orf | Kaupamaðurinn |
degi, sá hann, að ljáin ætlaði að þrjóta. Gekk hann þá í smiðjuna, | Kaupamaðurinn |
en fólkið á heimilinu var heima að þurrka hey, og þókti þetta sjálfsagt | Álfar á Ásmundarnesi |
ég, Már, þess af drengskap þínum, að þú finnir mér vorkunn, er ég | Kötludraumur |
stúlkan, og er eg hrædd um, að þú hafir illt af þessu. Fer | Ló, ló, mín Lappa |
og ekki ætlaði ég, segir hún, að þú mundir reynast mér eins illa | Álfakóngurinn í Seley |
ráðahag við mig að mér nauðugri að þú takir aldrei vetursetumann svo að | Selmatseljan |
að þú takir aldrei vetursetumann svo að þú látir mig ekki vita áður | Selmatseljan |
þá ekki. Í flestu sýnir þú að þú metur mig lítils, fyrst í | Selmatseljan |
metur mig lítils, fyrst í því að þú tókst við mönnum þessum að | Selmatseljan |
sök í því. En fyrir það, að þú stóðst upp í því skyni | Tungustapi |
við vinnumanninn: Það mæli ég um að þú verðir hinn mesti gæfumaður héðan | Úlfhildur álfkona |
fagurt og frítt; lét hún vel að því og segir við konuna: Ójafnt | 18 barna faðir í álfheimum |
er kölluð, og hvarf þetta allt, að því sýndist inn í hólinn: Þetta | Flutningur álfa og helgihald |
bónda stóð með blóma miklum, nema að því einu, að hann átti illt | Hildur álfadrottning |
jólanóttina, og þótti ekki minna hátíðabrigði að því að fara þá til kirkju | Hildur álfadrottning |
hann þá mat sinn og gengur að því búnu til náða og leggst | Hildur álfadrottning |
stein einn og tekur ofan taumana; að því búnu hverfur hún honum sjónum | Hildur álfadrottning |
setti í kné sér og lét að því alúðlega; en það brekaði og | Hildur álfadrottning |
borða. En á meðan hann er að því, kemur inn rakki mórauður í | Kaupamaðurinn |
var, og féll það svo niður að því sinni. Það leið nú svo | Sagnir frá Pétursey |
aftur kominn, og var hann spurður að því á marga vegu, hvernig hann | Álfakóngurinn í Seley |
upp á heiminn sem menn kalla; að því varð honum ÁlfaÁrna og fleirum. | Hættir huldufólks |
að sögusögn þessarar stúlku sé sönn að því leyti að henni hafi vissulega | Huldufólk í Hjörtsey |
hér á bæ sem kynnt var að því að rjáska sér því sem | Hver á hérna höndur? |
sínu, enda fundu og foreldrar hans að því við hann. ENDURGOLDIN MJÓLK Á | Að hverjum andskotanum ertu að leita? |
læk, er var skammt frá bænum, að þvo mjólkurtrogin. Skildi hún barnið eftir | 18 barna faðir í álfheimum |
sáu menn og þegar frá leið, að þykkt hennar hafði minnkað en ekki | Selmatseljan |
með hverju móti og þótti mönnum að þykktin hefði verið annars kyns þykkt | Selmatseljan |
og var svo að orði kveðið, að þær væru af Löppukyni. LEGG Í | Ló, ló, mín Lappa |
bar ei neitt á þessum ám að þær sæjust blæsma. Vóru menn þá | Ær fá við álfahrútum |
komið í eigur manna með því að þær hafa við eitthvört tækifæri verið | Hættir huldufólks |
þær hvörgi nokkurs staðar. Hún sagði að þær hefði allar verið svartklæddar með | Huldufólk í Hjörtsey |
þeirra til selsins ef ske kynni að þær hefðu farið þangað. Nú var | Kúasmalinn |
þessum og vóru allir sammála um að þær mundu af einhvurjum ósýnilegum mönnum | Ærnar frá Staðarhóli |
þar svo lengi matarlaus. Eyjarmaðurinn sagði, að þönglarnir í Seley mundu ekki vera | Álfakóngurinn í Seley |
hundar, er honum fylgdu, hefðu verið að ærast og gelta við bóldyr þær, | Sagnir frá Pétursey |
til, sem gefið gæti tilefni til að ætla Ólaf á lífi. Nú er | Sagnir frá Pétursey |
ekki, en þó er svo sagt, að öðru hverju fyndist eitt og annað | Sagnir frá Pétursey |
hann var blindur, en þó ern að öðru leyti. Hann átti tvo syni | Rauðhöfði |
sitt. Fær hann nú hvert staupið að öðru; tekur hann að verða drukkinn. | Þórður á Þrastarstöðum |
áður en smíðinni væri lokið en að öðrum kosti skyldi bóndi láta af | Kirkjusmiðurinn á Reyni |
Hildi; hún segir: Þú ert ósannindamaður að öllu því, sem nú hefur þú | Hildur álfadrottning |
segja sér, hvað hann hefðist þarna að öllum stundum. Sæmundur sagði fátt af, | Huldukonuhefndin |
kvöld var komið. Fer hann þá að örvinglast og hugsar, að sér sé | Álfakóngurinn í Seley |