AUSTURS................1
á kirkjum mennskra manna (nl. til austurs). Áttu menn héraðsfund um mál þetta,	Tungustapi
Á......................647
svo langt í því sem Gyðingar á 17. öld. Sjá: Basth. Judiska sögu.	Hættir huldufólks
ERTU AÐ LEITA? Þegar ég var á 17. árinu (ca. 1838) átti ég	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
þar var. Þá varð henni það á, að hún heilsaði honum og sagði:	Álfkona í barnsnauð
sonur sinn, að hann hafi einurð á að biðja sér stúlku, en sjálfur	Huldukonuhefndin
Nú kemur sá dagur, að Sæmundur á að sækja Helgu. Ketilríður mannar út	Huldukonuhefndin
með bónda; en þó bar ekki á, að hugir þeirra færu saman um	Hildur álfadrottning
honum, með því hinn sótti fast á, að hann réð hann til sín	Hildur álfadrottning
komin hér í skálann? Sá hann á að svo var. Vorum við Kári	Kötludraumur
bauk með smyrslum í sem hún á að bera í augu barnsins um	Sýslumannskonan í Burstarfelli
fögrum blómum og voru grundirnar ljósbleikar á að líta þegar sólin skein á	Úlfhildur álfkona
huldufólkið þær ekki. Gjarnt er það á að taka ungbörn óskírð, en láta	Hættir huldufólks
í hömrum og klettum, og þetta á að vera sá óyggjandi sannleiki staðfestur	Hættir huldufólks
að lygi og minni mönnum. Maður á að efast um almætti skaparans og	Hættir huldufólks
hjá fjárhúsunum og lá sá orðrómur á að eitthvað mundi búa í hólnum.	Huldumaður með poka
hin sannsöglasta. Lagði hún eið út á að þetta hefði hún séð með	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
hún unglingsstúlku með sér. Svo stóð á að smalinn þurfti að fara upp	Karlsstaðahvammur
þeim sem foreldrar kerlingar þessarar bjuggu á, að nokkrum dögum eftir að komið	Kúasmalinn
með burkna, en vandhæfi mikið er á að slíta hann ekki því þeim	Huldufólk í Steinahelli
sér, en sér hafi legið mikið á að komast vestur yfir, og segir	Álfkona reidd yfir á
kindurnar. Þókti mönnum þetta skrýtið. GUÐMUNDUR Á AÐALBÓLI Guðmundur hét maður er fyrstur	Guðmundur á Aðalbóli
fer með heimamönnum sínum til kirkju á aðfangadagskvöldið, nema bústýra hans var ein	Hildur álfadrottning
að knýja hann stendur hann upp á afturfótunum með frýsi og ólátum; en	Huldufólk í Steinahelli
Á vorin þegar fyrstu skip komu á Akureyri sáust skip fyrir framan Halllandsklett	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
þótt bóndi hennar léki við hana á alla vegu og vildi ekki láta	Selmatseljan
sem er að dansa og leika á alls konar hljóðfæri. En í miðri	Álfakóngurinn í Seley
sé. En þegar liðið var hátt á annað ár, frá því Ólafur hvarf,	Sagnir frá Pétursey
bauk einn og rýður úr honum á annað auga henni og kveður hana	Huldufólk í Vökuhól
allir urðu hissa, og horfir hver á annan, en prestur tekur til máls	Álfakóngurinn í Seley
HELGIHALD Sagnir PurkeyjarÓlafs Þá eg var á Arnarstapa plássbóndi, vildi svo til á	Flutningur álfa og helgihald
henni og brá þegar fingri sínum á auga henni, það er hann hafði	Huldufólk í Vökuhól
til Evu aldamóður og sagði henni á ákveðnum degi og tíma að sýna	Tilorðning huldufólks
á grandanum milli Brekku og Lambhúsa á Álftanesi. Þeir standa sunnanvert við götuna	Steinarnir á Álftanesi
heyrði ég hann segja sjálfan. STEINARNIR Á ÁLFTANESI Það vita allir að flestir	Steinarnir á Álftanesi
ÁSMUNDARNESI Árið 1855 bar það til á Ásmundarnesi seint um sumarið að rekið	Álfar á Ásmundarnesi
og endar svo saga þessi. ÁLFAR Á ÁSMUNDARNESI Árið 1855 bar það til	Álfar á Ásmundarnesi
út sem henni var hægast, fer á bak honum og ríður slíkt sem	Hildur álfadrottning
í bragði; sest hún þá enn á bak honum og ríður heim. Þegar	Hildur álfadrottning
úr barmi konunnar. Stígur svo konan á bak aftur, því hitt sat allt	Fjalgerður
pilturinn kemur fram og gengur aftur á bak. Stúlkan verður þá mjög hrædd	Látraselið
yfir fljótið og segist hafa farið á bak hestinum sem hún teymdi, strax	Álfkona reidd yfir á
fljótinu og sá alltaf hina stúlkuna á bakkanum móts við sig og þóktist	Álfkona reidd yfir á
yfir fljótið og horfir á stúlkuna á bakkanum, en þegar hún var komin	Álfkona reidd yfir á
Jón heitir og er nú bóndi á Ballará á Skarðsströnd) sem hann elti	Álfarnir í Snartartungu
hugar orð Ketilríðar og er nú á báðum áttum, hvort hann eigi að	Huldukonuhefndin
á einni og vill koma henni á bás, en hún var treg, og	Ló, ló, mín Lappa
í, og ætlað að koma henni á bás, en ei getað það; en	Ló, ló, mín Lappa
hans reru oft út á fjörðinn á báti til fiskjar. En einu sinni	Rauðhöfði
sumar sagnir, að hún flytti Kötlu á bátnum sama yfir vatnið og fylgdi	Kötludraumur
og þverhnípt. Þegar hann kom fram á bergsbrúnina, staldraði hann við. Varð hann	Rauðhöfði
og var hinn ötulasti maður og á besta aldri. Þegar nú maðurinn kom	Rauðhöfði
selinu frá Látrum sem er þar á bjarginu ef ske kynni að nokkuð	Látraselið
á kinnina á sér. Hún var á bláum vaðmálsfötum með röndótta vefjarsvuntu, í	Látraselið
það gert sem hann skipar, ljós á borð borið og fæða fram reidd,	Möðrudalspresturinn
skálaveggirnir voru skreyttir gullofnum tjöldum, silfurker á borðum og gullbúin drykkjarhorn og skrautmanna	Kötludraumur
var þar sett borð og matur á borinn, og undrar hann mjög öll	Hildur álfadrottning
og hirðir spíkina. Fer hann svo á braut og gengur vel. Finnur hann	Kaupamaðurinn
um dyrnar að þau kæmist ekki á braut þaðan, en öll hin lét	Tilorðning huldufólks
átti rausnarbú mikið. Sá var siður á Burstarfelli að fólk lagðist til svefns	Sýslumannskonan í Burstarfelli
dyr, eru þar skápar fallegir. SÝSLUMANNSKONAN Á BURSTARFELLI Að Burstarfelli í Vopnafirði var	Sýslumannskonan í Burstarfelli
konan lá, en gamla konan fór á burt; en hin aðkomna stúlka fór	Álfkona í barnsnauð
henni glasið og gekk með það á burt, kom síðan aftur og þakkaði	Álfkona í barnsnauð
í hönd hennar og leiðir hana á burt, þangað til hann kom með	Álfkona í barnsnauð
hann leiddi hana, og gengur síðan á burt, en hún fer heim til	Álfkona í barnsnauð
og hinn minni sonur þeirra sem á burt hvarf. SVEINNINN SEM UNDI EKKI	Selmatseljan
þess var að Úlfhildur hefði eitthvað á burt farið og hugsaði sér ef	Úlfhildur álfkona
var ofaukið. En hinar þrjár voru á burtu farnar. Stúlkan spyr, hverju þetta	Ló, ló, mín Lappa
BARNA FAÐIR Í ÁLFHEIMUM Það var á bæ einum um sumar, að fólk	18 barna faðir í álfheimum
HILDUR ÁLFADROTTNING Einu sinni bjó bóndi á bæ nokkrum til fjalla, og er	Hildur álfadrottning
LÓ, LÓ, MÍN LAPPA Það var á bæ einum fyrir vestan, að fjósamaðurinn	Ló, ló, mín Lappa
frásögn sína: Einu sinni var stúlka á bæ. Hún var selmatselja. Skammt frá	Selmatseljan
Tvær álfkonur fóru einu sinni heim á bæ einn til að skipta um	tökum á, tökum á
ÚLFHILDUR ÁLFKONA Einu sinni var bóndi á bæ; hann bjó norður við Mývatn.	Úlfhildur álfkona
og álfar komnir. FJALGERÐUR Það var á bæ þeim sem Kleif heitir austur	Fjalgerður
siðferðisgóður en rælnisfullur uppvaxandi unglingur hér á bæ, og rétta hendurnar upp af	Hver á hérna höndur?
hug það mundi vera fáráðlingsstúlka hér á bæ sem kynnt var að því	Hver á hérna höndur?
borið við í mörg ár að á bæ þeim sem foreldrar kerlingar þessarar	Kúasmalinn
á. En ef nýr bóndi kom á bæinn og lét af vana vaka	Sagnir Eiríks frá Brúnum
áfram öruggur. Nú snýr sögunni heim á bæinn. Það var farið að dimma,	Huldukonuhefndin
ekki heima í Hlíð og ekki á bæjunum í kring, því það var	Sagnir Eiríks frá Brúnum
ei hefði vorðið vart við þær á bæjunum þar í kring eða hrútar	Ær fá við álfahrútum
bóndi fyrstur á fætur af öllum á bænum, því að honum var annt	Hildur álfadrottning
til altaris ganga fyrir hvern mann á bænum, kyssa þá og biðja þá	Selmatseljan
hefði dvalið sagðist hann hafa verið á bænum þarna og benti þeim þar	Selmatseljan
þar hefði legið, enda þar heima á bænum hvyrfi oftast eitthvað á hvurju	Álfarnir í Snartartungu
hann þá fast og sefur fram á dag, sem von var. Morguninn eftir	Hildur álfadrottning
jólin, og líður svo langt fram á dag, að hann situr kyrr. Fer	Álfakóngurinn í Seley
gott, og er ei langt liðið á daginn, er hann sér skip koma	Álfakóngurinn í Seley
gott veður. Rak hann kindurnar fram á dal, er á var beitt, þegar	Flutningur álfa og helgihald
bærilegt. Þegar hann kom með kindurnar á dalinn, sá hann, hvar lest fór;	Flutningur álfa og helgihald
hún með föður sínum að horfa á dansinn og skuli hann þá reynast	Álfakóngurinn í Seley
bænum, mig minnir á góu, seint á degi. Sá ég þá, hvar drengur	Sagnir Eiríks frá Brúnum
svo að hann eigi sjái sól á degi, sól á næsta degi. Þusti	Tungustapi
sumar. Enda lét bóndi reka ærnar á degi hverjum, en á kvöldin komu	Guðmundur á Aðalbóli
með flösku og staup tvö, skenkir á, drekkur annað sjálfur, en biður Þórð	Þórður á Þrastarstöðum
goða og Barkar digra; var það á dögum Guðnýjar húsfreyju í Hvammi, móður	Tungustapi
Hún var mikil vexti og hnigin á efra aldur. Hún segir: Ég þakka	Kaupamaðurinn
mjög eyðilegur í nokkurn tíma þar á eftir, en það fór þó smám	Flutningur álfa og helgihald
í skálina, fór hún í humátt á eftir honum, ef verða mætti, að	Huldukonuhefndin
fyrr en viku og hálfum mánuði á eftir öðrum, og þó var hún	Kaupamaðurinn
hefur gjört, og mun svo fleira á eftir fara fyrir þér. Leið svo	Álfakóngurinn í Seley
úr kirkjunni. Fór þá prestur út á eftir og menn með honum. Heyrðu	Álfakóngurinn í Seley
og heyrir álfareiðina, þysið og hófasparkið á eftir sér; heyrir hann, að einn	Tungustapi
út úr bænum, en vinnumaður fer á eftir. Hún gengur að vatninu og	Úlfhildur álfkona
vatnið; gengur hún brúna og vinnumaður á eftir. Þegar hún er komin yfir	Úlfhildur álfkona
séð til hennar og heldur alltaf á eftir. Þau halda nú lengi áfram	Úlfhildur álfkona
sama sem hún kom og vinnumaður á eftir. Er ekkert frá sagt fyrr	Úlfhildur álfkona
heim og háttar, en hún kemur á eftir og háttar líka, og er	Úlfhildur álfkona
og sýndist henni kvenmaðurinn alltaf vera á eftir sér. Nokkru eftir þetta var	Karlsstaðahvammur
hefðu ekki næði. Og litlu þar á eftir er þau á sömu leikvöllum	Álfarnir í Snartartungu
álfadrottningu. Þessa sögu segja ekki allir á einn veg, og má þar til	Hildur álfadrottning
Vorum við Kári sett síðan bæði á einn bekk, og bað Alvör menn	Kötludraumur
háttað að stór grashóll með klettum á einn veg var rétt hjá fjárhúsunum	Huldumaður með poka
var kaffið þá að vekja sig á. Einn nýársmorgun fyrir dag man ég	Sagnir Eiríks frá Brúnum
tekur nú með harðneskju í eyrað á einni og vill koma henni á	Ló, ló, mín Lappa
góðan veðurdag tók hún son sinn á eintal og gekk fast á hann,	Huldukonuhefndin
komið, tekur hún enn son sinn á eintal og segir honum hið ljósasta	Huldukonuhefndin
sögur að það eigi þar heima. Á einum stað óx framundan bjarginu rauðaviðarrunnur	Faðir minn átti fagurt land
Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt, að á einum stað í höllinni sat kona,	Hildur álfadrottning
Í LÓFA KARLS, KARLS Það var á einum bæ, að börn voru úti	Legg í lófa karls, karls
allt sumarið. ÆR FÁ VIÐ ÁLFAHRÚTUM Á einum bæ í Hrútafirði utarlega bar	Ær fá við álfahrútum
það var hverigt. HULDUMAÐUR MEÐ POKA Á einum bæ var landslagi svo háttað	Huldumaður með poka
að því við hann. ENDURGOLDIN MJÓLK Á einum bæ í Eyjafirði bjuggu hjón	Endurgoldin mjólk
hann. Vinnumaðurinn komst með naumindum upp á eitt hornið á feldinum. Liðu þau	Hildur álfadrottning
sýndist stúlku eins og hún sjá á eitthvað rautt út úr barmi konunnar.	Fjalgerður
morgnana, og hankaðist þá kúnum aldrei á. En ef nýr bóndi kom á	Sagnir Eiríks frá Brúnum
mannsins, hvenær sem þar gæfist færi á. En eftir þetta varð aldrei framar	Rauðhöfði
gersema þinna. Er nú draumur minn á enda, segir Katla, og vænti ég,	Kötludraumur
ekkjupersónan aftast; syngja sálma og byrja á endir, en syngja svo fram eftir;	Hættir huldufólks
um sumar, að fólk allt var á engjum nema húsfreyja; hún var heima	18 barna faðir í álfheimum
bænum þarna og benti þeim þar á er þeim virtust vera klettar einir.	Selmatseljan
sem skeði bæði í jörðu og á. Er svo sagt að nálægt Burstarfelli	Sýslumannskonan í Burstarfelli
svo vel búin sem föng væri á. Eva gerði sem henni var boðið,	Tilorðning huldufólks
nema aumingja maðurinn, sem varð eftir á eyjunni í dag, er kominn hér	Álfakóngurinn í Seley
annað en urðir og steina suður á eyjunni; fer hann þá til skálans.	Álfakóngurinn í Seley
á gangi í hvítum nærbuxum austur á eyjunni sem ekki gat verið neinn	Huldufólk í Hjörtsey
ekki gat verið neinn heimilismaður þar á eyjunni og ekki heldur neinn aðkomandi	Huldufólk í Hjörtsey
hann er hár mjög, og niður á eyrarnar í kring; gekk oft mikið	Tungustapi
Hildur fer; er hún þá komin á fagra velli og slétta, og ber	Hildur álfadrottning
heyrist bárusnari, höld ber kaldan ölduvald á faldi, sveltupiltar söltum veltast byltum, á	Huldukonuhefndin
til Rauðhöfða. Hann tók sér aðsetur á Faxaflóa og grandaði þar mönnum og	Rauðhöfði
með naumindum upp á eitt hornið á feldinum. Liðu þau nú niður í	Hildur álfadrottning
þessar mundir var Oddur Jónsson prestur á Felli og sóknarprestur Péturseyjarmanna, því það	Sagnir frá Pétursey
var himinn uppi yfir og ýmislegt á. Fer hún nú að lýsa og	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
þann tíma væru þar með flutning á ferð, og svo það, að það	Flutningur álfa og helgihald
skynja, að þar er Hildur bústýra á ferð. Læst hann þá sofa sem	Hildur álfadrottning
að láta drenginn vera so seint á ferð einan, sérdeilis konan sem var	Álfar á Ásmundarnesi
undrast um unglinga eða fólk ef á ferð var seint á kvöldum eða	Álfar á Ásmundarnesi
spurðist til að menn hefðu verið á ferð þar í kring þetta kvöld;	Álfarnir í Kaldbaksvík
eftir þetta var þessi sama stúlka á ferð með annarri stúlku á þessari	Karlsstaðahvammur
prestur í Vestmannaeyjum var einu sinni á ferð á kvöldtíma með Solveigu dóttur	Huldufólk í Steinahelli
henni fjögur dægur föst og full. Á fimmta dægri vaknaði Katla og var	Kötludraumur
síðkastið fór hann að halda til á firðinum milli Akraness og Kjalarness, og	Rauðhöfði
á að líta þegar sólin skein á fíflana og aldinin. Sauðahjörðin lék sér	Úlfhildur álfkona
dögum var prestur nokkur á Möðrudal á fjalli, er bróður átt hafði í	Möðrudalspresturinn
í Þingeyjarsýslu hvarf eitt sinn drengur á fjórða árinu. En að viku liðinni	Selmatseljan
var nefnd í vísunni af álfkonunni á fjósglugganum. Gat hún þá mjólkað hana,	Ló, ló, mín Lappa
að mat ásamt heimilisfólki sínu úti á fjóspalli, því að þá var alsiða	Sagnir frá Pétursey
eða fóstrur, inn í hamra, upp á fjöll og svo framvegis, og finnast	Hættir huldufólks
að krossgötur séu þar, t. d. á fjöllum eða hæðum, sem sér til	Krossgötur
stúlkubarn. Frá prestssetrinu var selstaða langt á fjöllum uppi og hafði prestur þar	Selmatseljan
hann sæti aðgerðarlaus og horfði út á fjörðinn. Ketilríði leist þetta allótrúlegt, en	Huldukonuhefndin
sínu. Synir hans reru oft út á fjörðinn á báti til fiskjar. En	Rauðhöfði
Ólafs gullsmiðs í Reykjavík. Hann fór á fjöru einu sinni sem oftar í	Sagnir Eiríks frá Brúnum
beiddi þess vegna bónda sinn vera á flakki með sér um kvöldið til	Álfar á Ásmundarnesi
fíflana og aldinin. Sauðahjörðin lék sér á flatlendinu, en stundum reif hún í	Úlfhildur álfkona
þessi sendistúlka leiðar sinnar að vaðinu á fljótinu og sá alltaf hina stúlkuna	Álfkona reidd yfir á
kæmi til baka sást kvenmaður koma á fljótsbakkann móts við Halldórsstaði, sem kallaði	Álfkona reidd yfir á
kom í fjósið, stóðu fjórar kýr á flórnum; hann hélt, að þetta væru	Ló, ló, mín Lappa
að það væru sínar kýr, er á flórnum hefðu staðið, og væru allar	Ló, ló, mín Lappa
á klettunum; hafði það þau áhrif á formanninn, að hann ærðist og stökk	Huldukonuhefndin
Er nú kýrin þarna um veturinn á fóðri. Heyrði konan oft að verið	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
þar sem hann sé svo árla á fótum. Hinn kvað það satt vera	Möðrudalspresturinn
Þegar leitarmenn komu heim var matseljan á fótum og venju fremur fljót á	Selmatseljan
Strax kemur fram í dyrnar maður á frakka og spyr hann, hvað hann	Þórður á Þrastarstöðum
tíma fyrir þá, sem svo stóð á fyrir, að ekki gátu orðið fyrr	Hildur álfadrottning
varð svo, meðan það lifði. MÖÐRUDALSPRESTURINN Á fyrri dögum var prestur nokkur á	Möðrudalspresturinn
lifa kváðust hafa setið yfir huldufólkskonum á fæðingatímum þeirra, enda látið mjólk á	Hættir huldufólks
á fótum og venju fremur fljót á fæti og létt á sér. Það	Selmatseljan
úr né klukka. Þá var farið á fætur um miðnætti, gefið öllum skepnum,	Sagnir Eiríks frá Brúnum
og langar þó til að fara á fætur; en ekki er um það	Huldukonuhefndin
og þá gat Ketilríður loksins risið á fætur. Þóttist hún af vísunni fara	Huldukonuhefndin
var. Morguninn eftir fer bóndi fyrstur á fætur af öllum á bænum, því	Hildur álfadrottning
burt, en kaupamaðurinn vaknaði og reis á fætur. Fór hann þá að slá.	Kaupamaðurinn
strax sem dagaði, pakkar hann sig á fætur með mesta flýti og út	Möðrudalspresturinn
hún var vön og fer vinnufólkið á fætur og kveikir. Vill ekki sýslumaður	Sýslumannskonan í Burstarfelli
er um getið, þá fer Úlfhildur á fætur hægt svo enginn heyrir og	Úlfhildur álfkona
dag. Nú dagar og fer fólk á fætur. Þá mælti húsfreyja við Úlfhildi	Úlfhildur álfkona
heim og var fólkið þá komið á fætur. Varð móðir hennar henni fegin	Kúasmalinn
ekki vera á hjarni með amboð. Á föstudagskvöldið fór hann að sofa, eins	Kaupamaðurinn
af bekk þeim, er hann lá á, gagnvart altari. Logn var fyrir og	Tungustapi
það er skírt. Fardagar þess eru á gamlaársnótt; þá gengu lestaferðirnar, þá tóku	Hættir huldufólks
var á tólfta ári, var ég á gangi í góðu veðri skammt frá	Sagnir Eiríks frá Brúnum
fjósið með ljós og spyr, hvað á gangi, því að hún heyrði svæsin	Ló, ló, mín Lappa
hissa, þegar þeir sáu þar mann á gangi, þar sem þeir áttu sér	Rauðhöfði
eitt sinn í glaðasólskini séð mann á gangi í hvítum nærbuxum austur á	Huldufólk í Hjörtsey
biður hana þar þó eigi orð á gjöra. Sigþrúður heitir því. Síðan fylgir	Huldufólk í Vökuhól
áður látið. Þá heyrði hún sagt á glugga fjóssins: Ló, ló, mín Lappa,	Ló, ló, mín Lappa
þar sá hún, að kona lá á gólfi og hafði hljóð nokkur og	Álfkona í barnsnauð
stúlka fór höndum um konuna, er á gólfi lá, eftir því er við	Álfkona í barnsnauð
Þar sér hún, að kona liggur á gólfi og er mjög þunglega haldin.	Sýslumannskonan í Burstarfelli
hana bjarga konu sinni sem liggi á gólfi og muni deyja nema hún	Sýslumannskonan í Burstarfelli
hólinn. Þar sér hún konu liggja á gólfi, og getur eigi fætt. Sigþrúður	Huldufólk í Vökuhól
að gullinu; en missti það loksins á gólfið. Var sauðamaður þar nær staddur;	Hildur álfadrottning
til, náði hringnum, er hann féll á gólfið, stakk honum á sig og	Hildur álfadrottning
húsfreyja liggja bæði dauð í faðmlögum á gólfinu og höfðu þau sprungið af	Selmatseljan
veðri skammt frá bænum, mig minnir á góu, seint á degi. Sá ég	Sagnir Eiríks frá Brúnum
t. a. m. um steina tvo á grandanum milli Brekku og Lambhúsa á	Steinarnir á Álftanesi
er. Einu sinni kom Skúli hreppstjóri á Grund Þorvarðsson prests, nú að Prestsbakka	Huldufólk í Steinahelli
Nú em eg svo gamall sem á grönum má sjá, átján barna faðir	18 barna faðir í álfheimum
þá muntu fá að reyna umbreytingu á gæfu þinni. Stúlkan þorði ekki annað	Álfkona í barnsnauð
hjá heimamönnum, og studdist hann fram á göngustaf og var tilsýndar sem hann	Huldumaður með poka
og bað mig að fylgja sér á götu. Ég gjörði svo, en hún	Kötludraumur
var Úlfsson. Þá bjó sá bóndi á Hafragili er Þorsteinn er nefndur Þórðarson;	Huldufólk í Vökuhól
ein Sigþrúður að nafni. Í túninu á Hafragili er sá hóll er Vökuhóll	Huldufólk í Vökuhól
er hann hafði náð um nóttina á hallargólfinu í álfheimum, og segir: Þó	Hildur álfadrottning
háttaði. Ekki gat hún sofnað, en á hana sé óviðkunnanlegur höfgi, svo að	Huldukonuhefndin
rúmi hennar og fer að einblína á hana, þó heldur raunalega. Ketilríði verður	Huldukonuhefndin
eigi einsömul og gekk húsbóndi hennar á hana með það þegar hún átti	Selmatseljan
fyrstu, annarri eða þriðju eftir það á hana var lagt. Það eina leyfði	Úlfhildur álfkona
kemur inn í eldhúsið með sveinbarn á handlegg sér, fagurt og frítt; lét	18 barna faðir í álfheimum
á hverjum fingri. Hún ber barn á handlegg sér, en við hina hlið	Úlfhildur álfkona
sinn á eintal og gekk fast á hann, bað hann segja sér, hvað	Huldukonuhefndin
slær hún út feldinum og stígur á hann. Vinnumaðurinn komst með naumindum upp	Hildur álfadrottning
í flæðarmálið og styðst svo fram á hann. Spyr hann þá dóttur sína,	Rauðhöfði
máttvana niður; reið þá allur flokkurinn á hann ofan, og lá hann þar	Tungustapi
til óttusöngs að Tungu, gekk fram á hann þar í brekkunum, sem hann	Tungustapi
að ekki mundi liggja svo mikið á. Hann var sonur og fyrirvinna ekkju	Rauðhöfði
á krossgötunum og horfa í egg á hárbeittri exi og mæla ekki orð	Hættir huldufólks
komið til (Steina) kirkju fyrir dag á hátíðum og byrjað að hringja og	Sagnir Eiríks frá Brúnum
mikla þoku, þegar hann kom norður á heiðarnar, svo hann villtist. Gjörði þá	Kaupamaðurinn
austur yfir fljót og upp þar á heiði, því þar var þá allgóð	Álfkona reidd yfir á
lægi í Presthólunum sem eru norðanhallt á heiðinni og kunnugir menn þekkja deili	Álfarnir í Snartartungu
hún væri kyr við grösin upp á heiðinni. Þegar hinni sendu stúlku þannig	Álfkona reidd yfir á
hennar. Hún hafði öll ráð innanstokks á heimilinu, og fóru henni flestir hlutir	Hildur álfadrottning
verður hún því mjög fegin. Öllum á heimilinu líkaði vel við Úlfhildi því	Úlfhildur álfkona
því sólskin var glatt, en fólkið á heimilinu var heima að þurrka hey,	Álfar á Ásmundarnesi
Þá er huldufólkið líka dálítið upp á heiminn sem menn kalla; að því	Hættir huldufólks
tíðkast. Þá kom hann að Pétursey á heimleiðinni nokkuð kenndur. Þá sagði hann	Sagnir frá Pétursey
gjörðist munkur og gekk í klaustur á Helgafelli. Varð hann svo lærður maður,	Tungustapi
sinn drengur sem hafði þann starfa á hendi að reka kýr þaðan og	Faðir minn átti fagurt land
sér til svo að ljósið skein á hendurnar; sáum við þær bæði, heldur	Hver á hérna höndur?
það að tala; augnaráð stúlkunnar hvílir á henni eins og eitthvert heljarfarg, sem	Huldukonuhefndin
mjög hryggir, er þeir sáu ferðasnið á henni. Sauðamaður hafði veitt því eftirtekt,	Hildur álfadrottning
í bráðæði bítur hann í hrygginn á henni svo fast, að blóð sprakk	Ló, ló, mín Lappa
í því datt hnoðað úr hendinni á henni, sem hún var að prjóna	Selmatseljan
móður minni, hliðsmeð fyrir framan knén á henni, um vökuna. Valgerður Guðbrandsdóttir bræðrunga	Hver á hérna höndur?
eftir hnykli sem lá við bakið á henni við gaflhlaðið. Þar öðrumegin bitans	Hver á hérna höndur?
hann þá saman tjaldið og leggur á hestana. En þegar hann tók upp	Kaupamaðurinn
bak aftur, því hitt sat allt á hestbökum á meðan á þessu stóð,	Fjalgerður
kallaði og þá skyldi sækja hana á hesti. Nú þegar þessi stúlka sást	Álfkona reidd yfir á
eins og við og flytti heim á hestum og mjög lík væri öll	Sagnir Eiríks frá Brúnum
í kerrum, en mikið farteski var á hestunum. Guðmundi kom ekki til hugar	Flutningur álfa og helgihald
Þá segir móður mín glaðlega: Hver á hérna höndur? því hún hélt fyrst	Hver á hérna höndur?
konan hann og átti síðan. HVER Á HÉRNA HÖNDUR? Þegar ég var hér	Hver á hérna höndur?
hana burtfarar. Þegar konungur sá ferðasnið á Hildi og hún vildi ekki kyrr	Hildur álfadrottning
hún nú að lýsa og leita á himninum. Var þá drengur hræddur um	Að hverjum andskotanum ertu að leita?
verið veturinn áður. Gekk hann þá á hina selmennina og spurði þá hvort	Selmatseljan
og um morguninn og að hann á hinn bóginn áleit þetta óþarfa varúð	Huldukonuhefndin
náð úr henni. En um kvöldið á hinum örðum degi, er kýrin hafði	Ló, ló, mín Lappa
þessu og þótti konan ekki vera á hjarni með amboð. Á föstudagskvöldið fór	Kaupamaðurinn
hún þá úr eldhúsinu og stóð á hleri þar, sem hún sá gegnum	18 barna faðir í álfheimum
með klettum nokkrum. Komst hann þó á hlið við það; en ei gat	Flutningur álfa og helgihald
grjótgarði, og var þar lítið hlið á honum, og voru tvær kýrnar komnar	Sagnir Eiríks frá Brúnum
af, og bar svo ei meira á honum. HULDUKONUHEFNDIN Innan til í N . .	Flutningur álfa og helgihald
bænum. Ketilríður hafði samt vakandi auga á honum, þótt lítið bæri á, og	Huldukonuhefndin
dóu. Lá þó alls enginn grunur á honum né öðrum heimamönnum hans, að	Hildur álfadrottning
að rúmi sauðamanns og hefur höndur á honum. Finnur hann þá, að smalamaður	Hildur álfadrottning
í maður í silkiklæðum; Alvör tók á honum, vakti hann og nefndi hann	Kötludraumur
stapinn var, því kirkjan stóð þá á hólbarði einu hátt uppi í túninu,	Tungustapi
eftir, þangað til hann kom fram á Hólmsberg, sem er fyrir vestan Keflavík,	Rauðhöfði
mundu ekki vera kostverri en vatnsgrauturinn á Hólmum. Ekki vildi hann segja þeim	Álfakóngurinn í Seley
lá hökullinn, og var hann brúkaður á Hólmum lengi eftir það. Alla undraði	Álfakóngurinn í Seley
inn undir dranganum, kom hún auga á hrúku einhverja. Það var Helga, er	Huldukonuhefndin
Þá bjó gamall prestur í Saurbæ á Hvalfjarðarströnd; hann var blindur, en þó	Rauðhöfði
einn góðan veðurdag, þegar messað var á Hvalsnesi, varð sá atburður, sem alla	Rauðhöfði
hálfdimmu og lifði til kl. 1112 á hverju kvöldi og gat ekki verið	Sagnir Eiríks frá Brúnum
honum nálægri, og fært svo prestinum á hverju hausti afgjald af jörðunni. Eitt	Möðrudalspresturinn
í fjósið og gefur konan henni á hverju máli. Nú sér konan að	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
konan allan veturinn nýmjólk í askinn á hverju kvöldi (eða hverju máli) og	Endurgoldin mjólk
höllinni íklædd drottningarskrúða og hefur gullhring á hverjum fingri. Hún ber barn á	Úlfhildur álfkona
meiri og sem tvö höfuð væri á hverri skepnu, og kvaðst hann allan	Hildur álfadrottning
á fæðingatímum þeirra, enda látið mjólk á hvorju kvöldi í könnur sem ósýnilega	Hættir huldufólks
með vinnumanni þar sem hvorfið hafi á hvorjum jólum og hafi þeir farið	Hættir huldufólks
heima á bænum hvyrfi oftast eitthvað á hvurju ári. Og einu sinni er	Álfarnir í Snartartungu
segja að hún fann þá breytingu á hægra auga sínu, sem hún hafði	Sýslumannskonan í Burstarfelli
einhverja. Það var Helga, er sat á hækjum sínum í fjöruborðinu; hún var	Huldukonuhefndin
hét maður; hann bjó á Þrastastöðum á Höfðaströnd í Skagafirði. Hann þótti nokkuð	Þórður á Þrastarstöðum
hann sitja konunglegan mann með kórónu á höfði sér og sinn kvenmann til	Álfakóngurinn í Seley
bónda. Báðir höfðu þeir síða hetti á höfði svo óglöggt sást í andlit	Selmatseljan
hlið hennar gengur maður með kórónu á höfði og klæddur konungsskrúða; ímyndar vinnumaður	Úlfhildur álfkona
hafði haft rauða húfu eða hettu á höfðinu, þegar hann brást í hvalslíkið.	Rauðhöfði
Halllandsklett andspænis Akureyri hinumegin (austan megin) á höfninni. Þar lágu huldufólksskipin jafnhliða skipum	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
í konunglegan skrúða og dregið gull á hönd henni. Sauðamaður fylgdi múganum til	Hildur álfadrottning
hóf upp blessunarorðin yfir söfnuðinum, brast á í einni svipan stormbylur af vestri,	Tungustapi
kallaður er Hafurshóll, og háir klettar á. Í einum þeira sást ljós alla	Sagnir Eiríks frá Brúnum
en aðrir menn. ÁLFKONA REIDD YFIR Á Í Bárðardal fyrir hér um 2030	Álfkona reidd yfir á
KÚASMALINN Einu sinni var kerling nokkur á Ísafirði. Hún sagði frá því að	Kúasmalinn
er þeir voru skammt komnir út á ísinn sáu þeir hóp manna koma	Álfarnir í Kaldbaksvík
koma móti sér af rifinu út á ísinn og sögðu þeir hvur við	Álfarnir í Kaldbaksvík
þá, sem enn er sums staðar á Íslandi, að þeir sem ætla sér	Selmatseljan
fjallagrasa (er mjög hefur tíðkað verið á Íslandi). Lá þá leið þess um	Álfarnir í Snartartungu
sín skæði lætur hún vera ógjörð. Á jóladaginn fara allir til kirkju nema	Úlfhildur álfkona
skæði vinnumannanna, en ekki sín skæði. Á jóladaginn fara allir til kirkju nema	Úlfhildur álfkona
yrði hún að fara til kirkju á jóladaginn því hún kvaðst hafa mætt	Úlfhildur álfkona
fundust jafnan dauðir í rúmi sínu á jóladagsmorguninn. Á þeim tímum var það	Hildur álfadrottning
sinni á Staðarhóli í Saurbæ að á jólaföstunni vantaði tvær ær frá fénu	Ærnar frá Staðarhóli
maður kæmist með henni til álfheima á jólanótt, þeirri fyrstu, annarri eða þriðju	Úlfhildur álfkona
Fljótsdal að fólk fór til kirkju á jólanótt, en ein stúlka var heima	Fjalgerður
hér á landi, að messað var á jólanóttina, og þótti ekki minna hátíðabrigði	Hildur álfadrottning
sauðamenn bónda höfðu allir orðið bráðkvaddir á jólanóttina, fór þetta að verða héraðsfleygt,	Hildur álfadrottning
vera. Leið svo veturinn til jóla. Á jólanóttina kemur hin fagra mær til	Álfakóngurinn í Seley
nema Úlfhildur er ein heima. En á jólanóttina þóttist annar vinnumaðurinn hafa orðið	Úlfhildur álfkona
eyddi því. Þegar allir eru háttaðir á jólanóttina, en vinnumaður sá vakandi sem	Úlfhildur álfkona
sumir í vötnin og þá sumir á jörðina, og eru þeir misjafnir. Sumir	Álfur og Alvör
sé í. Eitt vor þegar smalinn á Kallstöðum sem var kvenmaður fór að	Karlsstaðahvammur
veðri, og er hann kom fram á kampinn, sá hann, að skip var	Sagnir Eiríks frá Brúnum
menn þóktust oft sjá færa lestar á kaupstaðaferðum á sumrum, fara með líkfylgdir	Hættir huldufólks
Úlfhildur kvaðst aftur hafa lagt það á kerlingu að hún skyldi deyja ef	Úlfhildur álfkona
og svo það, að það sat á kerrum. Hann vildi finna fólkið og	Flutningur álfa og helgihald
risið. Þegar stúlkan hefur horft svona á Ketilríði nokkra stund, mælir hún vísu	Huldukonuhefndin
við bæinn. Voru þá þrjú fingraför á kinn hans. En er hann var	Selmatseljan
selinu; klút hafði hún breitt ofan á kinnina á sér. Hún var á	Látraselið
að honum fannst kalt vatn drjúpa á kinnvanga sér. Var þá dagur kominn	Flutningur álfa og helgihald
verið í Odda, sótti stúlka þvotta á kirkjugarð um kvöld; en þá hún	Álfkona í barnsnauð
ekkann líða ofan til sjávar, en á kirkjugarðinum lá hökullinn, og var hann	Álfakóngurinn í Seley
er þeir tónuðu blessunarorðin, því dyr á kirkjum álfa snúa gagnstætt dyrum á	Tungustapi
á kirkjum álfa snúa gagnstætt dyrum á kirkjum mennskra manna (nl. til austurs).	Tungustapi
altarisklæði við kirkju þá sem Burstarfell á kirkjusókn að. En frá sýslumannskonunni er	Sýslumannskonan í Burstarfelli
þær er hún leitar að, bundnar á klafa. Kerling rekur þær út og	Kúasmalinn
hér um bil fyrir sjö árum á Kleifum í Kaldbaksvík að tveir menn	Álfarnir í Kaldbaksvík
hól einum, er var þar úti á klettunum fyrir ofan gjá eina, er	Flutningur álfa og helgihald
há og mikil vexti, stóð uppi á klettunum; hafði það þau áhrif á	Huldukonuhefndin
tjaldið. Þessi Kristín er nú kona á Klúku við Bjarnarfjörð. ÆRNAR FRÁ STAÐARHÓLI	Álfarnir í Snartartungu
sig hefði borið. Már gekk þá á konu sína um þetta í tómi	Kötludraumur
eldri: Ekki má því mein er á, kross er undir og ofan á,	tökum á, tökum á
ársbyrjunina á nýársnótt. Þegar menn sitja á krossgötum þá koma álfar úr öllum	Krossgötur
að skaðlausu. Þá átti að liggja á krossgötunum og horfa í egg á	Hættir huldufólks
og sitja þeir þar langt fram á kvöld; fylgir hann honum síðan til	Möðrudalspresturinn
í hvoru lagi. Líður nú fram á kvöldið, til þess að sauðamaður kemur	Hildur álfadrottning
reka ærnar á degi hverjum, en á kvöldin komu þær með tölu heim	Guðmundur á Aðalbóli
Vestmannaeyjum var einu sinni á ferð á kvöldtíma með Solveigu dóttur sinni, nú	Huldufólk í Steinahelli
fólk ef á ferð var seint á kvöldum eða væri það lengur burt	Álfar á Ásmundarnesi
þar hjá þegar hann vantaði keyri á kýrnar. Líður nú fram sumarið og	Faðir minn átti fagurt land
bað hann þá að flytja sig á land, og gjörðu þeir það fúslega.	Rauðhöfði
til hans auk heldur að koma á land til hans. Þó varð það	Álfakóngurinn í Seley
það um síðir, að formaðurinn fór á land og spyr, hvort hann sé	Álfakóngurinn í Seley
þeim tímum var það lenska hér á landi, að messað var á jólanóttina,	Hildur álfadrottning
og hafði slíkur aldrei sést hér á landi og þó víðar væri leitað.	Þórður á Þrastarstöðum
ég geti ekki rakað ljána upp á laugardaginn. Þetta þótti honum góður kostur	Kaupamaðurinn
áður: Líður svo veturinn til páska. Á laugardaginn fyrir páska kemur hún til	Álfakóngurinn í Seley
að hreinsa á túni; það var á laugardagsnótt; veður var gott. Hún hreinsaði	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
Bóndi kvaðst ekki taka nokkurn mann á laun við konu sína og kvaðst	Selmatseljan
nokkrar kindur og leituðu þeirra út á Látrabjarg. Mikil þoka var á um	Látraselið
LÁTRASELIÐ Einhverju sinni bar svo við á Látrum í Rauðasandshrepp í Barðastrandarsýslu að	Látraselið
í dröngum. Ketilríði hugnaðist lítt, þegar á leið, atferli þetta, og einn góðan	Huldukonuhefndin
hann mátti út í myrkrið heim á leið og heyrir álfareiðina, þysið og	Tungustapi
kindunum og héldu með þær heim á leið, en töluðu um að koma	Látraselið
svo til að hóll einn var á leiðinni. Þær halda þá neðan til	Huldufólk í Hjörtsey
kalla sig út til að horfa á leikinn. Skyldi hann þá ekki hafa	Álfakóngurinn í Seley
gæti tilefni til að ætla Ólaf á lífi. Nú er það eins og	Sagnir frá Pétursey
með eftir hann, því það standi á lífi sínu, ef hún geti ekki	Álfakóngurinn í Seley
að hinir skrýddu menn hófu Svein á loft, og hvarf hann upp um	Tungustapi
þokunni og albjart. Sól var hátt á lofti. Varð þá manninum fyrst fyrir	Kaupamaðurinn
en hún veit ekkert hver hann á. Lætur þá konan nýmjólk í askinn	Endurgoldin mjólk
leitað. En þegar dagur rennur þá á maður að standa upp og segja:	Krossgötur
og var hann spurður að því á marga vegu, hvernig hann hefði lifað	Álfakóngurinn í Seley
eyrarnar í kring; gekk oft mikið á með kall og háreysti kringum Tungustapa	Tungustapi
og fer út í móti henni. Á meðal þeirra er einn maður, er	Hildur álfadrottning
kirkjuna var fjöldi fólks og þar á meðal Melabergsmaðurinn. En þegar fólkið kom	Rauðhöfði
þvo mjólkurtrogin. Skildi hún barnið eftir á meðan í bæjardyrunum, og segir ekki	18 barna faðir í álfheimum
sitt og fer að borða. En á meðan hann er að því, kemur	Kaupamaðurinn
Bauðst þá einn til að fara, á meðan hinir bæru ofan skreiðina. Hann	Álfakóngurinn í Seley
því hitt sat allt á hestbökum á meðan á þessu stóð, og reið	Fjalgerður
pilturinn inn, en stúlkan beið hans á meðan í dyrunum. Gáir hann fyrst	Látraselið
að nú hafi það komið upp á Melabergi eftir móður mannsins, að hann	Rauðhöfði
um leið og hann gekk um á Melabergi frá kirkjunni seinast, en sumir	Rauðhöfði
og skilur hann af þessu, að á messu muni standa hjá álfum í	Tungustapi
skilyrði, að enginn opnaði kirkjuna, meðan á messu stæði, og sagði þar á	Tungustapi
ánauð þeirri, er tengdamóðir mín hefur á mig lagt, og hef ég orðið	Hildur álfadrottning
vinna öll þau ódæmi, er hún á mig lagði. Hefur þá Hildur drottning	Hildur álfadrottning
sjást mega endrum og sinnum. En á mig lagði hún það, að ég	Hildur álfadrottning
fara, þangað til óhæfa þessi sannaðist á mig og ég yrði drepin, nema	Hildur álfadrottning
það talað, því svo var langt á milli; líka fór að koma í	Flutningur álfa og helgihald
höfgi, svo að hún var rétt á milli svefns og vöku. Eftir nokkra	Huldukonuhefndin
að leggja. Hitt var heldur, sem á milli bar, að þeir urðu þar	Hildur álfadrottning
skyldi þó hafa liðið langur tími á milli og fötin verið rifin og	Sagnir frá Pétursey
og sat yfir henni og skildi á milli, laugaði barnið og reifaði. En	Selmatseljan
því ef maður hleypur af ásetningi á milli þeirra með gáska og hlátri	Steinarnir á Álftanesi
steinunum því hefði Steindór ekki hlaupið á milli þeirra, þá hefði hann ekki	Steinarnir á Álftanesi
annast um matseld með henni. Þess á millum sátu þær og prjónuðu eða	Selmatseljan
til vissu. FÓÐRUÐ KÝR FYRIR HULDUFÓLK Á Minnibrekku í Fljótum bjó kona ein;	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
gjöra, aðrir fremur, og er það á misjafnri tröppu. Því heita þeir: loftandar,	Álfur og Alvör
heim komin, setur hún höldupott lítinn á mitt eldhúsgólf; síðan tekur hún sköft	18 barna faðir í álfheimum
kálfurinn uppi í básnum hjá henni á morgnana, og hankaðist þá kúnum aldrei	Sagnir Eiríks frá Brúnum
sólaruppkomu, en sól rann þar snemma á morgnana því bærinn stendur hátt. Þá	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
burt, ef hún getur náð þér á morgun. Þú skalt því ganga í	Kaupamaðurinn
um, en hún sé sú, að á morgun yrði haldinn dans og þá	Álfakóngurinn í Seley
hans og segir við hann, að á morgun fari hún með föður sínum	Álfakóngurinn í Seley
hann nú að vera ekki forvitinn á morgun, þó honum finnist mikið um	Álfakóngurinn í Seley
hann, að það sé sumardagurinn fyrsti á morgun og þá komi menn úr	Álfakóngurinn í Seley
inn með vörupoka þinn. Skal ég á morgun versla við þig, og mun	Þórður á Þrastarstöðum
mesti gæfumaður héðan í frá, og á morgun skaltu ganga ofan að vatninu;	Úlfhildur álfkona
það fer að blása lítið eitt á móti; seinkaði það ekki alllítið förinni,	Huldukonuhefndin
kæmi, vegna þess að hann var á móti þeim og hvessti heldur, er	Huldukonuhefndin
báturinn fórst. Þau höfðu haft hann á móti allan daginn, og svo hafði	Huldukonuhefndin
skipverjar komu að eyjunni, gengur hann á móti þeim. En þegar þeir sjá	Álfakóngurinn í Seley
mönnum að fyrra bragði; hinir þar á móti vinna mörgum manni tjón. Góðu	Steinarnir á Álftanesi
hún sagði rák þessa komna nærri á móts við þau, biður prestur hana	Rauðhöfði
gjörir hún það. Var röstin jafnan á móts við þau, og gekk það,	Rauðhöfði
fyrir ofan. Þegar hún er komin á móts við kletta þessa heyrir hún	Kúasmalinn
hann léttan. En er hann kom á móts við steininn fyrir framan hellisdyrnar	Huldufólk í Steinahelli
Á fyrri dögum var prestur nokkur á Möðrudal á fjalli, er bróður átt	Möðrudalspresturinn
hún lýkur upp fjósdyrunum koma hildirnar á nasir henni og snýr hún aftur	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
nefndur sem liggur í sjó fram á nesi því er liggur milli Berufjarðar	Hættir huldufólks
var þar þannin ástatt að unglingur á níunda árinu var vanur að reka	Álfar á Ásmundarnesi
loft, en þessa sömu nótt brast á norðanstórbylur með sortahríð. Leist nú bónda	Ærnar frá Staðarhóli
vakti hún yfir því allajafna langt á nótt fram, svo að kirkjufólkið var	Hildur álfadrottning
því vakandi. Þegar langt er liðið á nótt, heyrir hann, að kirkjufólkið kemur;	Hildur álfadrottning
leitað var. Þegar langt var liðið á nótt fram, fór Hildur drottning að	Hildur álfadrottning
draumsins. Og er langt er liðið á nótt vaknar hún loksins og varpar	Sýslumannskonan í Burstarfelli
farið þangað. Nú var komið fram á nótt þegar hún leggur á stað	Kúasmalinn
kú um burð. Ef kýr bar á nóttu, sem oft var, þá var	Sagnir Eiríks frá Brúnum
og fólk hélst þar ekki við á nóttunni í dimmunni fyrir ýmislegu, er	Sagnir Eiríks frá Brúnum
enginn lést þar vita nein deili á. Nú kemur prestur út úr kirkjunni;	Rauðhöfði
á Arnarstapa plássbóndi, vildi svo til á nýársdagskvöldi einu, að þrennt eða fernt	Flutningur álfa og helgihald
15 jólanætur. Síðar færðu menn ársbyrjunina á nýársnótt. Þegar menn sitja á krossgötum	Krossgötur
nýári, að ekkert bar til tíðinda. Á nýársnótt kom hún til hans og	Álfakóngurinn í Seley
fé úr túni og fer fram á nærfötunum. Þegar hún kemur í bæjardyrnar	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
eigi sjái sól á degi, sól á næsta degi. Þusti þá flokkurinn milli	Tungustapi
auga á honum, þótt lítið bæri á, og einu sinni, er hún sá	Huldukonuhefndin
þeim stað, sem ljósið skein óglöggt á, og þótti hann vera mjög dapurlegur	Sagnir frá Pétursey
með sortahríð. Leist nú bónda illa á og taldi ær sínar tapaðar því	Ærnar frá Staðarhóli
er sagði: Hvað ertu að horfa á? Og þá leit ég til hans.	Sagnir Eiríks frá Brúnum
en hún að raka, og glampaði á orfið og hrífuna því sólskin var	Álfar á Ásmundarnesi
að þá var alsiða að sitja á palli í fjósum, en sofa þó	Sagnir frá Pétursey
Svein son sinn að syngja messu á páskadag sjálfan og skipaði að bera	Tungustapi
sér, þá liggi líf sitt við. Á páskadagsmorguninn kemur hún til hans og	Álfakóngurinn í Seley
í fötin í dauðans ofboði, kallaði á pilt, sem var heima fyrir, og	Huldukonuhefndin
en þegar mönnum aftur var litið á prest, var hann hniginn niður og	Tungustapi
heldur var felmtur í þeim. KARLSSTAÐAHVAMMUR Á Rafnseyrarhlíð í Ísafjarðarsýslu er hvammur nokkur	Karlsstaðahvammur
til tíðinda. Selmenn höfðu sterkar gætur á ráðskonunni og létu hana aldrei eina.	Selmatseljan
í vinstri lófa; síðan tekur hann á rás eftir henni, og fór hann	Hildur álfadrottning
konu, að hann tók undir eins á rás frá kirkjunni og heim til	Rauðhöfði
menn lágu til vers í Seley á Reyðarfirði. Þá bar það til, þegar	Álfakóngurinn í Seley
hann var höfðingi mikill og bjó á Reykhólum vestra. Hann átti konu þá,	Kötludraumur
REYNI Einu sinni bjó maður nokkur á Reyni í Mýrdal. Átti hann að	Kirkjusmiðurinn á Reyni
við, hvorki fyrr né síðar. KIRKJUSMIÐURINN Á REYNI Einu sinni bjó maður nokkur	Kirkjusmiðurinn á Reyni
á messu stæði, og sagði þar á riði líf sitt. Þótti mönnum þetta	Tungustapi
þú skalt fyrir sjá því þar á ríður líf mitt og þitt með	Selmatseljan
Það var líka nokkrum árum síðar á sama bæ að unglingsstúlka fór þar	Álfar á Ásmundarnesi
Arnarfjarðardölum. Þær láta vettlinginn og brýnið á sama steininn og ætla nú að	Karlsstaðahvammur
ég sagt hafa, svo hún varð á samri stundu alheil allra meina. Upp	Selmatseljan
bóndi ekki geta lagt það lengur á samvisku sína að ráða til sín	Hildur álfadrottning
Nú þegar sandfólkið frá Pétursey kom á sandinn, sagði það þau tíðindi, að	Sagnir frá Pétursey
mér í álfheima og gæti eftir á sannað, að hann hefði þangað komið	Hildur álfadrottning
í Fljótsdal. Eina nótt um vorið á sauðburði dreymir Guðmund að þessi sami	Guðmundur á Aðalbóli
og embætta í dögun og byrjað á sálminum: Dagur, er dýrka ber o.	Sagnir Eiríks frá Brúnum
eða ósiðsemi þá hlekkist þeim eitthvað á sem það gjörði eða hann deyr	Steinarnir á Álftanesi
yfir til frændfólks síns sem búi á Sexhólagili; það er fyrir framan Stóruvelli.	Álfkona reidd yfir á
hann þá hulinhjálmsstein, er hann bar á sér, og heldur honum í vinstri	Hildur álfadrottning
oftar sjást sökum óskapa þeirra, er á sér lægju, og að manndráp þau,	Hildur álfadrottning
til rekkju, hefur hann engan andvara á sér framar; sofnar hann þá fast	Hildur álfadrottning
fremur fljót á fæti og létt á sér. Það sáu menn og þegar	Selmatseljan
eiga hann því hann hafði almenningslof á sér og var góðra manna. Hann	Selmatseljan
hún bar smyrsl í hægra augað á sér. ÞÓRÐUR Á ÞRASTASTÖÐUM Þórður hét	Sýslumannskonan í Burstarfelli
ekki þurfa þess með og lætur á sér heyra að hann helzt vilji	Úlfhildur álfkona
hafði hún breitt ofan á kinnina á sér. Hún var á bláum vaðmálsfötum	Látraselið
hann féll á gólfið, stakk honum á sig og geymdi vandlega, og varð	Hildur álfadrottning
sem leið lá. Síðan stakk hann á sig hulinhjálmssteininum, lét á sig beislið	Hildur álfadrottning
stakk hann á sig hulinhjálmssteininum, lét á sig beislið og beið svo þess,	Hildur álfadrottning
getið, að hann léti það lengi á sig fá, en samt sló hann	Kaupamaðurinn
henni söguna og setti hana vel á sig. Fór svo fram um hríð	Selmatseljan
kerlingu, en hún hafi lagt það á sig að hún skyldi alltaf mega	Úlfhildur álfkona
steininn, en hinn var að binda á sig skóinn hálflotinn og studdi bakhlutanum	Álfar á Ásmundarnesi
gekk hún inn og vildi taka á sig náðir og hafði þegar klæðst	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
koma aftur og setja nú vel á sig steininn. En þegar þær koma	Karlsstaðahvammur
til Helgafells og bað hann koma á sinn fund. Sveinn brá við skjótt,	Tungustapi
hafi verið á þá komið. Upp á síðkastið fór hann að halda til	Rauðhöfði
Grund Þorvarðsson prests, nú að Prestsbakka á Síðu, þá verandi í Holti hjá	Huldufólk í Steinahelli
fyrir það fundust ærnar með lömbum á sínum tíma og báru um vorið	Ær fá við álfahrútum
og fer nú runnurinn að láta á sjá uns hann eyðileggur hann með	Faðir minn átti fagurt land
að fara þá til kirkju en á sjálfan jóladaginn. En af fjallbæjum, þaðan	Hildur álfadrottning
segir svo, að hún gekk fram á sjávarklappir og rakti þar í sundur	Hildur álfadrottning
ýmsir menn hafi séð mörg skip á sjó einstöku sinnum fram af Eyvindarhólum,	Sagnir Eiríks frá Brúnum
Eyvindarhólum, þó ekki væri mennskir menn á sjó. En víst er um það,	Sagnir Eiríks frá Brúnum
var vertíðin yfirstandandi, var almennt róið á sjó, bæði frá Pétursey og öðrum	Sagnir frá Pétursey
og skipum, svo engum var óhætt á sjó milli Reykjaness og Akraness. Var	Rauðhöfði
hrökk það í ótal stykkjum fram á sjóinn. Heldur kerling nú áfram til	Kúasmalinn
af hendi við hann einkason sinn á sjötta ári. Þessu keyptu þeir. Tók	Kirkjusmiðurinn á Reyni
og er nú bóndi á Ballará á Skarðsströnd) sem hann elti lítið eitt.	Álfarnir í Snartartungu
finna þar fuglþúfur tvær við endann á skála mínum, og verða það féþúfur	Kötludraumur
ei að sér hæða, Steindór drukknaði á Skerjafirði stuttu eftir. Við þetta minnkaði	Steinarnir á Álftanesi
skreiðinni á skipið. Fóru allir út á skip og bíða eftir manninum, og	Álfakóngurinn í Seley
var orðið ófært að ná honum á skip fyrir brimi; kölluðu þeir þá	Álfakóngurinn í Seley
þeim neitt meira; fór hann þá á skip til þeirra, og reru þeir	Álfakóngurinn í Seley
til sumarið eftir. Þá fóru Nesjamenn á skipi út í Geirfuglasker, eins og	Rauðhöfði
að þeir fá naumast komið skreiðinni á skipið. Fóru allir út á skip	Álfakóngurinn í Seley
sjá, að ung stúlka fölleit kemur á skjáinn yfir rúmi hennar og fer	Huldukonuhefndin
fundið bein hans niður af dyrum á skúta þeim, sem hundarnir hefðu síðast	Sagnir frá Pétursey
Eitt sumar þegar mjög var liðið á slátt komu tveir menn, annar stærri	Selmatseljan
að verða bjartari. Loksins koma þau á slétta og fagra völlu; voru þeir	Úlfhildur álfkona
að leika sér í kringum fjárhúsin á sléttu hólunum sem þar eru bar	Álfarnir í Snartartungu
að stórum steini er þar stendur á sléttum mel einstakur og er kallaður	Álfar á Ásmundarnesi
allfjarri og kvaðst engan hug leggja á slíkt og sér þætti vel sem	Selmatseljan
Kristín heitir ásamt öðru fólki vestur á Snartartunguheiði til að afla sér fjallagrasa	Álfarnir í Snartartungu
á faldi, sveltupiltar söltum veltast byltum, á sólarbóli róla í njólu gjólu; öflgir	Huldukonuhefndin
gæta vel veðurs og fara árla á stað; en þetta hafi nú brugðist	Huldukonuhefndin
að taka hesta sína og búast á stað. Tekur hann þá saman tjaldið	Kaupamaðurinn
um veturinn og býr sig árdegis á stað morguninn eftir, og er hann	Álfakóngurinn í Seley
mæltu fór Þórður að búa sig á stað; var þá bjart veður. Kvaddi	Þórður á Þrastarstöðum
Þegar fólkið var farið fyrir tímakorni á stað, við það að vera komið	Fjalgerður
og tók til fótanna og hljóp á stað heim og sýndist henni kvenmaðurinn	Karlsstaðahvammur
Kerlingu þykir þetta illt og fer á stað aftur að leita og leitar	Kúasmalinn
fram á nótt þegar hún leggur á stað þangað, en mjög langt var	Kúasmalinn
Kerling rekur þær út og leggur á stað heim og var fólkið þá	Kúasmalinn
STAÐARHÓLI So bar við einu sinni á Staðarhóli í Saurbæ að á jólaföstunni	Ærnar frá Staðarhóli
glöð mjög og segir frá hvernig á standi fyrir sér. Hún kveðst vera	Úlfhildur álfkona
skyldi gjöra svo mikla háreysti þar á stapanum, en Arnór gjörði gabb að	Tungustapi
þá við eins og opnar dyr á stapanum, og lagði þaðan út ljóma	Tungustapi
slorugan vettling blautan og brýni þar á steini. Þær skoða þetta hvort tveggja	Karlsstaðahvammur
konan nýmjólk í askinn og setur á steininn, tók svo burtu lykilinn og	Endurgoldin mjólk
skammta. Sér hún að þá er á steininum fjögra marka askur sem hún	Endurgoldin mjólk
Viti maður ei af þessum álögum á steinunum þá sakar ei þó milli	Steinarnir á Álftanesi
Við þetta minnkaði nú ekki trúin á steinunum því hefði Steindór ekki hlaupið	Steinarnir á Álftanesi
úr höllinni, er hann sá, hvernig á stóð, og svo beina leið yfir	Hildur álfadrottning
hólnum sem hún vissi ekki hvernig á stóð og líka hafði henni stundum	Huldumaður með poka
flutti sig búferlum. 1819 var unglingspiltur á StóruÖkrum í Skagafirði, er Guðmundur hét	Flutningur álfa og helgihald
nú að dyrum og klappar upp á. Strax kemur fram í dyrnar maður	Þórður á Þrastarstöðum
ríður hún yfir fljótið og horfir á stúlkuna á bakkanum, en þegar hún	Álfkona reidd yfir á
kaupavinnu. Seinna meir reisti hann bú á Suðurnesjum og þótti jafnan hinn besti	Kaupamaðurinn
Í fornöld var það mjög tíðkað á Suðurnesjum að fara út í Geirfuglasker	Rauðhöfði
mjólka kúna, en engan sá hún. Á sumardagsmorguninn fyrsta var kýrin horfin, en	Fóðruð kýr fyrir huldufólk
í fyrramálið. Með það hvarf hún. Á sumardagsmorguninn fyrsta kom konan í fjósið;	Endurgoldin mjólk
úr askinum. Líður nú til sumarmála. Á sumardagsnóttina fyrstu dreymir konuna að til	Endurgoldin mjólk
prestur þar jafnan fé og kýr á sumrum, ráðskonu og smala. Þegar fósturdóttir	Selmatseljan
oft sjá færa lestar á kaupstaðaferðum á sumrum, fara með líkfylgdir og ekkjupersónan	Hættir huldufólks
þeir höfðu brúkað við þvílík tækifæri, á svo margt í búrinu sínu blessaður.	Hættir huldufólks
reiðilega og hrækir í hægra augað á sýslumannskonunni án þess að segja nokkuð.	Sýslumannskonan í Burstarfelli
sá? segir bóndi. Sauðamaður byrjar þar á sögunni, sem fyrr er sögð, er	Hildur álfadrottning
Síðan reyndi konan, og fór það á sömu leið, þar eð kýrin ólmaðist;	Ló, ló, mín Lappa
þar með, að bóndi hafði einnig á sömu stundu fallið liðinn fram af	Tungustapi
litlu þar á eftir er þau á sömu leikvöllum sínum voru að ýmsri	Álfarnir í Snartartungu
ákveðið, að hann skuli sækja hana á tilteknum tíma. Síðan situr Ketilríður í	Huldukonuhefndin
að sýna sér öll börn sín á tilteknum stað og láta þau vera	Tilorðning huldufólks
hún koma fram fyri auglit drottins á tilteknum stað og tíma. En er	Tilorðning huldufólks
ég hér tilfæra. Þegar ég var á tólfta ári, var ég á gangi	Sagnir Eiríks frá Brúnum
konan að nafni Ingibjörg að hreinsa á túni; það var á laugardagsnótt; veður	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
kvöldin komu þær með tölu heim á túnið allt sumarið. ÆR FÁ VIÐ	Guðmundur á Aðalbóli
fólk var allt að heyvinnu úti á túninu að kona kemur frá vatninu	Úlfhildur álfkona
með nautið, því það var von á tveimur mönnum þessa leið með naut	Álfarnir í Kaldbaksvík
alla sína ævi. TÖKUM Á, TÖKUM Á Tvær álfkonur fóru einu sinni heim	tökum á, tökum á
á, kross er undir og ofan á, tvævetlingur situr hjá og segir frá.	tökum á, tökum á
þegar að vöggunni og segir: Tökum á, tökum á Þá segir hin eldri:	tökum á, tökum á
til sýnis alla sína ævi. TÖKUM Á, TÖKUM Á Tvær álfkonur fóru einu	tökum á, tökum á
daginn, og svo hafði hann rokið á um kvöldið, er þau nálguðust land,	Huldukonuhefndin
út á Látrabjarg. Mikil þoka var á um daginn; þau fundu brátt nokkuð	Látraselið
því meir fram sem lengur leið á. Um vorið kom fóstri hennar aftur	Selmatseljan
Í þessum svifum flýtir vinnumaður sér á undan Úlfhildi heim og háttar, en	Úlfhildur álfkona
þetta og heim. Hún sér að á undan ríður kona heldur stórmannleg að	Fjalgerður
En um haustið fer að bera á undarlegum veikindum í drengnum, visnaði fyrst	Faðir minn átti fagurt land
Kváðu þá skipverjar gaman að ganga á utanverða eyjuna og vita, ef nokkuð	Álfakóngurinn í Seley
það er hann hafði fyrr roðið á úr bauknum, enda var hann henni	Huldufólk í Vökuhól
þeir tíu verið, auk þeirra er á var riðið. Þrjár konur höfðu riðið	Flutningur álfa og helgihald
hann kindurnar fram á dal, er á var beitt, þegar veður var bærilegt.	Flutningur álfa og helgihald
hafa fleiri brögð undir stakki en á var að sjá í mannheimum eða	Hildur álfadrottning
fallegan söng. Barnið sem Úlfhildur hélt á varð óspakt um messuna og hljóðaði;	Úlfhildur álfkona
fóru nú þessara orsaka vegna fram á vatnið til að komast fyrir rifuna,	Álfarnir í Kaldbaksvík
allt, en kaupmaður gekk með honum á veg og bað hann síðan vel	Þórður á Þrastarstöðum
sem var ból, brík eða hellir á vegi hans, að pikka þar inn	Sagnir frá Pétursey
sjá sig, ef hann gangi niður á vellina eftir henni. Tekur hann þá	Hildur álfadrottning
kirkjan var flutt úr stað, en á Vesturlandi gengur þessi saga um tilefni	Tungustapi
þér. Leið svo fram til sumarmála. Á vetrardagskvöldið síðasta kom hún til hans	Álfakóngurinn í Seley
Burstarfelli að fólk lagðist til svefns á vetrum áður en ljós var kveikt	Sýslumannskonan í Burstarfelli
er Tungustapi. Var það skemmtun þeirra á vetrum að renna sér eftir harðfenni	Tungustapi
dyrunum snjó eins og venja er á vetrum. Hefur bóndinn sjálfur sagt so	Ærnar frá Staðarhóli
svo mæltu um hríð. Þegar leið á veturinn þótti mönnum selráðskonan þykkna undir	Selmatseljan
kemur þangað sem hann átti von á vetursetumönnum og finnur þá í herbergi	Selmatseljan
kvaðst Ketilríður hafa lagt svo ríkt á við formanninn að gæta vel veðurs	Huldukonuhefndin
Rakar Úlfhildur þá ei minna en á við tvo meðalkvenmenn og þó í	Úlfhildur álfkona
varð sá atburður, sem alla kynjaði á. Við kirkjuna var fjöldi fólks og	Rauðhöfði
atburð þenna. En seinna kom fásinna á vinnumanninn. Prestur spurði hann, hvað til	Álfakóngurinn í Seley
er nefndur Þórðarson; með honum var á vist griðkona ein Sigþrúður að nafni.	Huldufólk í Vökuhól
er um sjötíu ár var fjármaður á Víkingavatni, staddur nærri björgum þessum, heyrir	Faðir minn átti fagurt land
af hafi með vörubirgðir handa því. Á vorin þegar fyrstu skip komu á	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
Hrafnagilssókn í Eyjafirði skammt frá Akureyri. Á vortíma var konan að nafni Ingibjörg	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
og stundum breiddi það ekki þó á væri brakandi þerrir. Tók sýslumannskonan eftir	Sýslumannskonan í Burstarfelli
og lá ungbarn í vöggunni. Ofan á vöggunni lá dýrindis ábreiða, sem enginn	Rauðhöfði
hann þá, hvort nokkur viti deili á vöggunni og barninu eða hver með	Rauðhöfði
menn sáu, að fögur kvenmannshönd var á vöggustokknum; allir urðu hissa, og horfir	Álfakóngurinn í Seley
öld (um 1760) að einvirki bjó á Vöglum í Hrafnagilssókn í Eyjafirði skammt	Huldukaupstaður hjá Halllandskletti
ljái. Síðan gekk hann út aftur á völlinn og stráði orfunum til og	Kaupamaðurinn
Una manninn, og svo komust þau á völlu nokkura græna. KAUPAMAÐURINN Einu sinni	Hildur álfadrottning
harðast. Þegar hann sækir lengra fram á völluna, sér hann höll mikla og	Hildur álfadrottning
eftir drukklanga stund. Þegar hún yrðir á það, hrín það og æpir illilegar	18 barna faðir í álfheimum
fjarri Ketilríði sjálfri að festa trúnað á það. Nú lagði Sæmundur einmitt tíðast	Huldukonuhefndin
gamla og predikanir því samboðnar. Kauptorg á það; eitt þeirra er tilgreint að	Hættir huldufólks
ég skyldi verða mannsbani hverja jólanótt á þann hátt, að ég skyldi leggja	Hildur álfadrottning
þessi álfaauður verður eftir og hann á þá maðurinn. En svari maður eður	Krossgötur
hann drap, eða tölu hafi verið á þá komið. Upp á síðkastið fór	Rauðhöfði
til en hann sér stapann opnast á þá hlið, sem að bænum snýr,	Tungustapi
hegóma þessum með skynsamlegum ástæðum. Maður á þá að gjöra svo marga heiðvirða	Hættir huldufólks
vöggunni og segir: Tökum á, tökum á Þá segir hin eldri: Ekki má	tökum á, tökum á
sagði henni frá, hvernig hefði staðið á, þegar hann hefði komið í fjósið,	Ló, ló, mín Lappa
undir morgun með því niðþoka var á. Þegar leitarmenn komu heim var matseljan	Selmatseljan
dauðir í rúmi sínu á jóladagsmorguninn. Á þeim tímum var það lenska hér	Hildur álfadrottning
Hann bjó fyrir og eftir 1800 á þeim bæ, er Pétursey heitir, í	Sagnir frá Pétursey
ég var ungur. Átti ég víða á þeim dyr, eru þar skápar fallegir.	Selmatseljan
en gátu ei glögglega séð tölu á þeim vegna þess hvað þeir gengu	Álfarnir í Kaldbaksvík
sitt til, en ekki hefur það á þeim séð; þeir lifa enn góðu	Steinarnir á Álftanesi
stúlka á ferð með annarri stúlku á þessari sömu hlíð skammt frá Kallstaðahvammi;	Karlsstaðahvammur
kirkju; og fólkið var ekkert hlessa á þessu, því það var þá í	Sagnir Eiríks frá Brúnum
og ljáabunka stóran. Furðaði hann sig á þessu og þótti konan ekki vera	Kaupamaðurinn
heldur en ekki að vita, hvernig á þessu öllu stæði. En maðurinn sagði	Rauðhöfði
hann vögguna og barnið og furðar á þessu öllu ekki síður en aðra.	Rauðhöfði
var yfirhöfuð íklædd hinum fegursta búningi. Á þessu graslendi miðju stóð fögur höll	Úlfhildur álfkona
sat allt á hestbökum á meðan á þessu stóð, og reið svo fólk	Fjalgerður
rellið, svo konan kunni ekkert lag á þessum háttaskiptum; það vex og ekki	18 barna faðir í álfheimum
en hún fer heim til sín. Á þessum komandi vetri andaðist kona prestsins,	Álfkona í barnsnauð
En um fengitímann bar ei neitt á þessum ám að þær sæjust blæsma.	Ær fá við álfahrútum
lögðu samt af að dansa mikið á þessum hólum eða kringum húsin. Þessi	Álfarnir í Snartartungu
farið af baki hestinum og horft á þetta stundarkorn og hugsað með sér:	Sagnir Eiríks frá Brúnum
sem enginn þekkti, hvað í var. Á þetta varð öllum starsýnt mjög, og	Rauðhöfði
bænum. Stúlka stendur úti og horfir á þetta og þykir undarlegt; svo ríður	Fjalgerður
ÞRASTASTÖÐUM Þórður hét maður; hann bjó á Þrastastöðum á Höfðaströnd í Skagafirði. Hann	Þórður á Þrastarstöðum
í hægra augað á sér. ÞÓRÐUR Á ÞRASTASTÖÐUM Þórður hét maður; hann bjó	Þórður á Þrastarstöðum
menn gengu þaðan yfir að Kaldbak á þrettándadagskvöld jóla og liggur þá leiðin	Álfarnir í Kaldbaksvík
og gætti bæjar með syni sínum á þriðja eða fjórða árinu. Sveinn þessi	18 barna faðir í álfheimum
og orðfögur. Hún kvaðst eiga heima á Þverá skammt héðan og bað mig	Kötludraumur
skuluð byggja ykkur nýjan bústað yfir á Þverá; muntu finna þar fuglþúfur tvær	Kötludraumur
og ámáttlegar en hún átti von á, því áður var barnið mesta spektarbarn,	18 barna faðir í álfheimum
sem líklegast. Nánar gætur voru hafðar á því, að Sæmundur kæmist ekki einsamall	Huldukonuhefndin
heill og hress og klæðist. Meðan á því stendur, spyr bóndi hann, hvort	Hildur álfadrottning
mér verði þó ekki gefin sök á því, sem mér varð ósjálfrátt, því	Hildur álfadrottning
sinn, þó hann gerði ekki orð á því, sem líka var eðlilegt, að	Sagnir frá Pétursey
svo inn að Hólmum. Flesta furðaði á því að sjá hann lifandi aftur	Álfakóngurinn í Seley
kyssa þá og biðja þá fyrirgefningar á því sem þeir hafi þá styggða.	Selmatseljan
og hún segir frá, hvörnin sem á því hefir staðið eða hvað sem	Huldufólk í Hjörtsey
heiðinni og kunnugir menn þekkja deili á, því það hefði oftast eitthvað horfið	Álfarnir í Snartartungu
og sagði hún frá því síðar á ævi sinni, hvernig báturinn fórst. Þau	Huldukonuhefndin
hann ei smakkað hafa jafngott vín á ævi sinni. Þar var skemmtan hin	Þórður á Þrastarstöðum
sinni að bóndinn hafði fengið slægjur á öðrum bæ hinum megin árinnar er	Álfar á Ásmundarnesi
manns, karlar og konur og börn á öllum aldri. Í Drangshlíð við Eyjafjöll	Sagnir Eiríks frá Brúnum
einkar vel búið og var gleðisvipur á öllum. Vinnumaður gekk nú að kirkjudyrunum	Úlfhildur álfkona
og sýnist þá vinnumanni vera sorgarsvipur á öllum. Að stundarkorni liðnu kemur Úlfhildur	Úlfhildur álfkona
álfar eru alvarlegir og hafa óbeit á öllum gáska og gapaskap. Skyldi maður	Steinarnir á Álftanesi
hafa héðan af. HULDUFÓLK Í VÖKUHÓL Á öndverðri 16. öld var sá prestur	Huldufólk í Vökuhól
að skyldi gætt eða hlé fékkst á önnum. Jái, ömmur mæðra þeirra er	Hættir huldufólks