Orðstöðulykill
 
 A......................1
álfar og alheiðnir. Svo er t. a. m. um steina tvo á grandanum Steinarnir á Álftanesi
 
 ADAM...................1
ókyr hjá honum og stygg að Adam gat engu tauti við hana komið Álfur og Alvör
 
 AÐ.....................1196
svo ókyr hjá honum og stygg Adam gat engu tauti við hana Álfur og Alvör
öðru fólki vestur á Snartartunguheiði til afla sér fjallagrasa (er mjög hefur Álfarnir í Snartartungu
hann svo mikinn og dýrlegan umbúnað, aldrei hafði hann slíkan fyrr augum Hildur álfadrottning
sjó. En víst er um það, allir menn sáu þar stórt skarð Sagnir Eiríks frá Brúnum
athæfi manna. Nú er það bert, allir hinir fyrri sauðamenn bónda, síðan Hildur álfadrottning
Botnsheiði, þá urðu þrengslin svo mikil, allt skalf við, þegar hvalurinn ruddist Rauðhöfði
til en barnsvagga er komin inn altarinu, og var gullsaumaður hökull breiddur Álfakóngurinn í Seley
að dúkur þessi sé enn hafður altarisklæði við kirkju þá sem Burstarfell Sýslumannskonan í Burstarfelli
því konan átti um ýms bæjarstörf annast auk sveinsins, varð hún að 18 barna faðir í álfheimum
seinkaði það ekki alllítið förinni, svo auðsætt var, að síðlent mundi verða; Huldukonuhefndin
henni. Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt, á einum stað í höllinni sat Hildur álfadrottning
sér um, en hún sé sú, á morgun yrði haldinn dans og Álfakóngurinn í Seley
til hans og segir við hann, á morgun fari hún með föður Álfakóngurinn í Seley
söng, og skilur hann af þessu, á messu muni standa hjá álfum Tungustapi
ríður þetta og heim. Hún sér á undan ríður kona heldur stórmannleg Fjalgerður
hafði borið við í mörg ár á bæ þeim sem foreldrar kerlingar Kúasmalinn
einu sinni á Staðarhóli í Saurbæ á jólaföstunni vantaði tvær ær frá Ærnar frá Staðarhóli
greint. Einnig sagði hún frá því, áður en hún sendi Sæmund til Huldukonuhefndin
eru heldur færri sögur af því álfakonur hafi sést þar og þar Hættir huldufólks
þögnina út verður hann hinn margfróðasti. álfasjónir eru orðnar svo fágætar nú Hættir huldufólks
heimfararleyfi sumarið eftir. Þá sagði hann, álfastúlkan hefði sagst ganga með barni Rauðhöfði
vanur. Dreymdi hann þá um nóttina, álfkonan, sú sem gaf honum ljáinn, Kaupamaðurinn
honum en þeir úti í eyjunni. áliðnu sumri var það einn sunnudag, Álfakóngurinn í Seley
prestur tekur til máls og segir, barn þetta vilji fá skírn og Álfakóngurinn í Seley
illhrinur. Líður svo nokkuð hér frá, barnið mælir ekki orð frá munni, 18 barna faðir í álfheimum
grannt eftir, hvað langt sé síðan, barnið hafi tekið þessa fásinnu, og 18 barna faðir í álfheimum
fyrir litlu burtu gengin, sér hún, barnið fer að vappa í kringum 18 barna faðir í álfheimum
þá fljótt um fyrir konunni, svo barnið fæddist þegar. En þegar barnið Álfkona í barnsnauð
og fékk því að leika sér . Barnið þagnaði þá og lék sér Hildur álfadrottning
við sig. Þegar hún er búin beisla hann, teymir hún hann út Hildur álfadrottning
barnsins með glas og sagði henni bera úr því í augu barnsins, Álfkona í barnsnauð
að lenda og að menn voru bera upp í fjöruna, árar fyrst Sagnir Eiríks frá Brúnum
með öllu. En um haustið fer bera á undarlegum veikindum í drengnum, Faðir minn átti fagurt land
niður eftir; skipaði hún honum nú bera Helgu heim, en sjálf tók Huldukonuhefndin
að sækja hana; fóru menn svo bera úr skálanum ofan til skips. Álfakóngurinn í Seley
með smyrslum í sem hún á bera í augu barnsins um leið Sýslumannskonan í Burstarfelli
muni heilnæm. Dettur henni í hug bera þau í augu sér en Sýslumannskonan í Burstarfelli
messu á páskadag sjálfan og skipaði bera sig þá í kirkju; kvaðst Tungustapi
í einu svo stór og þrútinn, bergið sprakk undir fótum honum, og Rauðhöfði
sinn, að hann hafi einurð á biðja sér stúlku, en sjálfur skuli Huldukonuhefndin
skálans; en einnar bónar ætli hún biðja hann, ef honum þyki nokkuð Álfakóngurinn í Seley
hluti. Urðu því margir efnismenn til biðja hennar, því hún þótti hinn Selmatseljan
um vorið. Veturinn eftir kom maður biðja fósturdóttur prestsins og tók hún Selmatseljan
burtu, og áttu margir um sárt binda af hans völdum, þó ekki Rauðhöfði
upp við steininn, en hinn var binda á sig skóinn hálflotinn og Álfar á Ásmundarnesi
hann eigi heima. Huldumaðurinn segir honum binda lambið við stóran viðarrunna sem Guðmundur á Aðalbóli
hans og sögðu, að hann yrði bíða og skyldu þeir sækja hann Álfakóngurinn í Seley
að sækja lambá, en sagði stúlkunni bíða sín í Kallstaðahvammi. Stúlkan beið Karlsstaðahvammur
með stóra flotskildi og bauð honum bíta í. Þá leit Fúsi við Krossgötur
Runólfur þá skera ketbita og ætla bjóða Ólafi, en undir eins skyldi Sagnir frá Pétursey
af ferðum þeirra, nema það fer blása lítið eitt á móti; seinkaði Huldukonuhefndin
í hrygginn á henni svo fast, blóð sprakk út. En í þessum Ló, ló, mín Lappa
síðan upp nesti sitt og fer borða. En á meðan hann er Kaupamaðurinn
að sofa, þegar hann var búinn borða, og hafði hnakkinn sinn undir Kaupamaðurinn
þessa nema hún. Hún gengur því borðinu og segir mjög vingjarnlega: Og Sýslumannskonan í Burstarfelli
verk því mér er til efs bók sú yrði orðfærri en ritningin Hættir huldufólks
brysti. Kom þetta hvorki af því, bóndi væri harður við smala sinn, Hildur álfadrottning
jólum; fer þá sem vant er, bóndi fer með heimamönnum sínum til Hildur álfadrottning
vor eftir. Var það hvort tveggja, bóndi gerði vel við hann, er Hildur álfadrottning
það verður að ráði með þeim bóndi hét mönnum þessum veturvist að Selmatseljan
mikið um þetta og þar með, bóndi hafði einnig á sömu stundu Tungustapi
Dvergsteinn. Það var ogsvo einhvurju sinni bóndinn hafði fengið slægjur á öðrum Álfar á Ásmundarnesi
hún bíta vel. Aldrei þurfti hann brýna, og svona sló hann í Kaupamaðurinn
þar kýr þær er hún leitar , bundnar á klafa. Kerling rekur þær Kúasmalinn
þar skápar fallegir. SÝSLUMANNSKONAN Á BURSTARFELLI Burstarfelli í Vopnafirði var einu sinni Sýslumannskonan í Burstarfelli
Fylgir hann konunni síðan aftur heim Burstarfelli og skilur þar við hana. Sýslumannskonan í Burstarfelli
minn. Að svo mæltu fór Þórður búa sig á stað; var þá Þórður á Þrastarstöðum
nennti hún ekki að hafa fyrir búa þau öll svo vel sem Tilorðning huldufólks
smala sinn, né heldur af því, bústýran léti þá vanta það, er Hildur álfadrottning
á Reyni í Mýrdal. Átti hann byggja þar kirkju en varð naumt Kirkjusmiðurinn á Reyni
maður til hans og bauð honum byggja kirkjuna fyrir hann. Skyldi bóndi Kirkjusmiðurinn á Reyni
Halldórsstaði, sem kallaði svo heyrðist heim bæ; en svo hafði verið ráð Álfkona reidd yfir á
huldufólki, og höfðu menn fyrir satt, bæði væri þar illt og gott Sagnir frá Pétursey
stapann opnast á þá hlið, sem bænum snýr, og ljóma þar ótal Tungustapi
kona kemur frá vatninu og stefnir bænum. Hún gengur til bónda og Úlfhildur álfkona
með mikilli fart og stefnir heim bænum. Stúlka stendur úti og horfir Fjalgerður
þar skammt frá bænum, þó svo bærinn sást ekki, til að gæta Álfar á Ásmundarnesi
KARLS Það var á einum bæ, börn voru úti hjá hól nokkrum Legg í lófa karls, karls
miklum hávaða í kringum bæinn sinn börnin sín hefðu ekki næði. Og Álfarnir í Snartartungu
og sér mikinn mannaflokk, sem er dansa og leika á alls konar Álfakóngurinn í Seley
lítið eitt. Þau lögðu samt af dansa mikið á þessum hólum eða Álfarnir í Snartartungu
og lítur hann út og sér, dansinn er miklu skemmtilegri en hið Álfakóngurinn í Seley
heimamönnum hans, að þeir væri valdir dauða sauðamanna, sem allir höfðu dáið Hildur álfadrottning
hann þá í smiðju og ætlaði dengja spíkina, því hann hugsaði, að Kaupamaðurinn
heim á bæinn. Það var farið dimma, og ekkert sást enn til Huldukonuhefndin
ætlar alla sofnaða, að máttinn fer draga úr sér, sem von var, Hildur álfadrottning
gráhálsótt og svarthuppótt. Svo hættu kýrnar drekka, og drengurinn rak þær til Sagnir Eiríks frá Brúnum
burtu með sveininn gaf hann henni drekka af glasi og það var Selmatseljan
konan svo stúlkuna að gefa sér drekka; stúlkan fer inn og kemur Fjalgerður
hvað hún heiti, meðan hún er drekka þangað til hún er búin. Fjalgerður
og eins var þetta umtalaða kvöld drengur þessi rak sem hann var Álfar á Ásmundarnesi
sér, og hélt hann sig væri dreyma. Nú leiðir frakkamaðurinn Þórð í Þórður á Þrastarstöðum
mín, og virð til bænir mínar, drottning mín þurfi ekki lengur að Hildur álfadrottning
Sæmundur einmitt tíðast leið sína niður dröngunum, og sáu menn það til Huldukonuhefndin
að Sæmundur kæmist ekki einsamall niður dröngunum eftir það. Nú kemur sá Huldukonuhefndin
í eigin hugleiðingum eða hann væri dunda eitthvað í höndunum, t. d. Huldukonuhefndin
samri tegund og er svo sagt dúkur þessi sé enn hafður að Sýslumannskonan í Burstarfelli
sem innan hallar voru, beiddu hana dvelja lengur og voru mjög hryggir, Hildur álfadrottning
reyndar væri hóll; síðan ganga þau dyrum bæjarins; hann leiðir hana inn Álfkona í barnsnauð
og sér dansað. Hann gengur nú dyrum og klappar upp á. Strax Þórður á Þrastarstöðum
vanur, batt aftur hús og þrýsti dyrunum snjó eins og venja er Ærnar frá Staðarhóli
niður völlinn, þangað til hún kom dýi nokkuru; þar slær hún út Hildur álfadrottning
til hans og segir við hann, ef honum finnist, að hún hafi Álfakóngurinn í Seley
sér um kvöldið til að gá ef sjá kynnu hvað drengnum liði, Álfar á Ásmundarnesi
lygi og minni mönnum. Maður á efast um almætti skaparans og vísdóm, Hættir huldufólks
bindur hvert við enda annars, svo efri endinn tók allt upp í 18 barna faðir í álfheimum
mæla. Það hafa flestir fyrir satt, eftir það að Ólafur var sagður Sagnir frá Pétursey
hinnar mestu gleði. Það sér sýslumannskonan eftir það hún nefndi Jesúnafn, skreiðist Sýslumannskonan í Burstarfelli
segir við konuna: Ójafnt höfumst við ; eg dilla barni þínu, en þú 18 barna faðir í álfheimum
þeir nálguðust meir sáu þeir glöggt ei var þannin, heldur fjórir eða Álfarnir í Kaldbaksvík
að huldustúlka væri að sækja eftir eiga sig. Og hann sagði þar Sagnir Eiríks frá Brúnum
dröngunum og að hann hafi lofað eiga hana; hann vilji ekki fyrir Huldukonuhefndin
hans væri það allnauðugt, gekk hann eiga mig. Varð tengdamóðir mín þá Hildur álfadrottning
sagði hún skyldi ekki undan komast eiga hann því hann hafði almenningslof Selmatseljan
skjáinn yfir rúmi hennar og fer einblína á hana, þó heldur raunalega. Huldukonuhefndin
gæta bæjarins, sem ávallt var venja, einhver gerði aðfanganætur jóla og nýárs, Hildur álfadrottning
varla, hvar hann var, og kallaði, einhver veitti sér ónæði, hann hefði Möðrudalspresturinn
hófasparkið á eftir sér; heyrir hann, einn í flokki þeirra, er fremstir Tungustapi
orð, en lýkur svo ræðu sinni, eins og hann þekki, þá verði Huldukonuhefndin
þar ljós í gluggum. Hann gengur einum, sér þar fólk inni og Þórður á Þrastarstöðum
gjörðist fyrir réttri öld (um 1760) einvirki bjó á Vöglum í Hrafnagilssókn Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
fellur brunnlækur lítill. Svo er sagt eitt kvöld um vetur væri Sigþrúður Huldufólk í Vökuhól
fjárhúsunum og lá sá orðrómur á eitthvað mundi búa í hólnum. Einu Huldumaður með poka
sinn. Líður svo fram að nýári, ekkert bar til tíðinda. Á nýársnótt Álfakóngurinn í Seley
þá, sem svo stóð á fyrir, ekki gátu orðið fyrr tilbúnir að Hildur álfadrottning
henni yrði. En það fann hann, ekki mátti hann langt komast með Hildur álfadrottning
öllu saman þykist hann nú skilja, ekki sé einleikið með Hildi og Hildur álfadrottning
að dengja spíkina, því hann hugsaði, ekki væri mikið í húfi, þó Kaupamaðurinn
hann hafði farið lengst og hugsað, ekki mundi liggja svo mikið á. Rauðhöfði
Segir hann þá við sjálfan sig, ekki skuli hann nú horfa út, Álfakóngurinn í Seley
að giftast og taldi það til ekki yrði hann ætíð til að Selmatseljan
kátasta. Leið svo fram um hríð ekki bar til tíðinda. Selmenn höfðu Selmatseljan
sig. Fór svo fram um hríð ekki bar til tíðinda og konan Selmatseljan
sýnst maðkaður. Hefði það þá séð ekki hefði orðið um sig tætt Selmatseljan
Mývatn. Það vatn er svo stórt ekki er minni vegur utan um Úlfhildur álfkona
því svo kvað stundum til bera ekki fái huldufólk fætt nema mennskir Hættir huldufólks
spíkina, en tekur honum vara fyrir eldbera hana, því það sagði hún, Kaupamaðurinn
kirkju þá sem Burstarfell á kirkjusókn . En frá sýslumannskonunni er það að Sýslumannskonan í Burstarfelli
láti svona. Segir hann henni þá engar kindur sé í selinu, en Látraselið
þau fundust. Það var einnig sagt, enginn fyndi þau annar en Runólfur Sagnir frá Pétursey
frá glugganum, en það sá hann, enginn leit upp í gluggann til Álfakóngurinn í Seley
kramvöru hjá kaupmönnum. Það sér sýslumannskonan enginn verður var við konu þessa Sýslumannskonan í Burstarfelli
Helgafelli. Varð hann svo lærður maður, enginn bræðra komst til jafns við Tungustapi
og svo söng hann fagurlega messu, enginn þóttist jafnfagurt heyrt hafa. Faðir Tungustapi
það samt, þó með því skilyrði, enginn opnaði kirkjuna, meðan á messu Tungustapi
varð öll leit sín og ómak engu sneri hún heim aftur full Álfkona reidd yfir á
barnið. Stúlkan gekk upp og þar , er konan lá, en gamla konan Álfkona í barnsnauð
hólar eða steinar sem nokkuð kveður eru byggðir af fólki því sem Steinarnir á Álftanesi
hafa gefið svöngum mat sem varð etast upp; en væri nokkru leift Hættir huldufólks
frá landi. En þegar skipverjar komu eyjunni, gengur hann á móti þeim. Álfakóngurinn í Seley
sá ég þá mikið eftir því, ég leit af kúnum, því mig Sagnir Eiríks frá Brúnum
ungdæmi mínu man ég vel eftir, ég og allt kirkjufólk og presturinn, Sagnir Eiríks frá Brúnum
fyrir dag man ég eftir því, ég var orðinn kirkjubúinn og stend Sagnir Eiríks frá Brúnum
Ekki þarfnast ég þjónustu þinnar, svo ég vilji við þér taka. Komumaður Hildur álfadrottning
standa, og enginn er þess kostur, ég taki þau aftur. Konungur hljóðnaði Hildur álfadrottning
þá vill þó svo vel til, ég hef hér eigi óljósan vott Hildur álfadrottning
hef hér eigi óljósan vott þess, ég hafi með álfum verið í Hildur álfadrottning
En á mig lagði hún það, ég skyldi verða ambátt í mannheimum, Hildur álfadrottning
og fylgdu þar með þau ósköp, ég skyldi verða mannsbani hverja jólanótt Hildur álfadrottning
mannsbani hverja jólanótt á þann hátt, ég skyldi leggja beisli mitt við Hildur álfadrottning
þú sláir svo mikið alla vikuna, ég geti ekki rakað ljána upp Kaupamaðurinn
í hólmanum; voru þau svo fögur, ég hef aldrei bjartari bústað litið. Kötludraumur
er kvöld var komið, sagði Alvör, ég skyldi hvíla hjá Kára, en Kötludraumur
elskaði ég Már heitara en svo, ég mætti yndis njóta með öðrum Kötludraumur
loðir ennþá við meðal gamals fólks ég leyfi mér að vísa um Hættir huldufólks
hinum hræðilegustu kvölum, enda grunaði suma, faðir hans mundi hafa séð hann Sagnir frá Pétursey
muni hún hafa getað til séð, faðir sinn hafi ekki séð það Álfakóngurinn í Seley
hann. Okkur krökkunum var alvarlega bannað fara inn undir steininn eða hafa Sagnir Eiríks frá Brúnum
fólkinu, að það væri margt fólk fara vestur túnið. Nokkuð af fólkinu Sagnir Eiríks frá Brúnum
né lið og langar þó til fara á fætur; en ekki er Huldukonuhefndin
þótti ekki minna hátíðabrigði að því fara þá til kirkju en á Hildur álfadrottning
til kirkju, var það ekkert heimatak fara til tíða og vera kominn Hildur álfadrottning
bað hana enn með blíðum orðum fara hvergi. Drottning kvaðst ekki annað Hildur álfadrottning
þá klerki með sér í byggð fara, hvað hann ei þekkjast vill; Möðrudalspresturinn
er langur vegur; er þetta kallað fara í sand og fólkið, sem Sagnir frá Pétursey
var það mjög tíðkað á Suðurnesjum fara út í Geirfuglasker til að Rauðhöfði
sjóinn fljótt, svo að þeir urðu fara burtu fyrr en þeir hefðu Rauðhöfði
var leitað lags við. Urðu skipverjar fara burtu við svo búið, og Rauðhöfði
hvar komið var, og átti nú fara í skerin og vitja mannsins, Rauðhöfði
að landi. Bauðst þá einn til fara, á meðan hinir bæru ofan Álfakóngurinn í Seley
hana með það þegar hún átti fara í selið sumarið eftir en Selmatseljan
bað þá er í selinu voru fara aldrei svo frá henni að Selmatseljan
bað hana ekki gjöra þá óhæfu fara svo hún kveddi þá ekki. Selmatseljan
segir bóndi að nú verði hún fara, en þá fer hún að Úlfhildur álfkona
við Úlfhildi að nú yrði hún fara til kirkju á jóladaginn því Úlfhildur álfkona
við Úlfhildi að nú yrði hún fara til kirkju í dag. Þá Úlfhildur álfkona
segir að hún þurfi víst ekki fara til kirkju í dag því Úlfhildur álfkona
var um vorið. Hann ætlar þá fara heim að reka þær, en Huldufólk í Hjörtsey
það ofan. En er hann var fara ofan stigann drógust höndurnar úr Hver á hérna höndur?
Svo stóð á að smalinn þurfti fara upp í fjallið að sækja Karlsstaðahvammur
skammt frá Kallstaðahvammi; vóru þær þá fara út að Rafnseyri. Vegurinn liggur Karlsstaðahvammur
verið þar litla stund, heyrði hún, farið var um dyrnar og inn Ló, ló, mín Lappa
vangann, en þá var hann búinn fá megn sitt og afl, en Flutningur álfa og helgihald
Sæmundur hefði lofast, en Ketilríður ætlaði fá hann til að svíkja, og Huldukonuhefndin
einu, að hann átti illt með fá smalamenn; en hann var sauðabóndi Hildur álfadrottning
hann, því allir voru þá búnir fá sér nóg kaupafólk, og líka Kaupamaðurinn
allra síst nema krossuð. En til fá komið huldufólki til að skipta Hættir huldufólks
þessa fólks hefur ekki verið hægt fá rök því mjög fáir af Hættir huldufólks
sjóinn og varð í sama augnabragði feikilega stórum hvalfiski með rauðan haus, Rauðhöfði
var það ekki fjarri Ketilríði sjálfri festa trúnað á það. Nú lagði Huldukonuhefndin
seinustu fjöl yfir altarinu og ætlaði festa hana. Bóndi mælti: Senn ertu Kirkjusmiðurinn á Reyni
þeim ófögnuði í staðinn fyrir jólagleði finna hann dauðan í rúmi sínu, Hildur álfadrottning
að greind og sannorð kona ætlaði finna heimamenn sem vóru staddir við Huldumaður með poka
að koma og leiða sig niður firðinum, sem er þaðan ekki alllangt Rauðhöfði
fjöruna. Og er hann kom niður fiskakösinni, þá kippir hesturinn af honum Sagnir Eiríks frá Brúnum
var á bæ einum fyrir vestan, fjósamaðurinn fór um veturinn eftir vöku, Ló, ló, mín Lappa
en ekki tungl. Sá ég þá, fjöldi af fólki gekk vestur túnið Sagnir Eiríks frá Brúnum
sæti. Þá heyrði hann í myrkrinu, fjölgar fólk í baðstofunni; mælti þá Möðrudalspresturinn
skipta um aftur er eina ráðið flengja barnið vægðarlaust. Þar hjá er Hættir huldufólks
ÁlfaÁrna og fleirum. Hið versta er flest mök við álfa hafa illan Hættir huldufólks
STEINARNIR Á ÁLFTANESI Það vita allir flestir hólar eða steinar sem nokkuð Steinarnir á Álftanesi
fyrir gert að grasastúlkan kæmi máske fljótinu og kallaði og þá skyldi Álfkona reidd yfir á
til sjávar, þegar róið er, til flytja aflann heim til bæja að Sagnir frá Pétursey
um sig. Samt bað hann þá flytja sig á land, og gjörðu Rauðhöfði
frá sagt. Ekki kvað hann tjá flytja sig til bæjar, því hann Tungustapi
mál þetta, og var það afráðið, flytja skyldi kirkjuna niður af hólbarðinu, Tungustapi
og hafi því tekið það ráð flýja vestur yfir til frændfólks síns Álfkona reidd yfir á
fært yrði. Sáu þeir fyrir bestu forða lífi sínu og héldu til Álfakóngurinn í Seley
eftir hádegi er Helga albúin, svo formaður leggur af stað með hana Huldukonuhefndin
hans. Þó varð það um síðir, formaðurinn fór á land og spyr, Álfakóngurinn í Seley
var þinghúsið í Holti. Hann hafði fornu fari verið hafður fyrir fjárhellir Huldufólk í Steinahelli
hennar kom huldukona og bað hana fóðra fyrir sig kú í vetur. Fóðruð kýr fyrir huldufólk
var á bæ einum um sumar, fólk allt var á engjum nema 18 barna faðir í álfheimum
eða fernar dyr opnar; sér hann, fólk þetta gengur þar að; kvenfólkið Flutningur álfa og helgihald
hvíld og náðir. Heyrði hann þá, fólk kallaði í hverju rúmi. Ekki Möðrudalspresturinn
mikið. Sá var siður á Burstarfelli fólk lagðist til svefns á vetrum Sýslumannskonan í Burstarfelli
sem Kleif heitir austur í Fljótsdal fólk fór til kirkju á jólanótt, Fjalgerður
vera komið til kirkjunnar, sér stúlkan framan úr dalsbotninum kemur mikill fjöldi Fjalgerður
þá harmfull mjög, en enginn þorði fregna hana, hvað því olli. Eftir Kötludraumur
eftir vana; tekur það þá til fremja dansleika og kvæðendisskap, og er Möðrudalspresturinn
og muni deyja nema hún njóti fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá Sýslumannskonan í Burstarfelli
þykist hann sjá búðir svo háar, furðu gegndi; gengur hann þangað; er Þórður á Þrastarstöðum
hugaðan, að hann bæri traust til fylgja mér í álfheima og gæti Hildur álfadrottning
Þverá skammt héðan og bað mig fylgja sér á götu. Ég gjörði Kötludraumur
nema þeir sé áreittir af mönnum fyrra bragði; hinir þar á móti Steinarnir á Álftanesi
þá var flóð. Sagt er og fyrrum hafi bóndi einn verið í Huldufólk í Hjörtsey
enginn sást maðurinn, nema menn sáu, fögur kvenmannshönd var á vöggustokknum; allir Álfakóngurinn í Seley
inn í holuna hendina og sagt gamni sínu, eins og barna er Legg í lófa karls, karls
morguninn, og skipaði hún hjúum sínum ganga til svefns. Sjálf fór hún Huldukonuhefndin
til skips. Kváðu þá skipverjar gaman ganga á utanverða eyjuna og vita, Álfakóngurinn í Seley
menn þá er voru í selinu ganga eigi nokkru sinni frá henni Selmatseljan
þú stóðst upp í því skyni ganga til bróður þíns og mattir Tungustapi
tekið fram. Hann varar menn við ganga í steininn mikla sem stendur Steinarnir á Álftanesi
lífinu í vetur, en það sé gangast við barninu, sem hún gangi Álfakóngurinn í Seley
að sér skuli aldrei verða það gangast ekki við því, því að Álfakóngurinn í Seley
flakki með sér um kvöldið til gá að ef sjá kynnu hvað Álfar á Ásmundarnesi
varð ákaflega hrædd og þorir ekki gá í kringum sig, en eftir Kúasmalinn
og hann var vanur, í fjós gefa kúm ábæti, áður en stúlkan Ló, ló, mín Lappa
ekki einráður í slíkum smámunum sem gefa tveimur mönnum mat einn vetrartíma. Selmatseljan
kveðju hennar. Biður konan svo stúlkuna gefa sér að drekka; stúlkan fer Fjalgerður
taka eitthvað til sem hún ætli gefa stúlkunni fyrir drukkinn, en stúlkan Fjalgerður
segir: Vel hefir þú nú gert gefa mér nýmjólkina í allan vetur Endurgoldin mjólk
frá húsdyrunum er hann seinast þrýsti , gengið fáein spor og farið að Ærnar frá Staðarhóli
uppeldisdóttur sína og hvatti hana mikillega giftast og taldi það til að Selmatseljan
hún niður sem vax og varð gjalli einu. Fór þá bóndi og Kaupamaðurinn
og kvaðst ekki hafa ásett sér gjöra það oftar, og muntu heyrt Hildur álfadrottning
vetur fær húsfreyja henni skæði til gjöra úr skó til jólanna handa Úlfhildur álfkona
með skynsamlegum ástæðum. Maður á þá gjöra svo marga heiðvirða menn og Hættir huldufólks
að ógleðjast mjög, en gat eigi gjört. Um haustið, þegar kirkjan var Kirkjusmiðurinn á Reyni
skipsköðum og manntjóni, en enginn gat gjört eða stökkt óvætti þessum burtu, Rauðhöfði
fóru þær burtu og fengu ekki gjört, bæði sökum krossmarksins sem gjört tökum á, tökum á
þinn. Ég vona hún verði þér góðu gagni, og mun hún eins Kaupamaðurinn
og þótti henni sér það allt góðu verða. Liðu svo fram nokkrir Sýslumannskonan í Burstarfelli
svo hafði verið ráð fyrir gert grasastúlkan kæmi máske að fljótinu og Álfkona reidd yfir á
hún fari burt. Þá fer Úlfhildur gráta. Lofar þá bóndi henni að Úlfhildur álfkona
að fara, en þá fer hún gráta; kennir þá bóndi í brjósti Úlfhildur álfkona
og fyrr að þá fer Úlfhildur gráta. Verður það þá úr að Úlfhildur álfkona
hólnum. Einu sinni bar svo undir greind og sannorð kona ætlaði að Huldumaður með poka
þær til baka dálítinn spotta þar grjótgarði, og var þar lítið hlið Sagnir Eiríks frá Brúnum
TILORÐNING HULDUFÓLKS Það var eitt sinn guð kallaði til Evu aldamóður og Tilorðning huldufólks
þá og lék sér um hríð gullinu; en missti það loksins á Hildur álfadrottning
lagt svo ríkt á við formanninn gæta vel veðurs og fara árla Huldukonuhefndin
þessum. Ekki þurftu þeir að vísu gæta bæjarins, sem ávallt var venja, Hildur álfadrottning
og virðist honum, þegar hann fer gæta sín, það vera líkast ljósi Álfakóngurinn í Seley
hann yrði henni samtíða næstu jólanótt gæta betur að hvað henni liði. Úlfhildur álfkona
svo að bærinn sást ekki, til gæta eftir kindum. Sá hún þá Álfar á Ásmundarnesi
stund þar til hann fór aftur gæta eftir þessu og var það Álfar á Ásmundarnesi
ein stúlka var heima sem átti gæta bæjarins. Þegar fólkið var farið Fjalgerður
vera. Gátu þau þá þess til gömul kerling sem var hér í Hver á hérna höndur?
hún taldi harmatölur þessar, fór sauðamaður hafa sig til vegs út úr Hildur álfadrottning
stúlka, sem yngst var af þeim, hafa rétt inn í holuna hendina Legg í lófa karls, karls
karl skal ekki sjá. Þá átti hafa verið lagður stór svuntuhnappur gylltur Legg í lófa karls, karls
manninn í friði og leyfa honum hafa hvíld og náðir. Heyrði hann Möðrudalspresturinn
sér trúrri en um jólin með hafa enga forvitni. Lofar hann því Álfakóngurinn í Seley
það útlátalaust, þegar hann þurfi ekki hafa meira fyrir því. Kveður hann Álfakóngurinn í Seley
þurrka hey, og þókti þetta sjálfsagt hafa verið álfafólk. Sama stúlkan fór Álfar á Ásmundarnesi
þurfi þessar búkonur ekki í snjóbyljum hafa meir fyrir að ná kúneytum Hættir huldufólks
rófulausan. Þetta huldufólk átti líka oft hafa gefið svöngum mat sem varð Hættir huldufólks
aldurlegri, og hjá henni átti vinnumaðurinn hafa háttað, en drengurinn vildi ekki Hættir huldufólks
sænga hjá hinni. Þá áttu þær hafa reiðst, en af vináttu vinnumanns Hættir huldufólks
eða barnaólán, en hann átti heldur hafa kjörið búólán. En að upprunafræði Hættir huldufólks
jafnhliða skipum landsmanna og átti huldufólk hafa verslað þar við klettinn. En Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
inn með sér, en biður hana hafa ekki hátt. Nú ganga þau Látraselið
börnin voru mörg nennti hún ekki hafa fyrir að búa þau öll Tilorðning huldufólks
ekkert ljós, hverninn sem reynt var halda því lifandi. Aldrei þurfti að Sagnir Eiríks frá Brúnum
komið. Upp á síðkastið fór hann halda til á firðinum milli Akraness Rauðhöfði
færu átakalaust, jafnvel þó hún atlaði halda. Faðir minn lýsti innan um Hver á hérna höndur?
koma með sér, og segir hann, hana skuli ekkert saka; en viljirðu Álfkona í barnsnauð
sýslumaður láta vekja hana. Segir hann hana muni dreyma og skuli hún Sýslumannskonan í Burstarfelli
nafn hennar. Eitt haust var það hana dreymdi að til hennar kom Fóðruð kýr fyrir huldufólk
sá hún þar hinn fyrrnefnda álfamann, hann bar varning út frá huldukaupmanni, Álfkona í barnsnauð
því hann var vinnumaður, var alskrafað, hann hafi horfið, og sást ekki Sagnir Eiríks frá Brúnum
kippir hesturinn af honum taumunum, svo hann snýr við og nær hestinum Sagnir Eiríks frá Brúnum
þá að honum svefn svo dár, hann gat ei gengið; honum fylgdi Flutningur álfa og helgihald
gengið; honum fylgdi og magnleysi, svo hann lagði sig niður og sofnar; Flutningur álfa og helgihald
og sáu menn það til hans, hann var oft að klifra þar Huldukonuhefndin
ágerðist það svo, að heita mátti, hann hefði alltaf annan fótinn niðri Huldukonuhefndin
þar skjót svör um og segir, hann sé nú ekki þesslegur, hann Huldukonuhefndin
nú ekki þesslegur, hann sonur sinn, hann hafi einurð á að biðja Huldukonuhefndin
er þarna föstnuð Sæmundi og ákveðið, hann skuli sækja hana á tilteknum Huldukonuhefndin
eld og gengst nú við því, hann sé í þingum við huldumey Huldukonuhefndin
huldumey þarna niðri í dröngunum og hann hafi lofað að eiga hana; Huldukonuhefndin
nú súrt í brotið, en sér, hann muni verða að láta síga Huldukonuhefndin
mannar út bát og segir formanni, hann skuli reyna að sæta góðu Huldukonuhefndin
stað seinna en um dagmálabil, svo hann nái vel heim í björtu. Huldukonuhefndin
alveg jafngott og um morguninn og hann á hinn bóginn áleit þetta Huldukonuhefndin
þó þótti ekki alveg útséð um, hann kæmi, vegna þess að hann Huldukonuhefndin
um, að hann kæmi, vegna þess hann var á móti þeim og Huldukonuhefndin
hafði það þau áhrif á formanninn, hann ærðist og stökk frá stjórn. Huldukonuhefndin
blóma miklum, nema að því einu, hann átti illt með að fá Hildur álfadrottning
með því hinn sótti fast á, hann réð hann til sín fyrir Hildur álfadrottning
eru allir vel til hans, því hann var háttprýðismaður, ódeigur og ötull Hildur álfadrottning
ófróðlegt að missa svo af Hildi, hann vissi ekki, hvað af henni Hildur álfadrottning
Hann tekur því það til bragðs, hann nýr höfuð sitt við stein Hildur álfadrottning
Hildur hafði undan farið. Finnst honum, hann hafi ekki farið lengi eftir Hildur álfadrottning
að hún hést við son sinn, hann skyldi skamma unaðsbót af mér Hildur álfadrottning
áður svo vaskan mann og hugaðan, hann bæri traust til að fylgja Hildur álfadrottning
álfheima og gæti eftir á sannað, hann hefði þangað komið og séð Hildur álfadrottning
það er frá sauðamanni að segja, hann kvongaðist og reisti bú næsta Hildur álfadrottning
bera með sér orfin. Sagði hún, hann kynni meira en hún hefði Kaupamaðurinn
tíðast. Eitt sumar bar svo við, hann var róinn til fiskjar. Þá Kaupamaðurinn
og. Þó er þess ei getið, hann léti það lengi á sig Kaupamaðurinn
þessi orð varð smiðnum svo bilt hann felldi fjölina niður og hvarf. Kirkjusmiðurinn á Reyni
gamanið. Þá varð prestsbróðir svo hræddur, hann vissi varla, hvar hann var, Möðrudalspresturinn
að vera. Hinn þakkaði guði gæfuna, hann slapp og komst lífs af; Möðrudalspresturinn
það upp síðar, að menn ætluðu, hann mundi hafa dreymt óþægilega um Sagnir frá Pétursey
á því, sem líka var eðlilegt, hann væri ekki daglega að tala Sagnir frá Pétursey
um. Einhverju sinni er svo sagt, hann hafi sagt við Runólf, að Sagnir frá Pétursey
að hann hafi sagt við Runólf, hann treysti sér til að ná Sagnir frá Pétursey
þó verið merkari maður en svo, hann talaði það lítið drukkinn, sem Sagnir frá Pétursey
vitað, og því trúa þeir víst, hann hafi haft rétt að mæla. Sagnir frá Pétursey
framar eða leiða sér í hug, hann mundi nokkurn tíma sjást lifandi Rauðhöfði
hafi komið eða hvort nokkur vilji, hann skíri barnið. En enginn lést Rauðhöfði
þetta, og enginn þóttist hirða um, hann skírði barnið. En af því Rauðhöfði
svo við orð hinnar ókunnugu konu, hann tók undir eins á rás Rauðhöfði
upp á Melabergi eftir móður mannsins, hann hefði sagst hafa dvalið um Rauðhöfði
tíma einslega um sumarið; sumir segja, hann hafi gjört það, um leið Rauðhöfði
frá kirkjunni seinast, en sumir segja, hann hafi sagt það einhverjum trúnaðarmanni Rauðhöfði
þeir þá til hans og sögðu, hann yrði að bíða og skyldu Álfakóngurinn í Seley
sækið hann, því ég vil ekki, hann deyi fyrir dyrum mínum. Að Álfakóngurinn í Seley
stúlka, leiðir hann inn og segir, hann skuli kasta af sér sjóklæðunum. Álfakóngurinn í Seley
til skemmtunar inni. Hann lofar henni, hann skuli um ekkert forvitnast. Jóladagsmorguninn Álfakóngurinn í Seley
hann því til halds og trausts, hann skuli nú ekki horfa út. Álfakóngurinn í Seley
líður svo langt fram á dag, hann situr kyrr. Fer þá forvitnin Álfakóngurinn í Seley
stygg og átaldi hann fyrir það, hann hefði svikið sig. Þó spillti Álfakóngurinn í Seley
þá stygg við hann og segir, hann hafi svikið sig í dag Álfakóngurinn í Seley
feitur og digur, og héldu þeir, hann væri afturgenginn, því þeir gjörðu Álfakóngurinn í Seley
afturgenginn, því þeir gjörðu ráð fyrir, hann hefði eflaust dáið um veturinn, Álfakóngurinn í Seley
að vinnumanni sínum og segist halda, hann hafi skilið þetta eftir í Álfakóngurinn í Seley
hafa með það. En prestur sagði, hann hefði ekki lifað í eyjunni, Álfakóngurinn í Seley
og iðraði sig þess alla daga, hann hefði ekki gengist við barninu. Álfakóngurinn í Seley
sumar og áður. Þegar klerkur sá hann kom engu áleiðis við hana Selmatseljan
svo góður og eftirlátur við stúlkuna hann synjaði henni einskis hlutar og Selmatseljan
að slíkur höfðingi ætti það konuríki hann væri ekki einráður í slíkum Selmatseljan
líkindum þá seinustu. En fyrir því hann hefði einn við mönnunum tekið Selmatseljan
kona leitt sig brott og sagt hann skyldi þó bera þess menjar Selmatseljan
hann skyldi þó bera þess menjar hann hefði dvalið hjá álfafólki, slegið Selmatseljan
í skapi. Það var einn vetur, hann fór að heiman og ætlaði Þórður á Þrastarstöðum
konunni og brauð handa börnunum, sagði, hann skyldi njóta þess, að hann Þórður á Þrastarstöðum
sagði, að hann skyldi njóta þess, hann hefði hjálpað syni sínum úr Þórður á Þrastarstöðum
niður við Tungustapa. Var það mál, hann hefði mök við álfafólk, sem Tungustapi
Sveinn að máli við bróður sinn, hann eigi skyldi gjöra svo mikla Tungustapi
hann við því oftar og sagði, hann skyldi ábyrgjast, hvað af slíku Tungustapi
færum hinn arma af vegi, svo hann eigi sjái sól á degi, Tungustapi
Það er frá Sveini að segja, hann kom heim eftir vökulok. Var Tungustapi
þá svo dregið af föður hans, hann mátti trauðlega mæla. Beiddi hann Tungustapi
kynlegt; þó gátu sumir þess til, hann enn sem fyrri ekki vildi Tungustapi
með og lætur á sér heyra hann helzt vilji að hún fari Úlfhildur álfkona
að gráta. Verður það þá úr hann lofar henni að vera sumarið Úlfhildur álfkona
árinnar er þar rennur eftir dalnum hann sá fjárhóp rekinn eftir fjárgötunum Álfar á Ásmundarnesi
kveðst litlu geta launað nema það hann skuli ekki þurfa að smala Guðmundur á Aðalbóli
í Eydölum hafi verið drengur, kvaðst hann hafi viljað fara með vinnumanni Hættir huldufólks
Lambhústúni í Hjörtsey segir svo frá hann hafi eitt sinn í glaðasólskini Huldufólk í Hjörtsey
fléttað hárið. Var hún svo fríð hann sagði það hefði verið fallegasti Að hverjum andskotanum ertu að leita?
er Eggert Jónsson bjó í Skálholtsvík hann sendi vinnukonu sína er Kristín Álfarnir í Snartartungu
Hefur bóndinn sjálfur sagt so frá hann að þessu afloknu hafi snúið Ærnar frá Staðarhóli
henni. Bar þá svo vel við hann gekk frá kirkju þegar hann Steinarnir á Álftanesi
verður síðbúin, og líður svo fram hádegi, að hún er ekki tilbúin. Huldukonuhefndin
sjálfur skuli hann þó sækja Helgu hálfsmánaðarfresti, ef hún lofist honum og Huldukonuhefndin
hann eigi nú að sækja Helgu hálfum mánuði liðnum. Svo slíta þau Huldukonuhefndin
við sofnuðum. Eftir það fór hann hátta og slökkti ljósið, en sofnaði Að hverjum andskotanum ertu að leita?
vægðarlaust. Þar hjá er því títt heilla unglinga. Elta þeir það og Hættir huldufólks
kveðjurnar. Leggja þeir nú af stað heiman, verða vel reiðfara og lenda Huldukonuhefndin
að ekki gátu orðið fyrr tilbúnir heiman en stjarnan var komin jöfnu Hildur álfadrottning
var einn vetur, að hann fór heiman og ætlaði í kaupstað, en Þórður á Þrastarstöðum
stundum daglangt, og ágerðist það svo, heita mátti, að hann hefði alltaf Huldukonuhefndin
eftir förum þessara manna vegna þess heldur var felmtur í þeim. KARLSSTAÐAHVAMMUR Álfarnir í Kaldbaksvík
þar til þau koma að húsbæ, henni sýndist, þó það reyndar væri Álfkona í barnsnauð
fyrir síðast. En hann gekk þá henni, brá fingri í munn sér Álfkona í barnsnauð
vaka þar yfir kú, varð eitthvað henni, og fólk hélst þar ekki Sagnir Eiríks frá Brúnum
raunalega. Ketilríði verður svo við þetta, henni finnst sem hún sé hneppt Huldukonuhefndin
verði svo lítil og skammvinn unaðsbót henni sem verið hefur um hríð. Hildur álfadrottning
smíðin undarlega fljótt og sá bóndi henni mundi lokið nálægt sláttulokum. Tók Kirkjusmiðurinn á Reyni
engar kunna. Hin gekk því fastar henni svo hin hét þá að Selmatseljan
öndinni. Segir hún þá draum sinn henni þyki maður hafa komið að Sýslumannskonan í Burstarfelli
stúlku sé sönn að því leyti henni hafi vissulega sýnst þetta eins Huldufólk í Hjörtsey
honum hún ótrúleg og gjörði hlátur henni. Bar þá svo vel við Steinarnir á Álftanesi
sat hún inni þegar aðrir voru heyvinnu og tengdamóðir hennar hjá henni Selmatseljan
byrjun túnasláttar þegar fólk var allt heyvinnu úti á túninu að kona Úlfhildur álfkona
við það sem hjá honum var heyvinnunni: Þar kemur Gísli með kindurnar Álfar á Ásmundarnesi
sig beislið og beið svo þess, Hildur kæmi. Að lítilli stundu liðinni Hildur álfadrottning
lét hann sem hann svæfi, svo Hildur yrði einskis vör annars. En Hildur álfadrottning
í þessum skrúða. Sá Arnór þá, hinir skrýddu menn hófu Svein á Tungustapi
er húsfreyja hafði sagt tengdamóður sinni hinn meiri komumaður hefði verið huldumaður Selmatseljan
mjög reiðulega: En þú skalt verða hinu versta illhveli í sjó. Greip Rauðhöfði
tekur það ráð, að hún fer hitta grannkonu sína, er þótti vera 18 barna faðir í álfheimum
reið sauðamanni þessum í nótt, til hitta konunginn, og skyldi þessu svo Hildur álfadrottning
mikils og er það heill mikil hjálpa álfum og koma sér vel Steinarnir á Álftanesi
í hendi; gekk hún beint inn hjónarúminu. Þar var himinn uppi yfir Að hverjum andskotanum ertu að leita?
mjólkaði mikið. Ei er þess getið, hjónin hafi sakað; en fjósamaðurinn varð Ló, ló, mín Lappa
vatnið og fylgdi henni svo heim hlaðgarði og tæki aftur glófa sína Kötludraumur
Þennan morgun var Ólafur sendur til hleypa út lömbum úr lambhúsi, sem Sagnir frá Pétursey
fastast og finnur, að hún er hnoða einhverju upp í sig. Skilur Hildur álfadrottning
sást ekki meir. Ekki var leitað honum, því fólk vissi, hvert hann Sagnir Eiríks frá Brúnum
halda þaðan sem hraðast. Seig þá honum svefn svo dár, að hann Flutningur álfa og helgihald
í stað, en vaknar síðan við, honum fannst kalt vatn drjúpa á Flutningur álfa og helgihald
fætur af öllum á bænum, því honum var annt að vitja um Hildur álfadrottning
Svo var rakkinn ljótur og undarlegur, honum stóð stuggur af; ekki að Kaupamaðurinn
hafrótið orðið svo fjarskalegt við skerið, honum varð ekki náð út í Rauðhöfði
hún til hans og lætur vel honum og biður hann nú að Álfakóngurinn í Seley
og grátandi. Spurðu þau hann hvað honum gengi. Sagði hann þá söguna Álfar á Ásmundarnesi
af bæjarmanni, er sagði: Hvað ertu horfa á? Og þá leit ég Sagnir Eiríks frá Brúnum
faðir sinn kalla sig út til horfa á leikinn. Skyldi hann þá Álfakóngurinn í Seley
hann. Þorir hann nú ekki lengur horfa út og fer frá glugganum. Álfakóngurinn í Seley
efnt það, sem hann lofaði sér, horfa ekki út, en svo muni Álfakóngurinn í Seley
morgun fari hún með föður sínum horfa á dansinn og skuli hann Álfakóngurinn í Seley
söðlum; fóru konur þessar og lestin hól einum, er var þar úti Flutningur álfa og helgihald
nálgast hana. Þá hagaði svo til hóll einn var á leiðinni. Þær Huldufólk í Hjörtsey
í bátinn og reri með mig hólma einum; fann ég þá, að Kötludraumur
þeirra, og reru þeir svo inn Hólmum. Flesta furðaði á því að Álfakóngurinn í Seley
vortíma var konan að nafni Ingibjörg hreinsa á túni; það var á Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
og neytir því allrar orku til hressa af sér. Líður nú eftir Hildur álfadrottning
á nótt fram, fór Hildur drottning hreyfa sér til ferðar; en allir Hildur álfadrottning
valla er nema til verra eins hrinda hegóma þessum með skynsamlegum ástæðum. Hættir huldufólks
fyrir dag á hátíðum og byrjað hringja og embætta í dögun og Sagnir Eiríks frá Brúnum
hann sé að skrökva þessu til hræða sig. Hann segir nei og Látraselið
bónda; en þó bar ekki á, hugir þeirra færu saman um of, Hildur álfadrottning
stórviðrum. Var þá hætt með öllu hugsa til manns þessa framar eða Rauðhöfði
í eins konar örvílnan og verið hugsa um að steypa sér í Rauðhöfði
með lendingunni. Var það mál manna, huldufólk byggi í dröngum þessum, og Huldukonuhefndin
HULDUKAUPSTAÐUR HJÁ HALLLANDSKLETTI Það er almæli huldufólk hafi búið í hólum og Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
er stór steinn sem sagt er huldufólk sé í. Eitt vor þegar Karlsstaðahvammur
morguninn eftir. Var því kennt um huldufólk mundi heilla þær til að Kúasmalinn
fjósið. Þykist nú konan viss um huldukonan hefði gefið sér kvígu þessa Endurgoldin mjólk
hann út úr tjaldinu og sér huldumaður er að vigta við hné Guðmundur á Aðalbóli
hjá huldufólki í Drangnum og sagði, huldustúlka væri að sækja eftir að Sagnir Eiríks frá Brúnum
fannst hann hvergi; en sumir sögðu, hundar, er honum fylgdu, hefðu verið Sagnir frá Pétursey
og því var haft fyrir satt, hundarnir hefðu séð hann þangað fluttan, Sagnir frá Pétursey
þau koma að selinu sjá þau hurð er í hálfa gátt. Gengur Látraselið
af þessu og tekur það ráð, hún fer að hitta grannkonu sína, 18 barna faðir í álfheimum
í sín augu. Hún gjörði svo, hún bar úr glasinu í augu Álfkona í barnsnauð
sama gjörði konan; sögðu þau henni, hún mundi vera gæfukvenmaður. Hann gefur Álfkona í barnsnauð
loft væri. Það var einu sinni, hún fór í kaupstað með prestinum, Álfkona í barnsnauð
var. Þá varð henni það á, hún heilsaði honum og sagði: Sæll Álfkona í barnsnauð
en við það brá henni svo, hún sá eigi þaðan í frá Álfkona í barnsnauð
á eftir honum, ef verða mætti, hún yrði einhvers vísari. Hún læddist Huldukonuhefndin
og líður svo fram að hádegi, hún er ekki tilbúin. Formanni koma Huldukonuhefndin
á hana sé óviðkunnanlegur höfgi, svo hún var rétt á milli svefns Huldukonuhefndin
gömlu féllst svo mikið um þetta, hún lagðist í rekkju og reis Huldukonuhefndin
þá sofa sem fastast og finnur, hún er að hnoða einhverju upp Hildur álfadrottning
ekki sé einleikið með Hildi og hún muni hafa fleiri brögð undir Hildur álfadrottning
jarðar. Það þykist hann og vita, hún muni þegar sjá sig, ef Hildur álfadrottning
Varð tengdamóðir mín þá svo æf, hún hést við son sinn, að Hildur álfadrottning
Í sögunni af Snotru segir svo, hún gekk fram á sjávarklappir og Hildur álfadrottning
Í sögunni af Unu álfkonu segir, hún tók úr kistu feld rauðan Hildur álfadrottning
þar, sem Katla lá, sagði hann, hún væri ekki dauð, því önd Kötludraumur
fara. Varð ég þess þá vísari, hún hét Alvör; bað hún mig Kötludraumur
að hólma einum; fann ég þá, hún réði ein öllu, en ég Kötludraumur
mín vegna. Segja þá sumar sagnir, hún flytti Kötlu á bátnum sama Kötludraumur
og spyr, hvað á gangi, því hún heyrði svæsin orð tiL mannsins Ló, ló, mín Lappa
hana nafni sínu, sem hún heyrði, hún var nefnd í vísunni af Ló, ló, mín Lappa
og boðið sér veturvist og sagt, hún væri ein af álfafólki því, Rauðhöfði
við hann, að ef honum finnist, hún hafi gjört honum nokkuð gott, Álfakóngurinn í Seley
ef faðir sinn verði þess var, hún hafi þar karlmann hjá sér, Álfakóngurinn í Seley
í næsta herbergi, því hann hélt, hún mundi ei verða vör við, Álfakóngurinn í Seley
ef honum þyki nokkuð til koma, hún hafi haldið í honum lífinu Álfakóngurinn í Seley
hún mundi víst vera barnshafandi og hún mundi ekki í selið fara Selmatseljan
fara það sumar. Hún neitaði þverlega hún væri eigi einsömul og kvað Selmatseljan
að fara aldrei svo frá henni hún væri ein eftir og hétu Selmatseljan
svo var og að þessu sinni hún kvaddi þá ekki. Svo fóru Selmatseljan
frá sýslumannskonunni er það að segja hún fann þá breytingu á hægra Sýslumannskonan í Burstarfelli
móður þeirra Sturlusona, því söguritarinn segir, hún hafi verið við, og hefur Tungustapi
sér heyra að hann helzt vilji hún fari burt. Þá fer Úlfhildur Úlfhildur álfkona
mætt álasi af presti fyrir það hún færi aldrei til kirkju. Úlfhildur Úlfhildur álfkona
dag. Þá gegnir vinnumaður og segir hún þurfi víst ekki að fara Úlfhildur álfkona
hún hafi lagt það á sig hún skyldi alltaf mega vera hjá Úlfhildur álfkona
var lagt. Það eina leyfði kerlingin hún skyldi mega finna mann sinn Úlfhildur álfkona
aftur hafa lagt það á kerlingu hún skyldi deyja ef hún kæmist Úlfhildur álfkona
heyrði hana ömmu sína segja frá hún fóstra hennar hefði séð örmulinn Hættir huldufólks
hún ákúrur hjá móður sinni fyrir hún hefði ekki gætt betur að Kúasmalinn
og verða um síðir svo miklir hún stendur agndofa af hræðslu og Kúasmalinn
heim færi, og frétti hún þá hún væri kyr við grösin upp Álfkona reidd yfir á
komast vestur yfir, og segir ennfremur hún hafi átt heima í einu Álfkona reidd yfir á
með honum, þar til þau koma húsbæ, að henni sýndist, þó það Álfkona í barnsnauð
samtíða næstu jólanótt að gæta betur hvað henni liði. Líða nú jólin Úlfhildur álfkona
um hana. Var hún þá spurð hvað hefði dvalið hana. En hún Kúasmalinn
í stapanum, og nokkuð var það, hverja nýársnótt hvarf hann, svo enginn Tungustapi
ætlaði að taka eitthvað og segir: hverjum andskotanum ertu að leita? Gekk Að hverjum andskotanum ertu að leita?
heim og sögðu frá sögu þessari. HVERJUM ANDSKOTANUM ERTU AÐ LEITA? Þegar Að hverjum andskotanum ertu að leita?
og skó. Prestur fer þá líka hvílast. Eftir þetta koma tvær ungar Möðrudalspresturinn
að ná Ólafi, en þó svo, hvorugur þeirra yrði jafngóður, og hafði Sagnir frá Pétursey
Eftir þetta líða tímar fram, svo hvorum hugnar vel við annan, bónda Hildur álfadrottning
heiman að. Og heimilismenn sögðu allir hvörki hún né aðrir hefði rekið Huldufólk í Hjörtsey
hvað þetta væri. Nú kemur það hömrum nokkrum; þar tekur það ofan. Flutningur álfa og helgihald
með honum út og býður honum höndla við sig. Þórður þiggur það. Þórður á Þrastarstöðum
hans og bæjarins, svo hann varð hörfa undan. Þegar hann var kominn Tungustapi
fremur venju, en segir við hann, illa hafi hann efnt það, sem Álfakóngurinn í Seley
óþarfa varúð úr Ketilríði, af því illt var að lenda við drangana Huldukonuhefndin
konan sjálf í fjósi, eftir það inn var farið, og hafði ei Ló, ló, mín Lappa
kersknisorðum. En það var almennt trúað, í Pétursey væri mikið til af Sagnir frá Pétursey
horfinn. Hafa sumir sagt svo frá, í festinni hafi skrölt, líkt og Sagnir frá Pétursey
í seli. En svo var sagt í hömrum nokkrum sem voru í Kúasmalinn
og svo beina leið yfir völluna jarðfallinu og þar upp sem leið Hildur álfadrottning
Nú bar ekki til tíðinda fram jólum; fer þá sem vant er, Hildur álfadrottning
að vera næsta ár. Þegar líður jólum fram þann næsta vetur fær Úlfhildur álfkona
að tveir menn gengu þaðan yfir Kaldbak á þrettándadagskvöld jóla og liggur Álfarnir í Kaldbaksvík
sinni áfram, sem þeir ætluðu, heim Kaldbak og spurðu hvurt ei hefðu Álfarnir í Kaldbaksvík
enginn hefur fyrr til þess orðið kanna hina neðri leið og forvitnast Hildur álfadrottning
að, gengið fáein spor og farið kasta af sér vatni. Verður honum Ærnar frá Staðarhóli
vita neitt um það annað en Katla hefði sofið fjögur dægur, en Kötludraumur
sitja kvenmann inni og var hann kemba barni með glóbjart hár. Sýndist Karlsstaðahvammur
þetta sumar að nokkrum dögum eftir kerling var komin heim úr selinu Kúasmalinn
allt eldhúsið og ímyndar sýslumannskonan sér kerlingu hafi lítið þótt hreinkast híbýlin Sýslumannskonan í Burstarfelli
Eyrbyggju, seinasta kapítula, er sagt frá, kirkja hafi verið flutt í Sælingsdalstungu, Tungustapi
þess séu; þykjast menn hafa komið kirkjudyrum og heyrt grallarasönginn gamla og Hættir huldufólks
fætur með mesta flýti og út kirkjudyrunum; gengur hann þar um gólf, Möðrudalspresturinn
gleðisvipur á öllum. Vinnumaður gekk nú kirkjudyrunum og sá hann enginn, og Úlfhildur álfkona
allajafna langt á nótt fram, svo kirkjufólkið var oft komið aftur frá Hildur álfadrottning
er liðið á nótt, heyrir hann, kirkjufólkið kemur; tekur það sér bita Hildur álfadrottning
þangað til hann kom með hana kirkjugarðinum, þaðan sem hann leiddi hana, Álfkona í barnsnauð
hann tók að ugga að sér kirkjunni yrði komið upp fyrir veturinn. Kirkjusmiðurinn á Reyni
því, að konurnar kunna þér ekki klappa. Þá fór konan að klappa Ló, ló, mín Lappa
ekki að klappa. Þá fór konan klappa kúnni og nefna hana nafni Ló, ló, mín Lappa
orð skildi hann; þegar hann kom klettunum, voru þá líka aftur luktir Flutningur álfa og helgihald
til hans, að hann var oft klifra þar í klettunum. En ofan Huldukonuhefndin
enginn að sjá. Fer hann þá klifrast, svo hann sæi dansinn. Lítur Álfakóngurinn í Seley
var heima fyrir, og sagði honum klæða sig hið allra bráðasta og Huldukonuhefndin
feti framar. En er hann fer knýja hann stendur hann upp á Huldufólk í Steinahelli
í hönd hennar og biður hana koma með sér, og segir hann, Álfkona í barnsnauð
var langt á milli; líka fór koma í hann efi, hvað þetta Flutningur álfa og helgihald
muni vera gandreiðarbeisli, og lofar henni koma því við sig. Þegar hún Hildur álfadrottning
hrífur sínar. Bað hún þá kaupamanninn koma heim líka og bera með Kaupamaðurinn
þyrpast að manni og biðja hann koma með sér en maður má Krossgötur
og systur manns og biðja mann koma og allra bragða er leitað. Krossgötur
hann nú héldi í, og ætlað koma henni á bás, en ei Ló, ló, mín Lappa
lagi drykkfelldur. Hann hafði stundum átt koma að Pétursey, sem líka er Sagnir frá Pétursey
góðan veðurdag, biður hann dóttur sína koma og leiða sig niður að Rauðhöfði
sannindamerkis. En þegar prestur var búinn koma hvalnum fyrir í vatninu, staulaðist Rauðhöfði
að tala til hans auk heldur koma á land til hans. Þó Álfakóngurinn í Seley
heim á leið, en töluðu um koma við um leið í selinu Látraselið
Hann segir nei og segir henni koma inn með sér, en biður Látraselið
ekki komið því þar átti hún koma þegar heim færi, og frétti Álfkona reidd yfir á
geturðu ekki kennt mér ráð til komast eftir því? Það mun ég 18 barna faðir í álfheimum
frá kindunum; en það herti sig komast undan út með klettum nokkrum. Flutningur álfa og helgihald
í vatnið, sprakk hann af áreynslunni komast upp þangað, og hefur síðan Rauðhöfði
orsaka vegna fram á vatnið til komast fyrir rifuna, en er þeir Álfarnir í Kaldbaksvík
en sér hafi legið mikið á komast vestur yfir, og segir ennfremur Álfkona reidd yfir á
það lítil stund, áður hann heyrir, komið er að rúmi sínu, og Hildur álfadrottning
bjuggu á, að nokkrum dögum eftir komið var úr selinu hurfu kýrnar Kúasmalinn
brann í hinum; þar sá hún, kona lá á gólfi og hafði Álfkona í barnsnauð
Þegar hann var sofnaður, dreymdi hann, kona kom inn í tjaldið. Hún Kaupamaðurinn
allt fagurlega umbúið. Þar sér hún, kona liggur á gólfi og er Sýslumannskonan í Burstarfelli
hún kemur í krambúð sér hún kona sú er hún sat yfir Sýslumannskonan í Burstarfelli
allt að heyvinnu úti á túninu kona kemur frá vatninu og stefnir Úlfhildur álfkona
en í sama bili sér hann kona hans kemur og rekur þær Huldufólk í Hjörtsey
þeim tíma sem von var til kona þessi kæmi til baka sást Álfkona reidd yfir á
vakti fólkið. Það var einhverju sinni konan vaknar ekki sem hún var Sýslumannskonan í Burstarfelli
þér. Við þessi orð brá svo konan verður bráðum léttari og aflar Sýslumannskonan í Burstarfelli
var eitt kvöld snemma um veturinn konan fór fram að skammta. Sér Endurgoldin mjólk
að bóndi hét mönnum þessum veturvist konu sinni fornspurðri. Um kvöldið fara Selmatseljan
sem þar eru bar svo við konuna dreymdi eina nótt: Henni þókti Álfarnir í Snartartungu
ber þú tappa, það veldur því, konurnar kunna þér ekki að klappa. Ló, ló, mín Lappa
mikið auðnulag saman. KROSSGÖTUR Sumir segja krossgötur séu þar, t. d. á Krossgötur
að hún hefði ekki gætt betur kúnum. Kerlingu þykir þetta illt og Kúasmalinn
dansað, þá býður prestur því ljós kveikja og hætta þessum dansleikum. Svo Möðrudalspresturinn
hann situr kyrr. Fer þá forvitnin kvelja hann að vita ekki um Álfakóngurinn í Seley
hann, að fólk þetta gengur þar ; kvenfólkið gengur inn og börnin, en Flutningur álfa og helgihald
móti þeim og hvessti heldur, er kvöldi leið. En þegar þeir voru Huldukonuhefndin
að flytja aflann heim til bæja kvöldi, sem víða er langur vegur; Sagnir frá Pétursey
leika sér við hann; tóku til kyssa og klappa honum, en honum Möðrudalspresturinn
heima við bæinn, sér hann þá kýr fara heim í tún það Huldufólk í Hjörtsey
á hverju máli. Nú sér konan kýrin býst til burðar og skiptir Fóðruð kýr fyrir huldufólk
næsta mál í fjósið sér hún kýrin er borin og alheil orðin, Fóðruð kýr fyrir huldufólk
ljósið skein í fjósinu, sá fjósamaður, kýrnar voru í básunum, eins og Ló, ló, mín Lappa
móðu nokkurn tíma, uns þau komu landi mjög fögru. Í sögunni af Hildur álfadrottning
vita, ef nokkuð hefði borið þar landi. Bauðst þá einn til að Álfakóngurinn í Seley
það nafn. Nú er tekið til lauga barnið og skal sýslumannskonan vera Sýslumannskonan í Burstarfelli
þetta liðsinni og gefur konan henni launum linda, svuntu og klút, allt Huldufólk í Vökuhól
því í augu barnsins, en varast láta það koma í sín augu. Álfkona í barnsnauð
sama sið og fer nú runnurinn láta á sjá uns hann eyðileggur Faðir minn átti fagurt land
en sér, að hann muni verða láta síga undan ofríki móður sinnar, Huldukonuhefndin
og skyldi hann muna sig um láta skíra það, ef hún kæmi Rauðhöfði
mjög dimmt loft. Voru hjónin óttablendin láta drenginn vera so seint á Álfar á Ásmundarnesi
undir klettana; verður hann þá enn leggja sig hjá klettunum og sofnar Flutningur álfa og helgihald
á báðum áttum, hvort hann eigi leggja af stað, en það ríður Huldukonuhefndin
vanta það, er hún átti til leggja. Hitt var heldur, sem á Hildur álfadrottning
krýpur fyrir gráðunni, og er klerkur leggja hendur í höfuð honum með Tungustapi
móts við þau, biður prestur hana leiða sig inn með fjörunni, og Rauðhöfði
í hann, bað klerkurinn dóttur sína leiða sig upp með ánni að Rauðhöfði
fram eftir deginum; fer honum þá leiðast einveran, og gengur hann burt Álfakóngurinn í Seley
af hendi sér og fékk því leika sér að. Barnið þagnaði þá Hildur álfadrottning
börn voru úti hjá hól nokkrum leika sér; var það eitt stúlkubarn Legg í lófa karls, karls
ætluðuð fram í Drangey. Þeir fóru leika sér að steinkasti og hæfa Þórður á Þrastarstöðum
Stúlkan beið nú þarna og var leika sér; verður henni þá litið Karlsstaðahvammur
einu sinni er börnin þar voru leika sér í kringum fjárhúsin á Álfarnir í Snartartungu
Arnór var gleðimaður og gaf sig leikjum með sveinum þar úr dalnum, Tungustapi
sína og vera ráðalaus. Konan fór leita hjá manni sínum og fann Kaupamaðurinn
alls einu sinni frá henni farið leita því alla málnytuna hefði vantað. Selmatseljan
að síður fóru allir frá henni leita fjárins og þá tók hún Selmatseljan
um burtuveru sína, en kvað nauðsyn leita Arnórs. Var hans leitað alla Tungustapi
illt og fer á stað aftur leita og leitar nú alstaðar sem Kúasmalinn
ekki. Loks dettur henni í hug leita þeirra til selsins ef ske Kúasmalinn
og segir: Að hverjum andskotanum ertu leita? Gekk þá konan fremur snúðugt Að hverjum andskotanum ertu að leita?
þá strax fengnir tveir menn kunnugir leita þar eð líkast þókti þær Ærnar frá Staðarhóli
þá enn sent lengra burt bæði leita og spyrja eftir ánum, jafnvel Ærnar frá Staðarhóli
sögu þessari. AÐ HVERJUM ANDSKOTANUM ERTU LEITA? Þegar ég var á 17. Að hverjum andskotanum ertu að leita?
kampinn, sá hann, að skip var lenda og að menn voru að Sagnir Eiríks frá Brúnum
Ketilríði, af því að illt var lenda við drangana í dimmu. Laust Huldukonuhefndin
formaðurinn vildi ekki láta þess ófreistað lenda. Þegar þau komu inn undir Huldukonuhefndin
og mínum að skaðlausu. Þá átti liggja á krossgötunum og horfa í Hættir huldufólks
kýrin ólmaðist; gekk þetta tvo daga, litlu varð náð úr henni. En Ló, ló, mín Lappa
og sýnist þá konunni hann verða litlu en skrautlegu húsi. Leiðir hann Sýslumannskonan í Burstarfelli
nú ekkert til frásagnar þangað til líður fram að næstu jólum. Húsfreyja Úlfhildur álfkona
þetta hina fyrstu bæn sína og líkindum þá seinustu. En fyrir því Selmatseljan
ríður líf mitt og þitt með líkindum. Hún snýr nú heim og Selmatseljan
vera og það muni sér óhætt líta snöggvast út, því það þurfi Álfakóngurinn í Seley
er ei langt kominn, fer hann líta aftur til hallarinnar, og sér Álfakóngurinn í Seley
blómum og voru grundirnar ljósbleikar á líta þegar sólin skein á fíflana Úlfhildur álfkona
huldufólk. Mennirnir vóru ekki so aðgætnir líta eftir förum þessara manna vegna Álfarnir í Kaldbaksvík
beið svo þess, að Hildur kæmi. lítilli stundu liðinni kemur Hildur drottning Hildur álfadrottning
segir hann vera spegilfagran og sléttan. lítilli stundu liðinni spyr karl aftur, Rauðhöfði
kveður hann og gengur burt; en lítilli stundu liðinni heyrði hann söng Álfakóngurinn í Seley
til konu hans og bað hana ljá sér ljá til að slá Kaupamaðurinn
ganga í smiðjuna, ef þú heldur, ljáin ætli að þrjóta, og taka Kaupamaðurinn
fram að miðjum degi, sá hann, ljáin ætlaði að þrjóta. Gekk hann Kaupamaðurinn
er hún hallaði sér til svo ljósið skein á hendurnar; sáum við Hver á hérna höndur?
gengur til bónda og biður hann lofa sér að vera í nótt. Úlfhildur álfkona
einkis orðið vör reið hún heim Lundarbrekku að spyrjast fyrir hvert grasastúlkan Álfkona reidd yfir á
og ráðsvinna, forfeður sína og ættingja lygi og minni mönnum. Maður á Hættir huldufólks
því nær höggdofa. En er klerkur lyktum sneri sér fram fyrir altari Tungustapi
og ýmislegt á. Fer hún nú lýsa og leita á himninum. Var Að hverjum andskotanum ertu að leita?
hátíðirnar, matseld og annað, sem þar lýtur, og vakti hún yfir því Hildur álfadrottning
rekur þrjár kýr og skítugan vetrung læk rétt fyrir ofan túnið. Kýrnar Sagnir Eiríks frá Brúnum
túnið. Kýrnar og vetrungurinn röðuðu sér læknum og drukku, og drengurinn stendur Sagnir Eiríks frá Brúnum
þar þá maður ókunnur til hennar læknum og biður hana ganga með Huldufólk í Vökuhól
eldbera hana, því það sagði hún, maður sinn gjörði aldrei. Hann lofaði Kaupamaðurinn
á sandinn, sagði það þau tíðindi, maður væri horfinn í Pétursey, sem Sagnir frá Pétursey
einum í góðu yfirlæti. (Sumir segja, maðurinn hafi heitið Helgi, og því Rauðhöfði
hann gjalda þess grimmilega. Sumir segja, maðurinn hafi sagt móður sinni frá Rauðhöfði
þeirra, er á sér lægju, og manndráp þau, er af sér hefðu Hildur álfadrottning
álfar úr öllum áttum og þyrpast manni og biðja hann að koma Krossgötur
má engu gegna. Þá bera þeir manni alls konar gersemar, gull og Krossgötur
Sá hún þá með því auganu, margt fólk var í hinum enda Álfkona í barnsnauð
Ólafs sat Runólfur bóndi, faðir hans, mat ásamt heimilisfólki sínu úti á Sagnir frá Pétursey
fénaður og söfnuður. Sá prestur það matseljan var mjóslegnari um mittið en Selmatseljan
engum togum, að þegar Ketilríður kemur máli við Björn bónda, hefur hún Huldukonuhefndin
við sig. Einu sinni kom prestur máli við uppeldisdóttur sína og hvatti Selmatseljan
Um vorið kom fóstri hennar aftur máli við hana og bað hana Selmatseljan
og kvaðst hann mundi hitta hana máli áður en hann héti þeim Selmatseljan
af honum varð. Oft kom Sveinn máli við bróður sinn, að hann Tungustapi
hann, þegar hann ætlar alla sofnaða, máttinn fer að draga úr sér, Hildur álfadrottning
viðburð þenna, svo öllum var augljóst, með stormbyl þann, er frá stapanum Tungustapi
ganga í. Svo er háttað landslagi meðfram veginum eru björg sem liggja Faðir minn átti fagurt land
og fyrirvinna ekkju nokkurrar, sem bjó Melabergi í Hvalsnessókn, og var hinn Rauðhöfði
kirkjan gjalda. Síðan víkur hún sér Melabergsmanninum og segir við hann mjög Rauðhöfði
að skip var að lenda og menn voru að bera upp í Sagnir Eiríks frá Brúnum
við manntjóni. Frá þessari höfn sást, menn fóru með hesta í taumi Sagnir Eiríks frá Brúnum
menn, þótt honum þætti það ólíklegt, menn um þann tíma væru þar Flutningur álfa og helgihald
fjögurra kirkna. Elsta trúin er sú menn skuli liggja úti jólanótt því Krossgötur
hryggðarsvip, og kom það upp síðar, menn ætluðu, að hann mundi hafa Sagnir frá Pétursey
af járnhlekkjum. Það var almennt sagt, menn hefðu heyrt hljóð mikil eitt Sagnir frá Pétursey
Það var eitt sumar sem oftar, menn lágu til vers í Seley Álfakóngurinn í Seley
það hvurugt og ei spurðist til menn hefðu verið á ferð þar Álfarnir í Kaldbaksvík
þaðan í frá nema því aðeins mennskur maður kæmist með henni til Úlfhildur álfkona
var það lenska hér á landi, messað var á jólanóttina, og þótti Hildur álfadrottning
fyrir mínar sakir, og vænti ég, mér verði þó ekki gefin sök Hildur álfadrottning
mig þá huggast láta og hét, mér skyldi verða bráðum fylgt heim Kötludraumur
átt að ná ráðahag við mig mér nauðugri að þú takir aldrei Selmatseljan
að þú tókst við mönnum þessum mér fornspurðri, og nú aftur þar Selmatseljan
sefur hún sem áður. Þegar leið miðdegi, vilja þær vekja Kötlu, en Kötludraumur
hann þó engan. Þegar leið fram miðjum degi, sá hann, að ljáin Kaupamaðurinn
fór að raka. Það sá kaupamaður, mikið rakaði konan, en ei rökuðu Kaupamaðurinn
þegar menn fluttu skreiðina í land, mikið varð eftir af skreið Hólmaprestsins Álfakóngurinn í Seley
sem þú vilt þröngva mér til minnast við þá. En ekki fyrir Selmatseljan
jarðfallið. Sauðamanni þótti illt og ófróðlegt missa svo af Hildi, að hann Hildur álfadrottning
þessum svifum kom stúlkan, sem átti mjólka, í fjósið með ljós og Ló, ló, mín Lappa
júgri og stóru; sagði hann stúlkunni mjólka hana; en hún gat litlu Ló, ló, mín Lappa
mjólka átti, fór húsfreyja í fjós mjólka; en þá hún fór að Ló, ló, mín Lappa
að mjólka; en þá hún fór mjólka þessa aðkomnu kú, lét hún Ló, ló, mín Lappa
Heyrði konan oft að verið var mjólka kúna, en engan sá hún. Fóðruð kýr fyrir huldufólk
voru kýrnar horfnar þegar fara átti mjólka um kveldið. Þegar kerling kom Kúasmalinn
eftir var dags, og fer heim morgni. Þegar heim er komið, tekur Huldukonuhefndin
greiða og dvelja þar til morguns. morgni er gott veður og stillt, Huldukonuhefndin
en hagaði því þó helst svo, móðir sín vissi ekki af, er Huldukonuhefndin
og góðu veðri. Þá sér hún móti henni koma þrír kvenmenn; verður Huldufólk í Hjörtsey
heim í björtu. Hún biður hann muna sig vel um þetta, og Huldukonuhefndin
leið liggur. Þá sér hann og, múgur manns kemur frá höllinni og Hildur álfadrottning
víst, að hann hafi haft rétt mæla. Það hafa flestir fyrir satt, Sagnir frá Pétursey
kvað henni ekki mundi verða mein mælgi sinni. Katla sagði honum þá Kötludraumur
með þetta afgjald til bróður síns Möðrudal; var þá prestur ei nema Möðrudalspresturinn
hans og lán var svo mikið, mönnum þótti líkindum meiri og sem Hildur álfadrottning
kaupstað, en drífa var svo mikil, mönnum þótti óratandi. Hann bar vörupoka Þórður á Þrastarstöðum
Ketilríður þessi átti son einn, Sæmund nafni; hann var einbirni og kominn Huldukonuhefndin
átti hann eina dóttur barna, Helgu nafni. Þau Helga og Sæmundur voru Huldukonuhefndin
lofar henni það. Hann spyr hana nafni, en hún kvaðst heita Úlfhildur. Úlfhildur álfkona
frá Akureyri. Á vortíma var konan nafni Ingibjörg að hreinsa á túni; Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
þar vakti og sonur hjónanna, Þorsteinn nafni, og var að skrifa. Var Að hverjum andskotanum ertu að leita?
var á vist griðkona ein Sigþrúður nafni. Í túninu á Hafragili er Huldufólk í Vökuhól
en þegar frá leið, fór Helga ná vitinu aftur, og sagði hún Huldukonuhefndin
Runólf, að hann treysti sér til ná Ólafi, en þó svo, að Sagnir frá Pétursey
þegar hann kom, var orðið ófært ná honum á skip fyrir brimi; Álfakóngurinn í Seley
til við þig fyrst þú átt ná ráðahag við mig að mér Selmatseljan
í snjóbyljum að hafa meir fyrir ná kúneytum þegar kýr þeirra riðu Hættir huldufólks
jörðu og á. Er svo sagt nálægt Burstarfelli séu klappir miklar og Sýslumannskonan í Burstarfelli
kvaðst hann unna mér þeirra best njóta. Skaltu sýna það allt segir Kötludraumur
sem foreldrar kerlingar þessarar bjuggu á, nokkrum dögum eftir að komið var Kúasmalinn
þær. Svo bar við þetta sumar nokkrum dögum eftir að kerling var Kúasmalinn
þar á bjarginu ef ske kynni nokkuð af kindunum hefði slangrað þar Látraselið
Stakkur. Það er sumra manna sögn, nú hafi það komið upp á Rauðhöfði
sínum sagði hún við tengdadóttur sína nú skyldi hún segja sér sögu. Selmatseljan
sem hún hafði borið smyrslin í, nú sá hún með því allt Sýslumannskonan í Burstarfelli
þennan dag. Næsta morgun segir bóndi nú verði hún að fara, en Úlfhildur álfkona
ekki sína. Húsfreyja mælti við Úlfhildi nú yrði hún að fara til Úlfhildur álfkona
fætur. Þá mælti húsfreyja við Úlfhildi nú yrði hún að fara til Úlfhildur álfkona
að huldufólk mundi heilla þær til nytka þær. Svo bar við þetta Kúasmalinn
í þetta sinn. Líður svo fram nýári, að ekkert bar til tíðinda. Álfakóngurinn í Seley
Guðmundur hét maður er fyrstur byggði nýju Aðalból í Hrafnkelsdal. Fyrsta morguninn Guðmundur á Aðalbóli
frásagnar þangað til að líður fram næstu jólum. Húsfreyja fær Úlfhildi skæði Úlfhildur álfkona
á stapanum, en Arnór gjörði gabb og kvaðst eigi mundi vorkenna álfunum, Tungustapi
farið út síðan hann fór heiman . Og heimilismenn sögðu allir að hvörki Huldufólk í Hjörtsey
til og vita, hvað því verður orði. Þyki þér þá orðtök sveinsins 18 barna faðir í álfheimum
af þessari kú, og var svo orði kveðið, að þær væru af Ló, ló, mín Lappa
sér og unnustanum. Það er ekki orðlengja það: Helga er þarna föstnuð Huldukonuhefndin
og sagði það sem síðan er orðtaki haft: Sjaldan hef ég flotinu Krossgötur
lokið nálægt sláttulokum. Tók bóndi þá ógleðjast mjög, en gat eigi að Kirkjusmiðurinn á Reyni
strýkt sveininn um hríð, sér hún, ókunnug kona kemur inn í eldhúsið 18 barna faðir í álfheimum
til einn morgun síðari part vetrar, Ólafur var venju fremur fálátur, dauflegur Sagnir frá Pétursey
eitt skipti. Samt varð það trú, Ólafur lifði, en væri í höndum Sagnir frá Pétursey
flestir fyrir satt, að eftir það Ólafur var sagður dáinn, hafi Runólfur Sagnir frá Pétursey
Hann hafði stundum átt að koma Pétursey, sem líka er trúlegt, að Sagnir frá Pétursey
og árlega tíðkast. Þá kom hann Pétursey á heimleiðinni nokkuð kenndur. Þá Sagnir frá Pétursey
brík eða hellir á vegi hans, pikka þar inn í með staf Sagnir frá Pétursey
hreppstjóri á Grund Þorvarðsson prests, nú Prestsbakka á Síðu, þá verandi í Huldufólk í Steinahelli
stað, og þessir síðarnefndu fullyrtu það, prestur hefði vitað margt, sem aðrir Sagnir frá Pétursey
hendinni á henni, sem hún var prjóna af, svo hún laut eftir Selmatseljan
vökuna. Valgerður Guðbrandsdóttir bræðrunga mín var prjóna peysu sem hún átti, móti Hver á hérna höndur?
vóru þær þá að fara út Rafnseyri. Vegurinn liggur þar fram með Karlsstaðahvammur
og frá í teiginn og fór raka. Það sá kaupamaður, að mikið Kaupamaðurinn
var hann að slá, en hún raka, og glampaði á orfið og Álfar á Ásmundarnesi
og gekk bónda af því alltreglega ráða menn til starfa þessa og Hildur álfadrottning
lagt það lengur á samvisku sína ráða til sín smala út í Hildur álfadrottning
opinn dauðann og hljóti nú auðna ráða, hversu fari um fjárhöld sín Hildur álfadrottning
og varð hún því öllu ein ráða. Gengum vér þar inn átta Kötludraumur
mat einn vetrartíma. Svo það verður ráði með þeim að bóndi hét Selmatseljan
héraðinu, og sóttu menn hann jafnan ráðum og liðsemd; en ástsæld hans Hildur álfadrottning
fyrir veturinn. Einn dag var hann reika út um tún í þungu Kirkjusmiðurinn á Reyni
sinni sá ég, hvar kvenmaður var reka fjórar ær yfir um Húshamra, Sagnir Eiríks frá Brúnum
sem hafði þann starfa á hendi reka kýr þaðan og upp í Faðir minn átti fagurt land
unglingur á níunda árinu var vanur reka og eins var þetta umtalaða Álfar á Ásmundarnesi
Hann ætlar þá að fara heim reka þær, en í sama bili Huldufólk í Hjörtsey
segir við konu sína: Þú varst reka kýrnar, en hún neitaði og Huldufólk í Hjörtsey
fötum. Þá þurfti hún út til reka fé úr túni og fer Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
til á Ásmundarnesi seint um sumarið rekið var fé af stöðli sem Álfar á Ásmundarnesi
Var það skemmtun þeirra á vetrum renna sér eftir harðfenni niður af Tungustapi
gjöra, segir hann, þá muntu fá reyna umbreytingu á gæfu þinni. Stúlkan Álfkona í barnsnauð
tveir piltar sig saman og ætluðu reyna steinana; það vóru þeir Magnús Steinarnir á Álftanesi
Ólafur hvarf, fór Oddur prestur austur Reyni til að veita presti þar Sagnir frá Pétursey
þeir hafa flutt sig til Finnmerkur. rita allar þær álfasögur sem til Hættir huldufólks
og var kvenmaður sem fljótið þorði ríða send að sækja hana ríðandi Álfkona reidd yfir á
mjög felmt við. Síðan tóku þær rífa ofan af honum fötin, svo Möðrudalspresturinn
bæ sem kynnt var að því rjáska sér því sem hún kunni, Hver á hérna höndur?
og nætur. Var það ætlun manna runnurinn sem strákur reif upp hafi Faðir minn átti fagurt land
áður hann heyrir, að komið er rúmi sínu, og þykist hann skynja, Hildur álfadrottning
heimilisfólkið og klæðist; en bóndi gengur rúmi sauðamanns og hefur höndur á Hildur álfadrottning
fyrr er sögð, er Hildur kom rúmi hans og leggur við hann Hildur álfadrottning
koma tvær ungar og leikfullar stelpur rúmi hans (hvað honum þó fyrst Möðrudalspresturinn
En þegar grynna fór, sá stúlkan, röstin stóð af ákaflega stórum hval, Rauðhöfði
þau líktust kóngshöll. Heyrir hann þá, sagt er inni: Já, stúlkur, ekki Álfakóngurinn í Seley
segir: Þó ég ætli mér óskylt sanna draumsögu með jarteiknum, þá vill Hildur álfadrottning
nú fram á kvöldið, til þess sauðamaður kemur heim eftir venju; borðar Hildur álfadrottning
og dagmála, eins og gjarnast var, sauðamenn kæmu ekki fyrr heim hjá Hildur álfadrottning
Þegar svo hafði gengið langa hríð, sauðamenn bónda höfðu allir orðið bráðkvaddir Hildur álfadrottning
því væri hún nú komin til segja henni, að það skyldi aldrei Huldukonuhefndin
mannheimum. En það er frá sauðamanni segja, að hann kvongaðist og reisti Hildur álfadrottning
að henni svo hin hét þá segja henni þá einu sögu sem Selmatseljan
að. En frá sýslumannskonunni er það segja að hún fann þá breytingu Sýslumannskonan í Burstarfelli
hægra augað á sýslumannskonunni án þess segja nokkuð. En svo brá við Sýslumannskonan í Burstarfelli
en lífi. Það er frá Sveini segja, að hann kom heim eftir Tungustapi
er það. Nú kemur hún heim selinu og fer þar inn í Kúasmalinn
slangrað þar inn. Þegar þau koma selinu sjá þau að hurð er Látraselið
svo leikar þegar fram liðu stundir selmatseljan var eigi einsömul og gekk Selmatseljan
tekur, þangað til hún kemur þar , sem honum virðist vera gryfja nokkur Hildur álfadrottning
Þegar fjörðinn þraut og þar kom , sem Botnsá kemur í hann, bað Rauðhöfði
skipta um barn. Þær koma þar sem barnið er sem þær ætluðu tökum á, tökum á
Það er almennt siður í Mýrdal senda unglinga og kvenfólk með áburðarhesta Sagnir frá Pétursey
stóran viðarrunna sem hann til tekur sé þar í nesinu. Bóndi gjörir Guðmundur á Aðalbóli
á það; eitt þeirra er tilgreint sé hér um sveitir, hamar mikill Hættir huldufólks
fengnir, svo hann tók að ugga sér að kirkjunni yrði komið upp Kirkjusmiðurinn á Reyni
hann þá að örvinglast og hugsar, sér sé nær að taka af Álfakóngurinn í Seley
Hann lofar henni því og segir, sér skuli aldrei verða það að Álfakóngurinn í Seley
að gangast ekki við því, því sér sé það útlátalaust, þegar hann Álfakóngurinn í Seley
var ráðdeildarkvenmaður, fríð sýnum og vel sér um marga hluti. Urðu því Selmatseljan
að henni þyki maður hafa komið sér og beðið sig upp standa Sýslumannskonan í Burstarfelli
illum látum. En álfar láta ei sér hæða, Steindór drukknaði á Skerjafirði Steinarnir á Álftanesi
og orðið svo vondur við sig sér hafi valla verið vært og Álfkona reidd yfir á
en lét sem sér þætti skemmtilegt sitja uppi í skálinni; sæti hann Huldukonuhefndin
fjóspalli, því að þá var alsiða sitja á palli í fjósum, en Sagnir frá Pétursey
nú um stundir leiðir af því síðan uppfræðingin vóx kvað þeir hafa Hættir huldufólks
alllítið förinni, svo að auðsætt var, síðlent mundi verða; þó heldur formaður Huldukonuhefndin
að honum stóð stuggur af; ekki síður gaf hann honum þó svo Kaupamaðurinn
þeir honum góðu um það. Eigi síður fóru allir frá henni að Selmatseljan
þau komu í baðstofu. Dimmt var sjá fyrir hennar augum í öðrum Álfkona í barnsnauð
En er ég leit við aftur sjá, hvað varð af kúnum, sá Sagnir Eiríks frá Brúnum
leit af kúnum, því mig langaði sjá, hvað af þeim yrði. Þar Sagnir Eiríks frá Brúnum
brögð undir stakki en á var sjá í mannheimum eða ofan jarðar. Hildur álfadrottning
snöggvast út, því það þurfi enginn sjá. Fer hann þá að klifrast, Álfakóngurinn í Seley
að Hólmum. Flesta furðaði á því sjá hann lifandi aftur kominn, og Álfakóngurinn í Seley
að ekki yrði hann ætíð til sjá henni farborða þar sem hann Selmatseljan
síðan hefur presti þar verið unnt sjá frá altari gegnum kirkjudyr vestur Tungustapi
konungshöll, svo var hún skrautleg til sjá. Þangað gekk Úlfhildur og inn Úlfhildur álfkona
fæturnar og rauðamýrugir. Drengurinn varð hræddur sjá menn þessa og það sona Álfar á Ásmundarnesi
á undan ríður kona heldur stórmannleg sjá. Þegar fólk þetta er komið Fjalgerður
og tíma. En er guð kom sjá yfir börn hennar þá spyr Tilorðning huldufólks
hans, en það þykir mönnum kynlegt, sjálfur biðillinn skuli ekki vera með Huldukonuhefndin
hið allra bráðasta og koma niður sjó. Sjálf fór hún út í Huldukonuhefndin
komið aftakaveður. Þegar hún kom niður sjónum, fann hún bát sinn brotinn Huldukonuhefndin
nú með hjálp dóttur sinnar ofan sjónum og setur stafinn fram undan Rauðhöfði
sem fara vilja, mér og mínum skaðlausu. Þá átti að liggja á Hættir huldufólks
um veturinn að konan fór fram skammta. Sér hún að þá er Endurgoldin mjólk
mun konan, húsmóðir þín, verða lengi skara henni saman, og þá rekur Kaupamaðurinn
brá við skjótt, en gat þess, skeð gæti hann kæmi eigi lífs Tungustapi
og tengdamóðir hennar hjá henni til skemmta henni og annast um matseld Selmatseljan
en sofna, hvað sem í kynni skerast, en var samt alls óhræddur, Hildur álfadrottning
svefns. Ég vaknaði við það aftur, skikkja lá hjá mér, búin skíru Kötludraumur
En þú, Sveinn, hlýtur við oss skilja, og er bróðir þinn sök Tungustapi
mun þykja. Nú mun ég verða skiljast við þig og aldrei líta Kötludraumur
sætinu. Sagði hún þá við Kötlu skilnaði: Farðu heil, Katla, þó ekki Kötludraumur
og býst sýslumannskonan til heimferðar. En skilnaði gefur sængurkonan henni dúk mjög Sýslumannskonan í Burstarfelli
kom fram á kampinn, sá hann, skip var að lenda og að Sagnir Eiríks frá Brúnum
allt land og það svo margt skip hafi komið af hafi með Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
til róðra, skyldi alltaf verða eitthvað , skipin fyllti af sjó, brotnuðu stundum Sagnir Eiríks frá Brúnum
aldri. Þegar nú maðurinn kom niður skipinu, þá var hafrótið orðið svo Rauðhöfði
sinni heim á bæ einn til skipta um barn. Þær koma þar tökum á, tökum á
til að fá komið huldufólki til skipta um aftur er eina ráðið Hættir huldufólks
heyi. Það bað huldukonan hana fyrir skipta sér ekkert af kálfburði né Fóðruð kýr fyrir huldufólk
við barninu gangast og bannaði presti skíra það undir sínu nafni. Var Álfakóngurinn í Seley
að vera skyggn kemur af því skírnarvatnið rennur ekki í augu barnsins Hættir huldufólks
verskálanum. Gekk þá í ótíð, svo skreiðinni varð ekki náð fyrr en Álfakóngurinn í Seley
þó ég muni fátt af því skrifa það greinilega. En það, sem Sagnir Eiríks frá Brúnum
hjónanna, Þorsteinn að nafni, og var skrifa. Var hann vakandi þegar við Að hverjum andskotanum ertu að leita?
í selinu. Hún segir hann sé skrökva þessu til að hræða sig. Látraselið
ekki tala orð og hverfa þegar skyldi gætt eða hlé fékkst á Hættir huldufólks
syngja svo fram eftir; valda því sköku eða strokkahljóð heyrðist í hólum Hættir huldufólks
fór hann til hennar og bauðst slá hjá henni. Hún tók því Kaupamaðurinn
honum góður kostur og fór nú slá. Tók hann þá spíkina álfkonunaut, Kaupamaðurinn
reis á fætur. Fór hann þá slá. Um miðjan morgun kemur konan Kaupamaðurinn
með óslægjunni. Fóru þau þá öll slá, og stækkaði þá bletturinn óðum. Kaupamaðurinn
hann jafnan eins fljótur og aðrir slá tún sitt, en ei hafði Kaupamaðurinn
hana að ljá sér ljá til slá með, því hann sagðist hafa Kaupamaðurinn
hann spíkina í orfið og fór slá, en náði engu hári af Kaupamaðurinn
þá karlmann og kvenmann; var hann slá, en hún að raka, og Álfar á Ásmundarnesi
bað hann ekki mæla svo óvirðulega slíkur höfðingi ætti það konuríki að Selmatseljan
og fagur. Var það siður drengs slíta hríslu úr runnanum hvert sinn Faðir minn átti fagurt land
burkna, en vandhæfi mikið er á slíta hann ekki því þeim verður Huldufólk í Steinahelli
hann gekk. Hann gekk ætíð einn slætti og hafði aldrei annan ljá Kaupamaðurinn
með timburaðdrætti til hennar. Var komið slætti, en engir smiðir fengnir, svo Kirkjusmiðurinn á Reyni
það að hann skuli ekki þurfa smala ánum í sumar. Enda lét Guðmundur á Aðalbóli
En fyrir nokkrum árum var hún smala í glaðasólskini og góðu veðri. Huldufólk í Hjörtsey
á Kallstöðum sem var kvenmaður fór smala lofaði hún unglingsstúlku með sér. Karlsstaðahvammur
sagði að þegar hún hefði verið smala í selinu hefði hún oft Kúasmalinn
höndur á honum. Finnur hann þá, smalamaður er lífs; verður bóndi af Hildur álfadrottning
eina. Eitt kvöld bar svo við smalamanni var vant alls fjárins og Selmatseljan
á Látrum í Rauðasandshrepp í Barðastrandarsýslu smalana þar, sem voru unglingspiltur og Látraselið
unglingsstúlku með sér. Svo stóð á smalinn þurfti að fara upp í Karlsstaðahvammur
laugar. Þetta gjörir sýslumannskonan og ætlar smyrsl þessi muni heilnæm. Dettur henni Sýslumannskonan í Burstarfelli
það sér bita og fer síðan sofa. Ekki verður hann enn neins Hildur álfadrottning
síðan til rúms síns og leggst sofa. Þó sauðamaður væri allan þennan Hildur álfadrottning
sér ekki af þessu, en fór sofa, þegar hann var búinn að Kaupamaðurinn
með amboð. Á föstudagskvöldið fór hann sofa, eins og hann var vanur. Kaupamaðurinn
að Pétursey, sem líka er trúlegt, sóknarpresturinn ætti oft leið þar um. Sagnir frá Pétursey
vör reið hún heim að Lundarbrekku spyrjast fyrir hvert grasastúlkan hefði þar Álfkona reidd yfir á
hann þekki, þá verði við það standa, er hún hafi gert fyrir Huldukonuhefndin
þegar dagur rennur þá á maður standa upp og segja: Guði sé Krossgötur
stað, allt til þess hann kemur stapanum. Veður var dimmt mjög. Veit Tungustapi
með hana nokkuð frá bænum og steini einum stórum sem stóð í Sýslumannskonan í Burstarfelli
húsið og verður það þá aftur steini. Fylgir hann konunni síðan aftur Sýslumannskonan í Burstarfelli
þá litið til hægri handar upp steininum og sér þar standa tvo Álfar á Ásmundarnesi
sig skóinn hálflotinn og studdi bakhlutanum steininum, og sýndist þeir votir í Álfar á Ásmundarnesi
sér; verður henni þá litið upp steininum og sýnist henni hann standa Karlsstaðahvammur
Drangey. Þeir fóru að leika sér steinkasti og hæfa þar í klett, Þórður á Þrastarstöðum
örvílnan og verið að hugsa um steypa sér í sjóinn og drekkja Rauðhöfði
vera nema sú, er hann var stíma við og sem hann hafði Ló, ló, mín Lappa
einum bæ var landslagi svo háttað stór grashóll með klettum á einn Huldumaður með poka
af Skóganúp, þar sem maðurinn sagði, stóra kirkjan huldufólksins væri. Þessi Ísleifur Sagnir Eiríks frá Brúnum
bláklædda stúlkan er var næstum komin stórum steini er þar stendur á Álfar á Ásmundarnesi
sést þar og þar eða álfamenn, strokkhljóð, lyklahringl og fleira hafi heyrst, Hættir huldufólks
þá vinnumanni vera sorgarsvipur á öllum. stundarkorni liðnu kemur Úlfhildur í sínum Úlfhildur álfkona
er búin. Réttir hún könnuna aftur stúlkunni og segir alvarleg og lítur Fjalgerður
í sjóinn og drekkja sér til stytta hörmungar sínar. En þá sagði Rauðhöfði
henni hún taka styttuband og fara stytta sig. Þá varð stúlkan hrædd Karlsstaðahvammur
eins og vant er að vera, sumir segja, að það, sem prestur Sagnir frá Pétursey
hlytist. Það bar til eitt nýárskvöld, Sveinn hvarf að vanda. Lengdist mönnum Tungustapi
fram, er álfabiskupinn hafði um mælt, Sveinn skyldi dauður hníga, er hann Tungustapi
segir hún: Heldurðu ekki, góðin mín, sveinninn sé umskiptingur? Því það er 18 barna faðir í álfheimum
Ketilríður ætlaði að fá hann til svíkja, og því væri hún nú Huldukonuhefndin
hann vægðarlaust, unz eitthvað skipast um. svo mæltu skildu þær talið, og 18 barna faðir í álfheimum
þínu, en þú berð bónda minn. svo mæltu setur hún af sér 18 barna faðir í álfheimum
þú getir sannað með skýrum jarteiknum, svo hafi verið sem þú segir. Hildur álfadrottning
mig fýsir nú til heimkynna minna. svo mæltu hvarf Hildur drottning, og Hildur álfadrottning
hér í skálann? Sá hann á svo var. Vorum við Kári sett Kötludraumur
allir gæfu með gjaforðinu. Skildu þau svo mæltu um hríð. Þegar leið Selmatseljan
mundu þeir hafa drepið son minn. svo mæltu fór Þórður að búa Þórður á Þrastarstöðum
mæla. Beiddi hann Svein son sinn syngja messu á páskadag sjálfan og Tungustapi
þeim báðum. Presturinn faðir þeirra heyrði, synir sínir væru drukknaðir, og svo, Rauðhöfði
henni á ákveðnum degi og tíma sýna sér öll börn sín á Tilorðning huldufólks
nokkrir tímar. Það var einhverju sinni sýslumannskonan kemur í kaupstað. Og er Sýslumannskonan í Burstarfelli
segja nokkuð. En svo brá við sýslumannskonan sá ekki huldukonuna upp frá Sýslumannskonan í Burstarfelli
Drangnum og sagði, að huldustúlka væri sækja eftir að eiga sig. Og Sagnir Eiríks frá Brúnum
góðs eins og hann eigi nú sækja Helgu að hálfum mánuði liðnum. Huldukonuhefndin
kemur sá dagur, að Sæmundur á sækja Helgu. Ketilríður mannar út bát Huldukonuhefndin
áður en hún sendi Sæmund til sækja Helgu, hafi sig dreymt konu Huldukonuhefndin
að fara út í Geirfuglasker til sækja þangað bæði fugl og egg. Rauðhöfði
kom gott sjóveður. Var þá farið sækja hana; fóru menn svo að Álfakóngurinn í Seley
og þá komi menn úr landi sækja hann og skuli hann fara Álfakóngurinn í Seley
þurfti að fara upp í fjallið sækja lambá, en sagði stúlkunni að Karlsstaðahvammur
sem fljótið þorði að ríða send sækja hana ríðandi með hest í Álfkona reidd yfir á
vöku og koma í veg fyrir, Sæmundi yrði bjargað. Þannig sagðist Ketilríði Huldukonuhefndin
yfir þeim og sérstaklega beint þeim Sæmundi og sér, en í því Huldukonuhefndin
Nánar gætur voru hafðar á því, Sæmundur kæmist ekki einsamall niður að Huldukonuhefndin
eftir það. Nú kemur sá dagur, Sæmundur á að sækja Helgu. Ketilríður Huldukonuhefndin
fulltingis mennskra manna. Sýslumannskonan gengur þá sængurkonunni og segir: Jesús góður hjálpi Sýslumannskonan í Burstarfelli
segir formanni, að hann skuli reyna sæta góðu veðri heim aftur og Huldukonuhefndin
þær ferðir jafnan hættulegar, og varð sæta til þeirra góðu veðri, því Rauðhöfði
menn telja það með öllu óyggjandi sögusögn þessarar stúlku sé sönn að Huldufólk í Hjörtsey
þeir gengu þétt saman. Það var sönnu tunglskin við og við eða Álfarnir í Kaldbaksvík
fundist. Enda var þetta orð og sönnu, grasafólkið missti úr tjaldstaðnum nýtt Álfarnir í Snartartungu
um kvöld; en þá hún var taka þvottana, kom til hennar maður, Álfkona í barnsnauð
lofti. Varð þá manninum fyrst fyrir taka hesta sína og búast á Kaupamaðurinn
margt kunna. Hún var ekki vön taka kaupafólk og byrjaði aldrei sláttinn Kaupamaðurinn
og hugsar, að sér sé nær taka af sér lífið en svelta Álfakóngurinn í Seley
sem barnið er sem þær ætluðu taka. Það lá í vöggu. Enginn tökum á, tökum á
barm sinn eins og hún sé taka eitthvað til sem hún ætli Fjalgerður
því inn aftur sem hún var taka til handa henni og sýndist Fjalgerður
þær ekki. Gjarnt er það á taka ungbörn óskírð, en láta í Hættir huldufólks
móti bæjardyrunum. Þegar móðir mín atlaði taka hnykilinn koma höndur í hönd Hver á hérna höndur?
á sama steininn og ætla nú taka eftir hvert þetta verði þarna Karlsstaðahvammur
þá drengur hræddur um hún ætlaði taka eitthvað og segir: Að hverjum Að hverjum andskotanum ertu að leita?
huldumanninn kunningja sinn og er hann taka út ýmsan varning í búð Huldufólk í Vökuhól
og huldumenn og datt í hug tala við mennina og gekk niður Sagnir Eiríks frá Brúnum
fætur; en ekki er um það tala; augnaráð stúlkunnar hvílir á henni Huldukonuhefndin
eðlilegt, að hann væri ekki daglega tala um slíkt. Um þessar mundir Sagnir frá Pétursey
enn og beið, og var hætt tala um nýlundu þessa. En seint Rauðhöfði
dáið um veturinn, og þorði enginn tala til hans auk heldur að Álfakóngurinn í Seley
og var tilsýndar sem hann væri tala við heimamenn. Henni stóð einhvern Huldumaður með poka
dunda eitthvað í höndunum, t. d. tálga spýtu, eða hann sæti aðgerðarlaus Huldukonuhefndin
til kirkju. Var smiðurinn þá búinn telgja hina seinustu fjöl yfir altarinu Kirkjusmiðurinn á Reyni
hörmungar sínar. En þá sagði hann, til sín hefði komið stúlka, fríð Rauðhöfði
haust var það að hana dreymdi til hennar kom huldukona og bað Fóðruð kýr fyrir huldufólk
sumarmála. Á sumardagsnóttina fyrstu dreymir konuna til hennar kemur ókunnug kona og Endurgoldin mjólk
þegar hún var sofnuð dreymir hana til hennar kemur kvenmaður og þakkar Álfkona reidd yfir á
ýmsum myndum sem bágt er upp tína enda gjöra sögurnar sjálfar það Álfur og Alvör
frá Laugum, er kom til óttusöngs Tungu, gekk fram á hann þar Tungustapi
kæmi eigi lífs aftur. Kom hann Tungu laugardag fyrir páska. Var þá Tungustapi
sjö árum á Kleifum í Kaldbaksvík tveir menn gengu þaðan yfir að Álfarnir í Kaldbaksvík
fjöldi til af því. Þetta voru tölu 2030 manns, karlar og konur Sagnir Eiríks frá Brúnum
engir smiðir fengnir, svo hann tók ugga að sér að kirkjunni yrði Kirkjusmiðurinn á Reyni
umskiptingur? Því það er ætlun mín, um hann hafi skipt, meðan þú 18 barna faðir í álfheimum
fremur öðrum gemlingum sem bóndinn átti, um vorið var reyfið þurrt og Ær fá við álfahrútum
rúmi sínu, eins og orðið hafði undanförnu. Um leið og bóndi klæðist, Hildur álfadrottning
sem var hjartagóð og gjarnt til undrast um unglinga eða fólk ef Álfar á Ásmundarnesi
Eftir nokkra stund þykist hún sjá, ung stúlka fölleit kemur á skjáinn Huldukonuhefndin
nokkrum árum síðar á sama bæ unglingsstúlka fór þar skammt frá bænum, Álfar á Ásmundarnesi
eru, enda var þar þannin ástatt unglingur á níunda árinu var vanur Álfar á Ásmundarnesi
burt. Þegar maðurinn vaknaði, sá hann, upp var létt þokunni og albjart. Kaupamaðurinn
heldur að hafa kjörið búólán. En upprunafræði þessa fólks hefur ekki verið Hættir huldufólks
hvernig sjórinn líti út. Stúlkan segir, utan fjörðinn sjái hún koma kolsvarta Rauðhöfði
sér hún hvar koma fjórir menn utan og neðan, alfaraveg, með allmarga Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
líður undir haustið er það ráðgjört Úlfhildur skuli vera árið út og Úlfhildur álfkona
annar vinnumaðurinn hafa orðið þess var Úlfhildur hefði eitthvað á burt farið Úlfhildur álfkona
lá til öræfa, sem fólkið kom úr. Ríður svo fólk þetta með Fjalgerður
fór nú þessi sendistúlka leiðar sinnar vaðinu á fljótinu og sá alltaf Álfkona reidd yfir á
að halda því lifandi. Aldrei þurfti vaka þar yfir kú um burð. Sagnir Eiríks frá Brúnum
hug, að varlegra mundi sér vera vaka en sofna, hvað sem í Hildur álfadrottning
annars hamingjuauka sem þessi viðkynning átti valda þurfi þessar búkonur ekki í Hættir huldufólks
eða maturinn ekki þáður átti það valda ófarsæld. Eins og þá síra Hættir huldufólks
staðfestur af mörgum sjónar og heyrnarvitnum valla er nema til verra eins Hættir huldufólks
til eitt nýárskvöld, að Sveinn hvarf vanda. Lengdist mönnum venju fremur eftir Tungustapi
Húsfreyja fær Úlfhildi skæði í jólaskó vanda og gjörir hún skóna handa Úlfhildur álfkona
gengin, sér hún, að barnið fer vappa í kringum pottinn og virða 18 barna faðir í álfheimum
af. Kemur honum nú í hug, varlegra mundi sér vera að vaka Hildur álfadrottning
huldukonan hafi sent dóttur sína til varna sér vöku og koma í Huldukonuhefndin
eitt kvöld um vetur væri Sigþrúður vatna kúm; kemur þar þá maður Huldufólk í Vökuhól
Við gengum svo út og komum vatni einu; þar flaut bátur fagur. Kötludraumur
vinnumaður fer á eftir. Hún gengur vatninu og þegar hún kemur þar Úlfhildur álfkona
frá sagt fyrr en þau koma vatninu og leit vegurinn eins út Úlfhildur álfkona
vatninu og leit vegurinn eins út vatninu eins og fyrr er frá Úlfhildur álfkona
og á morgun skaltu ganga ofan vatninu; muntu þá finna sjóði tvo; Úlfhildur álfkona
Hún flýtti sér og hélt ofan vatninu og hvarf svo enginn hefur Úlfhildur álfkona
hennar. Daginn eftir gekk vinnumaður ofan vatninu og fann þar tvo sjóði Úlfhildur álfkona
af stað, en það ríður baggamuninn, veðrið var alveg jafngott og um Huldukonuhefndin
áliðnu sumri var það einn sunnudag, veður var gott og margt fólk Álfakóngurinn í Seley
Oddur prestur austur að Reyni til veita presti þar altarissakrament, eins og Sagnir frá Pétursey
dag, en ekki var kaffið þá vekja sig á. Einn nýársmorgun fyrir Sagnir Eiríks frá Brúnum
átjándu viku sumars flutti fólkið sig venju heim úr selinu. En svo Kúasmalinn
drangnum væri margt fólk og gott vera hjá því; það væri skikkanlegt Sagnir Eiríks frá Brúnum
sinna, Helga fái víst leyfi til vera mánaðartíma eða svo hjá sér Huldukonuhefndin
fara nærri um, hvað um væri vera. Hún fleygði sér í fötin Huldukonuhefndin
að drottning mín þurfi ekki lengur vera fjarvistum og mér verði svo Hildur álfadrottning
vel og kvaðst mundi lofa honum vera eina viku. En ei geld Kaupamaðurinn
fimm daga. Þótti honum hér gott vera, og var konan góð við Kaupamaðurinn
að þetta væru kýrnar, er ættu vera í fjósinu, og mundu þær Ló, ló, mín Lappa
í básunum, eins og þær áttu vera, en engin fleiri í fjósinu Ló, ló, mín Lappa
engin fleiri í fjósinu en áttu vera nema sú, er hann var Ló, ló, mín Lappa
þyki nokkuð kynlegt og óeiginlegt hér vera, og býður hann þá klerki Möðrudalspresturinn
þyki þar nógu skemmtilegt og gott vera. Hinn þakkaði guði gæfuna, að Möðrudalspresturinn
er það eins og vant er vera, að sumir segja, að það, Sagnir frá Pétursey
að honum og biður hann nú vera ekki forvitinn á morgun, þó Álfakóngurinn í Seley
kom til kirkju, og ætlaði vinnumaðurinn vera í kirkju um daginn. En Álfakóngurinn í Seley
Íslandi, að þeir sem ætla sér vera til altaris ganga fyrir hvern Selmatseljan
og biður hann að lofa sér vera í nótt. Bóndi lofar henni Úlfhildur álfkona
að gráta. Lofar þá bóndi henni vera þennan dag. Næsta morgun segir Úlfhildur álfkona
brjósti um hana og leyfir henni vera viku. Þegar vikan er liðin Úlfhildur álfkona
þá úr að hann lofar henni vera sumarið út og verður hún Úlfhildur álfkona
litlu seinna er hún föluð til vera næsta ár. Þegar líður að Úlfhildur álfkona
fyrir tímakorni á stað, við það vera komið til kirkjunnar, sér stúlkan Fjalgerður
athugasemdum: Valdstjórn þess og kirkjusiðir eiga vera áþekkir því er hér tíðkaðist Hættir huldufólks
hömrum og klettum, og þetta á vera sá óyggjandi sannleiki staðfestur af Hættir huldufólks
vilja einhvörra sérlegra orsaka vegna, en vera skyggn kemur af því að Hættir huldufólks
í augum uppi að þetta átti vera kaupstaðarlest frá Halllandskletti. ÁLFARNIR Í Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
sinnar, og eitthvað kynni þó heldur verða undanfærið síðar, hyggur hann, ef Huldukonuhefndin
orðið bráðkvaddir á jólanóttina, fór þetta verða héraðsfleygt, og gekk bónda af Hildur álfadrottning
hvert staupið að öðru; tekur hann verða drukkinn. Síðan fékk hann gott Þórður á Þrastarstöðum
til smátt og smátt fer leiðin verða bjartari. Loksins koma þau á Úlfhildur álfkona
rifunni, hvöttu þess vegna sporið til verða fyrri yfir það sem veikast Álfarnir í Kaldbaksvík
með einhverjum ummælum. Það hyggur Arnór, verið sé að vígja hann einhverri Tungustapi
veturinn á fóðri. Heyrði konan oft verið var að mjólka kúna, en Fóðruð kýr fyrir huldufólk
af honum fötin, svo nú tekur versna gamanið. Þá varð prestsbróðir svo Möðrudalspresturinn
að leiða sig upp með ánni vestanverðu. Hún gjörði það, og staulaðist Rauðhöfði
er við átti og hún vissi, við þurfti; greiddist þá fljótt um Álfkona í barnsnauð
mig. Segir þá Kári við mig, við munum eiga son í vonum. Kötludraumur
Þórðarson. Þá var það eina nýársnótt við stúlkurnar tvær vöktum æði lengi Að hverjum andskotanum ertu að leita?
tjaldinu og sér að huldumaður er vigta við hné sér hvern bagga Guðmundur á Aðalbóli
sinn drengur á fjórða árinu. En viku liðinni fannst hann undir háum Selmatseljan
Birti ei verulega upp fyrr en viku liðinni. Var þá enn sent Ærnar frá Staðarhóli
sinna, þótt hún hefði nauðug orðið vinna þau. Meðan hún taldi harmatölur Hildur álfadrottning
lagt, og hef ég orðið nauðug vinna öll þau ódæmi, er hún Hildur álfadrottning
ei um það framar, en var vinnu sinni. Leið þá lítil stund Álfar á Ásmundarnesi
voru þeir svo fagrir og blómlegir vinnumaður hafði aldrei séð svo fallegan Úlfhildur álfkona
silfurpeningar í hinum stærri. Er sagt vinnumaður yrði frá þessum tíma gæfumaður Úlfhildur álfkona
það riðinn, og ýtir því helst vinnumanni sínum og segist halda, að Álfakóngurinn í Seley
hann var orðinn með öllu afhuga vista nokkurn til sín í því Hildur álfadrottning
Forvitnaði þá nú heldur en ekki vita, hvernig á þessu öllu stæði. Rauðhöfði
Fer þá forvitnin að kvelja hann vita ekki um þá miklu gleði, Álfakóngurinn í Seley
og fór hún út í fjós vita hvað kúnni liði með burðinn. Fóðruð kýr fyrir huldufólk
bænum, því að honum var annt vitja um sauðamann sinn, en bjóst Hildur álfadrottning
Það hyggur Arnór, að verið sé vígja hann einhverri vígslu, því margir Tungustapi
að annast auk sveinsins, varð hún víkja sér frá honum litla hríð 18 barna faðir í álfheimum
gamals fólks að ég leyfi mér vísa um téð efni til kirkjusögu Hættir huldufólks
hjá bónda þessum. Ekki þurftu þeir vísu að gæta bæjarins, sem ávallt Hildur álfadrottning
minni og álögum, og skal ég vísu launa honum það, þó síðar Hildur álfadrottning
kvaðst það óþarfa gaman. Þeir hættu vísu, en höfðu þig í skimpi Þórður á Þrastarstöðum
starsýnt mjög, og enginn leiddi sig vöggunni eða barninu, og enginn lést Rauðhöfði
Yngri álfkonan og ógætnari gengur þegar vöggunni og segir: Tökum á, tökum tökum á, tökum á
að hann deyi fyrir dyrum mínum. vörmu spori kemur til hans stúlka, Álfakóngurinn í Seley
ekki ferðinni, fyrr en hún kom ysta bænum í firðinum. Þar bjó Huldukonuhefndin
maður. Líka var það í almæli, ýmsir menn hafi séð mörg skip Sagnir Eiríks frá Brúnum
þau á sömu leikvöllum sínum voru ýmsri skemmtan sáu þau mann koma Álfarnir í Snartartungu
Í BARNSNAUÐ Fyrir austan, sagt er, það hafi verið í Odda, sótti Álfkona í barnsnauð
inn í bæ og sagði fólkinu, það væri margt fólk að fara Sagnir Eiríks frá Brúnum
því það var þá í almæli, það væri fjöldi til af því. Sagnir Eiríks frá Brúnum
bústaður huldufólks enda segja fornar sögur það eigi þar heima. Á einum Faðir minn átti fagurt land
kom ekki til hugar annað en það væri hans kyns menn, þótt Flutningur álfa og helgihald
flutning á ferð, og svo það, það sat á kerrum. Hann vildi Flutningur álfa og helgihald
háttaði til þar, er Ketilríður bjó, það var nærri sjó, og gengu Huldukonuhefndin
því ekki lofast Helgu. Ketilríður segir, það loforð sé nú veitt, sig Huldukonuhefndin
nú komin til að segja henni, það skyldi aldrei lánast eða ella Huldukonuhefndin
hann mig fá það syni okkar, það fylgdi nafni. Hann bað mig Kötludraumur
í fjósið, og hefði hann haldið, það væru sínar kýr, er á Ló, ló, mín Lappa
hið yngsta sagði og ímyndaði sér, það mundi hljóta eigi minna hnoss Legg í lófa karls, karls
fólk í baðstofunni; mælti þá prestur, það skyldi skemmta eftir vana; tekur Möðrudalspresturinn
bóndi heyrði það, sagði hann strax, það mundi vera Ólafur sonur sinn Sagnir frá Pétursey
væri ógurlega kvalin. Hafa sumir sagt, það hafi oft verið, en maður, Sagnir frá Pétursey
þegar Ólafur hvarf, hefur sagt mér, það hafi ekki fyrir víst heyrst Sagnir frá Pétursey
því hann hafi óttast fyrir því, það yrði sér enn meiri hjartasorg. Sagnir frá Pétursey
er að vera, að sumir segja, það, sem prestur sagði um Ólaf, Sagnir frá Pétursey
til hvorrar handar honum. Virðist honum, það muni vera drottning kóngs og Álfakóngurinn í Seley
til hans og segir við hann, það sé sumardagurinn fyrsti á morgun Álfakóngurinn í Seley
alla sögu. Skildu menn af því, það hefði komið fram, er álfabiskupinn Tungustapi
Þó kvað ei vera trútt um það fari í sölubúðir kaupmanna vorra Hættir huldufólks
þetta hvort tveggja því þær vissu það gat ekki verið af mennskum Karlsstaðahvammur
hefði dvalið hana. En hún segir það komi engum við og sagði Kúasmalinn
kvaðst hann allan sinn uppgang eiga þakka Hildi álfadrottningu. Þessa sögu segja Hildur álfadrottning
mundum hafa illt af því, því þar væri huldufólk. Í öðru sinni Sagnir Eiríks frá Brúnum
rúmi sínu, og þykist hann skynja, þar er Hildur bústýra á ferð. Hildur álfadrottning
mjög hrakinn og sultarlegur. Sunnlendingurinn undraðist, þar skyldi koma til hans hundur, Kaupamaðurinn
af slættinum. Hann heyrði þá sagt, þar sé kona ein í sveitinni, Kaupamaðurinn
virtust vera klettar einir. Sagði hann þar byggi álfafólk og hefði það Selmatseljan
móður hans og taldi það líkast, þau mundu ekki oftar sjást sökum Hildur álfadrottning
undir hús, sem voru svo skrautleg, þau líktust kóngshöll. Heyrir hann þá, Álfakóngurinn í Seley
einum og bjó svo um dyrnar þau kæmist ekki á braut þaðan, Tilorðning huldufólks
hún sjá huldufólk; það var og, þá hún sá það taka saman Álfkona í barnsnauð
heimilisfólki sínu úti á fjóspalli, því þá var alsiða að sitja á Sagnir frá Pétursey
brakandi þerrir. Tók sýslumannskonan eftir því þá kom ætíð þerrir þegar það Sýslumannskonan í Burstarfelli
en það fer eins og fyrr þá fer Úlfhildur að gráta. Verður Úlfhildur álfkona
fór fram að skammta. Sér hún þá er á steininum fjögra marka Endurgoldin mjólk
prestsins. Nú skiptir það engum togum, þegar Ketilríður kemur að máli við Huldukonuhefndin
og var það stundum háttur hans, þegar hann gekk fram hjá þar, Sagnir frá Pétursey
á Ísafirði. Hún sagði frá því þegar hún var í föðurgarði höfðu Kúasmalinn
varir við það. Kerling þessi sagði þegar hún hefði verið að smala Kúasmalinn
öflgir tefla afl við skeflurefla, sem þeim voga boga toga soga! En Huldukonuhefndin
þá taldi Ketilríður það alveg frá, þeir hefðu farið af stað um Huldukonuhefndin
var heldur, sem á milli bar, þeir urðu þar ekki gamlir og Hildur álfadrottning
á honum né öðrum heimamönnum hans, þeir væri valdir að dauða sauðamanna, Hildur álfadrottning
þar, sem ég sat, og sagði, þeir skyldu verja sætið. Við gengum Kötludraumur
eggjum. Ókyrrði þá sjóinn fljótt, svo þeir urðu að fara burtu fyrr Rauðhöfði
allt í einu ýfist sjórinn svo, þeir fá naumast komið skreiðinni á Álfakóngurinn í Seley
þeir sögðu honum svo sem var þeir hefðu alls einu sinni frá Selmatseljan
enn er sums staðar á Íslandi, þeir sem ætla sér að vera Selmatseljan
Sögðu það allir, er við voru, þeir aldrei hefðu heyrt eins sætlega Tungustapi
þannin, heldur fjórir eða fimm karlmenn, þeir héldu, en gátu ei glögglega Álfarnir í Kaldbaksvík
mér. Mér datt strax í hug, þessar kýr væri huldufólkseign. Þær voru Sagnir Eiríks frá Brúnum
um vorið á sauðburði dreymir Guðmund þessi sami maður koma til sín Guðmundur á Aðalbóli
sjá sig og svo var og þessu sinni að hún kvaddi þá Selmatseljan
sjálfur sagt so frá að hann þessu afloknu hafi snúið sér frá Ærnar frá Staðarhóli
Margar sagnagreinir þessu líkar gengu fram þessum tímum sem innrættust unglingum, so Hættir huldufólks
upp í sig. Skilur hann þá, þetta muni vera gandreiðarbeisli, og lofar Hildur álfadrottning
hún þá hrædd, því hún vissi, þetta mundi manni sínum líka stórilla, Kaupamaðurinn
fjórar kýr á flórnum; hann hélt, þetta væru kýrnar, er ættu að Ló, ló, mín Lappa
öldungis yfir þá og þóttust sjá, þetta væri ekki einleikið. Forvitnaði þá Rauðhöfði
þá glaða stjörnu; þá hugsar hann, þetta muni ei vera himinstjarna í Álfakóngurinn í Seley
og björg stór. Sá nú sýslumannskonan þetta var raunar öðruvísi en sýndist Sýslumannskonan í Burstarfelli
var raunar öðruvísi en sýndist og þetta var allt bæir, hús og Sýslumannskonan í Burstarfelli
nema sýslumannskonan. Tók hún eftir því þetta fólk var miklu verkhyggnara og Sýslumannskonan í Burstarfelli
og klæddur konungsskrúða; ímyndar vinnumaður sér þetta sé kóngur og drottning. Þau Úlfhildur álfkona
sannsöglasta. Lagði hún eið út á þetta hefði hún séð með eigin Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
liggur svo sem í augum uppi þetta átti að vera kaupstaðarlest frá Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
leið nú svo fram um hríð, þó leitað væri, fannst Ólafur ekki, Sagnir frá Pétursey
en drykkjumælgi, en hinir aðrir segja, þó prestur talaði ekki um slíkt, Sagnir frá Pétursey
vildi svo til á nýársdagskvöldi einu, þrennt eða fernt af fólki mínu Flutningur álfa og helgihald
ekkert til frásagnar þar til líður þriðju jólunum. Húsfreyja fær Úlfhildi skæði Úlfhildur álfkona
bar so til litlu fyrir jólin þrjár ær vöntuðu eitt kvöld hjá Ær fá við álfahrútum
ef þú heldur, að ljáin ætli þrjóta, og taka svo mörg orf Kaupamaðurinn
degi, sá hann, að ljáin ætlaði þrjóta. Gekk hann þá í smiðjuna, Kaupamaðurinn
en fólkið á heimilinu var heima þurrka hey, og þókti þetta sjálfsagt Álfar á Ásmundarnesi
ég, Már, þess af drengskap þínum, þú finnir mér vorkunn, er ég Kötludraumur
stúlkan, og er eg hrædd um, þú hafir illt af þessu. Fer Ló, ló, mín Lappa
og ekki ætlaði ég, segir hún, þú mundir reynast mér eins illa Álfakóngurinn í Seley
ráðahag við mig að mér nauðugri þú takir aldrei vetursetumann svo að Selmatseljan
að þú takir aldrei vetursetumann svo þú látir mig ekki vita áður Selmatseljan
þá ekki. Í flestu sýnir þú þú metur mig lítils, fyrst í Selmatseljan
metur mig lítils, fyrst í því þú tókst við mönnum þessum að Selmatseljan
sök í því. En fyrir það, þú stóðst upp í því skyni Tungustapi
við vinnumanninn: Það mæli ég um þú verðir hinn mesti gæfumaður héðan Úlfhildur álfkona
fagurt og frítt; lét hún vel því og segir við konuna: Ójafnt 18 barna faðir í álfheimum
er kölluð, og hvarf þetta allt, því sýndist inn í hólinn: Þetta Flutningur álfa og helgihald
bónda stóð með blóma miklum, nema því einu, að hann átti illt Hildur álfadrottning
jólanóttina, og þótti ekki minna hátíðabrigði því að fara þá til kirkju Hildur álfadrottning
hann þá mat sinn og gengur því búnu til náða og leggst Hildur álfadrottning
stein einn og tekur ofan taumana; því búnu hverfur hún honum sjónum Hildur álfadrottning
setti í kné sér og lét því alúðlega; en það brekaði og Hildur álfadrottning
borða. En á meðan hann er því, kemur inn rakki mórauður í Kaupamaðurinn
var, og féll það svo niður því sinni. Það leið nú svo Sagnir frá Pétursey
aftur kominn, og var hann spurður því á marga vegu, hvernig hann Álfakóngurinn í Seley
upp á heiminn sem menn kalla; því varð honum ÁlfaÁrna og fleirum. Hættir huldufólks
að sögusögn þessarar stúlku sé sönn því leyti að henni hafi vissulega Huldufólk í Hjörtsey
hér á bæ sem kynnt var því að rjáska sér því sem Hver á hérna höndur?
sínu, enda fundu og foreldrar hans því við hann. ENDURGOLDIN MJÓLK Á Að hverjum andskotanum ertu að leita?
læk, er var skammt frá bænum, þvo mjólkurtrogin. Skildi hún barnið eftir 18 barna faðir í álfheimum
sáu menn og þegar frá leið, þykkt hennar hafði minnkað en ekki Selmatseljan
með hverju móti og þótti mönnum þykktin hefði verið annars kyns þykkt Selmatseljan
og var svo að orði kveðið, þær væru af Löppukyni. LEGG Í Ló, ló, mín Lappa
bar ei neitt á þessum ám þær sæjust blæsma. Vóru menn þá Ær fá við álfahrútum
komið í eigur manna með því þær hafa við eitthvört tækifæri verið Hættir huldufólks
þær hvörgi nokkurs staðar. Hún sagði þær hefði allar verið svartklæddar með Huldufólk í Hjörtsey
þeirra til selsins ef ske kynni þær hefðu farið þangað. Nú var Kúasmalinn
þessum og vóru allir sammála um þær mundu af einhvurjum ósýnilegum mönnum Ærnar frá Staðarhóli
þar svo lengi matarlaus. Eyjarmaðurinn sagði, þönglarnir í Seley mundu ekki vera Álfakóngurinn í Seley
hundar, er honum fylgdu, hefðu verið ærast og gelta við bóldyr þær, Sagnir frá Pétursey
til, sem gefið gæti tilefni til ætla Ólaf á lífi. Nú er Sagnir frá Pétursey
ekki, en þó er svo sagt, öðru hverju fyndist eitt og annað Sagnir frá Pétursey
hann var blindur, en þó ern öðru leyti. Hann átti tvo syni Rauðhöfði
sitt. Fær hann nú hvert staupið öðru; tekur hann að verða drukkinn. Þórður á Þrastarstöðum
áður en smíðinni væri lokið en öðrum kosti skyldi bóndi láta af Kirkjusmiðurinn á Reyni
Hildi; hún segir: Þú ert ósannindamaður öllu því, sem nú hefur þú Hildur álfadrottning
segja sér, hvað hann hefðist þarna öllum stundum. Sæmundur sagði fátt af, Huldukonuhefndin
kvöld var komið. Fer hann þá örvinglast og hugsar, að sér sé Álfakóngurinn í Seley